giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα: 2 πτήσεις, αναμονή και η άφιξη στο Πόρτο!
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 1
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 2
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 3
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 1
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 2
- 4η ημέρα: Η φουρτούνα στον Ωκεανό και το λάθος τρένο!
- 4η ημέρα: Άφιξη στη Λισαβόνα, το Πάρκο των Εθνών και η… Coca!
- 5η ημέρα: Άνω πόλη – Κάτω πόλη (Οι γειτονιές του Bairro Alto και του Chiado) και ο Fernando Pessoa!
- 5η ημέρα: Στις γειτονιές του Chiado της Baixa και αντικρίζοντας τον Χριστό!
- 6η ημέρα: Belem - Το μέρος της Unesco των θαλασσοπόρων και των Pasteis de Nata!
- 6η ημέρα: Χαμένοι στα σοκάκια της Alfama και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!
- 7η ημέρα: Στην ρομαντική όαση της Sintra
- 7η ημέρα: Καύσωνας και μπερδέματα στις γειτονιές του Ατλαντικού!
- 8η ημέρα: Οι τελευταίες ώρες στη Λισαβόνα…Αντίο!
- Extra: Λίγο από Βρυξέλλες και πολύ από άγχος!
- Video
4η ημέρα: Άφιξη στη Λισαβόνα, το Πάρκο των Εθνών και η… Coca!
Φτάνοντας στον υπερσύγχρονο σταθμό Oriente στις 16:25, η διαφορά με το Πόρτο ήταν χαοτική! Άλλος καιρός, άλλη ένταση, άλλη κίνηση, άλλη ζωή άλλη χώρα! Ο Estacao do Oriente, έργο του Σαντιάγο Καλατράβα είναι ένας από τους κύριους κόμβους μεταφοράς στη Λισαβόνα και περιλαμβάνει την γραμμή μετρό Vermelha, προαστιακό και περιφερειακό κόμβο τρένων, έναν εθνικό και διεθνές σταθμό λεωφορείων, ένα εμπορικό κέντρο και ένα αστυνομικό τμήμα. Ο σταθμός είναι τεράστιος με 5 διαφορετικά επίπεδα και αυτό μας έκανε λίγο να χαθούμε και με δυσκολία να προσανατολιστούμε. Αν και ακούγεται υπερβολικό είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς του κόσμου, με 75 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, που τον καθιστά τόσο απασχολημένο όσο το Grand Central Terminal της Νέας Υόρκης!
Η ιδέα ήταν δική μου! Δηλαδή τι! Από τη στιγμή που βρισκόμαστε στο Πάρκο των Εθνών και είχαμε σκοπό να το επισκεφτούμε, δεν υπάρχει λόγος να πάμε στο ξενοδοχείο και να έρθουμε εδώ μια άλλη μέρα αφού η περιοχή είναι αρκετά μακριά από το κέντρο. Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε είναι να αφήναμε τις αποσκευές μας. Με ερωτήσεις και ψάξιμο βρήκαμε στον τεράστιο σταθμό τις αποθήκες φύλαξης αποσκευών. Με κόστος αν θυμάμαι καλά 2,5€ οι μεσαίες αποσκευές για τις 2 πρώτες ώρες και μετά ανά μία ώρα προσθέτονταν συν 1€. Πάντως το ντουλάπι ήταν αρκετά βαθύ και χώρεσε 2 χειραποσκευές και μια μικρότερη. Και είμαστε έτοιμοι λοιπόν να γνωρίσουμε την Λισαβόνα και η αρχή έγινε από το σύγχρονο πρόσφατο κομμάτι της το Πάρκο των Εθνών.
Ο σταθμός Oriente
Το εμπορικό κέντρο Vasco Da Gama απέναντι από τον σταθμό
Το Parque das Nacoes (Πάρκο των Εθνών) δίπλα στις εκβολές του ποταμού Τάγου, καλύπτει μια εκτεταμένη περιοχή στη βορειοανατολική Λισαβόνα, και αποτελεί ένα κέντρο αναψυχής και εμπορίου αλλά είναι και μια κατοικημένη περιοχή 15.000 ανθρώπων. Η περιοχή υπέστη μια τεράστια μεταμόρφωση στη δεκαετία του 1990, όταν επιλέχθηκε ως η τοποθεσία για την Παγκόσμια Έκθεση συγκεκριμένα το 1998. Τα περισσότερα από τα αξιοθέατα που χτίστηκαν για την Expo '98 παρέμειναν και μετά το τέλος της για να συνεχίσει να ‘’τραβάει’’ τους επισκέπτες, ενώ και μετά την έκθεση συνεχίστηκαν αλλαγές, προσθήκες και αναμορφώσεις όπως με το νέο εμπορικό κέντρο Vasco da Gama, το συγκρότημα Διεθνής Έκθεση της Λισαβόνας, ξενοδοχεία και πολλά νέα γραφεία και κατοικίες. Επίσης αξιοποιήθηκε η θέση του δίπλα στον ποταμό και φτιάχτηκε η ολοκαίνουρια Marina Parque das Nacoes με υπερσύγχρονες υποδομές.
Ένα από τα πολλά σιντριβάνια ηφαίστεια του πάρκου
Πύργοι Torre Sao Gabriel
Μπαίνουμε με έναν διαφορετικό τρόπο στα άδυτα της Λισαβόνας αρχίζοντας από αυτό εδώ το μέρος. Σίγουρα δεν είναι αυτή η Λισαβόνα όμως είναι ένα νέο κεφάλαιο που έφερε νέα δυναμική στην ιστορία της και δείχνει και ένα άλλο πρόσωπο από αυτό της γραφικής, παλιάς και νοσταλγικής πόλης που ξέρουν όλοι! Δείχνει το πρόσωπο της σύγχρονης, μοντέρνας, και κοσμοπολίτικης πόλης. Ο καιρός είναι θαυμάσιος σχεδόν καλοκαιρινός με θερμοκρασία κάπου στους 25-26 βαθμούς με ήλιο και σύννεφα και παρακαλάω να μη δούμε άλλη βροχή!
Είναι ήδη απόγευμα και δεν υπάρχει πολύς χρόνος στη διάθεσή μας. Γύρω στις δύο ώρες. Είναι καλά για βόλτα στο μεγαλύτερο μέρος του πάρκου, για να καθίσεις να πιείς έναν καφέ ή να φας , για να χαλαρώσεις στα αμέτρητα παγκάκια μπροστά στον ποταμό, αλλά είναι λίγες οι δύο ώρες αν θες να επισκεφτείς κάποιον χώρο ή να κάνεις κάποια δραστηριότητα όπως βόλτα με το εναέριο τελεφερίκ. Αρκεστήκαμε στην χαλαρή βόλτα που από μόνη της ήταν αρκετή για να νοιώσουμε την αύρα του μέρους, να θαυμάσουμε την αρχιτεκτονική και να αγναντέψουμε τον ποταμό Τάγο που οι εκβολές του είναι μία από τις μεγαλύτερες εκβολές ποταμών της Ευρώπης γι’ αυτό και στο σημείο αυτό περισσότερο μοιάζει με θάλασσα.
Ο Rose την άραξε σε ένα παγκάκι. Μου είπε πάνε όπου θες εγώ θα περιμένω. Τέλεια. Μόνος και ξένιαστος έκανα μια τεράστια βόλτα μεγάλο μέρος του πάρκου χωρίς να έχω τον άλλον να μου λέει κουράστηκα και να σχολιάζει το οτιδήποτε. Κανείς δεν είναι τέλειος και αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του. Γι’ αυτό και απόλαυσα αυτή τη στιγμή. Τελικά δεν είναι άσχημα λίγη μοναξιά σε ένα ταξίδι. Λίγη όμως ε!
Από τα χαρακτηριστικά και πρωτότυπα αρχιτεκτονικά κτίρια του πάρκου θεωρείται το Pavilhao de Portugal βασισμένο στην ιδέα ενός φύλλου χαρτιού ανάμεσα σε δύο τούβλα!
Συνεχίζοντας τη γνωριμία μου με το πάρκο έπεσα πάνω στο Pavilhao do Conhecimento. Το συγκεκριμένο περίπτερο είναι ένα μουσείο διαδραστικής Επιστήμης και Τεχνολογίας.
Πολύ κοντά τα βήματα μου με έφεραν στο Oceanario de Lisboa. Το διάσημο ενυδρείο της Λισαβόνας που θεωρείται ένα από τα καλύτερα δημόσια ενυδρεία στον κόσμο με πολλές διακρίσεις, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο Oceanario στον κόσμο με συνολική έκταση 20.000 τετραγωνικών μέτρων, και έχει περισσότερες από 30 δεξαμενές και 8.000 οργανισμούς (μεταξύ των ζώων και των φυτών) από 500 διαφορετικά είδη. http://www.oceanario.pt/ Το εισιτήριο εισόδου είναι 14€. Κοντοστάθηκα απ’ έξω και το κοιτούσα. Δεν έχω πάει ποτέ σε Oceanario και ήταν ευκαιρία να κάνω την αρχή σε ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Ήθελα πάρα πολύ να μπω όμως αφενός δεν υπήρχε χρόνος και αν έμπαινα θα το ξεπετούσα στα γρήγορα και αφετέρου δεν ήθελα να τριγυρνάω μόνος μου αλλά να μοιραστώ την εμπειρία με τον φίλο μου ο οποίος ψιλοκοιμόταν σε ένα παγκάκι!
Το Oceanario έχει εγκατασταθεί σε μια προβλήτα που περιβάλλεται από νερό
Δίπλα σχεδόν από το Oceanario είναι το βόρειο άκρο της Telecabine Lisboa ή Teleferico da Expo . Το εναέριο τελεφερίκ ξεκίνησε τη λειτουργία του όπως και όλα στο Πάρκο των Εθνών το 1998 με την έναρξη της EXPO. Η διαδρομή είναι μικρή, κοστίζει 5€ και καταλήγει στον Torre Vasco da Gama.
Στη συνέχεια ο περίπατος συνεχίστηκε στην ξύλινη πεζογέφυρα της προβλήτας ακριβώς κάτω από τις εναέριες τελεκαμπίνες που πήγαιναν και έφερναν κόσμο χωρίς σταματημό!
Το τοπίο σε κάθε σημείο με πρωταγωνιστή πάντα τον ποταμό δένει αρμονικά με την σύγχρονη αρχιτεκτονική που βλέπεις τριγύρω. Σαν να ήταν ανέκαθεν έτσι. Δεν μπορείς να φανταστείς πως εδώ κάποτε ήταν μια βιομηχανική περιοχή. Σε πρώτο πλάνο αυτά που κυριαρχούν στον ορίζοντα και δίνουν το στίγμα τους στο Πάρκο των Εθνών είναι ο Πύργος Vasco da Gama (Torre Vasco da Gama) και βέβαια η γέφυρα Vasco da Gama (Ponte Vasco da Gama)
Ο φουτουριστικός πύργος Vasco da Gama χτισμένος δίπλα στον ποταμό Τάγο είναι το πιο ψηλό κτίριο της Πορτογαλίας με 145μ. ύψος και είναι σχεδιασμένο σε σχήμα πανιού από καραβέλα εμπνευσμένο από το γνωστό ιστιοφόρο πλοίο που χρησιμοποίησαν οι πορτογάλοι εξερευνητές για τη διερεύνηση κατά μήκος ακτών της Δυτικής Αφρικής και στον Ατλαντικό Ωκεανό. Εγκαινιάστηκε το 1998, για την 500η επέτειο του ταξιδιού του Vasco da Gama στην Ινδία. Το κατάστρωμα παρατήρησης και το εστιατόριο με πανοραμική θέα είναι προσβάσιμα με τα τελεφερίκ που βλέπαμε συνέχεια να πηγαινοέρχονται.
Το μάτι μου προσπαθούσε να δει που τελειώνει η γέφυρα Vasco da Gama αλλά δυσκολεύτηκα! Γιατί η γέφυρα έχει μήκος 17,3 χλμ και υπερηφανεύεται που κατέχει τον τίτλο της μεγαλύτερης σε μήκος γέφυρα της Ευρώπης και μέσα στις 20 όλου του κόσμου! Η γέφυρα όπως και ο πύργος εγκαινιάστηκε το 1998 και τιμά την 500η επέτειο της άφιξης του Vasco da Gama στην Ινδία το 1498. Αξιοσημείωτο είναι ότι η γέφυρα έχει ένα προσδόκιμο ζωής 120 ετών, έχει σχεδιαστεί ώστε να αντέχει ταχύτητες ανέμου 250 χλμ/ώρα και μπορεί να αντέξει σε ένα σεισμό 4,5 φορές ισχυρότερο από τον ιστορικό σεισμό της Λισαβόνας το 1755 , που έχει εκτιμηθεί στους 8,7 βαθμούς της κλίμακα Ρίχτερ! Έχω μια τρέλα με τα ρεκόρ και τις πρωτιές οπότε καταλαβαίνετε πως όσο ήμουν στο πάρκο την κοιτούσα και την καμάρωνα συνέχεια. Οι κατασκευές πάντα με ενθουσίαζαν πόσο περισσότερο όταν έχουν καταγραφεί και στα ρεκόρ Γκίνες!
Η MEO Arena (πρώην Pavilhao Atlantico) με χωρητικότητα 20.000 θεατών, είναι η μεγαλύτερη αίθουσα συναυλιών της Πορτογαλίας στην οποία έχουν τραγουδήσει τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής
Η βόλτα ήταν υπέροχη και μπορώ να πω πως η μοναξιά αυτή τη μία ώρα μου έκανε καλό. Με ηρέμησε. Λίγο μετά συναντήθηκα στο ίδιο σημείο με τον άσωτο φίλο που με ύφος του είπα ότι έχασε που δεν ήρθε και ότι πέρασα τέλεια και μόνος! Δεν πτοήθηκε και με το που βρεθήκαμε άρχισε το τροπάριο του. Πεινάω, πάμε να κάτσουμε, πάμε να αράξουμε, πεινάω!!! Μανία αυτό το παιδί με την πείνα. Εντάξει λοιπόν πάμε κάπου να φας. Γιατί υπενθυμίζω πως μετά την βαρυστομαχιά της προηγούμενης νύχτας στο Πόρτο δεν είχα χωνέψει ακόμα καλά και είχα υποσχεθεί να μη φάω όλη τη μέρα!
Περπατήσαμε κατά μήκος του πάρκου στις όχθες του ποταμού στο σημείο με τα 4 εκθεσιακά περίπτερα που έχει πολλά καφέ και εστιατόρια στη σειρά στην οδό Rua Pimenta.
Ο δρόμος είναι όμορφα διαμορφωμένος και περιποιημένος με πολλά δεντράκια και πολύχρωμα παγκάκια μπροστά στον ποταμό. Επιλέξαμε ένα ωραίο εστιατόριο το Republica da Serveja και φυσικά καθίσαμε έξω μιας και ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Είχε και άλλο κόσμο ντόπιους και τουρίστες και απέναντί μας η γέφυρα που μονίμως το βλέμμα μου στρεφόταν προς αυτήν και γινόταν ακόμα πιο γοητευτική καθώς σουρούπωνε
Φάγαμε πεντανόστιμα ζουμερά χοιρινά φιλέτα σε σάλτσα και μαζί υπέροχη παγωμένη μπύρα. Λέω φάγαμε γιατί μπορεί να είπα ότι δεν θα φάω αλλά σαν γνήσιος λιγούρης ζητιάνεψα 2-3 κομματάκια κρέας από το πιάτο του Rose που με αγριοκοίταξε αλλά μου έδωσε ο καημένος. Έτσι για να έχω άποψη ρε παιδί μου!
Η ώρα κύλισε γρήγορα κι εμείς καθώς άρχιζε να πέφτει το φως της ημέρας πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τον σταθμό Oriente αποχαιρετώντας το ομολογουμένως ζωντανό και πολυδιάστατο Πάρκο των Εθνών με όλα τα αρχιτεκτονικά στολίδια που το πλαισιώνουν! Πλέον το Parque das Nacoes αποτελεί ένα από τα ορόσημα της σύγχρονης Λισαβόνας με πλήθος επιλογών δραστηριοτήτων και διασκέδασης και θεωρώ δεδομένη την επίσκεψη κάποιου εδώ εφόσον διαθέτει τουλάχιστον 3 μέρες.
Εμπορικό κέντρο Vasco da Gama
Εξώ από τον σταθμό Οriente
Aφού πήραμε τις αποσκευές μας από το locker room του σταθμού από ένα κατάστημα αγοράσαμε τα εισιτήρια μας για να πάμε στο κέντρο της Λισαβόνας. Μπορεί με την κοπέλα να κάναμε συνεννόηση μπουζούκι αλλά την βγάλαμε την άκρη. Κουτσά στραβά μας κατάλαβε. Μας έβγαλε μια κάρτα (για τον καθένα) 7 Colinas, για το κέντρο που θέλαμε να πάμε. Ισχύει για μια διαδρομή με μετρό ή λεωφορείο ή με μετεπιβίβαση εντός 1 ώρας από την πρώτη επικύρωση. Τουτέστιν Ζώνη1 με κόστος 1,40€ + την κάρτα 0,50€.
Στη Λισαβόνα οι πιο διαδεδομένες κάρτες είναι η 7 Colinas και η viva viagem που ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Αυτές οι κάρτες μπορούν να ξαναγεμίσουν με νέες διαδρομές από τα σημεία πώλησης και τα αυτόματα μηχανήματα στους σταθμούς. Η έκδοση τους και η χρήση τους είναι εύκολη και εύχρηστη. Των 24 ωρών ισχύουν για απεριόριστες διαδρομές με όλα τα μέσα που εκτός από τα μετρό τα λεωφορεία και τα τραμ περιλαμβάνουν και τα παλιά τραμ, τα Funiculars της Bica, Gloria και Lavra ακόμα και το ασανσέρ της Sta. Justa. Δηλαδή ΌΛΑ εκτός από τα πλοία της Transtejo. Κοστίζει 7€ μαζί με την έκδοση κάρτας. Η απλή κάρτα μεμονωμένων διαδρομών δεν μπορεί να μετατραπεί σε 24ωρη.
Περισσότερες πληροφορίες από τα επίσημα sites.
http://www.metrolisboa.pt/
http://www.carris.pt/en/home/
http://www.carris.pt/en/base-fees/
Το ας το πούμε δίλλημα ήταν να χρησιμοποιήσουμε δύο μετρό ή ένα λεωφορείο απευθείας μέχρι το κέντρο? Επιλέξαμε το δεύτερο και ήταν η λάθος απόφαση! Βλέπεις μου φάνηκε χρονοβόρο να πάρουμε το μετρό να κατέβουμε 8 σταθμούς μετά στο τέρμα της κόκκινής γραμμής και από εκεί να αλλάξουμε στην μπλε γραμμή και να κατέβουμε 4 στάσεις μετά στην Restauradores που ήταν η γειτονιά του ξενοδοχείου μας. Και αποφασίσαμε να πάμε με το λεωφορείο. Απορώ γιατί! Τα λεωφορεία που εξυπηρετούν για κέντρο από τον σταθμό λεωφορείων του Oriente είναι το 794 και το 759 που κάνουν τέρμα στην R. Alfandega (Terreiro Paco). Δηλαδή γύρω στα 25 λεπτά περπάτημα μέχρι το ξενοδοχείο μας! Κάτι που δεν σκέφτηκα, δεν υπολόγισα. Και ποιος ακούει τον Rose! Η διαδρομή από Οriente μέχρι το τέρμα μου φάνηκε αβάσταχτη και κουραστική και εκεί σκυλομετάνιωσα που δεν επέλεξα το μετρό. Έπειτα από 55 ατελείωτα λεπτά φτάσαμε επιτέλους στο τέρμα της γραμμής.
-T: Είναι κοντά το ξενοδοχείο?
-Γ: Εεε ναι κοντά είναι. Όχι τόσο κοντά αλλά κοντά!
-T: Δηλαδή πόση ώρα από δω? -Γ: Γύρω στα 15,20,30 λεπτά! Έλα ρε σιγά. Θα δούμε και το κέντρο για πρώτη φορά. Τέλεια!
-T: (βλέμμα δολοφονικό και τύπου ''ας μη μιλήσω καλύτερα'')!
Το θέμα ήταν ότι μας βγήκε η κούραση των προηγούμενων ημερών, του ταξιδιού από το Πόρτο και της βόλτας στο Πάρκο των Εθνών. Τα πόδια πονούσαν αλλά είπαμε να το πάμε ποδαράτο και χαλαρά βλέποντας θετικά ότι θα πάρουμε μια πρώτη γεύση από νυχτερινή Λισαβόνα περνώντας από βασικά σημεία του κέντρου της.
Terreiro do Paco / Cais das Colunas μπροστά στον ποταμό
Praca do Comercio
Παρά την κούραση είχα τεράστια χαρά. Βρίσκομαι στην Λισαβόνα. Το συνειδητοποιώ βλέποντας τη φωτισμένη γέφυρα 25 de Abril, το άγαλμα του Χριστού απέναντι και κυρίως την διάσημη πλατεία Praca do Comercio. Μπροστά στον ποταμό στα σκαλιά κάθεται πολύς κόσμος και ήδη η Λισαβόνα μας κλείνει το μάτι! Ο ενθουσιασμός μου είναι μεγάλος για τις 4 μέρες που θα ζήσουμε τον παλμό αυτής της ξεχωριστής πόλης και τις εμπειρίες που θα αποκομίσουμε. Η αψίδα της Rua Augusta μας βάζει στον πιο διάσημο πεζόδρομο της κάτω πόλης. Η Λισαβόνα τώρα ανοίγει τις πόρτες της και μας καλωσορίζει!
Praca do Comercio - Arco Triunfal da Rua Augusta
Rua Augusta
Με το που μπαίνουμε στην Rua Augusta, να σου ο πρώτος!
-Coca, hashish?
Στην αρχή μας αιφνιδίασε, δεν προλάβαμε ούτε να καταλάβουμε ούτε να απαντήσουμε. Λίγα μέτρα μετά ένας άλλος.
-Coca, hashish? (και διακριτικά μας δείχνει στην παλάμη του το ''πράμα''!
Τι γίνεται ρε παιδιά? Τι πλανόδιοι ''πωλητές'' είναι αυτοί? Σε κάθε τουρίστα που περνούσε, και όχι μόνο πρόσφεραν τα προϊόντα τους! Όσο περνούσαμε τον πεζόδρομο και πλήθαινε ο κόσμος που έκανε τη βόλτα του και είχε κατακλύσει κάθε εστιατόριο της Rua Augusta και στους γύρω δρόμους, αυτοί ανά λίγα μέτρα εκεί στημένοι να πετάγονται και να πλησιάζουν διακριτικά λέγοντας: Κόκα, χασίς? Λέμε κι εμείς ένα No, thanks και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Από δω και πέρα όλες τις μέρες, όλες τις ώρες σε ανύποπτες στιγμές σε όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης και όχι μόνο, είχαμε αυτές τις ασταμάτητες προσεγγίσεις από ανθρώπους που πετάγονταν ξαφνικά μπροστά μας. Το ''Κόκα, χασίς? No, thanks'' δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές το είπαμε μέχρι να φύγουμε από τη Λισαβόνα.
H κούραση εξάντλησε τα πόδια μας και τελικά μου φάνηκε ατελείωτη η διαδρομή. Στην Rua Augusta επικρατούσε χαμός. Όλα τα εστιατόρια ήταν γεμάτα, πλήθος κόσμου περπατούσε στον πεζόδρομο και σε κάθε γωνιά που κοιτούσαμε βλέπαμε λαό! Στην πλατεία Rossio το ίδιο. Παντού κόσμος, στα γύρω μαγαζιά, στο δρόμο, στα παγκάκια, στα σκαλιά, γύρω από το σιντριβάνι παντού! ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Η βραδιά είναι σχεδόν καλοκαιρινή και η όλη εικόνα με παραπέμπει σε Ελληνικό νησί το καλοκαίρι. Δεν την περίμενα τόσο ζωηρή την Λισαβόνα και μας εξέπληξε αυτή η απίστευτη ενέργεια. Μάλλον τα περί μελαγχολικής πόλης είναι μύθος!
Από την Rossio λίγα μέτρα μετά βγήκαμε στην πλατεία Restauradores που ήταν σχετικά πιο ήσυχη από τον τρελό χαμό που αντικρίσαμε πριν. ‘’Κόκα, χασίς? No, thanks’’. Στο τέλος της Praca dos Restauradores στα αριστερά αρχίζει η ανηφόρα της Calcada da Gloria που βρίσκεται και το Elevador da Gloria. Ευτυχώς ανεβαίνουμε μικρό κομμάτι της γιατί λίγο μετά στα δεξιά στην Rua da Gloria 9 φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο μας Turim Suisso Atlantico Hotelhttp://www.booking.com/hotel/pt/hotelsuicoatlantico.el.html
Το κόστος για 4 διανυκτερεύσεις μας βγήκε 290€ με πρωινό και κλεισμένο 3 μήνες πριν. Ένα απλό καλό 3στερο ξενοδοχείο που όπως φαινόταν είχε ανακαινιστεί αφού όλα έμοιαζαν καινούρια. Το δωμάτιο μας ξανά στον 5ο όροφο, ήταν μια τρύπα αλλά δεν μας ενόχλησε και η θέα από τη μπαλκονόπορτα μας αποζημίωσε γιατί είχαμε σε πρώτο πλάνο το κάστρο και πανοραμικά μεγάλο μέρος της πόλης. Αν και κουρασμένοι από την τόσο γεμάτη μέρα η ξεκούραση κράτησε 2,5 ώρες. Είναι το πρώτο βράδυ μας στη Λισαβόνα, η πόλη γλεντάει κι εμείς θα μείνουμε μέσα? Δεν νομίζω!
H θέα από το δωμάτιο
Ντυμένοι τελείως καλοκαιρινά, ανεβήκαμε αγκομαχώντας την απότομη ανηφόρα της Calcada da Gloria για να βρεθούμε μετά από λίγο στην πάνω πόλη το Bairro Alto. H διαδρομή μπορεί να είναι μικρή αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη. Έχει μεγάλη κλίση γι’ αυτό και οι περισσότεροι την διασχίζουν με το Elevador da Gloria.
Ο δρόμος μας έβγαλε στην κεντρική Rua Sao Pedro de Alcantara. Βρισκόμαστε στο Bairro Alto την πιο ζωντανή συνοικία της Λισαβόνας. Η περιοχή αποτελείται από πολλά στενά δρομάκια κάθετα και παράλληλα με αμέτρητα εστιατόρια και κυρίως μπαρ. Αυτό που διαπιστώνουμε γρήγορα είναι ότι το μέρος είναι κάτι σαν το Soho του Λονδίνου στο πιο ποιοτικό του ας πούμε! Δηλαδή όλη η νεολαία σουλάτσερνε μπρός πίσω με μια μπύρα στο χέρι και όλοι οι δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Στην αρχή ομολογώ μας ξένισε και δεν μας ενθουσίασε γιατί δεν είμαστε αυτού του στυλ. Γρήγορα όμως προσαρμοστήκαμε και τελικά όλη αυτή η κατάσταση άρχισε να μας αρέσει. Έκτροπα δεν γινόντουσαν οπότε δεν είχαμε πρόβλημα. ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Ε καλά εδώ κι αν δεν μας πλησίασαν πωλητές! Αλλά ποτέ δεν είναι πιεστικοί. Δεν φοβηθήκαμε στιγμή. Σε κάθε στενό, ανά λίγα μέτρα ''Κόκα, χασίς?'' και δεν τους πιάνει το μάτι σου ρε παιδί μου σε τόσο κόσμο.
Για άλλη μια φορά οι αμέτρητες ώρες που πέρασα να σημειώνω τα καλύτερα μπαρ, τα top 10 κτλ δεν είχαν ιδιαίτερο νόημα. Εφόσον επιλέξεις αυτή την περιοχή για έξοδο παντού είναι το ίδιο. Όλος ο κόσμος ήταν στους δρόμους και τα μαγαζιά έμοιαζαν ίδια. Κατάλαβα γενικά ότι βαριέμαι να βλέπω σημειώσεις και να ψάχνω. Κάναμε αρκετές βόλτες περνώντας όλα τα βασικά δρομάκια του Bairro Alto για να εγκλιματιστούμε με το περιβάλλον και να δούμε τι παίζει. Rua do Norte, Rua do Diario de Noticias, Rua da Atalaia, Rua da Barroca και όλους τους παράλληλους σ’ αυτούς δρόμους. Παντού πλήθος κόσμου. Συγνώμη αν την Πέμπτη έχει τόσο κόσμο το Σάββατό τι γίνεται εδώ?
Τελικά μπήκαμε στο Troika bar στη Rua da Atalaia. Το μικρό μπαρ εσωτερικά ήταν στολισμένο για το Χάλοουιν και η μουσική ήταν εξαιρετική από τη δεκαετία του ’80 και ’90. Μάλιστα ένα παιδί έπαιζε βιολί και ακολουθούσε τα τραγούδια που έβαζε η dj. Τα ποτά και η μπύρα σερβίρονταν σε διάφορα μεγέθη και μόνο σε πλαστικά ποτήρια σε εξευτελιστικές τιμές. Μπύρα στα 50ml κόστιζε 1,40€ και η Σαγκριά λίγο παραπάνω. Απ’ ότι είδα όλοι ή μπύρες έπιναν ή Σαγκριά. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα κεφάτη και αφού καθίσαμε για λίγο μέσα, βγήκαμε κι εμείς στο δρόμο και γίναμε ένα με τον κόσμο.
Όχι ότι κάναμε κάτι ιδιαίτερο ή εξτρίμ αλλά ήταν πρωτόγνωρο για μας αυτού του είδους η διασκέδαση και δεν μας χάλασε καθόλου. Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 3 το πρωί και πριν πάρουμε την κάθοδο για την Calcada da Gloria ακριβώς δίπλα είναι το Miradouro de Sao Pedro de Alcantara. Οι κήποι με το μεγάλο μπαλκόνι μας πρόσφεραν πιάτο την πόλη με το κάστρο να στέκεται αγέρωχο απέναντι στην παλιά πόλη. Ακόμα και αυτή την ώρα είχε πολύ κόσμο. Από εδώ θα άρχιζε η αυριανή μας μέρα.
Η κατηφόρα ήταν αρκετά ευκολότερη και σε ελάχιστα λεπτά φτάσαμε στο δωμάτιο μας όπου και τεζάραμε κανονικά!
Φτάνοντας στον υπερσύγχρονο σταθμό Oriente στις 16:25, η διαφορά με το Πόρτο ήταν χαοτική! Άλλος καιρός, άλλη ένταση, άλλη κίνηση, άλλη ζωή άλλη χώρα! Ο Estacao do Oriente, έργο του Σαντιάγο Καλατράβα είναι ένας από τους κύριους κόμβους μεταφοράς στη Λισαβόνα και περιλαμβάνει την γραμμή μετρό Vermelha, προαστιακό και περιφερειακό κόμβο τρένων, έναν εθνικό και διεθνές σταθμό λεωφορείων, ένα εμπορικό κέντρο και ένα αστυνομικό τμήμα. Ο σταθμός είναι τεράστιος με 5 διαφορετικά επίπεδα και αυτό μας έκανε λίγο να χαθούμε και με δυσκολία να προσανατολιστούμε. Αν και ακούγεται υπερβολικό είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταθμούς του κόσμου, με 75 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως, που τον καθιστά τόσο απασχολημένο όσο το Grand Central Terminal της Νέας Υόρκης!
Η ιδέα ήταν δική μου! Δηλαδή τι! Από τη στιγμή που βρισκόμαστε στο Πάρκο των Εθνών και είχαμε σκοπό να το επισκεφτούμε, δεν υπάρχει λόγος να πάμε στο ξενοδοχείο και να έρθουμε εδώ μια άλλη μέρα αφού η περιοχή είναι αρκετά μακριά από το κέντρο. Το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε είναι να αφήναμε τις αποσκευές μας. Με ερωτήσεις και ψάξιμο βρήκαμε στον τεράστιο σταθμό τις αποθήκες φύλαξης αποσκευών. Με κόστος αν θυμάμαι καλά 2,5€ οι μεσαίες αποσκευές για τις 2 πρώτες ώρες και μετά ανά μία ώρα προσθέτονταν συν 1€. Πάντως το ντουλάπι ήταν αρκετά βαθύ και χώρεσε 2 χειραποσκευές και μια μικρότερη. Και είμαστε έτοιμοι λοιπόν να γνωρίσουμε την Λισαβόνα και η αρχή έγινε από το σύγχρονο πρόσφατο κομμάτι της το Πάρκο των Εθνών.
Ο σταθμός Oriente
Το εμπορικό κέντρο Vasco Da Gama απέναντι από τον σταθμό
Το Parque das Nacoes (Πάρκο των Εθνών) δίπλα στις εκβολές του ποταμού Τάγου, καλύπτει μια εκτεταμένη περιοχή στη βορειοανατολική Λισαβόνα, και αποτελεί ένα κέντρο αναψυχής και εμπορίου αλλά είναι και μια κατοικημένη περιοχή 15.000 ανθρώπων. Η περιοχή υπέστη μια τεράστια μεταμόρφωση στη δεκαετία του 1990, όταν επιλέχθηκε ως η τοποθεσία για την Παγκόσμια Έκθεση συγκεκριμένα το 1998. Τα περισσότερα από τα αξιοθέατα που χτίστηκαν για την Expo '98 παρέμειναν και μετά το τέλος της για να συνεχίσει να ‘’τραβάει’’ τους επισκέπτες, ενώ και μετά την έκθεση συνεχίστηκαν αλλαγές, προσθήκες και αναμορφώσεις όπως με το νέο εμπορικό κέντρο Vasco da Gama, το συγκρότημα Διεθνής Έκθεση της Λισαβόνας, ξενοδοχεία και πολλά νέα γραφεία και κατοικίες. Επίσης αξιοποιήθηκε η θέση του δίπλα στον ποταμό και φτιάχτηκε η ολοκαίνουρια Marina Parque das Nacoes με υπερσύγχρονες υποδομές.
Ένα από τα πολλά σιντριβάνια ηφαίστεια του πάρκου
Πύργοι Torre Sao Gabriel
Μπαίνουμε με έναν διαφορετικό τρόπο στα άδυτα της Λισαβόνας αρχίζοντας από αυτό εδώ το μέρος. Σίγουρα δεν είναι αυτή η Λισαβόνα όμως είναι ένα νέο κεφάλαιο που έφερε νέα δυναμική στην ιστορία της και δείχνει και ένα άλλο πρόσωπο από αυτό της γραφικής, παλιάς και νοσταλγικής πόλης που ξέρουν όλοι! Δείχνει το πρόσωπο της σύγχρονης, μοντέρνας, και κοσμοπολίτικης πόλης. Ο καιρός είναι θαυμάσιος σχεδόν καλοκαιρινός με θερμοκρασία κάπου στους 25-26 βαθμούς με ήλιο και σύννεφα και παρακαλάω να μη δούμε άλλη βροχή!
Είναι ήδη απόγευμα και δεν υπάρχει πολύς χρόνος στη διάθεσή μας. Γύρω στις δύο ώρες. Είναι καλά για βόλτα στο μεγαλύτερο μέρος του πάρκου, για να καθίσεις να πιείς έναν καφέ ή να φας , για να χαλαρώσεις στα αμέτρητα παγκάκια μπροστά στον ποταμό, αλλά είναι λίγες οι δύο ώρες αν θες να επισκεφτείς κάποιον χώρο ή να κάνεις κάποια δραστηριότητα όπως βόλτα με το εναέριο τελεφερίκ. Αρκεστήκαμε στην χαλαρή βόλτα που από μόνη της ήταν αρκετή για να νοιώσουμε την αύρα του μέρους, να θαυμάσουμε την αρχιτεκτονική και να αγναντέψουμε τον ποταμό Τάγο που οι εκβολές του είναι μία από τις μεγαλύτερες εκβολές ποταμών της Ευρώπης γι’ αυτό και στο σημείο αυτό περισσότερο μοιάζει με θάλασσα.
Ο Rose την άραξε σε ένα παγκάκι. Μου είπε πάνε όπου θες εγώ θα περιμένω. Τέλεια. Μόνος και ξένιαστος έκανα μια τεράστια βόλτα μεγάλο μέρος του πάρκου χωρίς να έχω τον άλλον να μου λέει κουράστηκα και να σχολιάζει το οτιδήποτε. Κανείς δεν είναι τέλειος και αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του. Γι’ αυτό και απόλαυσα αυτή τη στιγμή. Τελικά δεν είναι άσχημα λίγη μοναξιά σε ένα ταξίδι. Λίγη όμως ε!
Από τα χαρακτηριστικά και πρωτότυπα αρχιτεκτονικά κτίρια του πάρκου θεωρείται το Pavilhao de Portugal βασισμένο στην ιδέα ενός φύλλου χαρτιού ανάμεσα σε δύο τούβλα!
Συνεχίζοντας τη γνωριμία μου με το πάρκο έπεσα πάνω στο Pavilhao do Conhecimento. Το συγκεκριμένο περίπτερο είναι ένα μουσείο διαδραστικής Επιστήμης και Τεχνολογίας.
Πολύ κοντά τα βήματα μου με έφεραν στο Oceanario de Lisboa. Το διάσημο ενυδρείο της Λισαβόνας που θεωρείται ένα από τα καλύτερα δημόσια ενυδρεία στον κόσμο με πολλές διακρίσεις, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο Oceanario στον κόσμο με συνολική έκταση 20.000 τετραγωνικών μέτρων, και έχει περισσότερες από 30 δεξαμενές και 8.000 οργανισμούς (μεταξύ των ζώων και των φυτών) από 500 διαφορετικά είδη. http://www.oceanario.pt/ Το εισιτήριο εισόδου είναι 14€. Κοντοστάθηκα απ’ έξω και το κοιτούσα. Δεν έχω πάει ποτέ σε Oceanario και ήταν ευκαιρία να κάνω την αρχή σε ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Ήθελα πάρα πολύ να μπω όμως αφενός δεν υπήρχε χρόνος και αν έμπαινα θα το ξεπετούσα στα γρήγορα και αφετέρου δεν ήθελα να τριγυρνάω μόνος μου αλλά να μοιραστώ την εμπειρία με τον φίλο μου ο οποίος ψιλοκοιμόταν σε ένα παγκάκι!
Το Oceanario έχει εγκατασταθεί σε μια προβλήτα που περιβάλλεται από νερό
Δίπλα σχεδόν από το Oceanario είναι το βόρειο άκρο της Telecabine Lisboa ή Teleferico da Expo . Το εναέριο τελεφερίκ ξεκίνησε τη λειτουργία του όπως και όλα στο Πάρκο των Εθνών το 1998 με την έναρξη της EXPO. Η διαδρομή είναι μικρή, κοστίζει 5€ και καταλήγει στον Torre Vasco da Gama.
Στη συνέχεια ο περίπατος συνεχίστηκε στην ξύλινη πεζογέφυρα της προβλήτας ακριβώς κάτω από τις εναέριες τελεκαμπίνες που πήγαιναν και έφερναν κόσμο χωρίς σταματημό!
Το τοπίο σε κάθε σημείο με πρωταγωνιστή πάντα τον ποταμό δένει αρμονικά με την σύγχρονη αρχιτεκτονική που βλέπεις τριγύρω. Σαν να ήταν ανέκαθεν έτσι. Δεν μπορείς να φανταστείς πως εδώ κάποτε ήταν μια βιομηχανική περιοχή. Σε πρώτο πλάνο αυτά που κυριαρχούν στον ορίζοντα και δίνουν το στίγμα τους στο Πάρκο των Εθνών είναι ο Πύργος Vasco da Gama (Torre Vasco da Gama) και βέβαια η γέφυρα Vasco da Gama (Ponte Vasco da Gama)
Ο φουτουριστικός πύργος Vasco da Gama χτισμένος δίπλα στον ποταμό Τάγο είναι το πιο ψηλό κτίριο της Πορτογαλίας με 145μ. ύψος και είναι σχεδιασμένο σε σχήμα πανιού από καραβέλα εμπνευσμένο από το γνωστό ιστιοφόρο πλοίο που χρησιμοποίησαν οι πορτογάλοι εξερευνητές για τη διερεύνηση κατά μήκος ακτών της Δυτικής Αφρικής και στον Ατλαντικό Ωκεανό. Εγκαινιάστηκε το 1998, για την 500η επέτειο του ταξιδιού του Vasco da Gama στην Ινδία. Το κατάστρωμα παρατήρησης και το εστιατόριο με πανοραμική θέα είναι προσβάσιμα με τα τελεφερίκ που βλέπαμε συνέχεια να πηγαινοέρχονται.
Το μάτι μου προσπαθούσε να δει που τελειώνει η γέφυρα Vasco da Gama αλλά δυσκολεύτηκα! Γιατί η γέφυρα έχει μήκος 17,3 χλμ και υπερηφανεύεται που κατέχει τον τίτλο της μεγαλύτερης σε μήκος γέφυρα της Ευρώπης και μέσα στις 20 όλου του κόσμου! Η γέφυρα όπως και ο πύργος εγκαινιάστηκε το 1998 και τιμά την 500η επέτειο της άφιξης του Vasco da Gama στην Ινδία το 1498. Αξιοσημείωτο είναι ότι η γέφυρα έχει ένα προσδόκιμο ζωής 120 ετών, έχει σχεδιαστεί ώστε να αντέχει ταχύτητες ανέμου 250 χλμ/ώρα και μπορεί να αντέξει σε ένα σεισμό 4,5 φορές ισχυρότερο από τον ιστορικό σεισμό της Λισαβόνας το 1755 , που έχει εκτιμηθεί στους 8,7 βαθμούς της κλίμακα Ρίχτερ! Έχω μια τρέλα με τα ρεκόρ και τις πρωτιές οπότε καταλαβαίνετε πως όσο ήμουν στο πάρκο την κοιτούσα και την καμάρωνα συνέχεια. Οι κατασκευές πάντα με ενθουσίαζαν πόσο περισσότερο όταν έχουν καταγραφεί και στα ρεκόρ Γκίνες!
Η MEO Arena (πρώην Pavilhao Atlantico) με χωρητικότητα 20.000 θεατών, είναι η μεγαλύτερη αίθουσα συναυλιών της Πορτογαλίας στην οποία έχουν τραγουδήσει τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής
Η βόλτα ήταν υπέροχη και μπορώ να πω πως η μοναξιά αυτή τη μία ώρα μου έκανε καλό. Με ηρέμησε. Λίγο μετά συναντήθηκα στο ίδιο σημείο με τον άσωτο φίλο που με ύφος του είπα ότι έχασε που δεν ήρθε και ότι πέρασα τέλεια και μόνος! Δεν πτοήθηκε και με το που βρεθήκαμε άρχισε το τροπάριο του. Πεινάω, πάμε να κάτσουμε, πάμε να αράξουμε, πεινάω!!! Μανία αυτό το παιδί με την πείνα. Εντάξει λοιπόν πάμε κάπου να φας. Γιατί υπενθυμίζω πως μετά την βαρυστομαχιά της προηγούμενης νύχτας στο Πόρτο δεν είχα χωνέψει ακόμα καλά και είχα υποσχεθεί να μη φάω όλη τη μέρα!
Περπατήσαμε κατά μήκος του πάρκου στις όχθες του ποταμού στο σημείο με τα 4 εκθεσιακά περίπτερα που έχει πολλά καφέ και εστιατόρια στη σειρά στην οδό Rua Pimenta.
Ο δρόμος είναι όμορφα διαμορφωμένος και περιποιημένος με πολλά δεντράκια και πολύχρωμα παγκάκια μπροστά στον ποταμό. Επιλέξαμε ένα ωραίο εστιατόριο το Republica da Serveja και φυσικά καθίσαμε έξω μιας και ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Είχε και άλλο κόσμο ντόπιους και τουρίστες και απέναντί μας η γέφυρα που μονίμως το βλέμμα μου στρεφόταν προς αυτήν και γινόταν ακόμα πιο γοητευτική καθώς σουρούπωνε
Φάγαμε πεντανόστιμα ζουμερά χοιρινά φιλέτα σε σάλτσα και μαζί υπέροχη παγωμένη μπύρα. Λέω φάγαμε γιατί μπορεί να είπα ότι δεν θα φάω αλλά σαν γνήσιος λιγούρης ζητιάνεψα 2-3 κομματάκια κρέας από το πιάτο του Rose που με αγριοκοίταξε αλλά μου έδωσε ο καημένος. Έτσι για να έχω άποψη ρε παιδί μου!
Η ώρα κύλισε γρήγορα κι εμείς καθώς άρχιζε να πέφτει το φως της ημέρας πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τον σταθμό Oriente αποχαιρετώντας το ομολογουμένως ζωντανό και πολυδιάστατο Πάρκο των Εθνών με όλα τα αρχιτεκτονικά στολίδια που το πλαισιώνουν! Πλέον το Parque das Nacoes αποτελεί ένα από τα ορόσημα της σύγχρονης Λισαβόνας με πλήθος επιλογών δραστηριοτήτων και διασκέδασης και θεωρώ δεδομένη την επίσκεψη κάποιου εδώ εφόσον διαθέτει τουλάχιστον 3 μέρες.
Εμπορικό κέντρο Vasco da Gama
Εξώ από τον σταθμό Οriente
Aφού πήραμε τις αποσκευές μας από το locker room του σταθμού από ένα κατάστημα αγοράσαμε τα εισιτήρια μας για να πάμε στο κέντρο της Λισαβόνας. Μπορεί με την κοπέλα να κάναμε συνεννόηση μπουζούκι αλλά την βγάλαμε την άκρη. Κουτσά στραβά μας κατάλαβε. Μας έβγαλε μια κάρτα (για τον καθένα) 7 Colinas, για το κέντρο που θέλαμε να πάμε. Ισχύει για μια διαδρομή με μετρό ή λεωφορείο ή με μετεπιβίβαση εντός 1 ώρας από την πρώτη επικύρωση. Τουτέστιν Ζώνη1 με κόστος 1,40€ + την κάρτα 0,50€.
Στη Λισαβόνα οι πιο διαδεδομένες κάρτες είναι η 7 Colinas και η viva viagem που ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Αυτές οι κάρτες μπορούν να ξαναγεμίσουν με νέες διαδρομές από τα σημεία πώλησης και τα αυτόματα μηχανήματα στους σταθμούς. Η έκδοση τους και η χρήση τους είναι εύκολη και εύχρηστη. Των 24 ωρών ισχύουν για απεριόριστες διαδρομές με όλα τα μέσα που εκτός από τα μετρό τα λεωφορεία και τα τραμ περιλαμβάνουν και τα παλιά τραμ, τα Funiculars της Bica, Gloria και Lavra ακόμα και το ασανσέρ της Sta. Justa. Δηλαδή ΌΛΑ εκτός από τα πλοία της Transtejo. Κοστίζει 7€ μαζί με την έκδοση κάρτας. Η απλή κάρτα μεμονωμένων διαδρομών δεν μπορεί να μετατραπεί σε 24ωρη.
Περισσότερες πληροφορίες από τα επίσημα sites.
http://www.metrolisboa.pt/
http://www.carris.pt/en/home/
http://www.carris.pt/en/base-fees/
Το ας το πούμε δίλλημα ήταν να χρησιμοποιήσουμε δύο μετρό ή ένα λεωφορείο απευθείας μέχρι το κέντρο? Επιλέξαμε το δεύτερο και ήταν η λάθος απόφαση! Βλέπεις μου φάνηκε χρονοβόρο να πάρουμε το μετρό να κατέβουμε 8 σταθμούς μετά στο τέρμα της κόκκινής γραμμής και από εκεί να αλλάξουμε στην μπλε γραμμή και να κατέβουμε 4 στάσεις μετά στην Restauradores που ήταν η γειτονιά του ξενοδοχείου μας. Και αποφασίσαμε να πάμε με το λεωφορείο. Απορώ γιατί! Τα λεωφορεία που εξυπηρετούν για κέντρο από τον σταθμό λεωφορείων του Oriente είναι το 794 και το 759 που κάνουν τέρμα στην R. Alfandega (Terreiro Paco). Δηλαδή γύρω στα 25 λεπτά περπάτημα μέχρι το ξενοδοχείο μας! Κάτι που δεν σκέφτηκα, δεν υπολόγισα. Και ποιος ακούει τον Rose! Η διαδρομή από Οriente μέχρι το τέρμα μου φάνηκε αβάσταχτη και κουραστική και εκεί σκυλομετάνιωσα που δεν επέλεξα το μετρό. Έπειτα από 55 ατελείωτα λεπτά φτάσαμε επιτέλους στο τέρμα της γραμμής.
-T: Είναι κοντά το ξενοδοχείο?
-Γ: Εεε ναι κοντά είναι. Όχι τόσο κοντά αλλά κοντά!
-T: Δηλαδή πόση ώρα από δω? -Γ: Γύρω στα 15,20,30 λεπτά! Έλα ρε σιγά. Θα δούμε και το κέντρο για πρώτη φορά. Τέλεια!
-T: (βλέμμα δολοφονικό και τύπου ''ας μη μιλήσω καλύτερα'')!
Το θέμα ήταν ότι μας βγήκε η κούραση των προηγούμενων ημερών, του ταξιδιού από το Πόρτο και της βόλτας στο Πάρκο των Εθνών. Τα πόδια πονούσαν αλλά είπαμε να το πάμε ποδαράτο και χαλαρά βλέποντας θετικά ότι θα πάρουμε μια πρώτη γεύση από νυχτερινή Λισαβόνα περνώντας από βασικά σημεία του κέντρου της.
Terreiro do Paco / Cais das Colunas μπροστά στον ποταμό
Praca do Comercio
Παρά την κούραση είχα τεράστια χαρά. Βρίσκομαι στην Λισαβόνα. Το συνειδητοποιώ βλέποντας τη φωτισμένη γέφυρα 25 de Abril, το άγαλμα του Χριστού απέναντι και κυρίως την διάσημη πλατεία Praca do Comercio. Μπροστά στον ποταμό στα σκαλιά κάθεται πολύς κόσμος και ήδη η Λισαβόνα μας κλείνει το μάτι! Ο ενθουσιασμός μου είναι μεγάλος για τις 4 μέρες που θα ζήσουμε τον παλμό αυτής της ξεχωριστής πόλης και τις εμπειρίες που θα αποκομίσουμε. Η αψίδα της Rua Augusta μας βάζει στον πιο διάσημο πεζόδρομο της κάτω πόλης. Η Λισαβόνα τώρα ανοίγει τις πόρτες της και μας καλωσορίζει!
Praca do Comercio - Arco Triunfal da Rua Augusta
Rua Augusta
Με το που μπαίνουμε στην Rua Augusta, να σου ο πρώτος!
-Coca, hashish?
Στην αρχή μας αιφνιδίασε, δεν προλάβαμε ούτε να καταλάβουμε ούτε να απαντήσουμε. Λίγα μέτρα μετά ένας άλλος.
-Coca, hashish? (και διακριτικά μας δείχνει στην παλάμη του το ''πράμα''!
Τι γίνεται ρε παιδιά? Τι πλανόδιοι ''πωλητές'' είναι αυτοί? Σε κάθε τουρίστα που περνούσε, και όχι μόνο πρόσφεραν τα προϊόντα τους! Όσο περνούσαμε τον πεζόδρομο και πλήθαινε ο κόσμος που έκανε τη βόλτα του και είχε κατακλύσει κάθε εστιατόριο της Rua Augusta και στους γύρω δρόμους, αυτοί ανά λίγα μέτρα εκεί στημένοι να πετάγονται και να πλησιάζουν διακριτικά λέγοντας: Κόκα, χασίς? Λέμε κι εμείς ένα No, thanks και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Από δω και πέρα όλες τις μέρες, όλες τις ώρες σε ανύποπτες στιγμές σε όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης και όχι μόνο, είχαμε αυτές τις ασταμάτητες προσεγγίσεις από ανθρώπους που πετάγονταν ξαφνικά μπροστά μας. Το ''Κόκα, χασίς? No, thanks'' δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές το είπαμε μέχρι να φύγουμε από τη Λισαβόνα.
H κούραση εξάντλησε τα πόδια μας και τελικά μου φάνηκε ατελείωτη η διαδρομή. Στην Rua Augusta επικρατούσε χαμός. Όλα τα εστιατόρια ήταν γεμάτα, πλήθος κόσμου περπατούσε στον πεζόδρομο και σε κάθε γωνιά που κοιτούσαμε βλέπαμε λαό! Στην πλατεία Rossio το ίδιο. Παντού κόσμος, στα γύρω μαγαζιά, στο δρόμο, στα παγκάκια, στα σκαλιά, γύρω από το σιντριβάνι παντού! ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Η βραδιά είναι σχεδόν καλοκαιρινή και η όλη εικόνα με παραπέμπει σε Ελληνικό νησί το καλοκαίρι. Δεν την περίμενα τόσο ζωηρή την Λισαβόνα και μας εξέπληξε αυτή η απίστευτη ενέργεια. Μάλλον τα περί μελαγχολικής πόλης είναι μύθος!
Από την Rossio λίγα μέτρα μετά βγήκαμε στην πλατεία Restauradores που ήταν σχετικά πιο ήσυχη από τον τρελό χαμό που αντικρίσαμε πριν. ‘’Κόκα, χασίς? No, thanks’’. Στο τέλος της Praca dos Restauradores στα αριστερά αρχίζει η ανηφόρα της Calcada da Gloria που βρίσκεται και το Elevador da Gloria. Ευτυχώς ανεβαίνουμε μικρό κομμάτι της γιατί λίγο μετά στα δεξιά στην Rua da Gloria 9 φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο μας Turim Suisso Atlantico Hotelhttp://www.booking.com/hotel/pt/hotelsuicoatlantico.el.html
Το κόστος για 4 διανυκτερεύσεις μας βγήκε 290€ με πρωινό και κλεισμένο 3 μήνες πριν. Ένα απλό καλό 3στερο ξενοδοχείο που όπως φαινόταν είχε ανακαινιστεί αφού όλα έμοιαζαν καινούρια. Το δωμάτιο μας ξανά στον 5ο όροφο, ήταν μια τρύπα αλλά δεν μας ενόχλησε και η θέα από τη μπαλκονόπορτα μας αποζημίωσε γιατί είχαμε σε πρώτο πλάνο το κάστρο και πανοραμικά μεγάλο μέρος της πόλης. Αν και κουρασμένοι από την τόσο γεμάτη μέρα η ξεκούραση κράτησε 2,5 ώρες. Είναι το πρώτο βράδυ μας στη Λισαβόνα, η πόλη γλεντάει κι εμείς θα μείνουμε μέσα? Δεν νομίζω!
H θέα από το δωμάτιο
Ντυμένοι τελείως καλοκαιρινά, ανεβήκαμε αγκομαχώντας την απότομη ανηφόρα της Calcada da Gloria για να βρεθούμε μετά από λίγο στην πάνω πόλη το Bairro Alto. H διαδρομή μπορεί να είναι μικρή αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη. Έχει μεγάλη κλίση γι’ αυτό και οι περισσότεροι την διασχίζουν με το Elevador da Gloria.
Ο δρόμος μας έβγαλε στην κεντρική Rua Sao Pedro de Alcantara. Βρισκόμαστε στο Bairro Alto την πιο ζωντανή συνοικία της Λισαβόνας. Η περιοχή αποτελείται από πολλά στενά δρομάκια κάθετα και παράλληλα με αμέτρητα εστιατόρια και κυρίως μπαρ. Αυτό που διαπιστώνουμε γρήγορα είναι ότι το μέρος είναι κάτι σαν το Soho του Λονδίνου στο πιο ποιοτικό του ας πούμε! Δηλαδή όλη η νεολαία σουλάτσερνε μπρός πίσω με μια μπύρα στο χέρι και όλοι οι δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Στην αρχή ομολογώ μας ξένισε και δεν μας ενθουσίασε γιατί δεν είμαστε αυτού του στυλ. Γρήγορα όμως προσαρμοστήκαμε και τελικά όλη αυτή η κατάσταση άρχισε να μας αρέσει. Έκτροπα δεν γινόντουσαν οπότε δεν είχαμε πρόβλημα. ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Ε καλά εδώ κι αν δεν μας πλησίασαν πωλητές! Αλλά ποτέ δεν είναι πιεστικοί. Δεν φοβηθήκαμε στιγμή. Σε κάθε στενό, ανά λίγα μέτρα ''Κόκα, χασίς?'' και δεν τους πιάνει το μάτι σου ρε παιδί μου σε τόσο κόσμο.
Για άλλη μια φορά οι αμέτρητες ώρες που πέρασα να σημειώνω τα καλύτερα μπαρ, τα top 10 κτλ δεν είχαν ιδιαίτερο νόημα. Εφόσον επιλέξεις αυτή την περιοχή για έξοδο παντού είναι το ίδιο. Όλος ο κόσμος ήταν στους δρόμους και τα μαγαζιά έμοιαζαν ίδια. Κατάλαβα γενικά ότι βαριέμαι να βλέπω σημειώσεις και να ψάχνω. Κάναμε αρκετές βόλτες περνώντας όλα τα βασικά δρομάκια του Bairro Alto για να εγκλιματιστούμε με το περιβάλλον και να δούμε τι παίζει. Rua do Norte, Rua do Diario de Noticias, Rua da Atalaia, Rua da Barroca και όλους τους παράλληλους σ’ αυτούς δρόμους. Παντού πλήθος κόσμου. Συγνώμη αν την Πέμπτη έχει τόσο κόσμο το Σάββατό τι γίνεται εδώ?
Τελικά μπήκαμε στο Troika bar στη Rua da Atalaia. Το μικρό μπαρ εσωτερικά ήταν στολισμένο για το Χάλοουιν και η μουσική ήταν εξαιρετική από τη δεκαετία του ’80 και ’90. Μάλιστα ένα παιδί έπαιζε βιολί και ακολουθούσε τα τραγούδια που έβαζε η dj. Τα ποτά και η μπύρα σερβίρονταν σε διάφορα μεγέθη και μόνο σε πλαστικά ποτήρια σε εξευτελιστικές τιμές. Μπύρα στα 50ml κόστιζε 1,40€ και η Σαγκριά λίγο παραπάνω. Απ’ ότι είδα όλοι ή μπύρες έπιναν ή Σαγκριά. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα κεφάτη και αφού καθίσαμε για λίγο μέσα, βγήκαμε κι εμείς στο δρόμο και γίναμε ένα με τον κόσμο.
Όχι ότι κάναμε κάτι ιδιαίτερο ή εξτρίμ αλλά ήταν πρωτόγνωρο για μας αυτού του είδους η διασκέδαση και δεν μας χάλασε καθόλου. Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις 3 το πρωί και πριν πάρουμε την κάθοδο για την Calcada da Gloria ακριβώς δίπλα είναι το Miradouro de Sao Pedro de Alcantara. Οι κήποι με το μεγάλο μπαλκόνι μας πρόσφεραν πιάτο την πόλη με το κάστρο να στέκεται αγέρωχο απέναντι στην παλιά πόλη. Ακόμα και αυτή την ώρα είχε πολύ κόσμο. Από εδώ θα άρχιζε η αυριανή μας μέρα.
Η κατηφόρα ήταν αρκετά ευκολότερη και σε ελάχιστα λεπτά φτάσαμε στο δωμάτιο μας όπου και τεζάραμε κανονικά!
Last edited:
