giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα: 2 πτήσεις, αναμονή και η άφιξη στο Πόρτο!
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 1
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 2
- 2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 3
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 1
- 3η ημέρα: H αποτυχημένη εκδρομή και τα καρεκλοπόδαρα! part 2
- 4η ημέρα: Η φουρτούνα στον Ωκεανό και το λάθος τρένο!
- 4η ημέρα: Άφιξη στη Λισαβόνα, το Πάρκο των Εθνών και η… Coca!
- 5η ημέρα: Άνω πόλη – Κάτω πόλη (Οι γειτονιές του Bairro Alto και του Chiado) και ο Fernando Pessoa!
- 5η ημέρα: Στις γειτονιές του Chiado της Baixa και αντικρίζοντας τον Χριστό!
- 6η ημέρα: Belem - Το μέρος της Unesco των θαλασσοπόρων και των Pasteis de Nata!
- 6η ημέρα: Χαμένοι στα σοκάκια της Alfama και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!
- 7η ημέρα: Στην ρομαντική όαση της Sintra
- 7η ημέρα: Καύσωνας και μπερδέματα στις γειτονιές του Ατλαντικού!
- 8η ημέρα: Οι τελευταίες ώρες στη Λισαβόνα…Αντίο!
- Extra: Λίγο από Βρυξέλλες και πολύ από άγχος!
- Video
2η ημέρα - Αυτό είναι το Porto! – part 2
Ακριβώς δίπλα από τη Libreria Lello είναι άλλη μια χαρακτηριστική πλατεία του Πόρτο η Praca de Gomes Teixeira ή αλλιώς Praca dos Leoes δηλαδή πλατεία των Λεόντων λόγω της Κρήνης των Λεόντων στο κέντρο της πλατείας.
Στην πλατεία στη διασταύρωση της Plaza de Carlos Alberto και Rua do Carmo βρίσκεται μια από τις διασημότερες και ομορφότερες εκκλησίες της πόλης η Igreja da Nossa Senhora do Carmo das Carmelitas χαρακτηριζόμενη ως Μνημείο Εθνικής κληρονομιάς! Μπορεί εξωτερικά να μοιάζει σαν μια ενιαία εκκλησία αλλά στην ουσία είναι δύο. Η Igreja do Carmo και η Igreja dos Carmelitas ενωμένη στη δυτική πλευρά της πρώτης. Είναι κατασκευασμένη σε στυλ μπαρόκ / ροκοκό και χτίστηκε μεταξύ 1756 και 1768 ενώ η δεύτερη η κατασκευή της ξεκίνησε το 1616 και ολοκληρώθηκε το 1628. Βέβαια αυτό που μας εντυπωσίασε είναι η Ανατολική πλευρά που είναι καλυμμένη με ένα μεγάλο πάνελ πλακιδίων Azulejos που αναπαριστά σκηνές από την ίδρυση του Τάγματος των Καρμελιτών. Αυτή η τέχνη είναι μοναδική πραγματικά! Δεν περίμενα ότι κι εγώ θα κολλήσω τόσο με τα πλακάκια της Πορτογαλίας!
Το εσωτερικό της εκκλησίας do Carmo είναι το λιγότερο εκθαμβωτικό με πολλά επιχρυσωμένα γλυπτά σε ξωκλήσια, με αγάλματα και αρκετές ελαιογραφίες. Μου έκανε εντύπωση σε όσες εκκλησίες μπήκαμε ότι τα αγάλματα δεν είναι μαρμάρινα όπως στις υπόλοιπες καθολικές εκκλησίες αλλά κούκλες μάλλον πλαστικές όπως στις βιτρίνες ρούχων!
Ο δρόμος δεξιά της εκκλησίας Carmo, Rua de Carlos Alberto μας οδήγησε στην μεσαιωνική Praca Carlos Alberto, μια όμορφη πλατεία που περιβάλλεται από παλιά κτίρια. Στο κέντρο της πλατείας είναι ένα μνημείο για τους ήρωες της Πορτογαλίας που σκοτώθηκαν στο Μεγάλο Πόλεμο του 1914-1918.
Συνεχίσαμε στην Rua de Cedofeita η οποία είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς πεζόδρομους του Πόρτο. Το παραδοσιακό πορτογαλικό καλντερίμι έχει κτίρια τα περισσότερα από τον 18ο αιώνα με τα χαρακτηριστικά μικρά μπαλκόνια και τα διακοσμητικά κεραμικά πλακάκια στις προσόψεις. Έχει πολλά καταστήματα κατά μήκος αλλά η ατμόσφαιρα εξακολουθεί να θυμίζει το παραδοσιακό Πόρτο. Είχε αρκετό κόσμο και κυρίως νεολαία απ’ ότι παρατήρησα.
Στρίψαμε αριστερά στην Rua Miguel Bombarda, και περιπλανηθήκαμε για λίγο σε μια ήσυχη κατοικημένη περιοχή, είδαμε όμως πολλές γκαλερί τέχνης και design καταστήματα.
Δεν θέλαμε όμως να απομακρυνθούμε πολύ, και πάλι μέσω της Rua de Cedofeita και της Rua de Carlos Alberto επιστρέψαμε μπροστά στην εκκλησία do Carmo στην Praca de Parada Leitao, το σημείο που είναι η αφετηρία των παλιών τραμ της γραμμής 22 και 18. Θέλαμε πολύ να κάναμε μια διαδρομή με το τραμ αλλά εκείνη την ώρα δεν βόλευε καθόλου οπότε αρκεστήκαμε στην φωτογράφιση τους!
Αφού περάσαμε την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου του Πόρτο (Reitoria da Universidade do Porto) και τους κήπους Jardim da Cordoaria βγήκαμε ξανά μπροστά στο πύργο Clerigos.
Θέλαμε από τα στενά δρομάκια της πόλης να βγούμε στο Καθεδρικό ναό αλλά επειδή έχουμε παράδοση να χανόμαστε και να κάνουμε άσκοπες διαδρομές όταν κατάλαβα ότι μάλλον θα δυσκολευτούμε και ότι ήδη δεν είμαστε σωστά, για να μην υπάρξουν γκρίνιες πήγα στα σίγουρα. Περπατήσαμε το γραφικό πλακόστρωτο της Rua dos Caldeireiros και μέσω στενών βγήκαμε στην κεντρική Rua dos Clerigos. Περπατάμε, περπατάμε και όλο στα ίδια μέρη τριγυρνάμε τελικά! Μάλλον για να τα εμπεδώσουμε καλά!
Έχει περάσει αρκετή ώρα και μια λιγούρα κάνει αισθητή την παρουσία της. Τα λιγουρευτά σάντουιτς της βιτρίνας μιας Pastelaria πάνω στην Rua dos Clerigos ήταν ότι χρειαζόμασταν. Το μαγαζάκι μικρό και γεμάτο με εξυπηρετικό προσωπικό και μεγάλη ποικιλία σε γλυκά αλλά και λαχταριστά σάντουιτς ψαριού. Μπυρίτσα Super Bock, μεγάλο και χορταστικό σάντουιτς μπακαλιάρου και ξεκούραση. Αυτές είναι οι μικρές αλλά πάντα όμορφες στιγμές σε ένα ταξίδι.
Ο καιρός δεν μας τα λέει καλά. Η βροχή άρχισε αλλά μέχρι να τελειώσουμε το σάντουιτς και να ξαποστάσουμε λίγο είχε μειωθεί η έντασή της και όταν βγήκαμε από το μαγαζί απλά ψιχάλιζε. Πάλι καλά. Περάσαμε ξανά μανά την Praca da Liberdade (η 3η φορά για σήμερα) και την γνωστή διασταύρωση στον σταθμό Sao Bento (2η φορά για σήμερα). Και για να μη ξεχνιόμαστε. Κλικ. Πρέπει να φωτογράφισα όλες τις οπτικές γωνίες αυτής της γειτονιάς!
Όσοι βρεθείτε στο Πόρτο μη τολμήσετε και δεν επιστεφτείτε εσωτερικά τον σταθμό τρένων του Sao Bento (Estacao de Sao Bento). Το κτίριο με επιρροή από την Παριζιάνικη αρχιτεκτονική χτίστηκε το 1896 αλλά εγκαινιάστηκε επίσημα το 1916. Μπορεί εξωτερικά να είναι ένα κλασικό εντυπωσιακό κτίριο αλλά εσωτερικά ο προθάλαμος του είναι ένα αριστούργημα χάρμα οφθαλμών. Δεν είναι τυχαίο που τον κατατάσσουν στους ομορφότερους σταθμούς στον κόσμο. 20 χιλιάδες κεραμικά πλακίδια azulejos κοσμούν τον προθάλαμο που είναι έργο του διασημότερου ζωγράφου azulejos της εποχής που του πήρε 11 χρόνια να το ολοκληρώσει! Τα μπλε και λευκά πλακάκια απεικονίζουν την ιστορία των μεταφορών της Πορτογαλίας, καθώς και τοπία, εθνογραφικές σκηνές, ιστορικά γεγονότα και μάχες και καλλιτεχνικές απεικονίσεις του 14ου αιώνα.
Praca de Almeida Garrett έξω από το σταθμό Sao Bento
Ανηφορίσαμε στην Avenida Dom Alfonso Henriques κάνοντας την ίδια διαδρομή από το προηγούμενο βράδυ μέχρι τον καθεδρικό ναό του Πόρτο Se.
Η πανοραμική θέα του Πόρτο από τον καθεδρικό είναι όμορφη και μελαγχολική με τις στέγες και τα παλιά σπίτια παρατημένα στη φθορά τους αλλά γοητευτικά μέσα στη μιζέρια τους! Ο μουντός καιρός εκείνη τη στιγμή ταίριαξε απόλυτα στα χρώματα αυτής της τόσο ιδιαίτερης πόλης. Την μελαγχολική και νοσταλγική εικόνα συμπλήρωσε ένα Fado που ακουγόταν. Ένας παππούς από το απέναντι σπίτι που στεκόταν στο μπαλκόνι άκουγε ένα λυπητερό τραγούδι Fado! Από τις έντονες στιγμές του ταξιδιού.
Ο Καθεδρικός του Πόρτο είναι από τα παλαιότερα μνημεία της πόλης και από τα σημαντικότερα ρωμανικά μνημεία όλης της Πορτογαλίας. Κατασκευάστηκε γύρω στο 1110 και ολοκληρώθηκε τον 13ο αιώνα και όπως κάθε παλιός ναός έτσι και στην περίπτωση του Se έχουν γίνει αμέτρητες αλλαγές και προσθήκες στο πέρασμα των αιώνων,στην κατασκευή και την διακόσμηση του. Γι’ αυτό και είναι ένα μείγμα Ρωμανικού, Γοτθικού και Μπαρόκ στυλ. Εξωτερικά πάντως το πιο εντυπωσιακό κομμάτι δεν είναι τόσο η κύρια πρόσοψή του αλλά η πλευρική πρόσοψη, η νότια πτέρυγα με το γοτθικό μοναστήρι το οποίο είναι διακοσμημένο με μπαρόκ azulejos. Στο προαύλιο βρίσκεται και το μεγαλοπρεπή τριώροφο Επισκοπικό Παλάτι.
Η θέα από τον προαύλιο χώρο του Καθεδρικού εκτός από την πόλη βλέπει και τον ποταμό Douro και το απέναντι κομμάτι της πόλης την Vila Nova de Gaia. Τα γλαροπούλια πανταχού παρόντα και η θέα γαλήνια.
Αποχωρήσαμε από τον Καθεδρικό ναό και από την Rua da Senhora das Verdades χαθήκαμε στα στενά σοκάκια και βγήκαμε κάτω από τη γέφυρα Ponte D.Luis I, περνώντας την Escadas do Codecal, την γραφική συνοικία με τις απότομες σκάλες που είχαμε περάσει και το προηγούμενο βράδυ. Το σκηνικό δεν άλλαξε και πολύ. Ησυχία, μελαγχολία σε μια από τις πιο γραφικές γωνιές του παλιού Πόρτο. Την ηρεμία της στιγμής τάραξαν φωνές από καυγά από ένα σπίτι. Ο αγριεμένος άντρας βγήκε για λίγο έξω, και το βλέμμα του τολμώ να πω με τρόμαξε! Πέρνα γρήγορα μη φάμε καμιά ξανάστροφη!
Το τούνελ της Avenida de Gustavo Eiffel
Ponte D.Luis I
Η διαδρομή αυτή πάντως από την πάνω πόλη μέχρι την Cais da Ribeira από τα στενά σοκάκια της μεσαιωνικής Escadas do Codecal (τις σκάλες Codecal) είναι εύκολη, και κατά την ανηφόρα ελαφρώς ζόρικη. Η χρήση του Funicular dos Guindais προφανώς και δεν είναι απαραίτητη αλλά αν βρισκόμασταν στην πλατεία Batalha που είναι η αφετηρία θα το χρησιμοποιούσαμε περισσότερο για λόγους ιστορικούς και τουριστικούς, για την 3λεπτη διαδρομή που έχει πανοραμική θέα και κινείται δίπλα στα μεσαιωνικά τείχη.
Η απέναντι πλευρά Cais de Gaia από την Cais da Ribeira
Στο σημείο πρωταγωνιστεί η Ponte D.Luis I, η γέφυρα στον ποταμό Douro που ενώνει το Πόρτο με την πόλη Vila Nova de Gaia μια ξεχωριστή πόλη της μητροπολιτικής περιοχής του Πόρτο αν και πολλοί την θεωρούν ενιαία με το Πόρτο. Η εμβληματική μεταλλική τοξωτή γέφυρα ορόσημο της πόλης κατασκευής του 1886 αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της πόλης.
Η περίφημη Cais da Ribeira πράγματι μου άρεσε πολύ περισσότερο στο φως της ημέρας. Και τελικά όσο όμορφο και να είναι ένα μέρος οι άνθρωποι είναι αυτοί που του δίνουν ζωή και το ομορφαίνουν περισσότερο (αν και αυτό δεν ισχύει πάντα). Τα στενά δαιδαλώδη δρομάκια, η θέα απέναντι στην Gaia, οι μυστηριώδεις στοές, τα χαρακτηριστικά σπίτια με τις πολύχρωμες προσόψεις, η αρχιτεκτονική στην προκυμαία, δίνουν στη Cais da Ribeira και τη γύρω περιοχή μια κοσμοπολίτικη κίνηση, ένα μοναδικό περιβάλλον με ιστορία, παράδοση, ενθουσιασμό και ομορφιά.
Το μπλε αγόρι που εμφανίζεται σε όλες τις φωτό!
Η πόλη του Πόρτο, κτισμένη κατά μήκος των λόφων με θέα τις εκβολές του ποταμού Douro, είναι ένα εξαιρετικό αστικό τοπίο με ιστορία 2.000 ετών, Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η Ribeira αποτελεί μέρος του ιστορικού κέντρου του Πόρτο και είναι από τα πιο παλιά και χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Douro, και εξακολουθεί να διατηρεί μια ισχυρή ταυτότητα με τα ιστορικά αξιόλογα κτίρια και ζωντανεύει από τη μεγάλη ζωτικότητα των κατοίκων της περιοχής. Ένα μέρος εξαιρετικής ομορφιάς που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο διεθνές εμπόριο μέσα στους αιώνες.
Αφού ξαποστάσαμε στα παγκάκια χαζεύοντας το τοπίο και τον κόσμο ακούγοντας μουσικές, συνεχίσαμε στην Praca da Ribeira. Η ιστορική πλατεία είναι η παλαιότερη του Πόρτο χρονολογίας 1389 παρακαλώ! Χαρακτηριστικό της πλατείας το σιντριβάνι στο κέντρο με τον κύβο, το γλυπτό γνωστό ως "Cubo da Ribeira".
Συνεχίσαμε και βγήκαμε στην πίσω κεντρική οδό Rua do Infante Dom Henrique. Το κυρίαρχο αξιοθέατο στην πλατεία είναι το νεοκλασικό Palacio da Bolsa (Παλάτι Χρηματιστηρίου) του 1842.
Η ενορία de Sao Nicolau στην Rua do Infante Dom Henrique
Ακριβώς δίπλα με το Palacio da Bolsa βρίσκεται η lgreja de Sao Francisco του 14ου αιώνα. Αν και αρχικά ήταν μια γοτθική εκκλησία, έχει γίνει ένα από τα πιο σημαντικά μπαρόκ έργα της πόλης. Ουσιαστικά μόνο η περίτεχνα διακοσμημένη κύρια πρόσοψη είναι γοτθική όπως κατασκευάστηκε στην αρχική της μορφή το 1383. Το εισιτήριο για το εσωτερικό της εκκλησίας κόστισε 3,5€.
Η αυθεντική αρχική γοτθική πρόσοψη του 1383
Το αυστηρό γοτθικού στυλ στο εξωτερικό της εκκλησίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους εκθαμβωτικούς μπαρόκ θησαυρούς που βρίσκονται στο εσωτερικό της. 370 κιλά χρυσού που καλύπτουν τα μπαρόκ σκαλιστά ξυλόγλυπτα τέμπλα, την οροφή και τις στήλες! Έχει χαρακτηριστεί ως ''Εκκλησία του χρυσού'' και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αξιοσημείωτο παράδειγμα της επίχρυσης ξυλόγλυπτης διακόσμησης είναι ο εντυπωσιακός βωμός με την περίφημη ''Ρίζα του Ιεσσαί''. Η επίχρυση διακόσμηση προστέθηκε στον ναό τον 18ο αιώνα αναδιαμορφώνοντας πλήρως το εσωτερικό του ναού.
Ο πλούτος η επιδεκτικότητα και η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο και τα μάτια ζαλίστηκαν με τόσο χρυσό και τόση μπαρόκ λεπτομέρεια. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται και έχουν σε κάποια σημεία κάμερες. Ομολογώ μπήκα σε πειρασμό να τραβήξω κλεφτά μερικές φωτογραφίες αλλά δεν το τόλμησα εν τέλει. Οπότε παραθέτω υλικό από ίντερνετ.
Στην τιμή του εισιτηρίου περιλαμβάνεται και η επίσκεψη στο μουσείο του Sao Francisco που βρίσκεται απέναντι από την κύρια είσοδο του ναού. Κατεβήκαμε στις κατακόμβες και περιηγηθήκαμε στην κρύπτη με τους τάφους που περιέχουν οστά Πορτογάλων πολιτικών του 19ου αιώνα.
Από το προαύλιο της Ιgreja de sao francisco
Ακριβώς δίπλα από τη Libreria Lello είναι άλλη μια χαρακτηριστική πλατεία του Πόρτο η Praca de Gomes Teixeira ή αλλιώς Praca dos Leoes δηλαδή πλατεία των Λεόντων λόγω της Κρήνης των Λεόντων στο κέντρο της πλατείας.
Στην πλατεία στη διασταύρωση της Plaza de Carlos Alberto και Rua do Carmo βρίσκεται μια από τις διασημότερες και ομορφότερες εκκλησίες της πόλης η Igreja da Nossa Senhora do Carmo das Carmelitas χαρακτηριζόμενη ως Μνημείο Εθνικής κληρονομιάς! Μπορεί εξωτερικά να μοιάζει σαν μια ενιαία εκκλησία αλλά στην ουσία είναι δύο. Η Igreja do Carmo και η Igreja dos Carmelitas ενωμένη στη δυτική πλευρά της πρώτης. Είναι κατασκευασμένη σε στυλ μπαρόκ / ροκοκό και χτίστηκε μεταξύ 1756 και 1768 ενώ η δεύτερη η κατασκευή της ξεκίνησε το 1616 και ολοκληρώθηκε το 1628. Βέβαια αυτό που μας εντυπωσίασε είναι η Ανατολική πλευρά που είναι καλυμμένη με ένα μεγάλο πάνελ πλακιδίων Azulejos που αναπαριστά σκηνές από την ίδρυση του Τάγματος των Καρμελιτών. Αυτή η τέχνη είναι μοναδική πραγματικά! Δεν περίμενα ότι κι εγώ θα κολλήσω τόσο με τα πλακάκια της Πορτογαλίας!
Το εσωτερικό της εκκλησίας do Carmo είναι το λιγότερο εκθαμβωτικό με πολλά επιχρυσωμένα γλυπτά σε ξωκλήσια, με αγάλματα και αρκετές ελαιογραφίες. Μου έκανε εντύπωση σε όσες εκκλησίες μπήκαμε ότι τα αγάλματα δεν είναι μαρμάρινα όπως στις υπόλοιπες καθολικές εκκλησίες αλλά κούκλες μάλλον πλαστικές όπως στις βιτρίνες ρούχων!
Ο δρόμος δεξιά της εκκλησίας Carmo, Rua de Carlos Alberto μας οδήγησε στην μεσαιωνική Praca Carlos Alberto, μια όμορφη πλατεία που περιβάλλεται από παλιά κτίρια. Στο κέντρο της πλατείας είναι ένα μνημείο για τους ήρωες της Πορτογαλίας που σκοτώθηκαν στο Μεγάλο Πόλεμο του 1914-1918.
Συνεχίσαμε στην Rua de Cedofeita η οποία είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς πεζόδρομους του Πόρτο. Το παραδοσιακό πορτογαλικό καλντερίμι έχει κτίρια τα περισσότερα από τον 18ο αιώνα με τα χαρακτηριστικά μικρά μπαλκόνια και τα διακοσμητικά κεραμικά πλακάκια στις προσόψεις. Έχει πολλά καταστήματα κατά μήκος αλλά η ατμόσφαιρα εξακολουθεί να θυμίζει το παραδοσιακό Πόρτο. Είχε αρκετό κόσμο και κυρίως νεολαία απ’ ότι παρατήρησα.
Στρίψαμε αριστερά στην Rua Miguel Bombarda, και περιπλανηθήκαμε για λίγο σε μια ήσυχη κατοικημένη περιοχή, είδαμε όμως πολλές γκαλερί τέχνης και design καταστήματα.
Δεν θέλαμε όμως να απομακρυνθούμε πολύ, και πάλι μέσω της Rua de Cedofeita και της Rua de Carlos Alberto επιστρέψαμε μπροστά στην εκκλησία do Carmo στην Praca de Parada Leitao, το σημείο που είναι η αφετηρία των παλιών τραμ της γραμμής 22 και 18. Θέλαμε πολύ να κάναμε μια διαδρομή με το τραμ αλλά εκείνη την ώρα δεν βόλευε καθόλου οπότε αρκεστήκαμε στην φωτογράφιση τους!
Αφού περάσαμε την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου του Πόρτο (Reitoria da Universidade do Porto) και τους κήπους Jardim da Cordoaria βγήκαμε ξανά μπροστά στο πύργο Clerigos.
Θέλαμε από τα στενά δρομάκια της πόλης να βγούμε στο Καθεδρικό ναό αλλά επειδή έχουμε παράδοση να χανόμαστε και να κάνουμε άσκοπες διαδρομές όταν κατάλαβα ότι μάλλον θα δυσκολευτούμε και ότι ήδη δεν είμαστε σωστά, για να μην υπάρξουν γκρίνιες πήγα στα σίγουρα. Περπατήσαμε το γραφικό πλακόστρωτο της Rua dos Caldeireiros και μέσω στενών βγήκαμε στην κεντρική Rua dos Clerigos. Περπατάμε, περπατάμε και όλο στα ίδια μέρη τριγυρνάμε τελικά! Μάλλον για να τα εμπεδώσουμε καλά!
Έχει περάσει αρκετή ώρα και μια λιγούρα κάνει αισθητή την παρουσία της. Τα λιγουρευτά σάντουιτς της βιτρίνας μιας Pastelaria πάνω στην Rua dos Clerigos ήταν ότι χρειαζόμασταν. Το μαγαζάκι μικρό και γεμάτο με εξυπηρετικό προσωπικό και μεγάλη ποικιλία σε γλυκά αλλά και λαχταριστά σάντουιτς ψαριού. Μπυρίτσα Super Bock, μεγάλο και χορταστικό σάντουιτς μπακαλιάρου και ξεκούραση. Αυτές είναι οι μικρές αλλά πάντα όμορφες στιγμές σε ένα ταξίδι.
Ο καιρός δεν μας τα λέει καλά. Η βροχή άρχισε αλλά μέχρι να τελειώσουμε το σάντουιτς και να ξαποστάσουμε λίγο είχε μειωθεί η έντασή της και όταν βγήκαμε από το μαγαζί απλά ψιχάλιζε. Πάλι καλά. Περάσαμε ξανά μανά την Praca da Liberdade (η 3η φορά για σήμερα) και την γνωστή διασταύρωση στον σταθμό Sao Bento (2η φορά για σήμερα). Και για να μη ξεχνιόμαστε. Κλικ. Πρέπει να φωτογράφισα όλες τις οπτικές γωνίες αυτής της γειτονιάς!
Όσοι βρεθείτε στο Πόρτο μη τολμήσετε και δεν επιστεφτείτε εσωτερικά τον σταθμό τρένων του Sao Bento (Estacao de Sao Bento). Το κτίριο με επιρροή από την Παριζιάνικη αρχιτεκτονική χτίστηκε το 1896 αλλά εγκαινιάστηκε επίσημα το 1916. Μπορεί εξωτερικά να είναι ένα κλασικό εντυπωσιακό κτίριο αλλά εσωτερικά ο προθάλαμος του είναι ένα αριστούργημα χάρμα οφθαλμών. Δεν είναι τυχαίο που τον κατατάσσουν στους ομορφότερους σταθμούς στον κόσμο. 20 χιλιάδες κεραμικά πλακίδια azulejos κοσμούν τον προθάλαμο που είναι έργο του διασημότερου ζωγράφου azulejos της εποχής που του πήρε 11 χρόνια να το ολοκληρώσει! Τα μπλε και λευκά πλακάκια απεικονίζουν την ιστορία των μεταφορών της Πορτογαλίας, καθώς και τοπία, εθνογραφικές σκηνές, ιστορικά γεγονότα και μάχες και καλλιτεχνικές απεικονίσεις του 14ου αιώνα.
Praca de Almeida Garrett έξω από το σταθμό Sao Bento
Ανηφορίσαμε στην Avenida Dom Alfonso Henriques κάνοντας την ίδια διαδρομή από το προηγούμενο βράδυ μέχρι τον καθεδρικό ναό του Πόρτο Se.
Η πανοραμική θέα του Πόρτο από τον καθεδρικό είναι όμορφη και μελαγχολική με τις στέγες και τα παλιά σπίτια παρατημένα στη φθορά τους αλλά γοητευτικά μέσα στη μιζέρια τους! Ο μουντός καιρός εκείνη τη στιγμή ταίριαξε απόλυτα στα χρώματα αυτής της τόσο ιδιαίτερης πόλης. Την μελαγχολική και νοσταλγική εικόνα συμπλήρωσε ένα Fado που ακουγόταν. Ένας παππούς από το απέναντι σπίτι που στεκόταν στο μπαλκόνι άκουγε ένα λυπητερό τραγούδι Fado! Από τις έντονες στιγμές του ταξιδιού.
Ο Καθεδρικός του Πόρτο είναι από τα παλαιότερα μνημεία της πόλης και από τα σημαντικότερα ρωμανικά μνημεία όλης της Πορτογαλίας. Κατασκευάστηκε γύρω στο 1110 και ολοκληρώθηκε τον 13ο αιώνα και όπως κάθε παλιός ναός έτσι και στην περίπτωση του Se έχουν γίνει αμέτρητες αλλαγές και προσθήκες στο πέρασμα των αιώνων,στην κατασκευή και την διακόσμηση του. Γι’ αυτό και είναι ένα μείγμα Ρωμανικού, Γοτθικού και Μπαρόκ στυλ. Εξωτερικά πάντως το πιο εντυπωσιακό κομμάτι δεν είναι τόσο η κύρια πρόσοψή του αλλά η πλευρική πρόσοψη, η νότια πτέρυγα με το γοτθικό μοναστήρι το οποίο είναι διακοσμημένο με μπαρόκ azulejos. Στο προαύλιο βρίσκεται και το μεγαλοπρεπή τριώροφο Επισκοπικό Παλάτι.
Η θέα από τον προαύλιο χώρο του Καθεδρικού εκτός από την πόλη βλέπει και τον ποταμό Douro και το απέναντι κομμάτι της πόλης την Vila Nova de Gaia. Τα γλαροπούλια πανταχού παρόντα και η θέα γαλήνια.
Αποχωρήσαμε από τον Καθεδρικό ναό και από την Rua da Senhora das Verdades χαθήκαμε στα στενά σοκάκια και βγήκαμε κάτω από τη γέφυρα Ponte D.Luis I, περνώντας την Escadas do Codecal, την γραφική συνοικία με τις απότομες σκάλες που είχαμε περάσει και το προηγούμενο βράδυ. Το σκηνικό δεν άλλαξε και πολύ. Ησυχία, μελαγχολία σε μια από τις πιο γραφικές γωνιές του παλιού Πόρτο. Την ηρεμία της στιγμής τάραξαν φωνές από καυγά από ένα σπίτι. Ο αγριεμένος άντρας βγήκε για λίγο έξω, και το βλέμμα του τολμώ να πω με τρόμαξε! Πέρνα γρήγορα μη φάμε καμιά ξανάστροφη!
Το τούνελ της Avenida de Gustavo Eiffel
Ponte D.Luis I
Η διαδρομή αυτή πάντως από την πάνω πόλη μέχρι την Cais da Ribeira από τα στενά σοκάκια της μεσαιωνικής Escadas do Codecal (τις σκάλες Codecal) είναι εύκολη, και κατά την ανηφόρα ελαφρώς ζόρικη. Η χρήση του Funicular dos Guindais προφανώς και δεν είναι απαραίτητη αλλά αν βρισκόμασταν στην πλατεία Batalha που είναι η αφετηρία θα το χρησιμοποιούσαμε περισσότερο για λόγους ιστορικούς και τουριστικούς, για την 3λεπτη διαδρομή που έχει πανοραμική θέα και κινείται δίπλα στα μεσαιωνικά τείχη.
Η απέναντι πλευρά Cais de Gaia από την Cais da Ribeira
Στο σημείο πρωταγωνιστεί η Ponte D.Luis I, η γέφυρα στον ποταμό Douro που ενώνει το Πόρτο με την πόλη Vila Nova de Gaia μια ξεχωριστή πόλη της μητροπολιτικής περιοχής του Πόρτο αν και πολλοί την θεωρούν ενιαία με το Πόρτο. Η εμβληματική μεταλλική τοξωτή γέφυρα ορόσημο της πόλης κατασκευής του 1886 αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της πόλης.
Η περίφημη Cais da Ribeira πράγματι μου άρεσε πολύ περισσότερο στο φως της ημέρας. Και τελικά όσο όμορφο και να είναι ένα μέρος οι άνθρωποι είναι αυτοί που του δίνουν ζωή και το ομορφαίνουν περισσότερο (αν και αυτό δεν ισχύει πάντα). Τα στενά δαιδαλώδη δρομάκια, η θέα απέναντι στην Gaia, οι μυστηριώδεις στοές, τα χαρακτηριστικά σπίτια με τις πολύχρωμες προσόψεις, η αρχιτεκτονική στην προκυμαία, δίνουν στη Cais da Ribeira και τη γύρω περιοχή μια κοσμοπολίτικη κίνηση, ένα μοναδικό περιβάλλον με ιστορία, παράδοση, ενθουσιασμό και ομορφιά.
Το μπλε αγόρι που εμφανίζεται σε όλες τις φωτό!
Η πόλη του Πόρτο, κτισμένη κατά μήκος των λόφων με θέα τις εκβολές του ποταμού Douro, είναι ένα εξαιρετικό αστικό τοπίο με ιστορία 2.000 ετών, Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η Ribeira αποτελεί μέρος του ιστορικού κέντρου του Πόρτο και είναι από τα πιο παλιά και χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Douro, και εξακολουθεί να διατηρεί μια ισχυρή ταυτότητα με τα ιστορικά αξιόλογα κτίρια και ζωντανεύει από τη μεγάλη ζωτικότητα των κατοίκων της περιοχής. Ένα μέρος εξαιρετικής ομορφιάς που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο διεθνές εμπόριο μέσα στους αιώνες.
Αφού ξαποστάσαμε στα παγκάκια χαζεύοντας το τοπίο και τον κόσμο ακούγοντας μουσικές, συνεχίσαμε στην Praca da Ribeira. Η ιστορική πλατεία είναι η παλαιότερη του Πόρτο χρονολογίας 1389 παρακαλώ! Χαρακτηριστικό της πλατείας το σιντριβάνι στο κέντρο με τον κύβο, το γλυπτό γνωστό ως "Cubo da Ribeira".
Συνεχίσαμε και βγήκαμε στην πίσω κεντρική οδό Rua do Infante Dom Henrique. Το κυρίαρχο αξιοθέατο στην πλατεία είναι το νεοκλασικό Palacio da Bolsa (Παλάτι Χρηματιστηρίου) του 1842.
Η ενορία de Sao Nicolau στην Rua do Infante Dom Henrique
Ακριβώς δίπλα με το Palacio da Bolsa βρίσκεται η lgreja de Sao Francisco του 14ου αιώνα. Αν και αρχικά ήταν μια γοτθική εκκλησία, έχει γίνει ένα από τα πιο σημαντικά μπαρόκ έργα της πόλης. Ουσιαστικά μόνο η περίτεχνα διακοσμημένη κύρια πρόσοψη είναι γοτθική όπως κατασκευάστηκε στην αρχική της μορφή το 1383. Το εισιτήριο για το εσωτερικό της εκκλησίας κόστισε 3,5€.
Η αυθεντική αρχική γοτθική πρόσοψη του 1383
Το αυστηρό γοτθικού στυλ στο εξωτερικό της εκκλησίας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους εκθαμβωτικούς μπαρόκ θησαυρούς που βρίσκονται στο εσωτερικό της. 370 κιλά χρυσού που καλύπτουν τα μπαρόκ σκαλιστά ξυλόγλυπτα τέμπλα, την οροφή και τις στήλες! Έχει χαρακτηριστεί ως ''Εκκλησία του χρυσού'' και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αξιοσημείωτο παράδειγμα της επίχρυσης ξυλόγλυπτης διακόσμησης είναι ο εντυπωσιακός βωμός με την περίφημη ''Ρίζα του Ιεσσαί''. Η επίχρυση διακόσμηση προστέθηκε στον ναό τον 18ο αιώνα αναδιαμορφώνοντας πλήρως το εσωτερικό του ναού.
Ο πλούτος η επιδεκτικότητα και η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο και τα μάτια ζαλίστηκαν με τόσο χρυσό και τόση μπαρόκ λεπτομέρεια. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται και έχουν σε κάποια σημεία κάμερες. Ομολογώ μπήκα σε πειρασμό να τραβήξω κλεφτά μερικές φωτογραφίες αλλά δεν το τόλμησα εν τέλει. Οπότε παραθέτω υλικό από ίντερνετ.
Στην τιμή του εισιτηρίου περιλαμβάνεται και η επίσκεψη στο μουσείο του Sao Francisco που βρίσκεται απέναντι από την κύρια είσοδο του ναού. Κατεβήκαμε στις κατακόμβες και περιηγηθήκαμε στην κρύπτη με τους τάφους που περιέχουν οστά Πορτογάλων πολιτικών του 19ου αιώνα.
Από το προαύλιο της Ιgreja de sao francisco
Last edited:
