Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.379
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Μασουλάμε τα -χάλια- σάντουιτς σιωπηλά, άλλωστε είμαστε πολύ κουρασμένοι και άυπνοι. Αποφασίζω να σπάσω τον πάγο μασουλώντας. «Κοίτα, άσε να μείνουμε σήμερα εδώ κι άμα δούμε ότι παραείναι ζόρικα, αλλάζουμε, ας ξεφύγουμε και λίγο από το μπάτζετ». Ο Α. έχει αναθαρρήσει με το σάντουιτς και το παίρνει απρόσμενα στωικά: «Τι να σου πω, εσύ έμενες και σε κωλογειτονιά με συμμορίες στην Αγγλία, εγώ σαν εμπειρία το βλέπω…. Ας μείνουμε και βλέπουμε». Μπράβο! Περίμενα ότι θα με κρέμαγε!
Αποφασίζουμε να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για να μη χάσουμε τη μέρα. Κατεβαίνουμε στο μετρό όπου είναι όλο φάτσες: ζητιάνοι, κάτι Πορτορικάνοι με μπαντάνες, μια γριά αργοπεθαίνει και φυσικά τίγκα στο σκουπίδι συν δύο αρουραίοι. Εξυπακούεται πως είμαστε οι μόνοι λευκοί στο σταθμό και η φάση είναι πολύ ντεκαντάνς, αλλά έχει την πλάκα της κι αρχίζουμε να γελάμε με το όλο σκηνικό. «Θα σε πνίξω ρε άχρηστε», μου λέει ο Α χαμογελώντας «που είναι και ΚΟΡΥΦΑΙΑ γειτονιά το Χάρλεμ!». Εγώ πάλι σκέφτομαι τη μαμά του Χ: «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτε παλιογειτονιές…».
Κατεβήκαμε πρώτα κοντά στο Central Park ώστε να περάσουμε από το ξενοδοχείο που… δε μας έστειλε το bookinhotels.com και να τους τα πούμε ένα χεράκι για να μάθουν να συνεργάζονται με απατεώνες. Άλλη πόλη! Φαρδείς δρόμοι, πολλοί οι καλοντυμένοι, πολύ πράσινο στο κεντρικό πάρκο, joggers, παγωτάκια και φύλακας έξω από το κτίριο όπου μένει η Yoko Ono. Είδαμε ευθείς δρόμους, ορθογώνια αρχιτεκτονική και φτάσαμε και στο μουσείο το οποίο ακόμη δεν είχε ανοίξει, ωστόσο ήδη υπήρχε ουρά απέξω. Έκανε πολλή ζέστη κι εμείς ψιλοκοιμόμασταν μετά την άυπνη πτήση, οπότε είπαμε να περιμένουμε να ανοίξουν οι πόρτες, να φύγει το τσούρμο και να μπούμε μετά για έκδοση εισιτηρίων. Με το που άνοιξαν οι πόρτες πάντως η ουρά εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού, ενδεικτικό της αμερικάνικης αποτελεσματικότητας. Ακριβούτσικο το μουσείο, αλλά λες δε βαριέσαι, ας το δούμε κι αυτό.
Στην αρχή βλέπεις αυτούς τους τόσο οικείους σκελετούς δεινοσαύρων κι έπειτα έχει μπόλικες συλλογές από θαλάσσια και άλλα όντα. Επίσης έχει κομμάτια αφιερωμένα στη γεωλογία, το διάστημα, τις επιστήμες κλπ. Ψιλοκοιμόμασταν και κάθε μισή ωρίτσα κάναμε κι από μια δεκάλεπτη σιέστα, αλλά γυρίσαμε τα κομμάτια που μας ενδιέφεραν. Να πω την αλήθεια η όλη παρουσίαση του γαλαξία, του διαστήματος και λοιπών δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον και τα ζώα (ταριχευμένα και μη) επειδή τα έχω δει και ζωντανά δε με ξετρέλαναν, άλλωστε αν δεις κάτι στη φύση μετά δύσκολα θα σε εντυπωσιάσει ένα καχέκτυπό του πίσω από ένα τζάμι, ανάμεσα σε μυριάδες σχολεία που τσακώνονται τσιρίζοντας για το ποιος θα βγει φωτογραφία δίπλα στον ιπποπόταμο.
Είδαμε πως υπήρχε ανθρωπολογικό κομμάτι (και μάλιστα τεράστιο) και είπαμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο εκεί. Λοιπόν, η γνώμη μου είναι πως το ανθρωπολογικό κομμάτι ειδικά είναι ολίγον αχταρμάς. Όλες οι φυλές του Ισραήλ μαζί, χωρίς γεωγραφική ή χρονολογική σειρά, με ενδιαφέρουσες μακέτες αλλά επιφανειακή παρουσίαση (δυο φράσεις για κάθε πολιτισμό, κι αυτές παιδιάστικες, λες και απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι οι Έλληνες δεν κυκλοφορούν με τήβεννο πλέον), κάπου μπλέκεται το μυθολογικό με το ιστορικό, τους Ίνκας τους ξεχάσανε (!), το αρχαιολογικό κομμάτι είναι για τα μπάζα… Η εντύπωση που μου έδωσε είναι ότι φτιάχτηκε:
α) για παιδάκια
ή β) ώστε να περνάς, να βλέπεις λίγο απ’ όλα και να βγάζεις και καμιά φωτογραφία δίπλα στο ομοίωμα κανενός Κοζάκου, Μάγια ή Ρωμαίου.
Χάρηκα που πήγαμε και το είδαμε και μου έφυγε η περιέργεια, αλλά μάλλον απογοητεύτηκα, τζίφος το μουσείο. Για τον Α που τα περισσότερα από τα ζωάκια δεν τα είχε δει… εν ζωή ήταν κάπως πιο ενδιαφέρον. Κάναμε μια βολτίτσα στις παρυφές του Central Park αλλά το μυαλό μας ήταν στις νοτιοδυτικές πολιτείες, τα άγρια τοπία και τις καουμπόικες πόλεις… Τα υπόλοιπα ωχριούσαν μπροστά τους, μάλλον ξενέρωτη μας φάνηκε η πόλη. Βέβαια δεν είχαμε κοιμηθεί και δεν είχαμε φάει, ίσως μέρος της ξενέρας να ήταν κι αυτό, οπότε γυρίσαμε στο Χάρλεμ, κάναμε μια αποτυχημένη προσπάθεια για check-in (πάλι νωρίς ήταν!) και κάτσαμε να φάμε πάνω στην οδό Amsterdam.
Ξαφνικά το Χάρλεμ είχε ζωή! Πλέον δεν ήταν 8 το πρωί ώστε να βλέπεις μόνο τους άστεγους και τους ναρκομανείς, αλλά η όλη γειτονιά βρίσκεται σε πλήρη οργασμό κι είναι πολύ πιο ανθρώπινη: απίθανες μαύρες γιαγιάδες με λευκές περούκες και χρωματιστές ομπρέλες να συζητάνε στη μέση του δρόμου, «υπαίθριοι» καλλιτέχνες προσπαθούν να βγάλουν τα ως προς το ζην, μικροπωλητές σε κάθε πεζοδρόμιο, ρακοσυλλέκτες, μαύρες γκομενάρες ντυμένες σαν να βγήκαν από κλιπάκι του Daddy Yankee με γαλάζια σουτιέν και λεοπαρδαλέ κάλτσες, Δομινικάνοι με μπλουζάκια που υποδηλώνουν την εθνικότητά τους, ράπερ με αλυσίδες των δεκαεννιά κιλών να κρέμονται πάνω στο wife-beater τους, μεθύστακες, manic street preachers, φραντσισκάνες μοναχές, μπασκετμπολίστες, νάνοι, κουστουμαρισμένοι, ό,τι να' ναι αλλά πάντα σε νέγρικη απόχρωση… Κι εμείς να τα θαυμάζουμε όλα αυτά σε ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο όπου μας σερβίρει σε ένα εστιατόριο με γαλλικό όνομα ένας σερβιτόρος που προσποιούταν και γαλλική προφορά, μπας και το κάνει πιο σικ και δεν καταλάβουμε ότι και τα 15$ που πληρώσαμε πολλά είναι (αλλά για το απίστευτο people watching μπροστά μας άξιζε τον κόπο). Δυο ξανθιές κάθονται μπροστά μας και μπανίζουν μουλάτους, λευκούς, λατίνους και μαύρους, ενώ το κουτσομπολιό είναι στιλ Sex & The City. Καλά, πάμε για ύπνο…
Επιτέλους μας δώσανε το δωμάτιό μας στο hostel. Πολύ καλό! Ολοκαίνουριο, με δυο παράθυρα να βλέπουν την…καταπληκτική γειτονιά μας, νέο παρκέ, flat τηλεόραση, δωρεάν wi-fi, μεταμοντέρνο μπάνιο κι όλα αυτά για 55 ευρώπουλα δια δύο. Ε, μετά…κοιμηθήκαμε, πρέπει να ήταν 15:30…
Όταν ξύπνησα (γιατί αν περίμενα από τον Α να ξυπνήσει σώθηκα…) είχε πλέον ξημερώσει! Κοιμηθήκαμε ένα δεκαπεντάωρο τόσο πτώματα που ήμασταν… και ήταν Κυριακή κι ήθελα να δούμε και κανένα γκόσπελ, κατά προτίμηση όχι σε lonelyplanetίστικη τουριστική εκκλησία… Πλένω το κεφάλι μου, προσπαθώ να ξυπνήσω την Ωραία Κοιμωμένη και μια νέα μέρα ξεκινά… Και τι ξεκίνημα!
Αποφασίζουμε να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για να μη χάσουμε τη μέρα. Κατεβαίνουμε στο μετρό όπου είναι όλο φάτσες: ζητιάνοι, κάτι Πορτορικάνοι με μπαντάνες, μια γριά αργοπεθαίνει και φυσικά τίγκα στο σκουπίδι συν δύο αρουραίοι. Εξυπακούεται πως είμαστε οι μόνοι λευκοί στο σταθμό και η φάση είναι πολύ ντεκαντάνς, αλλά έχει την πλάκα της κι αρχίζουμε να γελάμε με το όλο σκηνικό. «Θα σε πνίξω ρε άχρηστε», μου λέει ο Α χαμογελώντας «που είναι και ΚΟΡΥΦΑΙΑ γειτονιά το Χάρλεμ!». Εγώ πάλι σκέφτομαι τη μαμά του Χ: «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτε παλιογειτονιές…».
Κατεβήκαμε πρώτα κοντά στο Central Park ώστε να περάσουμε από το ξενοδοχείο που… δε μας έστειλε το bookinhotels.com και να τους τα πούμε ένα χεράκι για να μάθουν να συνεργάζονται με απατεώνες. Άλλη πόλη! Φαρδείς δρόμοι, πολλοί οι καλοντυμένοι, πολύ πράσινο στο κεντρικό πάρκο, joggers, παγωτάκια και φύλακας έξω από το κτίριο όπου μένει η Yoko Ono. Είδαμε ευθείς δρόμους, ορθογώνια αρχιτεκτονική και φτάσαμε και στο μουσείο το οποίο ακόμη δεν είχε ανοίξει, ωστόσο ήδη υπήρχε ουρά απέξω. Έκανε πολλή ζέστη κι εμείς ψιλοκοιμόμασταν μετά την άυπνη πτήση, οπότε είπαμε να περιμένουμε να ανοίξουν οι πόρτες, να φύγει το τσούρμο και να μπούμε μετά για έκδοση εισιτηρίων. Με το που άνοιξαν οι πόρτες πάντως η ουρά εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού, ενδεικτικό της αμερικάνικης αποτελεσματικότητας. Ακριβούτσικο το μουσείο, αλλά λες δε βαριέσαι, ας το δούμε κι αυτό.
Στην αρχή βλέπεις αυτούς τους τόσο οικείους σκελετούς δεινοσαύρων κι έπειτα έχει μπόλικες συλλογές από θαλάσσια και άλλα όντα. Επίσης έχει κομμάτια αφιερωμένα στη γεωλογία, το διάστημα, τις επιστήμες κλπ. Ψιλοκοιμόμασταν και κάθε μισή ωρίτσα κάναμε κι από μια δεκάλεπτη σιέστα, αλλά γυρίσαμε τα κομμάτια που μας ενδιέφεραν. Να πω την αλήθεια η όλη παρουσίαση του γαλαξία, του διαστήματος και λοιπών δε μου κέντρισε το ενδιαφέρον και τα ζώα (ταριχευμένα και μη) επειδή τα έχω δει και ζωντανά δε με ξετρέλαναν, άλλωστε αν δεις κάτι στη φύση μετά δύσκολα θα σε εντυπωσιάσει ένα καχέκτυπό του πίσω από ένα τζάμι, ανάμεσα σε μυριάδες σχολεία που τσακώνονται τσιρίζοντας για το ποιος θα βγει φωτογραφία δίπλα στον ιπποπόταμο.
Είδαμε πως υπήρχε ανθρωπολογικό κομμάτι (και μάλιστα τεράστιο) και είπαμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο εκεί. Λοιπόν, η γνώμη μου είναι πως το ανθρωπολογικό κομμάτι ειδικά είναι ολίγον αχταρμάς. Όλες οι φυλές του Ισραήλ μαζί, χωρίς γεωγραφική ή χρονολογική σειρά, με ενδιαφέρουσες μακέτες αλλά επιφανειακή παρουσίαση (δυο φράσεις για κάθε πολιτισμό, κι αυτές παιδιάστικες, λες και απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν ξέρουν ότι οι Έλληνες δεν κυκλοφορούν με τήβεννο πλέον), κάπου μπλέκεται το μυθολογικό με το ιστορικό, τους Ίνκας τους ξεχάσανε (!), το αρχαιολογικό κομμάτι είναι για τα μπάζα… Η εντύπωση που μου έδωσε είναι ότι φτιάχτηκε:
α) για παιδάκια
ή β) ώστε να περνάς, να βλέπεις λίγο απ’ όλα και να βγάζεις και καμιά φωτογραφία δίπλα στο ομοίωμα κανενός Κοζάκου, Μάγια ή Ρωμαίου.
Χάρηκα που πήγαμε και το είδαμε και μου έφυγε η περιέργεια, αλλά μάλλον απογοητεύτηκα, τζίφος το μουσείο. Για τον Α που τα περισσότερα από τα ζωάκια δεν τα είχε δει… εν ζωή ήταν κάπως πιο ενδιαφέρον. Κάναμε μια βολτίτσα στις παρυφές του Central Park αλλά το μυαλό μας ήταν στις νοτιοδυτικές πολιτείες, τα άγρια τοπία και τις καουμπόικες πόλεις… Τα υπόλοιπα ωχριούσαν μπροστά τους, μάλλον ξενέρωτη μας φάνηκε η πόλη. Βέβαια δεν είχαμε κοιμηθεί και δεν είχαμε φάει, ίσως μέρος της ξενέρας να ήταν κι αυτό, οπότε γυρίσαμε στο Χάρλεμ, κάναμε μια αποτυχημένη προσπάθεια για check-in (πάλι νωρίς ήταν!) και κάτσαμε να φάμε πάνω στην οδό Amsterdam.
Ξαφνικά το Χάρλεμ είχε ζωή! Πλέον δεν ήταν 8 το πρωί ώστε να βλέπεις μόνο τους άστεγους και τους ναρκομανείς, αλλά η όλη γειτονιά βρίσκεται σε πλήρη οργασμό κι είναι πολύ πιο ανθρώπινη: απίθανες μαύρες γιαγιάδες με λευκές περούκες και χρωματιστές ομπρέλες να συζητάνε στη μέση του δρόμου, «υπαίθριοι» καλλιτέχνες προσπαθούν να βγάλουν τα ως προς το ζην, μικροπωλητές σε κάθε πεζοδρόμιο, ρακοσυλλέκτες, μαύρες γκομενάρες ντυμένες σαν να βγήκαν από κλιπάκι του Daddy Yankee με γαλάζια σουτιέν και λεοπαρδαλέ κάλτσες, Δομινικάνοι με μπλουζάκια που υποδηλώνουν την εθνικότητά τους, ράπερ με αλυσίδες των δεκαεννιά κιλών να κρέμονται πάνω στο wife-beater τους, μεθύστακες, manic street preachers, φραντσισκάνες μοναχές, μπασκετμπολίστες, νάνοι, κουστουμαρισμένοι, ό,τι να' ναι αλλά πάντα σε νέγρικη απόχρωση… Κι εμείς να τα θαυμάζουμε όλα αυτά σε ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο όπου μας σερβίρει σε ένα εστιατόριο με γαλλικό όνομα ένας σερβιτόρος που προσποιούταν και γαλλική προφορά, μπας και το κάνει πιο σικ και δεν καταλάβουμε ότι και τα 15$ που πληρώσαμε πολλά είναι (αλλά για το απίστευτο people watching μπροστά μας άξιζε τον κόπο). Δυο ξανθιές κάθονται μπροστά μας και μπανίζουν μουλάτους, λευκούς, λατίνους και μαύρους, ενώ το κουτσομπολιό είναι στιλ Sex & The City. Καλά, πάμε για ύπνο…
Επιτέλους μας δώσανε το δωμάτιό μας στο hostel. Πολύ καλό! Ολοκαίνουριο, με δυο παράθυρα να βλέπουν την…καταπληκτική γειτονιά μας, νέο παρκέ, flat τηλεόραση, δωρεάν wi-fi, μεταμοντέρνο μπάνιο κι όλα αυτά για 55 ευρώπουλα δια δύο. Ε, μετά…κοιμηθήκαμε, πρέπει να ήταν 15:30…
Όταν ξύπνησα (γιατί αν περίμενα από τον Α να ξυπνήσει σώθηκα…) είχε πλέον ξημερώσει! Κοιμηθήκαμε ένα δεκαπεντάωρο τόσο πτώματα που ήμασταν… και ήταν Κυριακή κι ήθελα να δούμε και κανένα γκόσπελ, κατά προτίμηση όχι σε lonelyplanetίστικη τουριστική εκκλησία… Πλένω το κεφάλι μου, προσπαθώ να ξυπνήσω την Ωραία Κοιμωμένη και μια νέα μέρα ξεκινά… Και τι ξεκίνημα!
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
