Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.379
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Στο Truxton (πάντα πάνω στην 66) βάλαμε βενζίνη σε ένα παππού που φαινόταν σα να έχει βγει από ταινίες γουέστερν, συνεχίσαμε με τα ερημικά τοπία μέχρι το Kingman, αλλά αντί να συνεχίσουμε βόρεια για Las Vegas από εκεί, αποφασίσαμε να πάμε λίγο πιο νότια για να δούμε το… καουμπόικο Oatman. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, το πραγματικό αξιοθέατο ήταν η διαδρομή: ξαφνικά η άσφαλτος χαλάει και θυμίζει ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους του ‘80, τα αραιά σπίτια χάνονται, βλέπεις μόνο τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά με σκουριασμένα γραμματοκιβώτια από την εποχή του Νώε, κάκτοι κάνουν την εμφάνισή τους, ο δρόμος αποκτά υψόμετρο και προσφέρει πανέμορφες θέες πάνω από τα βράχια και πλέον δε βλέπουμε ούτε ένα αμάξι. Αυτή είναι η πραγματική 66, με την αίσθηση εγκατάλειψης και της απέραντης ερημιάς στο δρόμο να σε κυριεύει, απούσα από τον ταξιδιωτικό οδηγό μας αυτή η διαδρομή, μάλλον γι’ αυτό και είμαστε εντελώς μόνοι. Κι αν πάθουμε καμιά βλάβη στη μέση του πουθενά τι γίνεται; Σιγά μην πάθουμε βλάβη, λέω, ενώ η φράση της ανήσυχης μαμάς του Χ θα μας συνοδεύει για τις επόμενες δύο εβδομάδες: «δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτε ερημιές!». Όχι καλέ… Ειδικά στη Γιούτα μες στον πολιτισμό ήμασταν…
Το Oatman επίσης άξιζε το detour… Κτίρια βγαλμένα από το Λούκυ Λουκ, σαλούν με χιλιάδες μονοδόλαρα να κρέμονται από την οροφή, γαϊδουράκια που απέμειναν από την εποχή που τα χρησιμοποιούσαν στο γειτονικό χρυσορυχείο και πλέον μπουκάρουν και στα μαγαζιά (!), μέχρι και κιτς ψεύτικη μονομαχία με καουμπόηδες είχε, που ευτυχώς τη χάσαμε. Πλην της κατανοητής εμπορευματοποίησης, υπάρχει και η ακατανόητη αμερικάνικη εμμονή στο αυτοκίνητο. Η πόλη έχει όλο κι όλο ένα δρομάκο με αρκετά ιστορικά ξύλινα κτίρια, τα οποία όμως επισκιάζονται από τα τερατώδη τζιπ των ντόπιων κατοίκων/εργαζομένων/επισκεπτών. Είναι τόσο δύσκολο να απαγορεύσουν το παρκάρισμα μπροστά από το πανέμορφο σαλούν του 1882; Δεν είναι, όπως θα μας αποδείξει το καταπληκτικό Tombstone καμιά δεκαριά μέρες αργότερα…
Συνεχίσαμε για το Topock όπου το GPS (πού είσαι mio gps να με καμαρώσεις… έμαθα κι εγώ τι είναι το gps κι ας μην ξέρω να οδηγώ…) μας εγκατέλειψε διότι μπήκαμε στην Καλιφόρνια η οποία δεν περιλαμβανόταν στους χάρτες του… Μπήκαμε λοιπόν στην Καλιφόρνια, βγήκαμε, ξαναμπήκαμε, μετά νομίζαμε ότι βρήκαμε αλλά πάλι μέσα ήμασταν, μέχρι που μας υπέδειξε ένας καλός άνθρωπος το δρόμο για Νεβάδα.
Μπαίνοντας στη Νεβάδα μας μένει πολύς δρόμος μέχρι το Las Vegas, ατέλειωτη ευθεία όπου μάλιστα γίνονται και έργα, σα να μη μας έφτανα τα γελοιωδώς χαμηλά όρια ταχύτητας των ΗΠΑ. Πάντως η μονοτονία του τοπίου σπάει από τα καζίνο, τα οποία ξεκινούν με το που μπαίνει κανείς στη Νεβάδα, από τις ταμπέλες που σε προτρέπουν «να δοκιμάσεις και συ μια καραμπίνα, τώρα σε προσφορά!» (ε, να πάρουμε μία να έχουμε, μπορεί να μας χρειαστεί, π.χ για το Βύντρα) και από την εμφανή παρουσία των Ινδιάνων-καζιναρχών. Κάπου εκεί στο πουθενά είχα και τη φαεινή ιδέα να σταματήσουμε να φάμε σε εστιατόριο υπέρβαρων Ινδιάνων με «ινδιάνικο» μενού… τρελή αποτυχία, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη.
Η άφιξη στο Βέγκας έγινε το απογευματάκι. Ο Χ έχει κλείσει δωμάτιο στο MGM, το οποίο σύμφωνα με τη Wikipedia είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο. Επειδή είναι Δευτέρα, το κόστος είναι πολύ λογικό, μόλις 128$ για το τρίκλινο (με τη σημερινή ισοτιμία βγαίνει 30ευρώ το άτομο), αν είχαμε πάει την προηγούμενη ήταν τριπλάσια, αλλά είπαμε: ο προγραμματισμός έγινε πολύ καιρό πριν (πράγμα που δε συνηθίζω να κάνω, πάντως) κι έτσι όλα αυτά είχαν προβλεφθεί, να ευλογήσουμε και τα γένια μας λιγάκι…
Μπαίνοντας στο πελώριο (και κεντρικότατο) MGM νιώθει κανείς ολίγον βλάχος, ομολογώ πως ρεσεψιόν με είκοσι άτομα δεν είχα ξαναδεί, ενώ τα λούσα, τα χρυσά (αλλά και αληθινά σε γυάλα!) λιοντάρια έχουν ως στόχο να θαμπώσουν τον επισκέπτη, πράγμα που με εμάς τουλάχιστον το κατάφεραν. Λόγω αντικειμένου σπουδών και πρότερης εργασιακής εμπειρίας, με ενδιέφερε πολύ ο τρόπος διοίκησης ενός τόσο μεγάλου ξενοδοχείου. Οι τύποι είναι απίστευτα αποτελεσματικοί, το ξενοδοχείο –όπως σωστά παρατήρησε ο Α- λειτουργεί σαν αεροδρόμιο, με εντελώς διαφορετικά sections, τα δωμάτια είναι πολυτελή, αλλά εν τέλει φαίνεται ότι ο στόχος του ξενοδοχείου είναι να σε κρατήσει μέσα: οι διάδρομοι είναι δαιδαλώδεις και περνούν μέσα από όλα τα καζίνο του ισογείου (δεν υπάρχει δηλαδή μια βασική αίθουσα καζίνο, το καζίνο είναι… όλοι οι ενδιάμεσοι χώροι ανάμεσα σε μαγαζιά, τουαλέτες, εστιατόρια, ρεσεψιόν κλπ) ώστε να «τσιμπήσεις» και να κάτσεις να παίξεις σε ένα τραπέζι ή ένα κουλοχέρη. Κι άμα κάτσεις, υποτίθεται πως δε σηκώνεσαι, διότι λίγο ο τζογαδόρικος εθισμός, λίγο οι σιλικονάτες που σερβίρουν δωρεάν ποτά σε όποιον παίζει (άμα είναι πιωμένοι πού να κερδίσουν οι άνθρωποι; ), λίγο η έλλειψη ρολογιών και φώτων… περνάει η μέρα κι ακόμη εκεί είσαι. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση μάρκετινγκ χωρίς αμφιβολία, αλλά φοβάμαι (ή μάλλον ελπίζω) πως πιάνει μόνο σε λαούς με την αμερικάνικη νοοτροπία. Θέλω να πω, εμείς ως Ευρωπαίοι που κάτσαμε να παίξουμε, βάλαμε ένα στόχο: να διπλασιάσουμε ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο ποντάραμε, κι αν το χάναμε θα φεύγαμε, χωρίς να κάνουμε χρήση των ΑΤΜ που τόσο βολικά βρίσκονται δίπλα στους κουλοχέρηδες. Ο Αμερικανός όμως έχει άλλη νοοτροπία: τη νοοτροπία του winner takes it all, double or nothing, do or die και λοιπά εμπριμέ. Έτσι κερδισμένο βγαίνει το καζίνο, το οποίο μαθηματικά θα σε κερδίσει αν κάτσεις πολύ ώρα να παίξεις. Αντίθετα, αν παίξεις λίγο και με σύστημα (π.χ το κόκκινο-μαύρο στη ρουλέτα) έχεις πολλές πιθανότητες να κερδίσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάλεις μόνος σου ένα όριο-φραγμό και θα σηκωθείς να φύγεις όταν το φτάσεις. Απόδειξη ότι το βράδυ και το επόμενο πρωί που παίξαμε κερδίσαμε και οι τρεις και τα συνολικά μας καθαρά κέρδη μάς πλήρωσαν το ξενοδοχείο, το ίντερνετ, τα πρωινά και τα φιλοδωρήματα που δώσαμε στο Βέγκας… Τσάμπα μας βγήκε το Βέγκας!
Τέλος πάντων, πριν παίξουμε πήγαμε να κάνουμε μια βολτίτσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου: τερατώδες αλλά άνετο, κιτσάτο αλλά με λούσα, λειτουργικό αλλά παγιδευτικό και πάνω απ’ όλα efficient, πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνουν να τα φέρνουν βόλτα με 5.000 δωμάτια και χιλιάδες άτομα να κυκλοφορούν σε όλα τα τμήματα όλο το εικοσιτετράωρο. Εντυπωσιακό το πόσο καθαρό είναι το όλο συγκρότημα με δεδομένο πως έχει μοκέτες αι κυκλοφορούν τόσοι μεθυσμένοι, άλλωστε το Βέγκας για τους Αμερικανούς είναι μια sin city.
Οι άλλοι έκατσαν στην πισίνα, εγώ έκατσα λίγο να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ, κι όταν μαζευτήκαμε πήγαμε να φάμε. Τα εστιατόρια του ξενοδοχείου ήταν πολύ ακριβά, στο μπουφέ είχαμε δικαίωμα πρόσβασης…την επόμενη παρότι είχαμε τη διάθεση να πληρώσουμε, οπότε βγήκαμε έξω. Καταλήξαμε στο hooters, όπου το φαγητό ήταν ΟΚ και το θέαμα… πιο ΟΚ! Για να έρθουμε στα ίσα μας πήγαμε βολτίτσα… Τι βολτίτσα δηλαδή, βολτάρα, το ξεφτιλίσαμε το θέμα, δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσαμε, πήγαμε να δούμε όλα αυτά τα διάσημα ξενοδοχεία για τα οποία τα έχουν γράψει κι άλλοι, δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Συμφωνώ πως είναι κιτς (κάποια περισσότερο από άλλα) αλλά το θέαμα είναι πολύ ενδιαφέρον από αισθητικής, αρχιτεκτονικής κι επιχειρηματικής σκοπιάς. Η άποψη πως το Λας Βέγκας είναι χάσιμο χρόνου με βρίσκει αντίθετο: δεν ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού, αλλά είναι κι αυτό ένα αξιοθέατο που προσφέρει γέλιο, food for thought και μπόλικο ψυχογράφημα αυτού του παζλ που λέγεται αμερικάνικη κοινωνία. Άσε που το να κερδίσεις στο blackjack και τη ρουλέτα παραείναι εύκολο, αρκεί να ξέρεςι να σταματάς, να μην πίνεις και να κάνεις focus στο τραπέζι κι όχι στο ντεκολτέ της κυρίας που σερβίρει.
Θέλαμε να πάμε και σε κανένα στριπτιτζάδικο, αλλά τα πόδια μας δε μας κρατούσαν πια, ειδικά τους δύο ήρωες που τράβηξαν και το κουπί της οδήγησης., πάνω από 500 χιλιόμετρα και σήμερα έκαναν οι άνθρωποι όσο εγώ καθόμουν και θαύμαζα τα τοπία ή ξεκοκάλιζα το "Why did the Soviet Union Collapse?" στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μήπως έπρεπε να φτιάξει κανένα σοσιαλιστικό Βέγκας ο Γκορμπατσόφ; Λιγότερο ξεφτίλα από τις διαφημίσεις της Pizza Hut που γύρισε θα ήταν και θα άφηνε και κανένα ψιλό στους νταβάριτς. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου κερδίσαμε τα πρώτα ψιλά (τα υπόλοιπα το επόμενο πρωί) και πέσαμε για ύπνο στα τρίπατα στρώματα (η πολλή χλίδα κάνει κακό λέω εγώ, αλλά ποιος με ακούει…) του MGM.
Το Oatman επίσης άξιζε το detour… Κτίρια βγαλμένα από το Λούκυ Λουκ, σαλούν με χιλιάδες μονοδόλαρα να κρέμονται από την οροφή, γαϊδουράκια που απέμειναν από την εποχή που τα χρησιμοποιούσαν στο γειτονικό χρυσορυχείο και πλέον μπουκάρουν και στα μαγαζιά (!), μέχρι και κιτς ψεύτικη μονομαχία με καουμπόηδες είχε, που ευτυχώς τη χάσαμε. Πλην της κατανοητής εμπορευματοποίησης, υπάρχει και η ακατανόητη αμερικάνικη εμμονή στο αυτοκίνητο. Η πόλη έχει όλο κι όλο ένα δρομάκο με αρκετά ιστορικά ξύλινα κτίρια, τα οποία όμως επισκιάζονται από τα τερατώδη τζιπ των ντόπιων κατοίκων/εργαζομένων/επισκεπτών. Είναι τόσο δύσκολο να απαγορεύσουν το παρκάρισμα μπροστά από το πανέμορφο σαλούν του 1882; Δεν είναι, όπως θα μας αποδείξει το καταπληκτικό Tombstone καμιά δεκαριά μέρες αργότερα…
Συνεχίσαμε για το Topock όπου το GPS (πού είσαι mio gps να με καμαρώσεις… έμαθα κι εγώ τι είναι το gps κι ας μην ξέρω να οδηγώ…) μας εγκατέλειψε διότι μπήκαμε στην Καλιφόρνια η οποία δεν περιλαμβανόταν στους χάρτες του… Μπήκαμε λοιπόν στην Καλιφόρνια, βγήκαμε, ξαναμπήκαμε, μετά νομίζαμε ότι βρήκαμε αλλά πάλι μέσα ήμασταν, μέχρι που μας υπέδειξε ένας καλός άνθρωπος το δρόμο για Νεβάδα.
Μπαίνοντας στη Νεβάδα μας μένει πολύς δρόμος μέχρι το Las Vegas, ατέλειωτη ευθεία όπου μάλιστα γίνονται και έργα, σα να μη μας έφτανα τα γελοιωδώς χαμηλά όρια ταχύτητας των ΗΠΑ. Πάντως η μονοτονία του τοπίου σπάει από τα καζίνο, τα οποία ξεκινούν με το που μπαίνει κανείς στη Νεβάδα, από τις ταμπέλες που σε προτρέπουν «να δοκιμάσεις και συ μια καραμπίνα, τώρα σε προσφορά!» (ε, να πάρουμε μία να έχουμε, μπορεί να μας χρειαστεί, π.χ για το Βύντρα) και από την εμφανή παρουσία των Ινδιάνων-καζιναρχών. Κάπου εκεί στο πουθενά είχα και τη φαεινή ιδέα να σταματήσουμε να φάμε σε εστιατόριο υπέρβαρων Ινδιάνων με «ινδιάνικο» μενού… τρελή αποτυχία, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη.
Η άφιξη στο Βέγκας έγινε το απογευματάκι. Ο Χ έχει κλείσει δωμάτιο στο MGM, το οποίο σύμφωνα με τη Wikipedia είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο. Επειδή είναι Δευτέρα, το κόστος είναι πολύ λογικό, μόλις 128$ για το τρίκλινο (με τη σημερινή ισοτιμία βγαίνει 30ευρώ το άτομο), αν είχαμε πάει την προηγούμενη ήταν τριπλάσια, αλλά είπαμε: ο προγραμματισμός έγινε πολύ καιρό πριν (πράγμα που δε συνηθίζω να κάνω, πάντως) κι έτσι όλα αυτά είχαν προβλεφθεί, να ευλογήσουμε και τα γένια μας λιγάκι…
Μπαίνοντας στο πελώριο (και κεντρικότατο) MGM νιώθει κανείς ολίγον βλάχος, ομολογώ πως ρεσεψιόν με είκοσι άτομα δεν είχα ξαναδεί, ενώ τα λούσα, τα χρυσά (αλλά και αληθινά σε γυάλα!) λιοντάρια έχουν ως στόχο να θαμπώσουν τον επισκέπτη, πράγμα που με εμάς τουλάχιστον το κατάφεραν. Λόγω αντικειμένου σπουδών και πρότερης εργασιακής εμπειρίας, με ενδιέφερε πολύ ο τρόπος διοίκησης ενός τόσο μεγάλου ξενοδοχείου. Οι τύποι είναι απίστευτα αποτελεσματικοί, το ξενοδοχείο –όπως σωστά παρατήρησε ο Α- λειτουργεί σαν αεροδρόμιο, με εντελώς διαφορετικά sections, τα δωμάτια είναι πολυτελή, αλλά εν τέλει φαίνεται ότι ο στόχος του ξενοδοχείου είναι να σε κρατήσει μέσα: οι διάδρομοι είναι δαιδαλώδεις και περνούν μέσα από όλα τα καζίνο του ισογείου (δεν υπάρχει δηλαδή μια βασική αίθουσα καζίνο, το καζίνο είναι… όλοι οι ενδιάμεσοι χώροι ανάμεσα σε μαγαζιά, τουαλέτες, εστιατόρια, ρεσεψιόν κλπ) ώστε να «τσιμπήσεις» και να κάτσεις να παίξεις σε ένα τραπέζι ή ένα κουλοχέρη. Κι άμα κάτσεις, υποτίθεται πως δε σηκώνεσαι, διότι λίγο ο τζογαδόρικος εθισμός, λίγο οι σιλικονάτες που σερβίρουν δωρεάν ποτά σε όποιον παίζει (άμα είναι πιωμένοι πού να κερδίσουν οι άνθρωποι; ), λίγο η έλλειψη ρολογιών και φώτων… περνάει η μέρα κι ακόμη εκεί είσαι. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση μάρκετινγκ χωρίς αμφιβολία, αλλά φοβάμαι (ή μάλλον ελπίζω) πως πιάνει μόνο σε λαούς με την αμερικάνικη νοοτροπία. Θέλω να πω, εμείς ως Ευρωπαίοι που κάτσαμε να παίξουμε, βάλαμε ένα στόχο: να διπλασιάσουμε ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο ποντάραμε, κι αν το χάναμε θα φεύγαμε, χωρίς να κάνουμε χρήση των ΑΤΜ που τόσο βολικά βρίσκονται δίπλα στους κουλοχέρηδες. Ο Αμερικανός όμως έχει άλλη νοοτροπία: τη νοοτροπία του winner takes it all, double or nothing, do or die και λοιπά εμπριμέ. Έτσι κερδισμένο βγαίνει το καζίνο, το οποίο μαθηματικά θα σε κερδίσει αν κάτσεις πολύ ώρα να παίξεις. Αντίθετα, αν παίξεις λίγο και με σύστημα (π.χ το κόκκινο-μαύρο στη ρουλέτα) έχεις πολλές πιθανότητες να κερδίσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάλεις μόνος σου ένα όριο-φραγμό και θα σηκωθείς να φύγεις όταν το φτάσεις. Απόδειξη ότι το βράδυ και το επόμενο πρωί που παίξαμε κερδίσαμε και οι τρεις και τα συνολικά μας καθαρά κέρδη μάς πλήρωσαν το ξενοδοχείο, το ίντερνετ, τα πρωινά και τα φιλοδωρήματα που δώσαμε στο Βέγκας… Τσάμπα μας βγήκε το Βέγκας!
Τέλος πάντων, πριν παίξουμε πήγαμε να κάνουμε μια βολτίτσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου: τερατώδες αλλά άνετο, κιτσάτο αλλά με λούσα, λειτουργικό αλλά παγιδευτικό και πάνω απ’ όλα efficient, πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνουν να τα φέρνουν βόλτα με 5.000 δωμάτια και χιλιάδες άτομα να κυκλοφορούν σε όλα τα τμήματα όλο το εικοσιτετράωρο. Εντυπωσιακό το πόσο καθαρό είναι το όλο συγκρότημα με δεδομένο πως έχει μοκέτες αι κυκλοφορούν τόσοι μεθυσμένοι, άλλωστε το Βέγκας για τους Αμερικανούς είναι μια sin city.
Οι άλλοι έκατσαν στην πισίνα, εγώ έκατσα λίγο να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ, κι όταν μαζευτήκαμε πήγαμε να φάμε. Τα εστιατόρια του ξενοδοχείου ήταν πολύ ακριβά, στο μπουφέ είχαμε δικαίωμα πρόσβασης…την επόμενη παρότι είχαμε τη διάθεση να πληρώσουμε, οπότε βγήκαμε έξω. Καταλήξαμε στο hooters, όπου το φαγητό ήταν ΟΚ και το θέαμα… πιο ΟΚ! Για να έρθουμε στα ίσα μας πήγαμε βολτίτσα… Τι βολτίτσα δηλαδή, βολτάρα, το ξεφτιλίσαμε το θέμα, δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσαμε, πήγαμε να δούμε όλα αυτά τα διάσημα ξενοδοχεία για τα οποία τα έχουν γράψει κι άλλοι, δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Συμφωνώ πως είναι κιτς (κάποια περισσότερο από άλλα) αλλά το θέαμα είναι πολύ ενδιαφέρον από αισθητικής, αρχιτεκτονικής κι επιχειρηματικής σκοπιάς. Η άποψη πως το Λας Βέγκας είναι χάσιμο χρόνου με βρίσκει αντίθετο: δεν ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού, αλλά είναι κι αυτό ένα αξιοθέατο που προσφέρει γέλιο, food for thought και μπόλικο ψυχογράφημα αυτού του παζλ που λέγεται αμερικάνικη κοινωνία. Άσε που το να κερδίσεις στο blackjack και τη ρουλέτα παραείναι εύκολο, αρκεί να ξέρεςι να σταματάς, να μην πίνεις και να κάνεις focus στο τραπέζι κι όχι στο ντεκολτέ της κυρίας που σερβίρει.
Θέλαμε να πάμε και σε κανένα στριπτιτζάδικο, αλλά τα πόδια μας δε μας κρατούσαν πια, ειδικά τους δύο ήρωες που τράβηξαν και το κουπί της οδήγησης., πάνω από 500 χιλιόμετρα και σήμερα έκαναν οι άνθρωποι όσο εγώ καθόμουν και θαύμαζα τα τοπία ή ξεκοκάλιζα το "Why did the Soviet Union Collapse?" στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μήπως έπρεπε να φτιάξει κανένα σοσιαλιστικό Βέγκας ο Γκορμπατσόφ; Λιγότερο ξεφτίλα από τις διαφημίσεις της Pizza Hut που γύρισε θα ήταν και θα άφηνε και κανένα ψιλό στους νταβάριτς. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου κερδίσαμε τα πρώτα ψιλά (τα υπόλοιπα το επόμενο πρωί) και πέσαμε για ύπνο στα τρίπατα στρώματα (η πολλή χλίδα κάνει κακό λέω εγώ, αλλά ποιος με ακούει…) του MGM.
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
