Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.379
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Το επόμενο πρωί, ξυπνήσαμε αργά, στο τσακ προλάβαμε το μπουφέ, τεράστια ποικιλία, αλλά για άλλη μια φορά νιώθεις λίγο προβατοποιημένος, παρά την απίστευτη αποτελεσματικότητα, ήταν εντυπωσιακό το πόσους ανθρώπους εξυπηρετούσαν σε έναν αναλογικά μικρό χώρο και πόσο καθαρά ήταν τα πάντα. Παίξαμε στο καζίνο του MGM (την προηγούμενη είχαμε παίξει λίγο κι αλλού), κερδίσαμε πάλι με τη γνωστή μέθοδο κι ήρθε η ώρα να φύγουμε.
Τα μωρά θέλανε να ψωνίσουν, εγώ ήθελα να πάμε σε κάποιο κιτς εκκλησάκι να δούμε γάμο α λα Έλβις ή κανένα στριπτιτζάδικο, τελικώς πήγαμε για ψώνια, όπου κατάφερα να μη γκρινιάξω. Οι καταναλωτές πάντως απεφάνθησαν ότι οι τιμές -αν και χαμηλότερες από την Ελλάδα, φυσικά- στα outlets του Λας Βέγκας ήταν σαφώς υψηλότερες από το Φοίνιξ. Για να το λένε, έτσι θα είναι. Το εκκλησάκι κλειστό, το στριπτιτζάδικο άδειο, φύγαμε βουρ για τα εθνικά πάρκα Zion και Bryce, ελπίζοντας ότι θα δούμε το πρώτο και θα κοιμηθούμε κάπου κοντά στο δεύτερο. Από αυτό το σημείο του ταξιδιού κι έπειτα δεν είχαμε κρατήσεις για πουθενά, ήμασταν as we go, πράγμα που μου αρέσει, κλείναμε τα δωμάτια το προηγούμενο βράδυ, όταν και υπολογίζαμε τι ακριβώς από το προσχέδιο προγράμματος θα κάναμε και τι όχι.
Η έξοδος από το Βέγκας ήταν βαρετή, έρημος και πάλι έρημος, μια ευθεία ατέλειωτη, αρχίσαμε να σκαρφιζόμαστε διάφορα παιχνιδάκια για να περάσει η ώρα, ενώ εγώ εντρυφούσα στα αίτια της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού... Μπαίνοντας όμως στο Zion πάθαμε την πλάκα μας! Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς σε ένα τέτοιο ταξίδι, γεμάτο με διαφορετικά τοπία, την καλύτερη φύση, αλλά το Zion σίγουρα είναι στα κορυφαία κομμάτια. Από εκεί που ήμασταν στην έρημο, ξαφνικά το τοπίο γίνεται καταπράσινο και η διαδρομή περνάει σαν πίστα γκραν πρι ανάμεσα στις διάφορες βουνοκορφές. Τα σπίτια και τα ξενοδοχεία, πολύ αραιά, είναι όλα ξύλινα και σαν τεχνοτροπία θυμίζουν κάτι από τα οχυρά των καουμπόηδων με τους πασσάλους δεμένους μεταξύ τους. Κάθε στροφή και άλλη θέα, για πρώτη φορά στην Αμερική είδαμε πολύ πράσινο... η εισαγωγή στη Γιούτα ήταν φανταστική. Ήταν πολύ αργά το απόγευμα, δυστυχώς φωτογραφίες με τέτοιο φως δεν ήταν εύκολο να βγάλουμε, αλλά οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου ήταν από τις πιο όμορφες σε όλο το ταξίδι, αν και ξαναλέω πως είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την "εντυπωσιακότερη φύση" σε ένα τέτοιο ταξίδι με τόσα εθνικά πάρκα (επισκεφθήκαμε ή περάσαμε από τουλάχιστον 9). Η εντύπωση πάντως ήταν -για μένα τουλάχιστον- σαφώς πιο έντονη από το Grand Canyon.
Στο τέλος μας έπιασε η νύχτα, συνεχίσαμε πηγαίνοντας προς το Bryce, όπου είχαμε βρει κατάλυμα στο ίντερνετ την προηγούμενη, αλλά σε τέτοια ερημιά και με το GPS να μην έχει λεπτομέρειες για την κοινότητα όπου πήγαμε, χαθήκαμε. Οι μόνοι άνθρωποι που βρήκαμε δε μιλούσαν Αγγλικά, αλλά συνεννοηθήκαμε στα ισπανικά, τα οποία είναι πολύ χρήσιμα σε όλες τις νοτιοδυτικές πολιτείες. Το κατάλυμά μας είχε περιπέτεια για να το βρούμε, διότι όλα είχαν γελοιωδώς παρεμφερή ονόματα, αλλά κατά τα μεσάνυχτα φτάσαμε, βρέθηκε κι ο γκρινιάρης ρεσεψιονίστ, μας έδωσε το κλειδί για το δωμάτιο στιλ σαλέ και την πέσαμε ευθέως...
Με το που ξυπνήσαμε το πρωί διαπιστώσαμε πως ήμασταν σε μια καταπράσινη περιοχή και με θέα μια πανέμορφη λίμνη, πάνω στην οποία καθρεπτίζονταν τα έλατα. Αν σκεφθεί κανείς πως μόλις πριν λίγες ώρες ήμασταν στην έρημο... Φάγαμε ένα υπερτιμημένο πρωινό και πήγαμε στο Bryce. Το υψόμετρο είναι αρκετά μεγάλο, οπότε η θερμοκρασία ήταν πολύ ευχάριστη. Για άλλη μια φορά εκτίμησα το πόσο οργανωμένοι και καθόλου φραγκοφονιάδες είναι στα εθνικά τους πάρκα οι Αμερικανοί, αλλά βέβαια την παράσταση την έκλεψε και πάλι το φυσικό τοπίο: τι τοπίο! Ένα κατακόκκινο φαράγγι, στη χαράδρα του οποίου υπάρχει ένα δάσος από έλατα... Τα βράχια είχαν φανταστικούς σχηματισμούς σε αψίδες, κορυφές και σπειροειδή βουναλάκια, όπου το έντονο κόκκινο χρώμα κάνει φανταστική αντίθεση με το βαθύ γαλάζιο του ουρανού και το πράσινο του δάσους, παράδεισος. Τα viewpoints ήταν όλα πολύ εντυπωσιακά, είδαμε και γεράκια και κάναμε και καμιά ωρίτσα trekking, έτσι για να θυμηθούμε πώς είναι το περπάτημα.
Τα μωρά θέλανε να ψωνίσουν, εγώ ήθελα να πάμε σε κάποιο κιτς εκκλησάκι να δούμε γάμο α λα Έλβις ή κανένα στριπτιτζάδικο, τελικώς πήγαμε για ψώνια, όπου κατάφερα να μη γκρινιάξω. Οι καταναλωτές πάντως απεφάνθησαν ότι οι τιμές -αν και χαμηλότερες από την Ελλάδα, φυσικά- στα outlets του Λας Βέγκας ήταν σαφώς υψηλότερες από το Φοίνιξ. Για να το λένε, έτσι θα είναι. Το εκκλησάκι κλειστό, το στριπτιτζάδικο άδειο, φύγαμε βουρ για τα εθνικά πάρκα Zion και Bryce, ελπίζοντας ότι θα δούμε το πρώτο και θα κοιμηθούμε κάπου κοντά στο δεύτερο. Από αυτό το σημείο του ταξιδιού κι έπειτα δεν είχαμε κρατήσεις για πουθενά, ήμασταν as we go, πράγμα που μου αρέσει, κλείναμε τα δωμάτια το προηγούμενο βράδυ, όταν και υπολογίζαμε τι ακριβώς από το προσχέδιο προγράμματος θα κάναμε και τι όχι.
Η έξοδος από το Βέγκας ήταν βαρετή, έρημος και πάλι έρημος, μια ευθεία ατέλειωτη, αρχίσαμε να σκαρφιζόμαστε διάφορα παιχνιδάκια για να περάσει η ώρα, ενώ εγώ εντρυφούσα στα αίτια της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού... Μπαίνοντας όμως στο Zion πάθαμε την πλάκα μας! Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς σε ένα τέτοιο ταξίδι, γεμάτο με διαφορετικά τοπία, την καλύτερη φύση, αλλά το Zion σίγουρα είναι στα κορυφαία κομμάτια. Από εκεί που ήμασταν στην έρημο, ξαφνικά το τοπίο γίνεται καταπράσινο και η διαδρομή περνάει σαν πίστα γκραν πρι ανάμεσα στις διάφορες βουνοκορφές. Τα σπίτια και τα ξενοδοχεία, πολύ αραιά, είναι όλα ξύλινα και σαν τεχνοτροπία θυμίζουν κάτι από τα οχυρά των καουμπόηδων με τους πασσάλους δεμένους μεταξύ τους. Κάθε στροφή και άλλη θέα, για πρώτη φορά στην Αμερική είδαμε πολύ πράσινο... η εισαγωγή στη Γιούτα ήταν φανταστική. Ήταν πολύ αργά το απόγευμα, δυστυχώς φωτογραφίες με τέτοιο φως δεν ήταν εύκολο να βγάλουμε, αλλά οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου ήταν από τις πιο όμορφες σε όλο το ταξίδι, αν και ξαναλέω πως είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την "εντυπωσιακότερη φύση" σε ένα τέτοιο ταξίδι με τόσα εθνικά πάρκα (επισκεφθήκαμε ή περάσαμε από τουλάχιστον 9). Η εντύπωση πάντως ήταν -για μένα τουλάχιστον- σαφώς πιο έντονη από το Grand Canyon.
Στο τέλος μας έπιασε η νύχτα, συνεχίσαμε πηγαίνοντας προς το Bryce, όπου είχαμε βρει κατάλυμα στο ίντερνετ την προηγούμενη, αλλά σε τέτοια ερημιά και με το GPS να μην έχει λεπτομέρειες για την κοινότητα όπου πήγαμε, χαθήκαμε. Οι μόνοι άνθρωποι που βρήκαμε δε μιλούσαν Αγγλικά, αλλά συνεννοηθήκαμε στα ισπανικά, τα οποία είναι πολύ χρήσιμα σε όλες τις νοτιοδυτικές πολιτείες. Το κατάλυμά μας είχε περιπέτεια για να το βρούμε, διότι όλα είχαν γελοιωδώς παρεμφερή ονόματα, αλλά κατά τα μεσάνυχτα φτάσαμε, βρέθηκε κι ο γκρινιάρης ρεσεψιονίστ, μας έδωσε το κλειδί για το δωμάτιο στιλ σαλέ και την πέσαμε ευθέως...
Με το που ξυπνήσαμε το πρωί διαπιστώσαμε πως ήμασταν σε μια καταπράσινη περιοχή και με θέα μια πανέμορφη λίμνη, πάνω στην οποία καθρεπτίζονταν τα έλατα. Αν σκεφθεί κανείς πως μόλις πριν λίγες ώρες ήμασταν στην έρημο... Φάγαμε ένα υπερτιμημένο πρωινό και πήγαμε στο Bryce. Το υψόμετρο είναι αρκετά μεγάλο, οπότε η θερμοκρασία ήταν πολύ ευχάριστη. Για άλλη μια φορά εκτίμησα το πόσο οργανωμένοι και καθόλου φραγκοφονιάδες είναι στα εθνικά τους πάρκα οι Αμερικανοί, αλλά βέβαια την παράσταση την έκλεψε και πάλι το φυσικό τοπίο: τι τοπίο! Ένα κατακόκκινο φαράγγι, στη χαράδρα του οποίου υπάρχει ένα δάσος από έλατα... Τα βράχια είχαν φανταστικούς σχηματισμούς σε αψίδες, κορυφές και σπειροειδή βουναλάκια, όπου το έντονο κόκκινο χρώμα κάνει φανταστική αντίθεση με το βαθύ γαλάζιο του ουρανού και το πράσινο του δάσους, παράδεισος. Τα viewpoints ήταν όλα πολύ εντυπωσιακά, είδαμε και γεράκια και κάναμε και καμιά ωρίτσα trekking, έτσι για να θυμηθούμε πώς είναι το περπάτημα.
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
