Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.687
- Likes
- 50.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Την Κυριακή ο κόσμος παίρνει την κυριακάτικη εφημερίδα του και μετά πάει στο γήπεδο. Εκτός κι αν είσαι επίσκεψη στη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά, οπότε επιβάλλεται αντί για το γήπεδο να πας σε κάποιο gospel. Διάβασα πως η Αβυσσηνιακή εκκλησία διαθέτει ένα από τα διασημότερα gospel σε όλες τις ΗΠΑ, αλλά το γεγονός πως αποτελεί πόλο έλξης για εκατοντάδες τουρίστες που μάλιστα κάνουν και ουρά με αποθάρρυνε. Δε μπορεί, θα έχει κι αλλού gospel και μάλιστα ανεξερεύνητο, σκέφτηκα.
Κατέβηκα στη ρεσεψιόν να ρωτήσω το βαριεστημένο και μη ισπανόφωνο Δομινικανό «ρεσεψιονίστ» (ο Θεός να τον κάνει…) που με κοίταξε με το πιο βαριεστημένο ύφος του πριν ψελλίσει, χωρίς καλά-καλά να σηκώσει τα μάτια του από την οθόνη του κινητού του, πως «ρε φίλε, στο Χάρλεμ είσαι… μόνο σε αυτό το δρόμο έχει δέκα εκκλησίες». Βγαίνω λοιπόν κι εγώ στο δρόμο με τις δέκα εκκλησίες και τους εκατόν δέκα άστεγους και όντως… στο ίδιο τετράγωνο με μας έχει τέσσερις, από λουθηρανική μέχρι πεντηκοστιανή. Όχι ότι ξέρω τις διαφορές μεταξύ τους, αλλά λίγο με νοιάζει. Μπαίνω στην πρώτη όπου βλέπω ένα συμπαθέστατο ευτραφή μαυρούλη, του εξηγώ πως είμαστε δυο λεβέντες από το Ελλάντα που θα ήθελαν να δουν ένα gospel, και πως ούτε φασαρίες θα δημιουργήσουμε, ούτε φωτογραφίες θα βγάλουμε, απλώς θέλουμε να δούμε ένα διαφορετικό τρόπο λατρείας. Χαμογελάει με τα κατάλευκα δόντια του να κάνουν ευχάριστα έντονη αντίθεση με το μαύρο του δέρματος και του ράσου. «Ευχαρίστως να έρθετε! Δεν έχουμε και πολλούς επισκέπτες. Η προσευχή ξεκινάει στις 9:30, αλλά νομίζω πως μάλλον θα σας ενδιαφέρει πιο πολύ το gospel που ξεκινάει στις 11:00… Καλύτερα να είστε εδώ κατά τις 10:30 διότι μαζεύεται πολύς κόσμος!». Μπίνγκο! Γυρίζω πίσω όπου η Ωραία Κοιμωμένη έχει πλέον ξυπνήσει και πίνει τον καφέ της. «Πιες το, φάε και το πρωινό σου, στις 10:30 είμαστε καλεσμένοι σε gospel!”.
Το κτίριο είναι ένα από εκείνα τα παλιά κτίσματα του Χάρλεμ με τις εξωτερικές σιδερένιες σκάλες και τα γκραφίτι στην είσοδο, αλλά με το που μπαίνεις συνειδητοποιείς πως το εσωτερικό είναι πολύ προσεγμένο, μοντέρνο, πεντακάθαρο. Ο γνωστός ευτραφής μαυρούλης μας υποδεικνύει να κατευθυνθούμε στον πάνω όροφο, όπου ένα μεταμοντέρνο ιερό με άδειους πάγκους μας βρίσκει να καθόμαστε σχεδόν μόνοι και να αναρωτιόμαστε αν η εκκλησία θα είναι έτσι άδεια. Δίπλα στο πιάνο ένας πολύ εμφανίσιμος νεαρός μαύρος μονολογεί «Oh, Lord, Oh my God, Oh help me Lord, help me God” με ταχύτητα πολυβόλου κι έχοντας το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του. Σηκώνεται κι αρχίζει να περπατάει γρήγορα γύρω-γύρω στην άδεια αίθουσα με ανοιχτά τα χέρια συνεχίζοντας να μουρμουράει όλο και πιο δυνατά “Οh Lord, help me God”. Μπαίνει μια μιγάδα γύρω στα 45 με το μαλλί κολλημένο με μπριγιαντίνη και ντυμένη με το καλύτερό της φόρεμα. Μάλλον είναι από τις υπευθύνους της εκκλησίας, μας χαιρετά εγκάρδια και μας ευχαριστεί που ήρθαμε, ενώ μου εξηγεί πως ο παραληρείς πιστός «προετοιμάζεται για το gospel».
Η εκκλησία-αίθουσα εξακολουθεί να είναι άδεια, υπάρχει μόνο μια οικογένεια, η μιγάδα με την μπριγιαντίνη και ο προετοιμαζόμενος νέος.. Ώσπου ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν τέσσερις Ισπανιδούλες, στις οποίες η υπεύθυνη υποδεικνύει να κάτσουν δίπλα μας (εύγε!). Είναι από τέσσερις διαφορετικές επαρχίες, η μία μάλιστα από τη Γαλικία, αλλά η θεά είναι Κανάρια και μάλιστα ήρθε και μ’ ένα καυτό σορτσάκι που κολάζει ακόμη και νεκρό. Εκτός από νεκρό κολάζει και τον Α. που αναφωνεί «θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε» αλληθωρίζοντας την ώρα που κάνει focus στα πιο ωραία πόδια που είδαμε στην Αμερική (φοβερά καλλίγραμμα κι αθλητικά, δε λέω, αλλά μικρός ο ανταγωνισμός σε μια χώρα όπου η παχυσαρκία έχει πάρει διαστάσεις λαίλαπας και κάθε φορά που βλέπεις μη παχύσαρκη γυναίκα κάνεις το σταυρό σου). Οι Ισπανίδες μας εξηγούν πως θα μείνουν για 4 εβδομάδες στη Νέα Υόρκη, κάνοντας μαθήματα Αγγλικών σε κάποιο θερινό κολέγιο, πως το προηγούμενο βράδυ «έκαναν αλητείες» αφού νοίκιασαν μια λιμουζίνα και «το έκαψαν» (κι εμείς πού ήμασταν, Α; ροχαλίζαμε σαν τα μοσχάρια…) και πως την προηγούμενη Κυριακή είχαν πάει σε άλλη γειτονιά σε άλλο gospel, αλλά εκεί ο κόσμος τις κοιτούσε περίεργα, ήταν να μην τις ήθελαν εκεί, είχε πολλούς τουρίστες κι ένιωσαν πως οι ντόπιοι τις κοιτούσαν εχθρικά. Αντίθετα, η κυρία με το σικ συνολάκι και τη μπριγιαντίνη έρχεται και μας σφίγγει το χέρι σε κάθε έναν ξεχωριστά με ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης που με κάνει να νιώθω τόσο άβολα όσο και το σταυροπόδι της Κανάριας δίπλα μου. «Ρε τι πόδι είναι αυτό;;;», αναφωνεί ο Α, που βρήκε το δικό του «Oh my Lord» στην ισπανική οπτασία που κάθεται παραδίπλα μου. «Κλείσε το σαγόνι σου, θα μπει καμιά μύγα», το παίζω πιο αδιάφορος και κουλ… Η Καστιγιάνα με ρώτησε που μένουμε κι όταν της είπαμε «εδώ δίπλα» γούρλωσε τα μάτια κι έσπευσε να το μεταδώσει στις άλλες…
Τα λεπτά περνούν, η λειτουργία δεν έχει ξεκινήσει, αλλά τουλάχιστον μαζεύεται κόσμος. Οι κυρίες είναι ντυμένες στα πολύχρωμα καλά τους, τα παιδάκια με ρούχα «για την εκκλησία», ορισμένες μορφές είναι ηρωικές (π.χ γιαγιά με πουά μωβ φόρεμα και λεοπαρδαλέ ομπρέλα με ασορτί καπέλο) και η όλη φάση μου θυμίζει έντονα γάμο στην αγγλόφωνη Καραϊβική.
Επιτέλους ξεκινάει το κήρυγμα: Μια κουκλάρα μαύρη με κοντό μαλλάκι (ας την ονομάσουμε Χάλι Μπέρι) ξεκινά να μιλάει για την πίστη, παρουσιάζει τον ιερωμένο, ενώ μετά από πέντε δευτερόλεπτα ομιλίας ακολουθούν πέντε νότες από την τετραμελή μπάντα κι η ομιλία συνεχίζεται για να ξαναδιακοπεί σε πέντε δεύτερα και ούτω καθεξής. Ένας συμπαθέστατος ιερέας μιλά για τη σημασία της πίστης σε αυτούς τους καιρούς της κρίσης, για την αλληλεγγύη που πρέπει να έχει όλη η κοινότητα μεταξύ της (πάντα με μουσικά διαλείμματα δευτερολέπτων από την μπάντα, για να μην ξεχνιόμαστε), για το πόσο μας αγαπά και δε μας ξεχνά ο Κύριος κλπ, ενώ ανακοινώνει και την παρουσία ενός…guest pastor από την Ατλάντα. Η Χάλι Μπέρι ξαναπαίρνει το μικρόφωνο αφού τον ευχαριστήσει και ξεκινά ένα φοβερό R&B κρεσέντο με τη συνοδεία της μπάντας… Θεϊκή φωνή, ο κόσμος έχει πυκνώσει, όλοι πλέον είναι όρθιοι και πριν το καταλάβουμε όλοι αρχίζουν να χορεύουν, οι περισσότεροι με τα χέρια ανοιχτά προς τον ουρανό, άλλοι λικνίζονται, ενώ μια μάνα κυριολεκτικά χτυπιέται πάνω στον τοίχο ουρλιάζοντας «Oh Lord» επανειλημμένως. Έχω μείνει άναυδος και γυρίζοντας δίπλα μου βλέπω την Κανάρια (Αυτή με τις ποδάρες…) να έχει βγάλει ένα χαρτομάντιλο και να σκουπίζει δάκρυα από τα μάτια της. «Απίστευτο αυτό που ζούμε», λέει με αναφιλητά, «κοίτα πως ζουν την πίστη τους», ενώ ο Α μου κλείνει το μάτι και ψιθυρίζει «χούφτωσ’ τη, χούφτωσ’ τη!» με φωνή Παπαγιαννόπουλου…
Προσπαθώ να πάρω τα μάτια μου από την Κανάρια και πριν καταλάβω τι γίνεται βλέπω τη μισή αίθουσα να έχει σηκωθεί και να τρέχει γύρω-γύρω από τους πάγκους, την ίδια ώρα που ο ρυθμός της μουσικής της μπάντας είναι πια φρενήρης. Η «υπεύθυνη» με τη μπριγιαντίνη, αφού προσφέρει άλλο ένα χαρτομαντιλάκι στην Κανάρια, αρπάζει τη Γαλιέγα (που έχει πλαντάξει στο κλάμα κι αυτή) κι αρχίζουν να τρέχουν μαζί κι αυτές γύρω-γύρω… Τα έχω χαμένα… Μια υπέρβαρη κυρία που είναι όρθια μπροστά μου γυρίζει και με αγκαλιάζει απανωτά λέγοντας «God bless you» ενώ όλη η αίθουσα δείχνει σε κατάσταση έκστασης…
Οι εξαντρίκ ντυμένοι πιστοί στο μεταξύ συνεχίζουν να συρρέουν…φαίνεται πως η λειτουργία καλά-καλά δεν άρχισε, η αίθουσα μόλις τώρα γέμισε. Εννοείται πως όλοι είναι μαύροι, οι περισσότεροι υπέρβαροι (να σημειωθεί πάντως και η παρουσία μιας μουλάτας σεξοβόμβας παρακαλώ), τα μωβ παπούτσια, πράσινα τακούνια, βαμμένα κόκκινα μαλλιά και καρό σακάκια δίνουν και παίρνουν σε ένα πανδαιμόνιο όπου όλοι είναι όρθιοι, κάποιοι εξακολουθούν να τρέχουν, άλλοι φωνάζουν με κλειστά τα μάτια, η μπάντα ακούραστη συνεχίζει σε έναν ακατάπαυστο ρυθμό κι ένας χοντρούλης μπροστά μου λικνίζεται σε κάτι μεταξύ twist και shake.
H Arlene (έτσι τη λένε τη Χάλι Μπέρι τελικά) τελειώνει το απίστευτο σόλο της (από φωνή φωνάρα η Arlene) κι εκεί που νομίζαμε πως τα είδαμε όλα δίνει το βήμα στον guest pastor, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως “a bit hyper!”. Τι a bit;;; Ο τύπος είναι η ιερατική μετενσάρκωση του Basta Rhymes! Απίστευτη νέγρικη προφορά, χρήση gang & slang talk, φοβερές ατάκες του στιλ “you ain’t seen nothing from God yet, brothas!” κι όλα αυτά με έναν ακατάληπτο ρυθμό αδιανόητων παραλληλισμών… Ούτε λίγο ούτε πολύ ο παπα-ράπερ εξηγεί (σε ντελίριο με τη μπάντα να παίζει τα ριφάκια της των πέντε δευτερολέπτων ανάμεσα σε κάθε φράση) ότι πολλοί από εμάς έχουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα σε κατάσταση υπνηλίας και απαιτείται “a different level of faith, man!”. Διότι, όπως θα εξηγήσει και με αριθμούς (!), άλλο επίπεδο πίστης πρέπει να έχεις αν θες ο Θεός να σου δώσει 20.000$ κι άλλο αν θες να βγάλεις 1.000.000$!! “Don’t care about da crisis, bro, no sweat about them enclosures” συνεχίζει σε απίστευτο slang, εξηγώντας πως η κρίση χτυπάει μόνο τους αδύνατους, αυτούς των οποίων η πίστη έχει κλονιστεί. Χτυπιέται, χοροπηδάει, γκαρίζει, προφέρει τα φωνήεντα με μακρόσυρτο και διαπεραστικό τρόπο. «Gaaawwwwwd is aaaaaaaaaaaaall around, sweet brothas and sistas! Oh yeaaaaah” συνεχίζει εν μέσω αποθέωσης και μερικής υστερίας και η κατάνυξη που μου προκάλεσε η ομιλία του πρώτου ιερέα και το τραγούδι της Arlene έχει αντικατασταθεί από την αίσθηση πως βρίσκομαι σε σόου του Jerry Springer με manic street preachers, δαιμονισμένους και τα τοιαύτα. Όσο περνάει η ώρα ο παπα-ράπερ «φορτώνει» όλο και παραπάνω, πλέον παραληρεί πραγματικά ενώ μιλά με απίστευτη ταχύτητα με την ίδια νέγρικη προφορά με την οποία ξεκίνησε. “Have faith, brothas and sistas, we got a black president, Oh Lord, have faith, have faith, oh yeah, faith is what ya’ all need, man” λέει και το κοινό πλέον έχει βάλει τα κλάματα ενώ κάποιο εξακολουθούν να τρέχουν γύρω-γύρω σα δαιμονισμένοι.
Ξαφνικά, βλέπω τρεις τύπους που από ώρα φαινόταν να ετοιμάζουν κάτι, να ξεδιπλώνουν ένα σεντόνι, το οποίο κρεμάνε από την οροφή και πάνω του στερεώνουν μια μινιατούρα κρεβατιού. Ο παπα-ράπερ παροτρύνει τον κόσμο να το αγγίξει, σα να πρόκειται για ιερό λείψανο: “Touch ti brothas! Salvation is here!!” ουρλιάζει και η μισή αίθουσα σπεύδει να αγγίξει το ομοίωμα στο λευκό σεντόνι το οποίο κατεβαίνει χάρη στο χαλάρωμα του τεντώματος του σκοινιού από τους τρεις βοηθούς. Κοιτάω γύρω και το σκηνικό είναι σουρεαλιστικό: Η Μις Πόδια έχει πλαντάξει στο κλάμα, ο Α κοιτάει άναυδος, η «υπεύθυνη» κοιτά το ταβάνι και ψέλνει κάτι που μόνο αυτή καταλαβαίνει, οι μπροστινοί μου χορεύουν στο ρυθμό της μπάντας και οι ακόμη πιο μπροστινοί σπρώχνονται για να αγγίξουν ένα μίνι κρεβάτι που κρέμεται από ένα σεντόνι, προσπαθώντας να μην συγκρουστούν με μια εικοσαριά άτομα που εξακολουθούν να τρέχουν γύρω-γύρω… Η Arlene αρχίζει να φιλάει τους γύρω της και ξαφνικά κι εγώ πνίγομαι σε αγκαλιές ανθρώπων που δεν έχω ξαναδεί, το πρόσωπό μου βρίσκεται ανάμεσα σε μαύρα χέρια, λεοπαρδαλέ καπέλα, λαμέ σακάκια, φωσφοριζέ πέτα και χαμόγελα ανθρώπων που αν μη τι άλλο δείχνουν ευτυχισμένοι, μη σου πω και λυτρωμένοι.
Μετά από τρεις ώρες απίστευτης εμπειρίας αποφασίζουμε να φύγουμε. Χαιρέτησα την υπεύθυνη που εξακολουθεί να είναι σε θρησκευτική νιρβάνα, άλλωστε η λειτουργία δεν έχει τελειώσει κι αμφιβάλλω αν θα τελειώσει σύντομα. Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς την έξοδο και βγαίνοντας στο δρόμο ρωτάω τον Α: «Ρε συ, τι είναι πάλι αυτό που ζήσαμε;». «Άσε ρε, έχω πάθει σοκ», μου λέει κι αν κρίνω από το ότι δεν κοίταξε καν τα πόδια της Κανάριας πριν φύγουμε, μάλλον η κατάσταση είναι σοβαρή…
Κατέβηκα στη ρεσεψιόν να ρωτήσω το βαριεστημένο και μη ισπανόφωνο Δομινικανό «ρεσεψιονίστ» (ο Θεός να τον κάνει…) που με κοίταξε με το πιο βαριεστημένο ύφος του πριν ψελλίσει, χωρίς καλά-καλά να σηκώσει τα μάτια του από την οθόνη του κινητού του, πως «ρε φίλε, στο Χάρλεμ είσαι… μόνο σε αυτό το δρόμο έχει δέκα εκκλησίες». Βγαίνω λοιπόν κι εγώ στο δρόμο με τις δέκα εκκλησίες και τους εκατόν δέκα άστεγους και όντως… στο ίδιο τετράγωνο με μας έχει τέσσερις, από λουθηρανική μέχρι πεντηκοστιανή. Όχι ότι ξέρω τις διαφορές μεταξύ τους, αλλά λίγο με νοιάζει. Μπαίνω στην πρώτη όπου βλέπω ένα συμπαθέστατο ευτραφή μαυρούλη, του εξηγώ πως είμαστε δυο λεβέντες από το Ελλάντα που θα ήθελαν να δουν ένα gospel, και πως ούτε φασαρίες θα δημιουργήσουμε, ούτε φωτογραφίες θα βγάλουμε, απλώς θέλουμε να δούμε ένα διαφορετικό τρόπο λατρείας. Χαμογελάει με τα κατάλευκα δόντια του να κάνουν ευχάριστα έντονη αντίθεση με το μαύρο του δέρματος και του ράσου. «Ευχαρίστως να έρθετε! Δεν έχουμε και πολλούς επισκέπτες. Η προσευχή ξεκινάει στις 9:30, αλλά νομίζω πως μάλλον θα σας ενδιαφέρει πιο πολύ το gospel που ξεκινάει στις 11:00… Καλύτερα να είστε εδώ κατά τις 10:30 διότι μαζεύεται πολύς κόσμος!». Μπίνγκο! Γυρίζω πίσω όπου η Ωραία Κοιμωμένη έχει πλέον ξυπνήσει και πίνει τον καφέ της. «Πιες το, φάε και το πρωινό σου, στις 10:30 είμαστε καλεσμένοι σε gospel!”.
Το κτίριο είναι ένα από εκείνα τα παλιά κτίσματα του Χάρλεμ με τις εξωτερικές σιδερένιες σκάλες και τα γκραφίτι στην είσοδο, αλλά με το που μπαίνεις συνειδητοποιείς πως το εσωτερικό είναι πολύ προσεγμένο, μοντέρνο, πεντακάθαρο. Ο γνωστός ευτραφής μαυρούλης μας υποδεικνύει να κατευθυνθούμε στον πάνω όροφο, όπου ένα μεταμοντέρνο ιερό με άδειους πάγκους μας βρίσκει να καθόμαστε σχεδόν μόνοι και να αναρωτιόμαστε αν η εκκλησία θα είναι έτσι άδεια. Δίπλα στο πιάνο ένας πολύ εμφανίσιμος νεαρός μαύρος μονολογεί «Oh, Lord, Oh my God, Oh help me Lord, help me God” με ταχύτητα πολυβόλου κι έχοντας το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του. Σηκώνεται κι αρχίζει να περπατάει γρήγορα γύρω-γύρω στην άδεια αίθουσα με ανοιχτά τα χέρια συνεχίζοντας να μουρμουράει όλο και πιο δυνατά “Οh Lord, help me God”. Μπαίνει μια μιγάδα γύρω στα 45 με το μαλλί κολλημένο με μπριγιαντίνη και ντυμένη με το καλύτερό της φόρεμα. Μάλλον είναι από τις υπευθύνους της εκκλησίας, μας χαιρετά εγκάρδια και μας ευχαριστεί που ήρθαμε, ενώ μου εξηγεί πως ο παραληρείς πιστός «προετοιμάζεται για το gospel».
Η εκκλησία-αίθουσα εξακολουθεί να είναι άδεια, υπάρχει μόνο μια οικογένεια, η μιγάδα με την μπριγιαντίνη και ο προετοιμαζόμενος νέος.. Ώσπου ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν τέσσερις Ισπανιδούλες, στις οποίες η υπεύθυνη υποδεικνύει να κάτσουν δίπλα μας (εύγε!). Είναι από τέσσερις διαφορετικές επαρχίες, η μία μάλιστα από τη Γαλικία, αλλά η θεά είναι Κανάρια και μάλιστα ήρθε και μ’ ένα καυτό σορτσάκι που κολάζει ακόμη και νεκρό. Εκτός από νεκρό κολάζει και τον Α. που αναφωνεί «θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε» αλληθωρίζοντας την ώρα που κάνει focus στα πιο ωραία πόδια που είδαμε στην Αμερική (φοβερά καλλίγραμμα κι αθλητικά, δε λέω, αλλά μικρός ο ανταγωνισμός σε μια χώρα όπου η παχυσαρκία έχει πάρει διαστάσεις λαίλαπας και κάθε φορά που βλέπεις μη παχύσαρκη γυναίκα κάνεις το σταυρό σου). Οι Ισπανίδες μας εξηγούν πως θα μείνουν για 4 εβδομάδες στη Νέα Υόρκη, κάνοντας μαθήματα Αγγλικών σε κάποιο θερινό κολέγιο, πως το προηγούμενο βράδυ «έκαναν αλητείες» αφού νοίκιασαν μια λιμουζίνα και «το έκαψαν» (κι εμείς πού ήμασταν, Α; ροχαλίζαμε σαν τα μοσχάρια…) και πως την προηγούμενη Κυριακή είχαν πάει σε άλλη γειτονιά σε άλλο gospel, αλλά εκεί ο κόσμος τις κοιτούσε περίεργα, ήταν να μην τις ήθελαν εκεί, είχε πολλούς τουρίστες κι ένιωσαν πως οι ντόπιοι τις κοιτούσαν εχθρικά. Αντίθετα, η κυρία με το σικ συνολάκι και τη μπριγιαντίνη έρχεται και μας σφίγγει το χέρι σε κάθε έναν ξεχωριστά με ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης που με κάνει να νιώθω τόσο άβολα όσο και το σταυροπόδι της Κανάριας δίπλα μου. «Ρε τι πόδι είναι αυτό;;;», αναφωνεί ο Α, που βρήκε το δικό του «Oh my Lord» στην ισπανική οπτασία που κάθεται παραδίπλα μου. «Κλείσε το σαγόνι σου, θα μπει καμιά μύγα», το παίζω πιο αδιάφορος και κουλ… Η Καστιγιάνα με ρώτησε που μένουμε κι όταν της είπαμε «εδώ δίπλα» γούρλωσε τα μάτια κι έσπευσε να το μεταδώσει στις άλλες…
Τα λεπτά περνούν, η λειτουργία δεν έχει ξεκινήσει, αλλά τουλάχιστον μαζεύεται κόσμος. Οι κυρίες είναι ντυμένες στα πολύχρωμα καλά τους, τα παιδάκια με ρούχα «για την εκκλησία», ορισμένες μορφές είναι ηρωικές (π.χ γιαγιά με πουά μωβ φόρεμα και λεοπαρδαλέ ομπρέλα με ασορτί καπέλο) και η όλη φάση μου θυμίζει έντονα γάμο στην αγγλόφωνη Καραϊβική.
Επιτέλους ξεκινάει το κήρυγμα: Μια κουκλάρα μαύρη με κοντό μαλλάκι (ας την ονομάσουμε Χάλι Μπέρι) ξεκινά να μιλάει για την πίστη, παρουσιάζει τον ιερωμένο, ενώ μετά από πέντε δευτερόλεπτα ομιλίας ακολουθούν πέντε νότες από την τετραμελή μπάντα κι η ομιλία συνεχίζεται για να ξαναδιακοπεί σε πέντε δεύτερα και ούτω καθεξής. Ένας συμπαθέστατος ιερέας μιλά για τη σημασία της πίστης σε αυτούς τους καιρούς της κρίσης, για την αλληλεγγύη που πρέπει να έχει όλη η κοινότητα μεταξύ της (πάντα με μουσικά διαλείμματα δευτερολέπτων από την μπάντα, για να μην ξεχνιόμαστε), για το πόσο μας αγαπά και δε μας ξεχνά ο Κύριος κλπ, ενώ ανακοινώνει και την παρουσία ενός…guest pastor από την Ατλάντα. Η Χάλι Μπέρι ξαναπαίρνει το μικρόφωνο αφού τον ευχαριστήσει και ξεκινά ένα φοβερό R&B κρεσέντο με τη συνοδεία της μπάντας… Θεϊκή φωνή, ο κόσμος έχει πυκνώσει, όλοι πλέον είναι όρθιοι και πριν το καταλάβουμε όλοι αρχίζουν να χορεύουν, οι περισσότεροι με τα χέρια ανοιχτά προς τον ουρανό, άλλοι λικνίζονται, ενώ μια μάνα κυριολεκτικά χτυπιέται πάνω στον τοίχο ουρλιάζοντας «Oh Lord» επανειλημμένως. Έχω μείνει άναυδος και γυρίζοντας δίπλα μου βλέπω την Κανάρια (Αυτή με τις ποδάρες…) να έχει βγάλει ένα χαρτομάντιλο και να σκουπίζει δάκρυα από τα μάτια της. «Απίστευτο αυτό που ζούμε», λέει με αναφιλητά, «κοίτα πως ζουν την πίστη τους», ενώ ο Α μου κλείνει το μάτι και ψιθυρίζει «χούφτωσ’ τη, χούφτωσ’ τη!» με φωνή Παπαγιαννόπουλου…
Προσπαθώ να πάρω τα μάτια μου από την Κανάρια και πριν καταλάβω τι γίνεται βλέπω τη μισή αίθουσα να έχει σηκωθεί και να τρέχει γύρω-γύρω από τους πάγκους, την ίδια ώρα που ο ρυθμός της μουσικής της μπάντας είναι πια φρενήρης. Η «υπεύθυνη» με τη μπριγιαντίνη, αφού προσφέρει άλλο ένα χαρτομαντιλάκι στην Κανάρια, αρπάζει τη Γαλιέγα (που έχει πλαντάξει στο κλάμα κι αυτή) κι αρχίζουν να τρέχουν μαζί κι αυτές γύρω-γύρω… Τα έχω χαμένα… Μια υπέρβαρη κυρία που είναι όρθια μπροστά μου γυρίζει και με αγκαλιάζει απανωτά λέγοντας «God bless you» ενώ όλη η αίθουσα δείχνει σε κατάσταση έκστασης…
Οι εξαντρίκ ντυμένοι πιστοί στο μεταξύ συνεχίζουν να συρρέουν…φαίνεται πως η λειτουργία καλά-καλά δεν άρχισε, η αίθουσα μόλις τώρα γέμισε. Εννοείται πως όλοι είναι μαύροι, οι περισσότεροι υπέρβαροι (να σημειωθεί πάντως και η παρουσία μιας μουλάτας σεξοβόμβας παρακαλώ), τα μωβ παπούτσια, πράσινα τακούνια, βαμμένα κόκκινα μαλλιά και καρό σακάκια δίνουν και παίρνουν σε ένα πανδαιμόνιο όπου όλοι είναι όρθιοι, κάποιοι εξακολουθούν να τρέχουν, άλλοι φωνάζουν με κλειστά τα μάτια, η μπάντα ακούραστη συνεχίζει σε έναν ακατάπαυστο ρυθμό κι ένας χοντρούλης μπροστά μου λικνίζεται σε κάτι μεταξύ twist και shake.
H Arlene (έτσι τη λένε τη Χάλι Μπέρι τελικά) τελειώνει το απίστευτο σόλο της (από φωνή φωνάρα η Arlene) κι εκεί που νομίζαμε πως τα είδαμε όλα δίνει το βήμα στον guest pastor, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως “a bit hyper!”. Τι a bit;;; Ο τύπος είναι η ιερατική μετενσάρκωση του Basta Rhymes! Απίστευτη νέγρικη προφορά, χρήση gang & slang talk, φοβερές ατάκες του στιλ “you ain’t seen nothing from God yet, brothas!” κι όλα αυτά με έναν ακατάληπτο ρυθμό αδιανόητων παραλληλισμών… Ούτε λίγο ούτε πολύ ο παπα-ράπερ εξηγεί (σε ντελίριο με τη μπάντα να παίζει τα ριφάκια της των πέντε δευτερολέπτων ανάμεσα σε κάθε φράση) ότι πολλοί από εμάς έχουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα σε κατάσταση υπνηλίας και απαιτείται “a different level of faith, man!”. Διότι, όπως θα εξηγήσει και με αριθμούς (!), άλλο επίπεδο πίστης πρέπει να έχεις αν θες ο Θεός να σου δώσει 20.000$ κι άλλο αν θες να βγάλεις 1.000.000$!! “Don’t care about da crisis, bro, no sweat about them enclosures” συνεχίζει σε απίστευτο slang, εξηγώντας πως η κρίση χτυπάει μόνο τους αδύνατους, αυτούς των οποίων η πίστη έχει κλονιστεί. Χτυπιέται, χοροπηδάει, γκαρίζει, προφέρει τα φωνήεντα με μακρόσυρτο και διαπεραστικό τρόπο. «Gaaawwwwwd is aaaaaaaaaaaaall around, sweet brothas and sistas! Oh yeaaaaah” συνεχίζει εν μέσω αποθέωσης και μερικής υστερίας και η κατάνυξη που μου προκάλεσε η ομιλία του πρώτου ιερέα και το τραγούδι της Arlene έχει αντικατασταθεί από την αίσθηση πως βρίσκομαι σε σόου του Jerry Springer με manic street preachers, δαιμονισμένους και τα τοιαύτα. Όσο περνάει η ώρα ο παπα-ράπερ «φορτώνει» όλο και παραπάνω, πλέον παραληρεί πραγματικά ενώ μιλά με απίστευτη ταχύτητα με την ίδια νέγρικη προφορά με την οποία ξεκίνησε. “Have faith, brothas and sistas, we got a black president, Oh Lord, have faith, have faith, oh yeah, faith is what ya’ all need, man” λέει και το κοινό πλέον έχει βάλει τα κλάματα ενώ κάποιο εξακολουθούν να τρέχουν γύρω-γύρω σα δαιμονισμένοι.
Ξαφνικά, βλέπω τρεις τύπους που από ώρα φαινόταν να ετοιμάζουν κάτι, να ξεδιπλώνουν ένα σεντόνι, το οποίο κρεμάνε από την οροφή και πάνω του στερεώνουν μια μινιατούρα κρεβατιού. Ο παπα-ράπερ παροτρύνει τον κόσμο να το αγγίξει, σα να πρόκειται για ιερό λείψανο: “Touch ti brothas! Salvation is here!!” ουρλιάζει και η μισή αίθουσα σπεύδει να αγγίξει το ομοίωμα στο λευκό σεντόνι το οποίο κατεβαίνει χάρη στο χαλάρωμα του τεντώματος του σκοινιού από τους τρεις βοηθούς. Κοιτάω γύρω και το σκηνικό είναι σουρεαλιστικό: Η Μις Πόδια έχει πλαντάξει στο κλάμα, ο Α κοιτάει άναυδος, η «υπεύθυνη» κοιτά το ταβάνι και ψέλνει κάτι που μόνο αυτή καταλαβαίνει, οι μπροστινοί μου χορεύουν στο ρυθμό της μπάντας και οι ακόμη πιο μπροστινοί σπρώχνονται για να αγγίξουν ένα μίνι κρεβάτι που κρέμεται από ένα σεντόνι, προσπαθώντας να μην συγκρουστούν με μια εικοσαριά άτομα που εξακολουθούν να τρέχουν γύρω-γύρω… Η Arlene αρχίζει να φιλάει τους γύρω της και ξαφνικά κι εγώ πνίγομαι σε αγκαλιές ανθρώπων που δεν έχω ξαναδεί, το πρόσωπό μου βρίσκεται ανάμεσα σε μαύρα χέρια, λεοπαρδαλέ καπέλα, λαμέ σακάκια, φωσφοριζέ πέτα και χαμόγελα ανθρώπων που αν μη τι άλλο δείχνουν ευτυχισμένοι, μη σου πω και λυτρωμένοι.
Μετά από τρεις ώρες απίστευτης εμπειρίας αποφασίζουμε να φύγουμε. Χαιρέτησα την υπεύθυνη που εξακολουθεί να είναι σε θρησκευτική νιρβάνα, άλλωστε η λειτουργία δεν έχει τελειώσει κι αμφιβάλλω αν θα τελειώσει σύντομα. Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς την έξοδο και βγαίνοντας στο δρόμο ρωτάω τον Α: «Ρε συ, τι είναι πάλι αυτό που ζήσαμε;». «Άσε ρε, έχω πάθει σοκ», μου λέει κι αν κρίνω από το ότι δεν κοίταξε καν τα πόδια της Κανάριας πριν φύγουμε, μάλλον η κατάσταση είναι σοβαρή…
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
