Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.687
- Likes
- 50.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Το πρωινό στο Strater ήταν πέντε αστέρων και για μια φορά ήταν καλό που ξυπνήσαμε αργά, αλλά η πρωινή βόλτα στο Durango ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσα από το αναμενόμενο, η πόλη το βράδυ φαινόταν πολύ πιο όμορφη. Ίσως πάλι απλά να φταίει το ότι δεν μπορούσα να περιμένω για να φτάσουμε στο Taos.
Tο όλο ταξίδι προγραμματίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπέσουμε με την ετήσια… λαοσύναξη και γιορτή των απανταχού Ινδιάνων των ΗΠΑ (και όχι μόνο), το διάσημο PowWow, που θα λάμβανε χώρα στο Taos, ή μάλλον σε μια κοιλάδα στα περίχωρα της πόλης. Η αλήθεια είναι πως ήμασταν προετοιμασμένοι για λίγο κιτς, αρκετή εμπορευματοποίηση και ίσως λίγο φολκλόρ και μάλλον ήμασταν προετοιμασμένοι για την απογοήτευση του ταξιδιού, αν κι ενδόμυχα εγώ τουλάχιστον - που επέμενα στο να «χτιστεί» όλο το ταξίδι γύρω από το PowWow - έλπιζα να είναι από τα από τα δυνατότερα σημεία του.
Η διαδρομή μέχρι το Τάος ήταν μάλλον αδιάφορη, ειδικά μετά τα τοπία των προηγούμενων ημερών, χώρια που η ζέστη ήταν απωθητική. Φτάσαμε στο χώρο του PowWow γύρω στις 4. Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν παλιά αυτοκίνητα με Ινδιάνους οδηγούς να συνωστίζονται σε μια είσοδο πάρκιγκ-φάρμας με δυο μεγάλες ξύλινες πόρτες. Μπήκαμε μέσα και δυο νέοι Ινδιάνοι μας υπέδειξαν πού να παρκάρουμε μέσα στο χωράφι που είχε μετατραπεί σε χώρο παρκαρίσματος. Στη μέση του… χωραφιού υπήρχε ένας μεγάλος κύκλος γκαζόν, περιμετρικά του οποίου είχαν στηθεί μερικές δεκάδες σκηνές. Βγαίνοντας από το αμάξι ακούσαμε ένα τραγούδι από άναρθρες αλλά ρυθμικότατες κραυγές, συνοδευόμενο από το κυμβαλισμούς με φοβερή ένταση. Πλησιάζοντας είδαμε ένα απίστευτο θέαμα: Κάτω από κάθε σκηνή κάθονταν Ινδιάνοι σε κυκλικούς σχηματισμούς, έχοντας στη μέση τεράστια ταμπούρλα. Ήταν χωρισμένοι ανά φυλές, με κάθε περιοχή ή πολιτεία να καταλαμβάνει και από μία σκηνή, ενώ ήταν όλοι τους ντυμένοι παραδοσιακά με φτερά στα μπατζάκια των δερμάτινων παντελονιών τους, εκπληκτικά πολύχρωμες στολές με χρυσά νομίσματα να κρέμονται στο πέτο τους, άλλοι είχαν τατουάζ, άλλοι φορούσαν «περικεφαλαίες» από φτερά, κάποιες γυναίκες είχαν φούστες με κρόσσια, άνδρες με γιλέκα από βούβαλο κρατούσαν σκήπτρα και μαγκούρες με κέρατα ζώων. Η Σκηνή η οποία «τραγουδούσε» αποτελούσε το κέντρο της προσοχής, ενώ δυο οργανωτές τους παραχωρούσαν ένα μικρόφωνο το οποίο τοποθετούσαν πάνω από το ταμπούρλο και γύρω του άρχιζαν να τραγουδούν ρυθμικά σε ένα ρυθμό που προκαλούσε ανατριχίλα. Το τραγούδι τους κράτησε περίπου πέντε λεπτά, οπότε και καταχειροκροτήθηκαν από τις υπόλοιπες ομάδες/σκηνές και οι διοργανωτές μεταφέρθηκαν στην επόμενη σκηνή. Τους παρουσίασαν (αν θυμάμαι καλά ήταν Απάτσι από το Κολοράντο) κι άρχισαν κι αυτοί με τη σειρά τους. Το να βλέπεις καμιά εικοσαριά Ινδιάνους να τραγουδούν σε απόλυτο συγχρονισμό σε ένα ερημικό τοπίο στη μέση του πουθενά, ντυμένους παραδοσιακά και να βρίσκονται σε έκσταση παίζοντας ένα εκκωφαντικό αλλά εθιστικό ταμπούρλο ήταν ίσως η δυνατότερη εικόνα που έχω από τις ΗΠΑ μαζί με το απίθανο gospel στο Χάρλεμ.
Και μετά… σταμάτησαν! Ο οργανωτής είπε κάτι σε μια γλώσσα που φυσικά δεν καταλάβαμε κι όλοι σηκώθηκαν και φάνηκε να κάνουν διάλειμμα. Ρώτησα ένα Ινδιάνο (έτσι κι αλλιώς οι λευκοί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα) και μου έγνεψε φιλικά να δω ένα πρόγραμμα που ήταν κολλημένο στον τοίχο, το οποίο υποδείκνυε πως μόλις είχε ολοκληρωθεί ο «Διαγωνισμός Ταμπούρλου», ακολουθούσε «Διάλειμμα για Μεσημεριανό» κι αργότερα θα γινόταν η «Μεγάλη Είσοδος». Μεγάλη Είσοδος! Καλό ακούγεται αυτό, σκέφτηκα, ενώ προσπαθούσα να συνέλθω από το θέαμα των εκατοντάδων Ινδιάνων που έκαναν πικνίκ κάτω από έναν απειλητικά μολυβί ουρανό. Πήγαμε κι εμείς για μεσημεριανό, παίρνοντας θέση σε μια μεγάλη ουρά μεγαλόσωμων Ινδιάνων. «Από πού είστε εσείς, παιδιά;», μας ρώτησε ένας φιλικότατος τυπάς που γούρλωσε τα μάτια όταν του είπαμε ότι η περίεργη γλώσσα που μιλούσαμε είναι ελληνικά. Η αλήθεια είναι πως οι λευκοί ήταν ελάχιστοι και οι μόνοι ξένοι που είδαμε ήμασταν… εμείς και δυο Γερμανίδες με καυτά σορτς.
Οι Γερμανίδες μπορεί να ήταν καυτές, αλλά ο ουρανός δε μας τα έλεγε και πολύ καλά. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες άρχισαν να πέφτουν πάνω μας με τη δύναμη ενός ισχυρότατου ανέμου που δεν έχω ιδέα από πού ήρθε. Οι Ινδιάνοι δε φαινόταν να σκιάζονται και πολύ αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να δείχνει καρέκλες κι εμείς ακόμη στεκόμασταν στην ουρά για το μεσημεριανό, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μούσκεμα. Το σκεφτήκαμε να γυρίσουμε στο αμάξι, αλλά ήταν κρίμα να μη φάμε αφού το μεγαλύτερο μέρος της ουράς το είχαμε κάνει ήδη και στο κάτω-κάτω οι περισσότεροι Ινδιάνοι δεν πολυασχολούνταν με τη βροχή, μερικοί μάλιστα συνέχισαν να τρώνε καθισμένοι στο έδαφος. Αυτός που σίγουρα δε μάσαγε με τίποτα ήταν ο θηριώδης Ινδιάνος ψήστης που ακάθεκτος συνέχιζε να βάζει κομμάτια βούβαλου στην ψησταριά του. Ήρθε η σειρά μας, μας σέρβιραν κι εμάς βούβαλο (!), σαλατίτσα με παντζάρια, ψωμί, λίγα μακαρόνια και κάτι περίεργα γλυκά σε πλαστικό πιατάκι κι όταν ρώτησα που πληρώνουμε μου γνωστοποίησαν πως είναι “free of charge, this is on the community”. Όσο πάει τη συμπαθώ και περισσότερο αυτή την community…
Βλέποντας ότι εξακολουθεί να βρέχει πολύ δυνατά αποφασίσαμε να φάμε στο όρθιο κάτω από τη σκηνή μέχρι να κοπάσει η βροχή. Εκεί γνωρίσαμε κι ένα ωραιότατο ζευγάρι Ινδιάνων. Ο τύπος ήταν Pueblo και η εκθαμβωτική κοπέλα του ανήκε στη φυλή των Navajo. Το παλικάρι μιλούσε γιαπωνέζικα, εβραϊκά, ισπανικά μεταξύ άλλων, ήταν πρώην δάσκαλος και νυν επαγγελματίας χορευτής και η συζήτηση μαζί του ήταν πολύ ευχάριστη. Μας εξήγησε πως ήμασταν τυχεροί που βρισκόμασταν στο συγκεκριμένο PowWow, αφού κατ’ αυτόν είναι το καλύτερο στη χώρα, μας μίλησε για το πώς οι Pueblo έκαναν τη ζωή των Ισπανών πατίνι και κατάφεραν να αποφύγουν το δράμα του αλκοολισμού που κατέστρεψε άλλες κουλτούρες όπως αυτή των Σιου, πως ο ίδιος ξεκίνησε να πηγαίνει σε PowWow από μικρή ηλικία με τον πατέρα του και πως ο χορός που θα κάνουν στη «Μεγάλη Είσοδο» έχει πολύ απλά βασικά βήματα, αλλά ο καθένας προσθέτει δικές του κινήσεις. «Αυτό που θα δείτε εδώ σε λίγο θα σας αφήσει άφωνους», μας είπε όλο ενθουσιασμό. Αυτό που με ανησυχούσε πάντως, ήταν η βροχή. «Κοίταξε, όσο κι αν βρέχει, εμείς θα χορέψουμε τουλάχιστον μέχρι τα μεσάνυχτα. Άλλωστε ο σκοπός της όλης τελετής αυτός ήταν: λόγω έλλειψης νερού, οι Ινδιάνοι μαζεύονταν για να κάνουν το χορό της βροχής, παρακαλώντας τη φύση να τους χαρίσει νερό. Αφού καταφέραμε σήμερα να βρέχει στην έρημο καλοκαιριάτικα, μάλλον κάτι κάνουμε σωστά, έτσι δεν είναι;», με ρώτησε με νόημα.
Η βροχή χαλάρωσε για λίγο, γυρίσαμε στο αμάξι για να αλλάξουν μπλουζάκι οι άλλοι προς αποφυγή κρυώματος και αποφασίσαμε στη μιάμιση ώρα που μας απέμενε να πάμε να δούμε το Taos Pueblo, τον πιο ζωντανό παραδοσιακό οικισμό Pueblo στην Αμερική. Το βρήκαμε πολύ εύκολα, αλλά ήταν κλειστό, αφού φτάσαμε αργά και όλοι φαίνεται να πήγαν στο PowWow. Ο τύπος στην είσοδο πάντως μας άφησε να μπούμε στην κοινότητα (και δωρεάν μάλιστα) με τη δέσμευση πως δε θα βγάζαμε φωτογραφίες. Η αρχιτεκτονική θυμίζει κάτι από Μαλί ή Σουδάν, η κεντρική πλατεία είναι τεράστια αλλά δυστυχώς δε μπορέσαμε να τη δούμε σε πλήρη λειτουργία, ενώ η εκκλησία είναι από τις πιο περίεργες που έχω δει. Περπατήσαμε λίγο τα στενάκια κι επιστρέψαμε στο PowWow, αφού θα άρχιζε πάλι η τελετή.
Τελικώς δεν άρχισαν στην ώρα τους, οπότε είχαμε χρόνο να φάμε παγωτό, να ψωνίσουμε μπλουζάκια με ινδιάνικο περιεχόμενο και μπόλικη ειρωνεία (ειδικά για τον αποδεκατισμό των αυτοχθόνων από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους), αλλά οι πιο όμορφες εικόνες ήταν γύρω από τον «τελετουργικό κύκλο»: Ινδιάνοι που φορούσαν τις παραδοσιακές στολές τους για να ξεκινήσουν το χορό, μια υπέργηρη μαμά που έφτιαχνε τις πλεξούδες της κόρης της, ένα γκρουπ που έκανε «προθέρμανση» για τους τελετουργικούς ψαλμούς, το ζεύγος των δύο «σοφών» που κάθονταν αγέρωχοι μπροστά από το κέντρο του κύκλου, όλα αυτά κάτω από έναν ουρανό με φανταστικά σύννεφα κατά το ηλιοβασίλεμα μας έδωσαν την ευκαιρία να βγάλουμε καταπληκτικές φωτογραφίες. Οι Ινδιάνοι όχι απλά δεν είχαν πρόβλημα, αλλά ψιλογούσταραν κιόλας, άλλωστε οι λευκοί ήταν ελάχιστοι και δεν υπήρχε η αίσθηση της ατμόσφαιρας του τσίρκου, κάθε άλλο, όλα έμοιαζαν με έναν τεράστιο εορτασμό θρησκευτική φύσεως.
Πήραμε θέσεις όσο πιο κοντά μπορούσαμε, άλλωστε θέσεις για τους θεατές δεν υπήρχαν, με δεδομένο πως το PowWow είναι σχεδιασμένο για τους συμμετέχοντες, αφού έτσι κι αλλιώς όλοι με κάποιο τρόπο συμμετέχουν. Η τελετή της «Μεγάλης Εισόδου» ξεκίνησε με την παρουσίαση του αντικυβερνήτη της Αριζόνα, του προέδρου της κοινότητας του Taos (που μίλησε στη γλώσσα των Pueblo), του γηραιότερου παρόντα Ινδιάνου και άλλων προσωπικοτήτων και μετά… παρέλαση μπροστά στους γηραιότερους της φυλής, χορός, κυμβαλισμοί και απίστευτο χρώμα σε ατμόσφαιρα κατάνυξης. Γέροι, νέοι, παιδιά, γυναίκες, Σιου, Απάτσι, Pueblo, Navajo όλοι με τάξη αρχίσουν να παρελαύνουν μπροστά μας, ενώ τα τύμπανα συνεχίζουν να παίζουν ρυθμικά και το τραγούδι προσδίδει ένα τόνο ανατριχίλας. Περιμέναμε κάτι κιτς και βρεθήκαμε μπροστά σε αρχέγονες εικόνες και ήχους, καλύτερα δε γινόταν. Οι στολές κάθε φυλής ήταν πολύ διαφορετικές, αλλά ο βηματισμός και ο χορός ήταν ομοιογενής. Ορισμένοι χορευτές βρίσκονταν σε trance πριν καλά-καλά φτάσουν στο κέντρο του κύκλου, ανάμεσά μας και ο φίλος που γνωρίσαμε κάτω από τη σκηνή του φαγητού με την κοπέλα του, ντυμένος με φτερά, ένα τεράστιο κολιέ με δόντια ζώων, πολύχρωμο μοϊκανέζικο κούρεμα κι ένα χορό σε έκσταση, το παλικάρι φαινόταν ότι ζούσε γι’ αυτό. Δεν έχει νόημα να κάτσω να περιγράψω τι είδαμε τις επόμενες δύο ώρες, αλλά φύγαμε λίγο πριν νυχτώσει, προκειμένου να βρούμε το ξενοδοχείο μας πριν νυχτώσει.
Περάσαμε στα γρήγορα από την πόλη του Τάος, στο κεντρικό κομμάτι της οποίας ακόμη και τα μοντέρνα κτίρια έχουν κτιστεί με τεχνοτροπία ανάλογη του Taos Pueblo, και φτάσαμε στη διπλανή πόλη, όπου είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ένα φτηνό μοτέλ, το οποίο αποδείχθηκε τεράστιο στούντιο με κουζίνα και ινδιάνικη αρχιτεκτονική. Απέναντί μας υπήρχε Walmart, για τα οποία τόσα είχα ακούσει και ήθελα να τα δω από κοντά. Βέβαια για τις κατηγορίες σχετικά με τις αμαρτίες του συγκεκριμένου γίγαντα δεν έμαθα τίποτε, όμως ο τρόπος λειτουργίας έχει ενδιαφέρον, όπως και η πολιτική τιμών. Καληνυχτίσαμε τον θλιβερά υπέρβαρο συμπαθέστατο ρεσεψιονίστ και πήγαμε για ύπνο συζητώντας το θέμα της παχυσαρκίας στις ΗΠΑ (το οποίο είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σοκαριστικό στην κοινότητα των αυτοχθόνων).
Tο όλο ταξίδι προγραμματίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπέσουμε με την ετήσια… λαοσύναξη και γιορτή των απανταχού Ινδιάνων των ΗΠΑ (και όχι μόνο), το διάσημο PowWow, που θα λάμβανε χώρα στο Taos, ή μάλλον σε μια κοιλάδα στα περίχωρα της πόλης. Η αλήθεια είναι πως ήμασταν προετοιμασμένοι για λίγο κιτς, αρκετή εμπορευματοποίηση και ίσως λίγο φολκλόρ και μάλλον ήμασταν προετοιμασμένοι για την απογοήτευση του ταξιδιού, αν κι ενδόμυχα εγώ τουλάχιστον - που επέμενα στο να «χτιστεί» όλο το ταξίδι γύρω από το PowWow - έλπιζα να είναι από τα από τα δυνατότερα σημεία του.
Η διαδρομή μέχρι το Τάος ήταν μάλλον αδιάφορη, ειδικά μετά τα τοπία των προηγούμενων ημερών, χώρια που η ζέστη ήταν απωθητική. Φτάσαμε στο χώρο του PowWow γύρω στις 4. Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν παλιά αυτοκίνητα με Ινδιάνους οδηγούς να συνωστίζονται σε μια είσοδο πάρκιγκ-φάρμας με δυο μεγάλες ξύλινες πόρτες. Μπήκαμε μέσα και δυο νέοι Ινδιάνοι μας υπέδειξαν πού να παρκάρουμε μέσα στο χωράφι που είχε μετατραπεί σε χώρο παρκαρίσματος. Στη μέση του… χωραφιού υπήρχε ένας μεγάλος κύκλος γκαζόν, περιμετρικά του οποίου είχαν στηθεί μερικές δεκάδες σκηνές. Βγαίνοντας από το αμάξι ακούσαμε ένα τραγούδι από άναρθρες αλλά ρυθμικότατες κραυγές, συνοδευόμενο από το κυμβαλισμούς με φοβερή ένταση. Πλησιάζοντας είδαμε ένα απίστευτο θέαμα: Κάτω από κάθε σκηνή κάθονταν Ινδιάνοι σε κυκλικούς σχηματισμούς, έχοντας στη μέση τεράστια ταμπούρλα. Ήταν χωρισμένοι ανά φυλές, με κάθε περιοχή ή πολιτεία να καταλαμβάνει και από μία σκηνή, ενώ ήταν όλοι τους ντυμένοι παραδοσιακά με φτερά στα μπατζάκια των δερμάτινων παντελονιών τους, εκπληκτικά πολύχρωμες στολές με χρυσά νομίσματα να κρέμονται στο πέτο τους, άλλοι είχαν τατουάζ, άλλοι φορούσαν «περικεφαλαίες» από φτερά, κάποιες γυναίκες είχαν φούστες με κρόσσια, άνδρες με γιλέκα από βούβαλο κρατούσαν σκήπτρα και μαγκούρες με κέρατα ζώων. Η Σκηνή η οποία «τραγουδούσε» αποτελούσε το κέντρο της προσοχής, ενώ δυο οργανωτές τους παραχωρούσαν ένα μικρόφωνο το οποίο τοποθετούσαν πάνω από το ταμπούρλο και γύρω του άρχιζαν να τραγουδούν ρυθμικά σε ένα ρυθμό που προκαλούσε ανατριχίλα. Το τραγούδι τους κράτησε περίπου πέντε λεπτά, οπότε και καταχειροκροτήθηκαν από τις υπόλοιπες ομάδες/σκηνές και οι διοργανωτές μεταφέρθηκαν στην επόμενη σκηνή. Τους παρουσίασαν (αν θυμάμαι καλά ήταν Απάτσι από το Κολοράντο) κι άρχισαν κι αυτοί με τη σειρά τους. Το να βλέπεις καμιά εικοσαριά Ινδιάνους να τραγουδούν σε απόλυτο συγχρονισμό σε ένα ερημικό τοπίο στη μέση του πουθενά, ντυμένους παραδοσιακά και να βρίσκονται σε έκσταση παίζοντας ένα εκκωφαντικό αλλά εθιστικό ταμπούρλο ήταν ίσως η δυνατότερη εικόνα που έχω από τις ΗΠΑ μαζί με το απίθανο gospel στο Χάρλεμ.
Και μετά… σταμάτησαν! Ο οργανωτής είπε κάτι σε μια γλώσσα που φυσικά δεν καταλάβαμε κι όλοι σηκώθηκαν και φάνηκε να κάνουν διάλειμμα. Ρώτησα ένα Ινδιάνο (έτσι κι αλλιώς οι λευκοί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα) και μου έγνεψε φιλικά να δω ένα πρόγραμμα που ήταν κολλημένο στον τοίχο, το οποίο υποδείκνυε πως μόλις είχε ολοκληρωθεί ο «Διαγωνισμός Ταμπούρλου», ακολουθούσε «Διάλειμμα για Μεσημεριανό» κι αργότερα θα γινόταν η «Μεγάλη Είσοδος». Μεγάλη Είσοδος! Καλό ακούγεται αυτό, σκέφτηκα, ενώ προσπαθούσα να συνέλθω από το θέαμα των εκατοντάδων Ινδιάνων που έκαναν πικνίκ κάτω από έναν απειλητικά μολυβί ουρανό. Πήγαμε κι εμείς για μεσημεριανό, παίρνοντας θέση σε μια μεγάλη ουρά μεγαλόσωμων Ινδιάνων. «Από πού είστε εσείς, παιδιά;», μας ρώτησε ένας φιλικότατος τυπάς που γούρλωσε τα μάτια όταν του είπαμε ότι η περίεργη γλώσσα που μιλούσαμε είναι ελληνικά. Η αλήθεια είναι πως οι λευκοί ήταν ελάχιστοι και οι μόνοι ξένοι που είδαμε ήμασταν… εμείς και δυο Γερμανίδες με καυτά σορτς.
Οι Γερμανίδες μπορεί να ήταν καυτές, αλλά ο ουρανός δε μας τα έλεγε και πολύ καλά. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες άρχισαν να πέφτουν πάνω μας με τη δύναμη ενός ισχυρότατου ανέμου που δεν έχω ιδέα από πού ήρθε. Οι Ινδιάνοι δε φαινόταν να σκιάζονται και πολύ αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να δείχνει καρέκλες κι εμείς ακόμη στεκόμασταν στην ουρά για το μεσημεριανό, με αποτέλεσμα να γινόμαστε μούσκεμα. Το σκεφτήκαμε να γυρίσουμε στο αμάξι, αλλά ήταν κρίμα να μη φάμε αφού το μεγαλύτερο μέρος της ουράς το είχαμε κάνει ήδη και στο κάτω-κάτω οι περισσότεροι Ινδιάνοι δεν πολυασχολούνταν με τη βροχή, μερικοί μάλιστα συνέχισαν να τρώνε καθισμένοι στο έδαφος. Αυτός που σίγουρα δε μάσαγε με τίποτα ήταν ο θηριώδης Ινδιάνος ψήστης που ακάθεκτος συνέχιζε να βάζει κομμάτια βούβαλου στην ψησταριά του. Ήρθε η σειρά μας, μας σέρβιραν κι εμάς βούβαλο (!), σαλατίτσα με παντζάρια, ψωμί, λίγα μακαρόνια και κάτι περίεργα γλυκά σε πλαστικό πιατάκι κι όταν ρώτησα που πληρώνουμε μου γνωστοποίησαν πως είναι “free of charge, this is on the community”. Όσο πάει τη συμπαθώ και περισσότερο αυτή την community…
Βλέποντας ότι εξακολουθεί να βρέχει πολύ δυνατά αποφασίσαμε να φάμε στο όρθιο κάτω από τη σκηνή μέχρι να κοπάσει η βροχή. Εκεί γνωρίσαμε κι ένα ωραιότατο ζευγάρι Ινδιάνων. Ο τύπος ήταν Pueblo και η εκθαμβωτική κοπέλα του ανήκε στη φυλή των Navajo. Το παλικάρι μιλούσε γιαπωνέζικα, εβραϊκά, ισπανικά μεταξύ άλλων, ήταν πρώην δάσκαλος και νυν επαγγελματίας χορευτής και η συζήτηση μαζί του ήταν πολύ ευχάριστη. Μας εξήγησε πως ήμασταν τυχεροί που βρισκόμασταν στο συγκεκριμένο PowWow, αφού κατ’ αυτόν είναι το καλύτερο στη χώρα, μας μίλησε για το πώς οι Pueblo έκαναν τη ζωή των Ισπανών πατίνι και κατάφεραν να αποφύγουν το δράμα του αλκοολισμού που κατέστρεψε άλλες κουλτούρες όπως αυτή των Σιου, πως ο ίδιος ξεκίνησε να πηγαίνει σε PowWow από μικρή ηλικία με τον πατέρα του και πως ο χορός που θα κάνουν στη «Μεγάλη Είσοδο» έχει πολύ απλά βασικά βήματα, αλλά ο καθένας προσθέτει δικές του κινήσεις. «Αυτό που θα δείτε εδώ σε λίγο θα σας αφήσει άφωνους», μας είπε όλο ενθουσιασμό. Αυτό που με ανησυχούσε πάντως, ήταν η βροχή. «Κοίταξε, όσο κι αν βρέχει, εμείς θα χορέψουμε τουλάχιστον μέχρι τα μεσάνυχτα. Άλλωστε ο σκοπός της όλης τελετής αυτός ήταν: λόγω έλλειψης νερού, οι Ινδιάνοι μαζεύονταν για να κάνουν το χορό της βροχής, παρακαλώντας τη φύση να τους χαρίσει νερό. Αφού καταφέραμε σήμερα να βρέχει στην έρημο καλοκαιριάτικα, μάλλον κάτι κάνουμε σωστά, έτσι δεν είναι;», με ρώτησε με νόημα.
Η βροχή χαλάρωσε για λίγο, γυρίσαμε στο αμάξι για να αλλάξουν μπλουζάκι οι άλλοι προς αποφυγή κρυώματος και αποφασίσαμε στη μιάμιση ώρα που μας απέμενε να πάμε να δούμε το Taos Pueblo, τον πιο ζωντανό παραδοσιακό οικισμό Pueblo στην Αμερική. Το βρήκαμε πολύ εύκολα, αλλά ήταν κλειστό, αφού φτάσαμε αργά και όλοι φαίνεται να πήγαν στο PowWow. Ο τύπος στην είσοδο πάντως μας άφησε να μπούμε στην κοινότητα (και δωρεάν μάλιστα) με τη δέσμευση πως δε θα βγάζαμε φωτογραφίες. Η αρχιτεκτονική θυμίζει κάτι από Μαλί ή Σουδάν, η κεντρική πλατεία είναι τεράστια αλλά δυστυχώς δε μπορέσαμε να τη δούμε σε πλήρη λειτουργία, ενώ η εκκλησία είναι από τις πιο περίεργες που έχω δει. Περπατήσαμε λίγο τα στενάκια κι επιστρέψαμε στο PowWow, αφού θα άρχιζε πάλι η τελετή.
Τελικώς δεν άρχισαν στην ώρα τους, οπότε είχαμε χρόνο να φάμε παγωτό, να ψωνίσουμε μπλουζάκια με ινδιάνικο περιεχόμενο και μπόλικη ειρωνεία (ειδικά για τον αποδεκατισμό των αυτοχθόνων από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους), αλλά οι πιο όμορφες εικόνες ήταν γύρω από τον «τελετουργικό κύκλο»: Ινδιάνοι που φορούσαν τις παραδοσιακές στολές τους για να ξεκινήσουν το χορό, μια υπέργηρη μαμά που έφτιαχνε τις πλεξούδες της κόρης της, ένα γκρουπ που έκανε «προθέρμανση» για τους τελετουργικούς ψαλμούς, το ζεύγος των δύο «σοφών» που κάθονταν αγέρωχοι μπροστά από το κέντρο του κύκλου, όλα αυτά κάτω από έναν ουρανό με φανταστικά σύννεφα κατά το ηλιοβασίλεμα μας έδωσαν την ευκαιρία να βγάλουμε καταπληκτικές φωτογραφίες. Οι Ινδιάνοι όχι απλά δεν είχαν πρόβλημα, αλλά ψιλογούσταραν κιόλας, άλλωστε οι λευκοί ήταν ελάχιστοι και δεν υπήρχε η αίσθηση της ατμόσφαιρας του τσίρκου, κάθε άλλο, όλα έμοιαζαν με έναν τεράστιο εορτασμό θρησκευτική φύσεως.
Πήραμε θέσεις όσο πιο κοντά μπορούσαμε, άλλωστε θέσεις για τους θεατές δεν υπήρχαν, με δεδομένο πως το PowWow είναι σχεδιασμένο για τους συμμετέχοντες, αφού έτσι κι αλλιώς όλοι με κάποιο τρόπο συμμετέχουν. Η τελετή της «Μεγάλης Εισόδου» ξεκίνησε με την παρουσίαση του αντικυβερνήτη της Αριζόνα, του προέδρου της κοινότητας του Taos (που μίλησε στη γλώσσα των Pueblo), του γηραιότερου παρόντα Ινδιάνου και άλλων προσωπικοτήτων και μετά… παρέλαση μπροστά στους γηραιότερους της φυλής, χορός, κυμβαλισμοί και απίστευτο χρώμα σε ατμόσφαιρα κατάνυξης. Γέροι, νέοι, παιδιά, γυναίκες, Σιου, Απάτσι, Pueblo, Navajo όλοι με τάξη αρχίσουν να παρελαύνουν μπροστά μας, ενώ τα τύμπανα συνεχίζουν να παίζουν ρυθμικά και το τραγούδι προσδίδει ένα τόνο ανατριχίλας. Περιμέναμε κάτι κιτς και βρεθήκαμε μπροστά σε αρχέγονες εικόνες και ήχους, καλύτερα δε γινόταν. Οι στολές κάθε φυλής ήταν πολύ διαφορετικές, αλλά ο βηματισμός και ο χορός ήταν ομοιογενής. Ορισμένοι χορευτές βρίσκονταν σε trance πριν καλά-καλά φτάσουν στο κέντρο του κύκλου, ανάμεσά μας και ο φίλος που γνωρίσαμε κάτω από τη σκηνή του φαγητού με την κοπέλα του, ντυμένος με φτερά, ένα τεράστιο κολιέ με δόντια ζώων, πολύχρωμο μοϊκανέζικο κούρεμα κι ένα χορό σε έκσταση, το παλικάρι φαινόταν ότι ζούσε γι’ αυτό. Δεν έχει νόημα να κάτσω να περιγράψω τι είδαμε τις επόμενες δύο ώρες, αλλά φύγαμε λίγο πριν νυχτώσει, προκειμένου να βρούμε το ξενοδοχείο μας πριν νυχτώσει.
Περάσαμε στα γρήγορα από την πόλη του Τάος, στο κεντρικό κομμάτι της οποίας ακόμη και τα μοντέρνα κτίρια έχουν κτιστεί με τεχνοτροπία ανάλογη του Taos Pueblo, και φτάσαμε στη διπλανή πόλη, όπου είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ένα φτηνό μοτέλ, το οποίο αποδείχθηκε τεράστιο στούντιο με κουζίνα και ινδιάνικη αρχιτεκτονική. Απέναντί μας υπήρχε Walmart, για τα οποία τόσα είχα ακούσει και ήθελα να τα δω από κοντά. Βέβαια για τις κατηγορίες σχετικά με τις αμαρτίες του συγκεκριμένου γίγαντα δεν έμαθα τίποτε, όμως ο τρόπος λειτουργίας έχει ενδιαφέρον, όπως και η πολιτική τιμών. Καληνυχτίσαμε τον θλιβερά υπέρβαρο συμπαθέστατο ρεσεψιονίστ και πήγαμε για ύπνο συζητώντας το θέμα της παχυσαρκίας στις ΗΠΑ (το οποίο είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σοκαριστικό στην κοινότητα των αυτοχθόνων).
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
