ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

[Yorgos]

H επόμενη είναι η ημέρα του ράντσου. Μετά από επιμονή των άλλων δύο, είπαμε να πάμε σε ένα «ράντσο» όπου θα μπορούσαν να κάνουν ιππασία. Ψάξαμε πολύ στο ίντερνετ, αλλά δυστυχώς τα μοναδικά ράντσα που θύμιζαν πραγματικό ράντσο (με κοπάδια, λίμνες, στάβλους κλπ) έθεταν ένα μίνιμουμ διαμονής τριών ημερών, οπότε επιλέξαμε ένα στη Σάντα Φε. Η αρχική μου εντύπωση από την ιστοσελίδα του ράντσου ήταν πως επρόκειτο για πολυτελές ξενοδοχείο με κάποιες δραστηριότητες (π.χ. ιππασία) στις μεγάλες εκτάσεις που περιελάμβανε, με πολλά λούσα και διακόσμηση φάρμας.

Όπως και να έχει, πριν πάμε στο ράντσο περάσαμε από την πόλη του Τάος ώστε να τη δούμε και με το φως της ημέρας (χαριτωμένη, αλλά πολύ τουριστική) και στη συνέχεια από την πρωτεύουσα του Νιου Μέξικο, τη Σάντα Φε (ακόμη πιο τουριστική, αλλά πανέμορφη αποικιακή αρχιτεκτονική). Η Σάντα Φε θυμίζει πολύ ισπανικές ή μεξικάνικες πόλεις, αλλά στο πιο τουριστικό και αμερικάνικο. Μας έδωσε την εντύπωση πολύ πλούσιας πόλης, τουλάχιστον στο κέντρο της, διότι στα προάστια διαβάσαμε πως έχει πολλή φτώχεια, συμμορίες κλπ, αλλά είναι κάτι που δε συναντήσαμε.

Ε, πέρασε η ώρα και πήγαμε και στο πεντάστερο ράντσο. Καταλάμβανε μια μεγάλη έκταση με αραιά πεύκα και το όλο συγκρότημα χτίστηκε πάνω στις εγκαταστάσεις ενός παλαιότατου ράντσου. Ο Χ και ο Α πήγαν για ιππασία με την εκπαιδεύτρια του ράντσου, μια ξανθιά γυναικάρα με καπέλο, μπότες και σπιρούνια, που πάντως χρέωνε ένα διαστημικό ποσό για μια ώρα ιππασίας (γύρω στα 120$). Με δεδομένο πως ιππασία έχω κάνει πολλές φορές, πως στη διπλανή Σάντα Φε κόστιζε μόλις 30$, στην Κούβα κάνει 15$ κι έχω κάνει ιππασία πολλές φορές, το απέφυγα. Ο Χ και ο Α που πήγαν πάντως το καταδιασκέδασαν, αν και υποψιάζομαι πως μέρος της γοητείας της όλης εμπειρίας ήταν η εκπαιδεύτρια…

Το δωμάτιο ήταν ενοχλητικά υπερπολυτελές, με τρίπατα στρώματα, τεράστιες διαστάσεις και μπαλκόνι με θέα στους λόφους της Σάντα Φε, αλλά να πω την αλήθεια ψιλοβαρέθηκα, για μένα δεν έπαυε να είναι ένα ξενοδοχείο. Πήγαμε για μπάνιο, σάουνα, μπάσκετ στην πισίνα και το βράδυ φάγαμε καταπληκτικά (και πάμφθηνα, είναι η αλήθεια) BBQ Ribs με αργό σέρβις το οποίο εκνεύρισε τους άλλους πελάτες αλλά εμάς μας ήρθε κουτί, άλλωστε για ρηλάξ πήγαμε. Η όλη διαμονή στο ράντσο ήταν ένα άνετο αλλά αχρείαστο διάλειμμα για μένα, αξιόλογη εμπειρία για τους άλλους, που στο κάτω-κάτω έκαναν κι όλη την οδήγηση επί δύο εβδομάδες χωρίς διακοπή.

Το πρωινό ήταν πολύ καλό, δεν ίσχυε το ίδιο όμως για την αμοιβή και τις συνθήκες εργασίας για το Μεξικάνο που μας έφτιαξε τις ομελέτες όμως, σύμφωνα με τα όσα μου εκμυστηρεύθηκε στα ισπανικά (“el pago mal, el trato peor” δηλαδή «η αμοιβή κακή, η αντιμετώπιση χειρότερη»). Φεύγοντας περάσαμε από το παλιό κομμάτι της πόλης του Τάος και πήραμε και πάλι το αμάξι και πήραμε το μακρύ δρόμο για το εθνικό πάρκο White Sands.

Ξέραμε ότι η διαδρομή θα είναι πολύ μονότονη, άλλωστε τα τοπία στο Νιου Μέξικο δε διακρίνονται ούτε για την ποικιλία ούτε για την ομορφιά τους. Είπαμε να «σπάσουμε» το ταξίδι λίγο έξω από την Αλμπουκέρκη για να επισκεφθούμε το Petroglyphs National Monument, αφού ήταν στη μέση της διαδρομής και από πετρογλυφικά δεν είχαμε δει σχεδόν τίποτε. Η στάση αποδείχθηκε μια μπαρούφα, τα πετρογλυφικά δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά τουλάχιστον κάναμε hiking και, παρότι κάτω από τον ήλιο της ερήμου, ξεπιαστήκαμε και νιώσαμε ζωντανοί. Είχε προειδοποιητικές ταμπέλες για κροταλίες, αλλά δυστυχώς δεν είδαμε κανέναν, αποτυχία σκέτη… Με τη διαδρομή τόσο βαρετή και τα CD μας χιλιοπαιγμένα, αρχίσαμε να παίζουμε παιχνιδάκια του στιλ «πόσους Έλληνες παρουσιαστές ειδήσεων μπορείς να βρεις σε 200 δευτερόλεπτα» και «20 ερωτήσεις» όπου το ζητούμενο πρόσωπο ήταν από Γερμανοί επιστήμονες μέχρι… ο Κωνσταντίνος Βεδουράς.

Με τα πολλά… πέρασαν οι ώρες και φτάσαμε επιτέλους στο White Sands. Όπως υποδηλώνει και το όνομα, πρόκειται για έρημο με κατάλευκη άμμο στη μέση της χωματώδους ερήμου του Νιου Μέξικο. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα και πολλά πράγματα διότι έχω πάει πολλές φορές σε έρημο από το Ιράν μέχρι τη Βολιβία και δεν είχα την απαίτηση να εντυπωσιαστώ. Λάθος! Το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό, η αντίθεση της κατάλευκης άμμου με τον ουρανό και το γύρω τοπίο, το μέγεθος των αμμόλοφων, η αίσθηση απαλότητας της άμμου (σαν πούδρα ήταν), αλλά ειδικά το ηλιοβασίλεμα στους αμμόλοφους και η απομόνωση ήταν κορυφή. Για άλλη μια φορά πάθαμε την πλάκα μας με την αμερικάνικη οργάνωση στα εθνικά πάρκα: καταπληκτικά φυλλάδια, διαδραστικά παιχνίδια για τους “junior rangers”, απόλυτη καθαριότητα, εξαιρετικές πληροφορίες on site κι ένα μικρό αλλά περιεκτικότατο μουσείο που εξηγεί τη γεωλογία, την πανίδα και την ιστορία του χώρου, κι όλα αυτά σε προσιτότατες τιμές, κρίμα που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν τα τιμούν όσο θα μπορούσαν, η πλειοψηφία των επισκεπτών είναι ξένοι (όπως σχολίαζε εχθές και ο ιδιοφυής Bill Maher, για μένα το μεγαλύτερο ταλέντο στα ΜΜΕ παγκοσμίως) .

Μετά από σκαρφάλωμα και… τσουλήθρα στους αμμόλοφους, σουρεαλιστικές φωτογραφίες και ολίγο διαλογισμό, κατευθυνθήκαμε για το Las Cruces, όπου θα περνούσαμε το βράδυ, κερδίζοντας λίγο χρόνο στο δρόμο για το καουμπόικο Tombstone. Το Las Cruces το βρήκαμε, το ξενοδοχείο μας παίδεψε λίγο παραπάνω, αλλά το να βρούμε φαγητό βραδιάτικα ήταν ακόμη πιο δύσκολο: το ατμοσφαιρικό εστιατόριο-αντίκα με αίθουσα φαντασμάτων όπου θέλαμε να δειπνήσουμε στη γειτονική Mesilla ήταν κλειστό (τι ώρα κλείνουν εκεί; Στις 9:30;; Νεκρή ήταν η πόλη…) και η μόνη επιλογή στο Las Cruces ήταν ένα Applebee’s, όπου έμαθα ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα και στην Ελλάδα. Χάλι μαύρο το φαγητό, χαριτωμένη η Μεξικανή σερβιτόρα, είδαμε και λίγο μπέηζμπολ στην τηλεόραση και γυρίσαμε ξεροί. Πολλά «άδεια» χιλιόμετρα είχε η σημερινή ημέρα, ευτυχώς το White Sands ήταν υπεράνω προσδοκιών και την έσωσε. H επόμενη όμως θα ήταν μέρα-αποκάλυψη...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

... οτι καλυτερο για μια Καλη μερα....νασε καλα....

 

[eva kas]

μας εφτιαξες πρωι πρωι!
αντε ανυπομονουμε για την ιστορια σου απο την ανταρκτικη!!!και οταν λες ανταρκτικη...τι εννοεις καλο μου????που θα μενεις?στους παγους?

 

[eva kas]

και εννοειται οτι περιμενουμε και την συνεχεια της ιστοριας σου απο την αμερικη!!!!

 

[GTS]

Σούπερ αφήγηση για μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδρομή....για λέγε....

 

[ipanag]

Η πτήση είχε καθυστέρηση, αλλά τελικώς πρόλαβα μια χαρά. Η επόμενη ανησυχία ήταν αν θα με άφηναν να μπω στις ΗΠΑ, διότι την προηγούμενη φορά που το επιχείρησα (έχοντας πάντα αμερικάνικη βίζα) δε μου επετράπη η είσοδος στη χώρα, πιθανόν λόγω της «ύποπτης διαδρομής» (Αβάνα-Παναμάς-Βενεζουέλα-Κολομβία), πιθανόν λόγω πρότερου βίου (…), πιθανόν λόγω «εξωτικών» χωρών στο διαβατήριό μου, δε θα μάθω ποτέ, δε σου εξηγούν κιόλας. Έφτασα στο Χιούστον μια χαρά, πέρασα και τον έλεγχο διαβατηρίων αφού μου έγινε παρατήρηση διότι δεν είχα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου θα έμενα (το όνομα δεν αρκεί, θέλουν και διεύθυνση) και μετά… φυσικά έγινα singled out, με απομόνωσαν δηλαδή για να μου ψάξουν όλα τα πράγματα, (ξεφύλλισμα και ανάγνωση των περιεχομένων παρακαλώ!) όπως γίνεται πάντα όταν πηγαίνω στην Αμερική. Για πρώτη φορά πάντως δε με έβαλαν γδυθώ τσίτσιδος και ο υπάλληλος ήταν ευγενέστατος, βρήκε κάτι βιβλία και μου έπιασε την κουβέντα (κλασικό «ψάρεμα» των υπαλλήλων ασφαλείας αλλά ευγενέστατος πραγματικά) και σε 20 λεπτάκια με άφησαν να φύγω.

Kαλά γιατί τόσο άσχημα με τις ΗΠΑ? Τι έχεις κάνει και σε ψάχνουν, γιατί φαντάζομαι μόνο με σκουρόχρωμους κάνουν έτσι

Προσγειώθηκα στο Φοίνιξ, την αδιάφορη πρωτεύουσα της Αριζόνα, όπου το μικρό αλλά λειτουργικό αεροδρόμιο έχει την πρωτοτυπία ότι στο χώρο παραλαβής αποσκευών μπαίνει όποιος περαστικός θέλει, αφού η έξοδος προς την πόλη είναι ορθάνοιχτη. Μπαίνει δηλαδή ένας περαστικός, παίρνει και καμιά βαλίτσα πριν φτάσουν οι επιβάτες και δεν τρέχει και τίποτε…

Νομίζω το έχουν ξανακούσει και για άλλα αεροδρόμια των ΗΠΑ ... αλλά το έχω δει και εγώ στο Sydney
Σε αρκετές σοβιετικές χώρες πάντως κάνουν το λογικό, σου ζητάνε το χαρτάκι και τσεκάρουν με την αποσκευή.


Ωραία πάντως ... περιμένω και NYC, από σένα ειδικά μ'ενδιαφέρει αρκετά!

 

[taxidakia]

"Για πρώτη φορά πάντως δε με έβαλαν γδυθώ τσίτσιδος "

????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[axinos]

Απαιχτος, οπως παντα! Περιμενουμε συνεχεια!

 

[Yorgos]

Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.

• eva_kas: Στην Ανταρκτική μένει κανείς σε παγοθραυστικό, είναι σε φάση κρουαζιέρα, αλλά κατεβαίνεις και με βάρκες, περπατάς, κάνεις diving, βλέπεις πανίδα, κάνεις καγιάκ κλπ. Η διαμονή είναι σε καμπίνες στο πλοίο, πάντως.
• ipanag: Ναι, συνήθως στους ελέγχους σταματάνε Πακιστανούς και λοιπούς σκουρόχρωμους, συνήθως από μουσουλμανικές χώρες. Εγώ νομίζω πως ξέρω τι από το... παρελθόν μου με κατατάσσει στους υπόπτους, αλλά όπως καταλαβαίνεις δε θέλω να το συζητήσω δημόσια σε φόρουμ, πάντως δεν είναι τίποτε ποινικό. Στο κάτω-κάτω, δικιά τους είναι η χώρα και παίρνουν ό,τι μέτρα ασφαλείας θέλουν. Πιο πολύ με εκνευρίζει η πολυεθνική που δεν αφήνει το φίλο μου το Χ να πληρωθεί τις υπερωρίες του και να πάρει τις άδειες που ορίζει ο νόμος, παρά τα ίσως υπερβολικά μέτρα ασφαλείας σε μια χώρα που αν θες πας, αν δε θες δεν πας. Πήγα με πλήρη επίγνωση ότι έχουν το δικαίωμα να μου αρνηθούν την είσοδο, όπως άλλωστε σου ξεκαθαρίζουν κι όταν βγάζεις τη βίζα. Για τις σοβιετικές χώρες όπου σου ζητάνε το απόκομμα αποσκευής... πρόσθεσε και την Κούβα, μάλλον η αποσοβιετικοποίηση δεν ολοκληρώθηκε ακόμη! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, θα γράψω και για τη ΝΥ, πρώτη μου φορά ήταν εκεί...
• taxidakia: Η πρώτη μου "γνωριμία" με τις καταπληκτικές υπαλλήλους της Υπηρεσίας Μετανάστευσης ήταν λίγες εβδομάδες μετά την 11η Σεπτέμβρη, οι αρχές στα αεροδρόμια διακατέχονταν από μια αντιτρομοκρατική υστερία και μου ζητήθηκε να βγάλω όλα μου τα ρούχα, μου έσπασαν και κάτι πιάτα από τη Σκύρο που πήγαινα στην κοπέλα μου, μου ζήτησαν να βγάζω φωτογραφίες με τη φωτογραφική μου μηχανή για να βεβαιωθούν πως δεν έχε μέσα βόμβα κλπ. Δεν είναι από τα πράγματα που μπορούν να χαλάσουν τη διάθεσή μου. Απλά όποτε μπαίνω στις ΗΠΑ προσέχω ώστε το connecting flight να έχει τουλάχιστον 4 ώρες διαφορά, ώστε να υπάρχει χρόνος για συνεντεύξεις, ψαξίματα κλπ διότι αυτά γίνονται στο αερδόμιο πρώτης άφιξης κι όχι στον τελικό προορισμό. Και στην έξοδο από Ιαπωνία προς Κίνα είχα ανάλογη εμπειρία, αλλά εκεί είχε πέσει πολύ γέλιο...ωραία ιδέα μου έδωσες, θα γράψω κι εκείνη την ιστοριούλα, πλάκα είχε με ιρανικά βιβλία, βορειοκορεάτες ταξιδιωτικούς πράκτορες και... ιντερνετικούς πορνοστάρ. Προσεχώς!

Δε με βλέπω να την τελειώνω την ιστορία... τουλάχιστον αν προλάβαινα να φτάσω στους Ινδιάνους με τους χορούς της βροχής... Θα δούμε, πρέπει να φτιάξω και βαλίτσες, να βάλω και καμιά ντουζίνα ρολά χαρτιού υγείας διότι πλέον μας τελείωσε και αυτό την Κούβα, μέχρι το Δεκέμβριο:
Video - Breaking News Videos from CNN.com
Ο -σοβαρός- κατά τ' άλλα κύριος Ζακαρία ξέχασε να αναφέρει το εμπάργκο... Εντάξει η οργάνωση στην Κούβα είναι για τα μπάζα, αλλά άμα αφήνανε και οι καλοί μας γείτονες κανένα καράβι να μπει στο λιμάνι της Αβάνας, καμιά αμερικάνικη εταιρεία να επενδύσει και τους πολίτες της να πάνε διακοπές και να καταναλώνουν τα απαγορευμένα κουβανικά προϊόντα (ρούμι, πούρα, ζάχαρη) μάλλον θα είχαμε κωλόχαρτα, έτσι δεν είναι;

Μιας που το κάναμε Ομόνοια το ποστ... να αναφέρω και τους πανέξυπνους Έλληνες που συνελήφθησαν στην Κούβα για διακίνηση ναρκωτικών:
Στις φυλακές της ΞšΞΏΟΞ²Ξ±Ο‚ δύο ΞˆΞ»Ξ»Ξ·Ξ½Ξ΅Ο‚ Ξ³ΞΉΞ± ναρκωτικά - ΕΑΞ?online ΕιδΞ?σΡις

Εύγε, την καλύτερη χώρα βρήκανε να διαλέξουνε για μεταβατικό σταθμό, πού νομίζανε ότι πάνε, στο Μεξικό; Δεν παίζουνε στην Κούβα με τέτοια... Όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν θα τους βάλουνε να αφοδεύσουν και τα σακουλάκια θα είναι και ασκούπιστοι οι λεβέντες...

Σοβαρεύομαι κι επιστρέφω στην αφήγηση...

 

[KIKI]

Οπως παντα πολυ ενδιαφερουσα η αφηγηση σου Χορχε ...
ειδικα αυτες οι πολιτειες της Αμερικης με ενδιαφερουν πολυ για μελλοντικο ταξιδι ....

Ευχαριστω για το τιπ σχετικα με το χαρτι στη Κουβα ....
Βρηκα τι δωρο θα παρω για τη πεθερα !!!!

 

[Yorgos]

Στο Truxton (πάντα πάνω στην 66) βάλαμε βενζίνη σε ένα παππού που φαινόταν σα να έχει βγει από ταινίες γουέστερν, συνεχίσαμε με τα ερημικά τοπία μέχρι το Kingman, αλλά αντί να συνεχίσουμε βόρεια για Las Vegas από εκεί, αποφασίσαμε να πάμε λίγο πιο νότια για να δούμε το… καουμπόικο Oatman. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, το πραγματικό αξιοθέατο ήταν η διαδρομή: ξαφνικά η άσφαλτος χαλάει και θυμίζει ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους του ‘80, τα αραιά σπίτια χάνονται, βλέπεις μόνο τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά με σκουριασμένα γραμματοκιβώτια από την εποχή του Νώε, κάκτοι κάνουν την εμφάνισή τους, ο δρόμος αποκτά υψόμετρο και προσφέρει πανέμορφες θέες πάνω από τα βράχια και πλέον δε βλέπουμε ούτε ένα αμάξι. Αυτή είναι η πραγματική 66, με την αίσθηση εγκατάλειψης και της απέραντης ερημιάς στο δρόμο να σε κυριεύει, απούσα από τον ταξιδιωτικό οδηγό μας αυτή η διαδρομή, μάλλον γι’ αυτό και είμαστε εντελώς μόνοι. Κι αν πάθουμε καμιά βλάβη στη μέση του πουθενά τι γίνεται; Σιγά μην πάθουμε βλάβη, λέω, ενώ η φράση της ανήσυχης μαμάς του Χ θα μας συνοδεύει για τις επόμενες δύο εβδομάδες: «δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτε ερημιές!». Όχι καλέ… Ειδικά στη Γιούτα μες στον πολιτισμό ήμασταν…


Το Oatman επίσης άξιζε το detour… Κτίρια βγαλμένα από το Λούκυ Λουκ, σαλούν με χιλιάδες μονοδόλαρα να κρέμονται από την οροφή, γαϊδουράκια που απέμειναν από την εποχή που τα χρησιμοποιούσαν στο γειτονικό χρυσορυχείο και πλέον μπουκάρουν και στα μαγαζιά (!), μέχρι και κιτς ψεύτικη μονομαχία με καουμπόηδες είχε, που ευτυχώς τη χάσαμε. Πλην της κατανοητής εμπορευματοποίησης, υπάρχει και η ακατανόητη αμερικάνικη εμμονή στο αυτοκίνητο. Η πόλη έχει όλο κι όλο ένα δρομάκο με αρκετά ιστορικά ξύλινα κτίρια, τα οποία όμως επισκιάζονται από τα τερατώδη τζιπ των ντόπιων κατοίκων/εργαζομένων/επισκεπτών. Είναι τόσο δύσκολο να απαγορεύσουν το παρκάρισμα μπροστά από το πανέμορφο σαλούν του 1882; Δεν είναι, όπως θα μας αποδείξει το καταπληκτικό Tombstone καμιά δεκαριά μέρες αργότερα…

Συνεχίσαμε για το Topock όπου το GPS (πού είσαι mio gps να με καμαρώσεις… έμαθα κι εγώ τι είναι το gps κι ας μην ξέρω να οδηγώ…) μας εγκατέλειψε διότι μπήκαμε στην Καλιφόρνια η οποία δεν περιλαμβανόταν στους χάρτες του… Μπήκαμε λοιπόν στην Καλιφόρνια, βγήκαμε, ξαναμπήκαμε, μετά νομίζαμε ότι βρήκαμε αλλά πάλι μέσα ήμασταν, μέχρι που μας υπέδειξε ένας καλός άνθρωπος το δρόμο για Νεβάδα.

Μπαίνοντας στη Νεβάδα μας μένει πολύς δρόμος μέχρι το Las Vegas, ατέλειωτη ευθεία όπου μάλιστα γίνονται και έργα, σα να μη μας έφτανα τα γελοιωδώς χαμηλά όρια ταχύτητας των ΗΠΑ. Πάντως η μονοτονία του τοπίου σπάει από τα καζίνο, τα οποία ξεκινούν με το που μπαίνει κανείς στη Νεβάδα, από τις ταμπέλες που σε προτρέπουν «να δοκιμάσεις και συ μια καραμπίνα, τώρα σε προσφορά!» (ε, να πάρουμε μία να έχουμε, μπορεί να μας χρειαστεί, π.χ για το Βύντρα) και από την εμφανή παρουσία των Ινδιάνων-καζιναρχών. Κάπου εκεί στο πουθενά είχα και τη φαεινή ιδέα να σταματήσουμε να φάμε σε εστιατόριο υπέρβαρων Ινδιάνων με «ινδιάνικο» μενού… τρελή αποτυχία, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη.

Η άφιξη στο Βέγκας έγινε το απογευματάκι. Ο Χ έχει κλείσει δωμάτιο στο MGM, το οποίο σύμφωνα με τη Wikipedia είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο. Επειδή είναι Δευτέρα, το κόστος είναι πολύ λογικό, μόλις 128$ για το τρίκλινο (με τη σημερινή ισοτιμία βγαίνει 30ευρώ το άτομο), αν είχαμε πάει την προηγούμενη ήταν τριπλάσια, αλλά είπαμε: ο προγραμματισμός έγινε πολύ καιρό πριν (πράγμα που δε συνηθίζω να κάνω, πάντως) κι έτσι όλα αυτά είχαν προβλεφθεί, να ευλογήσουμε και τα γένια μας λιγάκι…

Μπαίνοντας στο πελώριο (και κεντρικότατο) MGM νιώθει κανείς ολίγον βλάχος, ομολογώ πως ρεσεψιόν με είκοσι άτομα δεν είχα ξαναδεί, ενώ τα λούσα, τα χρυσά (αλλά και αληθινά σε γυάλα!) λιοντάρια έχουν ως στόχο να θαμπώσουν τον επισκέπτη, πράγμα που με εμάς τουλάχιστον το κατάφεραν. Λόγω αντικειμένου σπουδών και πρότερης εργασιακής εμπειρίας, με ενδιέφερε πολύ ο τρόπος διοίκησης ενός τόσο μεγάλου ξενοδοχείου. Οι τύποι είναι απίστευτα αποτελεσματικοί, το ξενοδοχείο –όπως σωστά παρατήρησε ο Α- λειτουργεί σαν αεροδρόμιο, με εντελώς διαφορετικά sections, τα δωμάτια είναι πολυτελή, αλλά εν τέλει φαίνεται ότι ο στόχος του ξενοδοχείου είναι να σε κρατήσει μέσα: οι διάδρομοι είναι δαιδαλώδεις και περνούν μέσα από όλα τα καζίνο του ισογείου (δεν υπάρχει δηλαδή μια βασική αίθουσα καζίνο, το καζίνο είναι… όλοι οι ενδιάμεσοι χώροι ανάμεσα σε μαγαζιά, τουαλέτες, εστιατόρια, ρεσεψιόν κλπ) ώστε να «τσιμπήσεις» και να κάτσεις να παίξεις σε ένα τραπέζι ή ένα κουλοχέρη. Κι άμα κάτσεις, υποτίθεται πως δε σηκώνεσαι, διότι λίγο ο τζογαδόρικος εθισμός, λίγο οι σιλικονάτες που σερβίρουν δωρεάν ποτά σε όποιον παίζει (άμα είναι πιωμένοι πού να κερδίσουν οι άνθρωποι; ), λίγο η έλλειψη ρολογιών και φώτων… περνάει η μέρα κι ακόμη εκεί είσαι. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση μάρκετινγκ χωρίς αμφιβολία, αλλά φοβάμαι (ή μάλλον ελπίζω) πως πιάνει μόνο σε λαούς με την αμερικάνικη νοοτροπία. Θέλω να πω, εμείς ως Ευρωπαίοι που κάτσαμε να παίξουμε, βάλαμε ένα στόχο: να διπλασιάσουμε ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο ποντάραμε, κι αν το χάναμε θα φεύγαμε, χωρίς να κάνουμε χρήση των ΑΤΜ που τόσο βολικά βρίσκονται δίπλα στους κουλοχέρηδες. Ο Αμερικανός όμως έχει άλλη νοοτροπία: τη νοοτροπία του winner takes it all, double or nothing, do or die και λοιπά εμπριμέ. Έτσι κερδισμένο βγαίνει το καζίνο, το οποίο μαθηματικά θα σε κερδίσει αν κάτσεις πολύ ώρα να παίξεις. Αντίθετα, αν παίξεις λίγο και με σύστημα (π.χ το κόκκινο-μαύρο στη ρουλέτα) έχεις πολλές πιθανότητες να κερδίσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάλεις μόνος σου ένα όριο-φραγμό και θα σηκωθείς να φύγεις όταν το φτάσεις. Απόδειξη ότι το βράδυ και το επόμενο πρωί που παίξαμε κερδίσαμε και οι τρεις και τα συνολικά μας καθαρά κέρδη μάς πλήρωσαν το ξενοδοχείο, το ίντερνετ, τα πρωινά και τα φιλοδωρήματα που δώσαμε στο Βέγκας… Τσάμπα μας βγήκε το Βέγκας!

Τέλος πάντων, πριν παίξουμε πήγαμε να κάνουμε μια βολτίτσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου: τερατώδες αλλά άνετο, κιτσάτο αλλά με λούσα, λειτουργικό αλλά παγιδευτικό και πάνω απ’ όλα efficient, πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνουν να τα φέρνουν βόλτα με 5.000 δωμάτια και χιλιάδες άτομα να κυκλοφορούν σε όλα τα τμήματα όλο το εικοσιτετράωρο. Εντυπωσιακό το πόσο καθαρό είναι το όλο συγκρότημα με δεδομένο πως έχει μοκέτες αι κυκλοφορούν τόσοι μεθυσμένοι, άλλωστε το Βέγκας για τους Αμερικανούς είναι μια sin city.

Οι άλλοι έκατσαν στην πισίνα, εγώ έκατσα λίγο να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ, κι όταν μαζευτήκαμε πήγαμε να φάμε. Τα εστιατόρια του ξενοδοχείου ήταν πολύ ακριβά, στο μπουφέ είχαμε δικαίωμα πρόσβασης…την επόμενη παρότι είχαμε τη διάθεση να πληρώσουμε, οπότε βγήκαμε έξω. Καταλήξαμε στο hooters, όπου το φαγητό ήταν ΟΚ και το θέαμα… πιο ΟΚ! Για να έρθουμε στα ίσα μας πήγαμε βολτίτσα… Τι βολτίτσα δηλαδή, βολτάρα, το ξεφτιλίσαμε το θέμα, δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσαμε, πήγαμε να δούμε όλα αυτά τα διάσημα ξενοδοχεία για τα οποία τα έχουν γράψει κι άλλοι, δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Συμφωνώ πως είναι κιτς (κάποια περισσότερο από άλλα) αλλά το θέαμα είναι πολύ ενδιαφέρον από αισθητικής, αρχιτεκτονικής κι επιχειρηματικής σκοπιάς. Η άποψη πως το Λας Βέγκας είναι χάσιμο χρόνου με βρίσκει αντίθετο: δεν ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού, αλλά είναι κι αυτό ένα αξιοθέατο που προσφέρει γέλιο, food for thought και μπόλικο ψυχογράφημα αυτού του παζλ που λέγεται αμερικάνικη κοινωνία. Άσε που το να κερδίσεις στο blackjack και τη ρουλέτα παραείναι εύκολο, αρκεί να ξέρεςι να σταματάς, να μην πίνεις και να κάνεις focus στο τραπέζι κι όχι στο ντεκολτέ της κυρίας που σερβίρει.

Θέλαμε να πάμε και σε κανένα στριπτιτζάδικο, αλλά τα πόδια μας δε μας κρατούσαν πια, ειδικά τους δύο ήρωες που τράβηξαν και το κουπί της οδήγησης., πάνω από 500 χιλιόμετρα και σήμερα έκαναν οι άνθρωποι όσο εγώ καθόμουν και θαύμαζα τα τοπία ή ξεκοκάλιζα το "Why did the Soviet Union Collapse?" στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μήπως έπρεπε να φτιάξει κανένα σοσιαλιστικό Βέγκας ο Γκορμπατσόφ; Λιγότερο ξεφτίλα από τις διαφημίσεις της Pizza Hut που γύρισε θα ήταν και θα άφηνε και κανένα ψιλό στους νταβάριτς. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου κερδίσαμε τα πρώτα ψιλά (τα υπόλοιπα το επόμενο πρωί) και πέσαμε για ύπνο στα τρίπατα στρώματα (η πολλή χλίδα κάνει κακό λέω εγώ, αλλά ποιος με ακούει…) του MGM.

 

[GTS]

Δυο παρατηρήσεις σχετικά με το τζόγο Γιώργο:

1. Ποια αμερικάνικη νοοτροπία? Ο πίνων μεθά και ο παίζων χάνει. Έχεις πάει καθημερινή πρωϊ στο πάρκινγ του Mont Parnes να δεις τι γίνεται από αυτοκίνητα? Δεν υπάρχει εθνικότητα στο τζόγο...όλοι χαμένοι & καμμένοι....

2. Το ότι κερδίσατε όπως λες είναι καθαρά θέμα τύχης....καταλαβαίνεις και εσύ ότι μαθηματικά το καζίνο δε κερδίζεται και ότι έτυχε να κερδιζετε αρχικά ώστε να σταματήσετε κερδισμένοι....οι νόμοι των πιθανοτήτων είναι αμείλικτοι φίλε μου και τα καζίνο οι καλύτεροι φίλοι τους...


Τέλος, πολύ θα με ενδιέφερε μία σύγκριση Ντουμπάι - Λας Βέγκας, γιατί έχω βαρεθεί να διαβάζω απαξιωτικά σχόλια για το Ντουμπάι γιατί λέει "είναι εντελώς τεχνητό", λες και το Βέγκας ή η Νέα Υόρκη είναι φυσικά φαινόμενα....

Υ.Γ. Ξέρω ότι εσύ δεν έχεις πάει Ντουμπάι, αν κάποιος άλλος έχει άποψη, ας μας την χαρίσει....πολύ με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη σύγκριση.