Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.687
- Likes
- 50.580
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Το άλλο πρωί περάσαμε από το World Trade Center, όπου δεν είχε και τίποτε να δει κανείς, ένα εργοτάξιο είναι πλέον. Στη συνέχεια πήγαμε να πάρουμε το βαρκάκι για το Άγαλμα της Ελευθερίας. Ευτυχώς είχαμε κάνει κράτηση στο διαδίκτυο, οπότε δε χρειάστηκε να κάνουμε εκείνη την επική ουρά, ενώ η αγένεια των ντόπιων έκανε για άλλη μια φορά την εμφάνισή της, τόσο στο μέρος όπου φάγαμε το πρωινό μας, στα πρόσωπα των εργαζομένων, όσο και στο δρόμο. Η διαδρομή με το καραβάκι μας φάνηκε αδιάφορη, έστω κι αν προσφέρει κάποιες φωτογραφικές ευκαιρίες. Το ίδιο ισχύει και για το Άγαλμα της Ελευθερίας που είναι… ένα άγαλμα (και μάλλον χονδροειδές, τύφλα να’ χει η άχαρη σιδεράτζα του Άιφελ). Όχι πως περιμέναμε να δούμε και κάτι το φοβερό, αλλά μάλλον χάσιμο χρόνου ήταν. Τουλάχιστον παρουσιάζει μια φωτογένεια. Και δεν έβρεχε. Α, δεν έκανε και σεισμό (μάταια ψάχνω να βρω κάτι αξιόλογο).
Αντίθετα, το Ellis Island ήταν πραγματικά συγκινητικό. Για μένα ήταν από τα highlights όλου του ταξιδιού στις ΗΠΑ. Για μια χώρα που εν μέρει χτίστηκε πάνω στον ιδρώτα των μεταναστών, το να διαθέτει ένα τέτοιο μουσείο και σ’ ένα σημείο τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της παγκόσμιας μετανάστευσης όπως το νησί Έλις, είναι τουλάχιστον πρέπον. Η άφιξη στο νησί γίνεται με το ίδιο καραβάκι που πηγαίνει και στο Άγαλμα της Ελευθερίας, αλλά ευτυχώς οι ουρές είναι κάπως μικρότερες, αφού πολλοί επιλέγουν να δουν μόνο το άγαλμα κι έτσι το Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών έχει λιγότερους επισκέπτες. Ο επισκέπτης ξεναγείται (με guiding headphones) στο κτίριο υποδοχής χιλιάδων μεταναστών από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Η χρονική αλληλουχία είναι άψογη (από το πώς αποβιβάζονταν κατάκοποι, τι τραβούσαν για να συνεννοηθούν με τους μέτριους διερμηνείς, πώς ένιωθαν στη θέα της τεράστιας αίθουσας, ιατρικός έλεγχος κλπ), αλλά το φωτογραφικό υλικό δεν παίζεται: ασπρόμαυρες φωτογραφίες μεταναστών με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ πρόσωπα, ενδυμασίες και βλέμματα (τσολιάδες, Ουκρανές, εξωτικοί Ασιάτες) δείχνουν από τι είναι φτιαγμένη η σημερινή Αμερική. Οι προσωπικές διηγήσεις ήταν όλα τα λεφτά, μπαίνεις στη διαδικασία της επαφής με τα πάθη, τα όνειρα και την κουλτούρα του κάθε μετανάστη. Από τα στοιχεία που μου έμειναν είναι πως απελαύνονταν μόλις το 1% των αφιχθέντων (αλλά γι’ αυτό το 1% ο χωρισμός των οικογενειών ήταν σπαρακτικός), πως η αντιμετώπιση των μεταναστών ήταν πολύ καλύτερη από αυτό που περίμενα και ειδικά για τα δεδομένα της εποχής, τα τρελά κέρδη των εταιρειών μεταφοράς μεταναστών και οι μισθοί πείνας, καθώς και το ότι από το 1600 στις ΗΠΑ έφτασαν 60 εκατομμύρια μετανάστες!
Για όποιον έχει προσπαθήσει να μπει έστω και ένα δευτερόλεπτο στην ψυχολογία ενός μετανάστη, το μέρος είναι inspiring και touching ταυτόχρονα. Κάτσαμε τρεις ώρες και δε βαρεθήκαμε στιγμή. Πραγματικά φανταστική παρουσίαση.
Μετά την επιστροφή με το καραβάκι, φτάσαμε στο St. Paul’s Cathedral, τον τρίτο μεγαλύτερο ναό στον κόσμο, ο οποίος ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί πλήτως (είναι μοντέρνος). Είναι στο αγαπημένο μου στιλ (γοτθικό) αλλά δυστυχώς απογοητεύει. Παρότι επιβλητικός (δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς με τέτοιο μέγεθος) και χωρίς πλήθη τουριστών, δυστυχώς είναι κιτς. Σε αυτό το συνήθη αχταρμά στον οποίο καταλήγουν πολλές προσπάθειες των Αμερικανών να μιμηθούν κάτι από το εξωτερικό, ο επισκέπτης καταλήγει να δει απομιμήσεις πλακών από το ναό της Κομποστέλα που αναφέρονται στο μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου, βυζαντινές εικόνες, αραβικής τεχνοτροπίας, πλακάκια που μάλλον τα αντέγραψαν από τη Σεβίλλη, μαρμάρινες κολώνες που το «παίζουν» Βατικανό, ένας αχταρμάς χωρίς προσωπικότητα και λόγο ύπαρξης, πολύ μέγεθος, λίγο απ’ όλα
Σχετικά κοντά βρίσκεται και το Πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο και πήγαμε να δούμε. Δυστυχώς, επειδή ήταν καλοκαίρι, οι «πραγματικοί» φοιτητές έλειπαν και το campus ήταν γεμάτο από κινεζάκια που έκαναν summer courses, υποθέτω Αγγλικά. Οι χώροι πάντως ήταν καλούτσικοι, αλλά δεν είδαμε το πανεπιστήμιο σε κανονικές συνθήκες. Θα ήθελα να το δω με τους «κανονικούς» φοιτητές του κι όχι ως φροντιστήριο Αγγλικών για νεόπλουτους Κινέζους. Η επίσκεψη στο διαβόητο Berkley της Καλιφόρνια πριν από δέκα χρόνια μου είχε αφήσει ανεξίτηλες εντυπώσεις, δυστυχώς δε συνέβη το ίδιο στο Columbia, αλλά αυτό έχει να κάνει με το δικό μας timing κι όχι με το ίδρυμα.
Φάγαμε σε ένα ινδικό εστιατόριο σε μια γειτονική upmarket περιοχή. Η τιμή ήταν πολύ καλή, το φαγητό tandoori αρκετά καλό (υπάρχει κακό ινδικό; Προφανώς κάποια είναι πολύ καλύτερα από άλλα, αλλά σε αντίθεση ας πούμε με τα κινέζικα, είναι δύσκολο να φας ΚΑΚΟ ινδικό φαγητό), το service μια χαρά, αλλά…βαρύναμε! Αυτά τα γλυκάκια με το τυρί μου πέσανε λίγο βαριά… Επιστρέψαμε στο hostel μας για να κάνει ο Α ένα από αυτά τα απίστευτα αποτελεσματικά power naps στα οποία έχει συνηθίσει τον οργανισμό του. Εγώ αδυνατώ να κοιμηθώ μόλις 90 λεπτά και να ξυπνήσω φρέσκος, την ίδια ώρα που Α φορτίζει τις μπαταρίες του ακόμη και με εικοσιπέντε λεπτά ύπνου (και ροχαλητού…). Πήγα να πάρω τα άπλυτα από το… φολκλόρ πλυντήριο στην καρδιά του Χάρλεμ και γύρισα για να ξυπνήσω τον Α για να πάμε στο κέντρο.
Για πανοραμική θέα πήγαμε στο Top of the Rock, το roof garden του Chrysler Building. Όχι πάντως επειδή το LP λέει πως είναι «πιο αυθεντική επιλογή»
και «με λιγότερο κόσμο από το Empire State Building», κανένα εκ των οποίων φυσικά δεν ισχύει. «Αυθεντική» επιλογή δε μπορεί να είναι, διότι δε μιλάμε για κάτι «ντόπιο», «ανεξερεύνητο»…ένα μοντέρνο τεράστιο κτίριο είναι, που χρεώνει τους τουρίστες για τη θέα που προσφέρει. Κι από την ώρα που το LP δίνει αυτό το…insider tip (τρομάρα του), προφανώς προκαλεί μεγαλύτερες ουρές από το Empire State, αφού οι περισσότεροι τουρίστες συμβουλεύονται το LP: και τις δύο φορές που περάσαμε το Top of the Rock είχε διπλάσιες ουρές. Όπως και να έχει, αν κάνεις κράτηση μέσω διαδικτύου, το θέμα της ουράς εξαφανίζεται, αφού έχοντας το ηλεκτρονικό εισιτήριο στο χέρι δε χρειάζεται να περιμένεις.
Ανεβήκαμε λοιπόν στον τελευταίο όροφο για να δούμε την περίφημη θέα, η οποία όντως είναι πολύ εντυπωσιακή. Μας κόστισε 18$ αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο. Αυτό που εντυπωσιάζει πιο πολύ απ’ όλα είναι η πράσινη όαση του Central Park μέσα σε μια ζούγκλα από ουρανοξύστες. Φαίνεται σουρεαλιστική η ωριμότητα διατήρησης ενός πραγματικού πνεύμονα τέτοιας έκτασης σε μια πόλη τόσο cramped όπως η Νέα Υόρκη. Πήγαμε απόγευμα προς σούρουπο ώστε να δούμε το ηλιοβασίλεμα κι η επιλογή ήταν διάνα. Όχι τόσο για το ηλιοβασίλεμα, όσο για τις εναλλαγές των χρωμάτων: άλλα χρώματα πριν δύσει ο ήλιος, άλλα κατά τη δύση και το τοπίο γίνεται πιο μαγικό όταν πλέον τα φώτα των γραφείων και διαμερισμάτων από τους ουρανοξύστες φαίνονται σα χιλιάδες πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.
Περάσαμε πάλι από την Times Square… το γνωστό τουριστικό πανηγυράκι. Η επίσκεψη στο Meatpacking ήταν μάλλον πέρασμα, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά αυτό που οι οδηγοί περιγράφουν ως το πιο “in” μέρος στη Νέα Υόρκη, τη νέα “hip” γειτονιά για «ντόπιους» μου φάνηκε πάλι ως ένα από αυτά τα μυστικά που παύουν να είναι μυστικά από την ώρα που γράφονται σε έναν οδηγό, με μυριάδες υπέρβαρες Αγγλίδες να τσιρίζουν κραδαίνοντας τουριστικούς οδηγούς στο χέρι και μετατρέποντας το μέρος σε Φαληράκι. Ήπιαμε ένα ποτάκι για να ξαποστάσουμε, αφού την επόμενη θα πηγαίναμε στην Ουάσιγκτον για δυο μέρες, προτού επιστρέψουμε στη ΝΥ για τις τελευταίες μας νύχτες στις ΗΠΑ.
Αντίθετα, το Ellis Island ήταν πραγματικά συγκινητικό. Για μένα ήταν από τα highlights όλου του ταξιδιού στις ΗΠΑ. Για μια χώρα που εν μέρει χτίστηκε πάνω στον ιδρώτα των μεταναστών, το να διαθέτει ένα τέτοιο μουσείο και σ’ ένα σημείο τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της παγκόσμιας μετανάστευσης όπως το νησί Έλις, είναι τουλάχιστον πρέπον. Η άφιξη στο νησί γίνεται με το ίδιο καραβάκι που πηγαίνει και στο Άγαλμα της Ελευθερίας, αλλά ευτυχώς οι ουρές είναι κάπως μικρότερες, αφού πολλοί επιλέγουν να δουν μόνο το άγαλμα κι έτσι το Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών έχει λιγότερους επισκέπτες. Ο επισκέπτης ξεναγείται (με guiding headphones) στο κτίριο υποδοχής χιλιάδων μεταναστών από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Η χρονική αλληλουχία είναι άψογη (από το πώς αποβιβάζονταν κατάκοποι, τι τραβούσαν για να συνεννοηθούν με τους μέτριους διερμηνείς, πώς ένιωθαν στη θέα της τεράστιας αίθουσας, ιατρικός έλεγχος κλπ), αλλά το φωτογραφικό υλικό δεν παίζεται: ασπρόμαυρες φωτογραφίες μεταναστών με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ πρόσωπα, ενδυμασίες και βλέμματα (τσολιάδες, Ουκρανές, εξωτικοί Ασιάτες) δείχνουν από τι είναι φτιαγμένη η σημερινή Αμερική. Οι προσωπικές διηγήσεις ήταν όλα τα λεφτά, μπαίνεις στη διαδικασία της επαφής με τα πάθη, τα όνειρα και την κουλτούρα του κάθε μετανάστη. Από τα στοιχεία που μου έμειναν είναι πως απελαύνονταν μόλις το 1% των αφιχθέντων (αλλά γι’ αυτό το 1% ο χωρισμός των οικογενειών ήταν σπαρακτικός), πως η αντιμετώπιση των μεταναστών ήταν πολύ καλύτερη από αυτό που περίμενα και ειδικά για τα δεδομένα της εποχής, τα τρελά κέρδη των εταιρειών μεταφοράς μεταναστών και οι μισθοί πείνας, καθώς και το ότι από το 1600 στις ΗΠΑ έφτασαν 60 εκατομμύρια μετανάστες!
Για όποιον έχει προσπαθήσει να μπει έστω και ένα δευτερόλεπτο στην ψυχολογία ενός μετανάστη, το μέρος είναι inspiring και touching ταυτόχρονα. Κάτσαμε τρεις ώρες και δε βαρεθήκαμε στιγμή. Πραγματικά φανταστική παρουσίαση.
Μετά την επιστροφή με το καραβάκι, φτάσαμε στο St. Paul’s Cathedral, τον τρίτο μεγαλύτερο ναό στον κόσμο, ο οποίος ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί πλήτως (είναι μοντέρνος). Είναι στο αγαπημένο μου στιλ (γοτθικό) αλλά δυστυχώς απογοητεύει. Παρότι επιβλητικός (δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς με τέτοιο μέγεθος) και χωρίς πλήθη τουριστών, δυστυχώς είναι κιτς. Σε αυτό το συνήθη αχταρμά στον οποίο καταλήγουν πολλές προσπάθειες των Αμερικανών να μιμηθούν κάτι από το εξωτερικό, ο επισκέπτης καταλήγει να δει απομιμήσεις πλακών από το ναό της Κομποστέλα που αναφέρονται στο μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου, βυζαντινές εικόνες, αραβικής τεχνοτροπίας, πλακάκια που μάλλον τα αντέγραψαν από τη Σεβίλλη, μαρμάρινες κολώνες που το «παίζουν» Βατικανό, ένας αχταρμάς χωρίς προσωπικότητα και λόγο ύπαρξης, πολύ μέγεθος, λίγο απ’ όλα
Σχετικά κοντά βρίσκεται και το Πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο και πήγαμε να δούμε. Δυστυχώς, επειδή ήταν καλοκαίρι, οι «πραγματικοί» φοιτητές έλειπαν και το campus ήταν γεμάτο από κινεζάκια που έκαναν summer courses, υποθέτω Αγγλικά. Οι χώροι πάντως ήταν καλούτσικοι, αλλά δεν είδαμε το πανεπιστήμιο σε κανονικές συνθήκες. Θα ήθελα να το δω με τους «κανονικούς» φοιτητές του κι όχι ως φροντιστήριο Αγγλικών για νεόπλουτους Κινέζους. Η επίσκεψη στο διαβόητο Berkley της Καλιφόρνια πριν από δέκα χρόνια μου είχε αφήσει ανεξίτηλες εντυπώσεις, δυστυχώς δε συνέβη το ίδιο στο Columbia, αλλά αυτό έχει να κάνει με το δικό μας timing κι όχι με το ίδρυμα.
Φάγαμε σε ένα ινδικό εστιατόριο σε μια γειτονική upmarket περιοχή. Η τιμή ήταν πολύ καλή, το φαγητό tandoori αρκετά καλό (υπάρχει κακό ινδικό; Προφανώς κάποια είναι πολύ καλύτερα από άλλα, αλλά σε αντίθεση ας πούμε με τα κινέζικα, είναι δύσκολο να φας ΚΑΚΟ ινδικό φαγητό), το service μια χαρά, αλλά…βαρύναμε! Αυτά τα γλυκάκια με το τυρί μου πέσανε λίγο βαριά… Επιστρέψαμε στο hostel μας για να κάνει ο Α ένα από αυτά τα απίστευτα αποτελεσματικά power naps στα οποία έχει συνηθίσει τον οργανισμό του. Εγώ αδυνατώ να κοιμηθώ μόλις 90 λεπτά και να ξυπνήσω φρέσκος, την ίδια ώρα που Α φορτίζει τις μπαταρίες του ακόμη και με εικοσιπέντε λεπτά ύπνου (και ροχαλητού…). Πήγα να πάρω τα άπλυτα από το… φολκλόρ πλυντήριο στην καρδιά του Χάρλεμ και γύρισα για να ξυπνήσω τον Α για να πάμε στο κέντρο.
Για πανοραμική θέα πήγαμε στο Top of the Rock, το roof garden του Chrysler Building. Όχι πάντως επειδή το LP λέει πως είναι «πιο αυθεντική επιλογή»
και «με λιγότερο κόσμο από το Empire State Building», κανένα εκ των οποίων φυσικά δεν ισχύει. «Αυθεντική» επιλογή δε μπορεί να είναι, διότι δε μιλάμε για κάτι «ντόπιο», «ανεξερεύνητο»…ένα μοντέρνο τεράστιο κτίριο είναι, που χρεώνει τους τουρίστες για τη θέα που προσφέρει. Κι από την ώρα που το LP δίνει αυτό το…insider tip (τρομάρα του), προφανώς προκαλεί μεγαλύτερες ουρές από το Empire State, αφού οι περισσότεροι τουρίστες συμβουλεύονται το LP: και τις δύο φορές που περάσαμε το Top of the Rock είχε διπλάσιες ουρές. Όπως και να έχει, αν κάνεις κράτηση μέσω διαδικτύου, το θέμα της ουράς εξαφανίζεται, αφού έχοντας το ηλεκτρονικό εισιτήριο στο χέρι δε χρειάζεται να περιμένεις.
Ανεβήκαμε λοιπόν στον τελευταίο όροφο για να δούμε την περίφημη θέα, η οποία όντως είναι πολύ εντυπωσιακή. Μας κόστισε 18$ αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο. Αυτό που εντυπωσιάζει πιο πολύ απ’ όλα είναι η πράσινη όαση του Central Park μέσα σε μια ζούγκλα από ουρανοξύστες. Φαίνεται σουρεαλιστική η ωριμότητα διατήρησης ενός πραγματικού πνεύμονα τέτοιας έκτασης σε μια πόλη τόσο cramped όπως η Νέα Υόρκη. Πήγαμε απόγευμα προς σούρουπο ώστε να δούμε το ηλιοβασίλεμα κι η επιλογή ήταν διάνα. Όχι τόσο για το ηλιοβασίλεμα, όσο για τις εναλλαγές των χρωμάτων: άλλα χρώματα πριν δύσει ο ήλιος, άλλα κατά τη δύση και το τοπίο γίνεται πιο μαγικό όταν πλέον τα φώτα των γραφείων και διαμερισμάτων από τους ουρανοξύστες φαίνονται σα χιλιάδες πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.
Περάσαμε πάλι από την Times Square… το γνωστό τουριστικό πανηγυράκι. Η επίσκεψη στο Meatpacking ήταν μάλλον πέρασμα, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά αυτό που οι οδηγοί περιγράφουν ως το πιο “in” μέρος στη Νέα Υόρκη, τη νέα “hip” γειτονιά για «ντόπιους» μου φάνηκε πάλι ως ένα από αυτά τα μυστικά που παύουν να είναι μυστικά από την ώρα που γράφονται σε έναν οδηγό, με μυριάδες υπέρβαρες Αγγλίδες να τσιρίζουν κραδαίνοντας τουριστικούς οδηγούς στο χέρι και μετατρέποντας το μέρος σε Φαληράκι. Ήπιαμε ένα ποτάκι για να ξαποστάσουμε, αφού την επόμενη θα πηγαίναμε στην Ουάσιγκτον για δυο μέρες, προτού επιστρέψουμε στη ΝΥ για τις τελευταίες μας νύχτες στις ΗΠΑ.
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
