Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.379
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Την τελευταία μας μέρα στις ΗΠΑ είχαμε μάλλον βεβαρημένο πρόγραμμα, αφού θέλαμε να δούμε πολλά πράγματα, ξεκινώντας από τον ΟΗΕ. Με το που μπήκαμε βρήκαμε αμέσως τουρ, πράγμα το οποίο ήταν ευχάριστη έκπληξη. Δεν μπορώ να πω πως έμαθα και τίποτε καινούριο, αφού λόγω σπουδών το θέμα το ψιλοκατέχω και μάλλον στα μάτια των υπολοίπων επισκεπτών του τουρ πρέπει να ήμουν το εκνευριστικό σπασικλάκι που απαντούσε όλες τις ερωτήσεις της Ουζμπέκας ξεναγού. Πάντως το τουρ ήταν ενδιαφέρον αν και ολίγον σύντομο, παρά το ότι μας έσπασαν τα νεύρα ένα ζευγάρι Βρετανών που μονολογούσαν πως το έργο τέχνης από ελεφαντοστό που δώρισε η Κίνα στον ΟΗΕ «είναι προϊόν εγκλήματος» (δεν ήταν ο βασιλιάς Γεώργιος αυτός που σκότωνε για πλάκα δεκάδες ελέφαντες στην Αφρική; )και πως η Κούβα δε θα πρέπει να είναι μέλος του ΟΗΕ (ενώ η Μεγάλη Βρετανία θα πρέπει να έχει το βέτο ώστε να μπλοκάρει όποιο ψήφισμα δεν της γουστάρει χάρη στη φανταστική της δημοκρατική παράδοση; ). Για άλλη μια φορά άρχισα να σκέφτομαι πώς θα είναι η ζωή μου στην πόλη αυτή αν προσληφθώ από τον ΟΗΕ. Πήρα και μια αίτηση εργασίας αλλά ακόμη δεν την έχω συμπληρώσει. Όταν θα έρθει η ώρα να φύγω από την Αβάνα θα γίνει κι αυτό.
Την ώρα που περάσαμε στην αίθουσα της ολομέλειας, στο βήμα μιλούσε ο υπεύθυνος της Χιλής, απορρίπτοντας το ενδεχόμενο στρατιωτικής παρέμβασης στην Ονδούρα. Στα έδρανα των επισκεπτών/παρατηρητών, οι μισοί παρακολουθούσαν προσεκτικά και οι υπόλοιποι έβλεπαν ταινίες στα λάπτοπ τους ή έστελναν μηνύματα από το κινητό τους.
Ολοκληρώνοντας την αξιόλογη επίσκεψη στον ΟΗΕ, αποφασίσαμε δημοκρατικά να χωρίσουμε ώστε να δει ο καθένας αυτά που ήθελε. Ο Α λοιπόν κατευθύνθηκε προς το αεροπλανοφόρο Intrepid (όπου κι εν τέλει έκατσε δυόμιση ώρες, το βρήκε πολύ ενδιαφέρον), την ώρα που εγώ κατευθύνθηκα και πάλι προς το Χάρλεμ, την πιο ενδιαφέρουσα από τις περιοχές που επισκεφθήκαμε στη Νέα Υόρκη και ήθελα να την «ρουφήξω» όσο περισσότερο γινόταν πριν φύγουμε.
Αρχικά πήγα στο ιστορικό θέατρο Apollo, όπου μου είπαν πως η μόνη περίπτωση να μου επιτραπεί η είσοδος θα ήταν στις 4 το απόγευμα που υπήρχε προγραμματισμένο τουρ. Συνέχισα λοιπόν με τα πόδια για να πάω μέχρι τα διαβόητα γηπεδάκια μπάσκετ της οδού 155, σε ένα κάπως πιο κακόφημο κομμάτι του Χάρλεμ. Είχα διαβάσει πως η περιοχή γίνεται λίγο πιο “rough” μετά την οδό 135, αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία, θεωρώντας πως για είκοσι τετράγωνα διαφορά δε θα άλλαζε δραστικά το πανόραμα μιας γειτονιάς. Εμ, μάλλον έκανα λάθος… Είναι φοβερό αυτό στη Νέα Υόρκη, το πόσο καλά οριοθετημένες είναι οι περιοχές. Διαβάζεις π.χ πως η Chinatown ξεκινά εκεί και όντως 3 τετράγωνα παραπέρα δε βλέπεις ούτε έναν Κινέζο, η δομινικάνικη γειτονιά στο ξεκίνημα του Χάρλεμ είναι τίγκα στους Δομινικανούς, αλλά την προφορά τους δεν την άκουσα πουθενά αλλού στην πόλη.
Αρχίζω λοιπόν τον πολύ μακρύ δρόμο… Μέχρι την 130 όλα ρολόι, μετά οι εικόνες θύμιζαν λίγο Αβάνα… Απεριποίητα σκαλάκια μπροστά από χιλιοβασανισμένα κτίρια με σκουριασμένες σκάλες, με μεγάλες ομάδες μαύρων να κάθονται και να πίνουν μπύρες. Όπως και στην Αβάνα, αναρωτιέσαι πώς γίνεται όλοι αυτοί να μη δουλεύουν σε μια πόλη που όλοι τρέχουν σαν παλαβοί. Χαμηλωμένα παντελόνια, μπράτσα με τατουάζ, μάγκικα βλέμματα και συνειδητοποιώ πως είμαι ο μόνος λευκός όσο πάει το μάτι μου. Ένα πιτσιρίκι γύρω στα 14 μου φωνάζει από απέναντι “Get off my block, sucker!” και συγκεντρώνω περισσότερα βλέμματα από όσα θα ήθελα, αλλά συνεχίζω, περνώντας δίπλα από μια διαφήμιση για κλαμπ με γκέη μποντιμπιλνταράδες (στο Χάρλεμ!) να χαϊδολογιούνται αισθησιακά και το χέρι του ενός να σφίγγει τα απόκρυφα του άλλου. Μάλιστα…
Συνεχίζω, περνάω από ένα πάρκο όπου καμιά 40αριά μαύροι νεαροί τσακώνονται σε έντονο ύφος και λέω να πάω από το απέναντι πεζοδρόμιο, μη μπλέξω και χωρίς λόγο, εγώ μπασκετάκι πάω να δω. Με το που περνάω μπροστά από άλλη μια κουπαστή όπου με κοιτάνε με υφάκι τρεις μαντράχαλοι, ένας σηκώνεται, με πλησιάζει και με ρωτάει “What’ ya doin’ here, white boy?”. Απαντάω “Headin’ to 155 to shoot some hoops” με φυσικότητα, λες και πηγαίνω στα ανοιχτά γηπεδάκια της οδού 23 στη γειτονιά μου στην Αβάνα… “That ain’t a place for no white boyz” λέει αυτός με προφορά αμερικάνικης ταινίας πάλι. Τον ευχαριστώ για τη συμβουλή (εισέπραξα δολοφονικό βλέμμα…) και συνεχίζω, βλέποντας δυο νεαρούς να με πλησιάζουν με βήμα ταχύ. Δεν ξέρω αν έψαχναν εμένα, αλλά μπαίνω σε ένα μαγαζάκι να πάρω ένα χυμό. Φτηνοί οι χυμοί και το μπουκάλι γυάλινο, χρήσιμο αυτό. Ρωτάω τον τυπά στο γκισέ αν είναι “ΟΚ” να πάω μέχρι τα γηπεδάκια της 155 ή θα με κράξουν επειδή είμαι λευκός. “H γειτονιά έχει ηρεμήσει πολύ μωρέ, τα τελευταία χρόνια ούτε πολλούς πυροβολισμούς έχουμε, ούτε φασαρίες, είναι cool, τώρα άμα μπλέξεις με τίποτα homeboys, τι να σου πω, όπως παντού είναι”, λέει. Μας φώτισες. Έχω περπατήσει τόση ώρα, κρίμα είναι να μην πάω ρε γμτ, σε 10 λεπτάκια θα είμαι εκεί. Δε γουστάρω που πάω μόνος μου, αλλά λέω ας πάω και στον επόμενο τσαμπουκά κάνω μεταβολή, μην μπλέξω τελευταία ημέρα στις ΗΠΑ, τόσο καλά μας πήγε το ταξίδι μέχρι στιγμής, πράγμα περίεργο αναλογιζόμενος τη γκαντεμιά που με κυνηγάει στα τελευταία ταξίδια.
Πίνω λίγο από το χυμό μήλου και προχωράω. Στην 152 εμφανίζεται μπροστά μου μπάστακας ο δίμετρος που είχα δει και πριν. “Δε σου είπα ότι δεν είναι γειτονιά για white boys εδώ; You lookin’ for troublez? I don’t think so… you look like a smart kid to me. Do ya’self a fava and get a bus back”. Κώλωσα. Δε κατάλαβα αν είχε πρόβλημα μαζί μου ή αν ειλικρινά ήθελε να με προειδοποιήσει, αλλά μάλλον δεν είναι γραφτό μου να πάω σε αυτά τα γηπεδάκια. Πιο πολύ κώλωσα που με κοιτάνε όλοι οι «παρκαρισμένοι» μπροστά στις εισόδους των σπιτιών.
Με χαμηλωμένο το κεφάλι παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Καπνίζω ένα τσιγάρο και τα βάζω με τον εαυτό μου. «Έπρεπε να συνεχίσω», λέω αλλά μάλλον ούτε εγώ δεν το πιστεύω. Δεν είναι μόνο ότι θα μπορούσα να μπλέξω, αλλά το ότι αν έμπλεκα μετά από τόσες προειδοποιήσεις θα ένιωθα διπλά ηλίθιος. Το μωρό μέσα μου θέλει να συνεχίσει, αλλά υπερίσχυσε η λογική. Στο δρόμο προς τα πίσω (πάλι με τα πόδια πήγα) δεν είδα να με στραβοκοιτάει κανένας, αλλά πλέον είναι αργά: δε θα πάω στα γηπεδάκια της 155. Ας το πάρω απόφαση.
Η εναλλακτική είναι τα γηπεδάκια στο κέντρο, τα οποία όμως υποτίθεται πως είναι πολύ τουριστικά. Δεν υποτίθεται από ό,τι διαπίστωσα, αλήθεια είναι. Τουριστικά υπό την έννοια πως το κοινό είναι κατά 75% ξένοι, με φωτογραφικές μηχανές, γκομενίτσες από την Αγγλία κλπ. Το μπάσκετ που παίζεται είναι χαμηλού επιπέδου και υπερβολικά physical. Τα σκριν θυμίζουν προσπάθεια κατεδάφισης του αντιπάλου, η άμυνα εκτός περιμέτρου είναι overplay με τραβήγματα φανέλας, σώβρακου και ό,τι άλλου προεξέχει και ΟΛΕΣ (μα όλες) οι επιθέσεις είναι τρίποντα από το γάμα του Καραγκιόζη. Ούτε ένας συνδυασμός, ένα pick n’ roll, ένα high-low, μια λόμπα, τίποτε. Όλος ο αγώνας είναι να καταφέρεις να πάρεις τη μπάλα (κατόρθωμα με αυτά τα μαρκαρίσματα κατς) και να βαρέσεις ελπίζοντας πως δε θα κάνεις airball. Ακόμη κι η ατομική τεχνική είναι μηδέν εις το πηλίκον, κακό κοντρόλ, λάθη στα κατεβάσματα, δεξιά lay-ups με δεξί χέρι, τίποτε απολύτως.
«Έτσι χάλια παίζουνε πάντα;», ρωτάω ένα μεσήλικα μαύρο ράστα δίπλα μου, που φαίνεται να ξέρει τους παίκτες. «Όχι, έχει και καλούς», λέει. Πιάνουμε κουβέντα κι όταν μαθαίνει πως είμαι από το Greece μου συστήνει έναν πενηντάρη που ρίχνει σουτάκια με τα εγγόνια του στο διπλανό καλάθι. Είναι ο πατέρας του Σμους Πάρκερ, πρώην παικταρά του Άρη και μετέπειτα βασικό πλέη μέηκερ των Lakers, δίπλα στον Κobe Bryant! Πιάσαμε κουβέντα για λίγο, μου έλεγε για τις εμπειρίες του Σμους στην Ελλάδα (“Greek fans? Madhouse man, complete madness!”), για τον Ομπράντοβιτς, τα trades στο ΝΒΑ και ας πούμε πως ξεχαρμάνιασα λίγο.
Την ώρα που περάσαμε στην αίθουσα της ολομέλειας, στο βήμα μιλούσε ο υπεύθυνος της Χιλής, απορρίπτοντας το ενδεχόμενο στρατιωτικής παρέμβασης στην Ονδούρα. Στα έδρανα των επισκεπτών/παρατηρητών, οι μισοί παρακολουθούσαν προσεκτικά και οι υπόλοιποι έβλεπαν ταινίες στα λάπτοπ τους ή έστελναν μηνύματα από το κινητό τους.
Ολοκληρώνοντας την αξιόλογη επίσκεψη στον ΟΗΕ, αποφασίσαμε δημοκρατικά να χωρίσουμε ώστε να δει ο καθένας αυτά που ήθελε. Ο Α λοιπόν κατευθύνθηκε προς το αεροπλανοφόρο Intrepid (όπου κι εν τέλει έκατσε δυόμιση ώρες, το βρήκε πολύ ενδιαφέρον), την ώρα που εγώ κατευθύνθηκα και πάλι προς το Χάρλεμ, την πιο ενδιαφέρουσα από τις περιοχές που επισκεφθήκαμε στη Νέα Υόρκη και ήθελα να την «ρουφήξω» όσο περισσότερο γινόταν πριν φύγουμε.
Αρχικά πήγα στο ιστορικό θέατρο Apollo, όπου μου είπαν πως η μόνη περίπτωση να μου επιτραπεί η είσοδος θα ήταν στις 4 το απόγευμα που υπήρχε προγραμματισμένο τουρ. Συνέχισα λοιπόν με τα πόδια για να πάω μέχρι τα διαβόητα γηπεδάκια μπάσκετ της οδού 155, σε ένα κάπως πιο κακόφημο κομμάτι του Χάρλεμ. Είχα διαβάσει πως η περιοχή γίνεται λίγο πιο “rough” μετά την οδό 135, αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία, θεωρώντας πως για είκοσι τετράγωνα διαφορά δε θα άλλαζε δραστικά το πανόραμα μιας γειτονιάς. Εμ, μάλλον έκανα λάθος… Είναι φοβερό αυτό στη Νέα Υόρκη, το πόσο καλά οριοθετημένες είναι οι περιοχές. Διαβάζεις π.χ πως η Chinatown ξεκινά εκεί και όντως 3 τετράγωνα παραπέρα δε βλέπεις ούτε έναν Κινέζο, η δομινικάνικη γειτονιά στο ξεκίνημα του Χάρλεμ είναι τίγκα στους Δομινικανούς, αλλά την προφορά τους δεν την άκουσα πουθενά αλλού στην πόλη.
Αρχίζω λοιπόν τον πολύ μακρύ δρόμο… Μέχρι την 130 όλα ρολόι, μετά οι εικόνες θύμιζαν λίγο Αβάνα… Απεριποίητα σκαλάκια μπροστά από χιλιοβασανισμένα κτίρια με σκουριασμένες σκάλες, με μεγάλες ομάδες μαύρων να κάθονται και να πίνουν μπύρες. Όπως και στην Αβάνα, αναρωτιέσαι πώς γίνεται όλοι αυτοί να μη δουλεύουν σε μια πόλη που όλοι τρέχουν σαν παλαβοί. Χαμηλωμένα παντελόνια, μπράτσα με τατουάζ, μάγκικα βλέμματα και συνειδητοποιώ πως είμαι ο μόνος λευκός όσο πάει το μάτι μου. Ένα πιτσιρίκι γύρω στα 14 μου φωνάζει από απέναντι “Get off my block, sucker!” και συγκεντρώνω περισσότερα βλέμματα από όσα θα ήθελα, αλλά συνεχίζω, περνώντας δίπλα από μια διαφήμιση για κλαμπ με γκέη μποντιμπιλνταράδες (στο Χάρλεμ!) να χαϊδολογιούνται αισθησιακά και το χέρι του ενός να σφίγγει τα απόκρυφα του άλλου. Μάλιστα…
Συνεχίζω, περνάω από ένα πάρκο όπου καμιά 40αριά μαύροι νεαροί τσακώνονται σε έντονο ύφος και λέω να πάω από το απέναντι πεζοδρόμιο, μη μπλέξω και χωρίς λόγο, εγώ μπασκετάκι πάω να δω. Με το που περνάω μπροστά από άλλη μια κουπαστή όπου με κοιτάνε με υφάκι τρεις μαντράχαλοι, ένας σηκώνεται, με πλησιάζει και με ρωτάει “What’ ya doin’ here, white boy?”. Απαντάω “Headin’ to 155 to shoot some hoops” με φυσικότητα, λες και πηγαίνω στα ανοιχτά γηπεδάκια της οδού 23 στη γειτονιά μου στην Αβάνα… “That ain’t a place for no white boyz” λέει αυτός με προφορά αμερικάνικης ταινίας πάλι. Τον ευχαριστώ για τη συμβουλή (εισέπραξα δολοφονικό βλέμμα…) και συνεχίζω, βλέποντας δυο νεαρούς να με πλησιάζουν με βήμα ταχύ. Δεν ξέρω αν έψαχναν εμένα, αλλά μπαίνω σε ένα μαγαζάκι να πάρω ένα χυμό. Φτηνοί οι χυμοί και το μπουκάλι γυάλινο, χρήσιμο αυτό. Ρωτάω τον τυπά στο γκισέ αν είναι “ΟΚ” να πάω μέχρι τα γηπεδάκια της 155 ή θα με κράξουν επειδή είμαι λευκός. “H γειτονιά έχει ηρεμήσει πολύ μωρέ, τα τελευταία χρόνια ούτε πολλούς πυροβολισμούς έχουμε, ούτε φασαρίες, είναι cool, τώρα άμα μπλέξεις με τίποτα homeboys, τι να σου πω, όπως παντού είναι”, λέει. Μας φώτισες. Έχω περπατήσει τόση ώρα, κρίμα είναι να μην πάω ρε γμτ, σε 10 λεπτάκια θα είμαι εκεί. Δε γουστάρω που πάω μόνος μου, αλλά λέω ας πάω και στον επόμενο τσαμπουκά κάνω μεταβολή, μην μπλέξω τελευταία ημέρα στις ΗΠΑ, τόσο καλά μας πήγε το ταξίδι μέχρι στιγμής, πράγμα περίεργο αναλογιζόμενος τη γκαντεμιά που με κυνηγάει στα τελευταία ταξίδια.
Πίνω λίγο από το χυμό μήλου και προχωράω. Στην 152 εμφανίζεται μπροστά μου μπάστακας ο δίμετρος που είχα δει και πριν. “Δε σου είπα ότι δεν είναι γειτονιά για white boys εδώ; You lookin’ for troublez? I don’t think so… you look like a smart kid to me. Do ya’self a fava and get a bus back”. Κώλωσα. Δε κατάλαβα αν είχε πρόβλημα μαζί μου ή αν ειλικρινά ήθελε να με προειδοποιήσει, αλλά μάλλον δεν είναι γραφτό μου να πάω σε αυτά τα γηπεδάκια. Πιο πολύ κώλωσα που με κοιτάνε όλοι οι «παρκαρισμένοι» μπροστά στις εισόδους των σπιτιών.
Με χαμηλωμένο το κεφάλι παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Καπνίζω ένα τσιγάρο και τα βάζω με τον εαυτό μου. «Έπρεπε να συνεχίσω», λέω αλλά μάλλον ούτε εγώ δεν το πιστεύω. Δεν είναι μόνο ότι θα μπορούσα να μπλέξω, αλλά το ότι αν έμπλεκα μετά από τόσες προειδοποιήσεις θα ένιωθα διπλά ηλίθιος. Το μωρό μέσα μου θέλει να συνεχίσει, αλλά υπερίσχυσε η λογική. Στο δρόμο προς τα πίσω (πάλι με τα πόδια πήγα) δεν είδα να με στραβοκοιτάει κανένας, αλλά πλέον είναι αργά: δε θα πάω στα γηπεδάκια της 155. Ας το πάρω απόφαση.
Η εναλλακτική είναι τα γηπεδάκια στο κέντρο, τα οποία όμως υποτίθεται πως είναι πολύ τουριστικά. Δεν υποτίθεται από ό,τι διαπίστωσα, αλήθεια είναι. Τουριστικά υπό την έννοια πως το κοινό είναι κατά 75% ξένοι, με φωτογραφικές μηχανές, γκομενίτσες από την Αγγλία κλπ. Το μπάσκετ που παίζεται είναι χαμηλού επιπέδου και υπερβολικά physical. Τα σκριν θυμίζουν προσπάθεια κατεδάφισης του αντιπάλου, η άμυνα εκτός περιμέτρου είναι overplay με τραβήγματα φανέλας, σώβρακου και ό,τι άλλου προεξέχει και ΟΛΕΣ (μα όλες) οι επιθέσεις είναι τρίποντα από το γάμα του Καραγκιόζη. Ούτε ένας συνδυασμός, ένα pick n’ roll, ένα high-low, μια λόμπα, τίποτε. Όλος ο αγώνας είναι να καταφέρεις να πάρεις τη μπάλα (κατόρθωμα με αυτά τα μαρκαρίσματα κατς) και να βαρέσεις ελπίζοντας πως δε θα κάνεις airball. Ακόμη κι η ατομική τεχνική είναι μηδέν εις το πηλίκον, κακό κοντρόλ, λάθη στα κατεβάσματα, δεξιά lay-ups με δεξί χέρι, τίποτε απολύτως.
«Έτσι χάλια παίζουνε πάντα;», ρωτάω ένα μεσήλικα μαύρο ράστα δίπλα μου, που φαίνεται να ξέρει τους παίκτες. «Όχι, έχει και καλούς», λέει. Πιάνουμε κουβέντα κι όταν μαθαίνει πως είμαι από το Greece μου συστήνει έναν πενηντάρη που ρίχνει σουτάκια με τα εγγόνια του στο διπλανό καλάθι. Είναι ο πατέρας του Σμους Πάρκερ, πρώην παικταρά του Άρη και μετέπειτα βασικό πλέη μέηκερ των Lakers, δίπλα στον Κobe Bryant! Πιάσαμε κουβέντα για λίγο, μου έλεγε για τις εμπειρίες του Σμους στην Ελλάδα (“Greek fans? Madhouse man, complete madness!”), για τον Ομπράντοβιτς, τα trades στο ΝΒΑ και ας πούμε πως ξεχαρμάνιασα λίγο.
Last edited:
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.
