ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

[Yorgos]

Στη συνέχεια πήραμε πάλι την εντυπωσιακή αντί για τη γρήγορη διαδρομή από Boulder και Escalante για το Torrey. Ομολογώ πως δεν περίμενα από τα παιδιά να είναι τόσο ακούραστοι, ήξερα ότι τους αρέσει η οδήγηση, αλλά αυτοί μέχρι που τσακώνονταν για το ποιος θα οδηγήσει! Η διαδρομή μέχρι το χωριουδάκι Torrey ήταν απλά ονειρική: βράχια, έλατα, ποτάμια και στο τέλος μύλοι με ψηλό γκαζόν, φάρμες, μέχρι και βύσσωνες και άγρια άλογα mustang είδαμε, χώρια τα ελάφια της προηγούμενης ημέρας. Αλλά και το ίδιο το μικροσκοπικό Torrey των μερικών δεκάδων κατοίκων ήταν πανέμορφο, σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Αποφασίσουμε να κάτσουμε να δοκιμάσουμε και κάτι γκουρμέ στο εστιατόριο Diablo’s… Καταπληκτικό φαγητό, επιτέλους! Με φαντασία, εξαιρετική παρουσίαση και θέα backdrop τα βραχώδη όρη του Torrey, με άψογο σέρβις, πράγμα που συναντήσαμε σχεδόν παντού στις νοτιοδυτικές πολιτείες (και οπωσδήποτε όχι στη Νέα Υόρκη). Ευγενέστατοι οι Αμερικανοί, μας σκλάβωσαν, αν και τις γενικές παρατηρήσεις θα τις κάνω στο τέλος, επιφυλάσσομαι.

Και μετά το Torrey συνεχίστηκαν οι φάρμες, οι βύσσωνες, τα ρολά από σανό, τα κοκκινόχρωμα βουνά…πραγματικά φανταστική διαδρομή. Η όλη ημέρα ήταν μια πανδαισία φύσης, πραγματικά μοναδικά τοπία. Φτάσαμε στο Hanksville, όπου και κανονίσαμε να κοιμηθούμε. Αν δεν ξέρει κανείς πού είναι το Hanksville, αξίζει κανείς να το τσεκάρει… Στο δρόμο νότια για το Monument Valley περνάει κανείς πάνω από 200χλμ χωρίς να δει ίχνος πολιτισμού… Το μοτέλ το οποίο βρήκαμε ήταν βγαλμένο από αμερικάνικη ταινία… Στη μέση του πουθενά, πάνω στον ατέλειωτο δρόμο όπου περνούσε αμάξι κάθε δύο ώρες και τη διεύθυνσή του την είχαν… μορμόνοι (άλλωστε στη Γιούτα ήμασταν), όπως υποδήλωναν και οι τόμοι αντιτύπων της μορμονικής Βίβλου στη ρεσεψιόν. Πάντως, wifi internet είχαν εκεί, στη μέση του πουθενά… ακούς Φιντέλ; Το όλο σκηνικό ήταν σουρεάλ… Μια πόλη με 10 μοτέλ, δυο βενζινάδικα (ευτυχώς!), ένα σούπερ μάρκετ και κάτι τύπους που ζούσαν σε τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά. Το βράδυ είχε debate στο δωμάτιο σχετικά με το τι θα έπρεπε να μείνει έξω από το πρόγραμμα… Για μένα το Taos ήταν αδιαπραγμάτευτο, διότι στις 11/7 ήταν η ετήσια συνάντηση όλων των Ινδιάνων της Αμερικής, αλλά για να φτάσουμε εκεί θα έπρεπε να μας βγει ο πάτος, εκτός κι αν αφήναμε κάποια πράγματα έξω… Τελικά, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, πολλή κατανόηση κι ακόμη περισσότερο googlemaps, τη βρήκαμε τη λύση… και κοιμηθήκαμε.

Το πρωινό το πήραμε σε ένα σουρεάλ εστιατόριο (δεν είχε και πολλά στη μέση του πουθενά), όπου πουλούσαν μπλουζάκια «Where the Hell is Hanksville?”, μας σέρβιρε ένας εξηντάρης μαλλιάς με μούσια που θα πήγαινε ταξίδι στο Σουδάν και τη Ζάμπια και ήξερε την Κρήτη και το Μινωικό πολιτισμό (ναι, μόνιμος κάτοικος Hanksville) και είχε απίστευτη hick προφορά, αλλά από αυτές θα χορταίναμε αργότερα, στη νότια Αριζόνα και το Νιου Μέξικο…

Η θέα του ερημικού δρόμου με τα σύννεφα χαμηλά, λίγο πάνω από τον ορίζοντα και το οδόστρωμα ήταν βγαλμένη από ταινία. Αναμενόταν βαρετή διαδρομή μέχρι το πολυαναμενόμενο Monument Valley… και μας βγήκε το κάτι άλλο!!! Εξωπραγματικά τοπία που δεν έχω λόγια να τα περιγράψω… Ο Α θυμήθηκε μια αρχαία διαφήμιση των Marlboro με έναν καουμπόη που μάλλον πρέπει να γυρίστηκε εκεί κοντά, αυτή είναι η μόνη περιγραφή που μπορώ να δώσω… Εκατοντάδες χιλιόμετρα με λίμνες, βράχια, ποτάμια, απότομες στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, ξερές πεδιάδες… Αυτή θα ήταν η βαρετή διαδρομή; Δυο φορές πετύχαμε αμάξια όλες κι όλες και φυσικά τους ζητήσαμε να μας βγάλουν ομαδική φωτογραφία, δε χάνονται αυτές οι ευκαιρίες… Πραγματική αποκάλυψη η διαδρομή, παρότι δεν περάσαμε μέσα από το Canyonlands, το οποίο θυσιάστηκε ελέω Taos, αμφιβάλλω αν τα τοπία και μέσα στο εθνικό πάρκο είναι πολύ πιο εντυπωσιακά… Κρίμα που δε μπορώ να βάλω φωτογραφίες…

Ε, μετά φτάσαμε και στο Monument Valley… Γνωστό το τοπίο από ταινίες, διαφημίσεις, σήμερα είδα ότι μέχρι και η Βίσση γύρισε βίντεο κλιπ εκεί… Πάθαμε την πλάκα μας. Ειδικότερα δεν περίμενα ότι για άλλη μια φορά θα ήμασταν μόνοι μας, απολαμβάνοντας αυτό το μοναδικό θέαμα… Το ξεσκίσαμε: παρκάραμε κάθε 2χλμ για να βγάζουμε φωτογραφίες σαν τα μωρά, ξαπλώναμε στο οδόστρωμα, βγάζαμε φωτογραφίες στη μέση του δρόμου και κάναμε στην άκρη μόνο όταν περνούσε καμιά νταλίκα. Από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει.

Συνεχίσαμε κι επισκεφθήκαμε το Four Corners, ένα τουριστικό χαζομέρος όπου τέμνονται τα όρια των τεσσάρων πολιτειών (Γιούτα, Κολοράντο, Αριζόνα και Νιου Μέξικο), οπότε μπορεί κανείς να έχει από ένα άκρο σε κάθε πολιτεία και να πει πως στέκεται και στις τέσσερεις… Χμ, καλά, δε συγκινήθηκα κιόλας, πάμε παρακάτω, καλή χαζομαρίτσα. Στα κλου μια απύθμενη χέστρα, οι απίθανες ινδιάνικες φάτσες (η παχυσαρκία φαίνεται πως χτυπά τους Ινδιάνους ακόμη περισσότερο κι από το μέσο Αμερικάνο) και οι κλασικοί αμερικανοί τουρίστες με τα σορτς και τις λευκές κάλτσες με τα λευκά αθλητικά παπούτσια.

Φτάσαμε στο Κορτές πολύ νωρίτερα του αναμενομένου, το googlemaps είχε πέσει πολύ έξω στους υπολογισμούς του, ευτυχώς προς όφελός μας. Μείναμε σε ένα φθηνό μοτέλ, αλλά κι αυτό πεντακάθαρο ήταν, προσέφερε δωρεάν πρωινό και wifi, ενώ είχε και πισίνα. Μας έκανε εντύπωση πόσο καθαρά ήταν όλα τα μοτέλ στα οποία μείναμε, ενώ η ευγένεια και η φιλικότητα ήταν παραδειγματικές. Στο Κορτές φάγαμε σε ένα γκουρμέ ονόματι Nero’s, καλό φαγητό… Έχουμε αρχίσει και χτυπάμε «ψαγμένα» εστιατόρια διότι τις πρώτες μέρες δεινοπαθήσαμε, ακόμη και τα περίφημα BBW steaks χάλια ήταν… Γελάσαμε με ένα τύπο ντυμένο γορίλα που διαφήμιζε μια πιτσαρία (φοιτητής πρέπει να ήταν, τι δουλειά κι αυτή, να φοράς προβιά μες στη ντάλα της ερήμου και να κάνεις τον καραγκιόζη σε κάθε περαστικό αμάξι χοροπηδώντας στο πεζοδρόμιο) και αράξαμε στο μοτέλ, άλλωστε το Κορτές δεν είχε και πολλά να δείξει πέραν κάποιων καταστημάτων με καραμπίνες (είχε και εκπτώσεις, δεν κάνω πλάκα). Την επομένη θα είμαστε στο κοντινό Mesa Verde, έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Βορείου Αμερικής…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

... οτι καλυτερο για μια Καλη μερα....νασε καλα....

 

[eva kas]

μας εφτιαξες πρωι πρωι!
αντε ανυπομονουμε για την ιστορια σου απο την ανταρκτικη!!!και οταν λες ανταρκτικη...τι εννοεις καλο μου????που θα μενεις?στους παγους?

 

[eva kas]

και εννοειται οτι περιμενουμε και την συνεχεια της ιστοριας σου απο την αμερικη!!!!

 

[GTS]

Σούπερ αφήγηση για μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδρομή....για λέγε....

 

[ipanag]

Η πτήση είχε καθυστέρηση, αλλά τελικώς πρόλαβα μια χαρά. Η επόμενη ανησυχία ήταν αν θα με άφηναν να μπω στις ΗΠΑ, διότι την προηγούμενη φορά που το επιχείρησα (έχοντας πάντα αμερικάνικη βίζα) δε μου επετράπη η είσοδος στη χώρα, πιθανόν λόγω της «ύποπτης διαδρομής» (Αβάνα-Παναμάς-Βενεζουέλα-Κολομβία), πιθανόν λόγω πρότερου βίου (…), πιθανόν λόγω «εξωτικών» χωρών στο διαβατήριό μου, δε θα μάθω ποτέ, δε σου εξηγούν κιόλας. Έφτασα στο Χιούστον μια χαρά, πέρασα και τον έλεγχο διαβατηρίων αφού μου έγινε παρατήρηση διότι δεν είχα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου όπου θα έμενα (το όνομα δεν αρκεί, θέλουν και διεύθυνση) και μετά… φυσικά έγινα singled out, με απομόνωσαν δηλαδή για να μου ψάξουν όλα τα πράγματα, (ξεφύλλισμα και ανάγνωση των περιεχομένων παρακαλώ!) όπως γίνεται πάντα όταν πηγαίνω στην Αμερική. Για πρώτη φορά πάντως δε με έβαλαν γδυθώ τσίτσιδος και ο υπάλληλος ήταν ευγενέστατος, βρήκε κάτι βιβλία και μου έπιασε την κουβέντα (κλασικό «ψάρεμα» των υπαλλήλων ασφαλείας αλλά ευγενέστατος πραγματικά) και σε 20 λεπτάκια με άφησαν να φύγω.

Kαλά γιατί τόσο άσχημα με τις ΗΠΑ? Τι έχεις κάνει και σε ψάχνουν, γιατί φαντάζομαι μόνο με σκουρόχρωμους κάνουν έτσι

Προσγειώθηκα στο Φοίνιξ, την αδιάφορη πρωτεύουσα της Αριζόνα, όπου το μικρό αλλά λειτουργικό αεροδρόμιο έχει την πρωτοτυπία ότι στο χώρο παραλαβής αποσκευών μπαίνει όποιος περαστικός θέλει, αφού η έξοδος προς την πόλη είναι ορθάνοιχτη. Μπαίνει δηλαδή ένας περαστικός, παίρνει και καμιά βαλίτσα πριν φτάσουν οι επιβάτες και δεν τρέχει και τίποτε…

Νομίζω το έχουν ξανακούσει και για άλλα αεροδρόμια των ΗΠΑ ... αλλά το έχω δει και εγώ στο Sydney
Σε αρκετές σοβιετικές χώρες πάντως κάνουν το λογικό, σου ζητάνε το χαρτάκι και τσεκάρουν με την αποσκευή.


Ωραία πάντως ... περιμένω και NYC, από σένα ειδικά μ'ενδιαφέρει αρκετά!

 

[taxidakia]

"Για πρώτη φορά πάντως δε με έβαλαν γδυθώ τσίτσιδος "

????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[axinos]

Απαιχτος, οπως παντα! Περιμενουμε συνεχεια!

 

[Yorgos]

Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια.

• eva_kas: Στην Ανταρκτική μένει κανείς σε παγοθραυστικό, είναι σε φάση κρουαζιέρα, αλλά κατεβαίνεις και με βάρκες, περπατάς, κάνεις diving, βλέπεις πανίδα, κάνεις καγιάκ κλπ. Η διαμονή είναι σε καμπίνες στο πλοίο, πάντως.
• ipanag: Ναι, συνήθως στους ελέγχους σταματάνε Πακιστανούς και λοιπούς σκουρόχρωμους, συνήθως από μουσουλμανικές χώρες. Εγώ νομίζω πως ξέρω τι από το... παρελθόν μου με κατατάσσει στους υπόπτους, αλλά όπως καταλαβαίνεις δε θέλω να το συζητήσω δημόσια σε φόρουμ, πάντως δεν είναι τίποτε ποινικό. Στο κάτω-κάτω, δικιά τους είναι η χώρα και παίρνουν ό,τι μέτρα ασφαλείας θέλουν. Πιο πολύ με εκνευρίζει η πολυεθνική που δεν αφήνει το φίλο μου το Χ να πληρωθεί τις υπερωρίες του και να πάρει τις άδειες που ορίζει ο νόμος, παρά τα ίσως υπερβολικά μέτρα ασφαλείας σε μια χώρα που αν θες πας, αν δε θες δεν πας. Πήγα με πλήρη επίγνωση ότι έχουν το δικαίωμα να μου αρνηθούν την είσοδο, όπως άλλωστε σου ξεκαθαρίζουν κι όταν βγάζεις τη βίζα. Για τις σοβιετικές χώρες όπου σου ζητάνε το απόκομμα αποσκευής... πρόσθεσε και την Κούβα, μάλλον η αποσοβιετικοποίηση δεν ολοκληρώθηκε ακόμη! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, θα γράψω και για τη ΝΥ, πρώτη μου φορά ήταν εκεί...
• taxidakia: Η πρώτη μου "γνωριμία" με τις καταπληκτικές υπαλλήλους της Υπηρεσίας Μετανάστευσης ήταν λίγες εβδομάδες μετά την 11η Σεπτέμβρη, οι αρχές στα αεροδρόμια διακατέχονταν από μια αντιτρομοκρατική υστερία και μου ζητήθηκε να βγάλω όλα μου τα ρούχα, μου έσπασαν και κάτι πιάτα από τη Σκύρο που πήγαινα στην κοπέλα μου, μου ζήτησαν να βγάζω φωτογραφίες με τη φωτογραφική μου μηχανή για να βεβαιωθούν πως δεν έχε μέσα βόμβα κλπ. Δεν είναι από τα πράγματα που μπορούν να χαλάσουν τη διάθεσή μου. Απλά όποτε μπαίνω στις ΗΠΑ προσέχω ώστε το connecting flight να έχει τουλάχιστον 4 ώρες διαφορά, ώστε να υπάρχει χρόνος για συνεντεύξεις, ψαξίματα κλπ διότι αυτά γίνονται στο αερδόμιο πρώτης άφιξης κι όχι στον τελικό προορισμό. Και στην έξοδο από Ιαπωνία προς Κίνα είχα ανάλογη εμπειρία, αλλά εκεί είχε πέσει πολύ γέλιο...ωραία ιδέα μου έδωσες, θα γράψω κι εκείνη την ιστοριούλα, πλάκα είχε με ιρανικά βιβλία, βορειοκορεάτες ταξιδιωτικούς πράκτορες και... ιντερνετικούς πορνοστάρ. Προσεχώς!

Δε με βλέπω να την τελειώνω την ιστορία... τουλάχιστον αν προλάβαινα να φτάσω στους Ινδιάνους με τους χορούς της βροχής... Θα δούμε, πρέπει να φτιάξω και βαλίτσες, να βάλω και καμιά ντουζίνα ρολά χαρτιού υγείας διότι πλέον μας τελείωσε και αυτό την Κούβα, μέχρι το Δεκέμβριο:
Video - Breaking News Videos from CNN.com
Ο -σοβαρός- κατά τ' άλλα κύριος Ζακαρία ξέχασε να αναφέρει το εμπάργκο... Εντάξει η οργάνωση στην Κούβα είναι για τα μπάζα, αλλά άμα αφήνανε και οι καλοί μας γείτονες κανένα καράβι να μπει στο λιμάνι της Αβάνας, καμιά αμερικάνικη εταιρεία να επενδύσει και τους πολίτες της να πάνε διακοπές και να καταναλώνουν τα απαγορευμένα κουβανικά προϊόντα (ρούμι, πούρα, ζάχαρη) μάλλον θα είχαμε κωλόχαρτα, έτσι δεν είναι;

Μιας που το κάναμε Ομόνοια το ποστ... να αναφέρω και τους πανέξυπνους Έλληνες που συνελήφθησαν στην Κούβα για διακίνηση ναρκωτικών:
Στις φυλακές της ΞšΞΏΟΞ²Ξ±Ο‚ δύο ΞˆΞ»Ξ»Ξ·Ξ½Ξ΅Ο‚ Ξ³ΞΉΞ± ναρκωτικά - ΕΑΞ?online ΕιδΞ?σΡις

Εύγε, την καλύτερη χώρα βρήκανε να διαλέξουνε για μεταβατικό σταθμό, πού νομίζανε ότι πάνε, στο Μεξικό; Δεν παίζουνε στην Κούβα με τέτοια... Όχι τίποτε άλλο, αλλά όταν θα τους βάλουνε να αφοδεύσουν και τα σακουλάκια θα είναι και ασκούπιστοι οι λεβέντες...

Σοβαρεύομαι κι επιστρέφω στην αφήγηση...

 

[KIKI]

Οπως παντα πολυ ενδιαφερουσα η αφηγηση σου Χορχε ...
ειδικα αυτες οι πολιτειες της Αμερικης με ενδιαφερουν πολυ για μελλοντικο ταξιδι ....

Ευχαριστω για το τιπ σχετικα με το χαρτι στη Κουβα ....
Βρηκα τι δωρο θα παρω για τη πεθερα !!!!

 

[Yorgos]

Στο Truxton (πάντα πάνω στην 66) βάλαμε βενζίνη σε ένα παππού που φαινόταν σα να έχει βγει από ταινίες γουέστερν, συνεχίσαμε με τα ερημικά τοπία μέχρι το Kingman, αλλά αντί να συνεχίσουμε βόρεια για Las Vegas από εκεί, αποφασίσαμε να πάμε λίγο πιο νότια για να δούμε το… καουμπόικο Oatman. Πριν φτάσουμε όμως εκεί, το πραγματικό αξιοθέατο ήταν η διαδρομή: ξαφνικά η άσφαλτος χαλάει και θυμίζει ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους του ‘80, τα αραιά σπίτια χάνονται, βλέπεις μόνο τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά με σκουριασμένα γραμματοκιβώτια από την εποχή του Νώε, κάκτοι κάνουν την εμφάνισή τους, ο δρόμος αποκτά υψόμετρο και προσφέρει πανέμορφες θέες πάνω από τα βράχια και πλέον δε βλέπουμε ούτε ένα αμάξι. Αυτή είναι η πραγματική 66, με την αίσθηση εγκατάλειψης και της απέραντης ερημιάς στο δρόμο να σε κυριεύει, απούσα από τον ταξιδιωτικό οδηγό μας αυτή η διαδρομή, μάλλον γι’ αυτό και είμαστε εντελώς μόνοι. Κι αν πάθουμε καμιά βλάβη στη μέση του πουθενά τι γίνεται; Σιγά μην πάθουμε βλάβη, λέω, ενώ η φράση της ανήσυχης μαμάς του Χ θα μας συνοδεύει για τις επόμενες δύο εβδομάδες: «δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτε ερημιές!». Όχι καλέ… Ειδικά στη Γιούτα μες στον πολιτισμό ήμασταν…


Το Oatman επίσης άξιζε το detour… Κτίρια βγαλμένα από το Λούκυ Λουκ, σαλούν με χιλιάδες μονοδόλαρα να κρέμονται από την οροφή, γαϊδουράκια που απέμειναν από την εποχή που τα χρησιμοποιούσαν στο γειτονικό χρυσορυχείο και πλέον μπουκάρουν και στα μαγαζιά (!), μέχρι και κιτς ψεύτικη μονομαχία με καουμπόηδες είχε, που ευτυχώς τη χάσαμε. Πλην της κατανοητής εμπορευματοποίησης, υπάρχει και η ακατανόητη αμερικάνικη εμμονή στο αυτοκίνητο. Η πόλη έχει όλο κι όλο ένα δρομάκο με αρκετά ιστορικά ξύλινα κτίρια, τα οποία όμως επισκιάζονται από τα τερατώδη τζιπ των ντόπιων κατοίκων/εργαζομένων/επισκεπτών. Είναι τόσο δύσκολο να απαγορεύσουν το παρκάρισμα μπροστά από το πανέμορφο σαλούν του 1882; Δεν είναι, όπως θα μας αποδείξει το καταπληκτικό Tombstone καμιά δεκαριά μέρες αργότερα…

Συνεχίσαμε για το Topock όπου το GPS (πού είσαι mio gps να με καμαρώσεις… έμαθα κι εγώ τι είναι το gps κι ας μην ξέρω να οδηγώ…) μας εγκατέλειψε διότι μπήκαμε στην Καλιφόρνια η οποία δεν περιλαμβανόταν στους χάρτες του… Μπήκαμε λοιπόν στην Καλιφόρνια, βγήκαμε, ξαναμπήκαμε, μετά νομίζαμε ότι βρήκαμε αλλά πάλι μέσα ήμασταν, μέχρι που μας υπέδειξε ένας καλός άνθρωπος το δρόμο για Νεβάδα.

Μπαίνοντας στη Νεβάδα μας μένει πολύς δρόμος μέχρι το Las Vegas, ατέλειωτη ευθεία όπου μάλιστα γίνονται και έργα, σα να μη μας έφτανα τα γελοιωδώς χαμηλά όρια ταχύτητας των ΗΠΑ. Πάντως η μονοτονία του τοπίου σπάει από τα καζίνο, τα οποία ξεκινούν με το που μπαίνει κανείς στη Νεβάδα, από τις ταμπέλες που σε προτρέπουν «να δοκιμάσεις και συ μια καραμπίνα, τώρα σε προσφορά!» (ε, να πάρουμε μία να έχουμε, μπορεί να μας χρειαστεί, π.χ για το Βύντρα) και από την εμφανή παρουσία των Ινδιάνων-καζιναρχών. Κάπου εκεί στο πουθενά είχα και τη φαεινή ιδέα να σταματήσουμε να φάμε σε εστιατόριο υπέρβαρων Ινδιάνων με «ινδιάνικο» μενού… τρελή αποτυχία, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη.

Η άφιξη στο Βέγκας έγινε το απογευματάκι. Ο Χ έχει κλείσει δωμάτιο στο MGM, το οποίο σύμφωνα με τη Wikipedia είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο. Επειδή είναι Δευτέρα, το κόστος είναι πολύ λογικό, μόλις 128$ για το τρίκλινο (με τη σημερινή ισοτιμία βγαίνει 30ευρώ το άτομο), αν είχαμε πάει την προηγούμενη ήταν τριπλάσια, αλλά είπαμε: ο προγραμματισμός έγινε πολύ καιρό πριν (πράγμα που δε συνηθίζω να κάνω, πάντως) κι έτσι όλα αυτά είχαν προβλεφθεί, να ευλογήσουμε και τα γένια μας λιγάκι…

Μπαίνοντας στο πελώριο (και κεντρικότατο) MGM νιώθει κανείς ολίγον βλάχος, ομολογώ πως ρεσεψιόν με είκοσι άτομα δεν είχα ξαναδεί, ενώ τα λούσα, τα χρυσά (αλλά και αληθινά σε γυάλα!) λιοντάρια έχουν ως στόχο να θαμπώσουν τον επισκέπτη, πράγμα που με εμάς τουλάχιστον το κατάφεραν. Λόγω αντικειμένου σπουδών και πρότερης εργασιακής εμπειρίας, με ενδιέφερε πολύ ο τρόπος διοίκησης ενός τόσο μεγάλου ξενοδοχείου. Οι τύποι είναι απίστευτα αποτελεσματικοί, το ξενοδοχείο –όπως σωστά παρατήρησε ο Α- λειτουργεί σαν αεροδρόμιο, με εντελώς διαφορετικά sections, τα δωμάτια είναι πολυτελή, αλλά εν τέλει φαίνεται ότι ο στόχος του ξενοδοχείου είναι να σε κρατήσει μέσα: οι διάδρομοι είναι δαιδαλώδεις και περνούν μέσα από όλα τα καζίνο του ισογείου (δεν υπάρχει δηλαδή μια βασική αίθουσα καζίνο, το καζίνο είναι… όλοι οι ενδιάμεσοι χώροι ανάμεσα σε μαγαζιά, τουαλέτες, εστιατόρια, ρεσεψιόν κλπ) ώστε να «τσιμπήσεις» και να κάτσεις να παίξεις σε ένα τραπέζι ή ένα κουλοχέρη. Κι άμα κάτσεις, υποτίθεται πως δε σηκώνεσαι, διότι λίγο ο τζογαδόρικος εθισμός, λίγο οι σιλικονάτες που σερβίρουν δωρεάν ποτά σε όποιον παίζει (άμα είναι πιωμένοι πού να κερδίσουν οι άνθρωποι; ), λίγο η έλλειψη ρολογιών και φώτων… περνάει η μέρα κι ακόμη εκεί είσαι. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση μάρκετινγκ χωρίς αμφιβολία, αλλά φοβάμαι (ή μάλλον ελπίζω) πως πιάνει μόνο σε λαούς με την αμερικάνικη νοοτροπία. Θέλω να πω, εμείς ως Ευρωπαίοι που κάτσαμε να παίξουμε, βάλαμε ένα στόχο: να διπλασιάσουμε ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο ποντάραμε, κι αν το χάναμε θα φεύγαμε, χωρίς να κάνουμε χρήση των ΑΤΜ που τόσο βολικά βρίσκονται δίπλα στους κουλοχέρηδες. Ο Αμερικανός όμως έχει άλλη νοοτροπία: τη νοοτροπία του winner takes it all, double or nothing, do or die και λοιπά εμπριμέ. Έτσι κερδισμένο βγαίνει το καζίνο, το οποίο μαθηματικά θα σε κερδίσει αν κάτσεις πολύ ώρα να παίξεις. Αντίθετα, αν παίξεις λίγο και με σύστημα (π.χ το κόκκινο-μαύρο στη ρουλέτα) έχεις πολλές πιθανότητες να κερδίσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάλεις μόνος σου ένα όριο-φραγμό και θα σηκωθείς να φύγεις όταν το φτάσεις. Απόδειξη ότι το βράδυ και το επόμενο πρωί που παίξαμε κερδίσαμε και οι τρεις και τα συνολικά μας καθαρά κέρδη μάς πλήρωσαν το ξενοδοχείο, το ίντερνετ, τα πρωινά και τα φιλοδωρήματα που δώσαμε στο Βέγκας… Τσάμπα μας βγήκε το Βέγκας!

Τέλος πάντων, πριν παίξουμε πήγαμε να κάνουμε μια βολτίτσα στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου: τερατώδες αλλά άνετο, κιτσάτο αλλά με λούσα, λειτουργικό αλλά παγιδευτικό και πάνω απ’ όλα efficient, πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνουν να τα φέρνουν βόλτα με 5.000 δωμάτια και χιλιάδες άτομα να κυκλοφορούν σε όλα τα τμήματα όλο το εικοσιτετράωρο. Εντυπωσιακό το πόσο καθαρό είναι το όλο συγκρότημα με δεδομένο πως έχει μοκέτες αι κυκλοφορούν τόσοι μεθυσμένοι, άλλωστε το Βέγκας για τους Αμερικανούς είναι μια sin city.

Οι άλλοι έκατσαν στην πισίνα, εγώ έκατσα λίγο να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ, κι όταν μαζευτήκαμε πήγαμε να φάμε. Τα εστιατόρια του ξενοδοχείου ήταν πολύ ακριβά, στο μπουφέ είχαμε δικαίωμα πρόσβασης…την επόμενη παρότι είχαμε τη διάθεση να πληρώσουμε, οπότε βγήκαμε έξω. Καταλήξαμε στο hooters, όπου το φαγητό ήταν ΟΚ και το θέαμα… πιο ΟΚ! Για να έρθουμε στα ίσα μας πήγαμε βολτίτσα… Τι βολτίτσα δηλαδή, βολτάρα, το ξεφτιλίσαμε το θέμα, δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσαμε, πήγαμε να δούμε όλα αυτά τα διάσημα ξενοδοχεία για τα οποία τα έχουν γράψει κι άλλοι, δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Συμφωνώ πως είναι κιτς (κάποια περισσότερο από άλλα) αλλά το θέαμα είναι πολύ ενδιαφέρον από αισθητικής, αρχιτεκτονικής κι επιχειρηματικής σκοπιάς. Η άποψη πως το Λας Βέγκας είναι χάσιμο χρόνου με βρίσκει αντίθετο: δεν ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού, αλλά είναι κι αυτό ένα αξιοθέατο που προσφέρει γέλιο, food for thought και μπόλικο ψυχογράφημα αυτού του παζλ που λέγεται αμερικάνικη κοινωνία. Άσε που το να κερδίσεις στο blackjack και τη ρουλέτα παραείναι εύκολο, αρκεί να ξέρεςι να σταματάς, να μην πίνεις και να κάνεις focus στο τραπέζι κι όχι στο ντεκολτέ της κυρίας που σερβίρει.

Θέλαμε να πάμε και σε κανένα στριπτιτζάδικο, αλλά τα πόδια μας δε μας κρατούσαν πια, ειδικά τους δύο ήρωες που τράβηξαν και το κουπί της οδήγησης., πάνω από 500 χιλιόμετρα και σήμερα έκαναν οι άνθρωποι όσο εγώ καθόμουν και θαύμαζα τα τοπία ή ξεκοκάλιζα το "Why did the Soviet Union Collapse?" στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μήπως έπρεπε να φτιάξει κανένα σοσιαλιστικό Βέγκας ο Γκορμπατσόφ; Λιγότερο ξεφτίλα από τις διαφημίσεις της Pizza Hut που γύρισε θα ήταν και θα άφηνε και κανένα ψιλό στους νταβάριτς. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου κερδίσαμε τα πρώτα ψιλά (τα υπόλοιπα το επόμενο πρωί) και πέσαμε για ύπνο στα τρίπατα στρώματα (η πολλή χλίδα κάνει κακό λέω εγώ, αλλά ποιος με ακούει…) του MGM.

 

[GTS]

Δυο παρατηρήσεις σχετικά με το τζόγο Γιώργο:

1. Ποια αμερικάνικη νοοτροπία? Ο πίνων μεθά και ο παίζων χάνει. Έχεις πάει καθημερινή πρωϊ στο πάρκινγ του Mont Parnes να δεις τι γίνεται από αυτοκίνητα? Δεν υπάρχει εθνικότητα στο τζόγο...όλοι χαμένοι & καμμένοι....

2. Το ότι κερδίσατε όπως λες είναι καθαρά θέμα τύχης....καταλαβαίνεις και εσύ ότι μαθηματικά το καζίνο δε κερδίζεται και ότι έτυχε να κερδιζετε αρχικά ώστε να σταματήσετε κερδισμένοι....οι νόμοι των πιθανοτήτων είναι αμείλικτοι φίλε μου και τα καζίνο οι καλύτεροι φίλοι τους...


Τέλος, πολύ θα με ενδιέφερε μία σύγκριση Ντουμπάι - Λας Βέγκας, γιατί έχω βαρεθεί να διαβάζω απαξιωτικά σχόλια για το Ντουμπάι γιατί λέει "είναι εντελώς τεχνητό", λες και το Βέγκας ή η Νέα Υόρκη είναι φυσικά φαινόμενα....

Υ.Γ. Ξέρω ότι εσύ δεν έχεις πάει Ντουμπάι, αν κάποιος άλλος έχει άποψη, ας μας την χαρίσει....πολύ με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη σύγκριση.