Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Το συγκρότημα του Schönbrunn αποτελούσε τη θερινή κατοικία της αυτοκρατορικής οικογένειας και απαρτίζεται από το Παλάτι, τους αυτοκρατορικούς κήπους, το ζωολογικό κήπο, τη σκεπαστή βεράντα Gloriette, το Μουσείο των Αμαξών και το Λαβύρινθο. Σήμερα το Παλάτι αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO εξαιτίας της μοναδικής αρχιτεκτονικής του, των εκπληκτικών επίπλων εποχής που διαθέτει, τους θαυμαστούς κήπους του καθώς και για τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο που έπαιξε.

Εδώ ήταν το “άντρο” του Οίκου των Αψβούργων!
Αυτή η οικογένεια των Αψβούργων είναι βίος και Πολιτεία!!!
Με αφορμή το ταξίδι είχα διαβάσει πέντε πράγματα προκειμένου να ξεκαθαρίσω λίγο όλα αυτά τα ονόματα των βασιλιάδων, που είχα στο μυαλό μου, που είχαν ζήσει σε αυτά τα μέρη στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Και βλέποντας αυτή τη χλιδή των κήπων ….

Με την ίδρυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας (1867), η οποία περιελάμβανε εδάφη εκτός από τα προφανή και της Κροατίας, Τσεχίας, Ρουμανίας, Πολωνίας κ.α. το θρόνο ανέλαβε ο μακροβιότατος Φραγκίσκος Ιωσήφ ο Α’, που ήταν ήδη αυτοκράτορας της Αυστρίας από το 1848. Ο Ιωσήφ παντρεύτηκε την Ελισάβετ, τη γνωστή μας Σίσσυ, με την οποία έκαναν τρία κορίτσια και έναν γιο-διάδοχο, τον Ροδόλφο. Το 1889 ενώ ο Ροδόλφος ήταν παντρεμένος, ερωτεύτηκε άλλη γυναίκα. Το μαθαίνει ο πατέρας Ιωσήφ και επεμβαίνει για να τους χωρίσει. Τότε ο Ροδόλφος μαζί με την ερωμένη του αυτοκτονούν. Δεν έχει άλλο γιο για διάδοχο του θρόνου η αυτοκρατορία. Η Σίσσυ τότε εγκατέλειψε τον Φραγκίσκο και φεύγει στο εξωτερικό (όπου αργότερα δολοφονείται) και διάδοχος του θρόνου πλέον ορίζεται ο ανηψιός του Φραγκίσκου Ιωσήφ, ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος. Αυτός δολοφονείται στο Σεράγεβο και η δολοφονία του γίνεται αφορμή για τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο. Νέος διάδοχος ορίζεται ο ανηψιός του Φραγκίσκου Φερδινάνδου, ο Κάρολος ο Α’, ο οποίος αναλαμβάνει το θρόνο μετά το θάνατο του Φραγκίσκου Ιωσήφ το 1916 (πέθανε σε ηλικία 86 ετών ύστερα από 68 χρόνια διακυβέρνησης) εν μέσω του πολέμου. Δυο χρόνια μόνο έκατσε στο θρόνο ο νέος αυτοκράτορας, αφού με τη λήξη του Πολέμου η αυτοκρατορία κατέρρευσε σαν αποτέλεσμα της ήττας της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο Παλάτι του Schönbrunn, που βρισκόμασταν, το 1830 γεννήθηκε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ, ο οποίος και κατοίκησε εδώ με την αυτοκράτειρα Σίσσυ από το 1848 μέχρι το 1916.
Οι κήποι του Schonbrunn κάποτε ήταν μόνο για τον Ιωσήφ, τη Σίσσυ και για την οικογένειά τους. Σήμερα είναι ένα θαυμάσιο μέρος για βόλτα, την οποία και θα κάναμε.

Περπατήσαμε ανάμεσα στα λουλούδια, χωθήκαμε μέσα στους θάμνους και βγάλαμε τις άπειρες αναμνηστικές φωτογραφίες με φόντο κήπους και ανάκτορα. Γενικά περάσαμε πολύ όμορφα και τα παιδιά ειδικά νομίζω ότι το ευχαριστήθηκαν πολύ.

Φάγαμε και παγωτό από πλανόδιο. Βασιλικό παγωτό ήταν, αφού μας κόστισε ένα 20αρικάκι μόνο για τα παιδιά. Τι να κάνουμε; Οι διασημότητες πληρώνονται!

Ανεβήκαμε κατά πως οφείλαμε και μέχρι τη βεράντα του Gloriette...

Πραγματικά η θέα της Βιέννης, όλου του πάρκου, αλλά και του Schönbrunn Palace από εκεί είναι καταπληκτική.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου βόλτας στους κήπους πήραμε το δρόμο της επιστροφής...

Ήρθε η ώρα για το επόμενο της ημέρας.
Σήμερα ήταν Πέμπτη και τα δύο μουσεία της Πλατείας Θηρεσία ήταν σήμερα ανοιχτά έως τις 9:00 το βράδυ! Δεν θα μπορούσα να το αφήσω αυτό ανεκμετάλλευτο. Πρόκειται για το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και για το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Είναι δυο πανομοιότυπα μεγαλοπρεπή κτίρια εκατέρωθεν της Πλατείας Θηρεσία.

Τα παιδιά θεώρησαν ότι είχαν κάνει το χρέος τους πηγαίνοντας σε μια Πινακοθήκη σήμερα.
«Τι; πάλι πίνακες; Αφού πήγαμε το πρωί» είπε ο γιος.
«Αντετοκούνμπο είδες παιδί μου, όχι πίνακες»
Αλλά το περίεργο ήταν ότι ούτε στο Φυσικής Ιστορίας θέλανε να πάνε. Ο μεγάλος έχει πάει και δυο φορές στου Λονδίνου, η μικρή πάλι είχε δυνατή παρέα και δεν θα τη χάλαγε για κανένα … δεινόσαυρο!

Έτσι, ο κλήρος έπεφτε στον Caravaggio και την παρέα του!
Ο άνδρας μου αποφάσισε να με ακολουθήσει και τα παιδιά πάλι ... όχι! Θα πήγαιναν στο σπίτι των φίλων μας για πίτσα.
Έτσι στη στάση της Karlplatz χωρίσαμε…

Πήραμε το τραμ, κατεβήκαμε μπροστά στο Burggarten περπατήσαμε λίγο και φτάσαμε έξω από το Kunsthistorisches Museum…

Μου προκύπτει να πηγαίνω νύχτα στα μουσεία, αλλά μου αρέσει κιόλας. Και ο υποφωτισμός, και η ησυχία, και ο λίγος κόσμος προσφέρουν κάτι παραπάνω στην ατμόσφαιρα.

Το συγκεκριμένο όμως τι να πω; Ήταν πιο ωραίο, πιο μεγαλόπρεπο, πιο αριστοκρατικό, πιο παλάτι από οποιοδήποτε κλασική Πινακοθήκη έχω δει μέχρι τώρα (Το Λούβρο έχω ξαναπεί ότι αποτελεί μια κατηγορία μόνο του).
Είναι ένα υπέροχο κτίριο! Και να μην ήταν μουσείο Τέχνης, να μην φιλοξενούσε συλλογές θα άξιζε να πάει να το επισκεφτεί κάποιος και να το θαυμάσει αρχιτεκτονικά και μόνο.

Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ συνέλαβε την ιδέα της ανέγερσης, στην πλατεία που ήταν αφιερωμένη στη Μαρία Θηρεσία, δύο πανομοιότυπων κτιρίων, από τα οποία το ένα θα στέγαζε το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης και το άλλο το μουσείο Φυσικής ιστορίας.

Οι εργασίες ανέγερσης των δύο μουσείων ξεκίνησαν το 1871 και ολοκληρώθηκαν μετά από 20 χρόνια όταν πια ολοκληρώθηκε και ο εσωτερικός διάκοσμος, για τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν τα πολυτιμότερα υλικά.
Το μουσείο ιστορίας της Τέχνης εγκαινιάστηκε παρουσία του αυτοκράτορα στις 17 Οκτωβρίου 1891. Στο μουσείο μεταφέρθηκαν ότι έργα και συλλογές διατηρούσαν οι ηγεμόνες του οίκου των Αψβούργων στις διάφορες γωνιές της Αυτοκρατορίας, αιγυπτιακές και ελληνορωμαϊκές αρχαιότητες, πίνακες, νομίσματα και πανοπλίες, για να το στελεχώσουν.
Πολύχρωμα μάρμαρα και νωπογραφίες κοσμούν την είσοδο και την κυρίως σκάλα προδιαθέτοντάς σε για τα έργα τέχνης που εκτίθενται στο μουσείο.

Να υπενθυμίσω ότι αυτό που βλέπουμε στις φωτογραφίες ΔΕΝ είναι παλάτι, αλλά μουσείο!
Εγώ πάντως έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Σε βάθρο στο τέλος της επιβλητικής σκάλας υψώνεται το σύμπλεγμα “Η πάλη του Θησέα με τον Κένταυρο” του Αντόνιο Κανόβα. Ο προθάλαμος στην κορυφή της σκάλας είναι διακοσμημένος με προσωπογραφίες σημαντικών καλλιτεχνών και με αλληγορικές σκηνές που απεικονίζουν την Ελληνική Τέχνη, την αρχαία Ρωμαϊκή τέχνη, την Φλωρεντιανή και Βενετσιάνικη αναγέννηση, αλλά και έργα του 19ου αι. Κύριοι εκπρόσωποι αυτών των νωπογραφιών είναι οι αδελφοί Gustav και Ernst Klimt!!

Στον πρώτο όροφο βρίσκονται οι δύο πτέρυγες της Πινακοθήκης, οι οποίες φιλοξενούν η μία τα έργα Φλαμανδικής και Ολλανδικής ζωγραφικής και η δεύτερη έργα Ιταλών και Ισπανών καλλιτεχνών.

Ανάμεσα στις δύο πτέρυγες και στο κέντρο του κτιρίου και κάτω από όλα τα περίτεχνα αρχιτεκτονικά καλλιτεχνήματα και τις καμάρες υπήρχε ένα εστιατόριο! Δεν μπορώ να κρύψω το πόσο μου άρεσε.

Ξεκινήσαμε από την δεξιά πτέρυγα, στην οποία θαυμάσαμε Rubens, Rembrandt, Bruegel, Dürer, Van Eyck κ.α.



Είδαμε και Vermeer! Για κάποιο λόγο και ο Vermeer είναι μια από τις αδυναμίες μου. Ίσως γιατί το ρόλο του στον κινηματογράφο τον είχε παίξει ο Colin Firth, που μου αρέσει πολύ! Είδα έναν ακόμα Vermeer από τους λίγους που υπάρχουν στον κόσμο...

Φυσικά είδαμε και Bruegel...



Είναι ίσως η μόνη φορά που συναντώ μουσείο τέχνης που έχει Caravaggio και ο “κράχτης” δεν είναι ο Caravaggio! Εδώ ο “κράχτης” είναι ο Pieter Bruegel (ο πρεσβύτερος) και η “Vavel” του...

Από τις καλύτερες στιγμές μου σε κάθε ταξίδι όταν βρίσκομαι σε μια πινακοθήκη με έργα Τέχνης κλασικών ζωγράφων. Ειδικά τη σημερινή ημέρα όμως που ήταν στην ουσία μια ήσυχη ...νύχτα το απόλαυσα ιδιαίτερα.

Ήταν όλα υπέροχα, αλλά ... που είναι ο Caravaggio; Αναζητήσαμε το χάρτη του μουσείου και είδαμε ότι ο Caravaggio βρίσκεται στην άλλη πτέρυγα. Ας πάμε να τον δούμε μήπως και δεν προλάβουμε και κλείσει το μουσείο. Πάμε και στην αριστερή πτέρυγα. Είδαμε Τιτσιάνο, Βερονέζε, Καναλέτο, Τιντορέτο, Antonello da Messina και άλλους ζωγράφους.



Είδαμε και Giuseppe Arcimboldo, τον πρόδρομο του Σουρεαλισμού με το «Καλοκαίρι» του ...

Είδαμε και Bernardo Bellotto, ο οποίος ως καλεσμένος της Μαρίας Θηρεσία είχε φιλοτεχνήσει τα άπαντα των παλατιών. Είδαμε το Schönbrunn για δεύτερη φορά σήμερα... το οποίο δεν είχε αλλάξει και πολύ από το 1669...

Και φτάνουμε στην αίθουσα που θα ‘πρεπε να έχει Caravaggio αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά. Έψαξα και στις διπλανές, ώσπου αποφάσισα να ρωτήσω ένα πηγαδάκι από φύλακες (όλες γυναίκες). Που είναι ο Caravaggio;
Απάντηση: «Ξέρετε ετοιμάζουμε μία έκθεση τον Οκτώβριο με θέμα τον Caravaggio»
«Ναι και;»
«Έχει αποσυρθεί για να ετοιμαστεί»
Εννοείτε ότι «He is not here?»
“No madam, I’m sorry”

Έκανα μεταβολή και έφυγα. Αν είναι δυνατόν. Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει αυτό. Δεν λέω θα ερχόμουν ούτως ή άλλως σε αυτό το υπέροχο μουσείο, αλλά ήθελα να το ξέρω ότι δεν είναι εδώ. Ήταν γεμάτη η Βιέννη με αφίσες που διαφημίζει την έκθεση αυτή του Οκτωβρίου, αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα τον είχαν αποσύρει από τώρα. Δεν θα έπρεπε να ενημερώνουν στην είσοδο; Νομίζω ότι βρήκα ένα φάουλ…..
Τώρα εξηγείται γιατί ο «κράχτης» ήταν ο Bruegel….

Αργότερα ο άντρας μου άκουσε το πηγαδάκι των φυλάκων να σχολιάζει ότι κάποιος ήρθε από την Αμερική για να δει Caravaggio. ……

Γάλλους και Άγγλους ... δεν είδαμε πολλούς. Αυτό εξηγείται γιατί οι Αψβούργοι είχαν μεγάλη αντιπαλότητα με αυτές τις χώρες και δεν είχαν ... δώρα από αυτές.

Ανεβήκαμε και στον 2ο όροφο βλέποντας λίγο φευγαλέα μια συλλογή διακοσμητικών αντικειμένων, αλλά περισσότερο για να θαυμάσουμε από το μπαλκόνι του 2ου ορόφου το αίθριο του κτιρίου. Ένας “οφθαλμός” στον 1ο όροφο επέτρεπε το φως να περάσει έως το ισόγειο. Από ψηλά έδειχνε τόσο εντυπωσιακό αυτό το αρχιτεκτονικό τερτίπι.

... το οποίο φεύγοντας σε λίγο το παρατηρήσαμε και όπως φαίνεται και από το ισόγειο...

Φεύγοντας από το μουσείο ένιωθα τόσο ... full of culture…

Με αυτό το κτίριο είχα πια δει σχεδόν όλα τα διάσημα κτίρια που «βλέπουν» στην Ringstrasse. Όλα εκτός από το Κοινοβούλιο. Το πασίγνωστο Αυστριακό Κοινοβούλιο, με την νέο-ελληνική πρόσοψη, που μοιάζει με το Ζάππειο Μέγαρο δεν μπορέσαμε να το δούμε (το πρωί που περάσαμε) αφού ήταν κρυμμένο πίσω από μουσαμάδες λόγω εργασιών συντήρησης.

Βγήκαμε ως συνήθως τελευταίοι από το μουσείο. Βράδυ ήταν πια. Με το που βγήκαμε αντίκρισα στο βάθος το φωταγωγημένο δίδυμο μουσείο στο φόντο του αγάλματος της Μαρίας Θηρεσία που βρίσκεται ανάμεσά μας...

Πήραμε πάλι το τραμ και φτάσαμε στη στάση του Prater. Από εκεί με τα πόδια και χρήση της τελευταίας ολίγης μπαταρίας που μου είχε απομείνει βρήκαμε το σπίτι του φίλου μας ευτυχώς. Μια φορά είχαμε κάνει χθες τη διαδρομή και δεν προσέχαμε κιόλας αφού είχαμε αφεθεί στον ξεναγό-φίλο μας.

Η πίτσα ήταν λίγη για τόσα άτομα. Η πιτσαρία είχε κλείσει τέτοια ώρα. 9:30 για τα δεδομένα της Αυστρίας ήταν αργά. Οπότε η προκομμένη νοικοκυρά επιφορτίστηκε πάλι να κάνει κάτι «πρόχειρο». Κουκιά μας έκανε με μια αραβική σος «όλα τα λεφτά».
Ευτυχώς που στην Ελλάδα όλα είναι ανοιχτά ως αργά, γιατί τα πρόχειρα τα δικά μου είναι αυγά και έτοιμα κοτοσνίτσελ. Μη μου τύχει κάτι τέτοιο γιατί μάλλον θα γίνω ρεζίλι.
Εξελίχθηκε σε υπέροχη βραδιά. Ύστερα από τη βραδιά Τέχνης στο μουσείο, η συνέχεια είχε αραβική σπιτική κουζίνα!

Κατά τις 11:30 είπαμε να φύγουμε. Ήταν πολύ αργά. Τα αυστριακά παιδάκια είχαν σχολείο αύριο. Ο φίλος μας προθυμοποιήθηκε να μας συνοδεύσει ως τη στάση. Έπρεπε να βιαστούμε για να προλάβουμε το τραμ που έφευγε σε 6’.

Τρέχαμε στο δρόμο. Κάποια στιγμή ενώ είχαμε φτάσει σχεδόν στο σταθμό και βλέπαμε το τραμ μπροστά μας, φρενάραμε απότομα λίγο πριν περάσουμε απέναντι από μια διάβαση. Απέναντί μας στεκόταν ένας άστεγος, ο οποίος βλέποντας μας βιαστικούς και έτοιμους να περάσουμε τη διάβαση με κόκκινο (τζιιιζζζζ…) μας έκανε νόημα να μην το κάνουμε γιατί έχει αστυφύλακες πίσω του!!!
Απίστευτο;::::: Ο άστεγος της Βιέννης μας προστάτεψε από το πρόστιμο! Μα τι κοινωνία είναι αυτή;

Τα προλάβαμε όμως όλα ... οριακά. Προλάβαμε και το επόμενο τραμ. Είχαμε ξανακάνει την ίδια διαδρομή και χθες άλλωστε και τώρα είμαστε πιο ευκίνητοι. Πάντως τέτοια ώρα (12:00 περίπου) δεν συναντήσαμε τίποτα ζωντανό στο δρόμο, όπως και το προηγούμενο βράδυ. Η απόλυτη ησυχία.

Ήμουν πολύ κουρασμένη για να ετοιμάζω μπαγκάζια για την πρωινή μας αναχώρηση. Ήμουν και λίγο στενοχωρημένη που δεν έβαλα άλλη μια μέρα στη Βιέννη εις βάρος κάτι άλλου. Δεν είχα υπολογίσει ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η πόλη.

........................... .............................. post ...........................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;