Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Η Πρωτεύουσα της Σέρβικης Δημοκρατίας
Ξύπνησα σε έδαφος Βοσνίας και Ερζεγοβίνης... και πιο συγκεκριμένα σε έδαφος της Σέρβικης Δημοκρατίας της Βοσνίας, αφού η Βοσνία και Ερζεγοβίνη είναι δυο χώρες ... σε μία.

Η Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας (Republika Srpska) είναι μια από τις δύο πολιτικές οντότητες που αποτελούν το κράτος της Βοσνίας & Ερζεγοβίνης. Η άλλη οντότητα είναι η Ομοσπονδία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Παρόλο που οι δύο οντότητες αποτελούν ένα ενιαίο κράτος, έχουν ξεχωριστό Σύνταγμα, Κοινοβούλιο και Κυβερνήσεις, σύνορα, αστυνομικές αρχές ακόμα και εξωτερική Πολιτική.
Πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας είναι η Banja Luka και της Ομοσπονδίας, αλλά και του ενιαίου κράτους το Σεράγεβο.
Οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι είναι η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα, ενώ ακολουθούν οι Σέρβοι (Σερβοβόσνιοι) και τέλος οι Κροάτες. Το στοιχείο διαφοροποίησης των εθνοτικών ομάδων είναι η θρησκεία, καθώς δεν υπάρχουν άλλες (γλωσσικές ή φυλετικές) διαφορές!
Το 80% του πληθυσμού της Δημοκρατίας της Σερβίας είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Παρόλα τα χθεσινά πολλά χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει...

...και την άφιξή μας μεσάνυχτα σχεδόν στην Banja Luka, το πρωί που ξύπνησα ένιωθα αρκετά ξεκούραστη. Ήμουν η πρώτη που σηκώθηκα και μάλλον αρκετά ...πρωί.
Μου φαινόταν δύσκολο να μπω σε μια διαδικασία να παρακαλάω τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα μόνη μου στην πόλη και όταν με το καλό θα ξύπναγαν και οι άλλοι και ήθελαν βόλτα και αυτοί το πολύ πολύ να ξαναπήγαινα βόλτα.

Η μέρα ήταν για βροχή, οπότε ντύθηκα αναλόγως και βγήκα βόλτα.
Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά στο ποτάμι που διασχίζει την Banja Luka. Κατευθύνθηκα λοιπόν και εγώ προς το riverside...

Περπάτησα παραποτάμια...

...προσπερνώντας τα διάφορα cafe που βρήκα στο δρόμο μου…

...προσπέρασα τη γέφυρα Gradski Most …

...και φτάνοντας κάτω από αυτή βρέθηκα σε ένα σημείο του ποταμού που είχα καταπληκτική ορατότητα προς το κάστρο της Banja Luka...

Εκεί βρίσκεται και ένα καφέ μέσα σε ένα ποταμόπλοιο, πολύ όμορφο…. ονόματι Vrbas, δηλαδή είχε το όνομα του ποταμού...

Εγώ συνέχισα, πέρασα τη γέφυρα και κατευθύνθηκα προς το κάστρο.

Το Κάστρο είναι ένα μεγάλο, πέτρινο φρούριο που βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Vrbas που διαρρέει την πόλης της Banja Luka.

Ένας από τους κύριους ρωμαϊκούς εμπορικούς δρόμους που ξεκινούσε από την Αδριατική, περνούσε μέσα από την πόλη και συνέχιζε προς Κροατία και Σερβία ήταν στόχος πολλών κατακτητών. Για να προστατευτεί αυτός ο δρόμος οι Ρωμαίοι έχτισαν πολλά οχυρά κατά μήκος του, με μεγαλύτερο το φρούριο Castel Bagna Luka του Vrbas ποταμού. Από το φρούριο πήρε το όνομα της και η πόλη! Το φρούριο πέρασε διαδοχικά στους Ούγγρους, στους Οθωμανούς και τέλος στην Αυστροουγγαρία αναβαθμιζόμενο συνεχώς έως ότου έχασε τον στρατιωτικό του σκοπό.

Η είσοδος του κάστρου ήταν από τη μεριά της πλατείας Θεόδωρου Κολοκοτρώνη!
Το έβλεπα στο χάρτη και δεν το πίστευα!!! Περίεργο; Κι όμως.
Δείτε ...

Ο δικός μας ήρωας της δικής μας ελληνικής επανάστασης μνημονεύονταν σε μια πλατεία της Banja Luka. Παντού υπάρχει ένας Έλληνας....

Πρόσεξα ότι μέσω μιας πύλης στο κάστρο υπήρχε και είσοδος για αυτοκίνητα. Αφού πέρασα κάτω από μια πύλη και προσπέρασα δυο-τρεις μεσαιωνικούς τοίχους έφτασα στην είσοδο ενός καφέ-εστιατορίου που στεγάζεται μέσα στο κάστρο.

Μπήκα μέσα με σκοπό να πιω ένα καφεδάκι. Ήταν ένα μεσαιωνικό εστιατόριο πάρα πολύ ωραία διακοσμημένο, το οποίο επίσης είχε και καταπληκτική θέα προς το ποτάμι και το ποταμόπλοιο της απέναντι όχθης που βρισκόμουν νωρίτερα.

Μου άρεσε πολύ το σκηνικό και το μαγαζί που δεν ήθελα να το απολαύσω μόνη μου. Θα πάω να φέρω εδώ και τους υπόλοιπους. Έτσι έκανα μεταβολή και έφυγα.

Δεν προχώρησα προς το κέντρο της πόλης, αφού θα το έκανα πίστευα με τους άλλους και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Επέστρεψα όμως από άλλο δρόμο και όχι από το ποτάμι προκειμένου να δω λίγο και τους ρυθμούς της πόλης. Συνάντησα μια μικρή αγορά. Όλα τα μαγαζιά ήταν το πολύ δυόροφα, κολλητά το ένα με το άλλο και με πολλούς υπαίθριους πάγκους με πραμάτειες. Μπήκα σε ένα μαγαζί και αγόρασα μια τσάντα που μου φάνηκε φθηνή και σε ένα φαρμακείο. Ψώνισα αλλά με μεγάλο ζόρι αφού από Αγγλικά δεν… Εντύπωση μου έκανε ότι ούτε η φαρμακοποιός δεν ήξερε λέξη. Απευθύνθηκε σε κάποιον πελάτη που ήξερε Αγγλικά για να συνεννοηθούμε. Κάρτες όμως είχαν ευτυχώς. Μόνο ο φούρνος δεν είχε κάρτες και αφού και εγώ δεν είχα μάρκα γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα σπίτι για να τσιμπήσω και κάτι.

Γύρισα σπίτι και τους ξεσήκωσα.
"Πάμε να δούμε την πόλη. Έχει ένα ποτάμι και ένα πολύ ωραίο κάστρο. Πάμε στο κάστρο για καφέ".
Ετοιμαστήκαμε, φορτώσαμε, πληρώσαμε και φύγαμε. Η πρωινή μου ιχνηλασία μας οδήγησε μέσα στο κάστρο με το αυτοκίνητο. Παρκάραμε άνετα έξω από την πόρτα του μεσαιωνικού καφέ-εστιατορίου που είχα πάει και νωρίτερα. Καθίσαμε μέσα απ’ όπου είχαμε καταπληκτική θέα.

Παραγγείλαμε καφέδες, χυμούς και δυο λίγο ασυνήθιστα γλυκά. Μας «γυάλισαν» από τον κατάλογο τα...

Το πρώτο άρεσε πολύ στα παιδιά και το δεύτερο πάρα ... πάρα πολύ στους μεγάλους. Ήταν ένα κέικ από παπαρονόσπορο και η σος βανίλιας, με την οποία ήταν περιχυμένο ήταν ...ζεστή! Ήταν κάτι το εξαιρετικό! Ίσως το πιο νόστιμο μη σοκολατένιο γλυκό που έχω φάει ποτέ (είμαι σοκολατού τι να κάνουμε

Το εστιατόριο kazamat που βρίσκεται ανάμεσα σε δυο προμαχώνες του κάστρου, η ιστορία λέει ότι κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων ότι ήταν μια φυλακή και οι τοίχοι του προέρχονται ατόφιοι από εκείνες τις εποχές.

Μετά τον καφέ μας θέλαμε να συνεχίσουμε το tour στην πόλη. Ο καιρός όμως ήταν έτοιμος να “ανοίξει” και δεν ρισκάραμε να απομακρυνθούμε από το αυτοκίνητο. Το πήραμε λοιπόν πιστεύοντας ότι όποτε χρειαζόταν θα παρκάραμε εύκολα.
Αμ δε!
Στο Φερχάτ τζαμί του μεγάλου αρχιτέκτονα Σινάν που θα ήταν η δεύτερη στάση μας δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε. Το γυροφέραμε δυο φορές, κοντοσταθήκαμε και λίγο μήπως βρούμε σε κάποιο ασφαλές μέρος να παρκάρουμε αλλά δεν ...

Μόνο απ’ έξω το είδαμε...
Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια του τζαμιού και πήραμε τη λεωφόρο Kralja Petra I Karadordevića προκειμένου να πλησιάσουμε την κεντρική πλατεία της πόλης.

Τη γυροφέραμε και αυτή άλλες δυο τρεις φορές ώσπου βρήκαμε ένα υπαίθριο (και κατάμεστο) parking κάνοντας μεγάλο αγώνα για να συνεννοηθούμε με τον φύλακα – παρκαδόρο. Αυτός δεν ήξερε Αγγλικά και εμείς δεν είχαμε βοσνιακά μάρκα (που να κάναμε, αφού δεν είχαμε συναντήσει πουθενά ανταλλακτήριο Μέσα στην ασυνεννοησία που μας "έδερνε" ο παρκαδόρος προσπαθούσε να μας πει ότι το παρκάρισμα κόστιζε 3€! Προφανώς και δεν κόστιζε τόσο. Εδώ είναι Βοσνία! Τελικά τα βρήκαμε στο 1€. Βιαζόμασταν κιόλας αφού προλαβαίναμε δεν προλαβαίναμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα, αφού ο ουρανός ήταν πολύ "φορτωμένος".

Διασχίσαμε το πάρκο Bana Milosavljevića, που βρίσκεται πάνω στην πλατεία του Καθεδρικού Ναού του Χριστού Σωτήρος. Ο ναός του Χριστού Σωτήρος είναι ο πρώτος ορθόδοξος ναός που χτίστηκε στη Banja Luka και αποτελεί μια ορόσημη αρχιτεκτονική εικόνα της πόλης.

Εκατέρωθεν του Καθεδρικού βρίσκονται...
το Banski Dvor ...

...που χτίστηκε το 1931 προκειμένου να γίνει το παλάτι του τοπικού Κυβερνήτη. Αργότερα αποτέλεσε κατοικία του Προέδρου της Σερβικής Δημοκρατίας και σήμερα αποτελεί το Κέντρο Τεχνών.

...και το Grad Banja Luka…

… που είναι το Δημαρχείο της Banja Luka...

Η οδός Veselina Masleše αποτελεί τον κεντρικότερο εμπορικό πεζόδρομο της πόλης.
Σήμερα ήταν Σάββατο και ο δρόμος είχε κίνηση αρκετή.

Χωθήκαμε μέσα στα στενά δεξιά και αριστερά του πεζόδρομου, τα οποία στενά είχαν την τάση να μοιάζουν με τα λαβυρινθώδη (και ενίοτε) σκεπαστά στενά των μουσουλμανικών αγορών, όταν πια εκεί μας έπιασε και η δυνατή μπόρα που από το πρωί περιμέναμε. Εκεί και περιμέναμε λίγο να κοπάσει.

Ευτυχώς ήταν μπόρα όπως Ελλάδα. Λίγο κράτησε. Φασκιωθήκαμε με πατουσάκια αδιάβροχα, ανοίξαμε και ομπρέλες (οργανωμένοι αυτή τη φορά, δεν την ξαναπαθαίνουμε) και φτάσαμε στο αυτοκίνητο.
Να γιατί από το πρωί «κουβαλούσαμε» μαζί μας το αυτοκίνητο. Ήρθε πια η ώρα να φύγουμε. Ότι είδαμε από Banja Luka είδαμε. Εγώ ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένη από την πρωινή παραποτάμια βόλτα, το πρωινό στο κάστρο και την έστω και μικρή αυτή βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Φεύγοντας είδαμε και μια ... μπλε εκκλησία. Είναι η Ουκρανική Καθολική Εκκλησία του Χριστού (γιατί υπάρχει και μειοψηφία Ουκρανών στη Banja Luka!) Πολύ το χάρηκα που είδα μια “μπλε” εκκλησία σε αυτό το ταξίδι, αφού είχα λίγο μια μικρή “σκασίλα” το ότι στην Μπρατισλάβα ξέχασα να πάμε να δούμε την μπλε εκκλησία της. Δεν είδα την μπλε εκκλησία της Μπρατισλάβα, αλλά είδα της Banja Luka.

Όταν πια βγήκαμε από την πόλη η βροχή σταμάτησε. Είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να κάνουμε έως το Σεράγεβο και μάλιστα σε δρόμο αμφιβόλου ποιότητας. Οι πρώτες ενδείξεις της ποιότητας του δρόμου δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικές ...

...και ενώ από τη μια είχα επισημάνει κάποια σημεία στο χάρτη που ίσως άξιζαν στάση από την άλλη ήθελα να κάνουμε τα χιλιόμετρα όσο γίνεται πιο γρήγορα και χωρίς πολλές στάσεις.

Σε πολύ λίγα χιλιόμετρα έξω από την Banja Luka και διασχίζοντας ένα φαράγγι σε ένα σημείο του οποίου ο ποταμός είναι ιδιαίτερα ορμητικός κάναμε μια στάση για να τον δούμε από κοντά.

Πρόκειται για ένα σημείο του ποταμού που υπάρχουν κερκίδες για θεατές που παρακολουθούν αγώνες κανόε και μάλιστα βράδυ αν κρίνω και από τους προβολείς που υπήρχαν στημένοι. Είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο σημείο του ποταμού.

Πεπεισμένοι ότι είμαστε σε λάθος δρόμο για το Σεράγεβο, τόσο στενός και κακοφτιαγμένος που ήταν γυρίσαμε κάποια μέτρα πίσω για να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο. Και ο άλλος όμως αποδείχθηκε χάλια και αυτός. Πραγματικά δεν ξέραμε ποιον δρόμο να πάρουμε. Τα σημάδια ήταν συγκεχυμένα για το ποιος είναι ο κεντρικός δρόμος που συνδέει τη μια πρωτεύουσα της χώρας με την άλλη. Τα φορτηγά πήγαιναν και από τους δυο δρόμους και τα δυο gps διαφωνούσαν. Τελικά πήραμε τον … έναν από τους δύο.

Κι άλλη στάση κάναμε πολύ σύντομα. Είχα επισημάνει ένα παραποτάμιο εστιατόριο που ήταν συγχρόνως και κέντρο καγιάκ. Το Rafting Centar Canjon, συχνά αναφέρεται και σαν must σημείο επίσκεψης για κάποιον που έρχεται στη Banja Luka. Εμείς είπαμε να σταματήσουμε γιατί βρίσκεται σε ένα πολύ ωραίο σημείο του ποταμού και … κάπου θα έπρεπε να φάμε μεσημεριανό σήμερα.

Ήταν πάρα πολύ ωραίο μέρος. Βρήκαμε και internet για τα αγόρια που ήθελαν να δουν αγώνα και φάγαμε. Δύο cevapi, ένα Karagiorgevic και ένα σολομό. Ο λάτρης των ψαριών της οικογένειας ήθελε ψάρι αλλά το σωστό πιάτο (αν κρίνω από τη μεριδάρα του διπλανού τραπεζιού) ήταν η πέστροφα.

Είχε και παραλιούλα για μπάνιο...

Φάγαμε ωραία με θέα το ποτάμι αλλά και τους αθλητές του κανό που κάθε τρεις και λίγο αποβιβάζονταν στη διπλανή από μας προβλήτα. Είχαμε και θεάματα... μετά φαγητού...



Τέλος με τις στάσεις. Από εδώ και πέρα είχαμε 180 km (που σήμαινε ένα τρίωρο!) να κάνουμε έως το Σεράγεβο, που με λίγη καλή τύχη θα μπορούσαμε να το προλάβουμε να το δούμε και λίγο μέρα.

Ας είναι καλά το travelstories...
Μια μικρή περιπέτεια ζήσαμε σήμερα. Ήταν τόσο έντονη όσο χρειαζόταν για να σβήσει τη μονοτονία της διαδρομής, αλλά και αρκετά ήπια ώστε να μη μας χαλάσει τη διάθεση.

Είχαμε να κάνουμε μια αρκετά μεγάλης διαδρομή, της οποίας ο κακός δρόμος και οι στροφές την έκαναν να φαντάζει ακόμη μεγαλύτερη. Σε κάποια διασταύρωση που το google διαφώνησε με το Gps και αποφασίσαμε να πάρουμε τη γνώμη του κοινού… Ρωτήσαμε σε ένα καφενείο από θα πάμε για Σεράγεβο;
Μετά από κανένα χιλιόμετρο από την υπόδειξη και αμέσως μετά από μια στροφή βρέθηκαν δύο Βόσνιοι αστυφύλακες μπροστά μας με ένα μηχάνημα στα χέρια τους, που υποτίθεται ότι μετρούσε την ταχύτητά μας.

Stop μας είπαν και “Speed, speed” μας φώναζαν.
“Speed” ήταν και η μόνη λέξη που ήξεραν στα Αγγλικά. Από εκεί και πέρα η όλη «συζήτηση» έγινε με νοήματα.
Τι “speed” λένε αυτοί; Αφού δεν τρέχαμε. Σε τέτοιο δρόμο πώς να τρέξεις και αφού ψαχνόμασταν και για το δρόμο, τι λένε αυτοί;
Και ξαφνικά μου έρχεται η “φλασιά”. Κάτι παρόμοιο που είχα διαβάσει στο travelstories. Θυμήθηκα μια φίλη συμφορουμίτισσα, που είχε ζήσει κάτι παρόμοιο νύχτα στους δρόμους της Βοσνίας και το είχε αναφέρει σε μια ιστορία της.
Γυρνάω και λέω στον άντρα μου: «Το ‘χω διαβάσει. Μίζα θέλουνε. Μη βγεις έξω, μη δώσεις χαρτιά, να συνεχίζουμε να αρνιόμαστε ότι τρέχαμε (αφού δεν τρέχαμε άλλωστε) και να λέμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας λένε».
Και με ύφος ξεψάρωτο κουνάγαμε το δάχτυλο και οι δυο μας και λέγοντας “no speed”!!!
Όταν μας ζήτησαν να βγούμε έξω, με νοήματα φυσικά, εμείς κάναμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας λένε και ακούνητοι στη θέση μας και λέγαμε την καραμέλα “In English please”.

Αφού κατάλαβαν ότι δεν έχει ψωμί από το θέμα “speed” αποφάσισαν να αλλάξουν τροπάρι. Οκ. λένε “no speed” but “Kid no … something (κάτι στα σέρβικα)”, αλλά από τις κινήσεις καταλάβαμε ότι εννοούσε ότι η μικρή μας δεν φορούσε ζώνη. Γυρνάω πίσω κοιτάω τη μικρή και … την είχε πάρει ο ύπνος και είχε ξεζωθεί γιατί την ενοχλούσε η ζώνη.
Έγινα έξαλλη, όχι με τη κόρη μου (με αυτήν θα τα κανονίσω αργότερα), αλλά με τον μπάτσο, που τόσο καταφανώς έψαχνε λόγο για να μας γράψει. Τότε άρχισα και εγώ στα Ελληνικά (καμιά πλέον προσπάθεια στα Αγγλικά) να λέω τα δικά μου. «Τώρα όχι speed ε; τώρα σε ενοχλεί η ζώνη; και τι άλλο θα βρεις μετά; Μόλις ξεκινήσαμε από τη γωνία. Είχαμε σταματήσει και ψάχναμε τους δρόμους και θα μου πεις γιατί δεν πρόλαβα να βάλω ζώνη;»

Εγώ έλεγα τα δικά μου και ο άντρας μου τα δικά του... όπως το περίφημο: «We are Greeks. We are friends»!!!
Δεν ξέρω αν είμαστε φίλοι, ούτε ήξερα τι εθνότητας ήταν αυτοί που «συνομιλούσαμε», αλλά η αλήθεια είναι ότι το χρησιμοποιούμε συχνά αυτό το ρητό όταν μας σταματάνε και συνήθως «πιάνει»
Τότε ο νεαρότερος αστυνομικός μου έκανε νόημα να βγω έξω (ωχ! Σκέφτηκα, τη βάψαμε), αλλά ο μεγάλος, που στεκόταν πίσω του μας έκανε νόημα να …φύγουμε. (ουφ!)

Αυτό ήταν. Φύγαμε. Έσπασε η μονοτονία του δρόμου και για το επόμενο μισάωρο είχαμε να σχολιάσουμε πολλά, για τους μπάτσους, για τη χώρα και το επίπεδό της, για το αν μας σταμάτησαν σε Βοσνιακό ή Σέρβικο έδαφος και φυσικά για το travelstories και την αγαπητή συμφορουμίτισσα, που εκείνη τη στιγμή δεν θυμόμουν ποια ήταν αλλά αργότερα αναζητώντας τη ανακάλυψα ότι ήταν η @mariaj.
Σε ευχαριστώ λοιπόν mariaj που με βοήθησες αν μη τι άλλο εκείνη τη στιγμή να μην ψαρώσω και να υποστηρίξω με αυτοπεποίθηση το δίκιο μου (δεδομένου ότι δεν είχαμε κάνει και καμιά παρανομία), με αποτέλεσμα να μη χαλάσει η διάθεσή μου και πιθανότατα και η εκδρομή μου.
Θα ήθελα να προσθέσω ότι σε κάποια πράγματα οι συμβουλές ή μάλλον οι ιστορίες ολόκληρες «λένε» πράγματα που κανένας έντυπος ή ηλεκτρονικός οδηγός δεν μπορεί να πει.

Έτσι για την ιστορία .... αργότερα προσπάθησα να καταλάβω σε ποια ... χώρα μας σταμάτησαν με βάση το χάρτη...

… και κατέληξα ότι δεν είμαι σίγουρη. Ήταν κάπου στο μέσο της διαδρομής Banja Luka – Travnik και λίγο μετά το Kneževo, δηλ. κάπου κοντά στα σύνορα... της Σέρβικης Δημοκρατίας και της Ομοσπονδίας της Βοσνίας.

Η διαδρομή συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο… με έναν φιδίσιο δρόμο μέσα σε ένα καταπράσινο με οργιώδη βλάστηση περιβάλλον. Ενίοτε συναντούσαμε βροχούλα, μικρές ομίχλες και είδαμε και δυο τρεις φορές και ουράνιο τόξο.



Αξιοπρόσεκτο είναι τα πολύ συχνά νεκροταφεία που συναντήσαμε στο δρόμο. Κάθε χωριό είχε τα δικά του πολλά σημεία ταφής. Σαν να είχε η κάθε οικογένεια το δικό της, δίπλα στο σπίτι της.

Καμιά 30αριά km πριν το Σεράγεβο συναντήσαμε για δεύτερη φορά διόδια στη Βοσνία που συνεπάγεται μια ευθεία – ανάσα δρόμος έως την πρωτεύουσα.

Μπήκαμε στην πόλη μέρα, αλλά μέχρι να παρκάρουμε είχε πια νυχτώσει. Αυτό σημαίνει ότι ήταν 7:15 το απόγευμα.

......................... post ....... .............................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;