Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Άρωμα ανατολής….
Που είχαμε μείνει; Στο μεσημεριανό μας γεύμα, στη Βιέννη...

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας στη Βιέννη, η οικοδέσποινα φίλη μας μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει τι να μαγειρέψει.
«Τη σπεσιαλιτέ σου» της είπα. Κάνε μας έκπληξη.
Η σπεσιαλιτέ της λοιπόν ήταν ... όλο το τραπέζι, αφού όλα ήταν υπέροχα, αλλά ειδικότερα θα έλεγα ότι ήταν αυτές οι μικρές μπάλες (που μοιάζουν με του φούτμπολ).
Αυτές οι μικρές μπάλες ήταν τραγανό τηγανητό πλιγούρι γεμιστό με κιμά!! Οπτικά μοιάζουν με τα arancini της Σικελίας μόνο που σε αυτά το εξωτερικό κέλυφος είναι πληγούρι αντί για ρύζι και η γέμιση είναι αρνίσιος κιμάς. Από μπαχαρικά; Τα περισσότερα βρίσκονταν μέσα στη σούπα γιαουρτιού, που συνόδευε τα kibbeh, όπως λέγονται. Βούταγες το kibbeh μέσα στη σούπα σου και … απόλαυση!
Το τραπέζι είχε και κοτόπουλο με χιλιάδες μπαχαρικά, πίτα, καταπληκτικό ρύζι με αμύγδαλα και κουκουνάρι και σαλάτες απίστευτες. Η μία ήταν με ψημένα κομματάκια αραβικής πίτας μέσα (αντί κρουτόν) και μια σoς ροδιού καταπληκτική και η άλλη ήταν μια παραλλαγή της ταμπουλέ. Εννοείτε ότι πήρα τις συνταγές, αν και αυτή με τα kibbeh δεν νομίζω ότι θα την επιχειρήσω ποτέ, αφού μου φαίνεται δύσκολη.

Ο άντρας μου μετά από αυτό το γεύμα νομίζω ότι είχε πάρει ύφος αντίστοιχο με αυτό που είχε μετά τα ,,, λουτρά της Βουδαπέστης.
Αυτό σημαίνει ότι … την πέτυχα και την αναψυχή και σήμερα!!! Αν και εδώ που τα λέμε… δεν οφείλεται και πολύ σε μένα

Πολύ όμορφα κύλησε το γεύμα. Το κύριο θέμα συζήτησης ήταν πως είναι η Αυστριακή κοινωνία και πως η ζωή των φίλων μας μέσα σε αυτή.
Η Βιέννη διατηρεί την πρώτη θέση της ως πόλη που προσφέρει την καλύτερη ποιότητα ζωής στον κόσμο. Θεωρούσα τους φίλους μας πολύ τυχερούς που ζούσαν … στην κορυφή της λίστας. Προφανώς και εκείνοι ήταν πολύ ευχαριστημένοι, αλλά …. πάντα υπάρχει ένα αλλά!
Είχαν πεθυμήσει την Ελλάδα.

Η κοινωνία της Αυστρίας είναι δεκτική με οποιονδήποτε μη Αυστριακό θέλει να ενταχθεί σε αυτήν. Παρέχει εκπαίδευση, περίθαλψη και επιδόματα για να ζήσει αρκεί να δεχθεί να ακολουθεί τις νόρμες της χώρας. Η αποδοχή και ο σεβασμός των αυστριακών αξιών αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχή συμβίωση του Αυστριακού πληθυσμού και των ανθρώπων από τρίτες χώρες που ζουν ή επισκέπτονται την Αυστρία.
Το παραπάνω θα μου πείτε ισχύει για όλες τις χώρες. Η διαφορά όμως είναι ότι στην Αυστρία ... τηρούνται με μεγάλη ευλάβεια.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω το πάθημα της φίλης μας όταν τρέχοντας για να πάει στο γιατρό το παιδί της πέρασε τη διάβαση με κόκκινο. Στην αρχή δεν κατάλαβα το παράδοξο της υπόθεσης. Μετά μου το εξήγησε ξανά: Πέρασε τη διάβαση των πεζών, ως πεζή με αναμμένο το φανάρι για τους πεζούς με κόκκινο. Ήταν αναμμένος δηλαδή ο Σταμάτης! Την είδε η αστυνομία και της έκοψε επί τόπου πρόστιμο. Ή 30€ ντούκου ή περάστε από το τμήμα με 100€ ντούκου!
Απίστευτο; Για έναν Έλληνα … ναι. Είναι απίστευτο. Αυτό το σκηνικό έγινε σε δρόμο με μηδέν αυτοκίνητα εκείνη τη στιγμή.
Το ξέρω ότι όταν ο «Σταμάτης» είναι αναμμένος πρέπει να περιμένουμε τον πράσινο «Γρηγόρη» για να περάσουμε τη διάβαση. Δεν θέλω να πω περισσότερα αλλά …εγώ νομίζω ότι θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να προσαρμοστώ σε τέτοιες συνθήκες!
Αυτό εννοούσα όταν παραπάνω ανέφερα ότι στην Αυστρία τηρούνται οι νόμοι με … ευλάβεια!

Το πρόγραμμα για τη συνέχεια είχε … όπερα. Πιθανότατα να είχε και η πραγματικότητα όπερα εκτός από το πρόγραμμά μου …. αν όμως σηκωνόμασταν από το τραπέζι έγκαιρα. Η αραβική κουζίνα και το ραχάτι ήταν πιο μεγάλο δέλεαρ για τον άντρα μου απ΄ ότι να πάμε να στηθούμε στο γκισέ των όρθιων για ένα φθηνό εισιτήριο όπερας. Για τα παιδιά ούτε λόγος.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφερθώ λίγο στην όπερα της Βιέννης και στα εισιτήρια των παραστάσεών της.
H Κρατική όπερα της Βιέννης είναι από τα πιο γνωστά κτίρια της πόλης. Όμορφη, αριστοκρατική, επιβλητική αποτελεί ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο αξιοθέατο της Βιέννης.

Ιδρύθηκε το 1868 και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Έχει παράσταση σχεδόν κάθε βράδυ και καμία από τις περίπου 300 παραστάσεις κάθε χρόνο δεν είναι ίδιες μεταξύ τους! Η season ξεκινάει από τον Σεπτέμβριο και “κρατάει” έως τον Ιούνιο.
Τα εισιτήρια για μια παράσταση 4μελούς οικογένειας ήταν για μας απαγορευτικά. Χώρια βέβαια του ότι για τα παιδιά η όλη φάση δεν νομίζω ότι θα αποτελούσε και highlight της εκδρομής. Υπήρχε όμως τρόπος να δούμε μια παράσταση οικονομικά και αυτός ήταν αν κατάφερνα να προμηθευτώ εισιτήριο ορθίων.

Σύμφωνα με το πιστεύω ότι «Όλοι πρέπει να έχουν ίση πρόσβαση στην όπερα», η Wiener Staatsoper προσφέρει 600 εισιτήρια όρθιων σε κάθε παράσταση. Αυτά τα εισιτήρια κοστίζουν 3-4€, ανάλογα με το επίπεδο που θα διαλέξουμε (Parterre, Balcon, or Galerie).
Τα εισιτήρια ορθίων πωλούνται 80 με 90 λεπτά πριν την παράσταση, που σημαίνει ότι για να έχει κάποιος ελπίδα για εισιτήριο θα πρέπει να στηθεί στην ουρά από τις 5:30 με 6:00 ή και νωρίτερα και με ντύσιμο λίγο προσεγμένο (κάτι που είχαμε φροντίσει για σήμερα).

Ακόμα και εγώ δυσκολεύτηκα σήμερα να ακολουθήσω το πρόγραμμα. Λίγο του ότι πίστευα ότι το στήσιμο για τα εισιτήρια θα είχε αμφίβολα αποτελέσματα, λίγο του ότι αισθανόμουν άσχημα να εγκαταλείψω το τραπέζι και ενώ σκεφτόμουν από ώρα την όπερα … δεν το έπαιρνα απόφαση.
Πραγματικά απολάμβανα το μεσημεριανό γεύμα και την παρέα, αλλά ήθελα πολύ και να δοκιμάσω την τύχη μου στην όπερα. Όταν ο άντρας μου πια μου “ξεκαθάρισε τη θέση του” λέγοντάς μου: «που να τρέχουμε τώρα;» αναζήτησα άλλη παρέα. Πρότεινα στην οικοδέσποινα να παρατήσουμε άντρες και παιδιά να πάμε οι δυο μας! Σε περίπτωση που δεν βρίσκαμε εισιτήρια ας πηγαίναμε απλά μια βόλτα για καφέ. Πίστευα ότι ήταν πολύ τολμηρή η πρότασή μου και θα έτρωγα χυλόπιτα, αλλά προς έκπληξή μου άκουσα το: «Να φτιάξω ένα καφεδάκι και πάμε».

Απογευματινή βόλτα…
Ήπιαμε και το καφεδάκι μας και φύγαμε.

Πάλι είχα συνοδό-ξεναγό στη Βιέννη. Ούτε είχα έννοια ποιο τραμ θα πάρουμε, ούτε από πού θα πάμε, ούτε να κοιτάζω χάρτες και πηγαίναμε και “σφαίρα”.

Φτάσαμε έξω από την όπερα μάλλον αργά για εισιτήριο, αφού το γκισέ των ορθίων … ήταν άδειο.
Ναι πράγματι… είχαν τελειώσει τα εισιτήρια.
Κατά βάθος το περίμενα, αφού σήμερα ήταν η πρώτη παράσταση μετά από το καλοκαίρι και μάλιστα με πολύ “πιασάρικο” έργο. Η παράσταση που ανέβαινε ήταν η “La Traviata”. Κρίμα! Είμαι σίγουρη ότι θα μου άρεσε πολύ!

Στο γκισέ πετύχαμε έναν Αιγύπτιο υπάλληλο, ο οποίος χαιρετήθηκε στα αραβικά με τη συνοδό μου. «Αφού μιλάτε την ίδια γλώσσα δεν του λες τίποτα μπας και μπούμε και εμείς μέσα;», της είπα. Ως βέρα Ελληνίδα προσπάθησα να χρησιμοποιήσω «μέσο». Και η φίλη μου το επιχείρησε! Του είπε κάτι στα αράβικα αλλά την αρνητική απάντηση την κατάλαβα αμέσως γιατί ήταν ένας διεθνής μορφασμός. Είπα … μήπως. Αλλά εδώ είναι Αυστρία!
Κρίμα! Την επόμενη φορά; Δεν ξέρω αν θα υπάρξει.

Αφού χάσαμε την παράσταση μπήκαμε μόνο για λίγο και για όσο επιτρεπόταν μέσα για να νιώσουμε την ατμόσφαιρα....

Στη συνέχεια είπαμε να πάμε να περπατήσουμε.

Πήραμε την Karntner Strasse και στη συνέχεια στρίψαμε στην Bosendorferstrasse, ώσπου φτάσαμε στο κτίριο του Συλλόγου φίλων της Μουσικής. Εδώ στο Musikvereinsgebaude η Φιλαρμονική της Βιέννης γιορτάζει κάθε χρόνο το νέο έτος παίζοντας Strauss. Είναι αίθουσα συναυλιών και αποτελεί έδρα της Φιλαρμονικής της Βιέννης καθώς και του Συλλόγου Μουσικών της Βιέννης. Θεωρείται ότι έχει την καλύτερη ακουστική στον κόσμο. Χτίστηκε το 1863.

Κάθε Πρωτοχρονιά η Ελληνική Τηλεόραση έχει απ’ ευθείας μετάδοση του «Γαλάζιου Δούναβη» από την αίθουσα φίλων της Μουσικής.

Ήταν κλειστή βέβαια την ώρα που ήρθαμε, αλλά μου άρεσε που την είδα έστω και απ’ έξω. Στην πλατεία του μεγάρου υπήρχαν και πολλά αστέρια διάσημων συνθετών, όπως του Brahms …

Η φίλη μου, η οποία συμμεριζόταν πολύ τον ενθουσιασμό μου για τη βόλτα αυτή στη Βιέννη, την είχε “δει” ο προσωπικός μου φωτογράφος. Όπου πηγαίναμε με έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες. Όλο “κλικ” άκουγα γύρω μου. Πολύ το ευχαριστήθηκα, αφού τον άντρα μου και τα παιδιά μου θα πρέπει να τους παρακαλέσω για να βγάλουν μια φωτογραφία και να τους χρωστάω και υποχρέωση!

Μετά προχωρήσαμε προς την Karlplatz.
Η Karlskirche είναι αφιερωμένη στον Άγιο Charles Borromeo, άγιος που επικαλείται σε περιόδους λοιμού. Χτίστηκε το 1737 και παραμένει πιο σημαντικό μπαρόκ θρησκευτικό κτίριο της Βιέννης.

Το πάρκο και η μικρή λίμνη μπροστά στην Karlkirche είναι το τέλειο σημείο για μια μικρή ανάπαυλα, για άραγμα, για μπύρα, για περαντζάδα ή για ρομαντζάδα.
Το πεζουλάκι περιμετρικά της λίμνης αποτελεί το τέλειο καθιστικό με θέα την εκκλησία του Καρόλου.

Πολύ κοντά στην Karlplatz ήταν και το πολύ οικείο κτίριο της Απόσχισης

Απόσχιση ονομάστηκε ένα ρεύμα καλλιτεχνών του 1897, που αποχώρησε από την ένωση Αυστριακών καλλιτεχνών με επικεφαλής τον Gustav Klimt. Είναι γνωστή και σαν Σετζεσιονισμός.

Το κτίριο του συλλόγου της ένωσης τέχνης της Απόσχισης (Secession) είναι ένα αρτ νουβό κτίριο, από τα πλέον γνωστά της Βιέννης κυρίως λόγω του χρυσού θόλου του. Το «χρυσό λάχανο» όπως χαϊδευτικά το αποκαλούν οι Βιεννέζοι είναι το σύμβολο της Απόσχισης και είχε προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στον πληθυσμό την εποχή της κατασκευής του.

Και γιατί το αποκάλεσα «οικείο» το κτίριο της Απόσχισης; Γιατί στο παρελθόν, τη δεκαετία του ’90, το έβλεπα καθημερινά στην τηλεόραση, αφού φιγουράριζε στους τίτλους αρχής μιας αστυνομικής σειράς που προβαλλόταν καθημερινά. Θυμάστε τον «υπαστυνόμο Ρεξ»; Εκείνο το απίθανο λυκόσκυλο; Ο Ρεξ ήταν …Αυστριακός και μάλιστα Βιεννέζος! Η σειρά είχε φόντο τη Βιέννη και ειδικά το κτίριο της Απόσχισης μου θύμιζε τη σειρά.
Άλλα landmarks της πόλης που είχαν επιλεγεί για τους τίτλους αρχής ήταν η ρόδα του Prater, η όπερα και το Κοινοβούλιο.

Εγώ πάντως ήμουν χαρούμενη και στη φωτογραφία μου με φόντο το κτίριο της Απόσχισης, που μου έβγαλε η προσωπική μου φωτογράφος, είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Η συνέχεια θα είχε καφέ στο Sacher. Όμως δεν ξέρω τι με έπιασε. Σκέφτηκα τους άντρες μόνους τους, που με τα 6 παιδιά θα πήγαιναν στο Prater, σκέφτηκα τα πόδια μου που είχαν κουραστεί απίστευτα με το σημερινό περπάτημα. Δεν ήταν και λίγα τα χιλιόμετρα που είχαμε περπατήσει το πρωί …

... και άλλα 2 απογευματινά χιλιομετράκια…
Και το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα είχα κάνει και με τακουνάκι σήμερα για να είμαι περιποιημένη αφού θα πήγαινα και όπερα.

Έτσι, κάπου εδώ κοντά στο σταθμό της Karlplatz .....

.... και λίγο πριν καταρρεύσω, πρότεινα να γυρίσουμε πίσω.

Βέβαια μετάνιωσα που δεν πήγαμε για καφέ στο Sacher. Και για τον καφέ που δεν ήπια και για τη Sachertorte που δεν έφαγα, αλλά και για την παρέα και τη φάση.

Prater
Γυρίσαμε πίσω και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο Prater...

Το Prater είναι το γνωστό πάρκο της Βιέννης, το οποίο είναι το παλαιότερο πάρκο ψυχαγωγίας στον κόσμο. Το σήμα κατατεθέν και του πάρκου αλλά και της Βιέννης είναι η ρόδα Riesenrad. Η περίφημη αυτή ρόδα, άνοιξε στις 3 Ιουλίου του 1897 (ύστερα από μια περίοδο κατασκευής περίπου 8 μηνών) ως φόρος τιμής για τα 50 χρόνια μοναρχίας του Φραγκίσκου-Ιωσήφ!
Μα, τι χρονολογίες είναι αυτές! Μου φαίνεται ότι ή το Prater είναι πάρα πολύ παλιό ή ότι η εποχή της Αυστροουγγαρίας είναι πάρα πολύ πρόσφατη!

Μπήκαμε στο πάρκο από την κύρια είσοδο, από την πλατεία Riesenradplatz.

Δίπλα μας υψωνόταν η διάσημη ρόδα – αντίκα μέσα σε μια μωβ απόχρωση. Οι γόνδολες είναι κλειστού τύπου και μοιάζουν με μίνι-βαγόνια τρένου. Μοιάζει ίδια και απαράλλαχτη με το πως ήταν και στα γυρίσματα της ταινίας «Ο τρίτος άνθρωπος» του 1949, το γνωστό φιλμ νουάρ με τον Orson Welles…. γιατί δεν μπορώ να μην κάνω και μια μικρή αναφορά σε film location.


Μιλούσαμε στο τηλέφωνο με άντρες και παιδιά ψάχνοντας να τους βρούμε.
«Είμαστε κάτω από το ψηλότερο παιχνίδι» μας έλεγαν…
Μα εμένα όλα ψηλά μου φαίνονται. «Σε ποιο απ’ όλα;»

Ύστερα από μερικά πάνω κάτω και πέρα δώθε μέσα στο λαβύρινθο του πάρκου, τελικά συναντηθήκαμε στην Calafaciplatz.
Το ψηλότερο παιχνίδι τελικά έμαθα ότι ήταν το Prater Turm, που είχε 117μ. ύψος... για όποιον αντέχει.
Μια μικρή ανάπαυλα με ένα παγωτάκι στο χέρι ήταν απαραίτητη.

Ότι έρευνα και αν είχα κάνει σχετικά με τα παιχνίδια του Prater, ποια είναι τα δημοφιλή, ποια αξίζουν και ίσως θα μας αρέσουν πιο πολύ … πήγε στράφι. Από κοντά είναι αλλιώς τα πράγματα. Κάποια ήταν πολύ φοβιστικά, κάποια ήταν πολύ ψηλά, κάποια ήταν πολύ ήπια και κάποια δεν τα βρίσκαμε αφού ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και το “σχήμα” μας επίσης μεγάλο και δυσκίνητο.

Το επόμενο τρίωρο είμαστε στο Prater. Μπήκαμε σε διάφορα παιχνίδια, κάποια πολύ ζόρικα (όχι εγώ), κάποια χαλαρά, κάποια διασκεδαστικά.

Ανάμεσα στα τρία πιο «κόβει την ανάσα» highlights παιχνίδια του πάρκου ... Prater Turm, Boomerang και Volare coaster, οι γενναίοι της παρέας διάλεξαν το τρίτο...

Είναι ένα coaster, στο οποίο είσαι ξαπλωμένος με το στομάχι κάτω και όπως μας είπαν οι συμμετέχοντες ήταν σαν να πετάς…
Με γεια τους με χαρά τους… εγώ δεν μπαίνω σε τέτοιο…

Εδώ μπήκαν οι πιο δειλοί της παρέας ...

Εδώ έπαιξαν οι πιο εύστοχοι της παρέας…

Στην παλιά ρόδα δεν μπήκα, αφού ήταν και λίγο «τσιμπημένη», μπήκα όμως στην πιο σύγχρονη τη λεγόμενη Blumenrad. Λέγεται και ρόδα των λουλουδιών...

Είδα τη Βιέννη από τα 50μ. ύψος…ή μάλλον το πάρκο αφού μέσα στη νύχτα τι άλλο να δω;

Τα μικρά μικρά μπήκαν σε κάτι Karts και κάτι κλασσικά συγκρουόμενα.
Υπήρχαν και κάποια που πολύ θα το θέλαμε, σαν το skydiving ….

... αλλά ήθελαν χρόνο … και κυρίως … χρήμα. 50€ το δίλεπτο και χρειαζόταν και μισή ώρα εκπαίδευση πριν μπεις στο θάλαμο!

Γενικά θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ όμορφο λούνα παρκ, στο οποίο μπορείς να περάσεις όμορφα χωρίς να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία. Δεν το χαρακτηρίζω "θεματικό", γιατί δεν μοιάζει με τα θεματικά πάρκα της Ευρώπης, που κάθε παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από κάποιον ήρωα comic. Είναι ένα κλασικό λούνα παρκ, σαν αυτά του παρελθόντος. Το βράδυ ειδικά που πήγα εγώ που φωτίζεται με πολύχρωμες αμέτρητες λυχνίες led βγάζει κάτι το ρομαντικό από προηγούμενες δεκαετίες. Και εμένα πάντα με γοητεύει ότι παλιό … λειτουργεί ακόμα.

Παράλληλα εκπλήρωσε τα standard μου, που είναι και δύο στην περίπτωση αυτή: Αξιοθέατο και αναψυχή μαζί. Χα,χα,χα

Κατά τις 11:00 που πλέον πια έκλεινε και το Prater φύγαμε και εμείς. Το τραμ έχει στάση ακριβώς απ’ έξω και οδηγίες για το πώς θα επιστρέψουμε στο διαμέρισμά μας είχαμε από τους φίλους μας…

Χα,χα όχι ακριβώς! Τα καταφέραμε όμως. Αλλάξαμε δύο τραμ με μια μικρή αναμονή ανάμεσα, λόγω του ότι ήταν και λίγο αργά για τα δεδομένα της Αυστρίας...

Περπατήσαμε και λίγο σε μια "νεκρή" Βιέννη, αφού στη γειτονιά μας δεν κυκλοφορούσε ούτε κατσαρίδα...

Στο σπίτι στη συνέχεια έφτιαξα μια μακαρονάδα και φάγαμε, είδαμε λίγο Us open και μετά πέσαμε για ύπνο.

Ωραία ήταν σήμερα!

....................... post ............ .................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;