Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Η πρωτεύουσα της Σλοβακίας
Μπαίνοντας στην πόλη περάσαμε πάνω από το Δούναβη και κάτω από το UFO, έναν ιπτάμενο δίσκο που κρατάει τη νέα γέφυρα της Μπρατισλάβας. Από εδώ βλέπαμε στα αριστερά μας και το κάστρο της Μπρατισλάβας, στο οποίο δεν είχαμε σκοπό να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο από τη ματιά που ήδη του χαρίσαμε.

Η Μπρατισλάβα έγινε μόλις πρωτεύουσα της Σλοβακίας το 1993, αμέσως μετά τη διάλυση της ενιαίας Τσεχοσλοβακίας. Ως νεότερη πρωτεύουσα δεν έχει και πολλά αξιοθέατα να μας επιδείξει, τουλάχιστον όχι τόσο “κράχτες” σαν αυτά που έχουν οι γειτόνισσες πρωτεύουσες.

Τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Μπρατισλάβα είναι τα δύο που ήδη ανέφερα και η παλιά της πόλη.
Το κάστρο της Μπρατισλάβας είναι ένα τεράστιο τετράγωνο κτίριο με 4 πύργους στις γωνίες του, στην κορυφή ενός λόφου, το οποίο έχει τη μορφή αυτή τα τελευταία 50 χρόνια, κάτι που εμένα τουλάχιστον δεν με δελέαζε καθόλου να αφιερώσω χρόνο για αυτό.
Στο UFO tower, αυτή την μεταμοντέρνα γέφυρα του ’72, θα ήθελα αν μπορούσαμε να ανεβούμε να δούμε τη θέα, αλλά ως λάτρης του value for money που είμαι σε συνδυασμό με τα 7,5€ της εισόδου (x4 άτομα) …”έκαψα” αυτό το σενάριο.
Αυτό που έμεινε να κάνουμε είναι μια χαλαρή βόλτα στην παλιά πόλη της Μπρατισλάβα.

Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της περάσαμε δίπλα και από την εκκλησία των στέψεων των Αυστρο-ούγγρων βασιλιάδων, το ναό του Αγίου Μαρτίνου.

...περάσαμε όμως και δίπλα από το παλιό παλάτι, που σήμερα είναι το Προεδρικό Μέγαρο...

Φτάσαμε στο κέντρο της πόλης γύρω στις 6:30, δηλ. λίγο πριν νυχτώσει. Δεν θα έπρεπε! Θα έπρεπε να φτάσουμε λίγο νωρίτερα. Ο άντρας μου, ο γιος μου και ο Ατετοκούμπο έφταιγαν γι’ αυτό!!!
Αν φτάναμε νωρίτερα ίσως να προλαβαίναμε να πάμε σε μια γκαλερί, που είχα στο μυαλό μου. Η Nedbalka Gallery είναι μια πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης της Σλοβακίας, η οποία φιλοξενείται σε ένα όμορφο κτίριο της Μπρατισλάβας. Εκτός από τα έργα που θα βλέπαμε, θα μπορούσαμε να θαυμάσουμε και το ίδιο το κτίριο, το οποίο έχει μεγάλες ομοιότητες με το μουσείο Gugenheim της Νέας Υόρκης. Και επειδή στη Νέα Υόρκη άμεσα δεν … προβλέπεται να πάμε… έλεγα μήπως βολευτώ με το υποκατάστατο.
Την επόμενη φορά θα συνδυάσω τη Nedbalka Gallery μαζί με την Danubiana, ένα μουσείο τέχνης που βρίσκεται πάνω σε ένα νησί στο Δούναβη.

Το υπαίθριο parking Gorkeho, που είχα επισημάνει ήταν τελικά ιδιωτικό, οπότε αναγκαστήκαμε να παρκάρουμε στο διπλανό πανάκριβο υπόγειο parking της όπερας, που οι σημειώσεις μου έλεγαν να μην παρκάρουμε εκεί, γιατί είναι ακριβό. Θα είχε και παράσταση στην όπερα σε λίγο με συνέπεια να είχε και κίνηση. Πείτε μου οι χρηστικές πληροφορίες που δίνω δεν είναι πολύ σημαντικές;

Συνεχίζω…
Βγαίνοντας έξω βρεθήκαμε μπροστά στο κτίριο του Εθνικού Θεάτρου. Βρίσκεται στην «κεφαλή» της μεγάλης μακρόστενης πλατείας Hviezdoslavovo και έχει έναν «αέρα» πολύ Βιεννέζικο.

Εμείς από εκεί στρίψαμε προς στον κεντρικό δρόμο Rybarska brana για να βολτάρουμε. Τα περισσότερα αξιοθέατα της Μπρατισλάβα σε αυτόν το δρόμο βρίσκονται.

Εμείς κάναμε τα κλασικά. Διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο και βλέποντας τα αξιοθέατα κάναμε παράλληλα και αυτά που κάνουμε πάντα δηλ. φάγαμε πίτσα στο χέρι, φάγαμε και παγωτό, χαζέψαμε στα μαγαζιά, βγάλαμε φωτογραφίες και αγοράσαμε και αναμνηστικά μαγνητάκια.
Εδώ με το μαγνητάκι ζορίστηκα λίγο αφού τα περισσότερα είχαν το κάστρο και μόνο. Ήθελα κάτι άλλο εκτός του κάστρου για αναμνηστικό στη συλλογή μου. Το κάστρο και δεν μου αρέσει και δεν πήγα κιόλας.

Λίγο πριν φτάσουμε στην πλατεία Hlavne, πέσαμε πάνω στο «man at work». Ο χάλκινος χαρακτήρας του ανθρώπου που βγαίνει από το κανάλι είναι αναμφισβήτητα το πιο φωτογραφημένο γλυπτό στην πόλη.

Λίγα μέτρα μακριά του συναντήσαμε και το δεύτερο χάλκινο γλυπτό, το «Schone Naci». Πρόκειται για την αναπαράσταση ενός εκκεντρικού κατοίκου, που ζούσε εδώ το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και θεωρήθηκε χάρη στην κομψότητα και την ευγένεια του, αναπόσπαστο μέρος του περιπάτου στην Μπρατισλάβα.

Η πλατεία Hlavne Namestie είχε ένα ενδιαφέρον. Από τη μια μεριά έχει έναν περίεργο αρχιτεκτονικό αχταρμά, που αποτελεί το όμορφο παλιό Δημαρχείο και από την άλλη μεριά έχει δύο αντικριστές Πρεσβείες Ελλάδας και Γαλλίας και στη μέση ένα όμορφο συντριβάνι.

Ήξερα όμως και για ένα ακόμα τρίτο άγαλμα που δεν έβλεπα πουθενά. Είναι ένα χάλκινο άγαλμα ενός Nαπολεόντιου στρατιωτικού. Ο Ναπολέων είχε βομβαρδίσει σφόδρα την πόλη κατακτώντας τη και γι’ αυτό όχι τυχαία το άγαλμα έχει γυρίσει την πλάτη του στη Γαλλική πρεσβεία! Ακουμπά χαλαρά σε ένα παγκάκι της πλατείας. Σε ποιο όμως παγκάκι;
Έψαχνε η ματιά μου να το βρει αλλά μάταια. Το είπα και στους υπόλοιπους «Ψάχνω ένα άγαλμα που θα ‘πρεπε να ‘ναι εδώ. Κοιτάξτε και εσείς». Δεν είχαν όμως ιδιαίτερη πρεμούρα να ψάχνουν για αγάλματα. Δεν έχει και πολλά αξιοθέατα η Μπρατισλάβα και τώρα που ήρθα εγώ λείπουν και αυτά τα λίγα που έχει;
Δεν καθίσαμε στην πλατεία παρόλο που ήθελα χρόνο για να περιεργαστώ… τα παγκάκια και τα αγάλματα, αλλά περιεργάστηκα εκτενώς την τουαλέτα ενός χαριτωμένου καφέ της πλατείας του «Wine not», που ήταν πραγματικά πολύ καλή. (Κι άλλη χρηστική πληροφορία .. ) Είχε και ατομικά υφασμάτινα πετσετάκια για να σκουπίσεις τα χέρια σου.

Το “Wine not” δίπλα στην Ελληνική πρεσβεία…

Συνεχίσαμε ως εκεί που ο δρόμος στενεύει αρκετά και τα χρωματιστά σπίτια έρχονται πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Περάσαμε κάτω και από τη μία και μοναδική πύλη της παλιάς πόλης που διατηρείται από τη Μεσαιωνική εποχή, την Πύλη του Αγίου Μιχαήλ, η οποία είναι και το παλαιότερο κτίριο της πόλης.

Κάτω από την πύλη υπάρχει ένας χρυσός κύκλος, γνωστός ως “χιλιόμετρο μηδέν”. Επεξηγεί τις αποστάσεις από την Μπρατισλάβα σε άλλες 29 πρωτεύουσες. Μόνο που οι αποστάσεις αυτές δεν είναι πραγματικές, αλλά είναι οι αποστάσεις σε ευθεία γραμμή. Αν μέχρι την Αθήνα είχε ευθεία δρόμο θα ήταν 1253 km. Θα γλυτώναμε 400km.

Είδαμε και το σπίτι με τη στενότερη πρόσοψη…

...περάσαμε κάτω από την Πύλη ώσπου φτάσαμε ως την έξοδο της παλιάς πόλης προς τη σύγχρονη...

Επιστρέψαμε πίσω από τον ίδιο δρόμο.
Είδαμε τη νυχτερινή άποψη της πλατείας Hlavne Namestie …..

...και τη νυχτερινή άποψη του Θεάτρου. Ήταν ώρα παράστασης και είχε μαζευτεί κόσμος...

Λέγεται μάλιστα ότι ανάμεσα στον κόσμο βρίσκονται και πολλοί γείτονες Βιεννέζοι, οι οποίοι έρχονται και λόγω των καλών παραστάσεων, αλλά και λόγω των πιο οικονομικών παραστάσεων (σε σχέση με τις αντίστοιχες της Βιέννης).

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω το εντυπωσιακό: Η χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα στις δύο πρωτεύουσες Βιέννη-Μπρατισλάβα αποτελεί την πιο μικρή απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε δυο πρωτεύουσες παγκοσμίως.

Δεν είναι αξιοθέατο αλλά εδώ έφαγα μια πολύ ωραία ιταλική πίτσα και καλό είναι να το θυμάμαι γιατί άφησα και εκκρεμότητες (τις δύο Πινακοθήκες... μην ξεχνιόμαστε)

Σοκ έπαθα όταν το μηχάνημα στάθμευσης μας ζήτησε 7,5€ για δυο ώρες παρκάρισμα. Πως της είδε η Μπρατισλάβα; Προσπαθεί να μοιάσει στη Βιέννη;
Μια πόλη με αξιοθέατα δυο μπρούτζινα αγάλματα και ένα κύκλο με χιλιομετρικές αποστάσεις (που είναι και λάθος!) να ζητάει 7,5€ για δυο ώρες παρκάρισμα; Και ήθελα να πάω και στην Πινακοθήκη τους…
Όμορφη βόλτα κάναμε, αλλά αυτό δεν χρειαζόταν ...

Φεύγοντας ενώ είχε για τα καλά νυχτώσει (8:30 μ.μ.) πήρε το μάτι μου και μια φωταγωγημένη και γνώριμη εκκλησία. Είναι αυτή του Αγίου Μαρτίνου. Ουπς! Ξέχασα να πάμε να την δούμε από κοντά. Αυτά έχουν οι χαλαρές βόλτες. Φταίει που έχω υποσχεθεί χαλαρό ταξίδι φέτος! Στον Καθεδρικό του Αγίου Μαρτίνου έχουν γίνει πάρα πολλές στέψεις βασιλιάδων, ανάμεσα σε αυτές και της Μαρίας Θηρεσίας. Έπρεπε να πάμε!

Αφού γυρίσαμε στην Ελλάδα η περιέργεια με έσπρωξε να ψάξω για το μπρούτζινο άγαλμα που δεν είδα. Βρήκα ένα άρθρο (Σεπτεμβρίου ’18) που έλεγε ότι «Άγνωστοι βανδάλισαν το χάλκινο άγαλμα του ναπολεόνιου στρατιώτη, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Μπρατισλάβα μπροστά στη γαλλική πρεσβεία. Οι τοπικές αρχές πήραν το άγαλμα για επισκευή. Το Δημοτικό συμβούλιο δήλωσε ότι το άγαλμα σύντομα θα επιστρέψει». Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο (που πήγα εγώ) ο …Hubert (το άγαλμα) δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει. Και να φανταστείτε ότι είναι ένα από τα λίγα δημοφιλή σημεία που διαθέτει η πόλη!

(Photo από το internet)

Φύγαμε. Η Βιέννη πια ήταν μια ώρα δρόμος. Σύνορα δεν καταλάβαμε.
Είχα ειδοποιήσει τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματός μας στη Βιέννη ότι θα φτάναμε λίγο καθυστερημένα, δηλ. κατά τις 9:00 και όλα καλά. Που εκείνα τα τρελά που κάναμε στο προηγούμενο ταξίδι που φτάναμε στις 12 το βράδυ;
Το διαμερισματάκι ήταν ότι πρέπει για μας. Είχε μια μεγάλη σαλονοτραπεζαρία, ένα υπνοδωμάτιο και μια μικρή μεν αλλά την πιο εξοπλισμένη κουζίνα που έχω δει, την οποία και εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο. Δεν νομίζω να έμεινε κάποιο σκεύος ή ηλεκτρική συσκευή παραπονεμένη τις επόμενες τρεις ημέρες.


Είχε και μια μικρή αυλή. Το σημαντικότερο όμως όλων ήταν το καλυμμένο garage για το αυτοκίνητο, το οποίο ήταν και ισόγειο και εντελώς δίπλα στο διαμέρισμα. Το garage ήταν και ο βασικότερος λόγος που το επέλεξα σε συνδυασμό με την τιμή του. Με 86€ το βράδυ και 15’ απόσταση από το κέντρο με το τραμ, για Βιέννη εμένα μου φάνηκε «λαχείο».

Οι φίλοι μας…
Στη Βιέννη τα τελευταία 2 χρόνια ζούσαν κάποιοι φίλοι μας. Για την ακρίβεια ζούσε ένας φίλος του άντρα μου (Ελληνοσύριος) με την οικογένειά του. Ζούσαν στην Ελλάδα για πολλά χρόνια όταν λόγω κρίσης αναγκάστηκαν να την απαρνηθούν για χάρη της Αυστρίας.
Η Αυστριακή κοινωνία ως γνωστόν καλοδέχεται τους Άραβες σε αντίθεση με τη γείτονα (που το πάλαι ποτέ αποτελούσαν και μία χώρα) Ουγγαρία. Όμως παρόλο που οι φίλοι μας είχαν τακτοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό με τα επιδόματά τους και τα σχολεία τους και τον κύκλο τους ήθελαν … να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αφού στην Ελλάδα τους αρέσει περισσότερο ο τρόπος ζωής!

Εγώ πίστευα ότι είχαν ευοδώσει οι προσπάθειες επιστροφής τους στην Ελλάδα και δεν είχα στο μυαλό μου ότι μπορεί να τους συναντήσουμε. Λίγες μέρες πριν το ταξίδι ο άντρας μου, μου είπε ότι οι φίλοι μας δεν έχουν επιστρέψει ακόμα και ότι είναι ακόμα στη Βιέννη. Οπότε κάπου ανάμεσα στα αξιοθέατα θα βλέπαμε και τους φίλους ή θα τα βλέπαμε μαζί με αυτούς!

Όλη τη σημερινή ημέρα είμαστε στα τηλέφωνα μαζί τους, ανταλλάσσοντας στιχομυθίες τύπου:
«Που είσαστε;»
«Βουδαπέστη για καφέ»
«Τώρα που είστε;»
«Μπρατισλάβα, για παγωτό»
«Πότε φτάνετε;»
«Θα τα πούμε μετά τις 9:00 το βράδυ»
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο διαμέρισμα, αρχίσαμε τις συζητήσεις για το αν θα συναντιόμαστε με τους φίλους μας ή αν θα αράζαμε στο σπίτι να ξεκουραστούμε. Τελικά ήταν λίγο αργά, δεν μέναμε και πολύ κοντά, με τέτοια κουζίνα … κάτι θα μαγείρευα, η τηλεόραση … είχε και U.S.Open, οπότε η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Τους φίλους μας θα τους βλέπαμε αύριο.

.................. post ..... .....................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;