Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Η Βουδαπέστη … ή η “αποζημίωση”!
Με άλλο μάτι είδα το διαμερισματάκι με το που ξύπνησα. Σήμερα μου φαινόταν χαριτωμένο και εξοπλισμένο! Είχε καφετιέρα, που ήταν πολύ σημαντικό, αφού “άνοιξε” αμέσως το μάτι μου, το “t” του κωδικού του wi-fi σήμερα το διάβασα “4”, που ήταν και το σωστό και η βρύση είχε και κρύο νερό, αφού δεν είχαμε χθες την υπομονή να διαπιστώσουμε ότι το κόκκινο και το μπλε της βρύσης (ζεστό-κρύο) ήταν απλά … ανάποδα!

Σήμερα το πρόγραμμά της ημέρας είχε μεν πολλά, αλλά αν ακολουθούσαμε το χρονοδιάγραμμα έβγαιναν με άνεση. Είχα έως και ώρα ξεκούρασης για το μεσημέρι. Αυτό βέβαια θα το πετυχαίναμε αν ξεκινούσαμε στην ώρα μας το πρωί. Ύστερα όμως από τη χθεσινή ταλαιπωρία και το ξενύχτι, πώς να σηκωθούν τα παιδιά;

Μέχρι να φτιάξω τα πρωινά μας ο άντρας μου πήγε να παρκάρει το αυτοκίνητο σε ένα garage για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Γύρισε με ψώνια από το απέναντι Super market (ως και Super Market είχε), αλλά και με μια κλήση που είχαμε φάει το βράδυ. Αλίμονο, σιγά που θα τη γλυτώναμε.
Τα παιδιά σηκώθηκαν με πολύ ζόρι, φάγαμε τα πρωινά μας, ήπιαμε και τους δεύτερους καφέδες μας και φύγαμε με μία ώρα μόνο καθυστέρηση από την προβλεπόμενη.
Εν ολίγοις το σημερινό σενάριο έλεγε: βαρκάδα στο Δούναβη, ποδηλατάδα στο νησί της Μαργαρίτας, παραλιακή βόλτα έως τη Βούδα, επίσκεψη στην όπερα, ξεκούραση και τέλος μπάνιο σε λουτρά. Παραήταν ωραίο πρόγραμμα για να βγει αληθινό!

Με το που βγήκαμε στην πόλη εμένα με έπιασε βιασύνη για να προλάβουμε το καραβάκι των 10:53, που έφευγε μπροστά από τα λουτρά Gellert. Ουτοπία ήταν τελικά. Εγκατέλειψα την ιδέα γιατί δεν έβλεπα πρόθυμη την ομάδα να βιαστεί. Οκ. Ας πάρουμε το καραβάκι των 11: 53 και μετά ότι προλάβουμε.

Από το διαμέρισμά μας που ήταν δίπλα σχεδόν στη Συναγωγή κατευθυνθήκαμε χαλαρά πια Νοτιοδυτικά προς το Δούναβη διασχίζοντας και τον γνωστό εμπορικό δρόμο Vaci Utca.

Φτάσαμε στο ποτάμι και συνεχίσαμε παραποτάμια έχοντας θέα το ποτάμι και τη Βούδα.

Φτάσαμε στην Liberty bridge, την οποία και διασχίσαμε...

Οι γέφυρες της Βουδαπέστης εκτός από τον πρακτικό σκοπό που εκπληρώνουν, αποτελούν και τουριστικό στόχο. Πανέμορφη ήταν αυτή η γέφυρα και φοβερή και η θέα της Βουδαπέστης από αυτή.
Θεωρήθηκε μηχανικό θαύμα του 1894, εγκαινιάστηκε από τον Φραγκίσκο Ιωσήφ (ο άνδρας της Σίσσυς, που θα τον ξανασυναντήσουμε σε αυτό το ταξίδι) και από αυτήν περάσανε (το 1896) τα πρώτα τραμ.

Τα λουτρά Gellert με το ομώνυμο ξενοδοχείο πρόβαλλαν μπροστά μας…

Είναι τόσο εντυπωσιακό το κτίριο των λουτρών που προς στιγμή αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να πάμε εδώ για μπάνιο και όχι στα Szechenyi, που είχα στο μυαλό μου. Είχα έρθει ξανά στα λουτρά Gellert πριν χρόνια και ήταν υπέροχα. Αλλά μάλλον τα παιδιά θα ευχαριστιόνταν περισσότερο στα Szechenyi.

Από τη γέφυρα είδαμε την προβλήτα που έπρεπε να πάμε για να περιμένουμε το καραβάκι D-12. Είναι το «λεωφορείο του Δούναβη» που τις καθημερινές για όσους έχουν ημερήσια εισιτήρια διαδρομών μπορούν να το χρησιμοποιήσουν δωρεάν.

Για την επιλογή της στάσης και για τη διαδρομή είχα συμβουλευτεί τα παρακάτω:



Μόνοι μας είμαστε στην προβλήτα στην αρχή. Είχαμε έρθει και νωρίς. Σε λίγο ήρθαν και δυο Κινέζοι και μετά από λίγο μια μεγάλη παρέα παιδιών. Ήρθε και το καραβάκι.

Όλοι είχαν εισιτήριο εκτός από εμάς. Εμείς βγάλαμε μέσα. Οκτώ ευρώ (2.450f.) κόστισε για όλους μας.

Αράξαμε μέσα και από τα μεγάλα παράθυρα βλέπαμε τα αξιοθέατα της Βουδαπέστης να περνάνε ένα ένα μπροστά από τα μάτια μας. Η Liberty bridge, ο λόφος Gellert, η Elisabeth Bridge, το κάστρο της Βούδας, η γέφυρα των αλυσίδων, το μεγαλοπρεπές Κοινοβούλιο, ο προμαχώνας των ψαράδων κ.α.

Νομίζω ότι πράγματι νιώσαμε στιγμές χαλάρωσης κατά τη διάρκεια αυτής της μίνι κρουαζιέρας, μπορώ να πω και ευφορίας, αφού θυμόμασταν το χτεσινοβραδινό μας πάθημα και γελάγαμε. Ο άντρας μου (τώρα που ήταν χαλαρός) το χαρακτήρισε hotel-trap και έλεγε ότι θα ήταν ωραία ιδέα για escape room! Και εμείς καταφέραμε να λύσουμε όλους τους γρίφους, και τη βρύση με το ζεστό-κρύο νερό και τον κωδικό του wifi και την τηλεόραση που δεν άνοιγε (αυτό δεν το ήξερα) και το κλιματιστικό και φυσικά την πόρτα. Που να το φανταζόμασταν χθες βράδυ ότι την άλλη μέρα θα τα σκεφτόμασταν και θα γελούσαμε. Πως ...γυρνάει έτσι;

Κάποια στιγμή περάσαμε κάτω από τη γέφυρα της Μαργαρίτας...

και στη στάση του ομώνυμου νησιού κατεβήκαμε...

Το νησί της Μαργαρίτας είναι ένα νησί-κήπος στη μέση του Δούναβη. Και εδώ είχαμε έρθει με τον άντρα μου πριν από χρόνια. Είχαμε γυρίσει το νησάκι με ποδήλατο τότε και το ίδιο ήρθαμε να κάνουμε και τώρα με τα παιδιά μας όμως μαζί.

Με το που βγήκαμε από την προβλήτα το πρώτο πράγμα που συναντήσαμε ήταν το Magritszigeti szokokut...

Είναι ένα συντριβάνι που οι πίδακες του εκτοξεύουν νερό με tempo. Τα νερό χορεύει με το ρυθμό της μουσικής. Γύρω του υπάρχουν διάσπαρτα παγκάκια, υπό τη σκιά των πλατανιών, τα οποία σε προκαλούν να αράξεις και να απολαύσεις το μουσικοχορευτικό θέαμα. Θα τονίσω ότι η ζέστη ήταν πολύ έντονη και οι σταγόνες τύπου shower, που αιωρούνταν στην γύρω ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές. Καθίσαμε και πραγματικά απολαύσαμε και το θέαμα και το shower…

Αμφιταλαντευτήκαμε αρκετά για το τι είδους τροχοφόρο θα νοικιάζαμε από τη μεγάλη ποικιλία που είχαν ανάμεσα σε ποδήλατα, μηχανάκια, αυτοκινητάκια κ.α. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν μεταξύ μας κανένα τέταρτο ως ότου τελικά και ομόφωνα αποφασίσαμε να πάρουμε ένα κλασικό 4-θέσιο ποδήλατο για όλους!

Τα παιδιά κάθισαν μπροστά, στα δύσκολα και ο άντρας μου και εγώ πίσω (για να μπορούμε να κλέβουμε και λίγο στο πετάλι).

Για μια ώρα βολτάραμε στο καταπράσινο νησάκι. Κάναμε στάση για παγωτό, κάναμε στάση για νερό, κάναμε στάση για φωτό, κάναμε και στάση και για τον ζωολογικό. Το λιγότερο πετάλι το έκανε ο άντρας μου. Το περισσότερο το έκανε ο γιος.

Κάποια στιγμή επαναστάτησε ο γιος και ζήτησε να χαλαρώσει, οπότε ο κλήρος έπεσε στους πίσω. Ευτυχώς όμως ήταν προς το τέλος της διαδρομής και μας έλαχε μια κατηφόρα. Η ουσία είναι ότι διασκεδάσαμε.

Παραδώσαμε το ποδήλατο και ξανα-αράξαμε για λίγο πάλι στο συντριβάνι που χόρευε… με δεύτερο παγωτό και γρανίτα. Το παγωτό καπουτσίνο του πλανώδιου παγωταντζή του νησιού ήταν ωραιότατο και από τα καλύτερα (καπουτσίνο) που έχω φάει.

Τέλος με το νησί. Περάσαμε στην Πέστη από τη γέφυρα της Μαργαρίτας...

Μέχρι στιγμής φαινόταν ότι αποζημιωνόμασταν από την ταλαιπωρία της χθεσινής ημέρας. Χρειαζόμασταν όμως κι άλλα ωραία για να πατσίσουμε.

Συνεχίσαμε ποδαράτοι πια. Μετά από τη βάρκα και το ποδήλατο καλομάθαμε. Θέλαμε κι άλλο μεταφορικό μέσο. Έκανε και ζέστη.
Το ξέρω ότι το ξαναείπα αυτό, αλλά θέλω να το τονίσω πάλι. Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα με αρκετή ζέστη. Όταν λέω ότι είχε ζέστη, εννοώ ΖΕΣΤΗ! Το να περπατήσεις μέσα στον ήλιο για τη συνέχεια δεν ήταν ότι καλύτερο.

Ο γιος μου είχε μια ιδέα. Να συνεχίσουμε τη βόλτα μας με ηλεκτρικό πατίνι. Γεμάτο ήταν η Βουδαπέστη με πατίνια που πηγαινοέρχονταν. Αρκούσε να πληρώσεις ένα μικρό ποσό ηλεκτρονικά για να μπορείς να «ξεκλειδώσεις» κάποιο πατίνι που έβρισκες και μετά για όσο το χρησιμοποιούσες χρεωνόσουν με το λεπτό. Τέλεια. Αρκεί να βρίσκαμε τρία ελεύθερα. Τρία χρειαζόμασταν, αφού τη μικρή θα την έπαιρνε κάποιος μαζί του. Αυτό όμως ήταν και το πρόβλημα. Δεν μπορούσαμε να βρούμε τρία μαζεμένα.
Το ξέρω ότι και η Αθήνα είναι γεμάτο με πατίνια, αλλά στην Αθήνα δεν είμαι τουρίστας, χώρια του ότι βολεύομαι με μηχανάκι. Στη Βουδαπέστη όμως το πατίνι το έβλεπα με άλλο μάτι. Το έβλεπα σαν ένα διαδραστικό αξιοθέατο!

Μετά τη Μαργαρίτα λοιπόν ακολουθώντας το χάρτη της εφαρμογής των Lime (όπως έλεγαν τα πατίνια) ψάχναμε για ελεύθερα Lime. Κάποια στιγμή βρήκαμε τρία κοντά στο πάρκο Jaszai Mari ter σε ένα στενό, αλλά μόλις φτάσαμε τα είχαν προλάβει άλλοι. Ένας νεαρούλης Ούγγρος τα είχε «καβατζώσει» και περίμενε άλλους δύο φίλους του. Από εκεί και πέρα μόνο ένα πατίνι βρίσκαμε εδώ και ένα παραπέρα…
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας παραδουνάβια ελπίζοντας ότι κάπου στο δρόμο μας θα βρούμε και Lime. Περάσαμε μπροστά από το Κοινοβούλιο (πραγματικά είναι τεράστιο)…

και μπροστά από τα παπούτσια του Δούναβη …

Γνωστά αξιοθέατα της Βουδαπέστης και τα δύο παραπάνω και δεν έχω να πω τίποτα που δεν είναι γνωστό.

Το επόμενο όμως «αξιοθέατο» που είδαμε στη Βουδαπέστη δεν είναι νομίζω και πολύ γνωστό. Εγώ τουλάχιστον για το happening που συνάντησα δεν είχα διαβάσει σε καμιά ιστορία του forum. Μάλλον οι περισσότεροι τραβελστορίτες συγγραφείς χειμώνα πάνε στην πόλη.

Τον Σεπτέμβρη λοιπόν (αφού τυπικά τουλάχιστον δεν είναι καλοκαίρι) … κάποιο πάρτυ γίνεται σε ποταμόπλοιο στο Δούναβη και η μισή νεολαία της πόλης προσέρχεται σε αυτό με την ανάλογη βέβαια ενδυμασία που απαιτούσε η ζέστη. Έχω τονίσει νομίζω το πόσο ζέεεεστη είχε σήμερα; Το dress code της λοιπόν της εκδήλωσης ήταν φυσικά κάποιο … μαγιώ ή έστω κάτι “ευάερο” και δροσερό που να επιτρέπει την είσοδο στο πάρτυ του ποταμόπλοιου.

Νομίζω ότι εμείς παρά-είμαστε ντυμένοι για την εκδήλωση και το πιθανότερο θα ήταν ότι θα τρώγαμε πόρτα αν επιχειρούσαμε να μπούμε.

Έτσι, απλά κοντοσταθήκαμε για λίγο χαζεύοντας….

Και συνεχίσαμε προς τη γέφυρα των αλυσίδων...

Άλλη καταπληκτική γέφυρα και αυτή. Είναι η πρώτη γέφυρα επί του Δούναβη στη Βουδαπέστη, έργο του 1849, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από τον Έλληνα μεγαλέμπορο και κάτοικο της πόλης Γεώργιο Σίνα. Αυτό το τελευταίο δεν αποτελεί μία γνώση που απέκτησα ένεκα του ταξιδιού. Είναι κάτι που για έναν περίεργο λόγο το ήξερα πάντα, το ότι δηλαδή η πρώτη αλλά και ομορφότερη γέφυρα της Βουδαπέστης είχε κάτι το ελληνικό!

Διασχίσαμε τη γέφυρα από την οποία θαυμάσαμε και καταπληκτική θέα προς τη Βουδαπέστη...

...και περάσαμε απέναντι στη Βούδα.
Επειδή είχαμε πραγματικά φάει πολύ ζέστη από το όλο περπάτημα από τη Μαργαρίτα έως εδώ είπα να μην ανεβούμε στο κάστρο της Βούδας σε αυτή τη φάση. Θα το αφήναμε ίσως για αύριο το πρωί, γιατί τώρα θα κουραζόμασταν πολύ. Αποφασίσαμε όμως να κυνηγήσουμε δύο Lime που βρίσκονταν εκεί κοντά. Ακολουθήσαμε λοιπόν το γιο, που ακολουθούσε τα Lime και ύστερα από 400μ. περπάτημα βρήκαμε τελικά ένα Lime κοντά στις σκάλες της Ponty Street.

Το ξεκλειδώσαμε και το πήραμε!!! Έκανε ο γιος δυο τρεις βόλτες, έκανε και ο άντρας μου, έκανα και εγώ. Πλάκα είχε!
Ήταν ωραίο, εύχρηστο και διασκεδαστικό! Μακάρι να βρίσκαμε άλλα δύο για να γυρίσουμε στο διαμέρισμά μας άνετα και γρήγορα! Δύσκολο όμως αυτό. Η εφαρμογή δεν έβρισκε άλλα στην ευρύτερη περιοχή που βρισκόμασταν. Υποδείκνυε πολλά μαζεμένα στη Liberty bridge, που είμαστε το πρωί. Και μακριά ήταν αλλά και μέχρι να φτάσουμε….

Παίξαμε λίγο με το Lime που είχαμε κάνοντας μικρές βόλτες εναλλάξ και μετά από λίγο το αφήσαμε…

Με το κυνήγι των Lime και τις βόλτες χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε φτάσει ένα δρόμο κάτω από τον Προμαχώνα των ψαράδων. Ξέρετε, αυτό το διακοσμητικό κάστρο με τις περίτεχνες βεράντες και τους πολλούς πύργους και πυργίσκους.

Έτσι ανεβήκαμε και εμείς τις σκάλες και βρεθήκαμε ανάμεσα στους υπόλοιπους πολλούς τουρίστες να θαυμάζουμε και εμείς τη θέα του Δούναβη και της Βουδαπέστης...

Αφού φτάσαμε ως εδώ συνεχίσαμε και προς το κάστρο της Βούδας. Όταν λέμε κάστρο της Βούδας εννοούμε ένα συγκρότημα παλατιών και κάστρων που κατοικούσαν οι Αυστρο-Ούγγροι βασιλιάδες του παρελθόντος. Οι αυλές και οι βεράντες του κάστρου της Βούδας είναι ανοιχτές πάντα και προσφέρουν απρόσκοπτη θέα προς την Πέστη και τον Δούναβη και ο περίπατος σε αυτές αποτελεί ένα από τα πολλά must που πρέπει να κάνει κάποιος στην πόλη.

Αφού βολτάραμε και εκεί πήραμε πια το μονοπάτι κάτω από το κάστρο κατευθυνόμενοι προς τη γέφυρα των αλυσίδων. Είναι το μονοπάτι που νωρίτερα φοβήθηκα να το ανεβούμε λόγω ανηφοριάς και ζέστης. Τελικά “κυνηγώντας” το Lime ανεβήκαμε στη Βούδα από ομαλότερο δρόμο, χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε.

Είδαμε και τον Προμαχώνα των Ψαράδων, είδαμε και τα παλάτια της Βούδας, είδαμε και το τελεφερίκ της Βούδας από ψηλά.

Περάσαμε πάλι τη γέφυρα (του Σίνα!) και συνεχίσαμε με τα πόδια προς το διαμέρισμά μας.

φτάσαμε έως το aquarium park…

κόψαμε δρόμο μέσω της καμπυλωτής Anker koz…

είδαμε και ένα πάρκο σκύλων…!

Στο δρόμο μια πιτσαρία μας θύμισε ότι μόνο με παγωτά και γρανίτες την είχαμε βγάλει σήμερα. “Χτυπήσαμε” και από μια πίτσα ο καθένας μας, για λίγη ενέργεια. Δεν θέλαμε να φάμε και πολύ, αφού θα πηγαίναμε σε λίγο για …. μπάνιο.

Παρόλο που «φαγώθηκε» ο χρόνος της όπερας και άλλων και δεν είχε τηρηθεί ο προγραμματισμός μου, γενικά δεν μπορώ να πω ότι δεν ήμουν ευχαριστημένη από την εξέλιξη της σημερινής ημέρας. Όλα τα σημαντικά αξιοθέατα και όλα τα διασκεδαστικά που είχα στο μυαλό μου είχαν γίνει. Βέβαια είχε φαγωθεί και ο χρόνος ξεκούρασης και της όπερας, αλλά αυτά έχει το μη πρωινό ξύπνημα.

Δεν ήταν όμως λίγα όλα όσα είχαμε κάνει …
Να όλες μας οι διαδρομές, με τα πόδια, με το καραβάκι και με το ποδήλατο (και με το Lime )

… και η ημέρα δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Μα πείτε μου ... από το χάρτη δεν φαίνεται ότι είχαμε γυρίσει τη μισή Βουδαπέστη σε μισή σχεδόν ημέρα;

Η αλήθεια είναι ότι όταν σε μια πόλη έχω πολλά πράγματα να δω και δεν προλαβαίνω να τα δω ή μου πάει λάθος το πρόγραμμα, το πρώτο πράγμα που «πετάω έξω» είναι οι εκκλησιές. Αν δεν είναι Unesco ή αν δεν έχει κάποιο έργου διάσημου καλλιτέχνη τότε … αναβάλλεται για την επόμενη φορά. Θέλω να πω ότι δεν με πείραξε και πολύ που δεν πρόλαβα να πάω στον Άγιο Στέφανο και αν κάποιος νομίζει ότι έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η εκκλησία … ας μη μου το πει.

Είχε φτάσει η ώρα πια να ασχοληθούμε με το μεγάλο κεφάλαιο της πόλης που λέγεται «λουτρά».

Η Βουδαπέστη είναι μια από τις παλαιότερες και (ίσως και η πλέον) δημοφιλέστερη λουτρόπολη της Ευρώπης.
Εκατομμύρια λίτρα μεταλλικού νερού αναβλύζουν από τις πηγές της, η εκμετάλλευση των οποίων ξεκίνησε από τους Ρωμαίους και συνεχίστηκε από τους Οθωμανούς. Οι σύγχρονοι Ούγγροι τα έχουν εντάξει στην καθημερινότητα τους και στον τρόπο ζωής τους, με αποτέλεσμα οι Ούγγροι να έχουν τα πρωτεία σε αθλήματα πισίνας (πόλο, καταδύσεις, συγχρονισμένη κολύμβηση κ.τ.λ.).

Θα πηγαίναμε λοιπόν και εμείς για μπάνιο σε ένα από αυτά τα λουτρά. Είχα επιλέξει να πάμε στα λουτρά Szechenyi. Τα συγκεκριμένα λουτρά είναι τα μεγαλύτερα και θερμότερα στην πόλη. Στεγάζονται σε ένα υπέροχο μπαρόκ κτίριο και αποτελούν τη δημοφιλέστερη επιλογή των επισκεπτών.
Εδώ θέλω να πω ότι σε πολύ παλαιότερό μου ταξίδι στη Βουδαπέστη είχα επισκεφτεί τα επίσης πολύ γνωστά λουτρά Gellert. Τα Szechenyi λοιπόν πέραν του ότι ήταν και για μένα ένα κενό που έπρεπε να καλύψω, πίστευα ότι ήταν καταλληλότερα και θα άρεσαν πολύ περισσότερο από άλλα λουτρά και στα παιδιά.

Όλα τα sites, οι οδηγοί και τα trip advisor με είχαν τρομάξει σχετικά με την πολυκοσμία που θα συναντούσα. Μιλάγανε για ουρές, για ηλεκτρονικά εισιτήρια ή για πολύ πρωινή επίσκεψη που σε γλυτώνουν από αυτές, για πισίνες που ο κόσμος είναι “πατείς με πατώ σε” και οπωσδήποτε είχα ένα άγχος για την επιλογή των συγκεκριμένων λουτρών.
Σε λίγο θα το διαπίστωνα ιδίοις όμμασι λοιπόν.

Φτάσαμε στο διαμέρισμά μας, το οποίο παρεπιπτόντως έχω παραλέιψει να αναφέρω ότι βρισκόταν σε ένα παλιό κτίριο με ένα ωραίο αίθριο-αυλή...

Να και η περιβόητη πόρτα του μαρτυρίου...

Ετοιμάσαμε τσάντες με πετσέτες μαγιώ και σαγιονάρες και φύγαμε για τα λουτρά.

Δεν ασχοληθήκαμε με τα Μ.Μ.Μ. Η ώρα ήταν 7 παρά και εγώ ήθελα να είμαι εκεί στις 7:00. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Ήθελα να έχουμε ένα τρίωρο στη διάθεσή μας για να ευχαριστηθούμε τις πισίνες, αλλά και να βγάλουμε το απογευματινό εισιτήριο με έκπτωση που ισχύει για μετά τις 7:00.

Η φετινή σύνθεση των τεσσάρων ατόμων βόλευε για ένα ταξί. Έτσι, πήραμε ταξί και μετά από 10’ στις 7:01’ ακριβώς είμαστε έξω από την κυρία είσοδο των λουτρών Szechenyi.
Μπήκαμε τόσο “σφαίρα” μέσα στο κτίριο για να προλάβουμε την απογευματινή ουρά του εκπτωτικού εισιτηρίου, που ούτε φωτογραφία των λουτρών απ’ έξω δεν έβγαλα.

Το internet όμως βοηθάει …

Σήμερα όμως η τύχη ήταν με το μέρος μας. Όχι μόνο δεν είχε ουρά αλλά το γκισέ ήταν άδειο και βγάλαμε εισιτήρια μέσα σε δύο λεπτά στην κυριολεξία.

Πήραμε ένα κίτρινο βραχιολάκι εισόδου και τρία μπλε, που σημαίνει: μία καμπίνα και τρία lockers. Φυσικά όλοι χρησιμοποιήσαμε την καμπίνα, αλλά τέτοια ώρα που πήγαμε και μάλιστα καθημερινή χρησιμοποιήσαμε και τις διπλανές καμπίνες που ήταν άδειες για να αλλάξουμε. Δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν δίνω και χρηστικές πληροφορίες!

Έτσι στις 7:12 είμαστε ήδη στο χώρο με τις εξωτερικές πισίνες.

Η συνέχεια ήταν πολύ μα πολύ απολαυστική και θα την αναλύσω σε επόμενο post…

............................ post ................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;