Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

ΛΙΓΗ ΑΥΣΤΡΙΑ ΑΚΟΜΑ…
Πρωινό ξύπνημα για εμένα που ήθελα να ετοιμάσω τα πράγματά μας. Ύστερα από τρία βράδια παραείχαμε απλωθεί. Το πρόγραμμα σήμερα είχε αρκετά χιλιόμετρα αφού θα διασχίζαμε και Σλοβενία και Κροατία προκειμένου να διανυκτερεύσουμε στην Banja Luka της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.
Μπορεί να φεύγαμε μεν από τη Βιέννη, αλλά δεν είχαμε τελειώσει ακόμα με την Αυστρία.
Στο δρόμο θα κάναμε δύο στάσεις, επί Αυστριακού εδάφους και οι δύο. Η μία θα ήταν σε κάποια πλαγιά των Άλπεων προκειμένου να κάνουμε ένα είδος καλοκαιρινού roller coaster και η άλλη θα ήταν στο Graz, για να δούμε το ιστορικό κέντρο του που ανήκει και στη λίστα της Unesco.

Ο καιρός όμως ήταν λίγο περίεργος, φαινόταν ότι θα βρέξει και οι προβλέψεις έλεγαν ότι θα βρέχει όλο το πρωί και ως το μεσημέρι. Οπότε μάλλον θα χάναμε το roller coaster, αφού τα βαγονάκια «κατεβαίνουν το βουνό» μόνο καιρού επιτρέποντος. Κρίμα γιατί το κυνηγάω από την προηγούμενη εκδρομή και δεν τα είχα καταφέρει.

Αλπικά παιχνίδια…
Με αφορμή δυο roller coaster που συναντήσαμε σε δυο προηγούμενα ταξίδια μας σκέφτηκα να εμπλουτίσω το πέρασμά μας από την Αυστρία με κάτι διασκεδαστικό. Ψάχνοντας λοιπόν να βρω roller coaster ή tobogganing ή sommerbahn όπως λέγονται κάποιες παραλλαγές του στην Αυστρία … βρήκα πάρα πολλά. Σε κάποια το βαγόνι “έτρεχε” σε μια μόνο μια ράγα, σε κάποια σε δυο ράγες σαν τρενάκι λούνα παρκ και σε κάποια άλλα το βαγόνι “έτρεχε” μέσα σε ένα λούκι.
Κοντά στη Βιέννη ή έστω πάνω στο δρόμο μας προς Graz … βρήκα τέσσερα τέτοιου τύπου παιχνίδια. Δυσκολεύτηκα να βρω ωράρια, αφού στα site τους δεν έλεγαν με σαφήνεια τις ώρες λειτουργίας τους. Κάποια έλεγαν ότι το Σεπτέμβριο είναι ανοιχτά μόνο Σαββατοκύριακα και άλλα είναι ανοιχτά μόνο όταν είναι κλειστά τα σχολεία.
Μα πότε ανοίγουν τα σχολεία στην Αυστρία; Έψαχνα λοιπόν και εγώ στο internet απάντηση στο «πότε ανοίγουν τα σχολεία στην Αυστρία». Σε ποιον να πω το πρόβλημά μου και να με κατανοήσει;
Τελικά με δυσκολία βρήκα ότι οι ώρες λειτουργίας σε δύο από αυτά μας βόλευαν.

Το ένα από αυτά όμως (το Hexenexpress) ήταν σε κάποια μάλλον πολύ ψηλή κορυφή και ενώ φαινόταν ότι είναι πολύ κοντά στο Graz, για τον δρόμο των επιπλέον 27 χλμ. της παράκαμψης (με βάση το google πάντα) χρειαζόσουν πάνω από μια ώρα συνολικά οδήγησης επιπλέον. Αυτό ήταν απαγορευτικό για μας αφού σήμερα είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να κάνουμε ως τη Βοσνία, που θα διανυκτερεύαμε. Έτσι, δια της αφαιρετικής κατέληξα στο Corona Summerbanh, το οποίο μάλλον ήταν και το πιο “τσιμπημένο” απ’ όλα.
Το sommerbahn Corona coaster ήταν μόνο ένα τέταρτο παράκαμψη από τον άξονα Βιέννη – Graz και ήταν σαν τρενάκι, με δύο ράγες και βαγόνι ενός ατόμου.

Φύγαμε λοιπόν από τη Βιέννη με μουντό καιρό και με μικρή καθυστέρηση…

Μετά από περίπου 80 χλμ. βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο και μπήκαμε σε επαρχιακό δρόμο ακολουθώντας ταμπέλες για το χωριό Sankt Corona am Wechsel.

Περάσαμε καναδυό όμορφα χωριουδάκια ...

...και κάναμε και μια στάση σε ένα Super Market για διάφορα. Hohen λεγόταν και είχε τιμές και λογική σαν του lidl...

Μετά από πολύ λίγο φτάσαμε στο σημείο του χάρτη που θα έπρεπε να βρίσκεται το Sommerrodelbahn St. Corona. Δεν βλέπαμε όμως πουθενά ούτε ράγες, ούτε αυτοκίνητο κανένα. Γενικά υπήρχε μια ερημιά.

… όχι ακριβώς. Υπήρχαν μόνο κάτι αγελαδίτσες…

... και θέα ...

«Ωχ! Κλειστά θα είναι.» σκέφτηκα. «Τσάμπα ήρθαμε.». Τουλάχιστον είναι μικρή η παράκαμψη. Πήγα μέχρι το γκισέ για να σιγουρευτώ ...

... και α! τι ωραία! Με το που έφτασα άνοιξε ένα παραθυράκι σαν από μόνο του και το κεφάλι ενός πρόβαλε έξω. «Είστε ανοιχτά;» ρώτησα. «Sure» μου απάντησε!
Περιχαρής γύρισα πίσω και ανακοίνωσα στην ομήγυρη ότι θα κάνουμε τελικά roller coaster. Νομίζω ότι χάρηκα πιο πολύ που σήμερα πήγαινε καλά το πρόγραμμα μου, παρά που θα κάναμε roller. Μέχρι στιγμής στην εκδρομή δεν υπήρχε μέρα που να βγήκε όπως την είχα σχεδιάσει.
Ο καιρός ήταν μια χαρά. Δεν είχε ήλιο αλλά όλα έδειχναν ότι θα προλαβαίναμε τη βροχή.

Η διαδρομή είχε 6€ για τους ενήλικες και 5€ για τη μικρή. Θα κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα και μετά θα αποφασίζαμε αν θα συνεχίζαμε με «εκπτωτικό πακετάκι». Μα ήταν δυνατόν να μη μας αρέσει; να κατεβαίνεις την πλαγιά του βουνού με τρενάκι;

Εδώ να πω ότι οι τρεις επιχειρήσαμε την κατάβαση. Οι δυο γονείς και η μικρή μας. Ο γιος δεν ήθελε Το έβρισκε πολύ βαρετό λέει. Εκείνος ήθελε να πάμε για paragliding Και κατά βάθος ήθελε να μουτρώσει λίγο για την επιλογή του toboganning αντί για το paragliding. Αν είναι δυνατόν! Τελικά είναι δύσκολα τα ταξίδια με παιδιά … σε όποια ηλικία και αν είναι.

Το sommerbahn ήταν πάρα πολύ διασκεδαστικό. Δεν ήταν βέβαια roller coaster, αφού αυτά έχουν και ανάποδα λουπ, στα οποία δεν θα έμπαινα ποτέ. Είχαν όμως ανάποδες στροφές, κατέβαιναν με αρκετή ταχύτητα και είχες την αίσθηση ότι πετάς ανάμεσα από το πράσινο του βουνού.
Κατεβήκαμε την πλαγιά από δυο φορές οι μεγάλοι και τέσσερις φορές η μικρή μας. Την πρώτη φορά κατέβηκα με μια συστολή, αφού μπορούσα και χειριζόμουν εγώ το φρένο. Πάταγα φρένο, όπου ένιωθα ανασφάλεια. Τη δεύτερη φορά όμως … τέρμα τα γκάζια!!
Ήταν πρακτικώς αδύνατον να βγάλουμε φωτογραφίες κατά την ώρα της δράσης! Εγώ κατάφερα μόνο να βγάλω κάποιες φωτογραφίες μετά την κατάβαση και την ώρα της ρυμούλκησης του βαγονιού μου έως την αφετηρία…

Κάπου ανάμεσα στις στροφές και στα δέντρα … πήρε το μάτι μου και το γιο, ο οποίος είχε κατέβει την πλαγιά προσπαθώντας να μας βγάλει καμιά φωτογραφία.



Στην έξοδο υπήρχε αυτόματο μηχάνημα πώλησης φωτογραφιών. Οι φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί την ώρα της … μεγάλης αδρεναλίνης. Τα κορίτσια της οικογένειας είμαστε χάλια, με μορφασμούς στο πρόσωπο και οι φωτογραφίες δεν βλέπονταν. Ο άντρας μου όμως, που μάλλον το ευχαριστήθηκε πιο πολύ απ’ όλους μας ήταν με το χαμόγελο ως τα αυτιά και έτσι πήρε μια αναμνηστική φωτογραφία.

Κατά τη διάρκεια των καταβάσεών μας και του χαζέματός μας στη γύρω περιοχή ήρθαν άλλα δύο ζευγάρια που έκαναν από μία κατάβαση το καθένα. Θέλω να πω με αυτό ότι … δεν είχε κόσμο. Ίσως γιατί ήταν καθημερινή και πρωί, ίσως γιατί όπου να’ναι θα ερχόταν βροχή; Που είναι ο κόσμος και οι ουρές που διάβασα στο διαδίκτυο; Μάλλον ήρθαμε την κατάλληλη ώρα.
Πιο κατάλληλη δεν γινόταν … για μέρα βροχής. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε, έπεσε η πρώτη ψιχάλα.

Μέχρι να φτάσουμε στο Graz είχε ξεσπάσει ο ουρανός και λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη σταμάτησε και η βροχή. Όλα καλά λοιπόν.

Μάλλον μας το χρώσταγε ο καιρός … από πρόπερσι. Τότε έβρεχε επί 5 ώρες όσο κράτησε και η επίσκεψή μας στις Plitvice…

Graz
To garage που βρήκαμε ήταν στο υπόγειο του εμπορικού κέντρου gigasport. Τώρα γιατί διαλέξαμε αυτό το πανάκριβο garage και όχι ένα διπλανό υπαίθριο parking με 2,10€ την ώρα; Δεν ξέρω. Ίσως γιατί τα παίρνω όλα επάνω μου και μου ξεφεύγουν πράγματα… Ίσως γιατί ενδόμυχα πιστεύουμε ότι το υπόγειο garage είναι ασφαλέστερο για το αυτοκίνητο; Μα εδώ είναι Αυστρία. Δεν χρειάζεται. Αποπνέει ασφάλεια παντού.
Τώρα τι να πω για το Graz; Είναι μια πόλη γεμάτο κτίρια που αποτελούν παραδείγματα εξαιρετικής γοτθικής αναγεννησιακής, μπαρόκ και αρτ νουβό αρχιτεκτονικής, ανάμεσα στα οποία στέκονται και βραβευμένα σύγχρονα κτίρια, τα οποία σχεδιάστηκαν προσεκτικά για να προσφέρουν αντίθεση και να συμπληρώσουν τη σύνθεση.

Στο σημείο που παρκάραμε, δίπλα στη γέφυρα Erzerzog-Johann Brucke είναι ένα πολύ κομβικό σημείο, αφού από τη γέφυρα αυτή βλέπεις δύο πολύ χαρακτηριστικά και μοντέρνα κτίρια του Graz, που είναι και ορόσημα συγχρόνως της πόλης.

Το ένα είναι αυτό…

... σε ξαφνιάζει λίγο … αν δεν ξέρεις από πριν ότι είναι κτίριο και βρίσκεται εκεί…
Πρόκειται για το μουσείο σύγχρονης τέχνης. Αυτό το U.F.O. που μόλις προσγειώθηκε και πάρα πολύ μου άρεσε οι ντόπιοι το αποκαλούν … φιλικό άλιεν!

Βέβαια από ψηλά φαίνεται καλύτερα… και δείχνει και λίγο αστείο...

(photo από το internet)

... και το άλλο είναι το γυάλινο νησί Murinsel…

… το οποίο είναι μία φουτουριστική εξέδρα, που έχει τη μορφή γιγαντιαίου κοχυλιού. Βρίσκεται στη μέση του ποταμού Mur και σχεδιάστηκε από Νεοϋορκέζο καλλιτέχνη.

(photo από το Internet)

Καιρό είχα να δω γέφυρα με λουκέτα. Κι όμως είχα ξεχασμένο στη μικρή τσεπούλα του πορτοφολιού μου ένα μικρό λουκετάκι. Κάτι δεν πήγε καλά στο πρόγραμμα του προηγούμενου ταξιδιού (τι πρωτότυπο) και μου περίσσεψε. Έτσι αφήσαμε και στο Graz το στίγμα μας.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς το κέντρο της πόλης…

Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, την Hauptplatz…

Τι τακτοποιημένη πόλη που είναι το Graz!
Λουλουδιασμένα μπαλκόνια παντού και πεντακάθαρα τα πάντα. Το κάθε τι έχει τη θέση του.
Εδώ είναι ο πεζόδρομος, εδώ τα τραπεζάκια των μαγαζιών, εδώ η διάβαση του τραμ και όλα αυτά μαζί πάνω στο πλακόστρωτο και χωρίς να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, αφού όλοι ήξεραν τι ταιριάζει και που… Μου φάνηκε σαν την τέλεια πόλη. Ακόμα και οι πλανόδιοι μουσικοί στο δρόμο είχαν φωνή επιπέδου Ed Sherran…

Ο μοναδικός χαρακτήρας της παλιάς πόλης αναγνωρίστηκε επίσημα το 1999, όταν η Unesco συμπεριέλαβε το ιστορικό κέντρο του Graz στη λίστα των μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Μια μαρμάρινη πινακίδα στην είσοδο του Δημαρχείου του Graz φροντίζει να θυμίζει ότι η πόλη ανήκει στα μνημεία πολιτιστικές κληρονομιάς της Unesco…

Προχωρήσαμε στην παράπλευρη του Δημαρχείου Herrengasse προκειμένου να βρούμε την είσοδο του Grazer Landhaus. Είναι ένα πανέμορφο αναγεννησιακό κτίριο με μια καταπληκτική εσωτερική αυλή, στην οποία βρίσκεται και η είσοδος του must-must see Landeszeughaus, δηλ. της μεγαλύτερης συλλογής μεσαιωνικών όπλων στον κόσμο.

Η ώρα ήταν μάλλον περασμένη για επίσκεψη σε μουσείο. Εγώ όλα θέλω να τα βλέπω, αλλά το κλίμα μάλλον δεν σήκωνε μουσείο (έστω και όπλων), αλλά χαλαρή βόλτα.

Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα στo πανέμορφο δρομάκι Spodgasse…

,,,αλλά και χωθήκαμε και σε πολλά άλλα όμορφα δρομάκια του κέντρου ...

…στρίψαμε ως την πλατεία του ρολογιού Glockenspiel …

…και μέσα από τα στενά με τα πολύχρωμα παλ χρώματος σπίτια επιστρέψαμε πάλι στην Hauptplatz...

Ως και το πρόχειρο φαγητό στο κιόσκι της πλατείας μου φάνηκε τέλειο. Φάγαμε το αγαπημένο μου currywurst με θέα το Δημαρχείο. Ίσως αυτό που έφαγα να ήταν και πιο ωραίο από άλλα αντίστοιχα που έχω φάει στη Γερμανία.

Δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και το παγωτό αλλά και το μαγνητάκι, το οποίο ήταν το πιο ακριβό μαγνητάκι του ταξιδιού.
Πέρασε όμως το “επιτρεπόμενο” δύωρο και έφτασε και η ώρα να φύγουμε. Αν το garage της Μπρατισλάβα κόστισε 7,5€ το αντίστοιχο δύωρο στο Graz πόσο λέτε να κόστισε;
Απάντηση: 13,5€. Αυστρία είναι αυτή! Graz είναι αυτό!

Πέραν του ότι μου άρεσε η πόλη του Graz και πολύ χάρηκα τη βόλτα μου σε αυτή ευχαριστήθηκα που με την επίσκεψή μου αυτή “έκλεισα” με τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Αυστρίας (Βιέννη, Saltzbourg, Graz) που συγχρόνως ανήκουν και στη λίστα της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!

Επιστροφή στα Βαλκάνια…
Φύγαμε. Έως εδώ ήταν οι στάσεις για σήμερα. Τώρα έχουμε μόνο χιλιόμετρα να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στο κατάλυμά μας, που ήταν στην Banja Luca. Θα διασχίζαμε τη Σλοβενία, την Κροατία και θα μπαίναμε στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη.
Για τα 60 χιλιόμετρα που διασχίσαμε τη Σλοβενία πληρώσαμε τη βινιέτα της των 15€. Για τα 200 χλμ. της Κροατίας πληρώσαμε διόδια δύο φορές ίδιας περίπου αξίας με της Σλοβενίας (48kn+58kn). Οι δρόμοι και στις δύο χώρες άνετοι και γρήγοροι. Όλα καλά μέχρι που στρίψαμε για Βοσνία.
Βρήκαμε ουρά! Ω! Ναι! Βρήκαμε ουρά.
Μα πως είναι δυνατόν μέσα στη νύχτα πόσος κόσμος θέλει να πάει από Κροατία σε Βοσνία και μάλιστα από ένα μικρό συνοριακό πέρασμα σαν και αυτό;

Προετοιμαστήκαμε λοιπόν και εμείς για ώρες αναμονής. Βάλαμε να παρακολουθήσουμε και αγώνες τένις, βγάλαμε και τα snack μας και σαν παλιές καραβάνες … προσαρμοστήκαμε στις νέες συνθήκες!

Αφού περιμέναμε κανένα τέταρτο με εμένα να στέλνω μηνύματα στον οικοδεσπότη και να του λέω κατά το παλιά μου τέχνη κόσκινο «Θα αργήσουμε λίγο γιατί βρήκαμε κίνηση στα σύνορα κ.τ.λ.» ξαφνικά ο μπροστινός μας προσπέρασε τον παραμπροστινό και κάποια φορτηγά και προχώρησε.
«Κάτι θα ξέρει αυτός δεν ακολουθούμε και εμείς;» είπα στον άντρα μου.
Και ακολουθήσαμε. Και προσπεράσαμε όλα τα φορτηγά που είχαν δημιουργήσει μια ουρά ενός χιλιομέτρου και μετά από 3-4 αυτοκίνητα μόνο ουρά φτάσαμε στα σύνορα από τη μεριά της Κροατίας. Ευτυχώς. Έχω πάθει μια φοβία με αυτά τα σύνορα. Περάσαμε “αέρα” και συνεχίσαμε ως τη γέφυρα του ποταμού Σάβα.

Στο χάρτη φαινόταν ο ποταμός σαν σύνορο μεταξύ των δύο χωρών. Η γέφυρα του ποταμού είναι στην ουσία η ουδέτερη ζώνη. Η πόλη Gratiska της Βοσνίας είναι χτισμένη παράχθια από την άλλη μεριά του ποταμού και σε αυτήν βρίσκονταν τα σύνορα από τη μεριά της Βοσνίας. Τι γίνεται εδώ; Περίεργα σύνορα.

Περάσαμε με τη γέφυρα απέναντι. Με το που βγήκαμε στη στεριά στην ουσία είχαμε φτάσει και στην πόλη. Είχαμε πατήσει το πόδι μας στη Βοσνία. Μαζί με μας ακολουθούσαν και τα … συρματοπλέγματα. Το τελωνείο της Βοσνίας ήταν εντελώς μέσα στην πόλη! Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Πίσω από τα συρματοπλέγματα βλέπαμε τα μαγαζιά της πόλης σε απόσταση λίγων μέτρων.

Ήταν η μοναδική περίπτωση συνόρων που μας ζήτησαν την πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου. Και σε προηγούμενο ταξίδι μας στη Βοσνία ήταν η μοναδική χώρα που μας ζήτησε την πράσινη κάρτα.
Τελικά συνολικά δεν φάγαμε πάνω από μισάωρο καθυστέρηση. Δεν ήταν τα πράγματα τόσο φοβερά όσο φάνηκαν στην αρχή.
Βγήκαμε από την πόλη και συνεχίσαμε προς Banja Luka.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα και ενώ ήμουν απασχολημένη χαζεύοντας το χάρτη και τα μηνύματα προς τον Bora τον ιδιοκτήτη του καταλύματος ακούω τον άντρα μου να μου λέει: «Κοίτα δρόμο οι Βόσνιοι!»
Και σηκώνω τα μάτια και βλέπω μια δρομάρα με δυο λωρίδες από τη μια και δυο από την άλλη, νησίδα στη μέση και ΑΛΕΑ. Εντυπωσιάστηκα.
«Νομίζω ότι θα φτάσουμε γρήγορα και θα έχει και διόδια».
Και ναι. Στο τέλος του δρόμου πληρώσαμε διόδια. Μόλις 2,5bam (δηλ. 1,2€).
Αλλάζουν τα δεδομένα!
Ταξιδιωτικά Επίκαιρα: Η Βοσνία έχει διόδια!

Παρόλα αυτά φτάσαμε Banja Luka και στο κατάλυμα αργούτσικα. Κατά τις 11:30 είμαστε εκεί. Το κατάλυμα ήταν μια μονοκατοικία με εσωτερική αυλή για το αυτοκίνητο.
Είχα μελετήσει για το που θα πηγαίναμε για φαγητό, αλλά λόγω του αργά της ώρας, … πάλι έβαλα σε εφαρμογή το plan B, δηλ. φαγητό στο σπίτι.



Το διαμέρισμα είχε δύο δωμάτια και έτσι οι κουρασμένοι απομονώθηκαν στο ένα για ύπνο και οι υπόλοιποι συνέχισαν με τένις στην τηλεόραση.



......................... .................................. post .................................. ..........................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 15
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;