Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Επίλογος…
Περάσαμε από 8 χώρες (για πρώτη φορά από τη Σλοβακία οι μεγάλοι και από Ουγγαρία - Σλοβακία οι μικροί), είδαμε 7 Unesco sites, είδαμε διάσημα landmarks, την υπέροχη Βιέννη, τη φύση της Βοσνίας, αλλά και της Σερβίας και επίσης …διασκεδάσαμε!
Αυτό ήταν το τρίτο οικογενειακό οδικό ταξίδι που πραγματοποιήσαμε με το δικό μας αυτοκίνητο και αφετηρία το σπίτι μας στην Αθήνα.
Γενικά αυτό το ταξίδι μου φάνηκε πιο εύκολο από τα υπόλοιπα. Παρόλο που ο μέσος όρος οδήγησης ανά ημέρα ήταν ο ίδιος με τα προηγούμενα, παρόλο που τη “φάγαμε” και την ουρίτσα μας 2-3 φορές, αυτό το ταξίδι ήταν πιο άνετο. Μάλλον αποκτήσαμε τον αέρα….

Οδικό ταξίδι…:
Όσα περισσότερα κάνεις, τόσο πιο εύκολο σου φαίνεται το επόμενο.
Όσα περισσότερα κάνεις, τόσο πιο κοντά σου φαίνεται …η Ευρώπη.
Τι είναι το Βελιγράδι; 11 ωρίτσες δρόμος! Με μουσικούλα, καλή παρέα και καλό δρόμο (που τώρα πια είναι), δεν είναι τίποτα η απόσταση. Φεύγεις στις 7:00 το πρωί και κατά τις 8:00 το βράδυ (με δυο ώρες αέρα) είσαι για ψαράκι στο Δούναβη.
Από εκεί είναι δυο βήματα η Βουδαπέστη και το ίδιο και το Ζάγκρεμπ. Και έχεις φτάσει στην καρδιά της Ευρώπης.

Πρακτικά …
* Για έναν ταξιδιώτη που ξεκινάει από τη Νότιο Ελλάδα, για ένα οδικό ημερών, μια πολύ καλή λύση για την πρώτη διανυκτέρευση (δεδομένου ότι ξεκινάει μεσημέρι) είναι η λύση της Γευγελής. Εμείς σε 5,5 ώρες ακριβώς φτάσαμε σύνορα και σε πολύ λίγο ... σε ένα περιποιημένο (και πάμφθηνο) διαμέρισμα.
* Τα καταλύματα τα είχα κλείσει όλα από το booking και όλα ήταν ισόγειο με το parking δίπλα στο διαμέρισμα (με εξαίρεση αυτό της Βουδαπέστης). Επιδίωξα τα καταλύματα να είναι ισόγεια, ώστε να έχουμε κοντά το αυτοκίνητο για να μπορούμε να το φορτώνουμε-ξεφορτώνουμε εύκολα, κάτι που σε ένα οδικό γίνεται συχνά.
Βέβαια αυτό για να επιτευχθεί θα πρέπει να έχουμε κλείσει τα καταλύματα πολύ νωρίς. Τότε που διαλέγεις τα καταλύματα και δεν σε διαλέγουν αυτά.
* Σε όλα τα σύνορα η Ελληνική ταυτότητα ήταν πολύτιμη. Ένιωθα ότι είχα το ισχυρότερο διαβατήριο στον κόσμο. Περνούσαμε άνετα χωρίς να ρίχνουν οι τελωνιακοί δεύτερη ματιά. Το διαβατήριο το κοιτάνε λίγο παραπάνω. Την ταυτότητα καθόλου. Από μακριά έλεγαν: Α! Έλληνες; Περάστε! Άρχοντες! Την ουρά όμως δεν την γλυτώναμε.

Οικονομικά … και στατιστικά
Το 29% των εξόδων μας, μας τα “έφαγε” η Αυστρία, το 20% η Ουγγαρία μαζί με τις λίγες ώρες της Σλοβακίας, το 17% Σκόπια, Βοσνία και Σερβία μαζί (τα Βαλκάνια πάντα ρίχνουν το budget έχοντας όμως ευτυχώς και αυτό το “κάτι” να προσφέρουν) και το υπόλοιπο 34% ανήκει στη μεταφορά μας. Όταν λέω μεταφορά εννοώ βενζίνη, διόδια, βινιέτες και parking.
Φαίνεται λίγο τσιμπημένη η μεταφορά και μπορεί και να είναι. Το αυτοκινητάκι μας είναι βενζινοκίνητο και “τρώει” λίγο παραπάνω, αλλά με αυτό πορευόμαστε αφού είναι ευρύχωρο και μας βολεύει.
Για 4 άτομα όμως σίγουρα είναι καλά.
Δεν ξέρω αν παρόμοιο ταξίδι με αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία θα κόστιζε λιγότερο για τα 4 άτομα (μάλλον όχι), αλλά εγώ έμεινα πολύ ευχαριστημένη, αφού «εισέπραξα» την εμπειρία και τη γοητεία του οδικού!

Εντυπώσεις
Στη Βουδαπέστη παρόλο που είχα ξαναπάει ήθελα να πάω πάλι γιατί ήξερα ότι θα μπορούσε να προσφέρει διασκέδαση σε μικρούς και ... μεγάλους! Στη Βιέννη ήθελα να πάω μόνο και μόνο επειδή ήταν η μοναδική πόλη της Κεντρικής Ευρώπης που μου είχε ξεφύγει (ντροπή μου, δεν είναι λόγος αυτός!) και στο Σεράγεβο ήθελα να πάω, γιατί είναι μια πόλη «μύθος».

Το συγκεκριμένο ταξίδι εκτός του ότι κάλυψε όλα τα παραπάνω είχε μέσα και πολλά “διαδραστικά” πράγματα. Κάναμε ποδήλατο, μπάνιο, βαρκάδα, παίξαμε με τα ζώα, κάναμε αλπικό έλκηθρο, πατινάραμε με Lime, παίξαμε και σε λούνα πάρκ! Το μέλλον θα δείξει αν θα μας μείνει αξέχαστο. Προς το παρόν θα το χαρακτηρίσω «αναψυχής».
Στα παιδιά μας άρεσαν γενικά οι βόλτες που κάναμε στις πόλεις. Το χαλαρό “ποδαράτο” με ένα παγωτό στο χέρι να χαζεύουμε βιτρίνες και αξιοθέατα, όλα τα διαδραστικά της Βουδαπέστης και φυσικά το διήμερο της Βιέννης που είχαν και παρέα.
Εμένα μου άρεσε το ότι έσβησα πολλά “αστεράκια” από το χάρτη. “Έσβησα” δηλαδή κάποια σημεία στο χάρτη που είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα και είδα και Unesco αρκετά, που επίσης κυνηγώ. Εννοείται επίσης ότι ευχαριστήθηκα όλα τα ... έλκηθρα, τις βαρκάδες και τα πατίνια. Στον άντρα μου του άρεσαν όλα, ακόμα και η οδήγηση.

Το θέμα είναι ότι ύστερα και από αυτό το ταξίδι …. ανεβαίνει λίγο ακόμα και ο πήχης. Τι θα πρέπει να έχει μέσα το επόμενο για να αξίζει;

Ειδικότερα...
Γευγελή: Κατάλληλο stop over σε οδικό, στο οποίο κάτι έχεις να κάνεις και τα βράδια. Ανεξάρτητα όμως από τα καζίνο, σίγουρα είναι μια πολύ value for money στάση, με πληθώρα κατάλληλων και φιλόξενων καταλυμάτων. Γενικότερα η χώρα φαίνεται ότι προς το παρόν προσαρμόζεται στο ότι είναι «πέρασμα». Έχει φτιάξει το δρόμο της και διαθέτει πολύ οικονομικά και περιποιημένα καταλύματα για stop over.

Μπρατισλάβα: Είναι μια μικρή όμορφη πόλη. Είναι ότι πρέπει για μια βόλτα το πολύ μιας ημέρας. Τη βοηθάει αλλά και την καπελώνει το ότι βρίσκεται τόσο κοντά στο μεγαθήριο που λέγεται Βιέννη. Κλέβει λίγο από αυτή αλλά όταν πέφτει η σύγκριση…. αυτή χάνει με διαφορά…

Visegrad: Μια γραφική πόλη «κόμβος» σε έδαφος Βοσνίας. Μπορεί εύκολα να τη χρησιμοποιήσει κάποιος σαν ορμητήριο κάνοντας γύρω εκδρομές όπως στο Σεράγεβο, στην Δυτική Σερβία, ακόμη και στο Μαυροβούνιο.

Graz: Είναι μια παραμυθένια πόλη! Είμαι έτοιμη να πω: «Δεν υπάρχει Αυστριακή πόλη που να μην είναι όμορφη», κάτι που έχω πει για την Ιταλία. Θα συγκρατηθώ όμως και θα αποφανθώ οριστικά αφού επισκεφτώ καναδυό Αυστριακές πόλεις ακόμα.

Βουδαπέστη: Κλασική αξία. Προσφέρει πολλά. Είναι μια λουτρόπολη με πολύ ισχυρά προσόντα και με μεγάλη τουριστική παράδοση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πόλη ασχολείται με τον τουρισμό πάρα πολλά χρόνια, πολλά περισσότερα απ’ όλες τις γειτόνισσες του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Η καταλυτική παρουσία του Δούναβη, η ομορφιά της Βούδας, η μαγεία των λουτρών την κατατάσσουν στις κορυφαίες κατά τη γνώμη μου. Παρόλα αυτά δεν ένοιωσα τόσο “hospitality” σε σχέση με τις άλλες πόλεις που επισκέφτηκα σε αυτό το ταξίδι.

Βιέννη: Αριστοκρατική. Συνηθισμένος χαρακτηρισμός για την πόλη, αλλά τόσο μα τόσο αληθινός και αδιαμφισβήτητος! Γοητεύτηκα. Σίγουρα θα ξαναπάω.

Banja Luka: Πολύ χάρηκα που πήγα στην πρωτεύουσα της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Είναι μια καταπράσινη πόλη, που δεν γνωρίζει τον τουρισμό και που διαθέτει κάποιες πολύ δυνατές γωνιές. Μεγάλο ατού της είναι η γειτνίαση με το ράφτινγκ στον σμαραγδένιο ποταμό Vrbas, ο οποίος διαπερνά την πόλη πριν εξαφανιστεί σε ένα καταπράσινο φαράγγι.

Σεράγεβο: Είναι μια μοναδική πόλη με μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που συνδυάζει Δύση και Ανατολή μαζί. Το Σεράγεβο είναι ένα θαυμάσιο μέρος για να επισκεφτεί κανείς, για την ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική του, την έντονη ζωή στο δρόμο και το ακαταμάχητο πνεύμα του.

Το ταξίδι δεν μου φάνηκε μεγάλο. Αντίθετα νομίζω ότι δεν χόρτασα (αχάριστη που είμαι) και σχεδόν δεν κουράστηκα. Σημασία όμως δεν έχει τι ένιωθα εγώ, αλλά τι ένιωθε ο συνταξιδιώτης μου που ως γνωστόν είναι και το βασικό τιμόνι. Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι ήταν … σε καλή κατάσταση.
Τόσο καλή, που ενώ ακόμα δεν είχαμε πατήσει το πόδι μας στην Αττική τον άκουσα να λέει: «Αυτά τα ταξίδια αξίζουν μόνο αν είναι μακρινά».
«Όπως;»
«Όπως … έως το Ταλίν!»
Έτσι, μπήκε η ιδέα και έτσι καταστρώθηκε το σενάριο του επόμενου οδικού: «Έως το Ταλίν»!
Περί αυτού όμως .... άλλη φορά!

Τώρα ήρθε η ώρα να κλείσω την ιστορία μου με κάποιες πρωταγωνίστριες εικόνες του οδικού ταξιδιού «Έως τη Βιέννη»....

Καλά ταξίδια να έχουμε………….

......................................................................................................................................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15

First Προηγούμενη 15 of 15

Go to chapter

Go

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;