Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Ένα cafe διαφορετικό από τα άλλα (Zoo cafe)
Ένα από τα πράγματα που είχα στο πρόγραμμα και φοβόμουν πολύ για το αν θα αρέσει στην οικογένεια ήταν το zoo cafe.
Στη φάση που ερευνούσα τα “must see” ή τα “hidden gems” της Βουδαπέστης, βρήκα το “zoo cafe”.
Αν υποψιαστώ ότι κάτι που βρίσκω κατά την έρευνά μου μπορεί και να αρέσει σε κάποιον από την παρέα του ταξιδιού ρωτάω: «Να το βάλω στο πρόγραμμα;» Ανάλογα με την απάντηση … πράττω. Το “zoo cafe” λοιπόν το ήθελε η κόρη. Οπότε το έβαλα.

Είχα όμως έναν ενδοιασμό μήπως είναι καμιά χαζή tourist trap και χάσουμε και χρόνο και φάω και γκρίνια.
Τώρα πάει, το έκανα. Ήδη κατευθυνόμαστε κατά εκεί.
Είχαμε ήδη κάνει το check out, είχαμε ήδη φορτώσει το αυτοκίνητο με τα πράγματά μας, είχαμε αφήσει το garage και θα πηγαίναμε με το αυτοκίνητο να παρκάρουμε εκεί κοντά στο zoo cafe, θα πίναμε το καφεδάκι μας και μετά από εκεί θα φεύγαμε κατ’ ευθείαν από τη Βουδαπέστη.

Ήταν όμως δύσκολο το “εκεί κοντά"
Δυσκολευτήκαμε πολύ να παρκάρουμε. Δεν βρίσκαμε θέση στο δρόμο και στην προσπάθειά μας να φύγουμε από το “εκεί κοντά” για να παρκάρουμε πιο μακριά, δεν μπορούσαμε να το κάνουμε, αφού μας εμπόδιζαν κάποιες μπάρες, οι οποίες για να βυθιστούν στο έδαφος και να ελευθερώσουν το δρόμο και να μπορέσουμε να περάσουμε θα έπρεπε να πληρώσουμε ένα εισιτήριο parking, το οποίο όμως δεν εκδώσαμε αφού δεν είχαμε βρει να παρκάρουμε!!!
Αυτό σημαίνει ότι μέχρι να βρούμε θέση παρκαρίσματος αλλά και μηχάνημα πώλησης εισιτηρίων μέσα στα στενά, κάναμε τα άπειρα μπρος-πίσω από τις μπάρες. Ύστερα από μια μικρή ταλαιπωρία και χρόνο, βρήκαμε θέση για το αυτοκίνητο και μηχάνημα πώλησης εισιτηρίων. Έλπιζα μόνο να άξιζε όλο αυτόν τον κόπο … το zoo cafe.

Πίσω από την πανέμορφη πλατεία Egyetem ter της Νομικής Σχολής…

... στο στενό Fejer Gyorgy utca βρίσκεται το zoo café.
Με το που μπήκαμε μέσα μας “την πέσανε” 3-4 αιλουροειδή ....

Χα,χα. Το αντίθετο συνέβη. Πιο ακούνητα δεν θα μπορούσαν να είναι. Ούτε τρίχα δεν σηκώθηκε. Απλά πριν πάω είχα κατά βάθος ένα μικρό άγχος λες και θα έμπαινα στην κιβωτό του Νώε!

Μια κοπελιά μας υποδέχτηκε με μια ερώτηση που με ξάφνιασε: «Έχετε κλείσει τραπέζι;»
«Όχι» απάντησα σχεδόν ψαρωμένα.
“Πάει” σκέφτηκα. “Μας διώξανε. Τσάμπα ήρθαμε.” Αντ’ αυτού όμως μας οδήγησαν στο μεγαλύτερο από τα πολλά δωμάτια του χώρου και μας είπε: «Καθίστε εδώ. Μπορείτε να μείνετε μέχρι μία ώρα και όταν είστε έτοιμοι θα σας φέρουμε ζωάκι στο τραπέζι σας.»

Καθίσαμε. Ήταν ένα όμορφο περιβάλλον διακοσμημένο σαν σε ζωολογικό κήπο. Υπήρχαν κάποια κλουβιά και ενυδρεία γύρω μας και αρκετές γάτες, τεράστιες, χνουδωτές και … πολύ νωχελικές που περιφέρονταν στο χώρο σαν στο σπίτι τους.

Τριγύρω μας όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα και οι θαμώνες είχαν όλοι ζωάκια είτε στο τραπέζι τους, είτε στην αγκαλιά τους, είτε στον ώμο τους, είτε … στο λαιμό τους!

Παραγγείλαμε καφέδες οι μεγάλοι και περίεργα και πολύπλοκα ροφήματα οι μικροί και στη συνέχεια μας έφεραν το πρώτο ζωάκι που δεν ήταν άλλο από ένα χελωνάκι.

Εγώ με τα ζώα δεν έχω μεγάλη άνεση. Ή μάλλον για να ακριβολογώ, δεν έχω άνεση με τα … περίεργα ζώα. Το χελωνάκι ήταν το μόνο που κράτησα στο χέρι μου. Τα επόμενα μόνο τα χάιδεψα λίγο και ένα-δυο τα ακούμπησα.
Τα παιδιά όμως και ο άντρας μου νομίζω ότι το ευχαριστήθηκαν πιο πολύ από εμένα.
Η σερβιτόρα ή μάλλον η υπεύθυνη για τα ζώα μας έφερνε στο τραπέζι μας διαδοχικά τα ζωάκια το ένα μετά το άλλο εξηγώντας μας κάθε φορά τι ζωάκι είναι, πως θα το πιάσουμε, τι του αρέσει και γενικά πως θα του συμπεριφερθούμε.

Μετά το χελωνάκι μας επισκέφτηκαν στο τραπέζι μας κατά σειρά ένας γενειοφόρος δράκος…

ένας χαμαιλέων…

ένα φίδι …

και ένα λαγουδάκι…

Το λαγουδάκι το έφεραν τελευταίο και σε μας και στα άλλα τραπέζια, γιατί ήταν τόσο ζωηρό που έπρεπε να έχουμε προλάβει να πιούμε τα ροφήματά μας, ώστε να μην έχουμε ατυχήματα με τα ποτήρια.
Δεν ήταν tourist trap. Ήταν κάτι ιδιαίτερο, που δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Σαν να ήπιαμε τον καφέ μας στο σπίτι των ζώων. Ειδικά ο λαγός έδειχνε να ευχαριστιόταν πολύ τα χάδια μας. Για το φίδι τώρα … δεν ξέρω.

Στη μία ώρα ακριβώς μας έφεραν το λογαριασμό. Διακριτικά δηλ. μας είπαν να φύγουμε. Τα τέσσερα ροφήματά μας έκαναν περί τα 12€, τα οποία και δεν μου φάνηκαν ακριβά.

Φορτωθήκαμε στο αυτοκίνητο, το εισιτήριο “κατέβασε” την μπάρα και φύγαμε…

Περάσαμε μπροστά από την κεντρική αγορά…

Η οποία δεν χωρούσε στο πρόγραμμα, αλλά την είχαμε επισκεφτεί την προηγούμενη (γκρουπαριστή) φορά που είχαμε έρθει., το 2001.

Περάσαμε και οδικώς από τη γέφυρα της Eλευθερίας…

Περάσαμε και μπροστά από τα Gellert…

... θαυμάζοντας για μιαν ακόμη φορά την μεγαλοπρέπεια του αρτ νουβό κτιρίου. Έχει και πηγή με ιαματικό νερό μπροστά από το ξενοδοχείο για τους περαστικούς…

... και αφού ξεχυθήκαμε στις λεωφόρους της Βουδαπέστης, σε λίγο βγήκαμε και από την πόλη...

Κατεύθυνση στο Gps: προς Μπρατισλάβα.

Το αξιοθέατο “outsider”
Στο gps του δικού μου κινητού όμως εγώ είχα βάλει άλλον προορισμό. Πριν βγούμε από τη χώρα ήθελα να κάνουμε μικρή παράκαμψη. Με απόκλιση μόνο 30’ από τη διαδρομή μας μπορούσαμε να δούμε ένα Ουγγρικό Μοναστήρι, που μαζί με το γύρω φυσικό περιβάλλον του βρίσκεται στη λίστα της Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Πρόκειται για το Pannonhalma Arcabbey, που βρίσκεται κοντά στην πόλη Gyor.

Απ’ ότι φάνηκε όμως στη συνέχεια, μόνο εγώ ήθελα να πάω... στο Μοναστήρι.
Ήταν μια ώρα δύσκολη, αφού δεν μας έφτανε το βραδινό τένις, αλλά προστέθηκε και το μεσημεριανό ... μπάσκετ! Οι άνδρες της παρέας ήθελαν να δουν την Εθνική που έπαιζε με την Βραζιλία, στα πλαίσια του μουντομπάσκετ.
Είχαν μάλιστα πάρει θέση από την ώρα που φύγαμε από τη Βουδαπέστη. Κάθισαν μπροστά και οι δύο και το … internet να είναι καλά.

Μετά από 110 km περίπου αφήσαμε την Ε60 και στρίψαμε στον επαρχιακό προς Pannonhalma…

...από τον οποίο ήδη στο βάθος ξεχώριζε το μοναστήρι πάνω σε ένα ύψωμα. Είναι τόσο μεγάλο που παρότι απείχαμε 10κμ. ακόμα αυτό διακρινόταν καθαρά!

Φτάσαμε…

Μόλις φτάσαμε και παρκάραμε έξω από το μοναστήρι, πατέρας και γιος … ακούνητοι στις θέσεις τους, σαν τις γάτες του zoo café ένα πράγμα! Βλέπανε αγώνα. Και δεν είχαν σκοπό να ξεκολλήσουν αν δεν τελείωνε.
«Τι θα γίνει;»
«Μόλις τελειώσει ο αγώνας θα έρθουμε και εμείς.»
«Και πότε τελειώνει ο αγώνας;»
«Τώρα, τώρα σε λίγο»
Όταν πέρασε το σε λίγο και δεν είχε τελειώσει ο αγώνας τους είπα:
«Να πάω μόνη μου;»
«Ότι θέλεις κάνε. Αλλά αν αξίζει τον κόπο … να έρθουμε και εμείς.»

Δηλαδή και με άφηναν να πάω μόνη μου, αλλά και ήθελαν να έρθουν και εκείνοι μαζί μου!

Οπότε, αυτό το μπασκετικό 5λεπτο (που κάνει ένα μισάωρο για να τελειώσει ) το πέρασα περιμένοντάς τους, κάνοντας βόλτες έξω από το μοναστήρι, βγάζοντας φωτογραφίες, αλλά και πιάνοντας κουβέντα με μια Ελληνίδα που συνάντησα! Αν είναι δυνατόν! Δεν συνάντησα Έλληνα στη Βουδαπέστη (που αν κρίνω από το forum, πρέπει να είναι γεμάτο) και συνάντησα στο μοναστήρι Pannonhalma! Η Ελληνίδα είχε παντρευτεί Ούγγρο και ζούσε σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στο Μοναστήρι. Είχε έρθει βόλτα με τον άντρα της και το σκυλί της στο χώρο γύρω από το Μοναστήρι (ο οποίος είναι ιδιαίτερης ομορφιάς και ανήκει στην Unesco, όπως ανέφερα και νωρίτερα), άκουσε ελληνικά και μου μίλησε.
Πολύ χάρηκα με τη συνάντηση αυτή και τη μικρή κουβεντούλα που είχα μαζί της. Πάντα χαίρομαι όταν συναντώ πατριώτες σε απίθανα μέρη.

Τα 5 λεπτά επιτέλους πέρασαν και ο αγώνας τελείωσε και ήρθε και η ώρα του Μοναστηριού.

Το Pannonhalma Archabbey είναι το πρώτο μοναστήρι Βενεδικτίνων στην Ουγγαρία. Ιδρύθηκε πριν από περισσότερα από 1000 χρόνια και πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο αβαείο στον κόσμο, το οποίο και διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στη διάδοση του χριστιανισμού στην παλιά Ουγγρική αυτοκρατορία.

Το όλο συγκρότημα αποτελείται από τη Βασιλική και την κρύπτη, τα εκπαιδευτικά κτίρια, το Παρεκκλήσι της Παναγίας, το Μνημείο της Χιλιετίας, τον βοτανικό κήπο και την πολύ εντυπωσιακή Baroque βιβλιοθήκη.

Το ότι είναι πολύ μεγάλο το αντιλαμβάνεσαι και από την μεγάλη είσοδό του...

Στην οποία είσοδο υπάρχει και ο τίτλος της Unesco…

Με το εισιτήριο και το audio quide ανά χείρας μπήκαμε μέσα στο συγκρότημα...

Με ένα ασανσέρ ανεβήκαμε σε ένα προαύλιο-βεράντα, απ’ όπου είδαμε αφ’ υψηλού την κοιλάδα Panonhalma...

Πρώτη μας επίσκεψη ήταν η Βασιλική…

Από τις πιο λιτές εκκλησίες που έχω δει. Εντυπωσιάστηκα από την απλότητά της. Πραγματικά Μοναστηριακή.

Το highlight όμως της επίσκεψης ήταν η βιβλιοθήκη του Μοναστηριού...

Αρχές του 19ου αι. τα διαθέσιμα δωμάτια της μονής για την αποθήκευση των βιβλίων δεν ήταν πολλά σε αριθμό. Οι συλλογές αυξάνονταν δραματικά και έτσι αποφασίστηκε η κατασκευή μιας νέας βιβλιοθήκης, η οποία ολοκληρώθηκε μέσα στη δεκαετία του 1820.

Σήμερα έχει φτάσει να έχει στη συλλογή της 360.000 τόμους! Ένας από αυτούς είναι και το παλαιότερο έγγραφο στην ουγγρική που υπάρχει ακόμα από το 1055.
Η συλλογή αυτή είναι μεγαλύτερη και από αυτή της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Βιέννης!
Στις τέσσερις πλευρές της οροφής της οβάλ αίθουσας παρουσιάζονται οι αλληγορίες των τεσσάρων μεσαιωνικών πανεπιστημιακών σχολών: Νομική, Θεολογία, Ιατρική και Τέχνες.

Η κεντρική ζωγραφική κατά μήκος της αίθουσας απεικονίζει τη θεά Αθηνά, στα δύο κοντύτερα τοιχώματα φαίνονται τα πορτρέτα των αρχαίων φιλοσόφων και επιστημόνων, ενώ στους διαμήκεις τοίχους βρίσκουμε πορτρέτα μορφών της ουγγρικής πολιτιστικής ιστορίας.

Σήμερα υπάρχουν περίπου 50 μοναχοί που ζουν στο μοναστήρι. Η μονή συμπληρώνεται από το Βενεδικτίνικο Γυμνάσιο, ένα οικοτροφείο για αγόρια, τα οποία αγόρια καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας έπαιζαν ποδόσφαιρο στο γηπεδάκι που υπήρχε κάτω από τα τείχη του μοναστηριού!

Στην έξοδο της βιβλιοθήκης συναντήσαμε ένα μαγαζάκι που πουλούσε κρασί και βιολογικά προϊόντα παραγωγής του μοναστηριού. Πολύ ήθελα να ψωνίσω κάτι αλλά οι απορίες που είχα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν μπορούσα να συνεννοηθώ στα Ουγγρικά , που ήταν η μόνη γλώσσα που έπαιζε, με αποθάρρυνε και δεν ψώνισα τίποτα.

Λίγο κράτησε η επίσκεψη. Πιο πολύ ώρα περίμενα απ’ έξω για να τελειώσει ο αγώνας παρά η επίσκεψη στο Μοναστήρι. Δεν φτάνει αυτό, αλλά … άκουσα και γκρίνια, του τύπου “χάσαμε χρόνο από τη Μπρατισλάβα και τη Βιέννη”. Αν είναι δυνατόν! Δεν τον χάσαμε εξ’ αιτίας του μοναστηριού, αλλά εξαιτίας του αγώνα! Και έχασε και η Εθνική από τους Βραζιλιάνους!
«Δεν πειράζει» τους είπα. Τόσα πράγματα παιδικά είχα στο πρόγραμμα (βαρκάδα, ποδηλατάδα, zoo cafe). Έπρεπε να βάλω και κάτι πολιτιστικό “για ενήλικες” μέσα … για ισορροπία…

Η αλήθεια είναι ότι και η Βιβλιοθήκη, αλλά και το Αβαείο ήταν πολύ εντυπωσιακά και χάρηκα πολύ που τα επισκέφτηκα, αλλά σίγουρα δεν θα το είχα κάνει αν δεν υπήρχε ο κράχτης “Unesco”.

Φύγαμε για Σλοβακία. Μια μικρή επίσκεψη είχαμε σκοπό να κάνουμε στην πρωτεύουσά της Μπρατισλάβα και μετά θα φεύγαμε για Βιέννη, που θα μέναμε τα τρία επόμενα βράδια. Απ’ ότι έμαθα από το “click and post” του forum μας, αυτή η μικρή παράκαμψη της Μπρατισλάβας θα μας γλύτωνε και από κάποια έργα που γίνονταν στον άξονα Βουδαπέστη – Βιέννη. Βάλαμε βενζίνη στο τελευταίο πρατήριο πριν βγούμε από την Ουγγαρία (για να εκμεταλλευτούμε την καλύτερη τιμή σε σχέση με αυτή της Σλοβακίας, αλλά και Αυστρίας) και σε πολύ λίγο θα μπαίναμε στην πόλη.

............................... post ............................. ..................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;