Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Σεράγεβο
Οι γνώσεις μου για το Σεράγεβο μέχρι πριν να το επισκεφτώ περιορίζονταν στα δύο βίαια γεγονότα του 20ου αι. που στιγμάτισαν την πόλη.
Ήξερα ότι στην πρόσφατη ιστορία του (μέσα στη δεκαετία του ’90) περικυκλώθηκε από το γιουκοσλαβικό εθνικό στρατό και στη συνέχεια από το σερβοβοσνιακό και σχεδόν καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς που κράτησαν 3 ολόκληρα χρόνια. Ήξερα και για τη δολοφονία του αυστριακού αρχιδούκα, που πραγματοποιήθηκε εδώ και η οποία πυροδότησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν ξέρω τι περίμενα να δω έχοντας αυτά στο μυαλό μου, αλλά μάλλον ξαφνιάστηκα όταν μπαίνοντας στην πόλη μέσω της λεωφόρου Zmaja od Bosne είδα κτίρια σύγχρονα (έως και ουρανοξύστες), πολύχρωμες πινακίδες με αμέτρητες λυχνίες led, φιρμάτα εμπορικά μαγαζιά και κίνηση. Αν μη τι άλλο … όλα αυτά δεν ταίριαζαν με την εικόνα που είχα λανθασμένα σχηματίσει στο μυαλό μου για το τι θα συναντήσω σε αυτήν την πόλη.

Στόχος μας ήταν η περιοχή Baščaršija, που είναι και η “καρδιά” του παλιού Σαράγιεβο. Προς τα εκεί λοιπόν κατευθυνθήκαμε προχωρώντας παράλληλα με το ποτάμι Miljacka, που διασχίζει το Σεράγεβο.

Οι πρώτες εικόνες φανέρωναν τα οθωμανικά αλλά και αυστροουγγρικά κατάλοιπα, τα οποία μπερδεύονταν με το σύγχρονο και ευρωπαϊκό κομμάτι. Η διαδρομή είναι γεμάτο με εκκλησίες ορθόδοξες και καθολικές, τζαμιά και μια …συναγωγή, θυμίζοντάς μας πως το Σεράγεβο ήταν και είναι μια πόλη πολυεθνική και πολυπολιτισμική.

Η Ακαδημία των τεχνών ... στην απέναντι πλευρά του Miljacka...

Κάπου κοντά στο ύψος του Δημαρχείου επιχειρήσαμε να παρκάρουμε σε ένα υπόγειο garage. Όπως αποδείχθηκε ήταν και το μοναδικό του κέντρου και ήταν και γεμάτο. Έτσι, το υπαίθριο parking (πίσω από το Δημαρχείο) ήταν μονόδρομος για μας. Ευτυχώς είχε φύλακα, ο οποίος έλπιζα να είναι πιο ευσυνείδητος από τους αστυνομικούς που συναντήσαμε νωρίτερα. Ένα άγχος με το παρκάρισμα στα Βαλκάνια πάντα το έχω. Δεν φταίω εγώ που σκέπτομαι αρνητικά. Οι Βόσνιοι αστυνομικοί μου έδωσαν το δικαίωμα.

Το πρώτο πράγμα που βρήκαμε στο δρόμο μας ήταν το Δημαρχείο της πόλης...

Η νεο-μαυριτανική ριγέ πρόσοψη (με κόκκινο και κίτρινο τουβλάκι) κάνει το τριγωνικό Δημαρχείο (του 1896) το πιο όμορφο κτίριο της Αυστρο-Ουγγαρίας στο Σεράγεβο.

Το κτίριο, το οποίο στέγαζε και την εθνική βιβλιοθήκη, καταστράφηκε ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας.

Η αναστήλωση του, που έγινε στα πρότυπα του παλιού κτιρίου πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μπήκαμε μέσα στην παλιά πόλη.
Ποια ήταν η πρώτη μου εντύπωση; Είναι μια πόλη δαιδαλώδης και πολύ … ζωηρή.
Με μια δεύτερη ματιά μου φάνηκε…. πάλι δαιδαλώδης και πολύ ζωηρή!

Περπατήσαμε στην κεντρική Bravadziluk και χωθήκαμε και μέσα στα στενά της. Δέχτηκα βομβαρδισμό εικόνων. Μου φάνηκαν όλα τόσο ζωντανά και τόσο έντονα! Η ματιά μου δεν ήξερε που να πρωτοσταματήσει. Λογιών λογιών μαγαζιά υπήρχαν. Σε ένα λαβύρινθο από πλακόστρωτα δρομάκια είδα μικρά μαγαζάκια, καφενεία, μικρά εμπορικά, παζάρια, «ναργιλάδικα» και κεμπαπτζίδικα. Όταν εισχωρήσαμε βαθιά μέσα στις σκεπαστές στοές είδαμε και μοντέρνα cafes, μπαράκια ακόμα και pubs. Και από κόσμο; Πολύ κίνηση με ότι μπορείς να φανταστεί κανείς. Τουρίστες, ζευγάρια δυτικά, ζευγάρια μουσουλμανικά (μη με ρωτήσετε από πού το κατάλαβα), αντροπαρέες, είδα και κοριτσοπαρέες μουσουλμάνες, αλλά και μικτές παρέες. Είδαμε και μια με … μπούρκα!

Ανάμεσα σε όλα αυτά … είδαμε και πολλά τζαμιά, αφού το μουσουλμανικό στοιχείο κυριαρχεί!

Αυτή η αντίφαση νομίζω ότι κάνει την πόλη τόσο γοητευτική. Από τη μια είναι το κυρίαρχο μουσουλμανικό στοιχείο και από την άλλη η έλλειψη της “αυστηρότητας” που το συνοδεύει.

Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται η συνύπαρξη των τζαμιών με τους … πορτοφολάδες…

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην πλατεία της Bascarsija, η οποία είναι επίσης γνωστή και ως πλατεία Pigeon, λόγω των πολλών περιστεριών που συχνάζουν, που όμως τώρα …. έλειπαν! Στο κέντρο αυτής της πλατείας βρίσκεται η κρήνη Sebilj, η οποία είναι μια οθωμανική ξύλινη βρύση (sebil) που χτίστηκε από έναν πασά το 1753 και αποτελεί σημείο αναφοράς για τις συναντήσεις των ντόπιων.

Εδώ ήταν το κατάλληλο σημείο να καθίσουμε για ένα … τσάι.
Δεδομένου ότι καθίσαμε σε «πρώτο τραπέζι» με θέα την εντυπωσιακή και όμορφα φωταγωγημένη βρύση είχαμε την ευκαιρία να πετύχουμε και λήψη χωρίς πολύ κόσμο γύρω της.

Φάγαμε το σιροπιαστό μας, ήπιαμε και τo τσαγάκι μας…

…κάναμε και συνάλλαγμα από το διπλανό ανταλλακτήριο (καιρός ήταν)…

…και ήρθε η ώρα για … ψώνια.
Εμένα δεν μου αρέσουν τα ψώνια όταν είμαι σε ταξίδι. Εκτός αν «πρέπει» Στη Βοσνία είχα ξαναβρεθεί πριν τρία χρόνια και συγκεκριμένα στο Μόσταρ και εκεί είχα γνωρίσει την πραμάτεια των εμπορικών τουριστικών μαγαζιών και επειδή ήταν και πάμφθηνα είχα μετανοιώσει που δεν είχα ψωνίσει όσο έπρεπε! Έτσι τώρα είχα έρθει αποφασισμένη να πάρω το κατιτίς μου.

Ήταν όμως λίγο αργά και πολλά εμπορικά μαγαζιά είχαν ήδη κλείσει.
Το δρομάκι που είχε μαζεμένη την αγορά των χάλκινων σουβενίρ είχε ήδη κατεβάσει ρολά...

Ο γιος περίμενε ότι όπως και στο Μόσταρ θα βρίσκαμε και ενθύμια πολέμου όπως μάσκες, κράνη, μαχαίρια κ.τ.λ. αλλά εδώ δεν βρήκαμε τέτοιου είδους μαγαζιά ή μπορεί και αυτού του είδους τα μαγαζιά να είχαν κλείσει.
Είχε όμως το σημαντικότερο, πάρα πολύ ωραία χειροποίητα και κοσμήματα, τα οποία και τίμησα δεόντως.

Εκεί που χαζολογούσαμε μέσα στην αγορά συναντήσαμε και μια παρέα Ελλήνων. Ήταν μια αντροπαρέα 6 ατόμων, που ταξίδευαν με 6 μηχανές. Θα έφταναν μέχρι το Βελιγράδι και μετά επιστροφή. Χαιρετηθήκαμε σαν να γνωριζόμασταν από παλιά και είπαμε και δυο κουβέντες για τους δρόμους που συναντήσαμε αυτοί «ανεβαίνοντας» και εμείς «κατεβαίνοντας».

Πήραμε το απαραίτητο παγωτό στο χέρι, ψωνίσαμε και τα μαγνητάκια μας (στα οποία κυριαρχούσαν ο Στρατάρχης Τίτο και η βρύση Sebilj), τσιμπήσαμε και στο όρθιο και λίγα burek (με κιμά και με σπανάκι), τα οποία ήταν ωραιότατα.

Σε ότι αλισβερίσι είχαμε κατά τη διάρκεια της βόλτας μας συναντήσαμε ανθρώπους που μιλούσαν όσα αγγλικά χρειάζονται για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε. Εδώ οι κάτοικοι έχουν εξοικειωθεί με τον τουρισμό. Σαν να ήρθαμε σε άλλη χώρα. Καμία σχέση με την υπόλοιπη Βοσνία που συναντήσαμε μέχρι τώρα (από χθες που μπήκαμε στη χώρα). Στη Banja Luka τα νοήματα είχαν δουλέψει σύννεφο... Εδώ έχει τουρισμό και .... πορτοφολάδες. Μας το θυμίζουν και οι πινακίδες σε κάθε γωνιά.

Να τη πάλι...

Στη συνέχεια βγήκαμε από την αγορά προκειμένου να πάμε στο ποτάμι και τη Λατινική γέφυρα...

Στη βόρεια πλευρά της γέφυρας αυτής έλαβε χώρα το ιστορικό γεγονός, που προανέφερα και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα ιστορία.

Μια πινακίδα πάνω στη γέφυρα Principov most (όπως λέγεται και αλλιώς) υπάρχει για να το θυμίζει...

... αλλά και σε μια μαρμάρινη πλάκα του Μουσείου του Σεράγεβο...

«Σε αυτό το μέρος στις 28 Ιουνίου 1914 ο Gavrilo Princip δολοφόνησε τον κληρονόμο του Αυστροουγγρικού θρόνου Φραγκίσκου Φερδινάνδου και τη γυναίκα του Σοφία»

Ο διάδοχος του Αυστριακού θρόνου Franz Ferdinand, ως γενικός επιθεωρητής του αυτοκρατορικού στρατού που ήταν, πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στο Σεράγεβο τον Ιούνιο του 1914. Μετά από μια επίσκεψη στο Δημαρχείο ο 19χρονος Σερβοβόσνιος Gavrilo Princip μέλος της οργάνωσης του “Μαύρου Χεριού” επιτέθηκε στην πομπή του διαδόχου με αποτέλεσμα να σκοτώσει τον ίδιο και τη σύζυγό του. Στη συνέχεια επιχείρησε να αυτοκτονήσει αλλά τον σταμάτησε η αστυνομία. Ένα μήνα μετά (στις 28 Ιουλίου 1914) η Αυστρο-ουγγαρία κήρυξε πόλεμο στη Σερβία. Η εύθραυστη «ειρήνη» που επικρατούσε στην Ευρώπη ξαφνικά κατέρρευσε και μέσα σε μια εβδομάδα σχηματίστηκαν δύο μπλοκ σε όλη την ήπειρο: η Ρωσία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Σερβία, ήταν έτοιμες να πολεμήσουν εναντίον της Αυστρίας-Ουγγαρίας και της Γερμανίας.

Τέλος (σε αυτό το ταξίδι) με το Σεράγεβο. Δεν τελειώσαμε όμως ακόμα με τη Βοσνία. Πήραμε το αυτοκίνητο και αφήσαμε πίσω μας το Saraj–evo.
Το όνομά του το πήρε από το τουρκικό “Saraj” που σημαίνει παλάτι.

Είχα κλείσει ένα διαμέρισμα για τη διανυκτέρευση μας στο Visegrad, μια μικρή πόλη δυτικότερα του Σεράγεβο κοντά στα σύνορα της Σερβίας και 110 χιλιόμετρα μακριά. Ένα δυωράκι νυχτερινής οδήγησης μέσα σε ένα ολίγον φιδίσιο δρόμο δεν θα το έλεγα και … “βούτυρο στο ψωμί μας”. Ο άντρας μου οδηγός και εγώ μια «τεντωμένη» συνοδηγός να έχω γουρλωμένα μάτια και έτοιμη να τσιρίξω σε οτιδήποτε αναπάντεχο του δρόμου … έπεφτε στην αντίληψή μου ….
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν πολύ μονότονη η διαδρομή. Συναντήσαμε τρεις αλεπούδες και 4-5 αγριόσκυλα (αν και θα έβαζα στοίχημα ότι το ένα απ’ αυτά ήταν κάτι άλλο). Είχε και αυτοκίνητα (κυρίως από το αντίθετο ρεύμα) έτσι για να μη νιώθουμε μοναξιά. Μα που πάνε μέσα στην ερημιά; Α! Ξέχασα … είναι βασική οδική αρτηρία που οδηγεί στην πρωτεύουσα της χώρας.

Ο άντρας μου είχε έναν ενδοιασμό για το πρόγραμμά μου. Αυτή τη διαδρομή και να μην αργούσαμε το κλασικό δύωρο ούτως ή άλλως θα την κάναμε νύχτα. Γιατί; Άξιζε τον κόπο η διανυκτέρευση στο Visegrad αντί του Σεράγεβο;
Τα τελευταία 25 km τα τούνελ εναλλάσσονταν το ένα το άλλο. Μόνο που δεν μου φαινόντουσαν και πολύ σύγχρονα. Πρέπει να είχαν πάρα πολλά χρόνια που είχαν διανοιχτεί. Κάποια από αυτά είχαν εντελώς ακατέργαστη οροφή. Σχεδόν φαινόντουσαν οι οπές από τα εκρηκτικά. Μπαίναμε μέσα και προσευχόμουν να βγούμε γρήγορα. Και αυτά ήταν και μεγάλα, ήταν και πολλά.
Όταν επιτέλους βγήκαμε και από το τελευταίο αντικρίσαμε από μακριά τη γέφυρα του ποταμού Drina. Φωταγωγημένη καθώς ήταν με τις 11 καμάρες της φάνταζε σαν άστρο φωτεινό μέσα στο άγριο νυχτερινό περιβάλλον της Βοσνίας.

Ένα «ουφ» μου ξέφυγε ομολογουμένως. Άντε τώρα να βρούμε το σπίτι μέσα στα σκοτάδια αφού κανένα gps δεν έβρισκε τη διεύθυνση. Ο δορυφόρος όμως μας πήγε στο προσημειωμένο αστεράκι που είχα στο χάρτη και έτσι στις 11:30 ακριβώς χτυπούσα το κουδούνι της σπιτονοικοκυράς μας.

Μια χαρούμενη και ευγενέστατη γυναίκα με τα δυο κορίτσια της μαζί άνοιξαν την πόρτα και μας οδήγησαν στο διπλανό ανεξάρτητο διαμέρισμα. Ήταν ένα υπέροχο διαμέρισμα με μια μεγάλη σαλονοκουζίνα, χωλ, ένα τεράστιο υπνοδωμάτιο και ένα μπαλκόνι.



Το μπαλκόνι ήταν στην ουσία ο κύριος λόγος για τον οποίο έκλεισα το συγκεκριμένο διαμέρισμα, αφού πρόσφερε μια πραγματικά καταπληκτική θέα στο ποτάμι, στο χωριό και φυσικά στη γέφυρα.

Το plan Α μου έλεγε: βόλτα στην πόλη για φαγητό. Στις 11:30 όμως το βράδυ έστω και Σαββάτου δεν νομίζω ότι θα βρίσκαμε τίποτα στην μικρή αυτή συνοριακή πόλη των 6.000 κατοίκων. Για μιαν ακόμη φορά λοιπόν μπήκε σε εφαρμογή το plan B που δεν ήταν άλλο από πρόχειρο μαγείρεμα στο σπίτι συνοδεία διαφόρων snacks και … στο μπαλκόνι για άραγμα.

Ες αύριον το Visegrad …

Ο Drina ποταμός, το Visegrand και ο Andric…
Το Visegrad είναι μια μικρή πόλη της Ανατολικής Βοσνίας, που βρίσκεται χτισμένη πάνω στον ποταμό Drina, στο σημείο που γεφυρώνεται από τη Socolovic Bridge, η οποία αποτελεί μνημείο κληρονομιάς από την Unesco.
Σήμερα η γέφυρα αποτελεί αξιοθέατο του Visegrad, το οποίο έγινε γνωστό στον κόσμο αφού ο νικητής του βραβείου Νόμπελ του 1961, Ivo Andric, δημοσίευσε το μυθιστόρημα The Bridge on the Drina.
Η τοξωτή γέφυρα με τα 11 βόλτα, έχει μήκος 180 μέτρα, φάρδος 6,5μ. και ύψος 10μ. πάνω από τον ποταμό (συν 4μ. μέσα στο νερό). Κατασκευάστηκε τον 16ο αι. κατ’ εντολή του Mehmed Pasha Sokolovic, από τον Mimar Sinan, έναν από τους καλύτερους Οθωμανούς αρχιτέκτονες (τον οποίο συναντώ πολύ συχνά στα ταξίδια μου στα Βαλκάνια). Η γέφυρα έκανε 6 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Για εκείνη την εποχή τα 6 χρόνια ήταν χρόνος ρεκόρ. Όταν κατασκευάστηκε η γέφυρα το μικρό Visegrad αποτελούσε «κόμβο» αφού βρισκόταν πάνω στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως η γέφυρα του Σινάν δεν είναι το μόνο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης.
Ακριβώς εκεί που ο ποταμός Rzav συναντά τον Drina βρίσκεται η “Andricgrad”.
Πρόκειται για μια τεχνητή πόλη, που σχεδιάστηκε από τον σκηνοθέτη Emir Kusturica, για να τιμήσει τον συγγραφέα Ivo Andric. Ο Kusturica συμπεριέλαβε στην πόλη ένα μείγμα οθωμανικών, βυζαντινών και κλασικών αρχιτεκτονικών στυλ, δημιουργώντας ένα νέο.. παλιό Visegrad.

Αυτά τα δύο σημαντικά αξιοθέατα είχε να προσφέρει το Visegrad…

Με το που ξύπνησα πρώτο μου μέλημα ήταν να φτιάξω καφέ και να καθίσω στο μπαλκόνι και να θαυμάσω τη θέα και με το φως της ημέρας.

Αλήθεια που θα βρω καλύτερο σημείο στην πόλη να απολαύσω το καφεδάκι μου; Άντε μπορεί σε εκείνο το καφέ που βλέπω από ψηλά δίπλα ακριβώς στη γέφυρα…

Αποκλείεται να περιμένω να ξυπνήσουν τα παιδιά για να πάμε βόλτα στην πόλη. Γενικά από τη στιγμή που κατά την επιστροφή μας μπήκαμε στα Βαλκάνια τα παιδιά έχασαν το ταξιδιωτικό ενδιαφέρον τους. Εδώ δεν έχει παλάτια και λουτρά. Εδώ έχει Οθωμανικές γέφυρες και μικρά χωριά, φύση και … αλεπούδες. Δεν πειράζει. Θα έχουν τα Βαλκάνια σαν ανάμνηση-παρακαταθήκη στο πίσω μέρος του μυαλού τους και θα το εκτιμήσουν στο μέλλον.

Έτσι, μαζί με τον άντρα μου κατηφορίσαμε το μονοπατάκι για την πόλη.
Πρώτη μας επίσκεψη θα ήταν το Andricgrad.

Το Andricgrad είναι χτισμένο στη μύτη μιας χερσονήσου, που σχηματίζεται από τα δυο ποτάμια Rzav και Drina. Η οπτική που προσφέρει η φωτό από το internet είναι πολύ κατατοπιστική...

Περπατήσαμε παραποτάμια χαζεύοντας τον Drina, τα τουριστικά μαγαζάκια αλλά και το γύρω τοπίο.

Μπήκαμε μέσα στο συγκρότημα του Andricgrad μέσω μιας πέτρινης πύλης. Αμέσως βρεθήκαμε σε ένα πεζόδρομο με καταστήματα, στο τέλος του οποίου κατέληγε στην κεντρική πλατεία «της πόλης».

Πράγματι, η πόλη έχει κτίρια από την Οθωμανική εποχή, κτίρια από την εποχή της Αυστροουγγαρίας, το μεσαίωνα και γενικότερα από όλη την ιστορία του Visegrad. Και όλα αυτά έχουν σαν πηγή έμπνευσης τα μυθιστορήματα του Andric!

Δεν μπορώ εδώ να μην αναφέρω δυο λόγια για το βιβλίο του Adric «το γεφύρι του Drina». Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινάει το 1516 όταν οι Οθωμανοί κατά το παιδομάζωμα παίρνουν ένα παιδί από ένα χωριό κοντά στο Visegrad. Όταν το παιδί πολύ αργότερα έγινε ο βεζίρης Σοκολού Μεχμέτ Πασάς πραγματοποίησε το όνειρό του να χτίσει μια γέφυρα στο ποτάμι. Στη συνέχεια το βιβλίο ακολουθεί την ιστορία των κατοίκων της Βοσνίας καλύπτοντας περίπου τέσσερις αιώνες, με το γεφύρι να δρα ως κοινό μνημείο μνήμης και να γίνεται μάρτυρας των βιωμάτων των ανθρώπων που το διασχίζουν και συνδέθηκαν με αυτό.
Τώρα νομίζω ότι “δένουν” όλα.

Αυτή είναι η κεντρική πλατεία του Αndricgrad, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται και το άγαλμα του Ivo Andric...

Το μεγαλοπρεπές κτίριο στο φόντο της πλατείας στεγάζει πλέον το Δημαρχείο του Visegrad και το μπαλκόνι στο κέντρο είναι στο γραφείο του Δημάρχου.

Ο Κουστορίτσα έχει σκοπό επίσης να ανοίξει εδώ το Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών με βασικό θέμα τον κινηματογράφο, στο οποίο θα διδάσκει μάλιστα και ο ίδιος. Στο χωριό υπάρχουν το κτίριο του Πανεπιστημίου, φοιτητική εστία και το Ινστιτούτο του Ivo Andric.

Το χωριό έχει επίσης και σινεμά, το οποίο λειτουργεί κανονικά...

Το ψηφιδωτό της φωτογραφίας (αριστερά) απεικονίζει την ομάδα που δολοφόνησε τον Αυστριακό πρίγκηπα το 1914. Η φωτογραφία αυτή δεν είναι η μοναδική αναφορά του Andricgrad στο τόσο σημαντικό αυτό γεγονός της ιστορίας. Τα εγκαίνια του Andricgrad έγιναν στα 100 χρόνια από τη δολοφονία του Franz Ferdinand, στις 14 Ιουνίου 2014!!!

Φτάσαμε στην άκρη της χερσονήσου, εκεί που συναντιούνται τα δυο ποτάμια. Εκεί βρίσκεται και η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου, που σήμερα Κυριακή και είχε και λειτουργία. Παρακολουθήσαμε για λίγο τη Σέρβικη λειτουργία μέσα σε μια κατάμεστη εκκλησία από κόσμο.

Επιστρέψαμε πίσω στο χωριό διαλέγοντας τον παραλιακό δρόμο αλλά και μέσα από τα δρομάκια του προκειμένου να δούμε όλο το χωριό.

Ο Ivo Andric μας ακολουθούσε παντού. Είναι διάχυτη η «παρουσία» του Andric στην πόλη. Τον είδαμε σε αγάλματα, σε τουριστικά είδη, σε ταμπέλες οδών, ακόμα και σε γκράφιτι. Που να το φανταζόταν όταν έπαιρνε το νόμπελ!

Μπήκαμε σε ένα φούρνο και πήραμε burek, που μας φάνηκαν λαχταριστά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Αυτό το τελευταίο δεξιά ήταν κάποιο τοπικό snack με πατάτα, που εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πολύ. Μου θύμισε λίγο την ισπανική τορτίγια.

Περπατήσαμε παραποτάμια πάλι έως ότου φτάσαμε στην πανέμορφη γέφυρα...

Διασχίσαμε την ιστορική γέφυρα έως τη μέση της περίπου...

Εκεί υπάρχουν δυο βεράντες που κατασκευάστηκαν από τον Σινάν, ώστε να μπορούν οι κάτοικοι και οι περαστικοί να κάθονται και να απολαμβάνουν τον Drina ποταμό και τη θέα. Αυτό κάναμε και εμείς.

... όπου το γύρω φυσικό τοπίο καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού...

Σε μια από τις βεράντες υπάρχει και ένας πυλώνας με χαραγμένη πάνω του μια επιγραφή που λέει ποιος έχτισε και πότε χτίστηκε τη γέφυρα στα τούρκικα...

Θαυμάσαμε τη θέα και βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες από και προς τη γέφυρα...

Πήραμε το μονοπατάκι για το σπίτι τρώγοντας στο δρόμο τα μισά burek.
Το σπίτι μας είναι το τελευταίο δεξιά στο υψωματάκι ... στη φωτό
Στο μεταξύ είχε πάει 10:00 η ώρα και είχαν ανοίξει και τα σουβενιρομάγαζα... η αδυναμία μου.

Με δυσκολία ξυπνήσαμε τα παιδιά. Μέχρι να γίνει αυτό, είχα το χρόνο για check out, αλλά και για κουβέντα με τη γλυκύτατη σπιτονοικοκυρά μας Jelena. Τώρα κουβέντα είναι τρόπος του λέγειν, αφού με τα Αγγλικά γενικά δεν το είχε και πολύ… Το φωνητικό google translate να είναι καλά και καταφέραμε και επικοινωνήσαμε μια χαρά. Ήταν τόσο χαρούμενη που είμαστε Έλληνες! Είχε ανασύρει τα αναμνηστικά της από την Ελλάδα, στην οποία είχε πάει πριν δυο χρόνια και μου τα έφερε να τα δω περιχαρής. Ένα από αυτά ήταν ένα βραχιολάκι που έλεγε “I love Greece”.
Το πόσο με κέρδισε και η Jelena και το Visegrad δε λέγεται.

Επιτέλους όταν ετοιμαστήκαμε όλοι μας μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
«Πάμε να δείτε τη γέφυρα από κοντά;» είπα στα παιδιά.
Με πολύ ενθουσιασμό μου απάντησαν: «Μπα … δεν χρειάζεται. Την είδαμε από το μπαλκόνι»

Σε λιγότερο από μισή ώρα μπαίναμε στη Σερβία…

............................ ...................... post ........................................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;