Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Βιέννης συνέχεια…
Ξημέρωσε η δεύτερή μας ουσιαστικά ημέρα στην Αυστρία. Πρώτη μας επίσκεψη σήμερα θα ήταν το κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης.
Δεν ξυπνήσαμε τα παιδιά. Τα αφήσαμε λίγο να κοιμηθούν παραπάνω, δεδομένου ότι αποβραδίς μας είπαν ότι προτιμούσαν να κοιμηθούν παρά να έρθουν μαζί μας για να δουν νεκροταφεία.

Wiener Zentralfriedhof
Ο λόγος που επέλεξα να πάω στο Κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης ήταν γιατί ήθελα να επισκεφτώ τους τάφους των μεγάλων κλασικών συνθετών Beethoven, Schubert, Strauss και Brahms. Δεν φανταζόμουν όμως ότι εκτός από τα μνημεία αυτά καθ’ αυτά των μεγάλων αυτών ανδρών θα έβλεπα ένα ακόμα αξιοθέατο της Βιέννης. Γιατί το νεκροταφείο αυτό είναι ένα αξιοθέατο!
Έτσι πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε στη συνοικία Simmering, που βρίσκεται εκτός Βιέννης. Μια κίνηση όμως τη «φάγαμε» στο δρόμο και στο parking του Νεκροταφείου φτάσαμε κατά τις 10:30.

Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πόσο τεράστιο και όμορφο ήταν. Όλο το κοιμητήριο είναι χωρισμένο σε πτέρυγες, με δρόμους και μονοπάτια, πνιγμένο στο πράσινο, πολύ προσεγμένο, με οικογενειακούς τάφους-μαυσωλεία και υπέροχα γλυπτά.

Στο κέντρο του δεσπόζει μια πολύ επιβλητική εκκλησία, η St Charles Borromeo...

Θα μπορούσαν πω ότι είδα έναν πολύ όμορφο μεγάλο κήπο, που ήταν γεμάτος με μαύρα περίτεχνα μαρμάρινα μνημεία, άλλα κλασικής τεχνοτροπίας και άλλα μοντέρνας.

Συναντήσαμε και ένα group, την ώρα που βρίσκονταν μπροστά σε ένα πανέμορφο γλυπτό ενός τάφου και καθώς ο ξεναγός εξηγούσε. Εντάξει, πολλά νεκροταφεία στην Ευρώπη αξίζουν μια επίσκεψη αλλά οργανωμένη με group πρώτη φορά βλέπω!

Ο χάρτης που πήραμε στην είσοδο δεν μας χρειάστηκε και πολύ αφού ήταν πολύ εύκολο να βρούμε τους τάφους των διάσημων μουσικών, οι οποίοι είναι συγκεντρωμένοι όλοι μαζί και σε απόσταση 200μ. περίπου από την είσοδο. Ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο τους βρήκαμε εύκολα.

Οι τέσσερις τάφοι των Beethoven, Schubert, Strauss και Brahms δημιουργούν ένα ημικύκλιο, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα κενοτάφιο-τύμβος του Μότσαρτ. Σύμφωνα με την ιστορία ο Μότσαρτ τάφηκε σε ομαδικό τάφο κάπου στη Βιέννη, μαζί με πολλά θύματα πανώλης, αλλά δεν θα μπορούσε να μην είχε θέση εδώ, μαζί με τους άλλους μεγάλους.

Φρέσκα λουλούδια είχαν όλοι οι τάφοι των μεγάλων συνθετών...

Ο χάρτης όμως με βοήθησε πολύ προκειμένου να βρω και έναν άλλον τάφο, που βρίσκονταν στο διαμέρισμα αρ. 40 κάπου πιο μακριά. Αφού έφτασα μέχρι εδώ είπα να πάω να δω και τον τάφο του Falco, (μπορεί και να θυμάστε τον Αυστριακό τραγουδιστή του ’90 που πέθανε σε αυτοκινητιστικό).

Ο άνδρας μου δεν θέλησε να με ακολουθήσει. «Θα αράξω σε ένα παγκάκι» μου είπε. Λίγο η κούραση των ημερών, λίγο το απέραντο βάθος των δρόμων του νεκροταφείου…. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έλεγα όχι αν είχα ένα αυτοκινητάκι για να μετακινηθούμε! … Μα πόσο μεγάλο είναι;

Πήρα και εγώ τα ΄πόδια μου ψάχνοντας την πτέρυγα 40.

Ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, που με βρήκε να περπατώ ανάμεσα στους τάφους. Συνάντησα
κηπουρούς που πότιζαν, αλλά και έναν τεχνίτη-γλύπτη που συντηρούσε ένα άγαλμα. Νομίζω ότι κάθε άλλο παρά απόκοσμα ήταν.
Κατά τον περίπατό μου αυτό είδα τάφους – μνημεία...

Είδα ομάδες ταφέντων ανάλογα με το επάγγελμά τους ή την ιδιότητά τους. Σε μια πτέρυγα οι καθηγητές σε άλλη οι επιστήμονες και σε άλλη οι μουσικοί και οι συνθέτες...

Είδα και τάφους έργα τέχνης...

Δυσκολεύτηκα να βρω τον τάφο του Falco. Αναγκάστηκα να ρωτήσω κάποιους άλλους επισκέπτες, οι οποίοι μου έδειξαν που ήταν ο τάφος. Και ήταν δίπλα μου! Δεν τον έβλεπα γιατί το μνημείο είναι γυάλινο! Ήταν ένα ιδιαίτερο μνήμα με τη μορφή του Falco στο τζάμι καθώς και με τους τίτλους των τραγουδιών του γραμμένους πάνω στην επιτύμβια στήλη. Υπήρχαν και πρόσφατα λουλούδια.

Γύρισα πίσω ομολογώ λίγο κουρασμένη από το περπάτημα και τη ζέστη. Συνάντησα τον άντρα μου και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Άλλο ένα τάφο θα ήθελα να δω αλλά τελικά … τον “αφήσαμε”. Και είχαμε κουραστήκαμε λίγο και είχαμε αργήσαμε και ήταν και άγνωστο αν θα τον βρίσκαμε εύκολα. Και ποιος ήταν αυτός; Θυμάστε τον Αντόνιο Σαλιέρι; Η ταινία Amandeus τον είχε παρουσιάσει σαν ανταγωνιστή του Μότσαρτ, που ζούσε στο περιθώριό του. Τι ειρωνεία! Και μετά θάνατον πάλι στο περιθώριο είναι. Ακόμα και εγώ που ήθελα να δω από κοντά τον τάφο του … δεν πρόλαβα να πάω να τον δω.

Εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι θα μπορούσαμε να μπούμε και με το αυτοκίνητό μας μέσα στο νεκροταφείο, πληρώνοντας κάποια μικρή είσοδο βέβαια!

Κάτι αξιοσημείωτο σχετικά με το Κεντρικό Κοιμητήριο της Βιέννης είναι ότι αυτό δεν εξελίχθηκε αργά με την πάροδο του χρόνου, όπως γίνεται συνήθως. Η απόφαση ίδρυσης του ήρθε το 1863, όταν κατέστη σαφές ότι λόγω της εκβιομηχάνισης ο πληθυσμός της τότε πρωτεύουσας της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας θα αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που τα ήδη υπάρχοντα νεκροταφεία θα αποδειχθούν ανεπαρκή. Το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε τη δημιουργία ενός νέου κοιμητηρίου έξω από τα σύνορα της πόλης και μιας τέτοιας γιγαντιαίας διάστασης που θα αρκούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για το 2ο μεγαλύτερο νεκροταφείο στην Ευρώπη, το οποίο φιλοξενεί 330.000 τάφους.

Ύστερα απ’ όλα αυτά δεν ξέρω αν είναι αξιοπερίεργο … ότι διαθέτει και μουσείο κηδειών!

Στην επιστροφή συναντήσαμε λίγο λιγότερη κίνηση. Φτάσαμε στο σπίτι κατά τις 12:30. Τα παιδιά τα βρήκαμε σχεδόν έτοιμα.
Πήραμε το τραμ με κατεύθυνση το Belvedere που είχε σήμερα το πρόγραμμα στη συνέχεια.

Τα παλάτια των Αψβούργων…
Τόσα παλάτια είχε η Βιέννη και τόσες Πινακοθήκες. Επέλεξα να πάμε στο Belvedere, γιατί συνδύαζε και τα δύο. Θα βλέπαμε και ένα παλάτι, αλλά και μια Πινακοθήκη συγχρόνως.

Κατεβήκαμε από το τραμ στο ύψος του Lower Belvedere. Και αυτό είχε μια αξιόλογη συλλογή με έργα Τέχνης ζωγράφων και γλυπτών της Χρυσής εποχής της Βιέννης.…. αλλά επειδή τα παιδιά …. μία και μόνο μία Πινακοθήκη θα άντεχαν να δουν (σύμφωνα με τις δηλώσεις τους πάντα) επέλεξα να δούμε καλύτερα αυτήν του Upper Belvedere, η οποία περιλάμβανε μέσα και το διάσημο «Φιλί» του Κλιμτ.

Προσπεράσαμε το Lower Belvedere και βγήκαμε στους υπέροχους κήπους του...

... οι οποίοι δεν είναι και μικροί. Περπατήσαμε περί τα 800 μ. μέχρι να φτάσουμε ως το Upper Belvedere...

Όσο όμως και να προσπαθώ να εμφυσήσω στα παιδιά μου την αγάπη τους για την Τέχνη (το Καλλιτεχνικό ιδεώδες) τόσο υπερισχύει το αθλητικό ιδεώδες.

Με το που πληρώσαμε το τσιμπημένο εισιτήριο των 16€ το άτομο (ευτυχώς έως 19 χρονών είναι δωρεάν) και μπήκαμε μέσα … άρχισε και ο αγώνας της Εθνικής ομάδας μπάσκετ (με Αντετοκούνμπο βεβαίως) με την Αμερική για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τι σήμαινε αυτό; ότι οι δύο άντρες της οικογένειας αντί να έχουν ακουστικά στα αυτιά με audio quide της Πινακοθήκης, αυτοί είχαν ακουστικά συνδεδεμένα με το κινητό τους που άκουγαν τον αγώνα.

Ενίοτε καθόντουσαν στα καναπεδάκια των διαδρόμων παρακολουθώντας τον αγώνα και όταν τελείωνα εγώ από την κάθε αίθουσα … με ρωτούσαν:
«Έχει τίποτα καλό να πάμε να δούμε ή να συνεχίσουμε»
«Τι εννοείτε “τίποτα καλό”; Όλο Klimt και Schiele έχει» «Δεν ερχόμαστε κάθε μέρα εδώ» «Μήπως να ρίχνατε μια ματιά;»
Και τα δυο ήθελαν να τα κάνουν. Απλά κωλυσιεργούσαν για να δουν και τον αγώνα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, γιατί αν αρχίζαμε το περπάτημα πάλι δεν θα ήταν τόσο εύκολο.

Αποτέλεσμα να αργήσουμε φυσικά να βγούμε έξω και όπως πάντα άλλος ένας αστάθμητος παράγοντας που μας «έφαγε» χρόνο.

Η Πινακοθήκη όπως ήταν αναμενόμενο (στην Αυστρία είμαστε) είχε μια μεγάλη συλλογή έργων των Klimt, Schiele και άλλων Αυστριακών. Ο χώρος που εκτίθενται τα έργα είναι υπέροχος, αφού πρόκειται για παλάτι ...

...και η θέα στους κήπους του από τα παράθυρα των διαφόρων αιθουσών ήταν καταπληκτική...

Πήρα το χρόνο μου με άνεση και θαύμασα τους πίνακες, ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα το «Φιλί» που από κοντά είναι ανεπανάληπτο και πήρα και άλλο χρόνο περιμένοντας να τελειώσει και ο αγώνας, τόσο που έβγαλα τις άπειρες φωτογραφίες και έπιασα και κουβέντα και με μια φύλακα του μουσείου. Ως και την ιστορία της ζωής της πρόλαβε και μου είπε (μετανάστρια γαρ από τη Ρουμανία).

Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναδεί κάπου Klimt. Η συλλογή του Belvedere πάντως είχε πολλά γνώριμα έργα του …
Πορτραίτα όπως…
Της Johanna Staude ...

Της Amelie Zuckerkandl, μαζί με ένα από τα πολλά Sunflower δίπλα ...

Της Marie Breunig...

Το περίφημο «Αδάμ και Εύα»...

"Η παρθένα"...

Το ανεπανάληπτο όμως «Φιλί» στεκόταν στο μέσο μιας αίθουσας, μόνο του με πλήθος κόσμου γύρω του...

Ο πίνακας έχει σχήμα τετράγωνο, με μέγεθος 180 x 180 εκατοστά. Είναι μια ελαιογραφία σε καμβά ενώ έχουν χρησιμοποιηθεί και φύλλα χρυσού.
Στο κέντρο του πίνακα, εικονίζεται ένα ζευγάρι που είναι έτοιμο να φιληθεί. Λέγεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον Gustav με την αγαπημένη του Emilie. Το φόντο είναι σε σκούρο χρυσό χρώμα, ενώ τα δύο σώματα καλύπτονται από χρυσά ενδύματα, διακοσμημένα με γεωμετρικά σύμβολα. Το ζευγάρι στέκεται πάνω σε ένα βράχο γεμάτο λουλούδια, ενώ λουλούδια υπάρχουν και στα μαλλιά των δύο προσώπων.

Το έργο δημιουργήθηκε το 1907, όταν ο Κλιμτ διένυε τη "Χρυσή Φάση" του.
Πρόκειται για μια περίοδο που χαρακτηρίστηκε από την εκτεταμένη χρήση φύλλων χρυσού, γεωμετρικών μοτίβων και περίπλοκων διακοσμητικών στοιχείων. Το 1903, ο Klimt ταξίδεψε στη Ραβένα, στην Ιταλία, όπου θαύμασε τα βυζαντινά ψηφιδωτά της Βασιλικής San Vitale και εμπνεύστηκε από τις βυζαντινές εικόνες. Είναι αδιαμφισβήτητο το πόσο τα βυζαντινά αυτά ψηφιδωτά επηρέασαν τα μετέπειτα έργα του.

Είδαμε και αρκετό Egon Schiele...

... όπως το πορτραίτο του Herbert Rainer...

Εκτός όμως από τα πορτραίτα ο Schile είναι γνωστός για τα ημίγυμνα του.
Τα ημίγυμνα του αυστριακού ζωγράφου Egon Schiele ήταν ιδιαίτερα προκλητικά σαν θέμα, την εποχή που τα ζωγράφισε. Τόσο προκλητικά, που έγιναν αιτία ακόμα και να φυλακιστεί για αυτά! Συνάντησε τον Gustav Klimt, ο οποίος εκτός από μέντορας του υπήρξε και υποστηρικτής του.
Πέθανε νωρίς μόλις στα 28 του χρόνια και την ίδια χρονιά με τον μέντορά του (1918). Πρόλαβε όμως και άφησε πίσω του μια πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά.
Πολλά από τα έργα του βρίσκονται εδώ στο Belvedere.

"Ο θάνατος και η κόρη" ....

"η Αγκαλιά" ....

Περισσότερο Schiele θα μπορούσαμε να δούμε στο μουσείο του Leopold της Βιέννης.

Εκτός όμως από το βαρύ πυροβολικό της Αυστρίας, γνώρισα και άλλους Αυστριακούς που δεν ήξερα και με εντυπωσίασαν, όπως τους Seligman και Waldmüller, αλλά είδαμε και Γάλλους ιμπρεσιονιστές όπως Claude Monet, Eugène Delacroix, Édouard Manet κ.α.

Είδαμε έως και Edvard Munch…

… πρόκειται για το Νορβηγό ζωγράφο που είναι γνωστός για την «κραυγή» του!

Και βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι Φραγκίσκος Ιωσήφ με τη Σίσσυ...

Ύστερα από αυτή τη γερή «πολιτιστική δόση» που περιελάμβανε έργα τέχνης και αθλητισμό συγχρόνως… και αφού τελείωσε και ο αγώνας, στον οποίο χάσαμε κιόλας (πάλι), βγήκαμε έξω από το παλάτι.

Μόλις βγήκαμε επικοινωνήσαμε με τους φίλους μας και κανονίσαμε να συναντηθούμε στους κήπους του Schönbrunn που για μας ήταν το επόμενο αξιοθέατο.

Μετά υπήρξε μια διαφωνία μεταξύ πατέρα και γιου για το πώς θα πάμε στους κήπους. Με άλλο τρόπο έδειχνε το google του ενός και με άλλο η εφαρμογή του άλλου.
Επιλέξαμε να ακολουθήσουμε την εφαρμογή (του πατέρα). Θα παίρναμε το D τραμ για την Karlplatz και μετά κάτι άλλο για το Schönbrunn. Ήρθε το τραμ και μόλις μπήκαμε μέσα…….κάποιος επιβάτης έπαθε μία κρίση και λιποθύμησε!!! Όπως είναι λογικό ακινητοποιήθηκαν τα πάντα. Ο οδηγός σταμάτησε και ειδοποίησε το αυστριακό «ΕΚΑΒ» και όλα τα τραμ στη σειρά που ακολουθούσαν στις ράγες περίμεναν το νοσοκομειακό!!
Εμείς είχαμε ήδη φάει χρόνο με τον αγώνα, μετά φάγαμε και άλλον με τις διαφωνίες τώρα μας προέκυψε και το νοσοκομειακό; Εντάξει δεν είναι Ελλάδα … γρήγορα θα έρθει αλλά ….

Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την άποψη του γιου (και του google). Βγήκαμε από το τραμ και φύγαμε με τα πόδια προς τη Wiedner Gürtel προκειμένου να πάρουμε το τραμ 18 και μετά θα αλλάζαμε για να πάρουμε μια γραμμή του μετρό για το Schönbrunn. Τι ωραία! Ο γιος μου μας πήγε μέχρι το παλάτι. Ούτε που ασχολήθηκα με το πως θα πάμε. Είδατε που μεγάλωσα σωστά το παιδί; Για να το σέρνω μαζί μου από μικρό όπου πήγαινα ... έμαθε γρήγορα το παιδί να κυκλοφορεί και να με ... κυκλοφορεί!!!
Πριν φύγουμε από το ακινητοποιημένο τραμ D … είδαμε και το νοσοκομειακό να έρχεται από μακριά. Δεν έκανε πάνω από 10’.

Με καθυστέρηση μεγάλη φτάσαμε στο σταθμό Schönbrunn. Συναντήσαμε τους φίλους μας στους οποίους διέκρινα λίγο βαριεστημένα πρόσωπα. Δίκιο είχαν οι άνθρωποι. Εκείνοι είχαν ξαναδεί το Schönbrunn πολλές φορές. Για μας είχαν έρθει μέχρι εδώ και εμείς φτάσαμε με μια ώρα σχεδόν καθυστέρηση;
Με το που μπήκαμε στους κήπους ξεπέρασα γρήγορα το πρόβλημα με τις τύψεις μου. Οι κήποι που αντίκρισα και το παλάτι μου έκοψαν την ανάσα.. Ένα από τα διασημότερα landmarks της Ευρώπης βρισκόταν μπροστά μου.

............. post ............... ........................... .........................................................................................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;