Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Τα λουτρά…
Τρεις πισίνες αντικρίσαμε με το που βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο των λουτρών. Η μία φαινόταν ότι είχε παιχνίδια (θέσεις με πίδακες μασάζ και στροβίλους) μια άλλη ήταν ήσυχη με λίγο κόσμο και διαδρόμους για κολύμπι και η τρίτη είχε αραχτό κόσμο ακροβολισμένο σε διάφορα σημεία. Πέστε το ένστικτο αλλά εμείς προσπεράσαμε τις δύο πρώτες και μπήκαμε κατ’ ευθείαν στην τρίτη.

Αυτή η πισίνα είναι και το highlight των συγκεκριμένων λουτρών.
Ήταν μια πραγματική απόλαυση!
Σε ένα αυτοκρατορικό περιβάλλον μιας άλλης εποχής κολυμπάς σε μια “μπανιέρα” τεραστίων διαστάσεων με πίδακες και συντριβάνια, με λίγο κόσμο και ρομαντική ατμόσφαιρα, αφού είχε πια και νυχτερινό φωτισμό.

Κάποιες κριτικές έλεγαν ότι το κτίριο είναι παλιό με παλιές εγκαταστάσεις. Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι είναι ...τρελοί οι άνθρωποι. Το κτίριο είναι ρετρό, αντίκα και πάρα πολύ λειτουργικό συγχρόνως. Ένιωσα σαν να μεταφέρθηκα μεν στις δεκαετίες των ’20 και ’30, αλλά μεταφέρθηκαν σε αυτές και τα σύγχρονα facilities! Κίτρινη ώχρα, αγάλματα, ξύλινες καμπίνες από τη μια, αλλά και ψηφιακές οθόνες, φύλαξη, μασάζ και υδρομασάζ από την άλλη. Μέχρι και εξοπλισμό για ΑΜΕΑ είχε. Ήταν καθ’ όλα υπέροχο!

Το νερό ιαματικό και ζεστό ήταν στους 37 βαθμούς, ενώ έξω η θερμοκρασία ήταν στους 22!
Δεν σου έκανε καρδιά να βγεις έξω από το νερό με τίποτα. Και θεωρητικά ήταν ακόμα καλοκαίρι. Θέλω να πω ότι δεν ήταν και τόσο μεγάλη η διαφορά θερμοκρασίας μέσα και έξω από το νερό. 15 βαθμοί μόλις. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι το χειμώνα, που οι έξω θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές τότε. Λογικά αν δεν προλάβεις …να αρρωστήσεις μέχρι να μπεις στο νερό, θα αρρωστήσεις σίγουρα βγαίνοντας από αυτό μέχρι να ντυθείς.

Και είχα ενδοιασμούς για την επίσκεψή μας αυτή. Πίστευα ότι επειδή είναι καλοκαίρι δεν θα “καταλάβουμε” το ζεστό νερό και ειδικά μια τόσο ζεστή μέρα σαν και τη σημερινή μπορεί και να μας φαινόταν και …κόλαση. Δεν ξέρω αλλά το μεσημέρι με τη ζέστη που είχε σήμερα μπορεί και να ήταν κόλαση… αλλά την ώρα αυτή της ημέρας (ή μάλλον της νύχτας) που ήρθαμε εμείς πιστεύω ότι είναι πιο απολαυστικά από κάθε άλλη εποχή και ώρα.

Στο ακυρωμένο ταξίδι η Βουδαπέστη μου έπεφτε πάνω σε Σαββατοκύριακο. Ευτυχώς τώρα μου έπεσε Κυριακοδευτερότριτο, δηλ. ιδανικές μέρες για Sir Lanselot (που πήγαμε αργότερα) και Szechenyi! Δευτέρα αργά το απόγευμα είχε τόσο κόσμο ώστε να μπορείς να κυκλοφορήσεις και να κολυμπήσεις άνετα αλλά από την άλλη … να μη νιώθεις και μοναξιά.
Και αυτή η ρετρό ατμόσφαιρα! Τόσο υπέροχη!

Καταπληκτικά ήταν μέσα στο νερό. Ήταν τόσο χαλαρωτικό που δύσκολα έπαιρνες την απόφαση να βγεις από αυτό. Έλα όμως που ήθελα να εξερευνήσω και λίγο το χώρο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα, βγήκα έξω, τυλίχτηκα στην πετσέτα μου (γιατί μετά τους 37 βαθμούς νιώθεις μια μικρή ψύχρα στους 22) και μαζί με το γιο μου (που είναι επίσης περίεργος σαν και μένα) πήγαμε βόλτα και στους υπόλοιπους χώρους και πισίνες.

Ωραίες ήταν και οι εσωτερικές πισίνες…

... αλλά πραγματικά οι εξωτερικές είναι το κάτι άλλο … Δεδομένου ότι υπάρχουν αυτές στο χώρο δεν καταλαβαίνω πως έχουν κόσμο οι εσωτερικές τουλάχιστον αυτήν την εποχή.

Μπήκαμε με το γιο μου και σε αυτήν την πισίνα που είχε τα “παιχνίδια”. Είχε ένα χώρο που έμπαινες και σε παρέσυρε το ρεύμα, σαν σε ποτάμι. Είχε και έναν άλλο χώρο που σε “χτύπαγαν” πίδακες νερού σε διάφορα σημεία του σώματος. Πλάκα είχε.

Υπήρχε και μια μεγάλη πισίνα που είναι για κολύμπι, στην οποία όταν πήγαμε να μπούμε … ακούστηκε σφυρίχτρα, η οποία σφύριξε για μας. «Όχι χωρίς σκουφάκι» μας υπέδειξαν με νόημα.
Κι όμως! Ήμουν και οργανωμένη και διαβασμένη. Φυσικά και είχα μέχρι και σκουφιά. Πετάχτηκα να τα φέρω, τα φορέσαμε λοιπόν και μπήκαμε και σε αυτήν την πισίνα. Αυτή είχε κανονική θερμοκρασία, αλλά και αυτή μου άρεσε. Δεν ήταν κρύα, είχε ελάχιστο κόσμο και ήταν απόλαυση να κολυμπάς βράδυ σχεδόν μόνος σου σε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Το φως των κεριών έλειπε μόνο…

Το ζήσαμε και αυτό. Άντε τώρα πάλι να μπούμε στη θερμή πισίνα. «Μέχρι να μας διώξουν δεν ξαναέφευγα από αυτήν».

Όση ώρα ο γιος μου και εγώ γυρνούσαμε μέσα και έξω από τις άλλες πισίνες, βγάζαμε φωτογραφίες και περιεργαζόμαστε τους χώρους ο άντρας μου δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Τον βρήκαμε στην ίδια θέση που τον αφήσαμε. Νομίζω ότι πρέπει να ήταν σε “νιρβάνα”. Ή μπορεί να είχε μουλιάσει το μυαλό του. Κάπου διάβασα ότι συνιστάται να μην κάθεσαι στο ζεστό νερό πάνω από 20’ και καλό είναι να μπαινοβγαίνεις. Ο άντρας μου από τις 7:00 που ήρθαμε δεν είχε κουνηθεί καθόλου από τη θέση του.

Αράξαμε πια και εμείς δίπλα του μέχρι να εξαντληθεί ο χρόνος.
Επειδή «κάποιοι» με κατηγορούν ότι στα ταξίδια μου δεν χαλαρώνουν καθόλου… η επίσκεψη στα Szechenyi ήταν μια πληρωμένη απάντηση. “Ισοφαρίζει” όλο το τρεχαλητό του ταξιδιού. Όσο και να ξέρεις τι θα συναντήσεις όταν πας για μπάνιο σε θερμά ιαματικά ζεστά νερά… δεν μπορείς να φανταστείς την απόλαυση που σου προσφέρουν.

Τέτοια ώρα πια (περίπου 9:00 το βράδυ) δεν είχε πολύ κόσμο στη θερμή πισίνα. Παίξαμε λίγο με το συντριβάνι, βγάλαμε και φωτογραφίες και κοιτούσαμε το ρολόι βάζοντας στοιχήματα για το πότε θα μας διώξουν. Στις 9:35 σταμάτησαν να ρέεουν… τα συντριβάνια και στις 9:45 ακούστηκε η σφυρίχτρα. Σε ένα τέταρτο θα έπρεπε να είμαστε έξω. Σνιφ… σνιφ…

Σκουπίσαμε, συγυρίσαμε, μαζέψαμε τις ξαπλώστρες και κλείσαμε το μαγαζί.

Πήγαμε στην καμπίνα ή μάλλον στις άδειες καμπίνες και ετοιμαστήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε... με τις σφυρίχτρες και τους φύλακες να βρίσκονται εν αναμονή μας.

Αφού δεν μας έκλεισαν μέσα πάλι καλά. Στις 10:03 βγήκαμε έξω ... τελευταίοι. Κλείσαμε ακριβώς ένα τρίωρο στα λουτρά Szechenyi.

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι και τα Gellert που είχα επισκεφτεί παλαιότερα ήταν πάρα πολύ όμορφα, αλλά τα λουτρά Szechenyi που πήγα τώρα κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που τα επισκέφτηκα ήταν πολύ καλύτερα. Τονίζω τις συνθήκες (Σεπτέμβρης μήνας και μια Δευτέρα απόγευμα) γιατί πιστεύω ότι πέτυχα το κατάλληλο timing από άποψη θερμοκρασιών και κόσμου, ώστε να το ευχαριστηθώ.

Με το που βγήκαμε έξω δεν το πολυσκεφτήκαμε για το πώς θα γυρίσουμε πίσω. Μπροστά μας είδαμε μια πιάτσα ταξί. Πήραμε ένα και φύγαμε.

Πολύ γρήγορα φτάσαμε σπίτι.

Το δείπνο…
Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε προκειμένου να βγούμε για φαγητό καθώς μου ήρθε η ιδέα: «Μήπως να πηγαίναμε στο Sir Lancelot;» Το χάσαμε χθες αλλά μπορούμε να πάμε σήμερα.
Πήρα τηλέφωνο και έκλεισα τραπέζι για τις 11:00. Δεν χρειαζόταν βέβαια ήταν Δευτέρα βράδυ, αλλά ήθελα να σιγουρευτώ ότι θα ήταν ανοιχτό.
Πήγαμε με τα πόδια, ήταν περίπου μισή ώρα περπάτημα. Φτάσαμε 11:10.
«Hello, we have done a reservation.»
«What time?» με ρωτάει ένας στην υποδοχή που φορούσε στολή μεσαιωνική;
«Eleven o ‘clock.»
«And what time is it now?» μου λέει με ύφος «Θα σε μαλώσω» και μου δείχνει το ρολόι μου.
«This watch shows Greek time», του απαντάω.
«Τώρα μας έκανε παρατήρηση;» Με ρώτησε ο γιος μου.
«Μας “την είπε” λίγο. Δεν είμαι σίγουρη αν η ευγένεια είναι το ατού των Ούγγρων» του απάντησα.

Κατεβήκαμε στην υπόγεια μεσαιωνική ταβέρνα...

Ωραίος χώρος που σε μεταφέρει αυτόματα σε άλλη εποχή. Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν πάρα πολύ και εμένα μου ήρθαν μνήμες από την προηγούμενη φορά που είχα έρθει εδώ. Στο προηγούμενο ταξίδι μου στη Βουδαπέστη (το 2001) είχα επίσης έρθει για φαγητό εδώ. Πραγματικά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είναι ίδιο και απαράλλαχτο με πριν 18 χρόνια! Παλιά και κλασική αξία για τη Βουδαπέστη, θυμόμουν ότι ήταν ωραίο και ήθελα να φέρω και τα παιδιά. Βέβαια εχθές αν ερχόμασταν στην ώρα μας θα προλαβαίναμε να δούμε και τα διάφορα shows που έχει το μαγαζί (που δεν είχα δει ούτε και εγώ τότε) και πιστεύω ότι τουριστικά ή ξε-τουριστικά θα άρεσαν σε όλους μας, αλλά από το ολότελα….

Πεινούσαμε πολύ και ο άντρας μου ζήτησε μια ποικιλία κρεάτων για τρεις.
«Όχι» του λέω «για τρεις είναι πολύ. Θα πάρουμε ποικιλία για δύο άτομα και δυο σούπες gulasch.» Είχα ρίξει διάβασμα όχι αστεία. Ήξερα για τις μεγάλες μερίδες και με ύφος καθημερινού θαμώνα «διόρθωσα» την παραγγελία. Άσε που είχα ρίξει και μια internet-ική ματιά στο μενού πριν έρθουμε.

Πράγματι το φαγητό για δύο ήταν υπέραρκετό για … τους τέσσερις μας και μαζί με τις δυο καταπληκτικές σούπες την “κάναμε ταράτσα”. Οι δε σούπες gulasch του δεν παίζονται…

Ποικιλία ψητών κρεάτων με φρούτα ... όπως στον μεσαίωνα...

και όλα αυτά φυσικά υπό το φως των κεριών...

Εννοείται ότι φάγαμε με τα χέρια. Τι μεσαιωνικό θα ήταν αν είχε πιρούνια; Ευτυχώς όμως για τις σούπες είχαμε κουτάλια.
Αντί για χαρτοπετσέτες είχε κάτι πιο απλό… Ολόκληρη βρύση! Δίπλα από κάθε τραπέζι υπήρχε μια βρύση εποχής…μεσαιωνικής, με στόμιο λιονταριού για να πλυθείς και πετσετάκι στο λαιμό (που σου έχουν βάλει νωρίτερα οι σερβιτόροι) για να σκουπιστείς.

Ο λογαριασμός για μια ποικιλία κρεάτων 2 ατόμων, 2 γκούλας και 2 μπουκάλια νερό ήταν 70€. Μόνο για “άρτον” μου φάνηκε ακριβό. Αν είχε και τα “θεάματα” (δηλ. τα τουριστικά shows που λέγαμε πριν) θα ήταν πιο νορμάλ.

Ο τύπος στην είσοδο μας χαιρέτησε με ένα ελληνοπρεπέστατο «Γεια σας» και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Έχω την εντύπωση ότι μετά την όχι και τόσο θερμή υποδοχή του (με το αστειάκι ότι αργήσαμε) είχε κάνει προσπάθεια να κάνει θερμό τουλάχιστον το ξεπροβόδισμα. Μετά το «Greek time» το δικό μου ήξερε και την εθνικότητά μας, οπότε διάβασε την ανάλογη μετάφραση και έτσι προέκυψε το «Γεια σας». Επειδή όμως εγώ είχα πολύ καλή διάθεση σήμερα, το λίγο brutal της υποδοχής του το θεώρησα λίγο ...εντός πνεύματος του εστιατορίου… μεσαιωνικό!

Στις 12:30 βγήκαμε από το μαγαζί, τελευταίοι πάλι. Μετά από εμάς πέταξαν και τα ... σκουπίδια...

Όσο θυμάμαι πόσο απογοητευμένοι είμαστε χθες το βράδυ τέτοια ώρα… Καμία σχέση με το σήμερα. Σήμερα είμαστε στο άλλο άκρο. Είχαμε μια … ευφορία! Περάσαμε μια καταπληκτική ημέρα. Και όσο σκέφτομαι πόσα πράγματα κάναμε … Βαρκάδα, ποδήλατο, βόλτα στη Βούδα, μπάνιο, φαγητό…
Περάσαμε υπέροχα!

Ένιωθα πλήρης και παράλληλα απορούσα πως και τα προλάβαμε όλα αυτά…και καμάρωνα που τα προλάβαμε όλα αυτά!

Περπατήσαμε ως το σπίτι χαζολογώντας στο δρόμο... βγάζοντας φωτογραφίες με τα αρκετά χάλκινα αγάλματα που βρίσκαμε στη διαδρομή...

Σήμερα κοιμηθήκαμε πολύ καλύτερα. Δεν έκανε τόση ζέστη όπως εχθές, είχαμε χαλαρώσει με το μπάνιο, είχαμε φάει και ωραία…

Ήταν μια ωραία ημέρα…στη Βουδαπέστη!

.......................................post...........................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;