Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Έως τη Βιέννη!

[Grerena]

Kusturica και Drina και …στη Σερβία
Σήμερα κατά τον πηγαιμό για τη Nis, που ήταν το μέρος που θα διανυκτερεύαμε και μάλιστα ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού αυτού, θα κάναμε 2-3 στάσεις αλλά νωρίς στη διαδρομή μας. Τα πολλά χιλιόμετρα θα τα διανύαμε μετά τα «αξιοθέατα» και τις στάσεις, που σημαίνει ότι προβλεπόταν λίγο δύσκολο και κουραστικό ταξίδι, αφού θα γινόταν σχεδόν μονοκοπανιά και μάλιστα σε δρόμους πιθανόν παρόμοιους με τους χθεσινούς.

Μισή ώρα μετά την αναχώρησή μας από το Visegrad φτάσαμε στα σύνορα. Δεν είχε καθόλου κίνηση. Τρία αυτοκίνητα όλα κι όλα μπροστά μας, μια λωρίδα μόνο και υποτυπώδης έλεγχος. Μόλις περάσαμε μια μπάρα μας έκοψε το δρόμο και μια Σέρβα μας ζήτησε 1,5€ για eco taxies προκειμένου να σηκώσει τη μπάρα.

Σε πολύ λίγο θα συναντούσαμε το δεύτερο χωριό του Kustorica, επί Σερβικού εδάφους αυτή τη φορά, στην περιοχή Mokra Gora.
Το χωριό Drvengrad δημιουργήθηκε από το Σέρβο σκηνοθέτη Emir Kusturica για τις ανάγκες της ταινίας του «Life is a Miracle» του 2004. Το Drvengrad ονομάζεται και Kustendorf από το όνομά του σκηνοθέτη και τη λέξη “Dorf” που σημαίνει χωριό.

Δεν ξέρω για πιο λόγο αργήσαμε λίγο να βρούμε το χωριό. Στην αρχή σταματήσαμε σε ένα μέρος με μεγάλο parking και πολύ κίνηση, νομίζοντας ότι αυτό είναι το Kunstendorf, αλλά ... δεν ήταν. Ήταν ο σταθμός ενός τουριστικού τρένου.
Αν θέλει κάποιος πληροφορίες για το τρενάκι αυτό θα πρέπει να διαβάσει την ιστορία του @vasiliss, ο οποίος ταξίδεψε κιόλας με το τρενάκι.

Εμείς ένα παγωτάκι φάγαμε μόνο, ξεπροβοδίσαμε και το τρενάκι, πήραμε πληροφορίες από τον σταθμάρχη, ο οποίος μας είπε ότι το Kunstendorf είναι «from the other side» κάνοντας μια κίνηση κύκλου πίσω από το βουνό και φύγαμε.

Μετά προχωρήσαμε προς το βουνό έως ότου φτάσαμε στο αστεράκι του “Kustendorf” του google map, αλλά στο χωριό … δεν φτάσαμε. Κάπου στο πουθενά βρεθήκαμε. Γυρνώντας πίσω και ψάχνοντας προσεκτικότερα είδαμε κρυμμένη και πίσω από ένα σταματημένο πούλμαν μια πινακίδα που έγραφε το άλλο όνομα του χωριού το «Drvengrad». Τελικά όταν φτάσαμε στην είσοδο του χωριού είμαστε ήδη «χαλασμένοι» από την καθυστέρηση, το χάσιμο χρόνου και το ψάξιμο και όταν ακούσαμε ότι είχε και εισιτήριο εισόδου η ξινίλα πια ζωγραφίστηκε και στο πρόσωπό μας.

Το χωριό είναι ένα δείγμα παραδοσιακού χωριού βγαλμένο από άλλη εποχή...

Υπάρχει ένας κεντρικός δρόμος, που είναι αφιερωμένος στον γνωστό μας πια Ivo Andric, δεξιά και αριστερά του οποίου αναπτύσσονται ξύλινα παραδοσιακά σπίτια – καλύβες και «τρέχουν» μικρά δρομάκια. Μια μικρή εκκλησία φτιαγμένη από κορμούς βρίσκεται στο κέντρο του χωριού αφιερωμένη στον Άγιο Σάββα.

Τα μικρά δρομάκια του χωριού έχουν ονόματα διάσημων προσωπικοτήτων, όπως του Nikola Tesla, του Federico Fellini, του Ingmar Bergman, του Che Guevara κ.α.
Υπήρχαν ταβέρνες, ένα ζαχαροπλαστείο, μπαράκια, μια βιβλιοθήκη και ένα αθλητικό κέντρο. Υπήρχε και ξενοδοχείο.
Εμείς μια μικρή βόλτα κάναμε πάνω κάτω στα δρομάκια...

Αυτό το δρομάκι που οδηγούσε στο γήπεδο του τένις .... μαντέψτε πως ονομαζόταν: μα Novak Djokovic φυσικά!

Θα μπορούσαμε να μείνουμε για φαγητό, αφού κάπου έπρεπε να κάνουμε και στάση για μεσημεριανό, αλλά για κάποιο λόγο περίεργο δεν είχαμε διάθεση να μείνουμε στο χωριό για πολύ. Η επίσκεψη αυτή ήταν τόσο μικρής διάρκειας που δεν θα έλεγα ότι ήταν value for money. Τα 10€ της εισόδου (συνολικά και για τους τέσσερις) ήταν μάλλον πολλά για το χρόνο που μείναμε μέσα.
Πιθανότατα για την διάθεσή μας να έφταιγε ότι είχαμε καθυστερήσει αρκετά να το βρούμε και είχαμε μπροστά μας πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε. Ίσως πάλι το άλλο χωριό του Kusturica, το Andricgrad, να μου άρεσε πιο πολύ και έτσι να επισκιάστηκε αυτό.

Η συνέχεια είχε πάλι Drina ποταμό. Ναι! Δεν είχαμε τελειώσει με τον Drina ποταμό. Αυτός συνεχίζει μέσα στο έδαφος της Σερβίας, αποτελεί σύνορο μεταξύ Βοσνίας και Σερβίας για αρκετά χιλιόμετρα και κάποια στιγμή εκβάλει στον ποταμό Σάββα. Ναι! Τον γνωστό Σάββα, αυτόν που εκβάλλει στο Δούναβη και μέσα στο Βελιγράδι. Και ο Vrbas που συναντήσαμε χθες εκβάλλει στον Σάββα. Αυτός της Banja Luka με τα κανό…

Θα επανέλθω όμως στον Drina ποταμό κάνοντας πρώτα όμως μια μικρή παρένθεση.
Η Σερβία δεν έχει πολύ γνωστά landmarks. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια δυνατά ορόσημα (πολιτιστικά ή κάποια φυσικής ομορφιάς).
Υπάρχουν όμως κάποιες εικόνες ιδιαίτερης ομορφιάς που κυκλοφορούν σε διάφορες λίστες τύπου “παράξενα σπίτια” ή “πανοραμικές θέες” ή “must see φυσικά τοπία” τις οποίες είχα επισημάνει και ήθελα να τις δω από κοντά χωρίς να γνωρίζω που βρίσκονται. Κάποια στιγμή δύο από αυτές κατάλαβα ότι βρίσκονται στη Σερβία. Ανακάλυψα τη θέση τους στο χάρτη και έβαλα το γνωστό “αστεράκι” στο χάρτη μου, για λόγους ασφαλείας. Για την περίπτωση δηλαδή που περάσω κάποια στιγμή από κοντά του … μην τυχόν και το προσπεράσω και δεν πάω να το δω…

Το ένα από αυτά είναι το “σπιτάκι του Drina”, από το οποίο σίγουρα … τώρα περνούσα από πολύ κοντά του! Έπρεπε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη και παρόλο που είχαμε αρκετά χιλιόμετρα να κάνουμε μέχρι το βραδινό μας κατάλυμα, είχε έρθει και η ώρα να το δω. Πιο κοντά στο σπιτάκι του Drina δεν θα μπορούσα νομίζω να ξαναφτάσω και δεν έπρεπε να χάσω την ευκαιρία.
Το άλλο πανέμορφο τοπίο της Σερβίας, το οποίο ήταν σχετικά κοντά μας και αυτό αλλά σίγουρα δεν έβγαινε επίσκεψη σε αυτήν την εκδρομή (αλλά είναι βέβαιος στόχος για την επόμενη) είναι το φαράγγι Uvac. Ρίχνω δόλωμα για τους Βαλκανιολάτρες, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι πολύ "δυνατό".

Έτσι, μετά το χωριό του Kusturica, που δεν μας ενθουσίασε και πολύ, στρίψαμε προς τα βόρεια.
Μετά από μία ώρα φτάσαμε στο χωριό Bajina Basta. Ο δρόμος μέσα στο χωριό ήταν πολύ χάλια. Έως και χαλίκι βρήκαμε αντί για οδόστρωμα. Ο άντρας μου ήταν έτοιμος να διαμαρτυρηθεί (με τα γνωστά του τύπου “που πάμε;”, “θα σπάσει το αυτοκίνητο” κ.α.) και εγώ αγωνιούσα που δεν έβλεπα πουθενά το σπιτάκι, αφού θα έπρεπε ήδη να βρισκόμαστε δίπλα του. Τα δέντρα που “έτρεχαν” παράλληλα με το δρόμο δεν άφηναν ούτε το ποτάμι να δούμε. Κάποια στιγμή πέσαμε σε ένα άνοιγμα και ανάμεσα στις φυλλωσιές … το είδαμε επιτέλους.
Παρκάραμε.
Μια εξέδρα – παρατηρητήριο και δυο ταβέρνες υπήρχαν δεξιά και αριστερά του δρόμου ακριβώς απέναντι από το περιβόητο σπιτάκι.
Η εικόνα του “River’s house” που αντίκρισα live είναι αυτή….

Πανέμορφο σκηνικό.
Η ιδέα για τη δημιουργία αυτού του σπιτιού ήρθε σε μια ομάδα νεαρών αγοριών όταν μια καλοκαιρινή ημέρα του 1968 εξαντλημένοι από την κολύμβηση αναζήτησαν καταφύγιο πάνω στο βράχο στη μέση του ποταμού. Οι πρώτες σανίδες που τοποθέτησαν πάνω στο βράχο σύντομα τις παρέσυρε η ορμή του ποταμού, αλλά στη συνέχεια έχτισαν ένα πιο γερό σπίτι για το καλοκαιρινό τους διάλειμμα.
Αυτό το σπίτι πάνω στο βράχο (ύστερα από πολλές ανακατασκευές) έμελλε να γίνει … τουριστικό αξιοθέατο.

Η φωτογραφία αυτού του ασυνήθιστου σπιτιού στη μέση του ποταμού Drina έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Το Daily Mail και το National Geographic φρόντισαν για αυτό.

Καθίσαμε λίγη ώρα τραβώντας φωτογραφίες με φόντο το σπιτάκι. Ήταν δύσκολο όμως και γιατί η θέση του ήλιου δεν ήταν η κατάλληλη (ή μάλλον η ώρα που ήρθαμε δεν ήταν η σωστή ), αλλά και γιατί είχε αρκετό κόσμο, που έκανε το ίδιο με μας...

Πετύχαμε και ψαρά που ψάρευε ....

Το ιδανικό ήταν να καθίσουμε σε μια από τις δυο ταβέρνες.
Η μία είχε θέα το ποτάμι και … ελεύθερα τραπέζια μέσα και έξω και η άλλη ήταν από τη μέσα μεριά του δρόμου χωρίς ορατότητα αλλά … φίσκα. Το trip advisor την πρότεινε σαν την πιο καλή και οικονομική της περιοχής.
Καθίσαμε σε αυτήν με τη θέα. Απ’ ότι φάνηκε όμως μόνο θέα θα … τρώγαμε και τίποτα άλλο αφού δεν βλέπαμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τον σερβιτόρο, ο οποίος έτρεχε σαν παλαβός. Αποφασίσαμε να πάμε στην άλλη ταβέρνα με τον πολύ κόσμο. Λέμε αυτή θα έχει “ροή”. Και ροή είχε, και πολύ κόσμο είχε, και θέα δεν είχε, και τρέχανε όλοι σαν παλαβοί, και δεν προβλεπόταν να μας σερβίρουν πριν από κανένα δύωρο. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε νηστικοί.
Ήταν δυο επαρχιακές ταβέρνες σε μη τουριστικό μέρος, που «γεμίζουν» αναπάντεχα τις Κυριακές όταν έχει καλό καιρό και το ήδη υπάρχον προσωπικό δεν επαρκεί.
Η ουσία είναι ότι δεν είχαμε φάει και κάπου θα έπρεπε να το κάνουμε.

Ένα άσημο Unesco…
Δεδομένου ότι στο πρόγραμμα πλέον είχα άλλη μια στάση, αυτή των επιτύμβιων στηλών (των λεγόμενων stecci), η οποία πολύ φοβόμουν ότι δεν θα ενθουσίαζε την ομήγυρη αποφάσισα να “εκμεταλλευτώ” την ξενηστικομάρα της παρέας προκειμένου να πάμε μέχρι τους τάφους και να τους δούμε. Αν τους έλεγα «πάμε να δούμε τους τάφους» μάλλον δεν θα εισακουγόμουν, οπότε έκανα την πρόταση να προχωρήσουμε παραλιακά μέχρι το διπλανό χωριό προκειμένου να βρούμε άλλες ταβερνούλες πιο ήσυχες. Και αυτό κάναμε και μάλιστα … παραλίγο και να βρούμε!
Αυτό είναι ένα καλό του να είσαι διοργανωτής και η ομήγυρη να σου έχει τυφλή εμπιστοσύνη.

Καθ’ όλη την όμορφη παραποτάμια διαδρομή μας από το σπίτι του Drina ποταμού έως το Perucac, που ήταν οι τάφοι δεν βρήκαμε ταβέρνες, αλλά μικρά resort αναψυχής πάνω στο ποτάμι. Σε ένα από αυτά σταματήσαμε με την ελπίδα ότι θα βρούμε κάτι για φαγητό. Στο “SRPSKI CAR” στο οποίο σταματήσαμε δεν βρήκαμε ταβέρνα αλλά ένα υπέροχο συγκρότημα, με ξαπλώστρες, πισίνα και θέα τον Drina και σίγουρα κατάλληλο για άραγμα και ρέμβασμα του ποταμού.

Δεν είχε όμως κίνηση καμία. Μόνο δυο ανθρώπους είδαμε που έπιναν τον καφέ τους και κανένα ίχνος σερβιτόρου ή φαγητού. Κρίμα.

Η απέναντι όχθη είναι της Βοσνίας και ... είναι τόσο κοντά...

Προχωρήσαμε κι άλλο λίγο παραποτάμια ώσπου μετά από 5-6 χλμ. ναι είδαμε στα δεξιά μας και δίπλα στις όχθες του ποταμού το μεσαιωνικό νεκροταφείο που αναζητούσα!

Μόνο εγώ κατέβηκα από το αυτοκίνητο για να δω από κοντά τους τάφους. Οι υπόλοιποι απλά … μου “πούλησαν ρουσφέτι”, ότι δηλ. τους χρωστάω και μεγάλη χάρη που δέχτηκαν να έρθουν ως εδώ για να δω εγώ τους τάφους. Τι δέχτηκαν! Αφού στην ουσία δεν ήξεραν που πάμε!!!

Ήταν δύσκολη η προσέγγισή των τάφων, αφού το χωράφι ήταν λίγο λασπωμένο από πρόσφατη βροχή και τα πόδια μου βούλιαζαν λίγο στο έδαφος όσο πλησίαζα τους τύμβους. Υπήρχε σήμανση και μάλιστα με το σήμα της Unesco. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, μόνο τους τύμβους, αφού selfie με τάφους ... 'δεν πάει" και ευχαριστημένη που είδα έστω και ένα από τα 28 σημεία stecci των Βαλκανίων φύγαμε.

Ύστερα από την εξερεύνηση αυτού του κομματιού της Σερβίας, της Δημοκρατίας της Σερβίας (στη Βοσνία), αλλά και της έρευνας που είχα κάνει στο διαδίκτυο θα έλεγα ότι εδώ υπάρχουν πολλά γοητευτικά σημεία που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια εκδρομή αναψυχής και ίσως και διακοπές. Τα δυο χωριά του Kusturica, το Visegrad, το ποτάμι του Drina με τις δυνατότητες που έχει σε κολύμπι και καγιάκ, τα σπήλαια Stopić, το υπαίθριο χωριό Etno Vilage Sirogojno, το φαράγγι Uvac με τον Δρυμό του και το σπήλαιο πάγου (ledena pecina) μπορούν να χαρίσουν όμορφες στιγμές και είναι ... τόσο κοντά μας.
Εμείς εξερευνήσαμε μόνο ένα μέρος αυτής της περιοχής και μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις...

Στον πηγαιμό προς τη Nis…
Και πήραμε τον δύσκολο δρόμο προς την Ανατολή. Τελικός προορισμός η Nis της Σερβίας. Μόνο που είναι πολλά τα χιλιόμετρα ως αυτήν και ο δρόμος δύσκολος. Μία λωρίδα στενή ανά κατεύθυνση, χωρίς διαχωριστικό στη μέση, χωρίς ΑΛΕΑ, αλλά με … στροφούλες.

Πολύ σύντομα συναντήσαμε ένα τεράστιο εντυπωσιακό μνημείο. Κάναμε μια μικρή στάση για να το αποθανατίσω …

... και θα ασχολιόμουν μαζί του αργότερα, αφού στο μεταξύ μας έπιασε μια μπόρα απίστευτη. Καταρρακτώδης βροχή που ανάγκασε τους υαλοκαθαριστήρες να δουλεύουν στο φουλ και εμένα που έτυχε εκείνη τη στιγμή να είμαι στο τιμόνι να πηγαίνω σαν χελώνα.
Το χωριό Kadinjača, που μόλις περάσαμε ήταν οι … «Θερμοπύλες της Σερβίας»! Είχε ανεγερθεί ένα συγκρότημα μνημείων επί Τίτο, προκειμένου να τιμήσει τους παρτιζάνους, που πολέμησαν και πέθαναν αντιστεκόμενοι στη ναζιστική κατοχή της Δυτικής Σερβίας, παρέχοντας σκληρή αντίσταση σε πολύ ανώτερο γερμανικό εχθρό, δίνοντας άφθονο χρόνο για την ασφαλή υποχώρηση των πολιτών του γειτονικού Užice.

Στη συνέχεια πήραμε τον μακρύ δρόμο για τη Nis, που άλλοτε ήταν μονότονος και άλλοτε είχε συγκινήσεις!
Πετύχαμε έργα δυο φορές. Έργα που διέκοπταν την κυκλοφορία εκ περιτροπής στο ένα από τα δύο ρεύματα … με φανάρι!
Πετύχαμε και δυο πανηγύρια…
Στο δεύτερο μπήκαμε στον πειρασμό να σταματήσουμε για ένα μεζέ. Ήταν τόσο προκλητική η ομοιότητα του Σέρβικου πανηγυριού με τα δικά μας. Τέντα, τσίκνα, σουβενίρ και νταούλια...

Αλλά είπαμε… ήταν πολλά τα χιλιόμετρα.
Συναντήσαμε και πινακίδες που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν! «Συνεχόμενες στροφές», «προσοχή κίνδυνος!» «Προσοχή διέλευση ζώων!»
Καμιά τριανταριά χιλιόμετρα πριν τη Nis… πέσαμε πάνω στον Ε75, στον πολύ γνώριμό μας δρόμο.
Ύστερα από αυτή τη διαδρομή που κάναμε σήμερα ...

... επιτέλους φτάσαμε στη Nis.

Nis...
Πρώτη φορά στη Nis. Αυτή η πόλη “κόμβος” την οποία είχαμε προσπεράσει στο παρελθόν χωρίς να “βγαίνει” στο πρόγραμμα ήρθε η ώρα να τη δούμε και μάλιστα να διανυκτερεύσουμε σε αυτή.
Το διαμερισματάκι που είχα κλείσει ήταν μια πολύ όμορφη μονοκατοικία δίπλα στο ποτάμι. Πολύ εύκολα το βρήκαμε. Η σπιτονοικοκυρά ήταν εκεί και μας περίμενε. Μας άνοιξε την αυλόπορτα για να βάλουμε το αυτοκίνητο στην αυλή του σπιτιού και μας καλοδέχτηκε στο σπίτι.
Το σπίτι είχε ένα μεγάλο υπνοδωμάτιο με θέα προς το ποτάμι και ένα πολύ cozy σαλόνι με πολύ γούστο διακοσμημένο.



Η ώρα πια κόντευε 10:00 το βράδυ. Διάθεση για βόλτα δεν υπήρχε. Σε λίγο θα άρχιζε και ο τελικός του U.S. Open! Η πείνα δεν είχε ξεγελαστεί με τα snack όλης της ημέρας, αφού θυμίζω ότι μεσημεριανό δεν φάγαμε. Ούτε διάθεση για μακαρονάδα είχαμε, οπότε αποφασίσαμε να βγούμε μια γρήγορη βόλτα για αναζήτηση τροφής.

Μπαμπάς, μαμά και κόρη βγήκαμε έξω. Ο γιος βαρέθηκε, αφού είπαμε ήταν … πολλά τα χιλιόμετρα. Περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι, περάσαμε μπροστά από την κύρια πύλη του κάστρου της Nis (την Stambol Gate)...

... διασχίσαμε τη γέφυρα Tvrdavski, προσπεράσαμε τα μπαράκια της πλατείας Kralja Milana, περπατήσαμε τον πεζόδρομο Obrenoviceva, φτάσαμε έως το Kazandzijsko sokatce. Σε αυτό το γραφικό στενό, ενώ είναι γεμάτο ταβέρνες, καφέ και μπαράκια, εμείς δεν είδαμε κάτι να μας “γυαλίσει”.
Εκεί που είχαμε απογοητευτεί πέσαμε πάνω σε ένα ελληνικό γυράδικο (πάνω στην οδό Nikole Pasica). Ήταν ένα Θεσσαλονικιό γυράδικο συγκεκριμένα και λέγεται Gyros 4U!

Λέμε γιατί όχι; Τι πιο ωραίο από σουβλάκι στο σπίτι βλέποντας τον τελικό; Παρόλες τις επιφυλάξεις μας για την ομοιότητά του με το σουβλάκι που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπάμε (λόγω της προηγούμενης εμπειρίας μας στο Βουκουρέστι, που ήταν … επιεικώς χάλια) πήραμε 4 πιτόγυρα και πατάτες στο χέρι και φύγαμε.

Φεύγοντας βγάλαμε και μια φωτογραφία στο αγαπημένο σημείο για τους τουρίστες (και εμείς τουρίστες είμαστε άλλωστε). Πρόκειται για το χάλκινο άγαλμα του Σέρβου συγγραφέα Stevan Srenac που τα πίνει με τον Kalca, έναν χαρακτήρα από ένα μυθιστόρημά του.

Στο δρόμο του γυρισμού χτυπήσαμε και δυο πίτσες για να ολοκληρωθεί η υγιεινή διατροφή μας. Που είναι οι πέστροφες του Drina ποταμού;
Στην πολύ ρομαντική διαδρομή της επιστροφής μας μέχρι το σπίτι περπατήσαμε δίπλα από το ποτάμι και περάσαμε μπροστά από το Πανεπιστήμιο της Nis.

Σαν στο σπίτι μας μου φάνηκε η βραδιά. Φταίει που είμαστε στην τόσο οικεία Σερβία; Φταίνε τα πιτόγυρα; Φταίει που αράξαμε χαλαρά για να δούμε αγώνα; Μπορεί να φταίνε όλα αυτά μαζί.
Δεν ήταν άσχημο το σουβλάκι τελικά. Και αφού η Nis είναι κόμβος … θα το έχω υπόψη μου και για το μέλλον.
Κέρδισε και ο Ναδάλ και έτσι κοιμήθηκα ευχαριστημένη.

10η και τελευταία ημέρα (επιστροφής)
Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς. Ήθελα να κάνω μια μικρή βόλτα στην πόλη πριν φύγουμε για την Αθήνα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό να ρωτήσω τα παιδιά αν ήθελαν να έρθουν μαζί. Έτσι, ο άντρας μου και εγώ βγήκαμε έξω.

Μπήκαμε μέσα στο κάστρο...

Δυο μαγαζάκια είχε στην είσοδο του, όχι κάτι ιδιαίτερο. Τα προσπεράσαμε και προχωρήσαμε στα ενδότερα του κάστρου-δάσους...

Συναντήσαμε και ένα τζαμί. Ήταν ένα παλιό τζαμί (του 1521) δώρο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς προς τον Bali-Bey, υψηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο και πρωτοπαλίκαρο του...

Μεγαλούτσικο το κάστρο, ωραία και η βόλτα, αλλά καφέ δεν είχαμε πιει και δεν έβλεπα να έχει κανένα μαγαζάκι. Βγήκαμε έξω από το κάστρο και περάσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού.

Θα μπορούσαμε να καθίσουμε για καφέ και στο ποταμόπλοιο του Νίσαβα…

… αλλά προτιμήσαμε να πάμε στο “Grazy Horse”, ένα Ιρλανδέζικο μπαρ, το για το οποίο μας είχε μιλήσει το προηγούμενο βράδυ η σπιτονοικοκυρά μας. Πολύ όμορφο μου φάνηκε. Κάτω από τη σκιά των πλατανιών, ήπιαμε το ωραίο καφεδάκι μας, χαλαρά, με θέα το ποτάμι και την απέναντι όχθη.

Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε με μια παραποτάμια βόλτα και επιστροφή στην απέναντι μεριά του ποταμού, που ήταν και το σπίτι μας, από τη γέφυρα της Kneginje Ljubice.
Φαίνεται και στη φωτογραφία ... είναι η μπορντώ μονοκατοικία δίπλα στο Πανεπιστήμιο...

Ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε, αλλά … δεν φύγαμε! Το αργήσαμε λιγάκι. Περιμέναμε μέχρι να τελειώσει ο αγώνα μπάσκετ, τον οποίο βλέπαμε από το wifi του καταλύματος, αφού δεν θα μπορούσαμε πια να τον δούμε στο δρόμο, δεδομένου ότι δεν είμαστε σε έδαφος Ε.Ε. για να έχουμε φθηνό internet. Αχ! Τι τραβάω με αυτούς τους αγώνες.

Ένα δύωρο χρειαστήκαμε ως τα σύνορα με τα Σκόπια και άλλο ένα έως τα σύνορα με την Ελλάδα. Από τη Nis και κάτω ένιωθα ότι όπου να’ ναι φτάνουμε σπίτι μας. Μου φαινόταν πολύ οικείος ο δρόμος και το φυσικό τοπίο.

Στο τελευταίο βενζινάδικο πριν μπούμε σε έδαφος Ελλάδας κάναμε στάση για βενζίνη.
Εκεί είχε και ένα εστιατόριο, το οποίο μας θύμισε ότι κάπου έπρεπε να φάμε σήμερα και να μην την πάθουμε σαν εχθές. Ας φάμε λοιπόν στα Σκόπια, που είναι και πιο οικονομικά. Πήραμε λοιπόν 2 ψητά με πατάτες, ένα τεράστιο χάμπουργκερ και ένα μοσχάρι με πουρέ και αναψυκτικά και πόσα πληρώσαμε παρακαλώ; Απάντηση: 12€!!

Ύστερα από αυτό έχω βάλει αστεράκι στο χάρτη μου να το θυμάμαι όταν περνάω από εδώ να κάνω στάση για ανεφοδιασμό παντός είδους. Έχει και εύκολο όνομα, "Porta EU" λέγεται.

Στη συνέχεια … δεν υπήρξε συνέχεια. Εννοώ ότι το ταξίδι … τέλειωσε. Περάσαμε τα σύνορα και μετά από 550 km ευθείας φτάσαμε στο σπίτι μας στην Αθήνα.

Συνεχίζεται με τον επίλογο…

...................... ..................... post ...................... ..........................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Ουγγαρία. Η μεγάλη … είσοδος
Πάντα την πρώτη μέρα του ταξιδιού καταφέρνουμε και ξεκινάμε στην ώρα μας. Το έχουμε πάρει όλοι απόφαση ότι τα πολλά χιλιόμετρα του ταξιδιού είναι την πρώτη ημέρα και μια αγγαρεία που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα.
Έτσι στις 7:00 είμαστε όλοι όρθιοι και έτοιμοι για αναχώρηση. Χαιρετήσαμε την σπιτονοικοκυρά, η οποία μας κέρασε και κουλουράκια για το δρόμο και φύγαμε.

Περάσαμε από το κέντρο της Γευγελής για να δείξω στον άντρα μου που γυρνούσαμε χθες το βράδυ μαμά και γιος και φύγαμε.

Μέσα στη χώρα κάναμε άλλη μια στάση σε μια καφέ ταμπέλα που έλεγε “Stobi”. Είχα διαβάσει ότι ήταν υποψήφιο site για τη λίστα της Unesco. Είναι ένας αρχαιολογικός χώρος με ένα μικρό αντίτιμο εισόδου.

Δεν μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Αν γίνει Unesco την ξανασυζητάμε την επίσκεψη. Στο πέρασμα για την Ευρώπη είναι εξάλλου.

Βγαίνοντας από τη χώρα συναντήσαμε κίνηση στα σύνορα. Αυτό ήταν μάλλον κακό σημάδι, γιατί αν είχε κίνηση στα Σέρβικα σύνορα που δεν έχουν τη φήμη, τι θα γίνεται στα Ουγγρικά που την έχουν;
Έτσι, χαζά, χαζά "φάγαμε" μια ωρίτσα.

Η συνέχεια είχε αρκετά χιλιόμετρα. Ο δρόμος όμως είναι καλός, οι οδηγοί είμαστε δύο, τα παιδιά μεγάλωσαν (ή κοιμόντουσαν ή παίζανε με τα κινητά τους) και τα χιλιόμετρα βγήκαν εύκολα.

Παρόλαυτά θα έπρεπε να κάνουμε μια στάση όχι τόσο για να ξεκουραστούμε αλλά για να φάμε κάτι και για οικονομία δυνάμεων. Εξάλλου τι road trip θα είναι αν δεν κάνεις και καμιά στάση στο δρόμο;

Βρισκόμασταν ήδη στα περίχωρα του Βελιγραδίου και εγώ σκεφτόμουν τα σενάρια που είχα στο μυαλό μου για τη στάση αυτή.

Ή θα πηγαίναμε στο νησί Ada Ciganlija του Βελιγραδίου για φαγητό και ίσως και για καμιά αθλοπαιδιά ή θα σταματούσαμε στο Novi Sad, μια όμορφη πόλη της Σερβίας που δεν είχαμε ξαναπάει.

Όμως η πιθανότητα να βρούμε κίνηση προς το νησί (σήμερα που ήταν Κυριακή) μας απέτρεψε και προσπεράσαμε τη διασταύρωση για αυτό χωρίς πολλές σκέψεις. Μήπως όμως και το Novi Sad παραήταν μακριά; Θα ταξιδεύαμε άλλη μια ώρα ακόμα; Μήπως να το πάμε “μονοκοπανιά” μέχρι τα σύνορα; Τα συγκεκριμένα σύνορα πολύ τα φοβόμουν. Είχα διαβάσει τα άπειρα άσχημα για ατέλειωτες ουρές και καθυστερήσεις. Έλπιζα όμως στο δεύτερο συνοριακό πέρασμα που πάντα είχε λιγότερη ουρά και υπήρχε και ένα site που ενημέρωνε για το χρόνο καθυστέρησης. Και εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά … ήρθε ο από μηχανής Θεός! Είδα ξαφνικά μπροστά μου μια τεράστια πινακίδα που έλεγε ZEMUN. Α! Αυτό είναι.
«Στρίψεεεε» λέω στον άντρα μου.
«Γιατί τι είναι εδώ;»
Μα το Zemun ήταν το plan C μου. Πως το είχα ξεχάσει; Είναι ένα προάστιο του Βελιγραδίου πολύ όμορφο, που δεν έχουμε ξαναπάει και είναι στο δρόμο μας και χωρίς να παρακάμψουμε ιδιαίτερα.

Στρίψαμε λοιπόν και το google μας οδήγησε στην παραλία και στην περιοχή Gardos. Με το που κατεβήκαμε στην παραλία πέσαμε πάνω σε ένα φυλασσόμενο υπαίθριο parking. Τι καλά!

Παρκάραμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην παραλία του Zemun.

Πραγματικά κάναμε μια πάρα πολύ ωραία παραποτάμια βόλτα. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι αρκετά φαρδύ, η απέναντι όχθη φαίνεται κατάφυτη, προς τα νότια βλέπεις το νησί του πολέμου αλλά και λίγο το Βελιγράδι στο σημείο που «σκάει» στο Δούναβη και όλα αυτά παρέα με πολλά πουλιά που πετούσαν πάνω από έναν μικρό στόλο από ψαρόβαρκες που πηγαινοέρχονταν στο Δούναβη.

Αρχικά κάναμε μια βολτίτσα με ένα παγωτό στο χέρι αλλά τα πολλά ταβερνάκια στις όχθες του ποταμού και μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον ήταν πολύ δελεαστικά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά. Στο Danubius καθίσαμε γιατί μας άρεσε και το όνομα. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό Σέρβικο σνίτσελ Καρατζόρτζεβιτς και κλασικά καλαμαράκια.

Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ ευχαριστήθηκα με το περιβάλλον παρά με το φαγητό. Λίγο ξενερώσαμε με το φαγητό. Το σνίτσελ παρά ήταν στεγνό και τα καλαμαράκια έμοιαζαν πιο πολύ βραστά παρά τηγανητά. Ο σερβιτόρος που ένοιωσε λίγο την ξινίλα μας προσπάθησε να γίνει φιλικότερος ... εκθειάζοντας ... κάποιες ελληνικές ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ! μας είπε ... υψώνοντας τη γροθιά του! Ύστερα από αυτό .... το φαγητό συνέχισε να μη μας αρέσει.

Μετά το φαϊ περπατήσαμε λίγο ακόμα. Πήραμε και άλλο παγωτό από ένα κιόσκι που πούλαγε περίεργες γεύσεις. Έχετε φάει παγωτό με βασιλικό; Εγώ δοκίμασα στην παραλία του Zemun. Ωραίο ήταν!

Με αυτά και αυτά περάσαμε μιάμιση ευχάριστη ωρίτσα στο Zemun.
Πληρώσαμε 1€ στο parking βάλαμε και βενζίνη και φύγαμε.

Το site της Ουγγρικής αστυνομίας έλεγε ότι η αναμονή στα σύνορα ήταν της τάξεως της μιας ώρας. Το ίδιο έδινε και για το δεύτερο πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε από το δεύτερο αφού οι ουρές ήταν οι ίδιες. Βέβαια και να θέλαμε να πάμε από εκεί μάλλον δεν θα το καταφέρναμε αφού ενώ είχαμε ακόμα δρόμο ως τον έλεγχο, ξαφνικά …. σταματήσαμε! Βρήκαμε την ουρά αρκετά νωρίς, … πολύ νωρίς θα έλεγα, μα πάρα πολύ νωρίς…

Μα δεν μπορεί αυτό που βλέπαμε μπροστά μας να ήταν καθυστέρηση μόνο μιας ώρας…

Βέβαια η ματιά μου δεν έβλεπε στον ορίζοντα που είναι τα σύνορα. Έκανε και μια καμπή ο δρόμος… Αν κρίνω και από όλα όσα έβλεπα (τη συμπεριφορά των μπροστινών οδηγών, τις σβηστές μηχανές, τα γεμάτα καλάθια με σκουπίδια, τις βόλτες πολλών από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο) θα έλεγα ότι πιο πολύ έμοιαζε με κατασκήνωση παρά με αναμονή σε ουρά.

Είδα και κάποιους που προσεύχονταν! Ναι, …προσεύχονταν, γιατί μαζί με μένα που αποφάσισα να πάω για τουρισμό στην Ουγγαρία, ταξίδευε μαζί μου και όλος ο αραβικός κόσμος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως την έπαθα έτσι. Το ήξερα ότι είναι δύσκολα αυτά τα σύνορα, το ήξερα ότι οι άραβες επιστρέφουν το καλοκαίρι από τις πατρίδες τους, αλλά πίστευα ότι επειδή είναι Σεπτέμβριος (έστω και 1η του μήνα) και επειδή γνώριζα για το άλλο πέρασμα θα τη γλύτωνα.

Αφού σιχτίριζα το πρώτο μισάωρο, σκεφτόμουν τα plan B και C μου, ανάλογα με την ώρα που θα φτάναμε στη Βουδαπέστη, αφού έστειλα τα μηνύματά μου στην σπιτονοικοκυρά ενημερώνοντάς τη ότι θα αργήσουμε και αφού “λούστηκα” και τη γκρίνια των δικών μου μετά … μπήκαμε και εμείς στο mood των υπολοίπων της ουράς. Μουσικούλα, φαγητό και μέσα μέσα ρίχναμε και κανένα σπρωξιματάκι στο αυτοκίνητο προχωρώντας για καναδυό μέτρα, γιατί που να ανοίγουμε τώρα μηχανή; Άσε που αυτό κάνανε και όλοι οι άλλοι.

Και μου αρέσει που ήμουν και αισιόδοξη ότι θα είμαστε στη Βουδαπέστη πριν τις 9:00 το βράδυ και είχα κλείσει και τραπέζι για φαγητό στο Sir Lanselot. Πάει το Sir Lanselot!

Είναι φανερό το πόσο αφιλόξενοι είναι οι Ούγγροι με τους μετανάστες και μαζί με αυτούς “παίρνει η μπάλα” και τους τουρίστες. Το «αγριευτικό» συρματόπλεγμα στα σύνορα και οι πολλοί άραβες μετανάστες γύρω μας και δεδομένου του μπόλικου χρόνου που είχαμε για σκότωμα προκάλεσε συζητήσεις μεταξύ μας για το μεταναστευτικό ζήτημα και την απορρόφηση των μεταναστών από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ζητήματα τα οποία ήρθαν στην επιφάνεια πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της εκδρομής.

Ύστερα από αρκετή ώρα φτάσαμε στα …Σέρβικα σύνορα. Ναι … όλο αυτό ήταν για τα Σέρβικα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα φαινόντουσαν … χειρότερα, αφού οι εννέα λωρίδες γινόντουσαν … πέντε. Γι’ αυτό με ρώτησε η Sophie, η σπιτονοικοκυρά στο τηλέφωνο, σε ποια σύνορα είμαστε, στα Σέρβικα ή στα Ουγγρικά; Ήξερε ότι αν ήμουν στα πρώτα ήθελα πολύ μα πολύ χρόνο ακόμα για να φτάσω…
Είχαν περάσει τρεις ώρες παρά τέταρτο συνολικά όταν ήρθε η σειρά μας να περάσουμε από «έλεγχο».

Τα εισαγωγικά τα έβαλα γιατί ο «έλεγχος» ήταν μια ματιά στις ταυτότητες. Όχι σε όλους, αλλά σε εμάς μόνο. Υποθέτω επειδή είμαστε Έλληνες. Τα εξονυχιστικά τα έκαναν στους άραβες. Μετά από τη ματιά επιτέλους … περάσαμε. Για αυτή τη ματιά περιμέναμε τρεις ώρες; Ούτε ένα ψαχουλεματάκι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος;
Με το που πατήσαμε σε Ουγγρικό έδαφος κάναμε άμεση στάση για βινιέτα (σε ένα πράσινο περίπτερο) αμέσως μετά τον “έλεγχο”. Αγοράσαμε και τη βινιέτα της Αυστρίας για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και φύγαμε.

Ένα δύωρο μετά φτάσαμε στη Βουδαπέστη. Είχα κλείσει ένα studio σε αρκετά κεντρικό σημείο, προκειμένου να τα κάνουμε όλα με τα πόδια και το αυτοκίνητο θα το βάζαμε σε κοντινό garage μέχρι να φύγουμε από τη Βουδαπέστη.
Φτάσαμε στο κατάλυμα στις 11:30 το βράδυ και από εκεί και πέρα αρχίζει ο β’ κύκλος ταλαιπωρίας μας….

Η σπιτονοικοκυρά μας η Sophie δεν ήταν στο κατάλυμα. Είχε αναθέσει στη φίλη της την Annie να μας παραδώσει το κλειδί. Η φίλη Annie ήρθε μας άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος, μας παρέδωσε το κλειδί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Με το που έφυγε ανακαλύψαμε το μέγα πρόβλημα. Δεν μπορούσα να κλείσω την πόρτα. Όχι να την κλειδώσω, αλλά να την κλείσω. Δεν εφάρμοζε η πόρτα στην κάσα και δεν έπιανε η γλώσσα στο αντίκρισμα. Με τίποτα. Πανικοβλήθηκα. Ο άντρας μου αντιμετώπιζε πρόβλημα παρκαρίσματος και εγώ με τον γιο να παλεύω με την πόρτα. Άρχιζα να στέλνω μηνύματα σε Annie και Sophie. Η Sophie αγνοούσε κλήσεις και μηνύματα και η Annie να μου λέει ότι κλείνει η πόρτα και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο. Προσπάθησε και ο άντρας μου, προσπάθησα και εγώ αλλά μάταια. Είχα πράγματι πιστέψει ότι η πόρτα χάλασε. Και τι να κάνουμε; Να κοιμηθούμε με ανοιχτή την πόρτα; Άντε να κοιμηθούμε. Και αύριο τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε ανοιχτό το σπίτι και αμέριμνοι θα πάμε βόλτα στη Βουδαπέστη;
Η κούραση ήταν στο Θεό και τα νεύρα μου επίσης. Χρειαζόμασταν μια άμεση λύση.

«Θα ψάξω για άλλο κατάλυμα». Πως όμως; ήταν τόσο αργά που το booking δεν έβγαζε τιμές για τη σημερινή ημερομηνία. Αποφάσισα να πάω να ψάξω επιτόπου. Πήγα σε τρία γειτονικά ξενοδοχεία. Το ένα ήταν πανάκριβο και τα άλλα δύο δεν είχαν δωμάτια.

Στο μεταξύ είχε περάσει η 12:00 η ώρα. Είχαμε κουραστεί να ψάχνουμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Είχαμε κουραστεί να σιχτιρίζουμε την πόρτα, την Annie, τη Sophie, τους Ούγγρους, όλους. Αποφασίσαμε να πέσουμε για ύπνο και αύριο θα βλέπαμε τι θα κάνουμε.

Αφήσαμε τα παιδιά στο σπίτι και πήγαμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο σε κάποιο garage.
Δεν ήταν η τυχερή μας ημέρα. Άλλο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Το κοντινότερο garage που πήγαμε ήταν ένα “διαστημικό” garage. Έπρεπε να βάλουμε το αυτοκίνητο πάνω σε μια πλατφόρμα να κλείσουμε τους καθρέπτες να πατήσουμε ένα κουμπί και η πλατφόρμα θα βυθιζόταν στο υπόγειο parking και μην το είδατε το αυτοκίνητο. Δεν μου πολυάρεσε αυτό το parking, γιατί αν ήθελα κάτι από το αυτοκίνητο πως θα το έπαιρνα πάλι; Τελικά κάτι δεν μπορούσαμε να κάνουμε καλά (τέτοιες ώρες τέτοια λόγια) γιατί το αυτοκίνητο δεν “βυθιζόταν” με τίποτα.
Φύγαμε λοιπόν προς αναζήτηση άλλου parking. Και βρήκαμε, αλλά ήταν γεμάτο. Αμάν πια, τι άλλο θα μας τύχει; Το παρκάραμε στο δρόμο τελικά και πήγαμε στο σπίτι.

Τα προβλήματα είχαν συνέχεια. Η ζέστη ήταν αφόρητη (μπορεί και από τα νεύρα μας). Το aircondition ήταν φορητό, το οποίο προσπαθήσαμε να το βάλουμε μπρος με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία αφού είχε μια μπουρού, που έπρεπε να βγει πρώτα από το μισάνοιχτο παράθυρο για να λειτουργήσει και αφού την προσαρμόζαμε πρώτα σε συγκεκριμένες υποδοχές, που στη 1:00 η ώρα το βράδυ και με τέτοια κούραση δεν είχαμε καθόλου την υπομονή να τις ταιριάξουμε.
Ο κωδικός του wifi δεν έδειχνε να είναι σωστός και η βρύση έβγαζε καυτό νερό!!!
Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα

Κατά τις 2:30 πέσαμε για ύπνο. Στις 4:00 το πρωί μέσα στον ύπνο μου άκουσα τον ήχο ενός μηνύματος στο κινητό μου. Ήταν η Sophie, που μου έγραφε:
"You have to pull up the handle”. “It is just a bit tricky”.
Σηκώθηκε ο άντρας μου και … σήκωσε πάνω το πόμολο έσπρωξε την πόρτα και η πόρτα … έκλεισε.
Τόσο απλά.
Το πρωί που ξύπνησα … όλα μου φάνηκαν διαφορετικά.

.............. post ..................

 

[vasiliss]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

 

[Grerena]

Κάτι μου θυμίζουν οι περιπέτειες σας!!!
Ελπίζω να μην είχαν συνέχεια.

Όχι ευτυχώς. Μετά γύρισε το χαρτί...
και μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

 

[giannismits]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

 

[damasta]

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

τετοιου τυπου ταλαιπωριες τις τρεμω οπως "ο διαολος το λιβανι" παρολο που αργοτερα αποτελουν τις στιγμες με τις οποιες γελαμε.

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;
χρησιμοποιησατε σερβικη ή κατι αλλο ;

 

[Grerena]

Εντάξει τρελή ταλαιπωρία . Αλλά πρέπει να ομολογήσω πως γέλασα αρκετά έτσι όπως ανάλυσες γλαφυρά τις αναποδιές σας

Ταλαιπωρία δε λες τίποτα! Παρόλο που σε road trip των Βαλκανίων λίγο πολύ την περιμένεις την οδική ταλαιπωρία, πάντα ελπίζεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Τουλάχιστον έβγαλε γέλιο; Είναι σημαντικό και αυτό.
Η δεύτερη γκαντεμιά είναι που με ταλαιπώρησε περισσότερο, αυτή με την πόρτα. Αν δεν λυνόταν το πρόβλημα από μόνο του, νομίζω ότι θα χανόντουσαν οι μέρες της Βουδαπέστης ή μάλλον οι ώρες
Πάντως ήταν γραφτό να μας συμβεί, αφού το ανάποδο κλείσιμο της πόρτας το συναντήσαμε άλλες δυο φορές σε επόμενα καταλύματα. Μόνο που όταν το ξαναπετύχαμε ... ξέραμε και δεν την ξαναπάθαμε!

δωρο Χριστουγεννιατικο η ιστορια σου!!!!

Χαίρομαι πολύ. Φαντάζομαι ότι ετοιμάζεσαι και εσύ για εκεί;

με την ουγγαρεζα σπιτονοικοκυρα με ποιο τροπο επικοινωνησατε απο Σερβια (αν δεν κανω λαθος ησασταν στο δρομο);
οι χρεωσεις για ελληνικη sim δεν ειναι απαγορευτικες;

Με την Ουγγαρέζα νοικοκυρά επικοινωνούσα με sms. Για Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι στην Ε.Ε. υπάρχει μια πάγια χρέωση των 7€, με την οποία μπορείς να στείλεις απεριόριστα μηνύματα μέσα στην ίδια ημέρα. Την ίδια χρέωση είχα πάλι άλλη μια ημέρα, αυτήν την Βοσνίας.

 

[vangelis69]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

 

[Grerena]

Καλησπέρα πολύ ωραία η ιστορία σου! Ποιά είναι τα δύο συνοριακά περάσματα από την Σερβία στην Ουγγαρία;

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Τα δύο αστεράκια είναι τα συνοριακά περάσματα. Αυτό του γαλάζιου βέλους είναι το Asotthalom.

 

[vangelis69]

Το κεντρικό πέρασμα και αυτό που σε οδηγεί ο δρόμος ονομάζεται Horgos (είναι αυτό που πέρασα εγώ).
H εναλλακτική λύση του 2ου συνοριακού περάσματος είναι του Asotthalom, το οποίο είναι ανοιχτό έως τις 19:00 το απόγευμα και το οποίο συνήθως έχει πολύ λιγότερο κίνηση. Η συνολική παράκαμψη είναι της τάξεως του ενός τετάρτου, το οποίο μπροστά στα τρίωρα του Horgos δεν είναι τίποτα.

Πολύτιμες πληροφορίες για το θέμα είχα πάρει από "Βαλκανική ιστορία" του @vasiliss, που έλεγε ότι προκειμένου να ελέγξουμε την κίνηση στα σύνορα μπορούμε να μπούμε στην ιστοσελίδα: police.hu.hirek informaciok, να επιλέξουμε τα Σερβικά σύνορα και να δούμε τις ώρες καθυστέρησης στα δύο συνοριακά περάσματα και να επιλέξουμε από πού θα πάμε.
Όπως όμως διαπίστωσα δεν είναι πάντα ακριβείς οι πληροφορίες αφού την ώρα που εμένα το site μου έδινε 1 ώρα αναμονή στην πραγματικότητα είχα αναμονή 2,45' ακριβώς.
Ύστερα από αυτή μου την εμπειρία απλά θα προσπαθώ να αποφεύγω γενικά την Ουγγαρία ειδικά στο "ανέβασμα".

Σ΄ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες σου!!

 

[themischar]

Άλλο ένα καλοταξιδεμένο road trip δια χειρός @Grerena - road traveler.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι road trip και να γεμίζουν αναμνήσεις οι παλαιότεροι.
Καλοτάξιδοι πάντα & παντού.

 

[vasiliss]

Μια διευκρίνηση @Grerena για να ξέρω για το μέλλον. Στο Asotthalom δεν στρίψατε επειδή η ουρά έφτανε έως την παράκαμψη για εκεί ή νομίσατε ότι ήταν ο ίδιος χρόνος, βάση της σελίδας;