Pel
Member
- Μηνύματα
- 752
- Likes
- 3.811
- Ταξίδι-Όνειρο
- Και πού δεν θέλω;
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
Η μέρα έκλεισε με ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια όλου του ταξιδιού. Βόλτα στην αγορά της Τζαϊπούρ, αρχικά με ρίσκο, μετά ποδαράτοι.
Αν μου έλειψε κάτι σε αυτό το ταξίδι, ήταν ο ελεύθερος χρόνος να χαθούμε στους δρόμους, στα στενά και τις αγορές. Μέσα στη χρυσή μας φούσκα και τρέχοντας από πόλη σε πόλη και από μαυσωλείο σε μαυσωλείο, δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε το πολύ απλό, να καθίσουμε κάπου με ηρεμία και απλώς να κοιτάμε τον κόσμο να περνά. Γυρνώντας δε το βράδυ κατάκοποι και νηστικοί στο ξενοδοχείο, τρώγαμε σαν να μην υπάρχει αύριο και ξεραινόμασταν στον ύπνο, για να ξυπνήσουμε πάλι νωρίς το πρωί να πάμε σε άλλο μαυσωλείο. Δεν είναι τυχαίο νομίζω ότι από τις πιο δυνατές στιγμές που θυμάμαι σ' αυτό το ταξίδι, ήταν το βράδυ που ξεκλέψαμε στην Όρτσα παρά την κούρασή μας, και αυτή η βόλτα στην αγορά της Τζαϊπουρ, εκεί που χανόσουν μέσα στον κόσμο, τα χρώματα και τα αρώματα (σε αυτά συγκαταλέγω και τη μυρωδιά της βρώμας, που έχει κι αυτή τη δική της γραφικότητα) και δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις, πρώτα για να δεις εσύ ο ίδιος, και μετά για να το βγάλεις φωτογραφία, μην τύχει και ξεχάσεις αυτό το απίστευτο που μόλις είδες.
Όταν τελείωσε η βόλτα με τα ρίκσο, είχαμε μια ώρα ελεύθερη στη διάθεσή μας να κάνουμε βόλτα και όσοι θέλαμε, είτε να μείνουμε εκεί και να γυρίσουμε μόνοι μας στο ξενοδοχείο, είτε να γυρίσουμε στο πούλμαν σε συγκεκριμένη ώρα.
Αν μετανιώνω κάτι μέχρι και σήμερα, είναι που δεν κάθισα εκεί μετά από αυτή τη μία ώρα.
Ξεκινήσαμε οι δύο μας μαζί με ένα άλλο ζευγάρι και χαθήκαμε μέσα στις εικόνες της αγοράς, με τη σκέψη να περπατήσουμε τη μία ώρα και μετά αν θέλουμε, όντως να μείνουμε περισσότερο. Ήταν όμως τόσος πολύς ο κόσμος και η διαφορετικότητα αυτού που βλέπαμε, τόσο λαβυρινθώδης η αγορά και τόση η ανασφάλεια που μας δημιούργησε (για δεύτερη φορά, όπως και στην Όρτσα - πάλι λάθος θα μου πείτε) η αίσθηση ότι ήμασταν τέσσερις χαμένοι μέσα σε μιλιούνια κόσμου που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να μας κάνουν μια χαψιά, που σχεδόν δεν βγάζαμε τη μηχανή να φωτογραφήσουμε και, στο τέλος της μίας ώρας, είπαμε ότι καλύτερα να γυρίσουμε γιατί "ό,τι ήταν να δούμε, το είδαμε". Ακόμα σκέφτομαι πόσο άτοπη μοιάζει αυτή η φράση όταν βρίσκεται στην Ινδία, και δη σε μια αγορά όπως αυτή της Τζαϊπουρ. Και ακόμα σκυλομετανιώνω που εκείνο το βράδυ δεν καθίσαμε παραπάνω. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, εκκρεμότητα για την επόμενη φορά, και μάθημα ώστε να μην το ξανακάνω. Λίγους μήνες μετά στην Κατάνια θα συνέβαινε πάλι το ίδιο (καμία σχέση βέβαια Κατάνια vs Τζαϊπούρ), οπότε και απλά ανακοίνωσα στην παρέα ότι, ακόμα κι αν θέλουν να φύγουν οι υπόλοιποι, εγώ στο ξενοδοχείο δεν γυρνάω, ακόμα κι αν μείνω στο κέντρο μόνη μου, και τους αφηγήθηκα το πάθημα που μου έγινε μάθημα στην Τζαϊπούρ. Και ανταμείφθηκα με μια πολύ όμορφη μπυρίτσα σε ένα μεταλλικό τραπεζάκι σε έναν πεζόδρομο την ώρα του δειλινού την ώρα που σχολούσαν γελώντας οι φοιτητές από την παρακείμενη σχολή ιατρικής...
Κάποιες από τις λίγες φωτογραφίες της αγοράς:
Ντυμένες κατσίκες ... το φετίχ μου!
Η μέρα τελείωσε με μια επίσκεψη σε ινδουϊστικό ναό, στον οποίον πάλι έπρεπε να βγάλεις τα παπούτσια:
Λάφυρό μου από τη σημερινή μέρα δύο κούκλες μαριονέτες που αγόρασα από την αγορά της Τζαϊπούρ, ένας μαχαριαγιάς με την πριγκίπισσά του. Ομολογώ ότι τις πήρα για δώρο, αλλά όταν πια είχα γυρίσει Αθήνα, αποφάσισα ότι αυτές δεν πρόκειται να δοθούν σε κανέναν και για κανέναν λόγο ( )!!!
Ακόμα θυμάμαι μια άλλη μαριονέτα που είδα κρεμασμένη σε ένα μαγαζί, ντυμένη σε τυρκουάζ μετάξια, την ώρα που τρέχαμε να προλάβουμε για να είμαστε πίσω εγκαίρως στο πούλμαν ... Δεν πειράζει, λέω, την επόμενη φορά...
Αν μου έλειψε κάτι σε αυτό το ταξίδι, ήταν ο ελεύθερος χρόνος να χαθούμε στους δρόμους, στα στενά και τις αγορές. Μέσα στη χρυσή μας φούσκα και τρέχοντας από πόλη σε πόλη και από μαυσωλείο σε μαυσωλείο, δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε το πολύ απλό, να καθίσουμε κάπου με ηρεμία και απλώς να κοιτάμε τον κόσμο να περνά. Γυρνώντας δε το βράδυ κατάκοποι και νηστικοί στο ξενοδοχείο, τρώγαμε σαν να μην υπάρχει αύριο και ξεραινόμασταν στον ύπνο, για να ξυπνήσουμε πάλι νωρίς το πρωί να πάμε σε άλλο μαυσωλείο. Δεν είναι τυχαίο νομίζω ότι από τις πιο δυνατές στιγμές που θυμάμαι σ' αυτό το ταξίδι, ήταν το βράδυ που ξεκλέψαμε στην Όρτσα παρά την κούρασή μας, και αυτή η βόλτα στην αγορά της Τζαϊπουρ, εκεί που χανόσουν μέσα στον κόσμο, τα χρώματα και τα αρώματα (σε αυτά συγκαταλέγω και τη μυρωδιά της βρώμας, που έχει κι αυτή τη δική της γραφικότητα) και δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις, πρώτα για να δεις εσύ ο ίδιος, και μετά για να το βγάλεις φωτογραφία, μην τύχει και ξεχάσεις αυτό το απίστευτο που μόλις είδες.
Όταν τελείωσε η βόλτα με τα ρίκσο, είχαμε μια ώρα ελεύθερη στη διάθεσή μας να κάνουμε βόλτα και όσοι θέλαμε, είτε να μείνουμε εκεί και να γυρίσουμε μόνοι μας στο ξενοδοχείο, είτε να γυρίσουμε στο πούλμαν σε συγκεκριμένη ώρα.
Αν μετανιώνω κάτι μέχρι και σήμερα, είναι που δεν κάθισα εκεί μετά από αυτή τη μία ώρα.
Ξεκινήσαμε οι δύο μας μαζί με ένα άλλο ζευγάρι και χαθήκαμε μέσα στις εικόνες της αγοράς, με τη σκέψη να περπατήσουμε τη μία ώρα και μετά αν θέλουμε, όντως να μείνουμε περισσότερο. Ήταν όμως τόσος πολύς ο κόσμος και η διαφορετικότητα αυτού που βλέπαμε, τόσο λαβυρινθώδης η αγορά και τόση η ανασφάλεια που μας δημιούργησε (για δεύτερη φορά, όπως και στην Όρτσα - πάλι λάθος θα μου πείτε) η αίσθηση ότι ήμασταν τέσσερις χαμένοι μέσα σε μιλιούνια κόσμου που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να μας κάνουν μια χαψιά, που σχεδόν δεν βγάζαμε τη μηχανή να φωτογραφήσουμε και, στο τέλος της μίας ώρας, είπαμε ότι καλύτερα να γυρίσουμε γιατί "ό,τι ήταν να δούμε, το είδαμε". Ακόμα σκέφτομαι πόσο άτοπη μοιάζει αυτή η φράση όταν βρίσκεται στην Ινδία, και δη σε μια αγορά όπως αυτή της Τζαϊπουρ. Και ακόμα σκυλομετανιώνω που εκείνο το βράδυ δεν καθίσαμε παραπάνω. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, εκκρεμότητα για την επόμενη φορά, και μάθημα ώστε να μην το ξανακάνω. Λίγους μήνες μετά στην Κατάνια θα συνέβαινε πάλι το ίδιο (καμία σχέση βέβαια Κατάνια vs Τζαϊπούρ), οπότε και απλά ανακοίνωσα στην παρέα ότι, ακόμα κι αν θέλουν να φύγουν οι υπόλοιποι, εγώ στο ξενοδοχείο δεν γυρνάω, ακόμα κι αν μείνω στο κέντρο μόνη μου, και τους αφηγήθηκα το πάθημα που μου έγινε μάθημα στην Τζαϊπούρ. Και ανταμείφθηκα με μια πολύ όμορφη μπυρίτσα σε ένα μεταλλικό τραπεζάκι σε έναν πεζόδρομο την ώρα του δειλινού την ώρα που σχολούσαν γελώντας οι φοιτητές από την παρακείμενη σχολή ιατρικής...
Κάποιες από τις λίγες φωτογραφίες της αγοράς:
Ντυμένες κατσίκες ... το φετίχ μου!
Η μέρα τελείωσε με μια επίσκεψη σε ινδουϊστικό ναό, στον οποίον πάλι έπρεπε να βγάλεις τα παπούτσια:
Λάφυρό μου από τη σημερινή μέρα δύο κούκλες μαριονέτες που αγόρασα από την αγορά της Τζαϊπούρ, ένας μαχαριαγιάς με την πριγκίπισσά του. Ομολογώ ότι τις πήρα για δώρο, αλλά όταν πια είχα γυρίσει Αθήνα, αποφάσισα ότι αυτές δεν πρόκειται να δοθούν σε κανέναν και για κανέναν λόγο ( )!!!
Ακόμα θυμάμαι μια άλλη μαριονέτα που είδα κρεμασμένη σε ένα μαγαζί, ντυμένη σε τυρκουάζ μετάξια, την ώρα που τρέχαμε να προλάβουμε για να είμαστε πίσω εγκαίρως στο πούλμαν ... Δεν πειράζει, λέω, την επόμενη φορά...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0
Last edited: