Pel
Member
- Μηνύματα
- 842
- Likes
- 4.635
- Ταξίδι-Όνειρο
- Και πού δεν θέλω;
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
Κατέβηκα τις σκάλες και επέστρεψα στη γιαγιά τη μηχανή της. Τώρα όμως έπρεπε να κανονίσω πώς θα πάρω στα χέρια μου αυτή την πολύτιμη φωτογραφία, το οποίο μπορεί να αποδεικνυόταν κομματάκι δύσκολο, καθότι η γιαγιά μόνο τέρας τεχνολογίας δεν έμοιαζε. Μου είπε ότι τη μηχανή της την είχε δώσει ο γιος της, δίνοντάς μαζί και την οδηγία να βγάλει όσες περισσότερες μπορεί, και ότι η ίδια δεν ξέρει πώς να μου στείλει τις φωτογραφίες, αλλά να πάρω τηλέφωνο τον γιο της όταν γυρίσουμε Αθήνα. Βάι, βάι, βάι.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, με εμένα να έχω από κοντά τη γιαγιά να της δείχνω κανένα πλάνο για να τραβάει αυτά που δεν μπορούσα εγώ. Βγήκαμε από τη μουσουλμανική γειτονιά και φτάσαμε στο ινδουιστικό κομμάτι της, όπου ήταν παραταγμένοι δεκάδες πάγκοι που πωλούσαν τελετουργικά, ιδίως κάτι καμπάνες και καμπανάκια με χερούλι, οι οποίες υπήρχαν παντού και σε όλα τα πιθανά μεγέθη. Το υπόλοιπο γκρουπ είχε προχωρήσει γρήγορα μπροστά προς το πούλμαν, εμείς είχαμε μείνει αρκετά πίσω.
Εγώ έβαλα στο μάτι κάτι μικροσκοπικά καμπανάκια, οπότε παρόλο που είχαμε καθυστερήσει, σταθήκαμε λίγο σε έναν πάγκο να ρωτήσουμε τιμή. Μιλάμε για ένα καμπανάκι που σε ύψος δεν ξεπερνούσε τη μισή παλάμη. Ο Ινδός πωλητής όμως είχε άλλη άποψη και μας απάντησε αγέρωχα "600 ρουπίες".
"600 ρουπίες", είπαμε και οι δύο με μια φωνή;;;;
Χωρίς καν να του απαντήσουμε, σηκωθήκαμε και φύγαμε, ενώ ο Ινδός δεν έκανε καμία κίνηση να μας κυνηγήσει. Όταν ξεκινάς από 600, ό,τι παζάρι και να κάνεις στις 100 ή 200 αποκλείεται να το ρίξεις. Πάντως, αν είχε πει π.χ. 200, θα το είχα πάρει χωρίς πολλά πολλά, γιατί είχαμε αργήσει και δεν είχα χρόνο για παζάρια, ε, και σε τελική ανάλυση, το ποσό ήταν μικρό.
Τη στιγμή που φεύγαμε, μας βλέπει ο Ινδούλης που τον είχε στείλει πίσω ο ξεναγός να μαζέψει τους καθυστερημένους. Μας ρωτάει τι συμβαίνει, του δείχνω εγώ το καμπανάκι, μου λέει πηγαίνετε και θα σας το φέρω εγώ. Πράγματι, μπαίνουμε στο πούλμαν και μετά από λίγο εμφανίζεται ο Ινδός με ένα μικρό χαριτωμένο καμπανάκι τυλιγμένο σε εφημερίδα, μια γλύκα!
- Σας πήρα, λέει, αυτό γιατί τέτοιο έχω κι εγώ στο σπίτι μου.
- Τέλεια! Πόσο έκανε;
- 20 ρουπίες 
Επόμενη στάση ένα αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο η αλήθεια είναι ότι εμείς τουλάχιστον βαριόμασταν όσο δεν πάει. Σκεφτήκαμε προς στιγμήν, όταν μας κατέβασε το πούλμαν, να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά ή να κάτσουμε κάπου αν βρίσκαμε, αλλά τελικά τριγύρω δεν υπήρχε τίποτα, ούτε η γειτονιά σε ενέπνεε για κάτι παραπάνω. Μπήκαμε λοιπόν με βαρειά καρδιά στο αρχαιολογικό μουσείο, στο οποίο μετά από λίγο έγινε και διακοπή ρεύματος, με αποτέλεσμα να μας δείχνουν τα εκθέματα με φακό. Από το μουσείο θυμάμαι κυρίως την τουαλέτα του, η οποία πρέπει να ήταν συνομήλικη με τα εκθέματα και με ινδικού βαθμού καθαριότητα. Εντάξει, τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες, το μουσειάκι δεν ήταν κακό, αλλά τότε, μετά από τόση κούραση και τέτοια υπερπληθώρα αξιοθεάτων, μας είχε φανεί βουνό. Μερικές φωτό για τυχόν λάτρεις της αρχαιολογίας:
Βγαίνοντας από το μουσείο είδα έναν γραφικό γεράκο να κάθεται σε ένα κάρο, να μιλάει με έναν όρθιο που φαινόταν πιο καλοβαλμένος. Πλησίασα τον γεράκο και ζήτησα την άδεια να τον βγάλω φωτογραφία, αυτός έγνεψε ναι. Και εκεί που πάω με χαρά να τον βγάλω, τσουπ μπαίνει στο πλάνο και ο άλλος, για να βγει κι αυτός. Τι να του πεις εκεί; Φύγε από τη φωτογραφία να βγάλω μόνο τον γεράκο; Τους έβγαλα λοιπόν κι εγώ και τους δύο, τους χαμογέλασα για ευχαριστώ και απομακρύνθηκα.
Και εκεί που έχω γυρίσει την πλάτη και απομακρύνομαι, μου λέει ο φίλος μου:
-"Το είδες το σκουφί του όρθιου;"
- "Όχι, τι είχε;"
- "Έχει γράψει μόνος του πάνω Calvin Klein"
[Ζουμ στη φωτό στο σκουφί]
Τελικά ποιος από τους δύο ήταν το "αξιοθέατο";;;
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, με εμένα να έχω από κοντά τη γιαγιά να της δείχνω κανένα πλάνο για να τραβάει αυτά που δεν μπορούσα εγώ. Βγήκαμε από τη μουσουλμανική γειτονιά και φτάσαμε στο ινδουιστικό κομμάτι της, όπου ήταν παραταγμένοι δεκάδες πάγκοι που πωλούσαν τελετουργικά, ιδίως κάτι καμπάνες και καμπανάκια με χερούλι, οι οποίες υπήρχαν παντού και σε όλα τα πιθανά μεγέθη. Το υπόλοιπο γκρουπ είχε προχωρήσει γρήγορα μπροστά προς το πούλμαν, εμείς είχαμε μείνει αρκετά πίσω.
Εγώ έβαλα στο μάτι κάτι μικροσκοπικά καμπανάκια, οπότε παρόλο που είχαμε καθυστερήσει, σταθήκαμε λίγο σε έναν πάγκο να ρωτήσουμε τιμή. Μιλάμε για ένα καμπανάκι που σε ύψος δεν ξεπερνούσε τη μισή παλάμη. Ο Ινδός πωλητής όμως είχε άλλη άποψη και μας απάντησε αγέρωχα "600 ρουπίες".
"600 ρουπίες", είπαμε και οι δύο με μια φωνή;;;;
Χωρίς καν να του απαντήσουμε, σηκωθήκαμε και φύγαμε, ενώ ο Ινδός δεν έκανε καμία κίνηση να μας κυνηγήσει. Όταν ξεκινάς από 600, ό,τι παζάρι και να κάνεις στις 100 ή 200 αποκλείεται να το ρίξεις. Πάντως, αν είχε πει π.χ. 200, θα το είχα πάρει χωρίς πολλά πολλά, γιατί είχαμε αργήσει και δεν είχα χρόνο για παζάρια, ε, και σε τελική ανάλυση, το ποσό ήταν μικρό.Τη στιγμή που φεύγαμε, μας βλέπει ο Ινδούλης που τον είχε στείλει πίσω ο ξεναγός να μαζέψει τους καθυστερημένους. Μας ρωτάει τι συμβαίνει, του δείχνω εγώ το καμπανάκι, μου λέει πηγαίνετε και θα σας το φέρω εγώ. Πράγματι, μπαίνουμε στο πούλμαν και μετά από λίγο εμφανίζεται ο Ινδός με ένα μικρό χαριτωμένο καμπανάκι τυλιγμένο σε εφημερίδα, μια γλύκα!
- Σας πήρα, λέει, αυτό γιατί τέτοιο έχω κι εγώ στο σπίτι μου.
- Τέλεια! Πόσο έκανε;
- 20 ρουπίες
Επόμενη στάση ένα αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο η αλήθεια είναι ότι εμείς τουλάχιστον βαριόμασταν όσο δεν πάει. Σκεφτήκαμε προς στιγμήν, όταν μας κατέβασε το πούλμαν, να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά ή να κάτσουμε κάπου αν βρίσκαμε, αλλά τελικά τριγύρω δεν υπήρχε τίποτα, ούτε η γειτονιά σε ενέπνεε για κάτι παραπάνω. Μπήκαμε λοιπόν με βαρειά καρδιά στο αρχαιολογικό μουσείο, στο οποίο μετά από λίγο έγινε και διακοπή ρεύματος, με αποτέλεσμα να μας δείχνουν τα εκθέματα με φακό. Από το μουσείο θυμάμαι κυρίως την τουαλέτα του, η οποία πρέπει να ήταν συνομήλικη με τα εκθέματα και με ινδικού βαθμού καθαριότητα. Εντάξει, τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες, το μουσειάκι δεν ήταν κακό, αλλά τότε, μετά από τόση κούραση και τέτοια υπερπληθώρα αξιοθεάτων, μας είχε φανεί βουνό. Μερικές φωτό για τυχόν λάτρεις της αρχαιολογίας:
Βγαίνοντας από το μουσείο είδα έναν γραφικό γεράκο να κάθεται σε ένα κάρο, να μιλάει με έναν όρθιο που φαινόταν πιο καλοβαλμένος. Πλησίασα τον γεράκο και ζήτησα την άδεια να τον βγάλω φωτογραφία, αυτός έγνεψε ναι. Και εκεί που πάω με χαρά να τον βγάλω, τσουπ μπαίνει στο πλάνο και ο άλλος, για να βγει κι αυτός. Τι να του πεις εκεί; Φύγε από τη φωτογραφία να βγάλω μόνο τον γεράκο; Τους έβγαλα λοιπόν κι εγώ και τους δύο, τους χαμογέλασα για ευχαριστώ και απομακρύνθηκα.
Και εκεί που έχω γυρίσει την πλάτη και απομακρύνομαι, μου λέει ο φίλος μου:
-"Το είδες το σκουφί του όρθιου;"
- "Όχι, τι είχε;"
- "Έχει γράψει μόνος του πάνω Calvin Klein"
[Ζουμ στη φωτό στο σκουφί]
Τελικά ποιος από τους δύο ήταν το "αξιοθέατο";;;
Attachments
Last edited:
).
