Ινδία Η κατσίκα με το τζιν μπουφάν

[Pel]

25.12.2015 (Ανήμερα Χριστούγεννα)

Όταν προσγειώνεσαι στο Βαρανάσι και ξεμυτίζεις από το αεροδρόμιο, συνειδητοποιείς ότι η Βομβάη που είχες δει ως τώρα δεν ήταν συγκριτικά παρά ένας παιδότοπος...

Όταν επιλέγαμε πρόγραμμα για το ταξίδι, μας είχε πει κάποιος ότι "αν δεν πας Βαρανάσι, δεν έχεις πάει Ινδία". Αλλά από το να σου έχουν πει κάτι τέτοιο, μέχρι να ζήσεις αυτό που ζήσαμε, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Το Βαρανάσι (ή κατά την μουσουλμανική του ονομασία, Μπενάρες) είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις του πλανήτη που κατοικούνται συνεχώς από την ίδρυσή τους. Είναι ιερό κέντρο για Ινδουιστές, Βουδιστές και Τζαϊνιστές και είναι χτισμένη πάνω στον ποταμό Γάγγη, σε ένα σημείο που τα νερά για κάποιον λόγο αλλάζουν φορά και ρέουν ανάποδα σε σχέση με το υπόλοιπο ποτάμι (γι' αυτό και το σημείο θεωρήθηκε ιερό). Έχει πληθυσμό δύο εκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων το ένα εκατομμύριο είναι μόνιμοι κάτοικοι και το άλλο εκατομμύριο τουρίστες που εναλλάσσονται. Υποδομές (π.χ. αποχέτευση) έχει υποτυπώδεις έως ανύπαρκτες, μεταξύ άλλων γιατί είναι μικρή πόλη που κατοικείται συνεχώς εδώ και χιλιάδες χρόνια από τεράστιο αριθμό ανθρώπων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν και να μην χωράνε να γίνουν έργα. Από το Βαρανάσι πέρασαν κάποια στιγμή και οι Beatles για διαλογισμό (πληροφορία πιθανώς αδιάφορη, αλλά μια και το συγκράτησα, είπα να το γράψω!)

Ήδη στον δρόμο από το αεροδρόμιο προς την πόλη ήταν εμφανής η διαφορά των εικόνων σε σχέση με την Βομβάη. Το πούλμαν έτρεχε και το σοκ του τι έβλεπες και του πόσο διαφορετικό ήταν αυτό όχι μόνο σε σχέση με την Βομβάη, αλλά σε σχέση με ό,τι έχεις δει γενικά μέχρι σήμερα σε έκανε να θες να τα τραβήξεις όλα φωτογραφία, για να έχεις τον χρόνο μετά να τα επεξεργαστεί ο εγκέφαλός σου με ησυχία. Από κάποιο σημείο και μετά δεν έβλεπα καν τι τραβάω, είχα απλά κολλήσει στο πίσω τζάμι του πούλμαν και κοιτούσα, και πατούσα συνεχώς το κουμπί της φωτογραφικής και ό,τι πιάσει.

Σιγά σιγά πλησιάζαμε στην πόλη, οπότε και αυξάνονταν τα σπίτια, τα μαγαζιά και η κίνηση.

Κάποια στιγμή τον δρόμο διέσχισε μια ουρά από γυναίκες που όλες κάτι κουβαλούσαν, άγνωστο με τι σκοπό και προς τα πού. Πάντως με τα ρούχα τους έδιναν έναν πολύ πολύχρωμο τόνο στο τοπίο!

Μαγαζιά, υπαίθρια και μη:

Αυξάνεται ταυτόχρονα και ο αριθμός των αδέσποτων αγελάδων…

και όχι μόνο… Εδώ βλέπουμε μια αδέσποτη κατσικούλα η οποία φοράει... - … εμ, χμμμ… τι;;; τι βλέπουν τα μάτια μου;;; ναι, κι όμως... - φοράει μπλε πουλόβερ:

Το Βαρανάσι έχει παράδοση στην κεραμοποιία:

Στη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση πάλι δεν έχει παράδοση, αλλά αν θες να αγοράσεις, έχει κι απ' αυτό :

Το baseball βέβαια ζει και βασιλεύει, ανεξαρτήτως του πού το παίζεις:

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχει λίγη κίνηση σήμερα:

αλλά ευτυχώς όλοι σέβονται τον ΚΟΚ :

Αυτό δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, αλλά το τράβηξα πάντως…

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ο φύλακας μας άφησε να περάσουμε. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το μαλλάκι του!

Στο ξενοδοχείο μείναμε ελάχιστα και ξεκινήσαμε για το Σαρνάθ, πόλη λίγο έξω από το Βαρανάσι στην οποία δίδαξε ο Βούδας για πρώτη φορά τους μαθητές του. Συγκεκριμένα λέγεται ότι έβγαλε τον πρώτο του λόγο σ' αυτήν εδώ τη στούπα (ονόματι Dhamek Stupa):

Εξ ου και ο τόπος είναι ιερός για τους Βουδιστές, όπως προανέφερα:

Δεν ξέρω τι μαγείρευαν σε αυτόν τον πάγκο, πάντως μύριζε εκπληκτικά. Δεν τόλμησα όμως να δοκιμάσω. Πάντως κι αυτός στα αριστερά ξερογλείφεται!

Όταν φύγαμε από το Σαρνάθ είχε φτάσει απόγευμα και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του Βαρανάσι για να παρακολουθήσουμε, όπως έλεγε το πρόγραμμα, την "τελετή Aarti", για την οποία δεν ξέραμε ακόμη κάτι περισσότερο. Όπως μας εξήγησε ο ξεναγός, ανελλιπώς εδώ και χιλιάδες χρόνια κάθε απόγευμα στο Βαρανάσι γίνεται στις όχθες του Γάγγη μια ινδουιστική τελετή κατά την οποία βάζουν την θεά του ποταμού, τη θεά Ganga, για ύπνο.

Κατά μήκος του ποταμού υπάρχουν τα λεγόμενα ghats (συνολικά 88 σε όλο το Βαρανάσι), δηλαδή σκαλάκια τοποθετημένα διαδοχικά στην προβλήτα σε κάποια απόσταση μεταξύ τους, τα οποία καταλήγουν στο νερό. Σε ένα από αυτά τα ghats γίνεται η παραπάνω τελετή, την οποία παρακολουθούν κάθε μέρα χιλιάδες κόσμου, είτε όρθιοι στην προβλήτα είτε μέσα σε βάρκες από το νερό.

Αυτό που είναι πιο ευρέως γνωστό για το Βαρανάσι είναι ότι, σύμφωνα με τον Ινδουισμό, εάν κάποιος πεθάνει και αποτεφρωθεί εκεί, η ψυχή του ελευθερώνεται από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων. Πολλοί είναι μάλιστα οι ετοιμοθάνατοι που πάνε στο Βαρανάσι για να πεθάνουν εκεί, για να είναι πιο κοντά στον χώρο της αποτέφρωσης. Τα σώματα των νεκρών καίγονται σε ειδικό ghat στην άκρη του ποταμού και η στάχτη πετιέται στον ποταμό. Όσο πιο πλούσιος είναι κανείς, τόσο πιο πολλά ξύλα έχει ο σωρός επί του οποίου θα καεί. Όσο πιο πολύ είναι το ξύλο, τόσο πιο εύκολη είναι η απελευθέρωση της ψυχής. Τους νεκρούς μεταφέρουν οι ανέγγιχτοι και για την αποτέφρωση πρέπει να πληρώσεις συγκεκριμένο τίμημα που καθορίζεται από τον επικεφαλής τους, με κριτήρια όπως το εισόδημα εν ζωή. Επισήμως απαγορεύεται η πρόσβαση στους τουρίστες, ανεπισήμως δεν αποκλείεται αν πληρώσεις κάτι στον κατάλληλο άνθρωπο να σε αφήσουν να πλησιάσεις για να το δεις από κοντά.

Ακούγεται καμιά φορά ότι στον ποταμό πετιούνται και σώματα ολόκληρα, ότι επιπλέουν ανθρώπινα μέλη κτλ. Εμείς κάτι τέτοιο δεν είδαμε και μας επιβεβαίωσε και ο ξεναγός ότι δεν συμβαίνει και ότι είναι περισσότερο "αστικός μύθος". Υπάρχουν πέντε κατηγορίες ανθρώπων που δεν επιτρέπεται να καούν και πετιούνται στο ποτάμι, με πέτρα δεμένη πάνω τους για να πάνε στον πάτο: έγκυες, παιδιά, ιερείς, λεπροί και άνθρωποι που πέθαναν από δάγκωμα κόμπρας (οι δύο τελευταίες περιπτώσεις εκ των πραγμάτων πιο σπάνιες).

Ακούγεται επίσης ότι επικρατούν έντονες και αηδιαστικές μυρωδιές από τα πτώματα που καίγονται, το οποίο όμως εμείς επίσης δεν είδαμε (πέρα φυσικά από την παγιωμένη μυρωδιά βρώμας που υπάρχει γενικότερα) και το οποίο επίσης μας διέψευσε ο ξεναγός, λέγοντάς μας ότι για να τους κάψουν χρησιμοποιούν ειδικές αλοιφές και βότανα που εξουδετερώνουν την μυρωδιά.

Τα παραπάνω μας εξήγησε ο ξεναγός για να καταλάβουμε πού πηγαίναμε και τι πηγαίναμε να δούμε, όπως περιμένει άλλωστε κανείς να ακούσει στο πλαίσιο μιας φυσιολογικής ξενάγησης. Αυτό όμως που δεν περιμέναμε να ακούσουμε ήταν αυτά που συνέχισε να μας λέει, δίνοντάς μας οδηγίες για το πώς θα κινούμασταν από τη στιγμή που θα φτάναμε στο κέντρο.
Το πούλμαν θα μας άφηνε λίγο έξω από το κέντρο, όπου θα παίρναμε ρίκσο (όχημα που περιλαμβάνει διθέσιο κάθισμα, το οποίο σέρνεται από ποδήλατο) μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο, από όπου θα περπατούσαμε λίγο μέχρι να φτάσουμε στην όχθη. Μας ζήτησε να είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε τα πάντα: ετοιμοθάνατους, ανάπηρους, άρρωστους, ζητιάνους και μια εξοικείωση με τον θάνατο και την αρρώστια τελείως ξένη προς την δική μας νοοτροπία. Μας προειδοποίησε όχι μόνο να μένουμε όλοι συγκεντρωμένοι και να μην απομακρυνόμαστε αλλά πολύ περισσότερο ότι, για να διασχίσουμε περπατώντας το κέντρο, θα έπρεπε να κάνουμε ουρά ο ένας πίσω από τον άλλον, κρατώντας ο καθένας σφιχτά τον μπροστινό, χωρίς να παρεκκλίνουμε καθόλου. Ότι αν κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας μας πλησιάσει ο οποιοσδήποτε να μας πουλήσει κάτι, να μας πάει κάπου, να μας κάνει μασάζ στο χέρι, να μας πει τη μοίρα μας κτλ, εμείς δεν θα κουνηθούμε από τη θέση μας και θα ακολουθήσουμε την ουρά του γκρουπ. Ότι ο μοναδικός από τον οποίο θα δεχόμαστε οδηγίες για το πού να πάμε θα είναι ο ίδιος και οι βοηθοί του, εάν και εφόσον τους βρει όταν φτάσουμε και μας τους δείξει.

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται υπερβολικά ή και εκνευριστικά, ιδίως στους θιασώτες των ατομικών ταξιδιών. Πάντως ήταν μέτρα που στόχευαν στο να μην χάσει κανέναν μας μέσα στο πλήθος, εφόσον μάλιστα είχε την ευθύνη της ακεραιότητας ενός γκρουπ, και με βάση αυτό που είδα όταν πια φτάσαμε, μπορώ να πω ότι δεν ήταν καθόλου υπερβολικό. Ήταν τόσο άπειρος ο κόσμος, τα μαγαζιά, τα οχήματα και τα ζώα που θα ήταν εξαιρετικά εύκολο στην καλύτερη για σένα περίπτωση να χαθείς, στη χειρότερη να παρασυρθείς κάπου και να μην ξαναμάθει ποτέ κανείς νέα σου.

Το πούλμαν έφτασε και, αφού ο ξεναγός μας επανέλαβε για δέκατη φορά τις οδηγίες, κατεβήκαμε για να επιβιβαστούμε στα ρίκσο.

Στο διπλανό δρομάκι, μια παραγκογειτονιά ετοιμάζεται για τον βραδυνό ύπνο.

Όσοι δηλαδή έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, διότι υπάρχουν και πολλοί που δεν έχουν και θα κοιμηθούν στρωματσάδα στο πεζοδρόμιο (κουνημένες φωτογραφίες, αλλά νομίζω αρκούν για να δείξω τι εννοώ):

Φτάνουμε στον χώρο όπου ήταν παρκαρισμένα τα ρίκσο, όπου περιμέναμε για λίγη ώρα μέχρι να επιβιβαστούν όλοι. Θυμίζω ότι είμαστε στον ινδικό χειμώνα και εκείνη τη στιγμή έχει περίπου 12 βαθμούς. Ο οδηγός του ποδηλάτου που θα μεταφέρει εμάς είναι τυλιγμένος με μια κουβέρτα εν είδει παλτού:

Κι εδώ κολλάει αυτό που έγραψα στην αρχή της ιστορίας, ότι στην Ινδία χρησιμοποιείς ό,τι έχεις για ό,τι τύχει να χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή...

Όσο περιμένουμε ακίνητοι μέχρι να ξεκινήσουμε, είδα έναν συνάδελφό του να του δίνει ένα σελοφάν, σε μέγεθος περίπου Α4. Έσκυψε στο έδαφος και τροφοδότησε με αυτό… μία μικρή φωτιά που ήδη έκαιγε. Τόσο μικρή που ήταν δίπλα μας και δεν την είδα ανεβαίνοντας στο ρίκσο, που έκαιγε μικροσκουπιδάκια, τώρα πια και το σελοφάν. Ο οδηγός μας και άλλοι δύο έσκυψαν και κράτησαν τα χέρια τους για λίγο πάνω από τη φωτίτσα, για να ζεσταθούν…

Ώσπου έρχεται η ώρα να ξεκινήσουμε, οπότε και τα ρίκσο μπαίνουν πλέον στην κίνηση της κεντρικής λεωφόρου.

Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε η διαδρομή. Μπορεί 10 λεπτά κι εμένα να μου φάνηκε 1 ώρα. Μπορεί 1 ώρα κι εμένα να μου φάνηκε 10 λεπτά. Δεν ξέρω ούτε τι είδα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής. Θυμάμαι να γινόμαστε ένα με την κίνηση, δίπλα σε οχήματα, ανθρώπους και ζώα που περνούσαν βιαστικά και άναρχα, ο καθένας προς τη δική του κατεύθυνση.

Θυμάμαι να σταματάμε και να ξαναξεκινάμε κάθε φορά που μπλέκαμε στην κίνηση και τον δικό μας οδηγό να ποδηλατεί γρήγορα για να βρει έναν διάδρομο μέσα στο χάος και να προχωρήσουμε. Θυμάμαι να κοιτάω τα λεπτά του πόδια και να αναρωτιέμαι πού βρίσκει τη δύναμη να μας τραβάει. Θυμάμαι να νιώθω τύψεις που κάθομαι εκεί και τον αναγκάζω να μας τραβάει, και ταυτόχρονα να προσπαθώ να με παρηγορήσω ότι έτσι τον βοηθάω να βγάλει το ψωμί του. Θυμάμαι να χαιρόμαστε λέγοντας ότι ο δικός μας οδηγός είναι ο καλύτερος και ο πιο γρήγορος απ' όλους, που πάντα έβρισκε ένα άνοιγμα να περάσει μέσα στην κίνηση ενώ τα άλλα ρίκσο του γκρουπ μένανε πίσω. Θυμάμαι τον φίλο μου να λέει ότι για πρώτη φορά στη ζωή του βρίσκεται μέσα σε τέτοια κίνηση που να τον νοιάζει κάθε φορά πώς θα διανύσει τα επόμενα λίγα εκατοστά, διότι δεν είχε νόημα να κοιτάς και να σε απασχολεί το πιο πέρα.

Θυμάμαι ότι ήταν βράδυ Χριστουγέννων και είχε πανσέληνο. Θυμάμαι να έχει εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους. Θυμάμαι να περνάμε μπροστά από μια εκκλησία που μόλις είχε τελειώσει τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία και τον κόσμο να βγαίνει από αυτήν και να ενώνεται με το άπειρο πλήθος.

Θυμάμαι τον ξεναγό να μας λέει ότι την ίδια ημέρα είχε μια μουσουλμανική γιορτή, οπότε γι' αυτόν τον λόγο είχε ακόμα περισσότερο κόσμο στους δρόμους.

Δεν θυμάμαι πολλά από τη διαδρομή. Θυμάμαι τον κόσμο, τους ήχους, τα χρώματα, τη φασαρία και τις μυρωδιές. Θυμάμαι δεξιά και αριστερά από τον δρόμο ταμπέλες νέον, φώτα, λάμπες και λαμπάκια, βιτρίνες, εστιατόρια, μαγαζιά για τους ντόπιους και μαγαζιά τουριστικά. Θυμάμαι ότι είχα βάλει την κάμερα της μηχανής να γράφει χωρίς να με νοιάζει τι τραβάει και χωρίς να έχω την πολυτέλεια να χάσω τη στιγμή για να την τραβήξω φωτογραφία.
Θυμάμαι το ρίκσο να τρέχει κι εγώ να κοιτάω γύρω μου, χωρίς να ξέρω από ποια μεριά απ' όλες να πρωτοκοιτάξω και χωρίς να προλαβαίνω να επεξεργαστώ την κάθε εικόνα πριν βρεθεί μπροστά μου η επόμενη.
Θυμάμαι να λέμε και να ξαναλέμε αποσβολωμένοι ότι δεν μπορούμε να πιστέψουμε πού βρισκόμαστε.
Θυμάμαι, τέλος, να βάζω τα κλάματα πάνω από τρεις φορές στα καλά καθούμενα, από ένα συναίσθημα που δεν νομίζω ότι έχει όνομα, μια μίξη συγκίνησης, χαράς, λύπης, έκπληξης και αδυναμίας να διαχειριστώ και να πιστέψω αυτό που ζω. Ήταν Χριστούγεννα, είχε πανσέληνο, κι εγώ ήμουν σε ένα διθέσιο κάθισμα που το τραβούσε ένα Ινδός ντυμένος με κουβέρτα που έκαιγε σελοφάν για να ζεσταθεί. Ήμουν σε μια πόλη πλημμυρισμένη από Ινδουιστές (που ετοιμάζονταν να βάλουν τη θεά τους για ύπνο), Βουδιστές (που είχαν πάει να επισκεφτούν το μέρος που πρωτοδίδαξε ο Βούδας τους), Χριστιανούς (που μόλις είχαν σχολάσει από την χριστουγεννιάτικη λειτουργία τους), μουσουλμάνους (που γιόρταζαν τη δική τους γιορτή), ντόπιους (που προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζην), τουρίστες (που προσπαθούσαν, όπως κι εγώ, να δουν και να αντιληφθούν τι βλέπουν) και, ανάμεσα σε όλους, σιωπηλά, κάποιους που δεν τους έβλεπα αλλά ήξερα ότι είχαν έρθει εδώ για να πεθάνουν.

Φτάσαμε στο κέντρο όπου αναγκαστικά έπρεπε να κατέβουμε και να πάμε με τα πόδια, γιατί οι δρόμοι γίνονταν στενότεροι και ο κόσμος ακόμη περισσότερος.

Ο ξεναγός βρήκε τους βοηθούς που μας είχε πει, που τελικά ήταν δύο αγόρια μουγγά, αδέρφια γύρω στα 18, που πουλούσαν στο δρόμο μικροπράγματα για να βγάλουν το ψωμί τους. Αυτό εξηγούσε και γιατί δεν είχε συνεννοηθεί μαζί τους από πριν και δεν ήταν σίγουρος αν θα τους βρει, αλλά περίμενε να τους βρει επί τόπου.

Πιαστήκαμε όλοι ο ένας πίσω από τον άλλον και ξεκινήσαμε να περπατάμε. Ο βομβαρδισμός εικόνων και κοσμοσυρροής συνεχίστηκε. Και πάλι δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα κάναμε, λογικά κανένα τέταρτο. Δεξιά και αριστερά μαγαζιά και πωλητές κάθε είδους, τουρίστες, ντόπιοι, ζητιάνοι, πιστοί, προσκυνητές, ανάπηροι… Θυμάμαι να παθαίνω σοκ όταν τελευταία στιγμή είδα και απέφυγα να πατήσω έναν άνθρωπο χωρίς πόδια και χέρια που σερνόταν με την κοιλιά στο έδαφος για να προχωρήσει…

Τα δύο αγόρια αποδείχθηκαν πανέξυπνα και εξαιρετικά βοηθητικά, πηγαίνοντας γρήγορα πάνω κάτω, κάνοντάς μας νοήματα για να μας κατευθύνουν, απομακρύνοντας ζητιάνους και πωλητές που μας κολλούσαν, ακόμα και ειδοποιώντας μας με χειρονομίες να μην πατήσουμε τα κόπρανα των αγελάδων που βρίσκονταν διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Λίγες φωτογραφίες στραβοτραβηγμένες, αλλά νομίζω δείχνουν την κατάσταση:

Φτάσαμε στο ghat ενώ η τελετή είχε ήδη αρχίσει και κατεβήκαμε τις σκάλες για να μπούμε στη βάρκα απ' όπου θα την παρακολουθούσαμε.

Η εικόνα που αντικρύσαμε μόλις φτάσαμε, κοιτώντας από την προβλήτα προς το ποτάμι:

Η εικόνα μέσα από την βάρκα, κοιτώντας από το ποτάμι προς την προβλήτα:

Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε μια νύχτα που ζούσα το "δεν πιστεύω πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή".
Εκατομμύρια κόσμου. Μια τελετή που συμβαίνει καθημερινά εδώ και χιλιάδες χρόνια κι εγώ να την βλέπω μέσα από μια βάρκα με το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού. Ο χώρος αντηχούσε από τις ψαλμωδίες και τις καμπάνες με τις οποίες έβαζαν για ύπνο τη θεά, η ατμόσφαιρα μύριζε από τα λιβάνια που καίγανε προς τιμή της, οι πιστοί σιγομουρμούριζαν κι αυτοί, στη διπλανή βάρκα ένας παππούς έσκυψε και ήπιε με τη χούφτα νερό για ευλογία (το πώς ήταν αυτό το νερό, δεν θα το σχολιάσω…).

[Επειδή οι φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ δυστυχώς δεν είναι πολύ καλές, έχω ένα βιντεάκι να ανεβάσω, αλλά μου λέει ότι είναι πολύ μεγάλο! Αν υπάρχει λύση, πείτε μου!]

Η τελετή τελείωσε και η βάρκα άρχισε να πηγαίνει κατά μήκος του ποταμού προς το ghat όπου καίνε τους νεκρούς. Μαζί μας είχαμε και μια ινδή ξεναγό, που όπως κατάλαβα είναι υποχρεωτικό να συνοδεύει κάθε γκρουπ, παρόλο που εμείς είχαμε τον δικό μας. Και τις επόμενες ημέρες είχαμε άλλον Ινδό μαζί, αν και ήταν περισσότερο διακοσμητικοί και ό,τι πληροφορίες χρειαζόμασταν μας τις έδινε ο δικός μας που φαινόταν να τα ξέρει χίλιες φορές καλύτερα.

Η ινδή ξεναγός μας ενημέρωσε ότι θα πλησιάσουμε το συγκεκριμένο ghat μέχρι κάποια απόσταση που επιτρέπεται και ότι από ένα σημείο και μετά απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Μας παρακάλεσε μάλιστα να το σεβαστούμε γιατί οι ξεναγοί εκεί είναι γνωστοί και αν εμείς τραβούσαμε φωτογραφίες παρόλο που απαγορευόταν, η ίδια θα έβρισκε τον μπελά της.

Πράγματι πλησιάσαμε σε μια απόσταση που δεν έβλεπες και πολλά, εκτός από μια φωτιά να καίει και ανθρώπους να πηγαινοέρχονται για να κανονίσουν τα "διαδικαστικά". Κάποια στιγμή μας είπε να κατεβάσουμε τις φωτογραφικές, η βάρκα πλησίασε λίγο ακόμα, έμεινε για λίγο και μετά έκανε μεταβολή και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

Όταν πια φτάσαμε στην προβλήτα ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει. Περπατήσαμε ξανά προς τα πίσω, στο σημείο όπου τα ρίκσο μας περίμεναν για να μας γυρίσουν πίσω.
Στο τέρμα της διαδρομής φροντίσαμε ο καθένας να δώσουμε στους οδηγούς ένα ποσό, επιπλέον αυτού που ούτως ή άλλως θα λάμβαναν από το πρακτορείο ως πληρωμή. Ο ξεναγός μας είχε προτείνει στο περίπου ένα ποσό που θα ήταν εύλογο να δώσει κάποιος, αν ήθελε. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι δώσαμε, αλλά μας είχε φανεί λογικό και άκρως ικανοποιητικό για τα ινδικά δεδομένα. Ωστόσο, διαπιστώσαμε ότι οι οδηγοί δεν είχαν την ίδια άποψη, κάποιοι σε άλλα ρίκσο ζήτησαν περισσότερα, ο δικός μας δεν είπε τίποτα αλλά φάνηκε δυσαρεστημένος και μουτρωμένος. Γενικότερα την αντιμετώπιση αυτή είχαμε και σε άλλα σημεία του ταξιδιού, όπου συχνά πρόσφερες κάτι και είτε σου έκαναν παρατήρηση που δίνεις μόνο τόσο, είτε απλά σου άφηναν την εντύπωση ότι δεν είναι αρκετό. Δεν λέω ότι δίνεις κάτι για να σου πουν ευχαριστώ, αλλά από την άλλη το να το δίνεις κάτι με την καρδιά σου χωρίς να είσαι υποχρεωμένος, και να βλέπεις ότι θεωρείται αυτονόητο ή να βρίσκεσαι υπόλογος που δεν έδωσες περισσότερο, είναι κάπως εκνευριστικό. Όταν κάποια άλλη στιγμή έτυχε κάτι παρόμοιο, το αναφέραμε με απορία στον ξεναγό που μας απάντησε ότι τη νοοτροπία αυτή τους την έχουν αφήσει κατάλοιπο οι Άγγλοι, το να απλώνουν το χέρι και να περιμένουν να τους δώσεις. Πάντως, η εντύπωση που μου άφησαν εμένα είναι ότι βλέπουν τον τουρίστα σαν την κότα που κλωσάει το χρυσό αυγό. Είσαι τουρίστας, άρα έχεις, άρα δώσε.

Τα δύο αγόρια μας συνόδευσαν ώσπου να ανέβουμε στο πούλμαν. Κάποιοι θέλησαν να δώσουν κάτι και σε αυτά (και το άξιζαν χίλιες φορές, γιατί η βοήθειά τους ήταν ανεκτίμητη) αλλά αυτά αρνήθηκαν ευγενικά. Αντιπρότειναν όμως αν θέλαμε, να αγοράζαμε κάτι από τα πραγματάκια που πουλούσαν. Ο ξεναγός για να βοηθήσει, πήρε την πραμάτεια τους και την ανέβασε ο ίδιος στο πούλμαν, εισέπραξε από τον καθένα μας το ποσό για αυτό που αγοράζαμε και μετά τα έδωσε όλα μαζί στα παιδιά. Περιττό να πω ότι αγοράσαμε τα πάντα. Εγώ πήρα ένα κολιεδάκι φτιαγμένο από χάντρες σανταλόξυλου που μοσχομύριζε, σε μια τιμή που δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 2-3 δολάρια. Όχι ότι είναι το πιο όμορφο κόσμημα του κόσμου, αλλά για μένα είναι πολύ όμορφο γιατί ξέρω ότι το πήρα μετά από ΑΥΤΗ τη νύχτα στο Βαρανάσι, από τα δύο μουγγά αδέρφια που με οδηγούσαν μέσα στην αναμπουμπούλα για να μην πατήσω τα σκ*** της αγελάδας στον δρόμο! Όλοι πήραν από κάτι, όχι μόνο γιατί ήταν όμορφα πράγματα αλλά και ως ευχαριστώ για τα παιδιά. Κι ενώ αυτά αρνήθηκαν από αξιοπρέπεια το "χαρτζιλίκι" που θα τους έδιναν κάποιοι από το γκρουπ, στο τέλος πρέπει να κατέληξαν να κερδίσουν πολύ περισσότερα, αφού και ξεπούλησαν και αγόρασε ένα πραγματάκι ο καθένας μας, ακόμα και αυτός που προηγουμένως δεν είχε σκοπό να τους δώσει κάτι.

Οι πόρτες του πούλμαν έκλεισαν και πήραμε κατάκοποι τον δρόμο για το ξενοδοχείο. Γύρισε τότε ένας κύριος από το γκρουπ, αρκετά μεγάλος σε ηλικία και πολυταξιδεμένος, και μας ρώτησε μεγαλόφωνα εάν είχε δει ποτέ κανείς μας κάτι παρόμοιο, γιατί ο ίδιος, με όσα ταξίδια είχε κάνει, δεν το είχε ξαναδεί ποτέ. Δεν πήρε απάντηση ούτε φυσικά από εμάς, ούτε από τους άλλους που είχαν κάνει ουκ ολίγα ταξίδια στη ζωή τους. Εγώ πάντως έχω να δηλώσω πολύ ευχαριστημένη! Εάν στο πρώτο "μη δυτικό" ταξίδι μου είδα κάτι που δεν είχαν ξαναδεί τόσοι άλλοι στα τόσα ταξίδια που είχαν πάει, τότε είμαι σε καλό δρόμο για να καλύψω τα κενά!

Για να κλείσω αυτή την μεγάααααααλη αφήγηση (που μου πήρε στο γράψιμο πολύ περισσότερο απ' όσο φανταζόμουν!), θα ξαναπώ αυτό που μας είχαν πει πριν φύγουμε και το οποίο πια μπορούσα να καταλάβω: "Αν δεν πας Βαρανάσι, δεν έχεις πάει Ινδία".

Τώρα όμως που είχαμε βάλει τη θεά Ganga για ύπνο, έπρεπε να τρέξουμε να επιστρέψουμε γρήγορα στο ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε κι εμείς. Το πρωί είχαμε να ξυπνήσουμε πολύ πρωί για να πούμε στη θεά Ganga καλημέρα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mikrh tsopana]

Και πολύ καλά κάνεις! Πολυλογάδες και πολυλογούδες θέλουμε σε αυτό το φόρουμ. Εντυπωσιακότατος ο τίτλος εντυπωσιακότατος κι ο προορισμός. Τα συγχαρητήριά μου!!!!!!!!

 

[Pel]

Επειδή ήταν η πρώτη φορά που ταξιδεύαμε και οι δυο μας σε χώρα "μη δυτικού πολιτισμού" και επειδή πολλά ακούγονται για τις συνθήκες και δυσκολίες ενός ταξιδιού στην Ινδία, είπαμε να το κάνουμε πιο εύκολο για τους εαυτούς μας και να πάμε με οργανωμένο γκρουπ.

Διαλέξαμε ένα ελληνικό γραφείο, το οποίο αποδείχθηκε εξαιρετικό και στην οργάνωση, και στις παροχές, και στην τιμή. Ένας εκπληκτικός Έλληνας ξεναγός, με τρελή αγάπη και άπειρες γνώσεις για την Ινδία. Ένα γκρουπ με περίπου 25 άτομα, άλλοι συμπαθείς και άλλοι περισσότερο συμπαθείς, πάντως κανείς ενοχλητικός. Μια χώρα πανέμορφη, και τόσο διαφορετική από αυτό που γνωρίζαμε μέχρι τότε, σίγουρα εμπειρία ζωής. Η εποχή άκρως κατάλληλη, ο δικός τους χειμώνας που σήμαινε θερμοκρασίες περίπου 20 βαθμούς το πρωί και περίπου 13 το βράδυ.
Εάν είχαμε πάει μόνοι μας πιθανώς να είχαμε πληρώσει συνολικά λιγότερο, αλλά το οργανωμένο γκρουπ σου έδινε την δυνατότητα να κινείσαι γρήγορα και με ασφάλεια, χωρίς να ψάχνεσαι και είναι βέβαιο ότι μόνοι μας σε 15 ημέρες δεν θα είχαμε δει τόσα πράγματα όσα είδαμε με αυτόν τον τρόπο. Και είναι βέβαιο επίσης ότι δεν θα είχα "πείσει" να πάμε μόνοι μας! Τόσο κόπο έκανα να πείσω για το ίδιο το ταξίδι, ας μην χρειαστεί να πείσω και για τον τρόπο ταξιδίου!

Στην ιστορία αυτή δεν θα σταθώ σε περιγραφές μνημείων κτλ. Πρώτον, δεν τα θυμάμαι με λεπτομέρειες, μπορεί κανείς να τα βρει μόνος του εύκολα στο ίντερνετ, και αν τα έγραφα, θα τα αντέγραφα κι εγώ τώρα από το ίντερνετ. Δεύτερον, νομίζω ότι το σημαντικότερο σε αυτή τη χώρα δεν είναι τα μνημεία, αλλά ο λαός. Είναι η τερατώδης διαφορά νοοτροπίας, αντίληψης της ζωής και της καθημερινότητας. Μπορεί ταξιδεύοντας με οργανωμένο γκρουπ (και στην πραγματικότητα, σε μια "χρυσή φούσκα" όπως την ονόμαζα) να έχασα πολλές ευκαιρίες αλληλεπίδρασης με τους ντόπιους που κερδίζει κάποιος ταξιδεύοντας μόνος. Αλλά ήταν σίγουρα πιο εύκολο και πάλι θέλω να πιστεύω ότι κατάφερα να κερδίσω κάποιες εμπειρίες και γνώσεις, τις οποίες θα προσπαθήσω να καταγράψω εδώ!

Αναχώρηση λοιπόν 22.12.2015 και επιστροφή 04.01.2016. Πρώτη στάση Βομβάη (με Turkish Airlines, μέσω Κωνσταντινούπολης), στη συνέχεια Βαρανάσι, Κατζουράχο, Όρτσα, Άγκρα, Τζαιπούρ, Δελχί, και από εκεί πίσω Αθήνα, πάλι μέσω Κωνσταντινούπολης.

Ρυθμοί τρελοί, ξυπνούσαμε πολύ πρωί όπου τρώγαμε πρωινό στο ξενοδοχείο για να μας κρατήσει όλη μέρα, όλη μέρα στο δρόμο νηστικοί με ό,τι προμήθειες είχε κανείς από Αθήνα (δεν ξέρω για άλλους, αλλά δεν νομίζω ότι θα τολμούσα να αγοράσω κάτι απ' έξω), γυρνούσαμε νωρίς το βράδυ για να φάμε σαν να μην υπάρχει αύριο, και να κοιμηθούμε μην αντέχοντας καν από την κούραση να διανοηθούμε να βγούμε έξω για βόλτα μόνοι μας (εκτός από μία φορά, όπου έζησα μια από τις πλέον ανεπανάληπτες εμπειρίες στη ζωή μου...).

 

[Pel]

22.12.2015 - 23.12.2015
Η πτήση από Αθήνα έφευγε το μεσημέρι και, με ενδιάμεσο σταθμό την Κωνσταντινούπολη, έφτανε στην Βομβάη στις 5 το πρωί της επόμενης μέρας. Επειδή η δεύτερη πτήση ήταν βραδυνή, οι περισσότεροι στο αεροπλάνο κοιμήθηκαν... και αποδείχθηκε ότι έπραξαν εξαιρετικά, διότι εμείς παρασυρθήκαμε να βλέπουμε όλο το βράδυ ταινίες, με αποτέλεσμα να φτάσουμε άυπνοι.

Άφιξη στην Βομβάη, όπου η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα ήταν Ινδός αχθοφόρος να φοράει στο λαιμό μια κίτρινη πετσέτα για κασκόλ. Γενικά στην Ινδία, όπως διαπίστωσα τις επόμενες μέρες, φοράς και μετακινείσαι με τα πάντα. Δεν υπάρχουν στεγανά, δεν υπάρχουν στερεότυπα στο τι χρησιμοποιείς για ποιον σκοπό. Χρησιμοποιείς ό,τι έχεις για ό,τι τύχει να χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή. Ιδίως, όπως μας εξήγησε ο ξεναγός, για τον χειμώνα τους δεν είναι ιδιαίτερα προετοιμασμένοι, γιατί ξέρουν ότι θα διαρκέσει λίγο. Ζουν όπως όπως κάνοντας υπομονή να περάσει το κρύο. Αυτό ισχύει και για τα ρούχα , αλλά και για τα παντός είδους ΙΧ. Ό,τι έχεις, ζεύεις. Εκτός από τα γνωστά τουκ τουκ κτλ, είδα σε κεντρικές λεωφόρους κάρα να τα σέρνουν καμήλες, άλογα, βουβάλια. Ένα βράδυ στην Άγκρα μέσα από το πούλμαν, είδα μια τάβλα πάνω σε ρόδες πάνω στην οποία καθόταν Ινδός, να την σέρνουν δύο άσπρες κατσίκες, δεμένες από τον λαιμό με αλυσίδα. Δυστυχώς, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε όλοι στο γκρουπ τι είδαμε, είχε περάσει και κανείς δεν πρόλαβε να το βγάλει φωτογραφία...

Βγαίνουμε λοιπόν από το αεροδρόμιο σε μια αυλή όπου μας περιμένει το πούλμαν να μας πάει στο ξενοδοχείο. Περιμένουμε έξω από το πούλμαν στο κρυάκι για ώρα μέχρι να μας ανοίξει κάποιος την πόρτα να μπούμε, για ώρα δεν ερχόταν κανείς. Τελικά ανακαλύψαμε ότι η πόρτα ήταν ανοιχτή... από την αριστερή μεριά του πούλμαν... εμείς περιμέναμε τόση ώρα στα δεξιά...

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο την ώρα που χάραζε... Το ξενοδοχείο μεγαθήριο, δίπλα ακριβώς μεσοτοιχία μια παραγκούπολη που μόλις ξυπνούσε... Ως τότε τα είχα δει μόνο σε ταινίες, η μικρή Pel ανακαλύπτει τον κόσμο...

Ενημερωθήκαμε από τον ξεναγό ότι είχαμε στη διάθεσή μας 2 ολόκληρες ώρες για "ξεκούραση" στο δωμάτιο, πριν φύγουμε για να γνωρίσουμε την πόλη... Άυπνοι εμείς, τότε καταλάβαμε ότι κάτι παραπάνω ξέρανε όσοι κοιμόντουσαν στο αεροπλάνο... Το ξενοδοχείο πραγματικό παλάτι.

Αποδείχθηκε τις ημέρες που ήμασταν εκεί ότι τα αστέρια των ξενοδοχείων στην Ινδία είναι κάτι σχετικό. Τα ίδια αστέρια στην Βομβάη αντιστοιχούσαν σε ένα παλάτι, στο Βαρανάσι πάλι αναρωτιόσουν αν είναι έτσι το "καλό" ξενοδοχείο, πώς θα είναι το κακό...

Μετά την "ξεκούραση" και κρατώντας με το ζόρι τα μάτια μας ανοιχτά, μπήκαμε στο πούλμαν με πρώτο σταθμό το σπίτι του Γκάντι. Οι πρώτες εικόνες μέσα από το πούλμαν έδειξαν μια πόλη αρκετά καθαρή, με πολλά μοντέρνα κτήρια και ουρανοξύστες, αλλά και παραγκουπόλεις και μισογκρεμισμένα κατοικημένα σπιτάκια, όλα μαζί το ένα δίπλα στ' άλλο. Για την Ινδία των αντιθέσεων αποδείχθηκε ότι η Βομβάη ήταν μια πολύ καλή εισαγωγή, αλλά μόνο μια μικρή "ταπεινή" εισαγωγή... Θα παραθέσω μερικές φωτογραφίες αλλά θα προειδοποιήσω από τώρα ότι, εκτός ότι όλες τραβήχτηκαν με φωτογραφική κινητού, σε κάθε περίπτωση δεν είναι άψογες γιατί (μεταξύ άλλων) τραβιόντουσαν εν κινήσει μέσα από το πούλμαν. Πάντως, αρκούν για να δώσουν μια εικόνα του τι αντικρύζαμε.

Φωτογραφίες από το σπίτι του Γκάντι δεν έχω, νομίζω ότι φταίει ότι κοιμόμασταν όρθιοι...

Επόμενη στάση ένα πάρκο, όνομα δεν θυμάμαι, θα σας γελάσω, πάντως από αυτό έχω φωτό! Εκείνη τη στιγμή το διέσχιζε μια ομάδα από κοριτσάκια που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο.

Επόμενη στάση το μουσείο του Πρίγκιπα της Ουαλίας. Καθ' οδόν, η πρώτη μας εικόνα από αγελάδες ελευθέρας βοσκής (στραβή, αλλά είπαμε, εν κινήσει!)

και από κυριλέ καφετέριες:

Φωτό από το μουσείο δεν βάζω, γιατί δεν έχω καμία της προκοπής. Μάλλον δεν μας ενδιέφεραν πολύ τα μουσεία, κοιμόμασταν και όρθιοι... Άλλωστε, είπαμε, γράφω αυτά που μου έκαναν εντύπωση!

Στο τέλος της ημέρας ο ξεναγός αποφάσισε να μας πάει κάπου εκτός προγράμματος, σε ένα τζαμί ονόματι Haji Ali Dargah, χτισμένο σε ένα νησάκι που ενώνεται με την στεριά με μια στενή λωρίδα γης, από την μια πλευρά της οποίας βρίσκονται στημένοι διάφοροι υπαίθριοι πάγκοι.

Κάνω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι η Βομβάη βρέχεται από την αραβική θάλασσα, η οποία μάλιστα στο σημείο εκείνο δημιουργεί έναν κολπίσκο κατά μήκος του οποίου είναι χτισμένη η πόλη, η οποία για τον λόγο αυτόν έχει μια πανέμορφη περατζάδα.

Όμορφη εικόνα, όχι τόσο ξένη σε εμάς. Αυτό όμως που εγώ είχα συνηθίσει στα ελληνικά θαλασσινά τοπία είναι να συνοδεύονται από άσπρους γλάρους. Εκεί δεν έχει γλάρους. Έχει κοράκια. Μαύρα αμέτρητα κοράκια, που τριγυρνάνε σε σμήνη, κάθονται ήσυχα δεξιά και αριστερά και γενικά τριγυρνάνε αμέριμνα.

Αυτό που επίσης δεν μπορούσα να αντιληφθώ με το φτωχό μου μυαλό είναι γιατί στις πολυκατοικίες υπήρχαν κάγκελα σε όλα τα παράθυρα σε πολύ μεγάλα ύψη (τύπου μέχρι 10ο όροφο - πιο πάνω τα κάγκελα σταματούσαν). Υπέθεσα ότι είναι για τους κλέφτες, αν και μου φαινόταν πολύ ψηλά για να φτάσει κάποιος αλλά πάλι, λέω, τι άλλο να είναι; Ο ξεναγός μας έδωσε την απάντηση: για να μην μπαίνουν οι μαϊμούδες... Αν είσαι Ινδός και σου μπει μαϊμού στο σπίτι, δεν μπορείς να την πειράξεις, πρέπει να περιμένεις να βγει μόνη της.

Και μετά από αυτήν την εκτενή παρένθεση, συνεχίζω με το Haji Ali Dargah. Για να φτάσουμε εκεί το πούλμαν μας άφησε στην αρχή της στενής λωρίδας, για να περπατήσουμε ως το τζαμί. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που στην πραγματικότητα ήρθαμε σε επαφή με την Ινδία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ανεβοκατεβαίναμε στο πούλμαν βλέποντας μουσεία και παρατηρώντας την ζωή από το παράθυρο. Τι είδα λοιπόν; Είδα αυτό που είχα ακούσει για τα χρώματα, τις μυρωδιές και την βρώμα της Ινδίας, αλλά και πολλά άλλα που δεν είχα φανταστεί.

Η λωρίδα γης που οδηγεί στο τζαμί:

Είδα υπαίθριους πωλητές:

Πετάχτηκα πάνω από την έκπληξη όταν την ησυχία διέκοψε ένα μακρόσυρτο Αλλάχου Άκμπαρ δίπλα στ' αυτί μου, από τον κύριο εδώ που μετά κάθισε ήσυχα στο σκαλοπατάκι:

Είδα την θέα της πόλης από την άλλη πλευρά του κόλπου, και τα σκουπίδια σε ζούμ (που δεν φαίνονταν ως τότε από μακριά):

Είδα υπαίθριους πάγκους φαγητού:

και το πλύσιμο των πιάτων ακριβώς πίσω από τον συγκεκριμένο πάγκο φαγητού:

και είδα το τζαμί από μακριά καθώς πλησιάζαμε περπατώντας:

Και είδα και κάτι ακόμα:

Όσο προχωρούσαμε με τον φίλο μου κατά μήκος της λωρίδας, μου λέει ξαφνικά:
- "Έχεις συνειδητοποιήσει ότι όλοι σε κοιτάνε;"
- Του λέω, "Όχι, τι εννοείς;"
- "Δεν υπάρχει άντρας που να περνάει και να μην σε κοιτάει. Να, κράτα μου το χέρι και θα σου το σφίγγω κάθε φορά που σε κοιτάει κάποιος."
Συνεχίσαμε να προχωράμε και καταλήξαμε να μου σφίγγει το χέρι ανά δευτερόλεπτο.
"Να, μου λέει, αυτός σκόνταψε κιόλας!" (ήταν ένας που πέρασε από δίπλα και έμεινε με το κεφάλι γυρισμένο μέχρι που κάπου παραπάτησε και έπεσε).

Τι κατάλαβα τότε;

Στην Ινδία, όπως και συχνά σε πολλές χώρες, ιδεατό στην "ομορφιά" θεωρείται το πιο σπάνιο. Εκεί που γενικά ο πληθυσμός είναι σκουρόχρωμος, ιδεατό είναι το άσπρο δέρμα, τα ξανθά μαλλιά κτλ. Γι' αυτό και είδα σε πολλές διαφημίσεις στο δρόμο να διαφημίζουν κρέμες αμφίβολης σύνθεσης που σου ξανοίγουν το δέρμα, και σου δείχνουν πώς ήσουν πριν και πώς θα είσαι μετά. Εγώ είμαι γενικά ανοιχτόχρωμη, έτυχε κι εκείνη την ημέρα να φοράω ένα άσπρο μπουφανάκι, οπότε ξεχώριζα φαίνεται γι' αυτούς σαν τη μύγα μες στο γάλα. Αυτό επαληθεύθηκε και όταν φτάσαμε στο τέμενος όπου δέχτηκα άπειρες προτάσεις από Ινδούς άντρες και γυναίκες να φωτογραφηθούν μαζί μου, ενώ οι γυναίκες μου έδιναν να αγκαλιάσω τα παιδιά τους για να με βγάλουν με αυτά φωτογραφία...

Εδώ ετοιμάζεται να μου το δώσει:

Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε και τις επόμενες ημέρες, όπου γενικότερα ήμουν πολύ δημοφιλής στον ντόπιο πληθυσμό και είτε μου ζητούσαν να βγω φωτογραφία μαζί τους, είτε αντιλήφθηκα και ορισμένες φορές να με βγάζουν κρυφά με στραβή κάμερα που δήθεν βγάζει κάτι άλλο! (κοίτα να δεις σουξέ! ).

Πάντως, πέρα από την πλάκα, εκεί συνειδητοποιείς αυτό που ακούς για την θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία. Φόβο δεν ένιωσα ποτέ, άλλωστε ήμουν συνέχεια με γκρουπ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με σταματούσαν για φωτογραφίες κυρίως άντρες και κυρίως όταν τύχαινε να είναι μακριά ο φίλος μου. Μία φορά που έτυχε να στρίψω λάθος σε έναν δρόμο στην Βομβάη και απομακρυνθήκαμε, με πήρε ένας από πίσω και μουρμούριζε "I will f*** you", χωρίς όμως να κάνει κάποια κίνηση. Όταν όμως έβλεπαν να συνοδεύεσαι από άντρα, ήταν πιο μαζεμένοι. Φαντάζομαι ότι στα μάτια τους έβλεπαν ότι "ανήκεις σε κάποιον". Αντιθέτως, πάμπολλες φορές που ήμουν μαζί με τον φίλο μου, του έκαναν χειρονομίες επιδοκιμασίας, του έκλειναν το μάτι, του σήκωναν τον αντίχειρα επιδοκιμαστικά και τέτοια. Όπως έλεγε ο φίλος μου, "νιώθω ότι ένα δισεκατομμύριο Ινδοί θέλουν την κοπέλα μου". Δεν θεωρώ ότι όλο αυτό οφείλεται σε δική μου δήθεν εκθαμβωτική εξωτερική εμφάνιση. Πιστεύω ακράδαντα ότι έχει να κάνει με το διαφορετικό, το άσπρο δέρμα και το καστανόξανθο μαλλί που γι' αυτούς είναι σπάνιο και ως εκ τούτου εξιδανικευμένο, σε συνδυασμό με την γενικότερη αντίληψή τους για την υποδεέστερη έως ανύπαρκτη αξία της γυναίκας στην κοινωνία. Ο ξεναγός μας περιέγραφε πώς σκοτώνουν τα κορίτσια όταν γεννιούνται ιδίως στις πιο φτωχές επαρχίες, γιατί είναι ένα βάρος για την οικογένεια, με μεθόδους όπως πνιγμούς, θάψιμο των βρεφών ζωντανών και άλλα που δεν ακούσαμε μέχρι τέλους γιατί τον διακόψαμε. Εξ ου και οι βιασμοί που ακούμε κάθε τόσο, όπου στις φτωχές επαρχίες οφείλονται μεταξύ άλλων και στην τρομερή δυσαναλογία αντρών-γυναικών. Δεν βρίσκουν γυναίκες να παντρευτούν, διότι οι περισσότερες σκοτώθηκαν κατά τη γέννησή τους...

Και θα κλείσω την εξιστόρηση της σημερινής ημέρας με μια ιστορία από τα παλιά:

Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου ήταν για δουλειά στην Ινδία. Τον παίρνουν τότε τηλέφωνο από το ελληνικό γραφείο και λένε στο ινδικό πρακτορείο να τον ενημερώσει ότι γεννήθηκα. Πάει τότε ο Ινδός και λέει στον πατέρα μου:
- "I have bad news for you"...
Σκέφτεται τότε ο πατέρας μου, πάει, κάτι έπαθε η γυναίκα μου...
- Και συνεχίζει ο Ινδός: "You have another daughter"...

.

 

[Pel]

24.12.2017
Η δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας βρήκε και πάλι στην Βομβάη.

Πρώτη στάση το νησί Ελεφαντίνη (Elephanta Island), το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου μιας ώρας με καραβάκι από την ακτή, μέσα στον ίδιο κόλπο. Το όνομα δόθηκε από Πορτογάλους εξερευνητές που το πρώτο που αντίκρυσαν όταν αποβιβάστηκαν ήταν ένας μονόλιθος λαξευμένος σε σχήμα ελέφαντα. Τους άρεσε λοιπόν και είπαν... να τον πάρουν σπίτι, αλλά στο δρόμο τους έπεσε στη θάλασσα. Σήμερα διαβάζω ότι φυλάσσεται σε μουσείο της Βομβάης, σε τι κατάσταση δεν ξέρω.

Ξυπνήσαμε πολύ πρωί και καθ' οδόν είδαμε πάλι τον όμορφο κόλπο, με τα χρώματα του πρωινού:

Για όποιον θέλει να χάσει βάρος και πόντους, έχω να προτείνω το καλύτερο μαγαζί:

Το καραβάκι για το νησί φεύγει από την Πύλη της Ινδίας. Απέναντί της βρίσκεται στο γνωστό και πολυτελές Taj Mahal Palace Hotel που το 2008 βρέθηκε στο επίκεντρο επίθεσης από τρομοκρατική ομάδα πακιστανικής προελεύσεως, που κατέληξε σε 31 νεκρούς μόνο στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο. Επιθέσεις έγιναν ταυτόχρονα και σε πολλά άλλα κτήρια με απολογισμό περίπου 165 νεκρούς.

Η Πύλη της Ινδίας και το ξενοδοχείο όπως φαίνονται μέσα από το καράβι:

και το ξενοδοχείο μέσα, που μπήκαμε από περιέργεια για μισό λεπτό:

Το νησί είναι γνωστό για τα ιερά και αγάλματα του 9ου αιώνα που είναι χτισμένα-λαξευμένα μέσα σε σπηλιές.

Δεν ανεβάζω πολλές φωτό, καλύτερες θα βρείτε στο ίντερνετ. Άντε μία, ενδεικτικά!

Και κάπου μέσα σε όλα, και ο ιερός φαλλός του Σίβα, σύμβολο γονιμότητας:

Ωραίο το νησάκι, αλλά τουριστικό. Επόμενη στάση, η αγορά Crawford.

Εικόνες Ινδίας. Και γενικά... πολύς ύπνος...

και ξύρισμα...

Επόμενη στάση: Dhobi Ghat. Γνωστή παραγκογειτονιά όπου οι κάτοικοι κάνουν open-air μπουγάδα, κυρίως ξενοδοχείων και νοσοκομείων, και υιοθετούν ένα δικό τους σύστημα ταξινόμησης των ρούχων χωρίς τήρηση γραπτού αρχείου, που παρόλα αυτά τους κάνει να μην μπερδεύουν ποτέ ποιο ρούχο είναι ποιου. Δεν μπορείς να πλησιάσεις περισσότερο γιατί προσβάλλονται.

Αυγουλάκι κανείς;;;

Η νύχτα πέφτει και εμείς αποχαιρετούμε την Βομβάη, που μας χαρίζει ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα

Στο ξενοδοχείο όμως μας περιμένει μια έκπληξη! Πρώτον, είναι παραμονή Χριστουγέννων. Το είχαμε ξεχάσει τελείως, άλλωστε σε αυτήν την πόλη τι να σου θυμίσει Χριστούγεννα; Φρόντισαν όμως να μας το θυμίσουν οι σερβιτόροι:

και ο μπουφές:

Η Ελλάδα βέβαια είναι παντού:

Έκπληξη δεύτερη! Στο ξενοδοχείο γίνεται γάμος, και ο ξεναγός κανονίζει να παρευρεθούμε όσοι θέλουμε. Και όχι μόνο είμαστε ευπρόσδεκτοι, αλλά φαίνεται ότι τους κάνουμε και εξαιρετική τιμή που βρισκόμαστε εκεί! Όπως πληροφορηθήκαμε, η τελετή γίνεται σε κλειστό κύκλο και ανοιχτή είναι μόνο η δεξίωση. Μπήκαμε λοιπόν στην αίθουσα της δεξίωσης (οι καλεσμένοι με τα καλά τους, εμείς με το τζιν και το πουλόβερ που φοράμε από το πρωί...), μπαίνει και σε λίγο το ζευγάρι και τι να δούμε; Βασικά... δεν γύρισε κανείς. Όλοι μιλούσαν και όλοι εξακολουθούσαν να μιλάνε, με γυρισμένες πλάτες και ατάραχη αδιαφορία. Τι μπήκε ο σερβιτόρος να κεράσει καναπεδάκια, τι το ζευγάρι που παντρεύτηκε, το ίδιο και το αυτό. Το ζευγάρι ανέβηκε... στη σκηνή και άρχισε να χαιρετάει και να βγάζει φωτογραφίες. Στο δρόμο χαιρέτησε και εμάς με χειραψία, διότι είπαμε, τους κάναμε τεράστια τιμή που ήμασταν εκεί ντυμένοι σαν μην πω. Το νυφικό πάντως υπερπαραγωγή.

Και όλη η οικογένεια μαζί:

Πάντως από τη γλώσσα του σώματος μεταξύ του ζευγαριού καταλάβαινες ότι αυτοί οι άνθρωποι παίζει να ήταν και η πρώτη φορά που συναντήθηκαν σήμερα. Οι γάμοι στην Ινδία κανονίζονται από τις οικογένειες, με βάση τα αστέρια και την ημερομηνία γέννησης του καθενός. Λίγοι γάμοι γίνονται από έρωτα, και λέγεται ότι συνήθως ναυαγούν. Τώρα, φταίνε τα αστέρια, φταίει η κακοδαιμονία που έχει φωλιάσει στο μυαλό του ζευγαριού από την ώρα που γεννήθηκαν για το τι θα συμβεί εάν δεν ταιριάζουν τ' άστρα, φταίνε οι φήμες που θέλουν αυτούς τους γάμους να ναυαγούν ενώ στην πραγματικότητα επιτυγχάνουν, δεν το ξέρω.

Πάμε να σωριαστούμε στο δωμάτιό μας. Το πρωί έχουμε ξύπνημα νωρίς και πτήση για Βαρανάσι, αρκεί να είμαστε τυχεροί και να μην έχει ομίχλη και χρειαστεί να κάνουμε την διαδρομή 15 ώρες οδικώς (και λίγες λέω). Ο ξεναγός μας λέει ότι ακόμα από Ινδία δεν έχουμε δει τίποτα, και ότι τώρα αρχίζει η πραγματική Ινδία...

 

[Pel]

Μόλις βρήκα και την φωτό με την κρέμα που σε ασπρίζει! Το ήξερα ότι κάπου είχα τραβήξει μια τέτοια!

 

[babaduma]

το ξενοδοχείο μέσα, που μπήκαμε από περιέργεια για μισό λεπτό:

Τι μου θύμισε η φωτογραφία σου από τον κήπο και την πισίνα του ξενοδοχείου!

Πριν από 20 χρόνια, όταν βρισκόμασταν στη Βομβάη μια παρέα 4 ατόμων, πρώτο βράδυ είπαμε να φάμε σ' αυτό το ξενοδοχείο βραδυνό. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλά εστιατόρια που να εμπνέουν (σχετική) εμπιστοσύνη για τις συνθήκες υγιεινής στις κουζίνες τους και γενικότερα και γι αυτό είπαμε να το παίξουμε "on the safe side" και αυτό προέβαλε ως top επιλογή.

Χλίδα στο εστιατόριο (και παντού, δηλαδή), πανάκριβα κρασιά, τραπεζομάντηλα, σερβιτόροι με λιβρέες και τίγκα στους δυτικούς πελάτες. Παραγγέλνουμε τα φαγητά μας, έρχονται και ... Ω! του θαύματος, εκεί που είχε αρχίσει να τρώει την ομελέτα της η Πηνελοπίτσα, μένει με το πηρούνι μετέωρο: Μια ωραία, μεγάλη και κατσαρή μαύρη τρίχα, ξεπρόβαλε μέσα από το λαχταριστό κίτρινο της ομελέτας. Χλωμιάζει η Πηνελοπίτσα, προσπαθεί να την παρηγορήσει η Δημητρούλα "δεν πειράζει, θα παραγγείλουμε κάτι άλλο", "this is India" να λέει μισοχαμογελώντας ο Πετράκης, ο "παλιός" της παρέας που ήταν η όγδοη φορά που ταξίδευε εκεί (όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν πρωτάκια) αλλά ο γράφων δεν είχε σκοπό να το αφήσει έτσι - το αντίθετο μάλιστα, δεν θα χαλούσε μια τρίχα - και μάλιστα κατσαρή - την όμορφη βραδιά μας.

Φωνάζω τον σερβιτόρο με τη λιβρέα και με ύφος "μου-κατέστρεψες-το-χαλί-των-10.000-δολλαρίων" του δείχνω με αποτροπιασμό το πιάτο με την ομελέτα και με το άλλο χέρι βγάζω μια δημοσιογραφική ταυτότητα (που είχα από ένα περιοδικό για συλλέκτες και φιλότεχνους όπου έγραφα πότε-πότε κανένα αρθράκι) του την κολλάω στη μούρη, του λέω ότι είμαστε από το National Geographic κι ότι τους έφαγε η μαρμάγκα γι αυτό που μας συνέβη!

Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε. Χίλιους τεμενάδες και συγγνώμες ο διευθυντής του εστιατορίου, προσφορά του καταστήματος το δείπνο της βραδιάς και υποδοχές και σέρβις αντίστοιχο αυτών που παρέχονται σε πρωθυπουργούς (και άνω) τις επόμενες δύο μέρες που τρώγαμε στο εστιατόριο και απολαμβάναμε τα ποτά μας στον κήπο (εννοείται ότι δεν μέναμε εκεί - "ήταν πολλλλά τα λεφτά Χάρη").

Αυτή ήταν και η καλύτερη ανάμνησή μας από τη Βομβάη η οποία, κατά τα άλλα, δεν μας ικανοποίησε, ήταν κατώτερη του αναμενομένου και σημαντικά ακριβότερη από τις άλλες πόλεις της Ινδίας (εκτός - ίσως - της Bangalore). Ο καημένος ο Πετράκης - που την είχε "λουστεί" μια φορά ήδη - μας το είχε πει, αλλά έτσι είναι αυτά, θέλεις να έχεις και δική σου άποψη, οπότε τη "λούζεσαι" κι εσύ!

 

[koker]

Εμένα πάντως πολύ μου αρέσει η ιστορία σου γιατί είναι διαφορετική από τις άλλες... δεν θέλω να διαβάζω για μνημεία και μουσεία (τα βρίσκω και στους οδηγούς και στο ιντερνετ όπως και εσύ λές ) αλλά αυτά ...τα της καθημερινότητας, τις εικόνες που "κρατάει" κάποιος και τις εντυπώσεις του.
Περιμένω την συνέχεια.

 

[hydronetta]

Ααααχχχ αγαπημένη Ινδία, μου ξυπνά μια μπιχλονοσταλγία
Μετά φρίκης βέβαια αντίκρυσα στη φωτο το ξάδελφο πάνω στο μπουφέ, αλλά ήμαρτον Βισνού μου, τρώνε χοιρινό στα εορταστικά γκαλά τους;;; Σκάνδαλο!

 

[babaduma]

Ααααχχχ αγαπημένη Ινδία, μου ξυπνά μια μπιχλονοσταλγία
Μετά φρίκης βέβαια αντίκρυσα στη φωτο το ξάδελφο πάνω στο μπουφέ, αλλά ήμαρτον Βισνού μου, τρώνε χοιρινό στα εορταστικά γκαλά τους;;; Σκάνδαλο!

Προφανώς το χοιρινό ήταν σπέσιαλ γεύμα αποκλειστικά για τους δυτικούς πελάτες. Στην Ινδία χοιρινό τρώνε μόνο οι κατώτατες τάξεις γιατί θεωρείται (ασχέτως θρησκείας) πολύ ακάθαρτο και είναι υποτιμητικό να βρεθεί στο τραπέζι.

 

[vickokka]

Πολύ ωραία ιστορία, μπορείς να μας πεις με ποιο πρακτορείο πήγατε?

 

[varioAthens]

Ποτε δεν βαριεμαι να διαβαζω για την Ινδια....