Pel
Member
- Μηνύματα
- 752
- Likes
- 3.811
- Ταξίδι-Όνειρο
- Και πού δεν θέλω;
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
Πάντως αντιλαμβάνεται κανείς ότι, παρά τις συνθήκες ακραίας φτώχειας που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, το χωριό και τα σπίτια τους είναι πάρα πολύ καθαρά και τακτοποιημένα. Επίσης, όση ώρα ήμασταν εκεί, δεν άπλωσαν το χέρι να ζητήσουν τίποτα παρά στέκονταν πρόθυμοι να φωτογραφηθούν και μας άνοιγαν τα σπίτια τους, ενώ τα παιδιά μας παρατηρούσαν γελώντας, διότι γι' αυτά ήμασταν εμείς το αξιοθέατο.
Το χωριό ήταν μικρό και σε λίγη ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα τζιπ. Εκεί είχε έρθει όμως η ώρα να απλώσουν το χέρι και να ζητήσουν κάτι, το οποίο βέβαια εμείς ούτως ή άλλως είχαμε σκοπό να δώσουμε διότι όταν βλέπεις τέτοιες συνθήκες φτώχειας καθώς και δολοφονικής κρατικής αδιαφορίας, κλαις από μέσα σου και νιώθεις ότι θέλεις να βοηθήσεις όπως μπορείς. Όλοι μας λυπηθήκαμε που δεν ξέραμε τι θα συναντούσαμε και δεν είχαμε φροντίσει να φέρουμε μαζί μας ρούχα, τρόφιμα, σαπούνια κτλ, πάντως δώσαμε ό,τι τύχαινε να έχει ο καθένας μαζί του.
Όση ώρα ήμασταν εκεί εγώ είχα "ξεχωρίσει" μια νέα κοπέλα με το παιδί της στην αγκαλιά. Άνοιξα την πόρτα του τζιπ και βρήκα την τσάντα μου, στην οποία είχα ελάχιστα τρόφιμα για την ημέρα, λίγο νερό, δυο μπανάνες και κάτι συσκευασμένα μπισκότα και κρακεράκια, με σκοπό να τα δώσω στην κοπέλα. Τότε ακούω τον φίλο μου να φωνάζει από μακριά: "Πελ, Πελ, πρόσεχε". Γυρνάω με απορία να δω γιατί φωνάζει έτσι και βλέπω πίσω από την πλάτη μου να έχουν μαζευτεί 20 παιδιά που σπρώχνονταν μεταξύ τους και άπλωναν τα χέρια φωνάζοντας. Ούτε λόγος να μην τα δώσω και να τα κρατήσω για την κοπέλα που καθόταν παρακεί, δεν πρόλαβα καν να δω σε ποιον δίνω τι, απλά έδωσα από ένα πράγμα σε κάποια από τα χεράκια που εξείχαν. Όταν δεν είχα πια τίποτα στα χέρια, απομακρύνθηκαν οπότε και η κοπέλα με κοίταξε περίλυπη, με ρώτησε αν είχα κάτι για το παιδί κι εγώ αναγκάστηκα να παραδεχτώ με νοήματα ότι δεν είχα πια τίποτα. Θυμήθηκα τότε κάτι μπάρες δημητριακών που είχα θαμμένες στον πάτο της τσάντας, τις έβγαλα (αυτή τη φορά πιο διακριτικά) και της τις έδωσα, οπότε κι αυτή μου χαμογέλασε, μου είπε με το βλέμμα ένα τεράστιο ευχαριστώ και στήθηκε για τη φωτογραφίσω:
Πολλές φορές έχω σκεφτεί αυτό το παιδί από τότε... Να έζησε το επόμενο καλοκαίρι; ...
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου βρήκαμε τους υπόλοιπους και κατευθυνθήκαμε πάλι προς του ναούς. Το μοτίβο ήταν το ίδιο με χτες, πανέμορφοι ναοί με εκπληκτικές γλυπτικές αναπαραστάσεις, οπότε ομολογώ ότι βαριόμασταν λίγο.
Γι' αυτό επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα που μου κέντριζαν πιο πολύ το ενδιαφέρον, όπως η γλυκύτατη σκυλίτσα έξω απ' την είσοδο:
Αδέσποτες γάτες δεν υπάρχουν στην Ινδία, είναι ζήτημα αν είδαμε μία καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Μάθαμε ότι θεωρούνται γρουσούζικες για τους Ινδούς.
Ο τυροπιττάς-λουκουμαδάς:
Και οι κτίστριες της διπλανής οικοδομής, τις οποίες παρακολουθούσα για ώρα να κουβαλάνε τούβλα και τσιμέντο στο κεφάλι, να σκάβουν κτλ. Μάθαμε ότι στην Ινδία το επάγγελμα του κτίστη θεωρείται "γυναικείο".
Τα περιττώματα βουβαλιού ή δεν ξέρω τι άλλου ζώου, που τα αποξηραίνουν και τα κάνουν πυργάκια, και τα χρησιμοποιούν τον χειμώνα σαν καύσιμη ύλη (μαζί με ένα παιδάκι που προφανώς δεν θέλει φωτογραφίες!)
Φύγαμε από τους ναούς και ξεκινήσαμε την πολύωρη διαδρομή μας προς Όρτσα. Στις επόμενες ημέρες θα κάναμε πολλές τέτοιες διαδρομές, όπου διασχίσαμε άπειρα χιλιόμετρα σε ινδικές εθνικές οδούς, παρατηρώντας τη ζωή απ' το παράθυρο και βγάζοντας ό,τι συμπεράσματα μπορούσαμε κοιτώντας φευγαλέα μέσα από ένα τζάμι. Τι συμπεράσματα έβγαλα (ίσως με μια τάση γενίκευσης);
1. Υπάρχουν άπειροι πάγκοι φαγητού και άπειρος κόσμος που τρώει σε αυτούς ανά πάσα στιγμή, πετώντας φυσικά μετά στο δρόμο το πιατάκι του. Όπως έγραψα και πιο πάνω, το φαγητό έξω είναι για τους Ινδούς είδος πρώτης ανάγκης, αφού δεν έχουν σπίτι τους κουζίνες, κατσαρόλες κτλ.
2. Οι Ινδοί δεν δουλεύουν και αν δουλεύει κάποιος, αυτός είναι γυναίκα. Περάσαμε άπειρα χωράφια, στα οποία δεν δούλευε κανείς και το πολύ να έβλεπες σε αυτά 1-2 γυναίκες να σπέρνουν ή να θερίζουν κάτι. Βέβαια, από τις πλέον φωτογενείς στιγμές του ταξιδιού είναι αυτή η πανέμορφη αντίθεση που κάνουν οι πολύχρωμες φορεσιές τους μέσα στο πράσινο ή κίτρινο χρώμα των χωραφιών.
3. Οι άντρες απλά κάθονται όλη μέρα χωρίς να κάνουν τίποτα. Ό,τι ώρα και αν περνούσαμε, απ' όπου και αν περνούσαμε, βλέπαμε άντρες να τρώνε συζητώντας όρθιοι, να συζητάνε χωρίς να τρώνε, να κάθονται και να παρακολουθούν τα αυτοκίνητα να περνούν, να λιάζονται, να ξύνονται, να κοιμούνται κατάχαμα ή σε κρεβάτια που είχαν φέρει επί τούτου δίπλα στον δρόμο (!) κτλ.
4. Τους βολεύει πάρα πολύ το να κάθονται ανακούρκουδα! Εγώ αν κάτσω έτσι πέντε λεπτά θα μου κοπεί το αίμα, θα μουδιάσουν τα πόδια μου και δεν θα μπορώ να σηκωθώ. Αυτοί κάθονται όλοι έτσι, επί ώρες, μάλιστα είδα άνθρωπο να κάθεται έτσι πάνω σε καρέκλα!
Μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες από τη διαδρομή:
Εδώ κάτι έπαθε το τρόλευ:
Για καλή τύχη:
Το χωριό ήταν μικρό και σε λίγη ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα τζιπ. Εκεί είχε έρθει όμως η ώρα να απλώσουν το χέρι και να ζητήσουν κάτι, το οποίο βέβαια εμείς ούτως ή άλλως είχαμε σκοπό να δώσουμε διότι όταν βλέπεις τέτοιες συνθήκες φτώχειας καθώς και δολοφονικής κρατικής αδιαφορίας, κλαις από μέσα σου και νιώθεις ότι θέλεις να βοηθήσεις όπως μπορείς. Όλοι μας λυπηθήκαμε που δεν ξέραμε τι θα συναντούσαμε και δεν είχαμε φροντίσει να φέρουμε μαζί μας ρούχα, τρόφιμα, σαπούνια κτλ, πάντως δώσαμε ό,τι τύχαινε να έχει ο καθένας μαζί του.
Όση ώρα ήμασταν εκεί εγώ είχα "ξεχωρίσει" μια νέα κοπέλα με το παιδί της στην αγκαλιά. Άνοιξα την πόρτα του τζιπ και βρήκα την τσάντα μου, στην οποία είχα ελάχιστα τρόφιμα για την ημέρα, λίγο νερό, δυο μπανάνες και κάτι συσκευασμένα μπισκότα και κρακεράκια, με σκοπό να τα δώσω στην κοπέλα. Τότε ακούω τον φίλο μου να φωνάζει από μακριά: "Πελ, Πελ, πρόσεχε". Γυρνάω με απορία να δω γιατί φωνάζει έτσι και βλέπω πίσω από την πλάτη μου να έχουν μαζευτεί 20 παιδιά που σπρώχνονταν μεταξύ τους και άπλωναν τα χέρια φωνάζοντας. Ούτε λόγος να μην τα δώσω και να τα κρατήσω για την κοπέλα που καθόταν παρακεί, δεν πρόλαβα καν να δω σε ποιον δίνω τι, απλά έδωσα από ένα πράγμα σε κάποια από τα χεράκια που εξείχαν. Όταν δεν είχα πια τίποτα στα χέρια, απομακρύνθηκαν οπότε και η κοπέλα με κοίταξε περίλυπη, με ρώτησε αν είχα κάτι για το παιδί κι εγώ αναγκάστηκα να παραδεχτώ με νοήματα ότι δεν είχα πια τίποτα. Θυμήθηκα τότε κάτι μπάρες δημητριακών που είχα θαμμένες στον πάτο της τσάντας, τις έβγαλα (αυτή τη φορά πιο διακριτικά) και της τις έδωσα, οπότε κι αυτή μου χαμογέλασε, μου είπε με το βλέμμα ένα τεράστιο ευχαριστώ και στήθηκε για τη φωτογραφίσω:
Πολλές φορές έχω σκεφτεί αυτό το παιδί από τότε... Να έζησε το επόμενο καλοκαίρι; ...
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου βρήκαμε τους υπόλοιπους και κατευθυνθήκαμε πάλι προς του ναούς. Το μοτίβο ήταν το ίδιο με χτες, πανέμορφοι ναοί με εκπληκτικές γλυπτικές αναπαραστάσεις, οπότε ομολογώ ότι βαριόμασταν λίγο.
Γι' αυτό επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα που μου κέντριζαν πιο πολύ το ενδιαφέρον, όπως η γλυκύτατη σκυλίτσα έξω απ' την είσοδο:
Αδέσποτες γάτες δεν υπάρχουν στην Ινδία, είναι ζήτημα αν είδαμε μία καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Μάθαμε ότι θεωρούνται γρουσούζικες για τους Ινδούς.
Ο τυροπιττάς-λουκουμαδάς:
Και οι κτίστριες της διπλανής οικοδομής, τις οποίες παρακολουθούσα για ώρα να κουβαλάνε τούβλα και τσιμέντο στο κεφάλι, να σκάβουν κτλ. Μάθαμε ότι στην Ινδία το επάγγελμα του κτίστη θεωρείται "γυναικείο".
Τα περιττώματα βουβαλιού ή δεν ξέρω τι άλλου ζώου, που τα αποξηραίνουν και τα κάνουν πυργάκια, και τα χρησιμοποιούν τον χειμώνα σαν καύσιμη ύλη (μαζί με ένα παιδάκι που προφανώς δεν θέλει φωτογραφίες!)
Φύγαμε από τους ναούς και ξεκινήσαμε την πολύωρη διαδρομή μας προς Όρτσα. Στις επόμενες ημέρες θα κάναμε πολλές τέτοιες διαδρομές, όπου διασχίσαμε άπειρα χιλιόμετρα σε ινδικές εθνικές οδούς, παρατηρώντας τη ζωή απ' το παράθυρο και βγάζοντας ό,τι συμπεράσματα μπορούσαμε κοιτώντας φευγαλέα μέσα από ένα τζάμι. Τι συμπεράσματα έβγαλα (ίσως με μια τάση γενίκευσης);
1. Υπάρχουν άπειροι πάγκοι φαγητού και άπειρος κόσμος που τρώει σε αυτούς ανά πάσα στιγμή, πετώντας φυσικά μετά στο δρόμο το πιατάκι του. Όπως έγραψα και πιο πάνω, το φαγητό έξω είναι για τους Ινδούς είδος πρώτης ανάγκης, αφού δεν έχουν σπίτι τους κουζίνες, κατσαρόλες κτλ.
2. Οι Ινδοί δεν δουλεύουν και αν δουλεύει κάποιος, αυτός είναι γυναίκα. Περάσαμε άπειρα χωράφια, στα οποία δεν δούλευε κανείς και το πολύ να έβλεπες σε αυτά 1-2 γυναίκες να σπέρνουν ή να θερίζουν κάτι. Βέβαια, από τις πλέον φωτογενείς στιγμές του ταξιδιού είναι αυτή η πανέμορφη αντίθεση που κάνουν οι πολύχρωμες φορεσιές τους μέσα στο πράσινο ή κίτρινο χρώμα των χωραφιών.
3. Οι άντρες απλά κάθονται όλη μέρα χωρίς να κάνουν τίποτα. Ό,τι ώρα και αν περνούσαμε, απ' όπου και αν περνούσαμε, βλέπαμε άντρες να τρώνε συζητώντας όρθιοι, να συζητάνε χωρίς να τρώνε, να κάθονται και να παρακολουθούν τα αυτοκίνητα να περνούν, να λιάζονται, να ξύνονται, να κοιμούνται κατάχαμα ή σε κρεβάτια που είχαν φέρει επί τούτου δίπλα στον δρόμο (!) κτλ.
4. Τους βολεύει πάρα πολύ το να κάθονται ανακούρκουδα! Εγώ αν κάτσω έτσι πέντε λεπτά θα μου κοπεί το αίμα, θα μουδιάσουν τα πόδια μου και δεν θα μπορώ να σηκωθώ. Αυτοί κάθονται όλοι έτσι, επί ώρες, μάλιστα είδα άνθρωπο να κάθεται έτσι πάνω σε καρέκλα!
Μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες από τη διαδρομή:
Εδώ κάτι έπαθε το τρόλευ:
Για καλή τύχη:
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0
Last edited: