Ινδία Η κατσίκα με το τζιν μπουφάν

[Pel]

30.12.2015

Η επόμενη ημέρα είχε εκδρομές γύρω από την Άγκρα και το βράδυ επιστροφή πάλι εκεί. Επιτέλους θα είχαμε δύο συνεχείς διανυκτερεύσεις στο ίδιο μέρος, γιατί μετά από τόσες μέρες που κοιμόμασταν κάθε βράδυ και κάπου αλλού, είχαμε αρχίσει να τα φτύνουμε. Το σημερινό πρόγραμμα βασικά περιελάμβανε τούρ από ναό σε ναό κι από μαυσωλείο σε μαυσωλείο, με μπόνους ένα αρχαιολογικό μουσείο, αλλά τελικά αποδείχθηκε πολύ πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι προοιωνιζόταν, και κυρίως (ίσως και γι' αυτό να μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον!) πολύ πιο ... μπιχλώδες από την άπειρη μπίχλα που ήδη είχαμε δει ως τότε τις προηγούμενες μέρες.

Πρώτη στάση μια πόλη λίγο έξω από την Άγκρα, ονόματι Mathura, πόλη ιερή για τους Ινδουϊστές καθότι εκεί γεννήθηκε ο Κρίσνα. Συγκεκριμένα λέγεται ότι ο Κρίσνα γεννήθηκε σε ένα κελί φυλακής, γύρω από οποίο έχουν χτίσει ένα μεγάλο κτηριακό συγκρότημα - ναό (Shri Krishna Janmabhoomi). Η μέρα θα ξεκινούσε με επίσκεψη σε αυτόν και στη συνέχεια στο καπάκι με επίσκεψη στο διπλανό τέμενος, το οποίο βρισκόταν μεσοτοιχία με τον ναό του Κρίσνα. Παρόλο όμως που ναός και τέμενος χωρίζονται με έναν τοίχο, ο οποίος μάλιστα έχει και πόρτα, η πόρτα αυτή μένει κλειδαμπαρωμένη λόγω φόβου για προπαγανδιστικές ενέργειες. Αποτέλεσμα είναι ότι, για να επισκεφτείς και τα δύο, πρέπει να κάνεις κύκλο όλο το τετράγωνο για να μπεις στο τέμενος από την δική του είσοδο. Εκτός όμως του ότι αυτή η ενδιάμεση πόρτα μένει κλειστή, για τον ίδιο λόγο υπάρχουν και στην είσοδο του ναού δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, από έλεγχο σε τσάντες και σωματικό έλεγχο μέχρι πλήρη απαγόρευση να έχεις πάνω σου οποιοδήποτε ηλεκτρονικό γκατζετάκι, από κινητό και φωτογραφική μηχανή, μέχρι φλασάκι.

Αυτό δυσκόλεψε ιδιαίτερα τον ξεναγό μας που βρέθηκε στη θλιβερή θέση να πρέπει να μας ανακοινώσει ήδη απ' όταν ήμασταν στο πούλμαν (ιδίως στους επαγγελματίες φωτογραφιστές) ότι πρέπει να αφήσουμε σ' αυτό μηχανές, κινητά, καλώδια κτλ γιατί αλλιώς υπήρχε φόβος να μην μας αφήσουν να μπούμε ή να τα κρατήσουν οι φύλακες. Ωιμέεεεε. Η συζήτηση και η γκρίνια στο πούλμαν πρέπει να κράτησε τουλάχιστον μισή ώρα, ώσπου τελικά πείστηκε και ο τελευταίος ότι, τι να γίνει, θα πρέπει να το υποστούμε κι αυτό για χάρη του Κρίσνα. Το δράμα κορυφώθηκε όταν αποδείχθηκε ότι το πούλμαν δεν μας άφησε στην είσοδο του ναού αλλά λίγο παραπέρα, με αποτέλεσμα να περνάμε μέσα από ένα μπιχλώδες χωριό χωρίς να μπορούμε να το απαθανατίσουμε…

Φτάνουμε τελικά στην είσοδο και πάμε να μπούμε. Έλα όμως που ο σωματικός έλεγχος έδειξε ότι όλο και κάποιο γκατζετάκι είχε ξεχαστεί σε κάποια τσέπη… Μεταξύ άλλων είχε ξεμείνει και στη τσάντα μιας γιαγιάς μια φωτογραφική μηχανούλα, μια απλή λιτή παλιά μηχανούλα, γιατί λέει… δεν είχε ακούσει τον ξεναγό να λέει ότι πρέπει να τις αφήσουμε στο πούλμαν!

Τελικά, επειδή δεν έπαιζε να αφήσουμε τα πράγματα να μας τα "φυλάξουν" οι φύλακες στην είσοδο (υπήρχε ζευγάρι που είχε μαζί του το φλασάκι με όοοοολες τις φωτογραφίες του ταξιδιού), έμεινε έξω από τον ναό ο Ινδούλης ξεναγός να μας τα κρατάει.

Τα "βάσανά" μας όμως δεν τελείωναν εκεί. Με το που μπήκαμε στον ναό, ανακαλύψαμε ότι έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας. Αυτό βέβαια μας είχε ξανασυμβεί στο ταξίδι και δεν ήταν κάτι καινούριο. Ως τώρα όμως οι ναοί που επισκεπτόμασταν είχαν μέγεθος ναού. Εδώ όμως δεν μιλούσαμε μόνο για έναν ναό, αλλά για ένα ολόκληρο συγκρότημα κτηρίων, με δρομάκια, πεζοδρομάκια, διαδρόμους κτλ, που διασχίζονταν από μυριάδες κόσμου που είχε πλημμυρίσει το χώρο και πατούσε ξυπόλυτος, άπλυτος, με τις βρωμερές του κάλτσες κτλ.

Αντίστοιχα είχαν πλημμυρίσει την είσοδο και τα παπούτσια όλου αυτού του κόσμου. Ποτέ δεν είχα δει τόσες εκατοντάδες παπούτσια μαζεμένα. Που τα βάζανε μάλιστα και σε τσουβάλια, γιατί δεν υπήρχε χώρος να μπουν όλα παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Τι να κάνουμε λοιπόν κι εμείς, βάλαμε τα παπούτσια όλου του γκρουπ σε ένα τσουβάλι, φορέσαμε όσοι είχαμε ποδονάρια, από αυτά τα μπλε τα χειρουργικά και κάποιοι είχαν προνοήσει να φέρουν από Ελλάδα, και ξεχυθήκαμε (σαν εμετοί που λέει και κάποιος εδώ μέσα) στο ναό του Κρίσνα. Όπως καταλαβαίνετε, φωτογραφίες δεν υπάρχουν. Κρίμα βέβαια, πρέπει να ήμασταν πολύ διασκεδαστικό θέαμα.

Από την επίσκεψη στα επιμέρους κτήρια δεν θυμάμαι πολλά, θυμάμαι όμως ότι δεξιά και αριστερά υπήρχαν μικρομαγαζάκια - πάγκοι που πουλούσαν τελετουργικά αντικείμενα. Με συγκίνηση αναγνώρισα σε αυτούς τους πάγκους δεκάδες μπιχλιμπίδια που έχουμε διακοσμητικά στο σπίτι και που είχα συνηθίσει να τα βλέπω από μικρή χωρίς να ξέρω από πού είναι και τι ακριβώς είναι. Υπό άλλες συνθήκες θα ήθελα να αγοράσω κάποια από αυτά τα πράγματα… δεν υπήρχε όμως ανάγκη, γιατί τα είχε αγοράσει ο πατέρας μου δεκαετίες πριν…

Θυμάμαι επίσης την επίσκεψη στον κύριο ιερό χώρο, στο ιερό του Κρίσνα, που ήταν στολισμένος με αφιερώματα και λουλούδια. Πιστοί που περίμεναν στην ουρά πριν από εμάς προσκυνούσαν εκστασιασμένοι, μια αίσθηση που ομολογώ ότι δεν κατάφερα να συμμεριστώ. Ο όλος χώρος και στολισμός μου φαινόταν πολύ στημένος και ψυχρός. Αν θυμάμαι καλά είχαν βάλει μια πλαστική κούκλα σε ένα πανέρι που αναπαριστούσε το μωρό Κρίσνα, οπότε το όλο σκηνικό απέτυχε να μου προκαλέσει την οποιαδήποτε κατάνυξη. Λογικό βέβαια θα μου πείτε, αφού για μένα ήταν χώρος τουριστικής επίσκεψης ενώ γι' αυτούς χώρος λατρείας, και ίσως κάτι αντίστοιχο να νιώσει (ή καλύτερα, να μη νιώσει) κι ένας ινδουιστής αν τον βάλεις σε εκκλησία.

Μετά από λίγο που ήρθε η ώρα να φύγουμε, γυρίσαμε να πάρουμε τα παπούτσια μας από το τσουβάλι για να περπατήσουμε ως το διπλανό τέμενος, το οποίο απείχε ένα τετράγωνο και στο οποίο επίσης θα έπρεπε να μπούμε χωρίς παπούτσια. Οπότε και πλέον τέθηκε το κρίσιμο ερώτημα: "μένω με τα ποδονάρια ή φοράω τα παπούτσια μου;;;" Η διαδικασία βάλε-βγάλε δεν ήταν εύκολη, συν ότι δεν υπήρχαν πολλά ποδονάρια διαθέσιμα και δεν μπορούσαμε να τα πετάξουμε, ούτε μας άρεσε η ιδέα να κουβαλάμε το βρώμικο ποδονάρι στην τσέπη. Αλλά πάλι, σκέφτεσαι, Ινδία είναι αυτή… πού να βγεις ξυπόλυτος στον δρόμο, έστω και με ποδονάρια, έστω και για ένα τετράγωνο… Τελικά, επικράτησε η συντηρητική λύση του παπουτσιού και το σιχαμερό ποδονάρι μπήκε στην τσέπη τυλιγμένο σε σακούλα. Έξω από τον ναό του Κρίσνα μας περίμενε ο Ινδούλης, που έκανε και πλακίτσα στο ζευγάρι με το φλασάκι: "Φλασάκι με φωτογραφίες;;; Πότε μου δώσατε φλασάκι με φωτογραφίες;;;".

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία προς το τέμενος… Απόσταση ενός τετραγώνου υποτίθεται, μόνο που ανακαλύψαμε ότι σε ινδικά μεγέθη, ένα τετράγωνο ισούται με πέντε τετράγωνα ελληνικής πόλης… Δικαίωση νο 1 για τη απόφαση να φορέσω τα παπούτσια μου! Άντε να το περπατήσεις όλο αυτό με ποδονάρια.

Το τι υπήρχε όμως σε αυτό το τετράγωνο, είναι πέραν κάθε περιγραφής. Γενικά, αυτό που παρατηρήσαμε, και το επιβεβαίωσε και ο ξεναγός, είναι ότι οι μουσουλμανικές γειτονιές είναι σε γενικές γραμμές ακόμα πιο φτωχές και παρακμιακές από τις υπόλοιπες. Και ως είναι φυσικό, οι μουσουλμανικές γειτονιές είναι πολύ συχνά χτισμένες γύρω από τεμένη. Διασχίζοντας λοιπόν το τετράγωνο προς το συγκεκριμένο τέμενος, βρεθήκαμε να διασχίζουμε μια απολύτως μπιχλώδη μουσουλμανική γειτονιά, πιο μπιχλώδη από οτιδήποτε άλλο μπιχλώδες είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δικαίωση νο 2 για την απόφαση να φορέσω τα παπούτσια μου! Βρώμικη, γραφική, ονειρεμένη.

Διασχίζαμε αποσβολωμένοι τον δρόμο, κατά μήκος του οποίου είχαν στήσει τους πάγκους τους διάφοροι πωλητές και χειρωνάκτες, άεργοι να κάθονται στα σκαλιά και να ξύνονται, μάνες να χτενίζουν τα παιδιά τους, αγελάδες, γουρούνια, όλα να δημιουργούν ένα σκηνικό ονειρεμένης μπιχλώδους γραφικότητας, την οποία, αλοίμονο, κανείς δεν μπορούσε να βγάλει φωτογραφία… Οι μηχανές μας ήταν ακόμη στο πούλμαν, και το πούλμαν είχε πάει κάπου μακριά για να παρκάρει.

Με τα πολλά κάναμε τον γύρο του τετραγώνου και στρίψαμε, βλέποντας πια το τέμενος σε μια ευθεία μπροστά μας στα 200 μέτρα. Και εκεί ήταν το αποκορύφωμα… Το τέμενος υπερυψωμένο, μπροστά του μια σκάλα από καμιά διακοσαριά πέτρινα σκαλοπάτια. Μπροστά από το τέμενος, στη βάση της σκάλας, κάποιες ράγες τρένου. Από εμάς ως τις ράγες, χώμα, λάσπη, ένα υποτυπώδες ρυάκι, και τριγύρω βουβάλια, πολλά βουβάλια. Άλλα ξαπλωμένα στο χώμα να διώχνουν με την ουρά τους τις μύγες που κάθονταν στις ξεραμένες λάσπες πάνω τους, άλλα να μασουλάνε το λίγο πενιχρό χορτάρι. Κοπριά παντού διάσπαρτη, είτε χύμα στο χώμα, είτε ξεραμένη και τακτοποιημένη σε πυργάκια, καύσιμη ύλη για τη φωτιά του χειμώνα. Και παντού μπόχα. Μια αδιανόητη, αηδιαστική μπόχα, μείξη λάσπης, βρωμιάς και κυρίως κοπριάς και βουβαλίασης. Δικαίωση νο 87328934 για την απόφασή μου να φορέσω παπούτσια…

Μείναμε να κοιτάμε αποσβολωμένοι τα 200 μέτρα που μας χώριζαν από το τέμενος, το τι έπρεπε να διασχίσουμε για να φτάσουμε ως τη σκάλα. Κάποιοι του γκρουπ που επί μέρες υπέμεναν την βρώμα γκρινιάζοντας νοερά, πλέον έφτασαν στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Ήταν πολύ μεγάλο το χτύπημα για να αντέξουν αυτό που έβλεπαν και κυρίως αυτό που μύριζαν. Οι φανατικοί φωτογραφιστές να κλαίνε. Ένας δεν άντεξε, ανακοίνωσε ότι θα πάει να πάρει την μηχανή του από το πούλμαν, όπου και αν βρισκόταν αυτό, κι ας μην έμπαινε στο τέμενος. Νισάφι πια! Γρήγορα καταστρώθηκε στρατηγική, ένας ένας έβρισκε το κουράγιο να διασχίσει τις ράγες του τρένου με τα βουβάλια και την κοπριά, κρατώντας την αναπνοή του μέχρι να φτάσει γρήγορα στη σκάλα. Έλα όμως που η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη για να την βγάλεις με μια αναπνοή… Έπρεπε αναγκαστικά να πάρεις ανάσα κάπου στη μέση…

Ο φίλος μου κίνησε μπροστά, μου είπε να πάρω βαθειά ανάσα για να ξεκινήσουμε. Όχι! Εγώ την αναπνοή μου δεν την κρατάω! Ήρθα στην Ινδία, και την Ινδία θα αναπνεύσω! Κοίταξα το χώμα να σιγουρευτώ πού πατάω (μην φάμε και τα μούτρα μας μες στην κοπριά), κοίταξα αγέρωχα μπροστά και περπάτησα αργά αργά ως τις ράγες. Εντάξει, βρωμούσε, δεν λέω. Αλλά όλα είναι θέμα "state of mind"!

Ανεβήκαμε τη σκάλα, και στην κορυφή μας περίμεναν άλλοι φύλακες για σωματικό έλεγχο, όχι τόσο οργανωμένο όσο στον ναό, αλλά εξίσου αυστηρό. Πάλι απαγορεύονταν τα κάθε είδους ηλεκτρονικά γκατζετάκια. Πάλι ο Ινδούλης έμεινε απ' έξω να μας κρατάει τα πράγματα. Μπήκαμε στο προαύλιο του τεμένους, στο οποίο υπήρχε ένα και μοναδικό δέντρο. Γύρω από το δέντρο είχαν χτίσει τειχάκι με πέτρες, σαν παρτέρι υπερυψωμένο, γεμισμένο με χώμα. Άλλοι επισκέπτες δεν υπήρχαν, οπότε αφήσαμε τα παπούτσια μας κάτω από το δέντρο και βάλαμε ξανά τα ποδονάρια. Το τέμενος αποδείχθηκε πολύ πιο απλό και λιτό από τον ναό, βασικά ήταν σαν ένα μεγάλο πλάτωμα περιστοιχισμένο από κολώνες. Το πάτωμα στρωμένο από κουτσουλιές, από τα πουλιά που κάθονταν και κούρνιαζαν στην οροφή. "Το να μας βάζετε να βγάζουμε τα παπούτσια μας σας μάρανε, τις κουτσουλιές δεν κάθεστε να τις καθαρίσετε!", σκέφτηκα. Τι θα κάναμε χωρίς τα ποδονάρια!

Η επίσκεψη στο τέμενος τελείωσε γρήγορα, άλλωστε δεν έλεγε και τίποτα. Γυρίσαμε στην αυλή να πάρουμε τα παπούτσια μας, εγώ άργησα και έμεινα λίγο πίσω. Όλοι οι άλλοι είχαν βάλει ήδη τα παπούτσια τους και προχωρήσει μπροστά. Μόνη μου εγώ στην αυλή, κάθισα κάτω από το δέντρο στο πέτρινο παρτέρι να βάλω τα παπούτσια μου.

Και εκεί που βάζω τα παπούτσια μου, γυρνάω το κεφάλι μου αριστερά και τι να δω…

Μια κατσίκα, ανεβασμένη κι αυτή στο παρτέρι δίπλα μου, να βόσκει το χορτάρι που φύτρωνε γύρω από το δέντρο. Μια κατσίκα ντυμένη με ένα τζιν μπουφάν… Το μπουφάν περασμένο γύρω από την πλατούλα της, τα μανίκια περασμένα στα μπροστινά της πόδια, η κοιλίτσα της γυμνή…

Έμεινα αποσβολωμένη να κοιτάω δίπλα μου, με το χέρι να έχει παγώσει καθώς βάζει το παπούτσι…

"Είμαι στην Ινδία, στην αυλή ενός τεμένους κάτω από ένα δέντρο, βάζω τα παπούτσια μου, και δίπλα μου βόσκει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν".

Έμεινα να κοιτάω δίπλα, με τον χρόνο να έχει παγώσει στη στιγμή.

"Δίπλα μου βόσκει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν.", να λέω και να ξαναλέω μέσα μου. "Δίπλα μου βόσκει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν κι εγώ δεν έχω μηχανή να την βγάλω φωτογραφία".

"Ηρέμησε, Pel.", απάντησα μόνη μου στον εαυτό μου. "Είναι από αυτές τις στιγμές που ζει κανείς για να τις ζήσει, και να τις θυμάται, όχι για να τις βγάλει φωτογραφία".

Έμεινα για λίγο ακόμη να κοιτάω την κατσίκα, προσπαθώντας να βγάλω φωτογραφία με την μνήμη μου, για να θυμάμαι τη στιγμή. Την κοίταξα ένα δευτερόλεπτο, δύο δευτερόλεπτα. Έπρεπε όμως να φύγω, οι άλλοι είχαν προχωρήσει μπροστά. Έβαλα το παπούτσι μου, κοίταξα άλλη μια φορά την κατσίκα και σηκώθηκα να φύγω.

Έξω στην είσοδο με περίμενε ο φίλος μου, του λέω "Εκεί στην αυλή υπάρχει μια κατσίκα που φοράει τζιν μπουφάν". Ναι, μου λέει, την είδα.

Και τότε γυρνάμε το κεφάλι στην είσοδο και τι να δούμε;

Τον Ινδούλη στην βάση της σκάλας, να δίνει πίσω στη γιαγιά τη φωτογραφική μηχανούλα που είχε ξεχάσει ν' αφήσει στο πούλμαν… Κοιτιόμαστε με τον φίλο μου, συνεννοούμαστε με τα μάτια, και τρέχω κάτω στη γιαγιά:

- "Εκεί πάνω, στην αυλή, υπάρχει μια κατσίκα με τζίν μπουφάν".

- "Ναι", μου λέει η γιαγιά, "την είδα, αλλά δεν μπορώ να ανέβω τη σκάλα να την βγάλω φωτογραφία."

- "Μην ανησυχείτε, δώστε μου τη μηχανή και θ' ανέβω εγώ να την βγάλω!"

Μου δίνει η γιαγιά τη μηχανή, αρχίζω εγώ να ανεβαίνω τρέχοντας τη σκάλα. Μπαίνω στην αυλή, πουθενά η κατσίκα. Ξαναβγαίνω, μου λέει ο φίλος μου "Να' την, από εκεί". Γυρνάω και βλέπω την κατσίκα να κατεβαίνει χοροπηδώντας τη σκάλα. Αρχίζω να τρέχω πίσω από την κατσίκα, τρομάζει η κατσίκα κι αρχίζει να πηδάει τα σκαλοπάτια τρία τρία. Μπροστά η κατσίκα, από πίσω εγώ. Να κατεβαίνω τρέχοντας τη σκάλα, η κατσίκα να το' χει βάλει στα πόδια. Να βλέπω με την άκρη του ματιού μου παιδιά να ξεπετάγονται από τις γύρω μάντρες και να αλαλάζουν, να τρέχουν κι αυτά από πίσω να δούνε το θέαμα, με την τρελή τουρίστρια που κυνηγάει την κατσίκα τους, χωρίς προφανή γι' αυτούς λόγο.

Ώσπου φτάνουμε την βάση της σκάλας, η κατσίκα πάει και μπαίνει σε έναν σταύλο και σταματάει, δεν έχει παραπέρα να πάει. Καρφώνει τα πόδια στο έδαφος και αρχίζει έντρομη να βελάζει. Τα παιδιά να έχουν σκαρφαλώσει στις γύρω μάντρες και να περιμένουν, να παρακολουθούν…

Κοιτάζω την κατσίκα, πλησιάζω αργά αργά, γονατίζω και κλικ… Φωτογραφίζω την κατσίκα. Σηκώνομαι. Τα παιδιά να γελάνε και να σκουντούνται μεταξύ τους, να κοροϊδεύουν την τρελή που πήρε από πίσω την κατσίκα τους για να την φωτογραφίσει. Τι παράξενο είχε άλλωστε η κατσίκα τους για να θέλει κανείς να την φωτογραφίσει;;;

Γύρισα την πλάτη, έφυγα, ανέβηκα τη σκάλα, συνάντησα τον φίλο μου.

"Την έβγαλες;"

"Την έβγαλα".

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mikrh tsopana]

Και πολύ καλά κάνεις! Πολυλογάδες και πολυλογούδες θέλουμε σε αυτό το φόρουμ. Εντυπωσιακότατος ο τίτλος εντυπωσιακότατος κι ο προορισμός. Τα συγχαρητήριά μου!!!!!!!!

 

[Pel]

Επειδή ήταν η πρώτη φορά που ταξιδεύαμε και οι δυο μας σε χώρα "μη δυτικού πολιτισμού" και επειδή πολλά ακούγονται για τις συνθήκες και δυσκολίες ενός ταξιδιού στην Ινδία, είπαμε να το κάνουμε πιο εύκολο για τους εαυτούς μας και να πάμε με οργανωμένο γκρουπ.

Διαλέξαμε ένα ελληνικό γραφείο, το οποίο αποδείχθηκε εξαιρετικό και στην οργάνωση, και στις παροχές, και στην τιμή. Ένας εκπληκτικός Έλληνας ξεναγός, με τρελή αγάπη και άπειρες γνώσεις για την Ινδία. Ένα γκρουπ με περίπου 25 άτομα, άλλοι συμπαθείς και άλλοι περισσότερο συμπαθείς, πάντως κανείς ενοχλητικός. Μια χώρα πανέμορφη, και τόσο διαφορετική από αυτό που γνωρίζαμε μέχρι τότε, σίγουρα εμπειρία ζωής. Η εποχή άκρως κατάλληλη, ο δικός τους χειμώνας που σήμαινε θερμοκρασίες περίπου 20 βαθμούς το πρωί και περίπου 13 το βράδυ.
Εάν είχαμε πάει μόνοι μας πιθανώς να είχαμε πληρώσει συνολικά λιγότερο, αλλά το οργανωμένο γκρουπ σου έδινε την δυνατότητα να κινείσαι γρήγορα και με ασφάλεια, χωρίς να ψάχνεσαι και είναι βέβαιο ότι μόνοι μας σε 15 ημέρες δεν θα είχαμε δει τόσα πράγματα όσα είδαμε με αυτόν τον τρόπο. Και είναι βέβαιο επίσης ότι δεν θα είχα "πείσει" να πάμε μόνοι μας! Τόσο κόπο έκανα να πείσω για το ίδιο το ταξίδι, ας μην χρειαστεί να πείσω και για τον τρόπο ταξιδίου!

Στην ιστορία αυτή δεν θα σταθώ σε περιγραφές μνημείων κτλ. Πρώτον, δεν τα θυμάμαι με λεπτομέρειες, μπορεί κανείς να τα βρει μόνος του εύκολα στο ίντερνετ, και αν τα έγραφα, θα τα αντέγραφα κι εγώ τώρα από το ίντερνετ. Δεύτερον, νομίζω ότι το σημαντικότερο σε αυτή τη χώρα δεν είναι τα μνημεία, αλλά ο λαός. Είναι η τερατώδης διαφορά νοοτροπίας, αντίληψης της ζωής και της καθημερινότητας. Μπορεί ταξιδεύοντας με οργανωμένο γκρουπ (και στην πραγματικότητα, σε μια "χρυσή φούσκα" όπως την ονόμαζα) να έχασα πολλές ευκαιρίες αλληλεπίδρασης με τους ντόπιους που κερδίζει κάποιος ταξιδεύοντας μόνος. Αλλά ήταν σίγουρα πιο εύκολο και πάλι θέλω να πιστεύω ότι κατάφερα να κερδίσω κάποιες εμπειρίες και γνώσεις, τις οποίες θα προσπαθήσω να καταγράψω εδώ!

Αναχώρηση λοιπόν 22.12.2015 και επιστροφή 04.01.2016. Πρώτη στάση Βομβάη (με Turkish Airlines, μέσω Κωνσταντινούπολης), στη συνέχεια Βαρανάσι, Κατζουράχο, Όρτσα, Άγκρα, Τζαιπούρ, Δελχί, και από εκεί πίσω Αθήνα, πάλι μέσω Κωνσταντινούπολης.

Ρυθμοί τρελοί, ξυπνούσαμε πολύ πρωί όπου τρώγαμε πρωινό στο ξενοδοχείο για να μας κρατήσει όλη μέρα, όλη μέρα στο δρόμο νηστικοί με ό,τι προμήθειες είχε κανείς από Αθήνα (δεν ξέρω για άλλους, αλλά δεν νομίζω ότι θα τολμούσα να αγοράσω κάτι απ' έξω), γυρνούσαμε νωρίς το βράδυ για να φάμε σαν να μην υπάρχει αύριο, και να κοιμηθούμε μην αντέχοντας καν από την κούραση να διανοηθούμε να βγούμε έξω για βόλτα μόνοι μας (εκτός από μία φορά, όπου έζησα μια από τις πλέον ανεπανάληπτες εμπειρίες στη ζωή μου...).

 

[Pel]

22.12.2015 - 23.12.2015
Η πτήση από Αθήνα έφευγε το μεσημέρι και, με ενδιάμεσο σταθμό την Κωνσταντινούπολη, έφτανε στην Βομβάη στις 5 το πρωί της επόμενης μέρας. Επειδή η δεύτερη πτήση ήταν βραδυνή, οι περισσότεροι στο αεροπλάνο κοιμήθηκαν... και αποδείχθηκε ότι έπραξαν εξαιρετικά, διότι εμείς παρασυρθήκαμε να βλέπουμε όλο το βράδυ ταινίες, με αποτέλεσμα να φτάσουμε άυπνοι.

Άφιξη στην Βομβάη, όπου η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα ήταν Ινδός αχθοφόρος να φοράει στο λαιμό μια κίτρινη πετσέτα για κασκόλ. Γενικά στην Ινδία, όπως διαπίστωσα τις επόμενες μέρες, φοράς και μετακινείσαι με τα πάντα. Δεν υπάρχουν στεγανά, δεν υπάρχουν στερεότυπα στο τι χρησιμοποιείς για ποιον σκοπό. Χρησιμοποιείς ό,τι έχεις για ό,τι τύχει να χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή. Ιδίως, όπως μας εξήγησε ο ξεναγός, για τον χειμώνα τους δεν είναι ιδιαίτερα προετοιμασμένοι, γιατί ξέρουν ότι θα διαρκέσει λίγο. Ζουν όπως όπως κάνοντας υπομονή να περάσει το κρύο. Αυτό ισχύει και για τα ρούχα , αλλά και για τα παντός είδους ΙΧ. Ό,τι έχεις, ζεύεις. Εκτός από τα γνωστά τουκ τουκ κτλ, είδα σε κεντρικές λεωφόρους κάρα να τα σέρνουν καμήλες, άλογα, βουβάλια. Ένα βράδυ στην Άγκρα μέσα από το πούλμαν, είδα μια τάβλα πάνω σε ρόδες πάνω στην οποία καθόταν Ινδός, να την σέρνουν δύο άσπρες κατσίκες, δεμένες από τον λαιμό με αλυσίδα. Δυστυχώς, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε όλοι στο γκρουπ τι είδαμε, είχε περάσει και κανείς δεν πρόλαβε να το βγάλει φωτογραφία...

Βγαίνουμε λοιπόν από το αεροδρόμιο σε μια αυλή όπου μας περιμένει το πούλμαν να μας πάει στο ξενοδοχείο. Περιμένουμε έξω από το πούλμαν στο κρυάκι για ώρα μέχρι να μας ανοίξει κάποιος την πόρτα να μπούμε, για ώρα δεν ερχόταν κανείς. Τελικά ανακαλύψαμε ότι η πόρτα ήταν ανοιχτή... από την αριστερή μεριά του πούλμαν... εμείς περιμέναμε τόση ώρα στα δεξιά...

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο την ώρα που χάραζε... Το ξενοδοχείο μεγαθήριο, δίπλα ακριβώς μεσοτοιχία μια παραγκούπολη που μόλις ξυπνούσε... Ως τότε τα είχα δει μόνο σε ταινίες, η μικρή Pel ανακαλύπτει τον κόσμο...

Ενημερωθήκαμε από τον ξεναγό ότι είχαμε στη διάθεσή μας 2 ολόκληρες ώρες για "ξεκούραση" στο δωμάτιο, πριν φύγουμε για να γνωρίσουμε την πόλη... Άυπνοι εμείς, τότε καταλάβαμε ότι κάτι παραπάνω ξέρανε όσοι κοιμόντουσαν στο αεροπλάνο... Το ξενοδοχείο πραγματικό παλάτι.

Αποδείχθηκε τις ημέρες που ήμασταν εκεί ότι τα αστέρια των ξενοδοχείων στην Ινδία είναι κάτι σχετικό. Τα ίδια αστέρια στην Βομβάη αντιστοιχούσαν σε ένα παλάτι, στο Βαρανάσι πάλι αναρωτιόσουν αν είναι έτσι το "καλό" ξενοδοχείο, πώς θα είναι το κακό...

Μετά την "ξεκούραση" και κρατώντας με το ζόρι τα μάτια μας ανοιχτά, μπήκαμε στο πούλμαν με πρώτο σταθμό το σπίτι του Γκάντι. Οι πρώτες εικόνες μέσα από το πούλμαν έδειξαν μια πόλη αρκετά καθαρή, με πολλά μοντέρνα κτήρια και ουρανοξύστες, αλλά και παραγκουπόλεις και μισογκρεμισμένα κατοικημένα σπιτάκια, όλα μαζί το ένα δίπλα στ' άλλο. Για την Ινδία των αντιθέσεων αποδείχθηκε ότι η Βομβάη ήταν μια πολύ καλή εισαγωγή, αλλά μόνο μια μικρή "ταπεινή" εισαγωγή... Θα παραθέσω μερικές φωτογραφίες αλλά θα προειδοποιήσω από τώρα ότι, εκτός ότι όλες τραβήχτηκαν με φωτογραφική κινητού, σε κάθε περίπτωση δεν είναι άψογες γιατί (μεταξύ άλλων) τραβιόντουσαν εν κινήσει μέσα από το πούλμαν. Πάντως, αρκούν για να δώσουν μια εικόνα του τι αντικρύζαμε.

Φωτογραφίες από το σπίτι του Γκάντι δεν έχω, νομίζω ότι φταίει ότι κοιμόμασταν όρθιοι...

Επόμενη στάση ένα πάρκο, όνομα δεν θυμάμαι, θα σας γελάσω, πάντως από αυτό έχω φωτό! Εκείνη τη στιγμή το διέσχιζε μια ομάδα από κοριτσάκια που μόλις είχαν τελειώσει το σχολείο.

Επόμενη στάση το μουσείο του Πρίγκιπα της Ουαλίας. Καθ' οδόν, η πρώτη μας εικόνα από αγελάδες ελευθέρας βοσκής (στραβή, αλλά είπαμε, εν κινήσει!)

και από κυριλέ καφετέριες:

Φωτό από το μουσείο δεν βάζω, γιατί δεν έχω καμία της προκοπής. Μάλλον δεν μας ενδιέφεραν πολύ τα μουσεία, κοιμόμασταν και όρθιοι... Άλλωστε, είπαμε, γράφω αυτά που μου έκαναν εντύπωση!

Στο τέλος της ημέρας ο ξεναγός αποφάσισε να μας πάει κάπου εκτός προγράμματος, σε ένα τζαμί ονόματι Haji Ali Dargah, χτισμένο σε ένα νησάκι που ενώνεται με την στεριά με μια στενή λωρίδα γης, από την μια πλευρά της οποίας βρίσκονται στημένοι διάφοροι υπαίθριοι πάγκοι.

Κάνω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι η Βομβάη βρέχεται από την αραβική θάλασσα, η οποία μάλιστα στο σημείο εκείνο δημιουργεί έναν κολπίσκο κατά μήκος του οποίου είναι χτισμένη η πόλη, η οποία για τον λόγο αυτόν έχει μια πανέμορφη περατζάδα.

Όμορφη εικόνα, όχι τόσο ξένη σε εμάς. Αυτό όμως που εγώ είχα συνηθίσει στα ελληνικά θαλασσινά τοπία είναι να συνοδεύονται από άσπρους γλάρους. Εκεί δεν έχει γλάρους. Έχει κοράκια. Μαύρα αμέτρητα κοράκια, που τριγυρνάνε σε σμήνη, κάθονται ήσυχα δεξιά και αριστερά και γενικά τριγυρνάνε αμέριμνα.

Αυτό που επίσης δεν μπορούσα να αντιληφθώ με το φτωχό μου μυαλό είναι γιατί στις πολυκατοικίες υπήρχαν κάγκελα σε όλα τα παράθυρα σε πολύ μεγάλα ύψη (τύπου μέχρι 10ο όροφο - πιο πάνω τα κάγκελα σταματούσαν). Υπέθεσα ότι είναι για τους κλέφτες, αν και μου φαινόταν πολύ ψηλά για να φτάσει κάποιος αλλά πάλι, λέω, τι άλλο να είναι; Ο ξεναγός μας έδωσε την απάντηση: για να μην μπαίνουν οι μαϊμούδες... Αν είσαι Ινδός και σου μπει μαϊμού στο σπίτι, δεν μπορείς να την πειράξεις, πρέπει να περιμένεις να βγει μόνη της.

Και μετά από αυτήν την εκτενή παρένθεση, συνεχίζω με το Haji Ali Dargah. Για να φτάσουμε εκεί το πούλμαν μας άφησε στην αρχή της στενής λωρίδας, για να περπατήσουμε ως το τζαμί. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που στην πραγματικότητα ήρθαμε σε επαφή με την Ινδία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ανεβοκατεβαίναμε στο πούλμαν βλέποντας μουσεία και παρατηρώντας την ζωή από το παράθυρο. Τι είδα λοιπόν; Είδα αυτό που είχα ακούσει για τα χρώματα, τις μυρωδιές και την βρώμα της Ινδίας, αλλά και πολλά άλλα που δεν είχα φανταστεί.

Η λωρίδα γης που οδηγεί στο τζαμί:

Είδα υπαίθριους πωλητές:

Πετάχτηκα πάνω από την έκπληξη όταν την ησυχία διέκοψε ένα μακρόσυρτο Αλλάχου Άκμπαρ δίπλα στ' αυτί μου, από τον κύριο εδώ που μετά κάθισε ήσυχα στο σκαλοπατάκι:

Είδα την θέα της πόλης από την άλλη πλευρά του κόλπου, και τα σκουπίδια σε ζούμ (που δεν φαίνονταν ως τότε από μακριά):

Είδα υπαίθριους πάγκους φαγητού:

και το πλύσιμο των πιάτων ακριβώς πίσω από τον συγκεκριμένο πάγκο φαγητού:

και είδα το τζαμί από μακριά καθώς πλησιάζαμε περπατώντας:

Και είδα και κάτι ακόμα:

Όσο προχωρούσαμε με τον φίλο μου κατά μήκος της λωρίδας, μου λέει ξαφνικά:
- "Έχεις συνειδητοποιήσει ότι όλοι σε κοιτάνε;"
- Του λέω, "Όχι, τι εννοείς;"
- "Δεν υπάρχει άντρας που να περνάει και να μην σε κοιτάει. Να, κράτα μου το χέρι και θα σου το σφίγγω κάθε φορά που σε κοιτάει κάποιος."
Συνεχίσαμε να προχωράμε και καταλήξαμε να μου σφίγγει το χέρι ανά δευτερόλεπτο.
"Να, μου λέει, αυτός σκόνταψε κιόλας!" (ήταν ένας που πέρασε από δίπλα και έμεινε με το κεφάλι γυρισμένο μέχρι που κάπου παραπάτησε και έπεσε).

Τι κατάλαβα τότε;

Στην Ινδία, όπως και συχνά σε πολλές χώρες, ιδεατό στην "ομορφιά" θεωρείται το πιο σπάνιο. Εκεί που γενικά ο πληθυσμός είναι σκουρόχρωμος, ιδεατό είναι το άσπρο δέρμα, τα ξανθά μαλλιά κτλ. Γι' αυτό και είδα σε πολλές διαφημίσεις στο δρόμο να διαφημίζουν κρέμες αμφίβολης σύνθεσης που σου ξανοίγουν το δέρμα, και σου δείχνουν πώς ήσουν πριν και πώς θα είσαι μετά. Εγώ είμαι γενικά ανοιχτόχρωμη, έτυχε κι εκείνη την ημέρα να φοράω ένα άσπρο μπουφανάκι, οπότε ξεχώριζα φαίνεται γι' αυτούς σαν τη μύγα μες στο γάλα. Αυτό επαληθεύθηκε και όταν φτάσαμε στο τέμενος όπου δέχτηκα άπειρες προτάσεις από Ινδούς άντρες και γυναίκες να φωτογραφηθούν μαζί μου, ενώ οι γυναίκες μου έδιναν να αγκαλιάσω τα παιδιά τους για να με βγάλουν με αυτά φωτογραφία...

Εδώ ετοιμάζεται να μου το δώσει:

Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε και τις επόμενες ημέρες, όπου γενικότερα ήμουν πολύ δημοφιλής στον ντόπιο πληθυσμό και είτε μου ζητούσαν να βγω φωτογραφία μαζί τους, είτε αντιλήφθηκα και ορισμένες φορές να με βγάζουν κρυφά με στραβή κάμερα που δήθεν βγάζει κάτι άλλο! (κοίτα να δεις σουξέ! ).

Πάντως, πέρα από την πλάκα, εκεί συνειδητοποιείς αυτό που ακούς για την θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία. Φόβο δεν ένιωσα ποτέ, άλλωστε ήμουν συνέχεια με γκρουπ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με σταματούσαν για φωτογραφίες κυρίως άντρες και κυρίως όταν τύχαινε να είναι μακριά ο φίλος μου. Μία φορά που έτυχε να στρίψω λάθος σε έναν δρόμο στην Βομβάη και απομακρυνθήκαμε, με πήρε ένας από πίσω και μουρμούριζε "I will f*** you", χωρίς όμως να κάνει κάποια κίνηση. Όταν όμως έβλεπαν να συνοδεύεσαι από άντρα, ήταν πιο μαζεμένοι. Φαντάζομαι ότι στα μάτια τους έβλεπαν ότι "ανήκεις σε κάποιον". Αντιθέτως, πάμπολλες φορές που ήμουν μαζί με τον φίλο μου, του έκαναν χειρονομίες επιδοκιμασίας, του έκλειναν το μάτι, του σήκωναν τον αντίχειρα επιδοκιμαστικά και τέτοια. Όπως έλεγε ο φίλος μου, "νιώθω ότι ένα δισεκατομμύριο Ινδοί θέλουν την κοπέλα μου". Δεν θεωρώ ότι όλο αυτό οφείλεται σε δική μου δήθεν εκθαμβωτική εξωτερική εμφάνιση. Πιστεύω ακράδαντα ότι έχει να κάνει με το διαφορετικό, το άσπρο δέρμα και το καστανόξανθο μαλλί που γι' αυτούς είναι σπάνιο και ως εκ τούτου εξιδανικευμένο, σε συνδυασμό με την γενικότερη αντίληψή τους για την υποδεέστερη έως ανύπαρκτη αξία της γυναίκας στην κοινωνία. Ο ξεναγός μας περιέγραφε πώς σκοτώνουν τα κορίτσια όταν γεννιούνται ιδίως στις πιο φτωχές επαρχίες, γιατί είναι ένα βάρος για την οικογένεια, με μεθόδους όπως πνιγμούς, θάψιμο των βρεφών ζωντανών και άλλα που δεν ακούσαμε μέχρι τέλους γιατί τον διακόψαμε. Εξ ου και οι βιασμοί που ακούμε κάθε τόσο, όπου στις φτωχές επαρχίες οφείλονται μεταξύ άλλων και στην τρομερή δυσαναλογία αντρών-γυναικών. Δεν βρίσκουν γυναίκες να παντρευτούν, διότι οι περισσότερες σκοτώθηκαν κατά τη γέννησή τους...

Και θα κλείσω την εξιστόρηση της σημερινής ημέρας με μια ιστορία από τα παλιά:

Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου ήταν για δουλειά στην Ινδία. Τον παίρνουν τότε τηλέφωνο από το ελληνικό γραφείο και λένε στο ινδικό πρακτορείο να τον ενημερώσει ότι γεννήθηκα. Πάει τότε ο Ινδός και λέει στον πατέρα μου:
- "I have bad news for you"...
Σκέφτεται τότε ο πατέρας μου, πάει, κάτι έπαθε η γυναίκα μου...
- Και συνεχίζει ο Ινδός: "You have another daughter"...

.

 

[Pel]

24.12.2017
Η δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας βρήκε και πάλι στην Βομβάη.

Πρώτη στάση το νησί Ελεφαντίνη (Elephanta Island), το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου μιας ώρας με καραβάκι από την ακτή, μέσα στον ίδιο κόλπο. Το όνομα δόθηκε από Πορτογάλους εξερευνητές που το πρώτο που αντίκρυσαν όταν αποβιβάστηκαν ήταν ένας μονόλιθος λαξευμένος σε σχήμα ελέφαντα. Τους άρεσε λοιπόν και είπαν... να τον πάρουν σπίτι, αλλά στο δρόμο τους έπεσε στη θάλασσα. Σήμερα διαβάζω ότι φυλάσσεται σε μουσείο της Βομβάης, σε τι κατάσταση δεν ξέρω.

Ξυπνήσαμε πολύ πρωί και καθ' οδόν είδαμε πάλι τον όμορφο κόλπο, με τα χρώματα του πρωινού:

Για όποιον θέλει να χάσει βάρος και πόντους, έχω να προτείνω το καλύτερο μαγαζί:

Το καραβάκι για το νησί φεύγει από την Πύλη της Ινδίας. Απέναντί της βρίσκεται στο γνωστό και πολυτελές Taj Mahal Palace Hotel που το 2008 βρέθηκε στο επίκεντρο επίθεσης από τρομοκρατική ομάδα πακιστανικής προελεύσεως, που κατέληξε σε 31 νεκρούς μόνο στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο. Επιθέσεις έγιναν ταυτόχρονα και σε πολλά άλλα κτήρια με απολογισμό περίπου 165 νεκρούς.

Η Πύλη της Ινδίας και το ξενοδοχείο όπως φαίνονται μέσα από το καράβι:

και το ξενοδοχείο μέσα, που μπήκαμε από περιέργεια για μισό λεπτό:

Το νησί είναι γνωστό για τα ιερά και αγάλματα του 9ου αιώνα που είναι χτισμένα-λαξευμένα μέσα σε σπηλιές.

Δεν ανεβάζω πολλές φωτό, καλύτερες θα βρείτε στο ίντερνετ. Άντε μία, ενδεικτικά!

Και κάπου μέσα σε όλα, και ο ιερός φαλλός του Σίβα, σύμβολο γονιμότητας:

Ωραίο το νησάκι, αλλά τουριστικό. Επόμενη στάση, η αγορά Crawford.

Εικόνες Ινδίας. Και γενικά... πολύς ύπνος...

και ξύρισμα...

Επόμενη στάση: Dhobi Ghat. Γνωστή παραγκογειτονιά όπου οι κάτοικοι κάνουν open-air μπουγάδα, κυρίως ξενοδοχείων και νοσοκομείων, και υιοθετούν ένα δικό τους σύστημα ταξινόμησης των ρούχων χωρίς τήρηση γραπτού αρχείου, που παρόλα αυτά τους κάνει να μην μπερδεύουν ποτέ ποιο ρούχο είναι ποιου. Δεν μπορείς να πλησιάσεις περισσότερο γιατί προσβάλλονται.

Αυγουλάκι κανείς;;;

Η νύχτα πέφτει και εμείς αποχαιρετούμε την Βομβάη, που μας χαρίζει ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα

Στο ξενοδοχείο όμως μας περιμένει μια έκπληξη! Πρώτον, είναι παραμονή Χριστουγέννων. Το είχαμε ξεχάσει τελείως, άλλωστε σε αυτήν την πόλη τι να σου θυμίσει Χριστούγεννα; Φρόντισαν όμως να μας το θυμίσουν οι σερβιτόροι:

και ο μπουφές:

Η Ελλάδα βέβαια είναι παντού:

Έκπληξη δεύτερη! Στο ξενοδοχείο γίνεται γάμος, και ο ξεναγός κανονίζει να παρευρεθούμε όσοι θέλουμε. Και όχι μόνο είμαστε ευπρόσδεκτοι, αλλά φαίνεται ότι τους κάνουμε και εξαιρετική τιμή που βρισκόμαστε εκεί! Όπως πληροφορηθήκαμε, η τελετή γίνεται σε κλειστό κύκλο και ανοιχτή είναι μόνο η δεξίωση. Μπήκαμε λοιπόν στην αίθουσα της δεξίωσης (οι καλεσμένοι με τα καλά τους, εμείς με το τζιν και το πουλόβερ που φοράμε από το πρωί...), μπαίνει και σε λίγο το ζευγάρι και τι να δούμε; Βασικά... δεν γύρισε κανείς. Όλοι μιλούσαν και όλοι εξακολουθούσαν να μιλάνε, με γυρισμένες πλάτες και ατάραχη αδιαφορία. Τι μπήκε ο σερβιτόρος να κεράσει καναπεδάκια, τι το ζευγάρι που παντρεύτηκε, το ίδιο και το αυτό. Το ζευγάρι ανέβηκε... στη σκηνή και άρχισε να χαιρετάει και να βγάζει φωτογραφίες. Στο δρόμο χαιρέτησε και εμάς με χειραψία, διότι είπαμε, τους κάναμε τεράστια τιμή που ήμασταν εκεί ντυμένοι σαν μην πω. Το νυφικό πάντως υπερπαραγωγή.

Και όλη η οικογένεια μαζί:

Πάντως από τη γλώσσα του σώματος μεταξύ του ζευγαριού καταλάβαινες ότι αυτοί οι άνθρωποι παίζει να ήταν και η πρώτη φορά που συναντήθηκαν σήμερα. Οι γάμοι στην Ινδία κανονίζονται από τις οικογένειες, με βάση τα αστέρια και την ημερομηνία γέννησης του καθενός. Λίγοι γάμοι γίνονται από έρωτα, και λέγεται ότι συνήθως ναυαγούν. Τώρα, φταίνε τα αστέρια, φταίει η κακοδαιμονία που έχει φωλιάσει στο μυαλό του ζευγαριού από την ώρα που γεννήθηκαν για το τι θα συμβεί εάν δεν ταιριάζουν τ' άστρα, φταίνε οι φήμες που θέλουν αυτούς τους γάμους να ναυαγούν ενώ στην πραγματικότητα επιτυγχάνουν, δεν το ξέρω.

Πάμε να σωριαστούμε στο δωμάτιό μας. Το πρωί έχουμε ξύπνημα νωρίς και πτήση για Βαρανάσι, αρκεί να είμαστε τυχεροί και να μην έχει ομίχλη και χρειαστεί να κάνουμε την διαδρομή 15 ώρες οδικώς (και λίγες λέω). Ο ξεναγός μας λέει ότι ακόμα από Ινδία δεν έχουμε δει τίποτα, και ότι τώρα αρχίζει η πραγματική Ινδία...

 

[Pel]

Μόλις βρήκα και την φωτό με την κρέμα που σε ασπρίζει! Το ήξερα ότι κάπου είχα τραβήξει μια τέτοια!

 

[babaduma]

το ξενοδοχείο μέσα, που μπήκαμε από περιέργεια για μισό λεπτό:

Τι μου θύμισε η φωτογραφία σου από τον κήπο και την πισίνα του ξενοδοχείου!

Πριν από 20 χρόνια, όταν βρισκόμασταν στη Βομβάη μια παρέα 4 ατόμων, πρώτο βράδυ είπαμε να φάμε σ' αυτό το ξενοδοχείο βραδυνό. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλά εστιατόρια που να εμπνέουν (σχετική) εμπιστοσύνη για τις συνθήκες υγιεινής στις κουζίνες τους και γενικότερα και γι αυτό είπαμε να το παίξουμε "on the safe side" και αυτό προέβαλε ως top επιλογή.

Χλίδα στο εστιατόριο (και παντού, δηλαδή), πανάκριβα κρασιά, τραπεζομάντηλα, σερβιτόροι με λιβρέες και τίγκα στους δυτικούς πελάτες. Παραγγέλνουμε τα φαγητά μας, έρχονται και ... Ω! του θαύματος, εκεί που είχε αρχίσει να τρώει την ομελέτα της η Πηνελοπίτσα, μένει με το πηρούνι μετέωρο: Μια ωραία, μεγάλη και κατσαρή μαύρη τρίχα, ξεπρόβαλε μέσα από το λαχταριστό κίτρινο της ομελέτας. Χλωμιάζει η Πηνελοπίτσα, προσπαθεί να την παρηγορήσει η Δημητρούλα "δεν πειράζει, θα παραγγείλουμε κάτι άλλο", "this is India" να λέει μισοχαμογελώντας ο Πετράκης, ο "παλιός" της παρέας που ήταν η όγδοη φορά που ταξίδευε εκεί (όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν πρωτάκια) αλλά ο γράφων δεν είχε σκοπό να το αφήσει έτσι - το αντίθετο μάλιστα, δεν θα χαλούσε μια τρίχα - και μάλιστα κατσαρή - την όμορφη βραδιά μας.

Φωνάζω τον σερβιτόρο με τη λιβρέα και με ύφος "μου-κατέστρεψες-το-χαλί-των-10.000-δολλαρίων" του δείχνω με αποτροπιασμό το πιάτο με την ομελέτα και με το άλλο χέρι βγάζω μια δημοσιογραφική ταυτότητα (που είχα από ένα περιοδικό για συλλέκτες και φιλότεχνους όπου έγραφα πότε-πότε κανένα αρθράκι) του την κολλάω στη μούρη, του λέω ότι είμαστε από το National Geographic κι ότι τους έφαγε η μαρμάγκα γι αυτό που μας συνέβη!

Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε. Χίλιους τεμενάδες και συγγνώμες ο διευθυντής του εστιατορίου, προσφορά του καταστήματος το δείπνο της βραδιάς και υποδοχές και σέρβις αντίστοιχο αυτών που παρέχονται σε πρωθυπουργούς (και άνω) τις επόμενες δύο μέρες που τρώγαμε στο εστιατόριο και απολαμβάναμε τα ποτά μας στον κήπο (εννοείται ότι δεν μέναμε εκεί - "ήταν πολλλλά τα λεφτά Χάρη").

Αυτή ήταν και η καλύτερη ανάμνησή μας από τη Βομβάη η οποία, κατά τα άλλα, δεν μας ικανοποίησε, ήταν κατώτερη του αναμενομένου και σημαντικά ακριβότερη από τις άλλες πόλεις της Ινδίας (εκτός - ίσως - της Bangalore). Ο καημένος ο Πετράκης - που την είχε "λουστεί" μια φορά ήδη - μας το είχε πει, αλλά έτσι είναι αυτά, θέλεις να έχεις και δική σου άποψη, οπότε τη "λούζεσαι" κι εσύ!

 

[koker]

Εμένα πάντως πολύ μου αρέσει η ιστορία σου γιατί είναι διαφορετική από τις άλλες... δεν θέλω να διαβάζω για μνημεία και μουσεία (τα βρίσκω και στους οδηγούς και στο ιντερνετ όπως και εσύ λές ) αλλά αυτά ...τα της καθημερινότητας, τις εικόνες που "κρατάει" κάποιος και τις εντυπώσεις του.
Περιμένω την συνέχεια.

 

[hydronetta]

Ααααχχχ αγαπημένη Ινδία, μου ξυπνά μια μπιχλονοσταλγία
Μετά φρίκης βέβαια αντίκρυσα στη φωτο το ξάδελφο πάνω στο μπουφέ, αλλά ήμαρτον Βισνού μου, τρώνε χοιρινό στα εορταστικά γκαλά τους;;; Σκάνδαλο!

 

[babaduma]

Ααααχχχ αγαπημένη Ινδία, μου ξυπνά μια μπιχλονοσταλγία
Μετά φρίκης βέβαια αντίκρυσα στη φωτο το ξάδελφο πάνω στο μπουφέ, αλλά ήμαρτον Βισνού μου, τρώνε χοιρινό στα εορταστικά γκαλά τους;;; Σκάνδαλο!

Προφανώς το χοιρινό ήταν σπέσιαλ γεύμα αποκλειστικά για τους δυτικούς πελάτες. Στην Ινδία χοιρινό τρώνε μόνο οι κατώτατες τάξεις γιατί θεωρείται (ασχέτως θρησκείας) πολύ ακάθαρτο και είναι υποτιμητικό να βρεθεί στο τραπέζι.

 

[vickokka]

Πολύ ωραία ιστορία, μπορείς να μας πεις με ποιο πρακτορείο πήγατε?

 

[varioAthens]

Ποτε δεν βαριεμαι να διαβαζω για την Ινδια....