Pel
Member
- Μηνύματα
- 752
- Likes
- 3.811
- Ταξίδι-Όνειρο
- Και πού δεν θέλω;
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
27.12.2015
Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας ήταν πιο ανθρώπινο, προέβλεπε ξύπνημα σχετικά αργά και επίσκεψη στους ναούς που μας είχαν απομείνει και μετά πολύωρη διαδρομή με πούλμαν ως την Όρτσα. Αλλά όοοοοχι για εμάς! Εμείς σαν γνήσιοι μαζοχιστές, προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε τον ξεναγό σε μια προαιρετική εκδρομή σε ένα εθνικό πάρκο, το οποίο σήμαινε να ξυπνήσουμε και πάλι αξημέρωτα, ώστε να έχουμε προλάβει να γυρίσουμε την ώρα που θα έπρεπε προγραμματισμένα να ξεκινήσουμε με το υπόλοιπο γκρουπ.
Μαζευτήκαμε περίπου 15 άτομα και κατευθυνθήκαμε προς το Εθνικό Πάρκο (Ken Gharial Sanctuary), μέσα στο οποίο μας ενημέρωσε ο ξεναγός ότι ζει και μια φυλή. Μεταξύ των 15 αυτών ατόμων ήταν και κάποιοι αθεράπευτοι φωτογραφιστές, οι οποίοι είχαν τον σούπερ εξοπλισμό (η αλήθεια είναι ότι η Ινδία είναι ο παράδεισος του φωτογράφου) και οι οποίοι όμως κατέληγαν κάποιες φορές να είναι εκνευριστικοί και γιατί σταματούσαν και καθυστερούσαν τους υπόλοιπους για να τραβήξουν τη σούπερ φωτογραφία (ενώ γκρίνιαζαν όταν καθυστερούσαν οι άλλοι), αλλά κυρίως γιατί έβγαζαν τους ντόπιους αδιάκριτα χωρίς να ρωτάνε, αντιμετωπίζοντάς τους περισσότερο σαν εκθέματα μουσείου ή ζωολογικού κήπου, παρά σαν ανθρώπινα όντα που μπορεί και να προσβάλλονταν από την αναπάντεχη φωτογραφική επίθεση. Πολλές ήταν οι φορές που εγώ απέφυγα να βγάλω φωτογραφία κάποιον από ντροπή ή χωρίς τουλάχιστον να τον ρωτήσω (αυτός καθόταν ήσυχα στην δύσκολη καθημερινότητά του, κι εγώ τούριστας θα τον απαθανάτιζα μέσα από την χρυσή φούσκα μου για να τον κοιτάω μετά από το δυτικό καθαρό ζεστό σπιτάκι μου;;; ), και ένιωθα ντροπή όταν το έκαναν κάποιοι άλλοι αδιάκριτα, χωρίς σεβασμό προς τον κακόμοιρο φωτογραφιζόμενο. Γι' αυτούς λοιπόν τους αθεράπευτους φωτογραφιστές, ένα εθνικό πάρκο με μπόνους μια φυλή να κατοικεί μέσα του, ήταν πολύ καλή φωτογραφική ευκαιρία για να πάει χαμένη.
Πολύ νωρίς το πρωί ήρθαν να μας παραλάβουν από το ξενοδοχείο μερικά τζίπ. Στο δικό μας τζιπ μπήκαμε εγώ κι ο φίλος μου, και μια γιαγιά που ταξίδευε μόνη της. Ο οδηγός αμίλητος σε όλη τη διαδρομή και μόνο δύο φορές άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει. Τη μία φορά για να ρωτήσει αν η γούνα που φορούσε η γιαγιά ήταν από αληθινό ζώο (σοκ για τον δύσμοιρο ινδουιστή να είχε σκοτωθεί ζωάκι για να ντυθεί η κυρία) αλλά, ευτυχώς γι' αυτόν, έλαβε την απάντηση ότι ήταν ψεύτικη! Και τη δεύτερη φορά όταν φτάσαμε και κατεβήκαμε από το τζιπ, οπότε και κοιτώντας με λάγνο βλέμμα ένα στυλό bic που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και εξείχε από την τσάντα μου, με ρώτησε δήθεν τυχαία "do you have a pen for my girlfriend?". Οπότε και με συνοπτικές διαδικασίες το πήρα και του το έδωσα.
Για άλλη μια φορά στο ταξίδι μας, βλέπαμε καθ' οδόν τον ήλιο να ανατέλλει:
Η είσοδος του πάρκου:
Και ο αυτόματος τρόπος ανοίγματος της μπάρας εισόδου!
Γενικά το πάρκο είχε αραιή βλάστηση και τα ζώα που είδαμε ήταν ελάχιστα. Προφανώς έχει να κάνει και το γεγονός ότι γι' αυτούς ήταν χειμώνας. Αξιοθέατο μέσα στο εθνικό πάρκο είναι ένας καταρράκτης, ο οποίος όμως είχε ελάχιστο νερό. Πάντως η θέα από ψηλά ήταν πολύ όμορφη, σε συνδυασμό με τον ουρανό που ήταν πορτοκαλί λόγω της ανατολής.
Αυτό προς μεγάλη απογοήτευση των αθεράπευτων φωτογραφιστών, εκ των οποίων ένας έσπευσε να δηλώσει "μάπα το καρπούζι". Χωρίς αυτό βέβαια να τον εμποδίζει να ζητάει από τον οδηγό του δικού του τζιν να καθυστερεί μέχρι να πετύχει την τέλεια λήψη του τάδε αγουροξυπνημένου ζώου που διακρινόταν μέσα στο δάσος, καθυστερώντας και εμάς στα υπόλοιπα τζιπ που ήμασταν πίσω του. Είπαμε, το να ταξιδεύεις με γκρουπ έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Βέβαια, ο αθεράπευτος φωτογραφιστής είχε βιαστεί να μιλήσει, διότι σύντομα φτάσαμε στο χωριό, ή καλύτερα στον "καταυλισμό", της φυλής που κατοικεί μέσα στο εθνικό πάρκο.
Πρόκειται για μια φυλή που κατοικεί με υποτυπώδεις υποδομές μέσα στο εθνικό πάρκο και αρνείται να το εγκαταλείψει, παρά τις επίμονες προσπάθειες της κυβέρνησης να τους διώξει. Αν και έχει σχολείο το κράτος δεν στέλνει δάσκαλο, δεν έχει σύστημα υγείας, οι άνθρωποι δεν είναι πολιτογραφημένοι, δεν έχουν διαβατήριο και το κράτος δεν ξέρει ποιος γεννιέται, ζει και πεθαίνει εκεί διότι δεν το ενδιαφέρει. Κάθε καλοκαίρι αποδεκατίζονται από την ελονοσία, ιδίως τα παιδιά από τα οποία κάθε καλοκαίρι μπορεί να πεθάνουν τα μισά...
Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι συνηθισμένοι στις επισκέψεις τουριστών (και στο κατιτίς που οι τουρίστες αφήνουν πίσω και το οποίο γι' αυτούς είναι πραγματικά ελπίδα επιβίωσης), διότι μας υποδέχτηκαν αμέσως και μας άνοιξαν τα σπίτι τους, στα οποία κι εμείς μπήκαμε, γεμάτοι ντροπή για την αδιακρισία μας, για να φωτογραφίσουμε.
Το κρεβάτι:
Το σαλόνι:
Η κουζίνα:
Το σχολείο που όμως δεν έχει δάσκαλο:
Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας ήταν πιο ανθρώπινο, προέβλεπε ξύπνημα σχετικά αργά και επίσκεψη στους ναούς που μας είχαν απομείνει και μετά πολύωρη διαδρομή με πούλμαν ως την Όρτσα. Αλλά όοοοοχι για εμάς! Εμείς σαν γνήσιοι μαζοχιστές, προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε τον ξεναγό σε μια προαιρετική εκδρομή σε ένα εθνικό πάρκο, το οποίο σήμαινε να ξυπνήσουμε και πάλι αξημέρωτα, ώστε να έχουμε προλάβει να γυρίσουμε την ώρα που θα έπρεπε προγραμματισμένα να ξεκινήσουμε με το υπόλοιπο γκρουπ.
Μαζευτήκαμε περίπου 15 άτομα και κατευθυνθήκαμε προς το Εθνικό Πάρκο (Ken Gharial Sanctuary), μέσα στο οποίο μας ενημέρωσε ο ξεναγός ότι ζει και μια φυλή. Μεταξύ των 15 αυτών ατόμων ήταν και κάποιοι αθεράπευτοι φωτογραφιστές, οι οποίοι είχαν τον σούπερ εξοπλισμό (η αλήθεια είναι ότι η Ινδία είναι ο παράδεισος του φωτογράφου) και οι οποίοι όμως κατέληγαν κάποιες φορές να είναι εκνευριστικοί και γιατί σταματούσαν και καθυστερούσαν τους υπόλοιπους για να τραβήξουν τη σούπερ φωτογραφία (ενώ γκρίνιαζαν όταν καθυστερούσαν οι άλλοι), αλλά κυρίως γιατί έβγαζαν τους ντόπιους αδιάκριτα χωρίς να ρωτάνε, αντιμετωπίζοντάς τους περισσότερο σαν εκθέματα μουσείου ή ζωολογικού κήπου, παρά σαν ανθρώπινα όντα που μπορεί και να προσβάλλονταν από την αναπάντεχη φωτογραφική επίθεση. Πολλές ήταν οι φορές που εγώ απέφυγα να βγάλω φωτογραφία κάποιον από ντροπή ή χωρίς τουλάχιστον να τον ρωτήσω (αυτός καθόταν ήσυχα στην δύσκολη καθημερινότητά του, κι εγώ τούριστας θα τον απαθανάτιζα μέσα από την χρυσή φούσκα μου για να τον κοιτάω μετά από το δυτικό καθαρό ζεστό σπιτάκι μου;;; ), και ένιωθα ντροπή όταν το έκαναν κάποιοι άλλοι αδιάκριτα, χωρίς σεβασμό προς τον κακόμοιρο φωτογραφιζόμενο. Γι' αυτούς λοιπόν τους αθεράπευτους φωτογραφιστές, ένα εθνικό πάρκο με μπόνους μια φυλή να κατοικεί μέσα του, ήταν πολύ καλή φωτογραφική ευκαιρία για να πάει χαμένη.
Πολύ νωρίς το πρωί ήρθαν να μας παραλάβουν από το ξενοδοχείο μερικά τζίπ. Στο δικό μας τζιπ μπήκαμε εγώ κι ο φίλος μου, και μια γιαγιά που ταξίδευε μόνη της. Ο οδηγός αμίλητος σε όλη τη διαδρομή και μόνο δύο φορές άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει. Τη μία φορά για να ρωτήσει αν η γούνα που φορούσε η γιαγιά ήταν από αληθινό ζώο (σοκ για τον δύσμοιρο ινδουιστή να είχε σκοτωθεί ζωάκι για να ντυθεί η κυρία) αλλά, ευτυχώς γι' αυτόν, έλαβε την απάντηση ότι ήταν ψεύτικη! Και τη δεύτερη φορά όταν φτάσαμε και κατεβήκαμε από το τζιπ, οπότε και κοιτώντας με λάγνο βλέμμα ένα στυλό bic που είχα πάρει από το ξενοδοχείο και εξείχε από την τσάντα μου, με ρώτησε δήθεν τυχαία "do you have a pen for my girlfriend?". Οπότε και με συνοπτικές διαδικασίες το πήρα και του το έδωσα.
Για άλλη μια φορά στο ταξίδι μας, βλέπαμε καθ' οδόν τον ήλιο να ανατέλλει:
Η είσοδος του πάρκου:
Και ο αυτόματος τρόπος ανοίγματος της μπάρας εισόδου!
Γενικά το πάρκο είχε αραιή βλάστηση και τα ζώα που είδαμε ήταν ελάχιστα. Προφανώς έχει να κάνει και το γεγονός ότι γι' αυτούς ήταν χειμώνας. Αξιοθέατο μέσα στο εθνικό πάρκο είναι ένας καταρράκτης, ο οποίος όμως είχε ελάχιστο νερό. Πάντως η θέα από ψηλά ήταν πολύ όμορφη, σε συνδυασμό με τον ουρανό που ήταν πορτοκαλί λόγω της ανατολής.
Αυτό προς μεγάλη απογοήτευση των αθεράπευτων φωτογραφιστών, εκ των οποίων ένας έσπευσε να δηλώσει "μάπα το καρπούζι". Χωρίς αυτό βέβαια να τον εμποδίζει να ζητάει από τον οδηγό του δικού του τζιν να καθυστερεί μέχρι να πετύχει την τέλεια λήψη του τάδε αγουροξυπνημένου ζώου που διακρινόταν μέσα στο δάσος, καθυστερώντας και εμάς στα υπόλοιπα τζιπ που ήμασταν πίσω του. Είπαμε, το να ταξιδεύεις με γκρουπ έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Βέβαια, ο αθεράπευτος φωτογραφιστής είχε βιαστεί να μιλήσει, διότι σύντομα φτάσαμε στο χωριό, ή καλύτερα στον "καταυλισμό", της φυλής που κατοικεί μέσα στο εθνικό πάρκο.
Πρόκειται για μια φυλή που κατοικεί με υποτυπώδεις υποδομές μέσα στο εθνικό πάρκο και αρνείται να το εγκαταλείψει, παρά τις επίμονες προσπάθειες της κυβέρνησης να τους διώξει. Αν και έχει σχολείο το κράτος δεν στέλνει δάσκαλο, δεν έχει σύστημα υγείας, οι άνθρωποι δεν είναι πολιτογραφημένοι, δεν έχουν διαβατήριο και το κράτος δεν ξέρει ποιος γεννιέται, ζει και πεθαίνει εκεί διότι δεν το ενδιαφέρει. Κάθε καλοκαίρι αποδεκατίζονται από την ελονοσία, ιδίως τα παιδιά από τα οποία κάθε καλοκαίρι μπορεί να πεθάνουν τα μισά...
Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι συνηθισμένοι στις επισκέψεις τουριστών (και στο κατιτίς που οι τουρίστες αφήνουν πίσω και το οποίο γι' αυτούς είναι πραγματικά ελπίδα επιβίωσης), διότι μας υποδέχτηκαν αμέσως και μας άνοιξαν τα σπίτι τους, στα οποία κι εμείς μπήκαμε, γεμάτοι ντροπή για την αδιακρισία μας, για να φωτογραφίσουμε.
Το κρεβάτι:
Το σαλόνι:
Η κουζίνα:
Το σχολείο που όμως δεν έχει δάσκαλο:
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0
Last edited: