Pel
Member
- Μηνύματα
- 752
- Likes
- 3.811
- Ταξίδι-Όνειρο
- Και πού δεν θέλω;
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
26.12.2015 (Μέρος Β')
Κυκλοφορεί η φήμη ότι οι Ινδοί μιλάνε αγγλικά, λόγω της ιστορικής τους σχέσης με τους Άγγλους. Πλάνη μεγάλη! Ο μέσος Ινδός δεν μιλάει αγγλικά, ενώ παίζεται αν και τι αγγλικά θα μιλάνε ακόμα κι αυτοί που ασχολούνται με τα τουριστικά επαγγέλματα. Και φυσικά, ακόμα και αν τα μιλάνε, τα μιλάνε με την ινδική προφορά που όλοι γνωρίζουμε και όλοι αγαπάμε.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Ινδία που αντιλήφθηκα ότι οι Ινδοί δεν μιλάνε αγγλικά, και ότι σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να μιλάνε, εγώ δεν τους καταλαβαίνω! Από το πρώτο κιόλας βράδυ που πήγα να συνεννοηθώ για κάτι στη ρεσεψιόν κατάλαβα ότι μου είναι αδύνατον, οπότε και τους ρώτησα τρεις φορές "τι είπατε;", για να γνέψω στο τέλος ότι κατάλαβα, από ντροπή, παρόλο που είχα καταλάβει τα μισά. Ο φίλος μου που είχε σπουδάσει χρόνια στην Αγγλία ήταν εξοικειωμένος με την προφορά Ινδών φοιτητών, εγώ όμως όχι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι από εκεί και πέρα τον έστελνα να κάνει αυτός τις συνεννοήσεις ή τουλάχιστον τον έπαιρνα πάντα μαζί, οπότε και πεταγόταν να σώσει την κατάσταση όταν έβλεπε ότι είχα τερματίσει τη δυνατότητά μου για συνεννόηση.
Ήμασταν λοιπόν στο αεροπλάνο για Κατζουράχο έτοιμοι για απογείωση, με τον Ινδό αεροσυνοδό να βγάζει μια ανακοίνωση από το μεγάφωνο κι εγώ να πασπατεύω τα περιοδικά στο μπροστινό κάθισμα.
- Πρόσεχε, μου λέει ο φίλος μου, άκου τι λέει αυτός στην ανακοίνωση.
- Ναι, του απαντάω, θα προσέξω όταν το πει στα αγγλικά.
- Μα, αγγλικά το λέει!!! ...
Κατά τα άλλα η πτήση κύλησε ομαλά (αν εξαιρέσεις ότι δεν βλέπαμε την τύφλα μας από τη νύστα) και σε μια ώρα περίπου φτάσαμε.
Μετά τον πλανήτη Βομβάη, και τον πλανήτη Βαρανάσι, καλώς ήρθατε στον πλανήτη Κατζουράχο!
Η διαφορά με τις πόλεις που είχαμε δει ήταν εμφανής, καθώς αυτή ήταν πολύ πιο καθαρή και ήρεμη.
Με το που φτάσαμε στη λίμνη, με πλησίασε ένα παιδάκι καλοχτενισμένο και καλοντυμένο, που μιλούσε καλά αγγλικά, μου έδειξε στη χούφτα του πολλά κέρματα σε ευρώ και μου ζήτησε να του τα κάνω χαρτονόμισμα των 5 ευρώ. Προς στιγμή σάστισα, αυτό που ζητούσε μου φαινόταν πολύ απλό για να του το κάνω, ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που με πλησίαζε κάποιος άγνωστος στο δρόμο χωρίς να ζητιανέψει ή να θέλει να μου πουλήσει κάτι. Από την άλλη, έχοντας στο μυαλό μου ακριβώς ότι όποιος με είχε πλησιάσει μέχρι σήμερα είχε κάτι να κερδίσει, ήμουν διστακτική και προσπαθούσα να μαντέψω την απάτη που κρυβόταν πίσω από αυτό το φαινομενικά απλό αίτημα. Να ήταν πλαστά τα κέρματα; Μα φαινόντουσαν, ευρώ ήταν.
Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ περισσότερο γιατί με τράβηξε ο φίλος μου να φύγουμε, ο οποίος στο ταξίδι αυτό γενικά είχε αναλάβει ρόλο ναυαγοσώστη και με εμπόδιζε να αγοράζω βλακείες στο δρόμο και να συναλλάσσομαι με αγνώστους. Εγώ πάντως έμεινα με την απορία του τι απάτη κρυβόταν σε αυτό το αθώο πραγματάκι που μου είχε ζητήσει το παιδί. Ρώτησα και τον ξεναγό, ο οποίος είχε την ίδια απαξιωτική αντιμετώπιση με τον φίλο μου, χωρίς όμως νομίζω να είχε κι αυτός μια εξήγηση γιατί το τι ακριβώς ήθελε το παιδί.
Τελικά, μετά από μερικές μέρες τον έλυσα τον γρίφο. Μια από το γκρουπ μας είπε τυχαία πάνω στη συζήτηση ότι σε άλλη πόλη ένα παιδί την είχε πλησιάσει και της είχε ζητήσει να του δώσει ευρώ γιατί κάνει συλλογή με ξένα νομίσματα. Όταν η ίδια πήγε να του δώσει κέρματα, το παιδί τη σταμάτησε λέγοντάς της ότι συλλέγει ... μόνο χαρτονομίσματα! Οπότε κάπως έτσι συμπληρώθηκε το παζλ του τι είχε συμβεί στη δική μου περίπτωση. Το δικό μου παιδί δεν ήταν προφανώς τόσο επιλεκτικό και δεχόταν κέρματα, και μετά έψαχνε κάποιον τουρίστα να του τα κάνει χαρτονόμισμα, ώστε μετά να μπορεί να το αλλάξει σε ρουπίες. Κανείς δεν σε πλησιάζει στην Ινδία αν δεν έχει κάτι να κερδίσει...
Το Κατζουράχο λοιπόν είναι ένα χωριό για τα ινδικά δεδομένα, με περίπου 20.000 κατοίκους, που θα είχε μείνει στην παγκόσμια αφάνεια αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν είχε ανακαλυφθεί σε αυτό ένα συγκρότημα ναών, που ως χαρακτηριστικό έχουν ότι είναι διακοσμημένοι με γλυπτά που αναπαριστούν σεξουαλικές σκηνές. Οι ναοί χτίστηκαν μεταξύ 10ου και 13ου αιώνα και ήταν αφιερωμένοι στην Ινδουιστική και Τζαϊνιστική θρησκεία. Σήμερα σώζονται περίπου 20 και προστατεύονται από την UNESCO.
Επειδή οι αναπαραστάσεις είναι πικάντικες, στο ίντερνετ μπορεί να βρει κανείς άπειρες φωτογραφίες, οπότε εγώ βάζω μόνο μερικές. Για να μοιραστώ μαζί σας τον πόνο μου, θα πω ότι δυστυχώς η ξενάγηση συνοδεύτηκε από διάφορα χασκόγελα μισο-ντροπής, κακόγουστα αστειάκια και επί τόπου προσπάθειες μίμησης των αναπαραστάσεων από κάποιους του γκρουπ, αλλά εντάξει, το να ταξιδεύεις με γκρουπ έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Το τελευταίο ελεφαντάκι είναι αδιάκριτο και έχει γυρίσει το κεφάλι να δει!
Αυτό πάλι πάτησε φρένο και δημιούργησε καραμπόλα!!!
Για αυτήν εδώ, μας είπε ο ξεναγός, λέγεται ότι "λογικό είναι να έχει σπάσει, τόσους αιώνες την κρατάει!"
Πάντως, όπως φαίνεται και από τις παραπάνω φωτογραφίες, οι ναοί αυτοί είναι εξαιρετικά δείγματα τέχνης, όπως επίσης και επίδειξη ωριμότητας μιας κοινωνίας του 10ου αιώνα, που και έχτισε ναούς δύο θρησκειών δίπλα δίπλα και αναπαρέστησε σκηνές που σήμερα άλλους τους κάνουν να χασκογελούν σαν ανήλικα.
Η ξενάγηση κράτησε αρκετές ώρες και ακόμα δεν τους είχαμε δει όλους, θα ξαναρχόμασταν αύριο το πρωί. Φύγαμε και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο.
Στον πλανήτη Κατζουράχο ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει:
Και αυτή είναι μόνο η φωτογραφία από ένα ταπεινό κινητό. Φαντάσου πώς ήταν το original!
Γενικά οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα που είδα στην Ινδία ήταν από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ και, όσο παράξενο κι αν ακουστεί, ήταν διαφορετικά απ' ό,τι στην Ελλάδα.Έχω την αίσθηση ότι ο ήλιος εκεί έκανε πιο έντονα και βαθιά πορτοκαλί και κόκκινα.
Πήγαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο και σωριαστήκαμε αλλά... ωιμέ, η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα! Έχουμε να πάμε να παρακολουθήσουμε και μια παράσταση παραδοσιακών χορών "Κανταρίγια", ό,τι κι αν είναι αυτό... Η ωριαία στάση στο δωμάτιο ήταν χειρότερη από να το να μην είχαμε σταματήσει καθόλου, οπότε, έχοντας κι εγώ η ίδια τεράστια όρεξη να γειώσω την παράσταση και να δηλώσω ότι δεν πάω, βρέθηκα τελικά να ταρακουνάω τον φίλο μου να σηκωθεί για να πάμε γιατί "μια φορά είμαστε Ινδία, ποιος ξέρει πότε θα ξανάρθουμε για να πάμε σε τέτοια παράσταση;". Με τα πολλά κατάφερα να τον σηκώσω, και πήγαμε στην παράσταση, η οποία ήταν τραγική. Δεν ξέρω αν αυτή συγκεκριμένα ήταν κακή παράσταση ή αν έτσι είναι γενικά οι καλές "ινδικές παραστάσεις". Σε κάθε περίπτωση, τα καθίσματα ήταν πάρα πολύ άνετα, αφράτα και μαλακά και στο σκοτάδι κάναμε από τους καλύτερους ύπνους, με την μουσική τύπου Bollywood να αντηχεί από τα μεγάφωνα και τα ινδικά μπαλέτα να χτυπιούνται.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, φαγητό μέχρι σκασμού και σώριασμα...
Κυκλοφορεί η φήμη ότι οι Ινδοί μιλάνε αγγλικά, λόγω της ιστορικής τους σχέσης με τους Άγγλους. Πλάνη μεγάλη! Ο μέσος Ινδός δεν μιλάει αγγλικά, ενώ παίζεται αν και τι αγγλικά θα μιλάνε ακόμα κι αυτοί που ασχολούνται με τα τουριστικά επαγγέλματα. Και φυσικά, ακόμα και αν τα μιλάνε, τα μιλάνε με την ινδική προφορά που όλοι γνωρίζουμε και όλοι αγαπάμε.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Ινδία που αντιλήφθηκα ότι οι Ινδοί δεν μιλάνε αγγλικά, και ότι σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να μιλάνε, εγώ δεν τους καταλαβαίνω! Από το πρώτο κιόλας βράδυ που πήγα να συνεννοηθώ για κάτι στη ρεσεψιόν κατάλαβα ότι μου είναι αδύνατον, οπότε και τους ρώτησα τρεις φορές "τι είπατε;", για να γνέψω στο τέλος ότι κατάλαβα, από ντροπή, παρόλο που είχα καταλάβει τα μισά. Ο φίλος μου που είχε σπουδάσει χρόνια στην Αγγλία ήταν εξοικειωμένος με την προφορά Ινδών φοιτητών, εγώ όμως όχι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι από εκεί και πέρα τον έστελνα να κάνει αυτός τις συνεννοήσεις ή τουλάχιστον τον έπαιρνα πάντα μαζί, οπότε και πεταγόταν να σώσει την κατάσταση όταν έβλεπε ότι είχα τερματίσει τη δυνατότητά μου για συνεννόηση.
Ήμασταν λοιπόν στο αεροπλάνο για Κατζουράχο έτοιμοι για απογείωση, με τον Ινδό αεροσυνοδό να βγάζει μια ανακοίνωση από το μεγάφωνο κι εγώ να πασπατεύω τα περιοδικά στο μπροστινό κάθισμα.
- Πρόσεχε, μου λέει ο φίλος μου, άκου τι λέει αυτός στην ανακοίνωση.
- Ναι, του απαντάω, θα προσέξω όταν το πει στα αγγλικά.
- Μα, αγγλικά το λέει!!! ...
Κατά τα άλλα η πτήση κύλησε ομαλά (αν εξαιρέσεις ότι δεν βλέπαμε την τύφλα μας από τη νύστα) και σε μια ώρα περίπου φτάσαμε.
Μετά τον πλανήτη Βομβάη, και τον πλανήτη Βαρανάσι, καλώς ήρθατε στον πλανήτη Κατζουράχο!
Η διαφορά με τις πόλεις που είχαμε δει ήταν εμφανής, καθώς αυτή ήταν πολύ πιο καθαρή και ήρεμη.
Με το που φτάσαμε στη λίμνη, με πλησίασε ένα παιδάκι καλοχτενισμένο και καλοντυμένο, που μιλούσε καλά αγγλικά, μου έδειξε στη χούφτα του πολλά κέρματα σε ευρώ και μου ζήτησε να του τα κάνω χαρτονόμισμα των 5 ευρώ. Προς στιγμή σάστισα, αυτό που ζητούσε μου φαινόταν πολύ απλό για να του το κάνω, ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που με πλησίαζε κάποιος άγνωστος στο δρόμο χωρίς να ζητιανέψει ή να θέλει να μου πουλήσει κάτι. Από την άλλη, έχοντας στο μυαλό μου ακριβώς ότι όποιος με είχε πλησιάσει μέχρι σήμερα είχε κάτι να κερδίσει, ήμουν διστακτική και προσπαθούσα να μαντέψω την απάτη που κρυβόταν πίσω από αυτό το φαινομενικά απλό αίτημα. Να ήταν πλαστά τα κέρματα; Μα φαινόντουσαν, ευρώ ήταν.
Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ περισσότερο γιατί με τράβηξε ο φίλος μου να φύγουμε, ο οποίος στο ταξίδι αυτό γενικά είχε αναλάβει ρόλο ναυαγοσώστη και με εμπόδιζε να αγοράζω βλακείες στο δρόμο και να συναλλάσσομαι με αγνώστους. Εγώ πάντως έμεινα με την απορία του τι απάτη κρυβόταν σε αυτό το αθώο πραγματάκι που μου είχε ζητήσει το παιδί. Ρώτησα και τον ξεναγό, ο οποίος είχε την ίδια απαξιωτική αντιμετώπιση με τον φίλο μου, χωρίς όμως νομίζω να είχε κι αυτός μια εξήγηση γιατί το τι ακριβώς ήθελε το παιδί.
Τελικά, μετά από μερικές μέρες τον έλυσα τον γρίφο. Μια από το γκρουπ μας είπε τυχαία πάνω στη συζήτηση ότι σε άλλη πόλη ένα παιδί την είχε πλησιάσει και της είχε ζητήσει να του δώσει ευρώ γιατί κάνει συλλογή με ξένα νομίσματα. Όταν η ίδια πήγε να του δώσει κέρματα, το παιδί τη σταμάτησε λέγοντάς της ότι συλλέγει ... μόνο χαρτονομίσματα! Οπότε κάπως έτσι συμπληρώθηκε το παζλ του τι είχε συμβεί στη δική μου περίπτωση. Το δικό μου παιδί δεν ήταν προφανώς τόσο επιλεκτικό και δεχόταν κέρματα, και μετά έψαχνε κάποιον τουρίστα να του τα κάνει χαρτονόμισμα, ώστε μετά να μπορεί να το αλλάξει σε ρουπίες. Κανείς δεν σε πλησιάζει στην Ινδία αν δεν έχει κάτι να κερδίσει...
Το Κατζουράχο λοιπόν είναι ένα χωριό για τα ινδικά δεδομένα, με περίπου 20.000 κατοίκους, που θα είχε μείνει στην παγκόσμια αφάνεια αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν είχε ανακαλυφθεί σε αυτό ένα συγκρότημα ναών, που ως χαρακτηριστικό έχουν ότι είναι διακοσμημένοι με γλυπτά που αναπαριστούν σεξουαλικές σκηνές. Οι ναοί χτίστηκαν μεταξύ 10ου και 13ου αιώνα και ήταν αφιερωμένοι στην Ινδουιστική και Τζαϊνιστική θρησκεία. Σήμερα σώζονται περίπου 20 και προστατεύονται από την UNESCO.
Επειδή οι αναπαραστάσεις είναι πικάντικες, στο ίντερνετ μπορεί να βρει κανείς άπειρες φωτογραφίες, οπότε εγώ βάζω μόνο μερικές. Για να μοιραστώ μαζί σας τον πόνο μου, θα πω ότι δυστυχώς η ξενάγηση συνοδεύτηκε από διάφορα χασκόγελα μισο-ντροπής, κακόγουστα αστειάκια και επί τόπου προσπάθειες μίμησης των αναπαραστάσεων από κάποιους του γκρουπ, αλλά εντάξει, το να ταξιδεύεις με γκρουπ έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Το τελευταίο ελεφαντάκι είναι αδιάκριτο και έχει γυρίσει το κεφάλι να δει!
Αυτό πάλι πάτησε φρένο και δημιούργησε καραμπόλα!!!
Για αυτήν εδώ, μας είπε ο ξεναγός, λέγεται ότι "λογικό είναι να έχει σπάσει, τόσους αιώνες την κρατάει!"
Πάντως, όπως φαίνεται και από τις παραπάνω φωτογραφίες, οι ναοί αυτοί είναι εξαιρετικά δείγματα τέχνης, όπως επίσης και επίδειξη ωριμότητας μιας κοινωνίας του 10ου αιώνα, που και έχτισε ναούς δύο θρησκειών δίπλα δίπλα και αναπαρέστησε σκηνές που σήμερα άλλους τους κάνουν να χασκογελούν σαν ανήλικα.
Η ξενάγηση κράτησε αρκετές ώρες και ακόμα δεν τους είχαμε δει όλους, θα ξαναρχόμασταν αύριο το πρωί. Φύγαμε και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο.
Στον πλανήτη Κατζουράχο ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει:
Και αυτή είναι μόνο η φωτογραφία από ένα ταπεινό κινητό. Φαντάσου πώς ήταν το original!
Γενικά οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα που είδα στην Ινδία ήταν από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ και, όσο παράξενο κι αν ακουστεί, ήταν διαφορετικά απ' ό,τι στην Ελλάδα.Έχω την αίσθηση ότι ο ήλιος εκεί έκανε πιο έντονα και βαθιά πορτοκαλί και κόκκινα.
Πήγαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο και σωριαστήκαμε αλλά... ωιμέ, η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα! Έχουμε να πάμε να παρακολουθήσουμε και μια παράσταση παραδοσιακών χορών "Κανταρίγια", ό,τι κι αν είναι αυτό... Η ωριαία στάση στο δωμάτιο ήταν χειρότερη από να το να μην είχαμε σταματήσει καθόλου, οπότε, έχοντας κι εγώ η ίδια τεράστια όρεξη να γειώσω την παράσταση και να δηλώσω ότι δεν πάω, βρέθηκα τελικά να ταρακουνάω τον φίλο μου να σηκωθεί για να πάμε γιατί "μια φορά είμαστε Ινδία, ποιος ξέρει πότε θα ξανάρθουμε για να πάμε σε τέτοια παράσταση;". Με τα πολλά κατάφερα να τον σηκώσω, και πήγαμε στην παράσταση, η οποία ήταν τραγική. Δεν ξέρω αν αυτή συγκεκριμένα ήταν κακή παράσταση ή αν έτσι είναι γενικά οι καλές "ινδικές παραστάσεις". Σε κάθε περίπτωση, τα καθίσματα ήταν πάρα πολύ άνετα, αφράτα και μαλακά και στο σκοτάδι κάναμε από τους καλύτερους ύπνους, με την μουσική τύπου Bollywood να αντηχεί από τα μεγάφωνα και τα ινδικά μπαλέτα να χτυπιούνται.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, φαγητό μέχρι σκασμού και σώριασμα...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0
Last edited: