varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.663
- Likes
- 13.748
Είχα προγραμματίσει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις 05.00, ωστόσο στις 04.30 κι ενώ έξω ήταν ακόμη μαύρη νύχτα, ξύπνησα από μουσική και τραγούδια που ακούγονταν στη διαπασών από μεγάφωνα. “Μωρέ μπράβο στους Ινδούς! Του δίνουνε και καταλαβαίνει!” σκέφτηκα, υποθέτοντας ότι πρόκειται για κάποιο ολονύχτιο φεστιβάλ. Κατεβαίνοντας να βρούμε τον ξεναγό, ρώτησα τι φεστιβάλ γινόταν. “Φεστιβάλ? Α! Όχι! Είναι εκκλησιαστική μουσική από τον διπλανό (ινδουϊστικό) ναό”. Καλά, η εκκλησιαστική τους μουσική είναι μακράν η πιο καραμπουζουκλίδικη απ’ όλων των θρησκειών...Μιλάμε για τρελό κέφι! Στο Βαρανάσι δε, που ήμουν παρούσα σε λειτουργία, έμεινα άναυδη βλέποντας ιερείς και πιστούς να τραγουδάνε, να χορεύουν, να χτυπάνε παλαμάκια και γενικά, να γίνεται ένα τζέρτζελο που σε τίποτε δεν θύμιζε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως Θεία Λειτουργία.
Ξεκινάμε για το Taj Mahal. Μέχρι κάποιο σημείο πήγαμε με το αυτοκίνητο και μετά επιβιβαστήκαμε σε battery van καθώς απαγορεύεται να προσεγγίζουν αυτοκίνητα το μνημείο για να μην μαυρίσουν με το καυσαέριό τους το άσπρο μάρμαρο. Παράλογο? Κι όμως, σε μια πόλη που τα επίπεδα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης είναι τέτοια, ώστε κάθε μέρα εκτός από την πρόγνωση του καιρού κάνουν και πρόγνωση νέφους, απαγορεύεται στα αυτοκίνητα να πλησιάσουν στο Taj… Τέλος πάντων...
Μόλις περάσαμε την πύλη και αποκαλύφθηκε μπροστά μας το Taj Mahal μείναμε άφωνοι! Όσο προετοιμασμένος και να είσαι, όσες φωτογραφίες κι να έχεις δεί, όταν φτάνεις εκεί και το αντικρύζεις μένεις εκστατικός... το μεγαλείο του απλά σε ξεπερνάει... ειδικά την ώρα της ανατολής που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου το λούζουν με ένα απίστευτο ροζ χρώμα, είναι κάτι μαγικό...
Η ιστορία γνωστή: ο ρομαντικός και αθεράπευτα ερωτευμένος Shahjahan που το έχτισε για να ταφεί η αγαπημένη του σύζυγος. Όχι ότι ήταν ματαιόδοξος και ήθελε να κάνει και μια σχετική επίδειξη πλούτου και ισχύος... Ενδιαφέρον είναι επίσης το ότι ο Shahjahan, λάτρης της συμμετρίας (και της υπερβολής) είχε σκοπό να φτιάξει στην απέναντι όχθη του ποταμού ένα ολόϊδιο μνημείο, αλλά από μαύρο μάρμαρο, για τον εαυτό του. Φαντάσου τώρα 2 Taj Mahal απέναντι-απέναντι, το ένα άσπρο και το άλλο μαύρο... Δεν θα ήταν άκρως εντυπωσιακό?
Περιηγηθήκαμε πολλή ώρα, θαυμάζοντας και ακούγοντας λεπτομέρειες για την ιστορία και την κατασκευή του. Χαζέψαμε τις ινδικές οικογένειες, τα ερωτοχτυπημένα ζευγαράκια καθώς και κάποιους νεόνυμφους που είχαν έρθει να βγάλουν τις γαμήλιες φωτογραφίες τους μπροστά στο μνημείο της αιώνιας αγάπης.
Αφού “χορτάσαμε” το Τaj Mahal, επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και αφήσαμε πίσω μας την Agra. Σειρά είχε το Fatehpur Sikri.
Το Fatehpur Sikri είναι κι αυτό δημιούργημα των Mughals. Έχτισαν μια ολοκαίνουρια πόλη με παλάτια, αυλές, λίμνες, συντριβάνια και τζαμιά με σκοπό να μεταφέρουν εκεί την πρωτεύουσά τους από την Agra. Διακυβέρνησαν λίγα χρόνια και τελικά την εγκατέλειψαν (και ξαναγύρισαν στην Agra) λόγω ανεπάρκειας νερού.
Έκτοτε, παρέμεινε μια νεκρή πόλη, αλλά άριστα διατηρημένη γι’ αυτό και περιλαμβάνεται στη Λίστα Παγκόμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Mετά το Fatehpur, πάλι επιβίβαση στο αυτοκίνητο για ένα πολύωρο ταξίδι μέχρι την Jaipur. Η διαδρομή ήταν εφιαλτική... ο λόγος γνωστός: η οδήγηση των Ινδών! Ο τρόπος που οδηγούν απλά δεν περιγράφεται. Λες και βρίσκονται σε ομαδική αποστολή αυτοκτονίας. Μάλλον πάνε γυρεύοντας μπας και αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο και επιστρέψουν με καλύτερο κάρμα... δεν εξηγείται διαφορετικά.
Μετά από 5-6 ώρες συνεχούς έκρηξης αδρεναλίνης (είπαμε...η ινδική οδήγηση), φτάσαμε επιτέλους στην Jaipur, την πρωτεύουσα τoυ Rajasthan. Αλλά είχε πια νυχτώσει...δεν μπορούσαμε και δεν αντέχαμε να κάνουμε κάτι άλλο εκτός από το να απολαύσουμε καλό φαγητό. Επιλέξαμε να πάμε σε ένα πολύ γνωστό εστιατόριο, το Niro’s, το οποίο “καυχιέται” για τους διάσημους πελάτες του και για του λόγου το αληθές, έχει κοτσάρει και φωτογραφίες τους στους τοίχους (προσωπικά, μόνο την Naomi Campbell αναγνώρισα). Το μαγαζί είναι ολίγον κιτς από άποψη περιβάλλοντος και διακόσμησης αλλά το φαγητό δεν παίζεται. Απολαύσαμε τα πεντανόστιμα ινδικά ψωμιά/πίτες ρότι και νάαν (η διαφορά τους είναι στη ζύμη), κοτόπουλο ταντούρι, κοτόπουλο μασάλα, ρύζια πουλάο και μπιριάνι (το πουλάο είναι σαν πιλάφι, ενώ το μπιριάνι είναι σαν τηγανητό), όλα συνοδεία μπύρας Kingfisher. Kαι στο τέλος, όπως συνηθίζουν στην Ινδία, μας έφεραν ένα μπολάκι μέντα και ένα μπολάκι χοντρή ζάχαρη. Τι κάνεις με αυτά? Βάζεις στη χούφτα σου λίγη από την μέντα και λίγη από τη ζάχαρη, γλύφεις και ως διά μαγείας εξαφανίζεται όλη η κάψα από τα υπερβολικά spicy φαγητά συν του ότι περιορίζεται και η ανάγκη για γλυκό!
Ώρα για ξεκούραση και ύπνο όμως! Αύριο μας περιμένει η “Ρόζ Πόλη” για να την ανακαλύψουμε...
Ξεκινάμε για το Taj Mahal. Μέχρι κάποιο σημείο πήγαμε με το αυτοκίνητο και μετά επιβιβαστήκαμε σε battery van καθώς απαγορεύεται να προσεγγίζουν αυτοκίνητα το μνημείο για να μην μαυρίσουν με το καυσαέριό τους το άσπρο μάρμαρο. Παράλογο? Κι όμως, σε μια πόλη που τα επίπεδα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης είναι τέτοια, ώστε κάθε μέρα εκτός από την πρόγνωση του καιρού κάνουν και πρόγνωση νέφους, απαγορεύεται στα αυτοκίνητα να πλησιάσουν στο Taj… Τέλος πάντων...
Μόλις περάσαμε την πύλη και αποκαλύφθηκε μπροστά μας το Taj Mahal μείναμε άφωνοι! Όσο προετοιμασμένος και να είσαι, όσες φωτογραφίες κι να έχεις δεί, όταν φτάνεις εκεί και το αντικρύζεις μένεις εκστατικός... το μεγαλείο του απλά σε ξεπερνάει... ειδικά την ώρα της ανατολής που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου το λούζουν με ένα απίστευτο ροζ χρώμα, είναι κάτι μαγικό...
Η ιστορία γνωστή: ο ρομαντικός και αθεράπευτα ερωτευμένος Shahjahan που το έχτισε για να ταφεί η αγαπημένη του σύζυγος. Όχι ότι ήταν ματαιόδοξος και ήθελε να κάνει και μια σχετική επίδειξη πλούτου και ισχύος... Ενδιαφέρον είναι επίσης το ότι ο Shahjahan, λάτρης της συμμετρίας (και της υπερβολής) είχε σκοπό να φτιάξει στην απέναντι όχθη του ποταμού ένα ολόϊδιο μνημείο, αλλά από μαύρο μάρμαρο, για τον εαυτό του. Φαντάσου τώρα 2 Taj Mahal απέναντι-απέναντι, το ένα άσπρο και το άλλο μαύρο... Δεν θα ήταν άκρως εντυπωσιακό?
Περιηγηθήκαμε πολλή ώρα, θαυμάζοντας και ακούγοντας λεπτομέρειες για την ιστορία και την κατασκευή του. Χαζέψαμε τις ινδικές οικογένειες, τα ερωτοχτυπημένα ζευγαράκια καθώς και κάποιους νεόνυμφους που είχαν έρθει να βγάλουν τις γαμήλιες φωτογραφίες τους μπροστά στο μνημείο της αιώνιας αγάπης.
Αφού “χορτάσαμε” το Τaj Mahal, επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και αφήσαμε πίσω μας την Agra. Σειρά είχε το Fatehpur Sikri.
Το Fatehpur Sikri είναι κι αυτό δημιούργημα των Mughals. Έχτισαν μια ολοκαίνουρια πόλη με παλάτια, αυλές, λίμνες, συντριβάνια και τζαμιά με σκοπό να μεταφέρουν εκεί την πρωτεύουσά τους από την Agra. Διακυβέρνησαν λίγα χρόνια και τελικά την εγκατέλειψαν (και ξαναγύρισαν στην Agra) λόγω ανεπάρκειας νερού.
Έκτοτε, παρέμεινε μια νεκρή πόλη, αλλά άριστα διατηρημένη γι’ αυτό και περιλαμβάνεται στη Λίστα Παγκόμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Mετά το Fatehpur, πάλι επιβίβαση στο αυτοκίνητο για ένα πολύωρο ταξίδι μέχρι την Jaipur. Η διαδρομή ήταν εφιαλτική... ο λόγος γνωστός: η οδήγηση των Ινδών! Ο τρόπος που οδηγούν απλά δεν περιγράφεται. Λες και βρίσκονται σε ομαδική αποστολή αυτοκτονίας. Μάλλον πάνε γυρεύοντας μπας και αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο και επιστρέψουν με καλύτερο κάρμα... δεν εξηγείται διαφορετικά.
Μετά από 5-6 ώρες συνεχούς έκρηξης αδρεναλίνης (είπαμε...η ινδική οδήγηση), φτάσαμε επιτέλους στην Jaipur, την πρωτεύουσα τoυ Rajasthan. Αλλά είχε πια νυχτώσει...δεν μπορούσαμε και δεν αντέχαμε να κάνουμε κάτι άλλο εκτός από το να απολαύσουμε καλό φαγητό. Επιλέξαμε να πάμε σε ένα πολύ γνωστό εστιατόριο, το Niro’s, το οποίο “καυχιέται” για τους διάσημους πελάτες του και για του λόγου το αληθές, έχει κοτσάρει και φωτογραφίες τους στους τοίχους (προσωπικά, μόνο την Naomi Campbell αναγνώρισα). Το μαγαζί είναι ολίγον κιτς από άποψη περιβάλλοντος και διακόσμησης αλλά το φαγητό δεν παίζεται. Απολαύσαμε τα πεντανόστιμα ινδικά ψωμιά/πίτες ρότι και νάαν (η διαφορά τους είναι στη ζύμη), κοτόπουλο ταντούρι, κοτόπουλο μασάλα, ρύζια πουλάο και μπιριάνι (το πουλάο είναι σαν πιλάφι, ενώ το μπιριάνι είναι σαν τηγανητό), όλα συνοδεία μπύρας Kingfisher. Kαι στο τέλος, όπως συνηθίζουν στην Ινδία, μας έφεραν ένα μπολάκι μέντα και ένα μπολάκι χοντρή ζάχαρη. Τι κάνεις με αυτά? Βάζεις στη χούφτα σου λίγη από την μέντα και λίγη από τη ζάχαρη, γλύφεις και ως διά μαγείας εξαφανίζεται όλη η κάψα από τα υπερβολικά spicy φαγητά συν του ότι περιορίζεται και η ανάγκη για γλυκό!
Ώρα για ξεκούραση και ύπνο όμως! Αύριο μας περιμένει η “Ρόζ Πόλη” για να την ανακαλύψουμε...
Attachments
Last edited:
