varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.474
- Likes
- 7.937
Η επόμενη μέρα μας επεφύλασσε μία από τις δυνατότερες συγκινήσεις του ταξιδιού.
Επισκεφθήκαμε μερικά χωριά Bishnoi.
Είχα διαβάσει παλιότερα για την κουλτούρα των Bishnoi και είχα στην άκρη του μυαλού μου, αν ποτέ βρεθώ στο Ρατζαστάν να μην παραλείψω να πάω σε χωριά τους.
Φτάνοντας στην Ινδία είχα πεί στο πρακτορείο ότι μας ενδιαφέρει να πάμε σε τέτοια χωριά αλλά να είναι πραγματικά και όχι τίποτα στημένα σκηνικά όπου θα περιφέρονται ντόπιοι “μασκαρεμένοι” με παραδοσιακά κοστούμια και θα ποζάρουν για φωτογραφίες δίπλα στους χαρούμενους τουρίστες, ούτε θα υπάρχουν στημένοι πάγκοι με σουβενίρ.
Αφού ξεκαθαρίστηκε ότι θα πάμε σε πραγματικά χωριά, η εκδρομή κανονίστηκε να γίνει από την Jodphur, ιδανική αφετηρία για μια τέτοια εξόρμηση μιας και οι Bishnoi ζούν στην έρημο Ταρ στην επαρχία του Ρατζαστάν.
Τι ακριβώς, όμως, είναι η φυλή των Bishnoi?
Ουσιαστικά είναι μία “σέκτα” προερχόμενη από τον Ινδουϊσμό και ζούν με απόλυτο σεβασμό απέναντι στη φύση [δεν κόβουν δέντρα, δεν σκοτώνουν ζώα κ.λ.π.] και τηρώντας αυστηρά στη ζωή τους 29 βασικούς κανόνες, όπως: δεν λένε ψέματα, δεν κλέβουν, δεν κριτικάρουν, δεν πίνουν αλκοόλ, δεν καπνίζουν, δεν αφήνουν τη γυναίκα να κουράζεται τις 5 δύσκολες μέρες του μήνα κ.λ.π.
Κυρίως ζούν με ότι παράγουν οι ίδιοι από τη γη και κάποιοι ασχολούνται με την κεραμοποιϊα, την κατασκευή χειροποίητων χαλιών κ.ό.κ.
Με πολύ περιέργεια και ανυπομονησία, επιβιβαστήκαμε στο στρατιωτικό τζιπάκι που μας περίμενε έξω από το ξενοδοχείο για να μας οδηγήσει προς την έρημο και τα χωριά των Bishnoi.
Όσο απομακρυνόμαστε από την Jodphur και κατευθυνόμαστε προς την έρημο, το τοπίο γινόταν πιο τραχύ, πιο άγριο, πιο σκονισμένο.
Στο πρώτο χωριό που σταματήσαμε πήγαμε στο σπίτι μιας οικογένειας που ασχολείται με την κεραμοποιϊα. Σε μιαν άκρη της αυλής ήταν ο παππούς-αρχηγός της οικογένειας και έφτιαχνε τσουκάλια, σε μιαν άλλη γωνιά 2-3 γυναίκες του χωριού διάλεγαν για να αγοράσουν (ή μάλλον να ανταλλάξουν με φρούτα και λαχανικά) μερικά τσουκάλια για μαγείρεμα και παραπέρα μερικά πιτσιρίκια έπαιζαν, μας κοιτούσαν και κρυφογελούσαν σα να έβλεπαν κάτι αξιοπερίεργο.
Το σπίτι αυτό (όπως και όλα τα σπίτια στα χωριά που πήγαμε) αποτελείτο από πολλές καλύβες (φτιαγμένες από λάσπη και κακά αγελάδας). Μία καλύβα για κουζίνα, άλλη για υπνοδωμάτιο, άλλη για αποθήκη, άλλη για τα ζώα (μέλη της οικογένειας και αυτά).
Στην κάθε καλύβα χωράνε μετά βίας 2 άνθρωποι. Στην καλύβα-κουζίνα υπήρχε καταγής ένα σημείο όπου άναβαν τη φωτιά και γύρω-γύρω ακουμπισμένα τα τσουκάλια του μαγειρέματος. Στην καλύβα-υπνοδωμάτιο υπήρχε ένα υποτιθέμενο στρώμα από σχοινιά και τα υπάρχοντα (ρούχα, κουβέρτες κ.λ.π.) ήταν ένας σωρός όλος κι όλος κουβαριασμένος σε μιαν άκρη. Και στην άλλη άκρη πάντα εικόνες και μικρά είδωλα των θεών του ινδουϊσμού. Τι ειρωνία! Οι Bishnoi είναι ανέγγιχτοι, άνθρωποι που η ίδια η θρησκεία τους, τους θεωρεί ασήμαντους, κι όμως αυτοί μέσα στις πρωτόγονες καλύβες τους να έχουν εικόνες και είδωλα των θεών αυτής της θρησκείας....
Ο πάτερ φαμίλιας, εξαιρετικά νέος για να έχει 16 παιδιά και δεν θυμάμαι πόσα εγγόνια, μας εξήγησε ότι (αν και παράνομο) συνηθίζουν να παντρεύονται από 11-12 ετών, οι δε σύζυγοι έχουν επιλεγεί από τους γονείς από όταν ακόμα τα παιδιά είναι 2-3 ετών. Του φάνηκε πολύ παράξενο όταν του είπαμε ότι εμείς παντρευόμαστε ανθρώπους που διαλέγουμε οι ίδιοι, ότι κάνουμε συνήθως 1-2 παιδιά και ότι στην ηλικία που αυτός είχε αρχίσει να αποκτάει εγγόνια εμείς είμαστε, συνήθως, ακόμα ανύπαντροι. Η ακόμα μεγαλύτερη έκπληξή του ήταν όταν στην ερώτηση που μας έκανε “Εσείς σε ποιά κάστα ανήκετε?” του απαντήσαμε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν κάστες.
Φεύγοντας, του ζητήσαμε να αγοράσουμε και ένα μικρό κεραμικό, έτσι για να τον θυμόμαστε και επειδή του δώσαμε παραπάνω ρουπίες από την εξευτελιστική τιμή που μας είπε (εξευτελιστική γιατί δεν ήταν συνηθισμένος σε πάρε-δώσε με τουρίστες), έτρεχε να μας προλάβει λίγο πριν επιβιβαστούμε στο τζιπ για να μας δώσει δώρο ένα πήλινο ομοίωμα του θεού που φέρνει πλούτο.
Στα επόμενα χωριά, εκτυλίχθηκαν ίδιες σκηνές...άνθρωποι απλοί που μας άνοιγαν τα σπίτια-καλύβες τους, γυναίκες χαμογελαστές που μας έδειχναν με καμάρι τα νοικοκυριά τους, με μόνο αντάλλαγμα να τους φωτογραφίσουμε και να τους δείξουμε μετά τους εαυτούς τους στις φωτογραφίες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν φεύγαμε από κάθε χωριό και αφού τα παιδιά τους, τους έδειχναν ότι τους είχαμε δώσει μερικές ρουπίες, έτρεχαν οι άνθρωποι αυτοί προς το τζιπάκι μας και, μην έχοντας τι άλλο να μας προσφέρουν, μας έδιναν φρούτα και λαχανικά να πάρουμε μαζί μας.
Τι φοβερή αντίθεση! Άνθρωποι πάμφτωχοι που ζούν χωρίς ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό και ανέσεις, άνθρωποι που αυτοσυντηρούνται από αυτά που καλλιεργούν ή στην καλύτερη περίπτωση από την τέχνη που εξασκούν, ήταν οι πιο γενναιόδωροι άνθρωποι που γνωρίσαμε σε όλο το ταξίδι. Η μοναδική φορά που μας έκαναν δώρα, η μοναδική φορά που δεν άπλωσαν το χέρι για να ζητιανέψουν.
Στα χωριά αυτά είδα τις πιο γλυκές φατσούλες, τα πιο αθώα μάτια, τα πιο ειλικρινή και γνήσια χαμόγελα.
Αυτά τα μάτια και αυτά τα χαμόγελα ήταν το μεγαλύτερο δώρο που πήρα μαζί μου φεύγοντας από τον τόπο τους και τα κουβαλάω ακόμα…
Επισκεφθήκαμε μερικά χωριά Bishnoi.
Είχα διαβάσει παλιότερα για την κουλτούρα των Bishnoi και είχα στην άκρη του μυαλού μου, αν ποτέ βρεθώ στο Ρατζαστάν να μην παραλείψω να πάω σε χωριά τους.
Φτάνοντας στην Ινδία είχα πεί στο πρακτορείο ότι μας ενδιαφέρει να πάμε σε τέτοια χωριά αλλά να είναι πραγματικά και όχι τίποτα στημένα σκηνικά όπου θα περιφέρονται ντόπιοι “μασκαρεμένοι” με παραδοσιακά κοστούμια και θα ποζάρουν για φωτογραφίες δίπλα στους χαρούμενους τουρίστες, ούτε θα υπάρχουν στημένοι πάγκοι με σουβενίρ.
Αφού ξεκαθαρίστηκε ότι θα πάμε σε πραγματικά χωριά, η εκδρομή κανονίστηκε να γίνει από την Jodphur, ιδανική αφετηρία για μια τέτοια εξόρμηση μιας και οι Bishnoi ζούν στην έρημο Ταρ στην επαρχία του Ρατζαστάν.
Τι ακριβώς, όμως, είναι η φυλή των Bishnoi?
Ουσιαστικά είναι μία “σέκτα” προερχόμενη από τον Ινδουϊσμό και ζούν με απόλυτο σεβασμό απέναντι στη φύση [δεν κόβουν δέντρα, δεν σκοτώνουν ζώα κ.λ.π.] και τηρώντας αυστηρά στη ζωή τους 29 βασικούς κανόνες, όπως: δεν λένε ψέματα, δεν κλέβουν, δεν κριτικάρουν, δεν πίνουν αλκοόλ, δεν καπνίζουν, δεν αφήνουν τη γυναίκα να κουράζεται τις 5 δύσκολες μέρες του μήνα κ.λ.π.
Κυρίως ζούν με ότι παράγουν οι ίδιοι από τη γη και κάποιοι ασχολούνται με την κεραμοποιϊα, την κατασκευή χειροποίητων χαλιών κ.ό.κ.
Με πολύ περιέργεια και ανυπομονησία, επιβιβαστήκαμε στο στρατιωτικό τζιπάκι που μας περίμενε έξω από το ξενοδοχείο για να μας οδηγήσει προς την έρημο και τα χωριά των Bishnoi.
Όσο απομακρυνόμαστε από την Jodphur και κατευθυνόμαστε προς την έρημο, το τοπίο γινόταν πιο τραχύ, πιο άγριο, πιο σκονισμένο.
Στο πρώτο χωριό που σταματήσαμε πήγαμε στο σπίτι μιας οικογένειας που ασχολείται με την κεραμοποιϊα. Σε μιαν άκρη της αυλής ήταν ο παππούς-αρχηγός της οικογένειας και έφτιαχνε τσουκάλια, σε μιαν άλλη γωνιά 2-3 γυναίκες του χωριού διάλεγαν για να αγοράσουν (ή μάλλον να ανταλλάξουν με φρούτα και λαχανικά) μερικά τσουκάλια για μαγείρεμα και παραπέρα μερικά πιτσιρίκια έπαιζαν, μας κοιτούσαν και κρυφογελούσαν σα να έβλεπαν κάτι αξιοπερίεργο.
Το σπίτι αυτό (όπως και όλα τα σπίτια στα χωριά που πήγαμε) αποτελείτο από πολλές καλύβες (φτιαγμένες από λάσπη και κακά αγελάδας). Μία καλύβα για κουζίνα, άλλη για υπνοδωμάτιο, άλλη για αποθήκη, άλλη για τα ζώα (μέλη της οικογένειας και αυτά).
Στην κάθε καλύβα χωράνε μετά βίας 2 άνθρωποι. Στην καλύβα-κουζίνα υπήρχε καταγής ένα σημείο όπου άναβαν τη φωτιά και γύρω-γύρω ακουμπισμένα τα τσουκάλια του μαγειρέματος. Στην καλύβα-υπνοδωμάτιο υπήρχε ένα υποτιθέμενο στρώμα από σχοινιά και τα υπάρχοντα (ρούχα, κουβέρτες κ.λ.π.) ήταν ένας σωρός όλος κι όλος κουβαριασμένος σε μιαν άκρη. Και στην άλλη άκρη πάντα εικόνες και μικρά είδωλα των θεών του ινδουϊσμού. Τι ειρωνία! Οι Bishnoi είναι ανέγγιχτοι, άνθρωποι που η ίδια η θρησκεία τους, τους θεωρεί ασήμαντους, κι όμως αυτοί μέσα στις πρωτόγονες καλύβες τους να έχουν εικόνες και είδωλα των θεών αυτής της θρησκείας....
Ο πάτερ φαμίλιας, εξαιρετικά νέος για να έχει 16 παιδιά και δεν θυμάμαι πόσα εγγόνια, μας εξήγησε ότι (αν και παράνομο) συνηθίζουν να παντρεύονται από 11-12 ετών, οι δε σύζυγοι έχουν επιλεγεί από τους γονείς από όταν ακόμα τα παιδιά είναι 2-3 ετών. Του φάνηκε πολύ παράξενο όταν του είπαμε ότι εμείς παντρευόμαστε ανθρώπους που διαλέγουμε οι ίδιοι, ότι κάνουμε συνήθως 1-2 παιδιά και ότι στην ηλικία που αυτός είχε αρχίσει να αποκτάει εγγόνια εμείς είμαστε, συνήθως, ακόμα ανύπαντροι. Η ακόμα μεγαλύτερη έκπληξή του ήταν όταν στην ερώτηση που μας έκανε “Εσείς σε ποιά κάστα ανήκετε?” του απαντήσαμε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν κάστες.
Φεύγοντας, του ζητήσαμε να αγοράσουμε και ένα μικρό κεραμικό, έτσι για να τον θυμόμαστε και επειδή του δώσαμε παραπάνω ρουπίες από την εξευτελιστική τιμή που μας είπε (εξευτελιστική γιατί δεν ήταν συνηθισμένος σε πάρε-δώσε με τουρίστες), έτρεχε να μας προλάβει λίγο πριν επιβιβαστούμε στο τζιπ για να μας δώσει δώρο ένα πήλινο ομοίωμα του θεού που φέρνει πλούτο.
Στα επόμενα χωριά, εκτυλίχθηκαν ίδιες σκηνές...άνθρωποι απλοί που μας άνοιγαν τα σπίτια-καλύβες τους, γυναίκες χαμογελαστές που μας έδειχναν με καμάρι τα νοικοκυριά τους, με μόνο αντάλλαγμα να τους φωτογραφίσουμε και να τους δείξουμε μετά τους εαυτούς τους στις φωτογραφίες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν φεύγαμε από κάθε χωριό και αφού τα παιδιά τους, τους έδειχναν ότι τους είχαμε δώσει μερικές ρουπίες, έτρεχαν οι άνθρωποι αυτοί προς το τζιπάκι μας και, μην έχοντας τι άλλο να μας προσφέρουν, μας έδιναν φρούτα και λαχανικά να πάρουμε μαζί μας.
Τι φοβερή αντίθεση! Άνθρωποι πάμφτωχοι που ζούν χωρίς ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό και ανέσεις, άνθρωποι που αυτοσυντηρούνται από αυτά που καλλιεργούν ή στην καλύτερη περίπτωση από την τέχνη που εξασκούν, ήταν οι πιο γενναιόδωροι άνθρωποι που γνωρίσαμε σε όλο το ταξίδι. Η μοναδική φορά που μας έκαναν δώρα, η μοναδική φορά που δεν άπλωσαν το χέρι για να ζητιανέψουν.
Στα χωριά αυτά είδα τις πιο γλυκές φατσούλες, τα πιο αθώα μάτια, τα πιο ειλικρινή και γνήσια χαμόγελα.
Αυτά τα μάτια και αυτά τα χαμόγελα ήταν το μεγαλύτερο δώρο που πήρα μαζί μου φεύγοντας από τον τόπο τους και τα κουβαλάω ακόμα…
Attachments
Last edited:
