varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.473
- Likes
- 7.936
Μετά το AMBER FORT άρχισα να νιώθω σαν θηρίο στο κλουβί... Κάτι η παρουσία του συγκεκριμένου ξεναγού που άρχισε να με εκνευρίζει, κάτι το Jantar Mantar (ένα αστρονομικό παρατηρητήριο) όπου βαρέθηκα οικτρά, ένιωθα να “πνίγομαι”. “Μα να κάθομαι να βλέπω αστρονομικά όργανα, όταν έξω στους δρόμους εκτυλίσσεται η πραγματική ζωή?” Με συνοπτικές διαδικασίες ζητήσαμε από τον ξεναγό αντί ξενάγησης να μας αφήσει μόνους μας να περπατήσουμε στην πόλη. “Μα, το πρόγραμμα έχει και αυτό το Μουσείο και το άλλο...” “Έλεος με τα Μουσεία! Θέλουμε να περπατήσουμε!”...αυτό το τελευταίο το θέσαμε πιο κομψά βεβαίως...
Έτσι, χαιρετήσαμε τον ανωτάτης κάστας ξεναγό μας και αρχίσαμε την περιπλάνηση, με αφετηρία την Παλιά Πόλη της Jaipur και συγκεκριμένα την αγορά έξω από το Hawa Mahal ή Παλάτι των Ανέμων, το πιο εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο κτίριο του Rajasthan (αυτό με τα πολλά παραθυράκια μέσα από τα οποία κρυμμένες οι βασιλικές κυρίες του μαχαραγιά κοιτούσαν τι συνέβαινε έξω από το Παλάτι).
Οι αγορές της Jaipur είναι οι καλύτερες απ’ όλων των πόλεων (τουλάχιστον όσων επισκέφθηκα) είτε για κάποιον που είναι λάτρης του shopping, είτε για κάποιον που απλά θέλει να αγοράσει σουβενίρ. Εικόνες γνώριμες με τους εμπόρους να μας ακολουθούν, να μας τραβάνε στα μαγαζιά τους, να μας μιλάνε σε διάφορες γλώσσες προσπαθώντας να μαντέψουν από που ερχόμαστε... και παζάρια μέχρι τελικής πτώσεως... Παντελόνες, σανδάλια, τα χαρακτηριστικά γυναικεία ρατζαστανικά βραχιόλια για 1 και 2 ευρώ. Περπλανιόμασταν μέσα στα πολύχρωμα παζάρια και δεν προλαβαίναμε να “καταγράφουμε” εικόνες στο μυαλό μας και στη φωτογραφική μας μηχανή...
“Αρκετά με την Παλιά Πόλη” σκεφτήκαμε “Ώρα να δούμε πώς κυλάει η ζωή στο καινούριο και μοντέρνο μέρος της πόλης”. Ήθελα να μπώ σε κάποιο mall (ναι έχει και απ’ αυτά), να περάσω από περιοχές όπου εδρεύουν εταιρείες και γραφεία. Παρόλο που υποτίθεται πώς περπατούσαμε στη Νέα Jaipur, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν με τίποτα....Ακαθαρσίες, αγελάδες και άνθρωποι που κάνουν την ανάγκη τους δημοσίως, δεν κάνουν διάκριση μεταξύ υποβαθμισμένων και πλούσιων περιοχών.
Στο πρώτο mall που βρήκαμε, μπήκαμε κατευθείαν γεμάτοι περιέργεια. Ε, λοιπόν τα ινδικά malls απέχουν παρασάγγας από το μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας περί εμπορικού κέντρου. Αποτελούνται από μικρά μαγαζάκια, ολόϊδια με αυτά που βρίσκονται στους δρόμους, μόνο που είναι πιο καθαρά. Δηλαδή, το κάθε κατάστημα είχε μία ποικιλία από ασυνάρτητα είδη σε σημείο που δεν καταλάβαινες τι είδους κατάστημα ήταν το καθένα... Για παράδειγμα, στο ίδιο κατάστημα έβλεπες κατσαρολικά, καλλυντικά, ρούχα, σαμπουάν και οτιδήποτε μπορούσες να φανταστείς. Επίσης mall-ξεmall, σε όλα τα καταστήματα υπήρχε κανονικά στρώμα καταγής όπου ο ιδιοκτήτης έριχνε τις ξάπλες του φαρδύς-πλατύς...ακριβώς όπως στα μαγαζιά που βρίσκονται στους δρόμους!
Βγαίνουμε από το mall και κάναμε μία από τις πιο δύσκολες πεζοπορίες που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Προσέχοντας μην μας πατήσουν αυτοκίνητα-μηχανάκια-ποδήλατα-αγελάδες, μην μας προσγειωθεί καμιά αδέσποτη φτυσιά (μεγάλη μάστιγα στην Ινδία το φτύσιμο...μέχρι που έχουν βάλει πρόστιμο!!!), μην πατήσουμε τίποτα που κανονικά η θέση του δεν είναι στο δρόμο αλλά σε κάποιο αποχωρητήριο και έχοντας γίνει από την κορφή έως τα νύχια άσπροι από την απίστευτη σκόνη, καταφέραμε να διανύσουμε μία απόσταση που ήταν-δεν ήταν 2 χιλιόμετρα, σε ολόκληρη 1 ώρα... Κατάκοποι, ιδρωμένοι και σκονισμένοι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. “Πού θες να καθίσουμε?” ρωτάει ο καλός μου “Στην Pizza Hut” απαντάω.... Όχι-όχι δεν είμαι αμερικανάκι, ούτε μου έλειψε το fastfood, απλά συνηθίζω να πηγαίνω σε διεθνείς αλυσίδες σε χώρες εκτός Ευρώπης, γιατί εκεί βρίσκω περισσότερους ντόπιους απ’ ότι στα εστιατόρια με τοπική κουζίνα. Και πράγματι, δεν έπεσα έξω!
Στην Pizza Hut είδαμε πιο πολλούς ντόπιους απ’ ότι στα ινδικά εστιατόρια! Το πρώτο που μας έκανε εντύπωση μπάινοντας είναι η έντονη μυρωδιά κάρυ! Απίστευτο? Και όμως, έχουν προσαρμόσει το menu στις δικές τους συνήθειες! Τι πίτσες masala, τι πίτσες με κάρυ, τι πίτσες με chili peppers… Δοκιμάσαμε κι εμείς μία “πειραγμένη” εκδοχή πίτσας με κάρυ χαζεύοντας τους άλλους θαμώνες: στελέχη από τις γύρω εταιρείες που έκαναν το μεσημεριανό τους διάλειμμα, οικογένειες με καλοζωϊσμένα παιδάκια (τι αντίθεση με τα ισχνά παιδάκια που κυκλοφορούσαν έξω ξυπόλητα), παρέες φοιτητών που γελούσαν ασταμάτητα και καθόντουσαν χωριστά τα αγόρια της παρέας από τα κορίτσια καθώς δεν θεωρείται και πολύ πρέπον τα πολλά-πολλά με το αντίθετο φύλο...και μέσα σ’ όλα ένας κουρασμένος Ινδός που λαγοκοιμόταν στον ώμο μου!
Επίσης, το ρέψιμο πήγαινε σύννεφο... Νόμιζα πώς συνηθιζόταν μόνο στους δρόμους, αλλά τελικά και σε εστιατόρια και σε αεροπλάνα και παντού, νέοι-γέροι, μορφωμένοι-αμόρφωτοι, όλοι επιδίδονται στο σπόρ!
Στο δρόμο της επιστροφής, κάναμε και μία στάση στο must μαγαζί Rawat, όπου κάνουνε ουρές οι ντόπιοι προκειμένου να αγοράσουν τα γλυκά τους. Δεν καταλάβαμε και πολλά από αυτά που βλέπαμε αλλά δοκιμάσαμε κάποια που ήταν σαν λουκουμάδες καθώς και το περιβόητο lassi. To lassi είναι βασισμένο στο γιαούρτι (Ω ναι! παρά τις προειδοποιήσεις δοκιμάσαμε γαλακτοκομικά!), μοιάζει λίγο με milk shake και βγαίνει σε διάφορες εκδοχές: με μπαχαρικά, με φρούτα κ.λ.π. Δεν είναι κακό...
Το δεύτερο και τελευταίο βράδυ μας στην Jaipur αποφασίσαμε να πάμε στο απόλυτο ξενοδοχείο-παλάτι, το Taj Rambagh για ένα ποτό (αν το βαλάντιό σας αντέχει και δείπνο, ακόμα καλύτερα!) Απίστευτη χλιδή, μεγαλοπρεπέστατες αίθουσες, υπέροχοι κήποι και μία μαγευτική ατμόσφαιρα την οποία δημιουργούσε ο χαμηλός φωτισμός και τα αναρίθμητα κεράκια μέσα σε γυάλες. Είχε και ζωντανή ρατζαστανική μουσική και χορό σε πολύ χαμηλό τέμπο, σχεδόν lounge θα έλεγα, που συμπλήρωναν αρμονικά το όλο σκηνικό! Πραγματικά, στο περιβάλλον αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην αισθανθείς για λίγο σαν μαχαραγιάς...
Και ολίγον από την μαγική ατμόσφαιρα του Taj Rambagh:
Έτσι, χαιρετήσαμε τον ανωτάτης κάστας ξεναγό μας και αρχίσαμε την περιπλάνηση, με αφετηρία την Παλιά Πόλη της Jaipur και συγκεκριμένα την αγορά έξω από το Hawa Mahal ή Παλάτι των Ανέμων, το πιο εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο κτίριο του Rajasthan (αυτό με τα πολλά παραθυράκια μέσα από τα οποία κρυμμένες οι βασιλικές κυρίες του μαχαραγιά κοιτούσαν τι συνέβαινε έξω από το Παλάτι).
Οι αγορές της Jaipur είναι οι καλύτερες απ’ όλων των πόλεων (τουλάχιστον όσων επισκέφθηκα) είτε για κάποιον που είναι λάτρης του shopping, είτε για κάποιον που απλά θέλει να αγοράσει σουβενίρ. Εικόνες γνώριμες με τους εμπόρους να μας ακολουθούν, να μας τραβάνε στα μαγαζιά τους, να μας μιλάνε σε διάφορες γλώσσες προσπαθώντας να μαντέψουν από που ερχόμαστε... και παζάρια μέχρι τελικής πτώσεως... Παντελόνες, σανδάλια, τα χαρακτηριστικά γυναικεία ρατζαστανικά βραχιόλια για 1 και 2 ευρώ. Περπλανιόμασταν μέσα στα πολύχρωμα παζάρια και δεν προλαβαίναμε να “καταγράφουμε” εικόνες στο μυαλό μας και στη φωτογραφική μας μηχανή...
“Αρκετά με την Παλιά Πόλη” σκεφτήκαμε “Ώρα να δούμε πώς κυλάει η ζωή στο καινούριο και μοντέρνο μέρος της πόλης”. Ήθελα να μπώ σε κάποιο mall (ναι έχει και απ’ αυτά), να περάσω από περιοχές όπου εδρεύουν εταιρείες και γραφεία. Παρόλο που υποτίθεται πώς περπατούσαμε στη Νέα Jaipur, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν με τίποτα....Ακαθαρσίες, αγελάδες και άνθρωποι που κάνουν την ανάγκη τους δημοσίως, δεν κάνουν διάκριση μεταξύ υποβαθμισμένων και πλούσιων περιοχών.
Στο πρώτο mall που βρήκαμε, μπήκαμε κατευθείαν γεμάτοι περιέργεια. Ε, λοιπόν τα ινδικά malls απέχουν παρασάγγας από το μοντέλο που έχουμε στο μυαλό μας περί εμπορικού κέντρου. Αποτελούνται από μικρά μαγαζάκια, ολόϊδια με αυτά που βρίσκονται στους δρόμους, μόνο που είναι πιο καθαρά. Δηλαδή, το κάθε κατάστημα είχε μία ποικιλία από ασυνάρτητα είδη σε σημείο που δεν καταλάβαινες τι είδους κατάστημα ήταν το καθένα... Για παράδειγμα, στο ίδιο κατάστημα έβλεπες κατσαρολικά, καλλυντικά, ρούχα, σαμπουάν και οτιδήποτε μπορούσες να φανταστείς. Επίσης mall-ξεmall, σε όλα τα καταστήματα υπήρχε κανονικά στρώμα καταγής όπου ο ιδιοκτήτης έριχνε τις ξάπλες του φαρδύς-πλατύς...ακριβώς όπως στα μαγαζιά που βρίσκονται στους δρόμους!
Βγαίνουμε από το mall και κάναμε μία από τις πιο δύσκολες πεζοπορίες που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Προσέχοντας μην μας πατήσουν αυτοκίνητα-μηχανάκια-ποδήλατα-αγελάδες, μην μας προσγειωθεί καμιά αδέσποτη φτυσιά (μεγάλη μάστιγα στην Ινδία το φτύσιμο...μέχρι που έχουν βάλει πρόστιμο!!!), μην πατήσουμε τίποτα που κανονικά η θέση του δεν είναι στο δρόμο αλλά σε κάποιο αποχωρητήριο και έχοντας γίνει από την κορφή έως τα νύχια άσπροι από την απίστευτη σκόνη, καταφέραμε να διανύσουμε μία απόσταση που ήταν-δεν ήταν 2 χιλιόμετρα, σε ολόκληρη 1 ώρα... Κατάκοποι, ιδρωμένοι και σκονισμένοι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα. “Πού θες να καθίσουμε?” ρωτάει ο καλός μου “Στην Pizza Hut” απαντάω.... Όχι-όχι δεν είμαι αμερικανάκι, ούτε μου έλειψε το fastfood, απλά συνηθίζω να πηγαίνω σε διεθνείς αλυσίδες σε χώρες εκτός Ευρώπης, γιατί εκεί βρίσκω περισσότερους ντόπιους απ’ ότι στα εστιατόρια με τοπική κουζίνα. Και πράγματι, δεν έπεσα έξω!
Στην Pizza Hut είδαμε πιο πολλούς ντόπιους απ’ ότι στα ινδικά εστιατόρια! Το πρώτο που μας έκανε εντύπωση μπάινοντας είναι η έντονη μυρωδιά κάρυ! Απίστευτο? Και όμως, έχουν προσαρμόσει το menu στις δικές τους συνήθειες! Τι πίτσες masala, τι πίτσες με κάρυ, τι πίτσες με chili peppers… Δοκιμάσαμε κι εμείς μία “πειραγμένη” εκδοχή πίτσας με κάρυ χαζεύοντας τους άλλους θαμώνες: στελέχη από τις γύρω εταιρείες που έκαναν το μεσημεριανό τους διάλειμμα, οικογένειες με καλοζωϊσμένα παιδάκια (τι αντίθεση με τα ισχνά παιδάκια που κυκλοφορούσαν έξω ξυπόλητα), παρέες φοιτητών που γελούσαν ασταμάτητα και καθόντουσαν χωριστά τα αγόρια της παρέας από τα κορίτσια καθώς δεν θεωρείται και πολύ πρέπον τα πολλά-πολλά με το αντίθετο φύλο...και μέσα σ’ όλα ένας κουρασμένος Ινδός που λαγοκοιμόταν στον ώμο μου!
Επίσης, το ρέψιμο πήγαινε σύννεφο... Νόμιζα πώς συνηθιζόταν μόνο στους δρόμους, αλλά τελικά και σε εστιατόρια και σε αεροπλάνα και παντού, νέοι-γέροι, μορφωμένοι-αμόρφωτοι, όλοι επιδίδονται στο σπόρ! Στο δρόμο της επιστροφής, κάναμε και μία στάση στο must μαγαζί Rawat, όπου κάνουνε ουρές οι ντόπιοι προκειμένου να αγοράσουν τα γλυκά τους. Δεν καταλάβαμε και πολλά από αυτά που βλέπαμε αλλά δοκιμάσαμε κάποια που ήταν σαν λουκουμάδες καθώς και το περιβόητο lassi. To lassi είναι βασισμένο στο γιαούρτι (Ω ναι! παρά τις προειδοποιήσεις δοκιμάσαμε γαλακτοκομικά!), μοιάζει λίγο με milk shake και βγαίνει σε διάφορες εκδοχές: με μπαχαρικά, με φρούτα κ.λ.π. Δεν είναι κακό...
Το δεύτερο και τελευταίο βράδυ μας στην Jaipur αποφασίσαμε να πάμε στο απόλυτο ξενοδοχείο-παλάτι, το Taj Rambagh για ένα ποτό (αν το βαλάντιό σας αντέχει και δείπνο, ακόμα καλύτερα!) Απίστευτη χλιδή, μεγαλοπρεπέστατες αίθουσες, υπέροχοι κήποι και μία μαγευτική ατμόσφαιρα την οποία δημιουργούσε ο χαμηλός φωτισμός και τα αναρίθμητα κεράκια μέσα σε γυάλες. Είχε και ζωντανή ρατζαστανική μουσική και χορό σε πολύ χαμηλό τέμπο, σχεδόν lounge θα έλεγα, που συμπλήρωναν αρμονικά το όλο σκηνικό! Πραγματικά, στο περιβάλλον αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην αισθανθείς για λίγο σαν μαχαραγιάς...
Και ολίγον από την μαγική ατμόσφαιρα του Taj Rambagh:
Attachments
Last edited:
