varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.663
- Likes
- 13.748
Έτσι, ξεκινήσαμε πάλι πίσω για Βαρανάσι. Ο σκοπός ήταν να παρακολουθήσουμε την βραδυνή λειτουργία που πραγματοποιείται καημερινά στην κεντρική αποβάθρα (ghat).
Φτάσαμε μέχρι κάποιο σημείο όπου επιτρέπονται τα αυτοκίνητα και μετά συνεχίσαμε με τα πόδια.
Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που περπατούσαμε σε ινδική πόλη, ωστόσο το περπάτημα στο Βαρανάσι ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.
Και στις άλλες πόλεις υπήρχε βρωμιά, σκουπίδια, κυκλοφοριακό κομφούζιο, αλλά εδώ ήταν όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Η δυσοσμία ήταν ανυπόφορη, τα σκουπίδια που ήταν μαζεμένα στα σοκάκια σχημάτιζαν βουνά που έζεχναν, χάος στους δρόμους... για να προχωρήσουμε έπρεπε αναγκαστικά να τριβόμαστε σώμα με σώμα με άλλους διαβάτες...μέσα σε αυτό τον χαμό ένιωσα να με πασπατεύουν, μάλλον ψάχνοντας για κανα πορτοφόλι...
Αν και δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, αυτό που αποκόμισα είναι ότι οι άνθρωποι στο Βαρανάσι ήταν η χειρότερη εκδοχή των Ινδών.
Οι ζητιάνοι μας τραβούσαν από τα χέρια ή τα ρούχα (ότι έβρισκαν εύκαιρο) και όταν καταλάβαιναν ότι δεν θα τους δίναμε τίποτα, μας έβριζαν.
Είδα σκηνές που δεν είχα ξαναδεί μέχρι εκείνη τη στιγμή σε καμία πόλη όπου βρεθήκαμε. Μέσα στο μποτιλιάρισμα, είδα ανθρώπους να κατεβαίνουν από τα μηχανάκια τους και να πιάνονται στα χέρια (αδιανόητο μου φάνηκε για τους κατά τ? άλλα φιλήσυχους Ινδούς)...Είδα αστυνόμο να βαράει αλύπητα με στυλιάρι έναν οδηγό ρίκσο για ασήμαντη αφορμή...
Με τίποτα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα αυτά διαδραματίζονταν στην πιο ιερή πόλη της Ινδίας.
Κάποτε φτάσαμε στην κεντρική αποβάθρα. Ήταν η ώρα του δειλινού και τα χρώματα του ουρανού και του ποταμού συνέθεταν μια εικόνα μαγική. Κόσμος συνέρρεε για τη βραδυνή λειτουργία.Τα σκαλιά της αποβάθρας είχαν γεμίσει πολύχρωμα σάρι και γυναίκες με ξυρισμένα κεφάλια. Βάρκες αμέτρητες έπλεαν στον Γάγγη σε πολύ κοντινή απόσταση από την αποβάθρα, γεμάτες κόσμο που θα παρακολουθούσε την λειτουργία.
Εμείς (με το απαραίτητο λάδωμα φυσικά) πιάσαμε θέση πάνω στο μπαλκόνι
ενός μαγαζιού και είχαμε πανοραμική θέα των δρώμενων.
Κάποια στιγμή η λειτουργία ξεκίνησε. Έκαναν την εμφάνισή τους 7 ιερείς-Βραχμάνοι με ύφος σούπερ σταρ. Έχοντας μία απροκάλυπτη υπεροψία (προφανώς επακόλουθο της εκ γενετής ανωτερότητάς τους) άρχισαν τα τελετουργικά, τα οποία θύμιζαν ζογκλερικές κινήσεις. Την όλη λειτουργία “έντυνε” η θρησκευτική μουσική (που όπως έχω ξαναγράψει) είναι πάρα πολύ ζωηρή, καμία σχέση με την εκκλησιαστική μουσική που έχουμε στο μυαλό μας. Θυμίζει σχεδόν μπολυγουντιανά σουξέ και οι Ινδοί ακούγοντάς την χτυπάνε παλαμάκια, τραγουδάνε δυνατά και γενικά βρίσκονται σε κατάσταση ευφορίας (έτσι μάλλον εξηγείται γιατί δεν βγαίνουν για διασκέδαση, αφού στις λειτουργίες τους ξεφαντώνουν κανονικά). Οι Ινδουϊστές που παρευρίσκονταν στην τελετή ήταν εκστασιασμένοι αλλά και οι τουρίστες απίστευτα εντυπωσιασμένοι από το σκηνικό.
Όταν η τελετή τελείωσε, ήταν πια νύχτα. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής μέσα από τα ίδια δύσοσμα σοκάκια. Οι επαίτες τώρα είχαν πολλαπλασιαστεί. Δίπλα τους, ινδουϊστές ασκητές (γνήσιοι ή απατεώνες που κοροϊδεύουν τον κόσμο? ποιός ξέρει?) σχεδόν γυμνοί, βρώμικοι, βαμμένοι με στάχτες από νεκρούς, με βλέμματα και πρόσωπα απόκοσμα.
Λένε πώς μετά τα μεσάνυχτα, που ο κόσμος αραιώνει, κυκλοφορούν και οι Agori Santus, οι οποίοι τρέφονται από σάρκες πτωμάτων που ξεβράζει ο Γάγγης. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Το όλο κλίμα είναι μάλλον ζοφερό και κάπου εδώ θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει για το Βαρανάσι: ”Πώς γίνεται ένας τόπος που υπόσχεται το φως, τη χαρά και τη λύτρωση, να σκορπά τόσο φόβο και σκοτάδι?”
Φτάσαμε μέχρι κάποιο σημείο όπου επιτρέπονται τα αυτοκίνητα και μετά συνεχίσαμε με τα πόδια.
Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που περπατούσαμε σε ινδική πόλη, ωστόσο το περπάτημα στο Βαρανάσι ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.
Και στις άλλες πόλεις υπήρχε βρωμιά, σκουπίδια, κυκλοφοριακό κομφούζιο, αλλά εδώ ήταν όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Η δυσοσμία ήταν ανυπόφορη, τα σκουπίδια που ήταν μαζεμένα στα σοκάκια σχημάτιζαν βουνά που έζεχναν, χάος στους δρόμους... για να προχωρήσουμε έπρεπε αναγκαστικά να τριβόμαστε σώμα με σώμα με άλλους διαβάτες...μέσα σε αυτό τον χαμό ένιωσα να με πασπατεύουν, μάλλον ψάχνοντας για κανα πορτοφόλι...
Αν και δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, αυτό που αποκόμισα είναι ότι οι άνθρωποι στο Βαρανάσι ήταν η χειρότερη εκδοχή των Ινδών.
Οι ζητιάνοι μας τραβούσαν από τα χέρια ή τα ρούχα (ότι έβρισκαν εύκαιρο) και όταν καταλάβαιναν ότι δεν θα τους δίναμε τίποτα, μας έβριζαν.
Είδα σκηνές που δεν είχα ξαναδεί μέχρι εκείνη τη στιγμή σε καμία πόλη όπου βρεθήκαμε. Μέσα στο μποτιλιάρισμα, είδα ανθρώπους να κατεβαίνουν από τα μηχανάκια τους και να πιάνονται στα χέρια (αδιανόητο μου φάνηκε για τους κατά τ? άλλα φιλήσυχους Ινδούς)...Είδα αστυνόμο να βαράει αλύπητα με στυλιάρι έναν οδηγό ρίκσο για ασήμαντη αφορμή...
Με τίποτα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα αυτά διαδραματίζονταν στην πιο ιερή πόλη της Ινδίας.
Κάποτε φτάσαμε στην κεντρική αποβάθρα. Ήταν η ώρα του δειλινού και τα χρώματα του ουρανού και του ποταμού συνέθεταν μια εικόνα μαγική. Κόσμος συνέρρεε για τη βραδυνή λειτουργία.Τα σκαλιά της αποβάθρας είχαν γεμίσει πολύχρωμα σάρι και γυναίκες με ξυρισμένα κεφάλια. Βάρκες αμέτρητες έπλεαν στον Γάγγη σε πολύ κοντινή απόσταση από την αποβάθρα, γεμάτες κόσμο που θα παρακολουθούσε την λειτουργία.
Εμείς (με το απαραίτητο λάδωμα φυσικά) πιάσαμε θέση πάνω στο μπαλκόνι
ενός μαγαζιού και είχαμε πανοραμική θέα των δρώμενων.
Κάποια στιγμή η λειτουργία ξεκίνησε. Έκαναν την εμφάνισή τους 7 ιερείς-Βραχμάνοι με ύφος σούπερ σταρ. Έχοντας μία απροκάλυπτη υπεροψία (προφανώς επακόλουθο της εκ γενετής ανωτερότητάς τους) άρχισαν τα τελετουργικά, τα οποία θύμιζαν ζογκλερικές κινήσεις. Την όλη λειτουργία “έντυνε” η θρησκευτική μουσική (που όπως έχω ξαναγράψει) είναι πάρα πολύ ζωηρή, καμία σχέση με την εκκλησιαστική μουσική που έχουμε στο μυαλό μας. Θυμίζει σχεδόν μπολυγουντιανά σουξέ και οι Ινδοί ακούγοντάς την χτυπάνε παλαμάκια, τραγουδάνε δυνατά και γενικά βρίσκονται σε κατάσταση ευφορίας (έτσι μάλλον εξηγείται γιατί δεν βγαίνουν για διασκέδαση, αφού στις λειτουργίες τους ξεφαντώνουν κανονικά). Οι Ινδουϊστές που παρευρίσκονταν στην τελετή ήταν εκστασιασμένοι αλλά και οι τουρίστες απίστευτα εντυπωσιασμένοι από το σκηνικό.
Όταν η τελετή τελείωσε, ήταν πια νύχτα. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής μέσα από τα ίδια δύσοσμα σοκάκια. Οι επαίτες τώρα είχαν πολλαπλασιαστεί. Δίπλα τους, ινδουϊστές ασκητές (γνήσιοι ή απατεώνες που κοροϊδεύουν τον κόσμο? ποιός ξέρει?) σχεδόν γυμνοί, βρώμικοι, βαμμένοι με στάχτες από νεκρούς, με βλέμματα και πρόσωπα απόκοσμα.
Λένε πώς μετά τα μεσάνυχτα, που ο κόσμος αραιώνει, κυκλοφορούν και οι Agori Santus, οι οποίοι τρέφονται από σάρκες πτωμάτων που ξεβράζει ο Γάγγης. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Το όλο κλίμα είναι μάλλον ζοφερό και κάπου εδώ θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει για το Βαρανάσι: ”Πώς γίνεται ένας τόπος που υπόσχεται το φως, τη χαρά και τη λύτρωση, να σκορπά τόσο φόβο και σκοτάδι?”
Attachments
Last edited:
