varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.663
- Likes
- 13.748
Το Δελχί με εντυπωσίασε με τις φαρδιές λεωφόρους, τα μοντέρνα κτίρια και (όσο κι αν ακούγεται παράξενο) το πολύ πράσινο: πολλά δέντρα στα πεζοδρόμια και τεράστιες εκτάσεις με πάρκα. Ήμαστε και τυχεροί γιατί βρήκαμε ένα Δελχί πεντακάθαρο και τακτοποιημένο, όπως μας είπαν ντόπιοι, λόγω των Common Wealth Games που διεξάγονταν στο Δελχί εκείνες τις ημέρες. Το γεγονός ότι η Ινδία ήταν διοργανώτρια χώρα των αγώνων (τους έχει ιδρύσει η Αγγλία και θεωρούνται πολύ σημαντικοί για την Ασία κυρίως), είχε κάνει τους ιθύνοντες να “σουλουπώσουν” την πρωτεύουσα (σα να λέμε “Αθήνα 2004”).
Μετά, το ναό των Σιχ επισκεφθήκαμε το Σπίτι-Μουσείο του Γκάντι. Ο χώρος όπου έζησε τις τελευταίς ημέρες της ζωής του, ένας χώρος γεμάτος από την παρουσία του: τα εμβληματικά του γυαλιά, ο χαρακτηριστικός αργαλειός που ύφαινε...όλα εκεί... μαζί με πολλές φωτογραφίες του και τοιχοκολλημένες παντού αφίσες με τα μηνύματα που κήρυττε και ακολουθούσε και ο ίδιος στη ζωή του. Και στον κήπο, το μονοπάτι που ακολούθησε για τελευταία φορά πηγαίνοντας να προσευχηθεί αλλά δεν πρόλαβε...
Η υπόλοιπη μέρα ήταν ένα τρέξιμο προκειμένου να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα... Δεν τα πήγαμε και άσχημα! Επισκεφθήκαμε το Red Fort, το Humayun'sTomb, το Qutb Minar, όλα άκρως εντυπωσιακά και επιβλητικά (δικαίως αποτελούν μνημεία της λίστας της Unesco). Τρελαθήκαμε, μάλιστα, να ποζάρουμε με ντόπιους. Όχι! Όχι! Δεν τους ζητούσαμε εμείς να βγούμε φωτογραφία μαζί τους (όχι ότι με χάλασε που έχω γυρίσει με τόσες φωτογραφίες αλά μπρατσέτα με ντόπιους και ντόπιες)...εκείνοι μας ζητούσαν, γιατί τους φαινόμασταν αξιοπερίεργοι!
Περάσαμε από το Κοινοβούλιο, την Indian Gate (αμιγώς λονδρέζικα), χαζέψαμε στην πλατεία Connaught Place η οποία έχει αέρα και στυλ ευρωπαϊκό.
Βλέποντας στο Δελχί τον κόσμο να ακολουθεί πιο δυτικού τύπου lifestyle(ντύσιμο, καφές τύπου starbucks στο χέρι κ.λ.π.) δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω τον ξεναγό πώς είναι εδώ οι συνήθειες και οι παραδόσεις σε σχέση με την επαρχία. Μας είπε πώς στην πρωτεύουσα ο κόσμος μπορεί να βγαίνει μεν (εστιατόρια, σινεμά, καφέ), να ψωνίζει σε επώνυμα πολυκαταστήματα, να σπουδάζει περισσότερο, να ασχολείται με την τεχνολογία, να έχει και προφίλ στο facebook ακόμα, αλλά οι παραδόσεις καλά κρατούν. Το 90% των γάμων και εδώ είναι arrangement marriages δηλαδή συμφωνημένοι από τους γονείς και καθόλου δεν “χαλάει” τα, κατά τ’ άλλα μοντέρνα, παιδιά αφού έχει ριζώσει στο μυαλό τους η αντίληψη ότι οι γάμοι από έρωτα οδηγούν σε διαζύγιο. Μας είπε επίσης, ότι εκτός από τους γονείς, έναν επικείμενο γάμο πρέπει να τον εγκρίνει και ο αστρολόγος. Ναι! Πριν “κανονίσουν” έναν γάμο, συμβουλεύονται αστρολόγο! Μου ήρθε σαν φλας-μπακ που από την Άγκρα κιόλας είχα δεί κάτι μεσήλικες να συζητάνε στο λόμπυ του ξενοδοχείου με έναν μυστήριο τύπο. Δεν έδωσα σημασία όταν ο ξεναγός μου είχε πεί τότε πως ο “μυστήριος” ήταν αστρολόγος.
Το τελευταίο βράδυ μας στην Ινδία, πείσαμε επιτέλους και τον “κολλητό” μας πια (μετά από τόσες μέρες) Saubas να έρθει μαζί μας για φαγητό. Τόσες μέρες μιλούσαμε, γελούσαμε πολύ αλλά πάντα, όταν του προτείναμε να έρθει να φάμε μαζί, πάντα αρνιόταν. Όπως καταλάβαμε, στις μικρότερες πόλεις δεν αισθανόταν άνετα να τον βλέπουν να κάθεται μαζί μας...στο Δελχί όμως, στην πρωτεύουσα που είναι τεράστια και οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ήρθε τελικά μαζί μας.
Απολαύσαμε thalis. Τα thalis είναι ουσιαστικά πιατέλες για 1-2 άτομα και περιλαμβάνουν όλες τις παραδοσιακές ινδικές γεύσεις: κρέατα, ρύζια, σαλατικά, σάλτσες. Είναι κάτι που συνηθίζουν πολύ οι ινδοί (δηλαδή πολλές γεύσεις σε μικρές ποσότητες) σε αντίθεση με εμάς που συνηθίζουμε μία μεγάλη μερίδα με ένα είδος φαγητού. Τα thalis που διαλέξαμε εμείς είχαν ινδικά kebab (πεντανόστιμα) με τσάτνι ντομάτας (πολύ καυτερή σως), ντάλ (πάααρα πολύ πικάντικες κόκκινες ινδικές φακές), μπιριάνι και πουλάο (τα ρύζια που έχω ξαναναφέρει), πίτες και διάφορα άλλα. Ο Saubas, ως vegetarian λόγω θρησκείας, έφαγε ελάχιστα αλλά στην μπύρα δεν είπε όχι.
Η κουβέντα με τον πάντα χαμογελαστό Saubas (παρόλο που τον σέρναμε ανελέητα επί 18 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα) ήταν ο καλύτερος επίλογος για το ταξίδι μας. Μας μίλησε για την οικογένεια του, την ιδίαιτερη πατρίδα του, τη δουλειά του στο πρακτορείο, που για έναν μισθό της πλάκας κάνει να δεί τα παιδιά του και 3 μήνες, που το όνειρό του είναι να πάρει κάποτε δικό του αυτοκίνητο και να είναι αφεντικό του εαυτού του...Μας είπε πώς πολλοί δυτικοί έρχονται και νομίζουν ότι η Ινδία είναι μόνο Yoga και Kama Sutra… άλλοι δεν βλέπουν τίποτα εκτός από σκόνη, βρωμιά, χάος... Μας ευχαρίστησε που αγαπήσαμε την χώρα του...
Όταν πια μας πήγε στο αεροδρόμιο, μόνο που δεν δακρύσαμε και οι 3... λες και αφήναμε πίσω έναν δικό μας άνθρωπο, έναν αγαπημένο φίλο...
Μάλλον, είναι χαρακτηριστικό της Ινδίας αυτό ... όταν φεύγεις να νομίζεις πώς αφήνεις πίσω σου ένα κομμάτι του εαυτού σου... Είναι αλήθεια! Ένα κομμάτι από την καρδιά μου έχει μείνει για πάντα εκεί...στη σκονισμένη μαχαράνι...
Μετά, το ναό των Σιχ επισκεφθήκαμε το Σπίτι-Μουσείο του Γκάντι. Ο χώρος όπου έζησε τις τελευταίς ημέρες της ζωής του, ένας χώρος γεμάτος από την παρουσία του: τα εμβληματικά του γυαλιά, ο χαρακτηριστικός αργαλειός που ύφαινε...όλα εκεί... μαζί με πολλές φωτογραφίες του και τοιχοκολλημένες παντού αφίσες με τα μηνύματα που κήρυττε και ακολουθούσε και ο ίδιος στη ζωή του. Και στον κήπο, το μονοπάτι που ακολούθησε για τελευταία φορά πηγαίνοντας να προσευχηθεί αλλά δεν πρόλαβε...
Η υπόλοιπη μέρα ήταν ένα τρέξιμο προκειμένου να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα... Δεν τα πήγαμε και άσχημα! Επισκεφθήκαμε το Red Fort, το Humayun'sTomb, το Qutb Minar, όλα άκρως εντυπωσιακά και επιβλητικά (δικαίως αποτελούν μνημεία της λίστας της Unesco). Τρελαθήκαμε, μάλιστα, να ποζάρουμε με ντόπιους. Όχι! Όχι! Δεν τους ζητούσαμε εμείς να βγούμε φωτογραφία μαζί τους (όχι ότι με χάλασε που έχω γυρίσει με τόσες φωτογραφίες αλά μπρατσέτα με ντόπιους και ντόπιες)...εκείνοι μας ζητούσαν, γιατί τους φαινόμασταν αξιοπερίεργοι!
Περάσαμε από το Κοινοβούλιο, την Indian Gate (αμιγώς λονδρέζικα), χαζέψαμε στην πλατεία Connaught Place η οποία έχει αέρα και στυλ ευρωπαϊκό.
Βλέποντας στο Δελχί τον κόσμο να ακολουθεί πιο δυτικού τύπου lifestyle(ντύσιμο, καφές τύπου starbucks στο χέρι κ.λ.π.) δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω τον ξεναγό πώς είναι εδώ οι συνήθειες και οι παραδόσεις σε σχέση με την επαρχία. Μας είπε πώς στην πρωτεύουσα ο κόσμος μπορεί να βγαίνει μεν (εστιατόρια, σινεμά, καφέ), να ψωνίζει σε επώνυμα πολυκαταστήματα, να σπουδάζει περισσότερο, να ασχολείται με την τεχνολογία, να έχει και προφίλ στο facebook ακόμα, αλλά οι παραδόσεις καλά κρατούν. Το 90% των γάμων και εδώ είναι arrangement marriages δηλαδή συμφωνημένοι από τους γονείς και καθόλου δεν “χαλάει” τα, κατά τ’ άλλα μοντέρνα, παιδιά αφού έχει ριζώσει στο μυαλό τους η αντίληψη ότι οι γάμοι από έρωτα οδηγούν σε διαζύγιο. Μας είπε επίσης, ότι εκτός από τους γονείς, έναν επικείμενο γάμο πρέπει να τον εγκρίνει και ο αστρολόγος. Ναι! Πριν “κανονίσουν” έναν γάμο, συμβουλεύονται αστρολόγο! Μου ήρθε σαν φλας-μπακ που από την Άγκρα κιόλας είχα δεί κάτι μεσήλικες να συζητάνε στο λόμπυ του ξενοδοχείου με έναν μυστήριο τύπο. Δεν έδωσα σημασία όταν ο ξεναγός μου είχε πεί τότε πως ο “μυστήριος” ήταν αστρολόγος.
Το τελευταίο βράδυ μας στην Ινδία, πείσαμε επιτέλους και τον “κολλητό” μας πια (μετά από τόσες μέρες) Saubas να έρθει μαζί μας για φαγητό. Τόσες μέρες μιλούσαμε, γελούσαμε πολύ αλλά πάντα, όταν του προτείναμε να έρθει να φάμε μαζί, πάντα αρνιόταν. Όπως καταλάβαμε, στις μικρότερες πόλεις δεν αισθανόταν άνετα να τον βλέπουν να κάθεται μαζί μας...στο Δελχί όμως, στην πρωτεύουσα που είναι τεράστια και οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ήρθε τελικά μαζί μας.
Απολαύσαμε thalis. Τα thalis είναι ουσιαστικά πιατέλες για 1-2 άτομα και περιλαμβάνουν όλες τις παραδοσιακές ινδικές γεύσεις: κρέατα, ρύζια, σαλατικά, σάλτσες. Είναι κάτι που συνηθίζουν πολύ οι ινδοί (δηλαδή πολλές γεύσεις σε μικρές ποσότητες) σε αντίθεση με εμάς που συνηθίζουμε μία μεγάλη μερίδα με ένα είδος φαγητού. Τα thalis που διαλέξαμε εμείς είχαν ινδικά kebab (πεντανόστιμα) με τσάτνι ντομάτας (πολύ καυτερή σως), ντάλ (πάααρα πολύ πικάντικες κόκκινες ινδικές φακές), μπιριάνι και πουλάο (τα ρύζια που έχω ξαναναφέρει), πίτες και διάφορα άλλα. Ο Saubas, ως vegetarian λόγω θρησκείας, έφαγε ελάχιστα αλλά στην μπύρα δεν είπε όχι.
Η κουβέντα με τον πάντα χαμογελαστό Saubas (παρόλο που τον σέρναμε ανελέητα επί 18 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα) ήταν ο καλύτερος επίλογος για το ταξίδι μας. Μας μίλησε για την οικογένεια του, την ιδίαιτερη πατρίδα του, τη δουλειά του στο πρακτορείο, που για έναν μισθό της πλάκας κάνει να δεί τα παιδιά του και 3 μήνες, που το όνειρό του είναι να πάρει κάποτε δικό του αυτοκίνητο και να είναι αφεντικό του εαυτού του...Μας είπε πώς πολλοί δυτικοί έρχονται και νομίζουν ότι η Ινδία είναι μόνο Yoga και Kama Sutra… άλλοι δεν βλέπουν τίποτα εκτός από σκόνη, βρωμιά, χάος... Μας ευχαρίστησε που αγαπήσαμε την χώρα του...
Όταν πια μας πήγε στο αεροδρόμιο, μόνο που δεν δακρύσαμε και οι 3... λες και αφήναμε πίσω έναν δικό μας άνθρωπο, έναν αγαπημένο φίλο...
Μάλλον, είναι χαρακτηριστικό της Ινδίας αυτό ... όταν φεύγεις να νομίζεις πώς αφήνεις πίσω σου ένα κομμάτι του εαυτού σου... Είναι αλήθεια! Ένα κομμάτι από την καρδιά μου έχει μείνει για πάντα εκεί...στη σκονισμένη μαχαράνι...
Attachments
Last edited:
