Αίγυπτος Μούμιες της ιστορίας και κροκόδειλοι στον Νείλο

[Παρίσακτος]

Πυραμίδες

Σε περασμένο κεφάλαιο είχα αναφερθεί στο Έγκλημα στον Νείλο, που έγινε κατά την κρουαζιέρα μας. Ε, λοιπόν σ’ αυτό το κεφάλαιο βρήκαμε το πτώμα. Άλλωστε υπάρχει καλύτερο μέρος για ένα πτώμα από έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους τάφους του κόσμου;

Φτάνουμε σχεδόν μεσημεράκι στο Κάιρο, αφού παίρνουμε τα μπαγκάζια μας, βγαίνουμε προς την έξοδο. Εκεί συναντάμε μια σειρά από ταξί να προθυμοποιούνται να μας πάνε όπου θέλουμε.

Παρένθεση πρώτη: Στο Κάιρο έχουμε ένα πλεονέκτημα: υπάρχουν ούμπερ, τα οποία είναι πολύ πιο οικονομικά από τα κανονικά ταξί, χωρίς παζάρια, αξιόπιστα, με καλύτερες συνθήκες μεταφοράς για τον πελάτη (βλ. κλιματισμός).

Καλούμε ούμπερ και περιμένουμε, πετυχαίνει κίνηση μέσα στο αεροδρόμιο.
«Καλωσήρθατε. Ταξί, ταξί, από πού είστε;» μας βομβαρδίζουν ταρίφες πριν ακόμα βγούμε από την έξοδο.
Ευχαριστούμε, δεν ενδιαφερόμαστε.
«Θα πάρω όσα παίρνει το ούμπερ», λέει βλέποντάς μας να σκαλίζουμε το κινητό.
Τον αγνοούμε, ενώ ψάχνουμε να δούμε πώς λειτουργεί αυτή η εφαρμογή, πού είμαστε εμείς και πού το αμάξι.

Παρένθεση δεύτερη: Ανεπίσημα, χωρίς καμιά μεταξύ μας συνεννόηση, εγώ με τον Δ. παίζαμε το τρικ του καλού και του κακού μπάτσου. Μαντέψτε τι ρόλο αναλάμβανα. Ήμουν αυστηρός, δεν χαριζόμουν (ή έστω έτσι νόμιζα), αν κάτι δεν μ’ άρεσε, χαμογελούσα, ευχαριστούσα κι απομακρυνόμουν. Δεν ήταν σπάνιο να μας φωνάζουν έπειτα με καλύτερη προσφορά. Από την άλλη, χρειάζεσαι και μια πιο ψύχραιμη στάση όταν θες να κλείσεις συμφωνία, ένα «Οκ, συμφωνούμε» ακόμη κι αν κάνεις εκπτώσεις, αν δεν θες να πας στον προορισμό σου δέκα χιλιόμετρα κάτω από τον ήλιο με τα πόδια.

Ε λοιπόν στο Κάιρο, με το που πατήσαμε το πόδι μας, η ψυχραιμία του Δ. είχε εξαντληθεί.
«Ο προορισμός σας», να επιμένει κάποιος άλλος έτοιμος να πάρει τις βαλίτσες μας.
«Dude, δώσε μας πέντε λεπτά!» που θα μπορούσε να είναι κι ένα «Άντε γαμήσου εσύ κι η φάρα σου»· από εκεί κι ύστερα αρκούσε ένα άγριο βλέμμα του και μας παρατούσαν.

Έρχεται το ούμπερ, δεν μιλά αγγλικά, βάζει σταθμό να παίζει ξένα (γι’ αυτούς). Εκτίμησα την πρόθεση, αλλά ρε φίλε αυτά τα ακούω και στην πατρίδα μου, δώσε λίγο αιγυπτιακή μουσική, ας είναι και τσιφτετέλια σκυλομπαρόκ, κάνε το πολιτισμικό σοκ (λέμε τώρα) λίγο πιο έντονο. Βέβαια γι’ αυτό αρκεί η οδήγηση· δρόμος πέντε λωρίδων που χρησιμοποιείται ως οχτώ, κόρνες κλασικά στον αυτόματο, οριακές προσπεράσεις, αδιόρατα τριψίματα μεταξύ καθρεφτών. Αναρωτιόμουν πώς και το Κάιρο έχει τόσο πληθυσμό, πόσοι θα σκοτώνονται καθημερινά έτσι όπως κυκλοφορούν στους δρόμους. Πολλή κίνηση. Περνάμε από ωραία σπίτια σε κάποιες περιοχές (βλ. Ηλιούπολη, που ξεχώριζαν τα αρχοντικά), βλέπουμε από απόσταση την Ακρόπολη και τζαμιά, και κατευθυνόμαστε προς την Γκίζα.

Παρακολουθώ παράλληλα και τον χάρτη, να, εδώ φτάνουμε στις πυραμίδες, σκέφτομαι, το δείχνει λίγο μετά τη στροφή, πού στα κομμάτια είναι, λάθος είναι ο χάρτης; Δεν θα έπρεπε να φαίνονται αν είναι τόσο κοντά; Το αμάξι στρίβει και εγένετο φως.

Παρένθεση τρίτη: Θεωρούσα ότι οι πυραμίδες θα ήταν αδιάφορες, ειδικά μετά από όλα αυτά τα ωραία και τα μεγάλα και μεταγενέστερα που θα είχαμε δει μέχρι τότε. Ε μωρέ, πάμε, να πούμε ότι πήγαμε, αν και μάλλον δεν θα μας πούνε και πολλά, έλεγα.

Ε, λοιπόν, όταν τις πρωτοείδα ένιωσα δέος, σχεδόν ανατρίχιασα, μέχρι που μου ξέφυγε κι ένα «ουάου» (και τα 3 φωνήεντα), κάτι που δεν το συνηθίζω καθώς το βρίσκω αμερικανιά. Φοβερή στιγμή. Ο άνθρωπος άκουσε το επιφώνημά μου, έκοψε ταχύτητα για να το φωτογραφίσω με την ησυχία μου. Του είπα να συνεχίσει.

Έπειτα, σχεδόν φτάσαμε στο διαμέρισμα που θα μέναμε, αλλά όχι ακριβώς. Ο οδηγός κοιτούσε καλά καλά γύρω του, ρώτησε και κάποιον περαστικό, και δεν μπορούσε να καταλάβει πού βρισκόταν το σπίτι (ήταν σε κάποιον παράλληλο, δίπλα στον φράχτη τον πυραμίδων).

Συνεχίζει ευθεία, καταλαβαίνει ότι έκανε κάπου λάθος, ψάχνει να στρίψει αριστερά για να βρεθεί στο άλλο ρεύμα κυκλοφορίας. Ετοιμάζεται να κάνει τη μανούβρα, ακούμε ένα εκκωφαντικό θόρυβο και μπροστά μας ένας άνθρωπος τινάζεται από σύγκρουση και πέφτει στο έδαφος, όταν κάποιο όχημα έπεσε πάνω στο καρότσι που οδηγούσε. Παγώνουμε.

Το όχημα μένει ακίνητο. Διάφοροι περαστικοί τρέχουν να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Ο ουμπεράς κλείνει την ασφάλεια στις πόρτες ακαριαία. Και προσπαθεί να περάσει με το αμάξι μες στο πλήθος. Του λέμε να σταματήσει. Οι περαστικοί είναι πάνω στον άνθρωπο, προσπαθούν μάλλον να τον συνεφέρουν, ενώ άλλοι αναποδογυρίζουν το όχημά του κι αρχίζουν να το συναρμολογούν στη μέση του δρόμου. Κάτι ταξιτζήδες πλησιάζουν κι αρχίζουν να φωνάζουν στον δικό μας. Εκείνος σταδιακά αρχίζει να κινείται και βγαίνει από τη διαχωριστική νησίδα, μπαίνει στο άλλο ρεύμα κι επιταχύνει. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι ουμπεράδες δεν τα πάνε και πολύ καλά με τους ταξιτζήδες.

Του ζητάμε να μας αφήσει στο σημείο που είχε κάνει την πρώτη στάση προηγουμένως και το πάμε με τα πόδια. Βλέπουμε για πρώτη φορά καμήλες να περπατάνε δίπλα μας – είναι πολύ ψηλές, δεν τους το είχα. Τακτοποιούμαστε, κάνουμε μια μικρή έρευνα για τις πυραμίδες και πάμε προς τον αρχαιολογικό χώρο· ήταν περασμένες τρεις το μεσημέρι και δεν είχαμε πολλή ώρα. Είδαμε τα μετρητά που μας είχαν περισσέψει και βλέπαμε ότι με το βασικό εισιτήριο που έχεις είσοδο στον χώρο και στο εσωτερικό κάποιων μικρών πυραμίδων, θα μας περίσσευαν δυο-τρεις λίρες. Το ρισκάραμε, τι τα χρειαζόμασταν τα παραπάνω;
«Μόνο να ρωτήσουμε τι ώρα κλείνει», λέω εγώ, «μην μπούμε τρεισήμιση και κλείνει στη μια ώρα».

Φτάνουμε στα γκισέ, μας αρπάζει τύπος, που παίρνει τον Δ. και πάνε να βγάλουνε εισιτήρια. Προφανώς, ο δικός μας ξεχνιέται με τόσο δυναμικό μπάσιμο και δεν ρωτά. Μπαίνουμε στον χώρο, μας πασάρει σε έναν δικό του, που ξέρει καλύτερα πώς θα προλάβουμε να δούμε όλα τα highlights, γιατί σε μια ώρα κλείνει. Μικρό ξενέρωμα, αλλά και τι εναλλακτική είχαμε. Ο τύπος μας διαφημίζει τις καμήλες του.

«Ευχαριστούμε, θα πάμε μόνοι μας», τον ενημερώνουμε. Κάνει νόημα για μπαξίς. «Δεν έχουμε», του λέμε κι ήταν αλήθεια αυτή τη φορά.

Ανηφορίζουμε τον δρόμο που περνά ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες πυραμίδες, με μικρές στάσεις για φωτογραφίες, και μας σταματά ένας Αιγύπτιος με βεδουίνικο ντύσιμο. Μας δείχνει μια κάρτα στα αραβικά: «Είμαι από το Υπουργείο Τουρισμού της Αιγύπτου, μπορώ να δω τα εισιτήριά σας;» Ο Δ. που τα είχε του τα δίνει. «Μάλιστα, είμαι υπεύθυνος να σας βοηθήσω να καταφέρετε να δείτε τον χώρο, γιατί στις 4μιση ο χώρος κλείνει και δεν προλαβαίνετε. Ακολουθήστε με».

Εγώ λίγο στην κοσμάρα μου χαζεύω γύρω μου, παρατηρώ ντόπιους να κάθονται στις πυραμίδες, που θεωρητικά απαγορεύεται, δένω τα κορδόνια μου.

«Δεν είναι και πολύ γρήγορος ο φίλος σου», λέει στον Δ. μόλις τους προφταίνω. Δεν ήταν και πολύ σοφή κίνηση να μου την μπει στο μάτι, κρίνοντας εκ των υστέρων. Εκεί στέκονται δυο τρεις καμηλιέρηδες. «Για να προλάβετε, πρέπει να ανέβετε στις καμήλες. Είναι μόνο 200 λίρες το άτομο».
«Δεν έχουμε χρήματα», του απαντάω αρχίζοντας να καταλαβαίνω το εργάκι.
Μας κάνει λίγο καλύτερη τιμή.
«Έχουμε μείνει χωρίς μετρητά», του το κάνω πιο λιανά.
«Δεχόμαστε και κάρτα». Βεδουίνοι της ερήμου με POS.
«Ευχαριστούμε, δεν θέλουμε», επιμένω.
Ο Δ. φαίνεται να προβληματίζεται. «Λέει ότι δεν θα προλάβουμε», μουρμουρίζει.
«Δεν με νοιάζει, είναι απατεώνας», λέω εγώ που τον ρόλο του κακού μπάτσου αποφασίζω να τον τερματίσω. «Κοίτα, δεν έχω θέμα, αν εσύ θες πήγαινε, δεν θα χεις και πολλές ευκαιρίες να το επαναλάβεις, απλώς εγώ δεν ανεβαίνω».

«Για σένα εκατό», λέει ο τύπος στον φίλο μου, «που είσαι καλός άνθρωπος». Όχι σαν τον μαλάκα δίπλα σου, ήταν το υπονοούμενο. Τα κακά του επαγγέλματος, υποθέτω.
«Δώσε μας τα εισιτήρια», λέει τελικά ο Δ. μετά από μια εσωτερική μάχη, ενδεχομένως, και το δράμα τελειώνει μετά από δυο τρεις κλιμακούμενες επαναλήψεις της φράσης, όπου τελικά μας παραδίδει τα εισιτήρια βλαστημώντας.

Κινούμαστε στον χώρο, πλησιάζουμε τις μικρές πυραμίδες που λίγη ώρα πριν είχαν κλείσει για το κοινό, κάνουμε τη βόλτα μας κι αξιοποιούμε κάθε λεπτό μέχρι να κλείσει ο αρχαιολογικός χώρος. Στο τέλος πάμε να βγάλουμε κάτι φωτογραφίες και με τη σφίγγα, αλλά άκυρος Αιγύπτιος μας αποπαίρνει, να βιαστούμε. Μετά από λίγο ο ίδιος Αιγύπτιος μας κάνει νόημα να καθίσουμε να φωτογραφηθούμε σε άλλο σημείο, όχι τόσο πανοραμικό προφανώς. Τραβάμε φωτογραφίες. Κι έπειτα μας πλησιάζει κάνοντάς μας νόημα ότι πεινάει και να του δώσουμε μπαξίς. Ο ίδιος μαλάκας που μας έλεγε πριν να βιαστούμε γιατί ο χώρος κλείνει. Του λέμε την αλήθεια, ότι δεν έχουμε, κι αρχίζει ένα λογύδριο τύπου «Στον τάφο σου θα τα πάρεις; Τα πάντα ανήκουν στον Αλλάχ!» και καταλήγει με ένα δυσοίωνο «Θα πεθάνετε όλοι» που επαναλαμβάνεται αέναα μέχρι που εγκαταλείπουμε τον χώρο. Αν παίζαμε σε ταινία τρόμου, ένας από τους δυο μας το βράδυ θα βρισκόταν ανεξήγητα νεκρός.

Έπειτα βγάζουμε χρήματα, και μετά από λίγο περπάτημα αποφασίζουμε να διασχίσουμε τον δρόμο, που έχει συνεχή ροή οχημάτων, τα οποία δεν κάνουν καμιά κίνηση να σε αφήσουν να περάσεις, πρέπει να το κερδίσεις μόνος σου. Μόνο οι θαρραλέοι μπορούν να επιβιώσουν σ’ αυτή την πόλη. Οι θαρραλέοι κι οι πλούσιοι, καθώς υπάρχουν και τα ταξί. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, άλλοι στη θέση μας θα έκαναν τον σταυρό τους, κατεβαίνουμε το πανύψηλο πεζοδρόμιο, το ξαναανεβαίνουμε. Δεν ήταν η κατάλληλη η στιγμή. Κι επειδή ίσως και να μην ήταν κατάλληλες ποτέ οι συνθήκες, το παίρνω απόφαση, του κάνω νόημα να πάμε και ξεκινάω. Και για κάποιον λόγο κατάφερα και πέρασα τον δρόμο χωρίς να με πατήσει κανείς. Δεν ξέρω πώς το κατάφερα. Περίμενα κι ο Δ. να πάρει τη δική του απόφαση που είχε μείνει πίσω και σύντομα αποστολή εξετελέσθη.

Τρώμε σ’ ένα φαστφουντάδικο τα γεύματα που τρέφουν τη νεολαία της πόλης, νόστιμα (λόγω πείνας, ενδεχομένως) και πικάντικα (λόγω μπαχαρικών) και επιστρέφουμε με τα πόδια στο διαμέρισμα. Στο μεταξύ κάνουμε στάση σε ένα παντοπωλείο, για νερό και χαρτομάντιλα.

Παρένθεση τέταρτη: Οι Αιγύπτιοι αναπαριστούν με διαφορετικά σύμβολα το δεκαδικό σύστημα, δεν χρησιμοποιούν του «αραβικούς αριθμούς» όπως τους αποκαλούμε εμείς, όσο παράξενο κι αν φαίνεται. Δεν είναι κάτι δύσκολο να απομνημονευτεί, απλώς δεν το βλέπαμε και πολύ συχνά, καθώς στις αγορές δεν υπήρχαν καρτελάκια με τιμές στον βωμό ενός σωστού παζαριού.

Παίρνουμε από το ράφι χαρτομάντιλα (συσκευασία από δυο μεγάλα πακέτα) και νερό, τα δίνουμε στον πωλητή, χτυπά το νερό, σκίζει τη συσκευασία και χτυπά στη διπλή τιμή το πακέτο και μας λέει τη σούμα. Τον ρωτάω γιατί βγαίνουν τόσα; Αφού έλεγε άλλη τιμή στο ράφι. Κι αντί να μου πει ένα «η τιμή είναι ανά πακέτο κι όχι ανά συσκευασία» που θα μπορούσα να το δεχτώ, απαντά, «Αυτή είναι η τιμή» ξανά και ξανά, λες κι ήμουν κάνας βλάκας που δεν μπορεί να ξεχωρίσει αυτά τα ακαταλαβίστικα σύμβολα που έχουν για αριθμούς. Του χαμογελάω και τον αφήνω μόνο του με τη σκισμένη του συσκευασία.

Είπαμε, κακός μπάτσος.

Καμιά εκατοστή μέτρα μετά, βρίσκουμε ένα μικρό μπακάλικο, μπαίνουμε μέσα, η μαντιλοφορούσα γυναίκα που το είχε δεν ήξερε αγγλικά, της λέμε χαρτομάντιλα, της το κάνουμε και παντομίμα, μας έφερε κάτι άκυρο τύπου μανταλάκι (για να κλείσουμε τη μύτη μας, ενδεχομένως, θα ήταν κι αυτό μια λύση), μιμούμαι τότε και τον ήχο φυσήματος της μύτης με την κίνηση, καταλαβαίνει και μαντεύει σωστά. Πόσο; 1 λίρα το ένα. Έτσι απλά, χωρίς κανένα παζάρι. Αιγύπτια και μας έδωσε τη σωστή τιμή! Ντροπή της χώρας της, το χαρακτηρίζω εγώ αυτό. Μα κανένας σεβασμός πια στις παραδόσεις;
Παίρνουμε πέντε κι ένα νερό και την αποχαιρετούμε, μόνο τα χέρια δεν της φίλησα.

Φτάνουμε σπίτι. Κουρασμένοι, στα πρόθυρα πονοκεφάλου, λίγο η ένταση της μέρας, λίγο η σκόνη και η ζέστη. Καταλήγουμε να μένουμε στο διαμέρισμα, καθώς ήταν απόσταση να πάμε στο κέντρο, ειδικά αν συμπεριλάβουμε και την κίνηση στους δρόμους.

Κι ήρθε η ώρα για τα αποκαλυπτήρια.
Το έγκλημα, στο οποίο αναφερόμουν ως έγκλημα στον Νείλο, προφανώς και δεν ήταν κάποιος φόνος ή ανεξήγητος θάνατος από κατάρα επαίτη ή άλλο ποινικό αδίκημα, δεν ήταν έγκλημα νομικό αλλά ταξιδιωτικό. Κι αυτό ήταν η επιλογή μας να μείνουμε στη Γκίζα εκείνη τη μέρα. Το διαπράξαμε εμείς, με συνένοχο τον Ντ. που φαγώθηκε να μας διαφημίζει την Γκίζα ως μια άλλη Μέκκα. Όχι, δεν τη βρήκαμε ωραία, ένα πιο φρενήρες Λούξορ ήταν, με ελαφρώς καλύτερη αισθητική σε σημεία, που μύριζε θαρρείς ολάκερη κοπριά καμήλας. Μας ανάγκασε να πάμε τρέχοντας στις πυραμίδες, με αποτέλεσμα να μην τις χαρούμε όπως τους έπρεπε, μας ανάγκασε να μην κάνουμε τίποτα άλλο εκείνο το βράδυ (οκ, δεν μας ανάγκασε, αλλά δεν μας το έκανε και δύσκολο). Ήταν το χειρότερο δωμάτιο που μείναμε στο ταξίδι· τα στάνταρ μου στην καθαριότητα δεν είναι υψηλά, αλλά το σπίτι μου φάνηκε σκονισμένο κι ακαθάριστο.
Ήταν η μόνη ουσιαστικά κακή επιλογή που κάναμε σ’ όλο το δεκαήμερο. Βέβαια, ακόμη κι αυτό είχε τη χάρη του, περισσότερα σκηνικά να μνημονεύεις.

Ευτυχώς η επόμενη μέρα θα μας έδινε μια τελείως διαφορετική εικόνα για το Κάιρο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Παρίσακτος]

Σχεδιασμός ταξιδιού

Πριν ξεκινήσω με τα του ταξιδιού, θα αναφερθώ στο πρόγραμμά μας, που έγινε αρκετά συγκεκριμένο όσο περνούσε ο καιρός, καθώς μεγάλη χώρα, αρκετά να δούμε και λίγες μέρες στη διάθεσή μας. Δέκα μέρες για μένα, εννιά για τον συνταξιδιώτη μου, που ερχόταν από πιο μακριά. Θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε Νείλο (Λούξορ, Ασουάν) και Κάιρο, ενώ εγώ έβαλα και την Αλεξάνδρεια στο πρόγραμμα τελευταία μέρα, ώστε να επιστρέψω από εκεί με Aegean που βρήκα κι οικονομικότερη πτήση, χώρια το βασικό πλεονέκτημα του να δεις την πόλη που μνημόνευε ο Καβάφης (κι ο Κότσιρας ).

Η βλακεία που κάναμε είναι ότι κλείσαμε πρώτα τα εισιτήρια πήγαινε-έλα κι έπειτα από καιρό καταλήξαμε στο πρόγραμμα, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι συνέφερε να πηγαίναμε κατευθείαν Λούξορ. Έτσι κλείσαμε έξτρα εισιτήριο, συγκριτικά ακριβό γιατί θέλαμε συγκεκριμένες ώρες ώστε ούτε να κινδυνεύουμε να χάσουμε την πτήση (κάτι που δεν θα συνέβαινε π.χ. με ενιαίο εισιτήριο) ούτε να χάσουμε μεγάλο μέρος της ήδη περιορισμένης μας διαμονής στο Λούξορ. Δεν είναι και κανένα συνταρακτικό κόστος, απλώς το αναφέρω ώστε να έχει κανείς υπόψη του, όταν θα κλείνει τα αεροπορικά να έχει και στο νου του τα ενδιάμεσα –ενδεχόμενα– μεταφορικά, που συχνά συμφέρει να κλειστούν με αεροπλάνο.

Πρόγραμμα:
1. Άφιξη στο Λούξορ, επίσκεψη σε αρχαιολογικούς χώρους της αρχαίας Θήβας, διανυκτέρευση εκεί.
2. Μια μικρή βόλτα στο Λούξορ για τελευταίες εκκρεμότητες κι αναχώρηση με κρουαζιερόπλοιο για την “must” εμπειρία ενός ταξιδιού στην Αίγυπτο.
3. Κρουαζιέρα, με στάση στους ναούς στο Edfu και στο Kom Ombo.
4. Ολόκληρη μέρα αφιερωμένη στο Ασουάν.
5. Ασουάν με ενδεχόμενη επίσκεψη στο Αμπού Σίμπελ. Εδώ διανυκτέρευση είτε στο Ασουάν είτε νυχτερινό τρένο για Κάιρο, το είχαμε αφήσει στο φλου.
6-9. Κάιρο. Το βράδυ της 9ης μέρας εγώ θα έφευγα για Αλεξάνδρεια κι ο Δ. μετά τα μεσάνυχτα θα πήγαινε στο αεροδρόμιο. Εδώ έπαιζε είτε 4 μέρες αποκλειστικά στο Κάιρο είτε κάποια επίσκεψη με 1 διανυκτέρευση στη Λευκή Έρημο, αν βρίσκαμε κάτι καλό επί τόπου. Σπόιλερ: Επειδή το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού είχε τρέξιμο, αποφασίσαμε να αφήσουμε στην άκρη την έρημο και να είμαστε πιο χαλαροί στο Κάιρο.
10. Αλεξάνδρεια.

Μια παρατήρηση επί του προγράμματος:
Την κρουαζιέρα την επιλέξαμε περισσότερο ως έναν σχετικά ακριβό τρόπο να πάμε από το Λούξορ στο Ασουάν, χωρίς να μπλέκουμε με συνεννοήσεις με τους ταρίφες της περιοχής, παρά ως μια εμπειρία χαλάρωσης και ξεκούρασης (παρόλο που δεδομένης της κουραστικής μας άφιξης κακό δεν μας έκανε), γι’ αυτό και ψάχναμε το συντομότερο δυνατό διάστημα. Τα περισσότερα κρουαζιερόπλοια του διαδικτύου περιλάμβαναν πρόγραμμα 3 διανυκτερεύσεων, κάτι που θα μας στερούσε μια μέρα ταξιδιού. Εντέλει βρήκαμε μια κρουαζιέρα με 2 διανυκτερεύσεις και θα μας έκοβε μόνο μισή μέρα από το Λούξορ, δεδομένου ότι από τις 5 μέρες που διαθέταμε για τον Νότο τη μεσαία θα την αφιερώναμε ούτως ή άλλως στη μεταφορά από τη μια πόλη στην άλλη, με στάσεις στους ναούς που ούτως ή άλλως είδαμε στο ενδιάμεσο. Αν κάποιος έχει πολύ χρόνο και το πάει χαλαρά μπορεί να συμφέρει να κλείσει τη διαδρομή από εκεί (με ταξί πας στο λιμάνι, btw, είναι μακριά από την πόλη), θα του έβγαινε πιο οικονομικά κι ίσως να μπορεί να επιλέξει το πρόγραμμα που του ταιριάζει περισσότερο.

Κάποιες γενικότερες παρατηρήσεις:

• Πριν κάποιος πάει, καλό θα είναι να επικοινωνήσει με το ΚΕΕΛΠΝΟ και τον γιατρό του, για εμβόλια που θα χρειαστεί να κάνει και φάρμακα που καλό θα είναι να προμηθευτεί, ισχυρό αντικουνουπικό (DEET 50%).
• Προφανές: χρειάζεται διαβατήριο. Ελέγξτε ότι το επερχόμενο εξάμηνο από την άφιξή σας δεν λήγει.
• Χρειάζεται visa, η οποία πολύ εύκολα και σύντομα αποκτάται από εκεί (visa on arrival). Κοστίζει 25$ και μπορεί να πληρωθεί και με Ευρώ (απλώς σας δίνουν τα ρέστα σε αιγυπτιακές λίρες). Επίσης πρότασή μου να ανταλλάξετε κάμποσα χρήματα εκεί (στο σημείο που πληρώνετε για τη visa) για τα πρώτα σας έξοδα, καθώς έχει έχει την ακριβή ισοτιμία.
  
• Η αιγυπτιακή οικονομία βασίζεται στα μετρητά, οπότε δεν θα έχετε πολλές ευκαιρίες να πληρώσετε με κάρτα (στην περίπτωση που σας συμφέρει με κάρτες τύπου Revolut), δεν ξέρω αν συμφέρει να ανταλλάξετε εκεί ή από πριν ή να βγάζετε από ΑΤΜ (ανάλογα με την τράπεζα υποθέτω, η ελληνική τράπεζα μου έφαγε αρκετά σε σύγκριση με την Revolut, που κατέληξα να χρησιμοποιώ).
• Εγώ συνέδεσα τη Revolut στο uber, που χρησιμοποιήθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια, το οποίο όχι απλώς συνίσταται, αλλά επιβάλλεται αν δεν την βρίσκετε με παζάρια και υπερκοστολογημένες –για τα δεδομένα της χώρας– υπηρεσίες.
• Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, αγόρασα κάρτα SIM για να μπορώ να έχω Ίντερνετ και τη δυνατότητα επικοινωνίας, σε περίπτωση που χρειαζόταν να κάνω τοπικές κλήσεις. Αρκετοί χρησιμοποιούν και την εφαρμογή του WhatsApp, οπότε ιδίως νεότεροι άνθρωποι μπορεί να επικοινωνήσουν μαζί σας με αυτόν τον τρόπο. Εγώ έδωσα 165 EGP (περίπου 8μισι ευρώ) για 10+1 GB και κάποια λεπτά ομιλίας, που συμψηφίζονταν με τα δεδομένα, value for money που λέμε και στο χωριό μου.
• Τέλος, καλό θα είναι να ψάξετε διαδικτυακά για scam που μπορεί να επιχειρήσουν κάποιοι απέναντί σας, ώστε να είστε προετοιμασμένοι, και για την τσέπη σας αλλά και για την ψυχική σας υγεία, ιδίως αν δεν σας αρέσει η αίσθηση να πιάνεστε κορόιδα.

Και μετά από αυτά τα ολίγα, επιτέλους έτοιμοι για αναχώρηση για τη σκονισμένη πατρίδα των Φαραώ.

 

[Παρίσακτος]

Welcome! Where are you from?

Άυπνοι ένα εικοσιτετράωρο, μετά από μια κουραστική βδομάδα στη δουλειά, βραδινή πτήση προς Κάιρο, παραλίγο να χαθεί ενδιάμεση ανταπόκριση για τον συνταξιδιώτη μου, αντάμωμα και νέα, αξημέρωτη αναμονή στο αεροδρόμιο για νέα πτήση, προς Λούξορ αυτή τη φορά, κι η υποδοχή στην ιστορική αυτή πόλη μια σειρά από ταξί.

«Taxi, taxi», να επιμένουν λες και τους ρώτησες τι μέρος του λόγου είναι, λες και δεν βλέπεις τα οχήματά τους ή τις φάτσες τους που σε κοιτάνε λαίμαργα στην τσέπη.
«How much?» κλασική ερώτηση, η συχνότερη φράση μας σ’ αυτό το ταξίδι, που ακολουθούνταν σχεδόν πάντα –ανεξάρτητα από την απάντηση– από ένα δικό μας «that’s too expensive», για ν’ αρχίσει το παζάρι.

Μαζεμένοι οι ταξιτζήδες, επέμεναν για 200 αιγυπτιακές λίρες (πρώτη προσπάθεια), 180 (δεύτερη), 180 και για τους 2 (τρίτη, κλασική κίνηση, όπως αποδείχθηκε: στη μέση της διαπραγμάτευσης σου πετάνε αυτή την πληροφορία, λες και τόση ώρα μιλούσατε για κατ’ άτομο τιμή). Εγώ είχα στο νου μου 60, άντε 100 με τον πληθωρισμό. Εναλλακτικές δεν είχαμε, ήταν συνεννοημένοι φαντάζομαι, και δεν μας έπαιρνε με τόση αϋπνία να περπατήσουμε πόσα χιλιόμετρα στη ζέστη απλώς για να γλιτώσουμε λίγα ευρώ για την τιμή των όπλων, τελικά καταλήξαμε στα 140, που δεν ήταν κι άσχημα κρίνοντας εκ των υστέρων.

Ο ταξιτζής, ο Μοχάμεντ –δεν θυμάμαι καθόλου το όνομά του, όλοι οι ταξιτζήδες που συναντήσαμε τέτοια ονόματα είχανε, Μοχάμεντ, Αχμέτ, Μαχμούτ, λες και βγαίνανε από generator αραβικών ονομάτων- μας ρώτησε τα κλασικά, από πού είμαστε, "Γιουνάν!" και πόσο φίλοι είναι οι Αιγύπτιοι με τους Έλληνες. Μας αφήνει στη γωνία, ενώ μας βάζει να του υποσχεθούμε ότι θα τον καλέσουμε για την υπόλοιπη μέρα, θα μας έκανε και καλύτερη τιμή.

Αποχωρούμε και μέχρι να περπατήσουμε μισό λεπτό μας έπιασαν άλλοι δυο ταξιτζήδες κι ένας αμαξάς, να μας πετάξουν κάπου. Ναι ρε φίλε, πάρε μας με το άλογο μέχρι το δωμάτιο.
“No thank you”, να του λέμε, να επιμένει αυτός.
“Maybe later?” ρωτά όταν καταλαβαίνει ότι δεν τον χρειαζόμαστε.
“Yeah, maybe later”.

Κι αυτό συνέβη κι άλλες φορές στη συνέχεια. Ήθελαν απλώς να τους καθησυχάσουμε ότι μπορεί στο μέλλον να χρειαστούμε τις υπηρεσίες τους, μπορεί να μην ήταν δεκτικοί στα όχι, αλλά το όχι τώρα είναι άλλη ιστορία. Δεν είναι κακό να λες ψέματα πού και πού.

Να και η θέα από την ταράτσα, απ' όπου φάγαμε πρωινό την επόμενη μέρα, με θέα τον ναό του Λούξορ.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, ξεκινήσαμε το πρώτο μας τουρ στην αρχαία Αίγυπτο. Βρήκαμε ταξί, συμφωνήσαμε να μας πάει στη Δυτική Όχθη, όπου βρίσκονται η Κοιλάδα των Βασιλέων, η Κοιλάδα των Βασιλισσών και ορισμένοι ναοί βλ. της Χατσεψούτ. Ο οδηγός είχε νουβιακή καταγωγή· ήταν μελαμψός κι όσο πιο νότια πήγαινες στην Αίγυπτο τόσο περισσότερους Νουβίους συναντούσες. Ήξερε καλά αγγλικά, ή έστω όσα του χρειάζονταν για να συνεννοηθεί με τους τουρίστες, ήταν ομιλητικός. Οδηγούσε ξυπόλυτος, όπως κι αρκετοί άλλοι από όσους συναντήσαμε – δεν τους βόλευε το παπούτσι με τον συμπλέκτη, υποθέτω.

Επίσης ήρθαμε σε μεγαλύτερη επαφή με την οδηγική συμπεριφορά των Αιγυπτίων, που ας το θέσω κομψά με έκανε να εκτιμήσω την συμπεριφορά των ομοεθνών μου περισσότερο. Δεν υπάρχουν φανάρια, ούτε για πεζούς, όποιος πρόλαβε πρόλαβε, και την κόρνα την έχουν για καλημέρα. Κόρνα για να περάσεις, κόρνα για να περάσουν αυτοί, κόρνα αντί για φλας, κόρνα αντί για φώτα, κόρνα για να τους προσέξεις αν είναι ταξιτζήδες κι εσύ λευκός τουρίστας, γιατί και να μην ξέρεις εσύ πού θες να πας, εκείνοι ξέρουν, κόρνα για να πας πιο γρήγορα, κόρνα γιατί έτσι, είναι βαρετή η σιωπή. Την χρησιμοποιούν τόσο συχνά που την έχουν στον δεξί διακόπτη του τιμονιού, εκεί όπου συνήθως ενεργοποιούνται οι υαλοκαθαριστήρες. Κλείνει η παρένθεση.

Πηγαίνοντας προς τη Δυτική Όχθη παρατήρησα ότι κινούμασταν κατά μήκος του Νείλου, ενώ θυμόμουν ότι ο προορισμός μας ήταν από την άλλη πλευρά του ποταμού, στο ύψος περίπου που βρισκόμασταν εξαρχής. Πού μας πηγαίνει; αναρωτήθηκα χαζεύοντας το –ας το πούμε– τροπικό τοπίο, άμμος και φοίνικες κατά μήκος της διαδρομής. Θυμήθηκα τις απάτες περί ταξιτζήδων που σε πάνε κάπου με μια τιμή και σε παρατάνε στη μέση του πουθενά εκτός αν τους δώσεις πολλαπλάσιο ποσό. Άνοιξα τον χάρτη στο κινητό για να επιβεβαιώσω τη διαδρομή.

«Μας πάει καλά;» ρωτάει κάποια στιγμή ο Δ. που καθόταν μπροστά και κατάλαβε την ανησυχία μου.
«Δεν ξέρω. Ο χάρτης έδειχνε ότι έπρεπε να στρίψουμε λίγο πιο πριν. Βέβαια υπάρχει κι άλλη γέφυρα πιο μπροστά».

Εκείνος είπε ένα “don’t worry” μόλις αντιλήφθηκε ότι λέγαμε κάτι σχετικό, όσο κι αν προσπαθούσαμε να μιλάμε ουδέτερα. Η υπόλοιπη διαδρομή συνεχίστηκε με εκείνον να μιλάει –ίδιον του επαγγέλματος, υποθέτω– κι εμένα να κοιτάω μία τον χάρτη μία το τοπίο. Χωρίς μεγάλη ανησυχία, καθώς υπήρχε το checkpoint της επόμενης γέφυρας που ήταν κι η ελπίδα μου. Ε, τελικά τη διαβήκαμε και συνεχίσαμε όπως προβλεπόταν.

Στον δρόμο συναντούσαμε γαϊδουράκια, άμαξες, καταλάβαμε ότι έτσι κυκλοφορούσαν κι οι ίδιοι, επειδή ήταν πιο φτηνό από ένα αμάξι με τις βενζίνες του κυρίως, αλλά κι ίσως επειδή έτσι είχαν συνηθίσει. Δεν ήταν τουριστική ατραξιόν, ‘η σωστότερα δεν ήταν μόνο τουριστική ατραξιόν.

«Υπάρχουν γυναίκες οδηγοί ταξί;» ρωτάω κάποια στιγμή, μιας και δεν είχαμε πετύχει καμία. «Ή γενικότερα γυναίκες οδηγοί;»
Γελάει. «Όχι», λέει αμέσως. Έπειτα το σκέφτεται λίγο. «Υπάρχουν μία-δυο». Σε πόλη μισού εκατομμυρίου. Αναρωτήθηκα αν είναι δακτυλοδεικτούμενες, όπως συμβαίνει ακόμα στα δικά μας τα χωριά, να η Μαρία η μουγκή, η Ευτέρπη η ανύπαντρη μητέρα, η Μύριαμ η οδηγός.

Πρώτη στάση οι Κολοσσοί του Μέμνωνα, για λίγα λεπτά για φωτογραφίες και την πρώτη επαφή με τη γλυπτική των αρχαίων Αιγυπτίων.

Επόμενη στάση η κοιλάδα των Βασιλέων, όπως είχαμε συμφωνήσει. Ο ταξιτζής μας άφησε στην είσοδο, βγάλαμε εισιτήριο· στην αρχή μας ζήτησαν τα διπλά χρήματα, ένα για την είσοδο κι ένα για τους τάφους, όπου ρωτήσαμε έναν αυτοδίδακτο οδηγό και μας επιβεβαίωσε τη σωστή τιμή· δεν ξέρω αν έγινε κατά λάθος ή επίτηδες, αν και η κουλτούρα τους στο πώς αντιμετωπίζουν τον τουρίστα συνηγορεί προς το δεύτερο. Τις υπηρεσίες του ξεναγού τις χρειαστήκαμε και μέσα στον χώρο που μας έδωσε λίγες χρήσιμες πληροφορίες, χωρίς όμως να μπει στους «καλύτερους για το εισιτήριό που είχαμε βγάλει» τάφους που μας πρότεινε να δούμε. Σπουδαστής μας δήλωσε ο τυπάς πως ήταν, θα πρότεινα κάποιον επαγγελματία μάλλον, αν και μας έδωσε μια συμπαθητική πρώτη γεύση, ώστε να μπούμε στο κλίμα και κάποια πράγματα να τα βλέπουμε τα μνημεία πιο υποψιασμένοι.

Ο χώρος είναι μεγάλος, τρενάκι σε μεταφέρει από τα εκδοτήρια μέχρι ένα σημείο, απ' όπου περπατάς μες στον ήλιο και τη σκόνη. Όμορφες τοιχογραφίες στο εσωτερικό των τριών τάφων που επισκεφτήκαμε. Απαγορευόταν να βγάλουμε φωτογραφίες. Κάτι που μεταφράσαμε σε "βγάλτε όσες περισσότερες μπορείτε, απλώς φροντίστε μην σας πιάσουν". Στον τάφο κάποιου Ραμσή υπήρχε άνθρωπος που σου πρότεινε να πηδήξεις ένα απαγορευτικό σχοινί και να βρεθείς σε ένα αρχαίο κουβούκλιο, βγάζοντάς σε και φωτογραφίες. Με το αζημίωτο, σαφώς, που ακούει στην αγαπημένη λέξη όσων συσχετίζονται με τουρίστες: μπαξίς. Του δώσαμε, μία και δύο φορές (δεν του έφταναν την πρώτη) κι οι φωτογραφίες καταπληκτικές, τραβηγμένες θαρρείς σε συνθήκες σεισμού 8 ρίχτερ. Δεν πειράζει, συνοψίζει άψογα άλλωστε την εμπειρία μας στη συγκεκριμένη πόλη.

Αφότου τελειώσαμε, πεινασμένοι και άυπνοι, πήγαμε στο ταξί και περιμέναμε τον οδηγό να τελειώσει την προσευχή του και να πάμε για τον επόμενο και τελευταίο στόχο της εκδρομής, τον ναό της Χατσεψούτ. Εντυπωσιακός εξωτερικά, εσωτερικά οκ, είχαμε δει και καλύτερα πράγματα κι αναμενόταν να δούμε και πολύ καλύτερα στο μέλλον. Η κούραση κάπου εδώ άρχισε να μας χτυπά.

Λίγο πριν την επιστροφή μας στο δωμάτιο, κάναμε μια στάση σε κάτι φίλους του οδηγού, για δική του υποτίθεται δουλειά. Εκεί κατασκεύαζαν αγαλματίδια, από αλάβαστρο κι άλλα υλικά, σε διάφορα χρώματα, φωφορίζοντα και μη. Έκαναν μια μίνι επίδειξη και μας έβαλαν στο μαγαζί να αγοράσουμε μπιχλιμπίδια, που άλλωστε ήταν κι ο στόχος της παράκαμψης, πολλή αντοχή δεν είχαμε για να αρνηθούμε και πήραμε κάτι αγαλματάκια για αναμνηστικά. Εγώ εξασκούσα τις παζαρικές μου ικανότητες, παρά τη νύστα και την πείνα. Αυτό που μου είχε γυαλίσει το έφτασα κάτω από το μισό. Μόλις με τα πολλά δέχτηκε, το μετάνιωσα, ομολογώ, αν και από την αντίδρασή του κατάλαβα πως δεν έβγαλε μεγάλο κέρδος από μένα. Ήταν πρώτη μέρα, είχαμε ακόμη καιρό μέχρι να μάθουμε να λέμε όχι με μεγαλύτερη σιγουριά. Το Λούξορ μας σκληραγώγησε, ευτυχώς που γνωρίσαμε στη συνέχεια κι ανθρώπους που δεν σε έβλεπαν σαν πορτοφόλι με πόδια κι η γνώμη για τους Αιγύπτιους δεν είναι στο ναδίρ - σπόιλερ: είναι λίγο πιο πάνω.

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο, φάγαμε δίπλα στο ξενοδοχείο, ένα camel burger όπως δηλώθηκε· δεν είχαμε λόγο να δυσπιστήσουμε, δεν ξέρω αν την αμυδρή διαφορά στη γεύση την έκανε το κρέας ή τα μπαχαρικά, κάναμε ένα μπάνιο να βγάλουμε τη σκόνη από πάνω μας και ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα. Το απογευματάκι μας περίμενε ο ναός του Λούξορ.

 

[Παρίσακτος]

Άνθρωποι και Ποντίκια

«Χασίς», τον ακούω να λέει μετά τα καθιερωμένα “Welcome! Where are you from?”
Όχι, ευχαριστώ.
Έχοντας αρνηθεί σε τρία ταξί και δυο αμαξάδες για απόσταση πέντε λεπτών, έχουμε φτάσει στην κεντρική πλατεία του Λούξορ, με τον ομώνυμο ναό. Πέραν των κλασικών κυνηγών τουριστών είναι μαζεμένος κόσμος, κάποιοι βγαίνουν από το τζαμί, άλλοι απλώς κάνουν πικνίκ στις μικρές νησίδες πρασίνου.
«Χασίς, πολύ καλό πράγμα», συνεχίζει ο τύπος επιθετικά, όπως σχεδόν όλη η τουριστική βιομηχανία της πόλης.
Ευχαριστούμε, δεν ενδιαφερόμαστε.
Κι εκείνος εκεί, να επιμένει. Κάνει καλό, πολύ καλή ποιότητα, δεν έχεις ξαναδοκιμάσει τόσο καλό, να περπατάμε κι αυτός δίπλα μας, χασίς χασίς – που κάνει ρίμα με μπαξίς.
Γυρνάω, τον κοιτάω σοβαρά: «Έχω καρκίνο».
Κακόγουστο, το παραδέχομαι, αλλά τη δουλειά του την έκανε: με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο βουβός κι ανέκφραστος, έπειτα γύρισε κι έφυγε.

Προφανώς δεν χρειάζονται όλοι τον ίδιο βαθμό επινοητικότητας, οι περισσότεροι αρκούνται στο τρίτο ή τέταρτο “no, thank you”, ιδίως άμα συνοδεύεται με αδιαφορία. Αγνοείστε τους και θα σταματήσουν να σας ενοχλούν. Βέβαια αυτό το πράγμα κάπου κουράζει, δηλαδή αυτή τους η επιθυμία να κάνουν κάθε αλληλεπίδραση με κάποιον εμπορική συνδιαλλαγή καταντά ενοχλητική κι ήμασταν μόλις μία μέρα εκεί. Από τους τύπους στους ναούς που προθυμοποιούνται να σε βγάλουν φωτογραφία για το μπαξίς –παρά την ευγενική άρνησή σου– μέχρι εκείνους που σου κάνουν αυτοσχέδια «ξενάγηση» χωρίς καν να τους ζητήσεις πληροφορίες περιμένοντας ανταλλάγματα (επαγγελματικής ποιότητας βοήθεια, βλ. «Αυτό εδώ είναι μια κολόνα», δείχνοντας μια κολόνα, και συνεχίζοντας χωρίς να χάσουν χρόνο, «μπαξίς», τρίβοντας τα δάχτυλά τους), μας δημιούργησαν μια καχυποψία, πίσω από κάθε τους πράξη υπήρχε κάποιο αντάλλαγμα ή και παγίδα, ε πόσο να ευχαριστηθείς την αλληλεπίδραση μαζί τους όταν σε βλέπουν σαν τον χαζοτουρίστα που θέλει καραγκιοζιλίκια για να διασκεδάσει ή που εκείνοι ξέρουν καλύτερα τι θέλει να δει, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι; Το παρασιτικό αυτό προφίλ ανατρέπεται πού και πού (συχνά έξω από τη βιομηχανία του τουρισμού, ορισμένες φορές κι εντός αυτής), αλλά αποτελεί ένα αγκάθι στην εμπειρία όποιου ταξιδεύει εκεί και, μάλιστα, σε πόλεις σαν το Λούξορ, που ο τουρισμός είναι, αν όχι η μόνη, η μεγαλύτερη πηγή εσόδων, καταλήγει να είναι μάστιγα.

Λίγες ώρες πιο πριν, στην επιστροφή μας από τη Δυτική Όχθη του Νείλου, έβγαζα φωτογραφίες στον δρόμο και έβγαλα έναν τύπο σε μηχανή που μπροστά είχε το παιδί του (χωρίς κράνος προφανώς όλοι τους, επίσης στο Κάιρο είδα μέχρι και τετραμελείς οικογένειες πάνω σε μηχανή), τον φωτογράφησα λοιπόν τη στιγμή ακριβώς που γυρνούσε. Άρχισε να μας κυνηγά, αλλά πήγαινε αρκετά αργά για να μας προλάβει - όχι ότι ο οδηγός μας πήρε πρέφα τίποτα από το σκηνικό, καθώς τότε έψαχνε τον φίλο μου στο WhatsApp να τον προσθέσει για να τον πάρουμε την επόμενη μέρα. Τότε θεώρησα ότι ο μηχανόβιος ήθελε να τη διαγράψουμε για να μην υπάρχει το παιδί του (που ούτως ή άλλως δεν φαίνονται τα χαρακτηριστικά του) στη φωτογραφία κάποιου ξένου. Μωρέ μήπως κι αυτός ήθελε κάποιο φιλοδώρημα για την –μη ηθελημένη– πόζα του;

Και μιας κι είμαι στο κεφάλαιο ποντίκια (όχι, δεν είδαμε ποντίκια, τουλάχιστον όχι στο Λούξορ), πολλή βρώμα και σκουπίδι, όπως φαίνεται και σε αρκετές εικόνες (παραπάνω εικονίζεται η κεντρική πλατεία της πόλης). Απορώ πώς αντέχουν, πώς δεν αρρωσταίνουν συνέχεια (αναπτύσσουν αντισώματα απ’ ό,τι φαινεται), ποια είναι η λογική τους όταν ανοίγουν το παράθυρο του αυτοκινήτου τους -εν κινήσει, σταματημένα, δεν έχει σημασία- για να πετάξουν σακούλα από πατατάκια στη μέση του δρόμου, ανάμεσα σε άλλα αμάξια, λες και δεν μπορούν να περιμένουν να το πετάξουν σε κάποιον κάδο, που γενικώς υπήρχαν στις πόλεις όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία-ντοκουμέντο.

Για όλα τα παραπάνω η φτώχεια είναι μια εξήγηση. Μακάρι οι άνθρωποι να είχαν τέτοιες συνθήκες ζωής που να ζούσαν χωρίς να επαιτούν μπροστά στον κάθε «σήμερα αισθάνομαι μεγαλόκαρδος» ξένο τουρίστα, μακάρι ο τόπος τους να είχε κάποια ποιότητα ζωής και να μην κολυμπούσαν στα σκουπίδια. Αλλά είναι και θέμα κουλτούρας, έτσι έμαθαν να βγάζουν τα προς το ζην, έτσι έμαθαν να ξεφορτώνονται ό,τι δεν χρειάζονται, παρατώντας το δίπλα τους να το μαζέψει κάποιος άλλος. Ευελπιστώ ότι η νέα γενιά θα βελτιώνεται στο κομμάτι αυτό, όχι για να προσφέρουν ένα πιο ευχάριστο πακέτο διακοπών στους τουρίστες, αλλά για να είναι πιο ευχάριστη η ζωή τους. Συγγνώμη για το –ενδεχομένως προβοκατόρικο– venting νυχτιάτικα, κλείνει η παρένθεση.

Ο Ναός του Λούξορ ήταν ατμοσφαιρικός παρά τον πολύ κόσμο και τα δεκάδες γκρουπ που κάνανε ξεναγήσεις, ωραία φωταγωγημένος, δίνοντας μια μυστικιστική διάσταση στον χώρο, που σου έφερνε σπίθες να φανταστείς πώς θα ήταν και τότε, χιλιετίες πίσω, με τις δάδες να φωτίζουν ρυθμικά τα ιερογλυφικά, τους ιερείς να περνάνε ξυστά από τις κολώνες με τα λινά τους υφάσματα να χαϊδεύουν τον αμμόλιθο. Φαντάζομαι άλλους ναούς βράδυ και τρέχουν τα σάλια μου. Θα μιλήσω βέβαια πιο εκτεταμένα σε επόμενο κεφάλαιο για τους αρχαιολογικούς χώρους αθροιστικά.

Αφού κάναμε τη βόλτα μας στο εσωτερικό του, εξερευνώντας σκοτεινές γωνίες και σκαλίζοντας με τα δάχτυλα σύμβολα που δεν περιλαμβάνονταν στις βασικές τουριστικές ατραξιόν του ναού, βγήκαμε από τον ναό και κάναμε και μια βόλτα έξω στην πόλη, ψάχνοντας sim κάρτα για τον συνταξιδιώτη μου. Υπάρχουν εδώ κι εκεί κάποια κτίρια που βλέπονται, αλλά γενικά η πόλη μου φάνηκε ένα μαύρο χάλι. Πήγαμε και φάγαμε σ’ ένα μαγαζί απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Παραγγείλαμε γεμιστό περιστέρι (με ρύζι με μπόλικο πιπέρι), ενδιαφέρον και πικάντικο (αποκλειστικά λόγω πιπεριού, δυστυχώς), νόστιμο αν και με ελάχιστο ψαχνό. Μαζί με σαλάτα και ψωμί (σαν πίτα, ό,τι πρέπει για βούτες σε σος τύπου μπαμπαγκανούς) βγήκε 4Ε το άτομο, πολύ legit ακόμη και για επίπεδα Αιγύπτου. Γενικά νόστιμο και φτηνό το φαγητό σ' όλη τη χώρα έξω από τα τουριστικά, εγώ, που γενικά μ' αρέσει η κουζίνα της Μέσης Ανατολής, έμεινα ικανοποιημένος στον τομέα αυτό.

Κι αφού φάγαμε και χωνέψαμε το επονομαζόμενο στα μέρη μου "ποντίκι του ουρανού", επιστρέψαμε στη βάση μας για ύπνο. Μας περίμενε πρωινό ξύπνημα την επομένη, με την επίσκεψη στον μεγαλύτερο ναό της χώρας.

 

[Παρίσακτος]

Παζάρι, Καρνάκ κι αποχαιρετισμός στα όπλα

Κεφάλαιο ντύσιμο: Τελικά αποδείχτηκε ότι δεν είχα έρθει και ιδανικά προετοιμασμένος. Περίμενα καλοκαίρι, δεν πήρα καμία μακρυμάνικη μπλούζα, μόνο ένα αντιανεμικό πανωφόρι, πάλι καλά δηλαδή που φρόντισα και πήρα και μακριά παντελόνια πέρα από βερμούδες. Η πρώτη νύχτα δεν με πτόησε, αλλά θα το κατάφερναν οι επόμενες. Επίσης ξέχασα να πάρω ζώνη. Με αποτέλεσμα κάποιες βερμούδες να είναι χαλαρές. Συνεπώς έπρεπε να πάρω ζώνη. Και πού καλύτερα από την υπαίθρια αγορά δίπλα στο ξενοδοχείο μας; Σάββατο πρωί ήταν σχετικά άδεια· το Σάββατό τους είναι η δικιά μας Κυριακή. Ψάχνω για ζώνη, ρωτάω ένα μαγαζί που είχε φουλάρια, δεν είχε ζώνες, αλλά είχε ο αδελφός του εμπόρου, στον οποίο με πήγε περνώντας από άλλα δυο μαγαζιά που δεν είχαν. Φτάνω εκεί, κάποιες δεν μου έκαναν, άλλες δεν μου άρεσαν, χρειαζόμουν ζώνη αλλά το έπαιζα άνετος.

220 λίρες, λέει, για εκείνη που μου γυάλισε. Πολύ ακριβό, του απαντάω, εγώ δεν δίνω πάνω από 30 του λέω. Γελάει, για κάποιον λόγο όσο πιο εξοργιστικές αντιπροτάσεις έκανες σε ορισμένους, τόσο περισσότερο χαίρονταν να παζαρεύουν μαζί σου. 200 το κατεβάζει, εγώ εκεί ανένδοτος. Κατέβαινε είκοσι, βράχος εγώ. Μα είναι κανονικό δέρμα, να δεν καίγεται –άστραφτε τον αναπτήρα πάνω στο δέρμα– από καμήλα, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Φαινόταν καλής ποιότητας, όχι ότι μπορώ να ξεχωρίσω κιόλας, αλλά εμένα με είχε πιάσει τρέλα. Άντε το πήγα στις 40 λίρες (2 ευρώ). Μα είναι καλή ποιότητα, δεν είναι μαϊμού, να μου λέει, μα δεν το θέλω, δεν το έχω ανάγκη, να του λέω ψέματα μες στη μούρη του.

Πενήντα τελική τιμή, του πετάω μετά από ανελέητο παζάρι όπου ήθελα και δεν ήθελα να πάρω, όπου έφευγα και ξαναγυρνούσα, δεν κατεβαίνω, ενώ εκείνος είχε πέσει στα 100 κι έπειτα στα 80. Δεν μπορώ 50, αποκρίνεται, κι εγώ τον ευχαριστώ και φεύγω. Στα δέκα βήματα με φωνάζει. Συμφωνήσαμε στα 50.
«Έχουμε ένα ρητό, άμα κάποιος αγοράσει από το μαγαζί, φέρνει γούρι κι έρχονται κι άλλοι. Άμα μπει στραβά, στραβά θα τελειώσει», μου εξήγησε σε δική μου ελεύθερη απόδοση. «Ήσουν ο πρώτος σήμερα».
Δεν ξέρω τι μου έφταιξε ο άνθρωπος κι είπα να ξεσπάσω πάνω του για τους συντοπίτες του, ελπίζω να του έφερα πάντως γούρι και να έβγαλε τουλάχιστον τα δικά μου τα σπασμένα.

Λίγο πριν μεσημεριάσει είχαμε ραντεβού με το πρακτορείο που θα μας πήγαινε στο κρουαζιερόπλοιο. Επομένως είχαμε ένα δίωρο γεμάτο για να επισκεφτούμε το Καρνάκ. Έξω από το ξενοδοχείο σταματήσαμε έναν αμαξά, που αντί για πέντε λεπτά που μας υποσχέθηκε στην αρχή για να τον προτιμήσουμε, έκανε κοντά ένα τέταρτο από το ξενοδοχείο στον αρχαιολογικό χώρο. Του δώσαμε μπαξίς, μας ζήτησε μπαξίς και για το άλογο. Από εκείνη τη στιγμή ήμασταν επιφυλακτικοί και με τα ζωντανά.

Το Καρνάκ είναι ένας επιβλητικός ναός, με τεράστιους αιγυπτιακούς κίονες που προκαλούν δέος με το μέγεθος και τη λεπτομέρειά τους, το παλάτι της Θήβας, που αποτέλεσε κέντρο εξουσίας για πολλούς αιώνες, τόσο για το Παλιό όσο και για το Νέο Βασίλειο. Ενωνόταν με τη Λεωφόρο των σφιγγών, έναν δρόμο παράλληλο στον Νείλο που πλαισιωνόταν από 1300 πέτρινες σφίγγες, με τον ναό του Λούξορ.

Αν πω ότι δεν εντυπωσιαστήκαμε με το μέγεθος, με το πόσο απλωμένα ήταν τα άψογα διατηρημένα σε σημεία ερείπια, θα είναι ψέμα. Για τους αρχαίους Αιγυπτίους υπήρχε ζωή και μετά τον θάνατο κι ακόμη κι οι ναοί τους αυτή τους την πεποίθηση διαιώνιζαν: τα γιγαντιαία οικοδομήματά τους δεν θα πέθαιναν ποτέ και θα κρατούσαν ζωντανή την ιστορία τους χιλιετίες μετά.

Αστυνομικοί έρχονταν πού και πού και μας έδιναν κοινότοπες πληροφορίες αποσκοπώντας στο μπαξίς, εμείς χαμογελούσαμε και συνεχίζαμε από την άλλη. Αχανές, ερείπια, κίονες, ψηλοί οβελίσκοι, λίμνη ολόκληρη στο σύμπλεγμα, ο κόσμος διαχεόταν, λίγο καλύτερο φυσικό τοπίο να είχε (όπως η Χατσεψούτ με τον βράχο) και θα παραμιλούσαμε. Ξεψαχνίσαμε κάθε γωνία του χώρου, μαντεύοντας τις ιστορίες που έκρυβαν τα ιερογλυφικά στα τοιχώματα.

Επιστρέψαμε με ταξί αυτή τη φορά, που ο άνθρωπος επιβεβαίωσε την φλυαρία του επαγγέλματός του, αλλά αυτή τη φορά επικεντρώνοντάς τη σε πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια. Μας μίλησε για την κατάσταση πριν την επανάσταση, για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, για την ανελευθερία που υπάρχει, όχι τόσο στην πόλη του, μα κυρίως στο Κάιρο, που εκεί κρίνονται όλα. Η Αίγυπτος είναι πρωτοπόρα χώρα στην Μέση Ανατολή και αν κάτι πετύχει εκεί, μεταδίδεται πιο εύκολα και στους γείτονές της.

Η ενδιαφέρουσα κουβέντα κόπηκε, αφού σύντομα φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί μάθαμε ότι τελικά θα αργούσε ο οδηγός μας για την κρουαζιέρα, οπότε είπαμε να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη. Πήγαμε στην πλατεία του Ναού του Λούξορ.

“Welcome”, ακούμε από μακριά μια φωνή, εκατό μέτρα μακριά μας. “Welcome!” φωνάζει ένας νεαρός κι έρχεται βιαστικά προς το μέρος μας. Πολύ φιλόξενοι αυτοί οι Αιγύπτιοι, όλο μας καλωσορίζουν. Εμείς αγενέστατοι τελείως συνεχίζουμε τον δρόμο μας, μην έχοντας όρεξη να χαλάσουμε τον περιορισμένο χρόνο μας ανώφελα.
“Welcome”, μας έχει σχεδόν φτάσει έτσι όπως έτρεχε. “Where are you from?”
«Ελλάδα», του απαντάω ουδέτερα.
“Where are you from?”
«Ελλάδα», επαναλαμβάνω με το ίδιο ύφος, συνεχίζοντας να προχωράμε.
«Λάντα;» κάνει αυτός προβληματισμένος.
Και συνεχίσαμε έτσι για κάνα δίλεπτο, εκείνος στα αγγλικά κι εγώ να του απαντάω στα ελληνικά, παρά το αντανακλαστικό να απαντήσεις στη γλώσσα που σε ρωτάνε, εφόσον την μιλάς. Μέχρι που κουράστηκε κι αυτός, όσο δυναμικά κι αν μπήκε.

Έπειτα περάσαμε πλάι στον Νείλο κι αποφασίσαμε να κάνουμε έναν μεγάλο κύκλο πλάι στη Λεωφόρο των Σφιγγών, με κίνδυνο να καθυστερήσουμε στο σημείο συνάντησης. Κλασικά κόρνες από ταξί που σταματούσαν στη μέση του δρόμου, από ενδιαφέρον το δίχως άλλο, ανησυχώντας μην είχαμε χαθεί και θέλαμε να μας πετάξει κάπου. Έπειτα αλογατάρης τα ίδια, «welcome, where are you from? δεν πάει από εκεί ο δρόμος, δεν βγάζει», εμείς να τον ευχαριστούμε για τη συμβουλή και να τον προσπερνάμε.

«Ρε λες να μην βγάζει;» ρωτά ο φίλος μόλις ξεμακραίνουμε.
Τώρα και να μην βγάζει εμείς θα πάμε, σκέφτομαι με πείσμα. «Από τον δρόμο φαίνεται να βγάζει, αν όχι στην πρώτη γέφυρα (σπόιλερ: δεν υπήρχε τέτοια γέφυρα στην πραγματική ζωή, εκτός google maps) είτε σ’ αυτή που περνάνε τα αυτοκίνητα», λέω κοιτάζοντας τον χάρτη.
Περπατάμε κάνα πεντάλεπτο, όσο σκέφτομαι ότι μπορεί και να αργήσουμε λιγουλάκι, και ξάφνου να πάλι ο ίδιος αμαξάς, να επαναλαμβάνει τα ίδια, ότι δεν βγάζει,. «Δεν θέλουμε», του λέμε πιο απότομα, τσαντίζεται, κάνει αναστροφή κι επιστρέφει από εκεί που ήρθε.

Καταλαβαίνω ότι οι συνθήκες ζέστης και σκόνης κάνουν δυσάρεστο το περπάτημα σ’ εκείνες τις περιοχές, το οποίο συνδυαστικά με το χαμηλό τους κόστος, κάνουν τα ταξί τη βολικότερη δυνατότητα μεταφοράς για έναν τουρίστα. Μα έλα που αν θέλω να περπατήσω, θέλω να περπατήσω και, αν κουραστώ φίλε μου, τόσοι που είστε δεν θα δυσκολευτώ να βρω τον δρόμο μου. Ναι, άσε με να ψηθώ στον ήλιο, να στάξει η μπλούζα, να πάρω το μαύρισμα (ή κοκκίνισμα) που τόσο περήφανα επιδεικνύουν οι Βρετανοί τουρίστες.

Περνούσαμε από χαμόσπιτα, πλάι στη Λεωφόρο των Σφιγγών, στην οποία επέστρεφαν σταδιακά τα αγάλματα των σφιγγών με στόχο σε λίγα χρόνια να επανέλθει στην αρχαία της δόξα. Ομολογώ ότι αν η πρόσβαση στο συγκεκριμένο άξονα ήταν ελεύθερη, σε συνδυασμό με κάτι που κάνει λιγότερο γυμνό τον χώρο, κάναν φοίνικα, κάνα χρώμα εδώ κι εκεί, θα ανέβαζε κάμποσο την τελική εικόνα της πόλης, στο –ας το πούμε– ιστορικό της κέντρο τουλάχιστον.

Σε κάθε περίπτωση, ο χάρτης που ακολουθούσαμε δεν ήταν τελείως λάθος, όντως μας έβγαλε εκεί που θέλαμε και ήμασταν ακριβώς στην ώρα μας, αν κι ελαφρώς αναψοκοκκινισμένοι, στο ξενοδοχείο για την αναχώρησή μας. Μας παρέλαβε ο άνθρωπος του πρακτορείου. Μπήκαμε σ’ ένα ταξί, που μας έφτασε μέχρι ένα σημείο, όπου σταματήσαμε και ο άνθρωπος μας αποχαιρέτισε, φάση «αυτή ήταν η δίλεπτη υπηρεσία μου, μπαξίς» σε ελεύθερη μετάφραση, και μας παρέδωσε στον πραγματικό οδηγό, που θα μας πήγαινε στο πλοίο.
Η χαρά του μεσάζοντα.

Κι η δική μας χαρά που το ωραιότερο κομμάτι του ταξιδιού ήταν μπροστά μας.

 

[Sassenach77]

Επίσης ήρθαμε σε μεγαλύτερη επαφή με την οδηγική συμπεριφορά των Αιγυπτίων, που ας το θέσω κομψά με έκανε να εκτιμήσω την συμπεριφορά των ομοεθνών μου περισσότερο. Δεν υπάρχουν φανάρια, ούτε για πεζούς, όποιος πρόλαβε πρόλαβε, και την κόρνα την έχουν για καλημέρα. Κόρνα για να περάσεις, κόρνα για να περάσουν αυτοί, κόρνα αντί για φλας, κόρνα αντί για φώτα, κόρνα για να τους προσέξεις αν είναι ταξιτζήδες κι εσύ λευκός τουρίστας, γιατί και να μην ξέρεις εσύ πού θες να πας, εκείνοι ξέρουν, κόρνα για να πας πιο γρήγορα, κόρνα γιατί έτσι, είναι βαρετή η σιωπή. Την χρησιμοποιούν τόσο συχνά που την έχουν στον δεξί διακόπτη του τιμονιού, εκεί όπου συνήθως ενεργοποιούνται οι υαλοκαθαριστήρες. Κλείνει η παρένθεση.

Εχω φρικάρει ήδη .....ε ρε τι με περιμένει...

 

[Παρίσακτος]

Εχω φρικάρει ήδη .....ε ρε τι με περιμένει...

Κοίτα, άμα πας προετοιμασμένη το σοκ θα είναι μικρότερο. Στην αρχή θα κάνεις λίγη ώρα να μάθεις να περνάς τους δρόμους, ιδίως αν ξεκινήσεις κατευθείαν από Κάιρο, αλλά μετά συνηθίζεται, βλέπεις και τους ντόπιους, αποκτάς και το απαραίτητο θράσος, ζυγίζεις πότε σε παίρνει να περάσεις και πότε πρέπει να περιμένεις.
Πας τώρα σύντομα; Σε ποιες περιοχές;

Από την άλλη, αν έχεις κατά νου να νοικιάσεις κανένα όχημα (ως φαν των roadtrip, αν θυμάμαι σωστά) και να οδηγάς, τότε εκεί αλλάζει το πράγμα, καλά κάνεις και φρικάρεις.

 

[Sassenach77]

Κοίτα, άμα πας προετοιμασμένη το σοκ θα είναι μικρότερο

Ναι, το πιστεύω και εγώ αυτό! Για την Αίγυπτο μου έχουν περιγράψει πολλοί τι συνθήκες επικρατούν, οπότε είμαι αρκετά "ψιλιασμένη". Αλλά σε άλλο ταξίδι είχα φρικάρει πολύ (καθώς εχω μία Α αλλεργία στις κόρνες κυρίως), γιατί δεν με είχε προειδοποιήσει κανείς...

Πας τώρα σύντομα; Σε ποιες περιοχές;

Δεν έχω ιδέα πότε θα πάω αγαπητέ. Πάντως όταν πάω θα χρειαστώ και τη δική σου βοήθεια, αλλά και όλων των άλλων που έχουν πάει Για επόμενο μακρινό ταξίδι πάντως θέλω Αφρική, αλλά όχι Αίγυπτο

Από την άλλη, αν έχεις κατά νου να νοικιάσεις κανένα όχημα (ως φαν των roadtrip, αν θυμάμαι σωστά) και να οδηγάς, τότε εκεί αλλάζει το πράγμα, καλά κάνεις και φρικάρεις.

Το άλλο με το Τοτό το ξέρεις;;;
Πέρα απο τη πλάκα, θα ήταν πολύ extreme εμπειρία Θα το σκεφτώ πάντως για εκτός Καΐρου περιοχή!

 

[Παρίσακτος]

Αλλά σε άλλο ταξίδι είχα φρικάρει πολύ (καθώς εχω μία Α αλλεργία στις κόρνες κυρίως), γιατί δεν με είχε προειδοποιήσει κανείς...

Για να σε καθησυχάσω, δεν είναι σαν και τις δικές μας, που ορισμένοι την πατάνε με μένος, συνήθως είναι πιο κοφτές και σύντομες. Απλώς είναι συνεχής ο θόρυβος. Εκτός από το βράδυ που χρησιμοποιούν τα φώτα στο ρόλο της κόρνας - ναι, btw, οι περισσότεροι δεν ανοίγουν φώτα τη νύχτα στις πόλεις τους, οπότε στη λειτουργία τους αποδίδουν τη νυχτερινή κόρνα (κι αυτό όχι πάντα) κι όχι το "κάτι για να βλέπω, κάτι για να με βλέπουν".

Πέρα απο τη πλάκα, θα ήταν πολύ extreme εμπειρία Θα το σκεφτώ πάντως για εκτός Καΐρου περιοχή!

Καλά ναι, αστειευόμουν. Δεν έχω ακούσει για κανέναν που να το έχει κάνει, φαντάζομαι ότι, πέρα από τις δυσκολίες οδήγησης, θα έχει και πολλές πρακτικές, με τον στρατό και τα μπλόκα, καθώς αρκετά σημεία στην έρημο θεωρούνται επικίνδυνα (χώρια τα μονότονα τοπία που δεν είναι κι η χαρά του οδηγού). Για κάποιες εκδρομές (βλ. Αμπού Σίμπελ) είχαμε στρατιωτική συνοδεία. Βέβαια μέχρι να πας, μπορεί να έχει αλλάξει η κατάσταση.

 

[Sassenach77]

Καλά ναι, αστειευόμουν. Δεν έχω ακούσει για κανέναν που να το έχει κάνει, φαντάζομαι ότι, πέρα από τις δυσκολίες οδήγησης, θα έχει και πολλές πρακτικές, με τον στρατό και τα μπλόκα, καθώς αρκετά σημεία στην έρημο θεωρούνται επικίνδυνα (χώρια τα μονότονα τοπία που δεν είναι κι η χαρά του οδηγού). Για κάποιες εκδρομές (βλ. Αμπού Σίμπελ) είχαμε στρατιωτική συνοδεία. Βέβαια μέχρι να πας, μπορεί να έχει αλλάξει η κατάσταση.

Όσον αφορά την Αίγυπτο, δεν έχω ασχοληθεί να μάθω τίποτα άλλο, πέραν απο τα μνημεία και τους αρχαιολογικούς χώρους! Οπότε μάλλον το ανέκδοτο με το Τοτό ισχύει
Αναμένω την συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον!

 

[NightcoreKing]

Χαχαχαχαχα φίλε απίστευτη αφήγηση, στην αρχή μου φάνηκε βουνό κ λέω θα το αφήσω κ το πήρα μονομιάς!
Σε πάω πάρα πολύ που είσαι έτσι σκληρός μαζί τους σχετικά με το... Μπαξις χάχα καλά πρέπει να σας τρελαναν μιλάμε. Αν θυμάμαι καλά κ άλλες ιστορίες μιλούν κάπως έτσι σχετικά με την Αίγυπτο για την βρωμιά, την κόρνα και το συμφέρον που είναι πάνω απ όλα... Χωρίς ίσως να το θες με αποτρέπεις στο να την ονειρεύομαι κάποια μέρα, ίσως γτ ξέρω ότι εγώ στη θέση σου θα τους αγριοκοιτουσα από την πρώτη στιγμή ήσουν όσο υπομονετικός χρειάστηκε πιστεύω αναμένω τη συνέχεια!

 

[Παρίσακτος]

Έγκλημα στον Νείλο

Ένα ζεστό καλοκαίρι του Γυμνασίου ανακάλυψα την Αγκάθα Κρίστι και την ξεκοκάλισα. Κόλλημα, που, βέβαια, κράτησε μόνο εκείνο το καλοκαίρι, με εξαίρεση μια μόνη εκκρεμότητα, που τακτοποιήθηκε δυο βδομάδες πριν. Το τρίτο της βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου, λοιπόν, ήταν το περίφημο Έγκλημα στον Νείλο και με ταξίδεψε για πρώτη φορά στις ακτές του Νείλου, τότε βέβαια απλώς ένα φόντο, τώρα ζωντανό σκηνικό, όπου οι άνθρωποι καλλιεργούσαν πάνω σε επιπλέοντα νησιά στη μέση του ποταμού, όπου νεροβούβαλοι βουτούσαν στα βρώμικα νερά του Νείλου και παιδιά έπαιζαν στις όχθες βρέχοντας τα πόδια τους.

Φαν πολύ της ιδέας της κρουαζιέρας δεν ήμουν, κι ούτε κι έγινα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Συνολικά, ήταν από τις πιο αδιάφορες μέρες του δεκαήμερου (προσοχή: όχι χειρότερες, αυτή ανήκει δικαιωματικά αλλού, αλλά ας μην προτρέχω), τις πιο άδειες, μα και τις πιο ξεκούραστες, μια γέφυρα ανάμεσα στο Λούξορ και το Ασουάν.

Το περιβάλλον είναι αρκετά αποστειρωμένο, δεν θυμίζει Αίγυπτο, κι όταν προσπαθεί να θυμίσει, θυμίζει ακόμη λιγότερο. Το δεύτερο και τελευταίο βράδυ διοργανώθηκε πάρτι για τους Βρετανούς κυρίως τουρίστες που είχαν έρθει από πρακτορείο και ντύθηκαν Σαουδάραβες με κελεμπία(!) και χανούμισσες, υπό τους ήχους της Shakira στο This time for Africa κι άλλων παρεμφερών ποπ κομματιών. Προφανώς δεν συμμετείχαμε σε τέτοια ξεφτιλίκια, παρατηρούσαμε από το κατάστρωμα τα φώτα του Ασουάν που πλησίαζαν.

Και το φαγητό τελείως αδιάφορο, το τουριστικά δοκιμασμένο, αυτό που ικανοποιεί τους πάντες χωρίς να ενθουσιάζει κανέναν, ουδέτερα όλα, σχεδόν άνοστα, τα χειρότερα φαλάφελ που φάγαμε, αν και ντάξει, τον μπουφέ τον αξιοποιήσαμε του σκασμού, απλώς ήταν ποσοτική η επιβράβευση κι όχι ποιοτική.

Σίγουρα θα υπάρχουν πιο ethnic-friendly επιλογές, που να προσφέρουν μια πιο ζεστή εμπειρία, μα θέλουν περισσότερο ψάξιμο, πιθανότητα και μια άλφα ευελιξία, π.χ. να κλειστούν επιτόπου (κι έτσι θα είναι και σε καλύτερη τιμή).

Βέβαια για να το εξισορροπήσω και με λίγα θετικά, δεδομένου ότι τα δωμάτια που κλείσαμε ήταν γενικότερα low budget, η συγκεκριμένη διανυκτέρευση αποδείχτηκε η καλύτερη, από άποψη κρεβατιών, μπάνιου ή θέας (βλ. παράθυρο σχεδόν στο ύψος του Νείλου). Έβγαζε μια εσάνς ξεπεσμένου κρουαζιερόπλοιου, αλλά γενικά δεν αποζητώ πολυτέλειες. Επιπλέον υποθέτω πως η κρουαζιέρα σε ποταμόπλοιο έχει το ενδιαφέρον ότι μονίμως βλέπεις στεριά και μπορείς να παρατηρείς τις εναλλαγές της, μία έναν οικισμό, μία ένα καλυβάκι που στέκει μόνο του στην άκρη, ενώ στη θάλασσα για μεγάλα χρονικά διαστήματα βλέπεις θάλασσα μόνο. Δεν κουνάει, επίσης, για όποιον ζαλίζεται εύκολα.

Ήταν η must εμπειρία που όλοι αξίζει να βιώσουν αν πάνε στην Αίγυπτο; Εξαρτάται από το τι αποζητά ο καθένας από ένα ταξίδι, τι τον γεμίζει, με τι παρέα είναι (π.χ. αλλιώς ζευγάρι, αλλιώς φίλοι, αλλιώς σόλο). Για μένα δεν θα ήταν στα πρώτα πράγματα που θα μνημόνευα ως εμπειρία από το ταξίδι, χωρίς να σημαίνει ότι το μετάνιωσα που το κάναμε.

Άλλωστε, το τοπίο που αντικρύσαμε τη δεύτερη μέρα, με το πλοίο να πλέει μέσα στην ομίχλη και οι όχθες να περιβάλλονται από μια μυστικιστική άλω, βγαλμένη θαρρείς από την Αποκάλυψη Τώρα, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες που μου έμειναν από ολόκληρο το ταξίδι και θα ήταν κρίμα να τη χάσω. Η ησυχία, οι βάρκες που διέπλεαν μπροστά μας, οι σκαλισμένοι στον βράχο ναοί που ίσως να είχαν όνομα ίσως και να ήταν απλώς ανώνυμες σμιλευμένες πέτρες στις όχθες του ποταμού. Μαγεία.

Αλλά επειδή έχουμε κι έναν τίτλο του κεφαλαίου να επιβεβαιώσουμε, το σωστό το αστυνομικό θέλει και την κατάλληλη παρουσίαση των βασικών του συστατικών…


Πρόσωπα του έργου:

Ξεναγός:
Τη συναντήσαμε μετά το μεσημεριανό φαγητό στο κατάστρωμα. Περιμέναμε να μας δώσει λεπτομέρειες για το πρόγραμμα της κρουαζιέρας.

Έρχεται, λοιπόν, και μας βρίσκει, συστηνόμαστε.
«Λοιπόν, καταρχάς», ξεκινά, «υπάρχει μια εκδρομή στο Νουβιακό χωριό που θα πραγματοποιηθεί το πρωί αφότου τελειώσει η κρουαζιέρα». Μας λέει το κόστος, μας παρακινεί να ψάξουμε εικόνες και μας ρωτά αν θέλουμε. Δηλαδή η πρώτη κουβέντα της ξεναγού, τις υπηρεσίες της οποίας είχαμε ήδη αγοράσει, ήταν να μας πουλήσει νέα υπηρεσία. Πού παίρνουν τα πτυχία μάρκετινγκ εδώ στην Αίγυπτο οι εμπλεκόμενοι με τον τουρισμό μπας και ξεστραβωθούμε κι εμείς οι δυτικοί;

«Και πώς λέγεται το νουβιακό χωριό», ρωτάω εγώ που ήμουν περισσότερο ενημερωμένος περί των αξιοθέατων της περιοχής.
«Νουβιακό χωριό», μου απαντά σοβαρή.
«Δηλαδή το νουβιακό χωριό ονομάζεται Νουβιακό χωριό;» ρωτάω με ύφος που μάλλον δύσκολα κρύβει την ειρωνεία μου.
«Ναι», απαντάει σοβαρότατη.
«Ευχαριστούμε, θα σας ενημερώσουμε», αποκρίνομαι κατά το pattern γνωστής κατηγορίας ανεκδότων. «Τι ώρα θα πάμε στο Εντφού αύριο;»
«Δεν ξέρω ακόμα, στο δείπνο θα σας πω», λέει κι επαναφέρει το θέμα σε πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια. «Θα βρείτε δυο φακέλους στο δωμάτιό σας· είναι για το φιλοδώρημα, ένα για τους εργαζόμενους στο πλοίο κι ένα για μένα».
Αρχή καλή δεν κάναμε.

Κι ούτε κι ιδανική συνέχεια. Την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε στις 6 για τον ναό στο Εντφού. Εκεί έπρεπε να πληρώσουμε την είσοδό μας, κάτι που θεωρούσαμε ότι θα συμπεριλαμβανόταν στην τιμή. Είχαμε πληρώσει για τουρ και ξενάγηση στον ναό, αλλά όχι για την είσοδο; Και γιατί δεν λεγόταν σαφώς στις εξαιρέσεις; Προφανώς κι ήμασταν προετοιμασμένοι αλλά μια φορά της έκανα τα παράπονά μου.

Αργότερα μας ενημέρωσε ότι επικοινώνησε με το πρακτορείο και δυστυχώς δεν γίνεται να μας επιστραφούν τα χρήματα, αλλά αντί γι’ αυτού –μαντέψτε!– θα μας έκανε έκπτωση στο τουρ του Νουβιακού χωριού, πρόταση που το προηγούμενο βράδυ είχαμε απορρίψει.

Για να μην την αδικώ, όμως, στο Κομ Όμπο, τον δεύτερο ναό, ήταν εξαιρετική, μας έδωσε τις απαραίτητες πληροφορίες, μας εξήγησε το υπόβαθρο του ναού και συνέδεσε τη μυθολογία με τα σύμβολα και τις αναπαραστάσεις που παρατηρούσαμε.

Τέλος αφήνω εδώ το πώς περιγράφει το πρακτορείο τι περιλάμβανε στο πακέτο που αγοράσαμε για την κρουαζιέρα:
«Drink an Egyptian tea on sun dick while the cruise sailing is great experience». Υπό μία έννοια το ήπιαμε (το τσάι μας). Έπρεπε να το περιμένουμε, όχι, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν μας είχαν πεοειδοποιήσει (typo που κατέληξε pun intended).

Ντ:
Αμερικάνος, με μεξικάνικη καταγωγή, που ζούσε στο Σαν Φρανσίσκο ως μάγειρας και τα παράτησε όλα για να κάνει ένα πολυήμερο ταξίδι στην Αίγυπτο, που θα ακολουθούνταν από το Μαρόκο. Πολύ συμπαθητικός τύπος, που δεν άφηνε τη σιωπή να πέσει για πολύ, έχοντας γνώμη για όλα, ήταν σίγουρα ευχάριστη η παρουσία του. Εκείνος είχε ενθουσιαστεί με την Γκίζα, που ήταν πολύ χαλαρή, ξεκούραστη και με ωραία ενέργεια σε σχέση με το Κάιρο και μας πρότεινε να ακυρώσουμε τη διαμονή μας από την πρωτεύουσα και να μείνουμε εκεί. Για να καταλάβετε για πόση λατρεία της είχε, είχε περάσει εκεί μια βδομάδα (στο περίπου) και μετά το Ασουάν σκόπευε να ξαναπάει.

Εδώ μια μικρή παρένθεση: Είχαμε κλεισμένα ένα βράδυ στο Ασουάν, δυο κενά, κι άλλα δυο βράδια στο Κάιρο, plus άλλο ένα εγώ στην Αλεξάνδρεια. Η μεταφορά μας μπορούσε να γίνει είτε με αεροπλάνο είτε με τρένο. Το νυχτερινό τρένο, που τυπικά ήταν το μόνο επιτρεπόμενο όχημα χερσαίας μεταφοράς για τους τουρίστες, κόστιζε 80$ το άτομο για τους ξένους και περίπου 27$ για τους Αιγύπτιους. Πρωινό τρένο που ορισμένοι χρήστες του διαδικτύου δήλωναν ότι μπορούσες αντίστοιχα φτηνά να πάρεις (ακόμη κι αν δεν προβλεπόταν) δεν το πολυθέλαμε, γιατί θα χάναμε μια μέρα του ταξιδιού. Οπότε βάσει αυτών κλείσαμε αεροπλάνο που μας βγήκε φθηνότερο οικονομικά (φθηνότερο κι από το Κάιρο-Λούξορ που είχε κλειστεί μήνες πριν) μα και χρονικά.

Πριν καν επισκεφτούμε το Ασουάν αποφασίσαμε να μείνουμε και δεύτερο βράδυ εκεί (επικοινωνήσαμε με τον ιδιοκτήτη του δωματίου για επιμήκυνση μιας μέρας, ευτυχώς είχε), ώστε να επισκεφτούμε και το Αμπού Σίμπελ σε εκδρομή. Και το δεύτερο κενό βράδυ το κλείσαμε για Γκίζα, ακολουθώντας την παρότρυνση του Ντ.
Παρένθεση over.

Αγγλίδα Θείτσα:
Μιλούσαμε με τον Ντ. το μεσημέρι της δεύτερης μέρας, όταν μια γυναίκα ηλικιωμένη μας πλησίασε, «Συγγνώμη, αλλά κατά λάθος άκουσα ότι μιλούσατε για την Χουργκάντα», είπε. Κανείς μας δεν είχε αναφέρει τη συγκεκριμένη περιοχή. Της το είπαμε, αλλά εκείνη μας αγνόησε κι άρχισε να μας λέει τον πόνο της, να μας εξιστορεί την Οδύσσεια που πέρασε για να έρθει από την Χουργκάντα στο Λούξορ, με ένα μικρό βανάκι πόσες ώρες που την καταταλαιπώρησε, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ίσως επειδή ήταν γυναίκα, γιατί ο άντρας της κι ο κουνιάδος της κοιμήθηκαν σαν τα μοσχάρια στη διαδρομή, και αν υπάρχει τρόπος να πάει με τρένο στην Χουργκάντα, γιατί όπως δήλωνε ξέπνοα ήταν ένας εφιάλτης και δεν θα άντεχε να το ξαναπεράσει (πρακτικά μετά το Ασουάν θα επέστρεφαν πίσω μέσω του ίδιου πλοίου, χωρίς καν να χρειαστεί να βγουν από το πλοίο, ούτε στους ναούς είχανε έρθει, ιδανικές διακοπές στο πλεούμενο μαντρί).

«Δεν υπάρχει», της λέω. Με αγνοεί. Ο Ντ. της λέει πως υπάρχει. Αμερικάνος είναι, δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό, κι ας μην γνωρίζει. Και συζητάνε σχέδια για το πώς αυτή θα πάει με τρένο. Έπειτα μας ρωτάει από πού είμαστε κι όταν ακούει ότι είναι από το Σαν Φραντσίσκο, εκστασιάζεται, φωνάζει μια άλλη φίλη/συγγενή της και της το αναφέρει σαν να ανακοίνωσε ότι είναι κάτοικος κάποιου δακτυλίου του Κρόνου ή Χαμένος Ατλάντιος, ξέρω γω. Εμάς μετά συγχωρήσεως χεσμένους μας έχει, τι να κάνουμε, τι Αίγυπτος τι Ελλάδα, με την πλέμπα θα ασχολούμεθα τώρα;

Άλλες στιγμές την έπιανε το μάτι μου να πλησιάζει την κουπαστή του καταστρώματος και χαιρετούσε χαμογελαστή ανθρώπους που εργάζονταν στις όχθες του Νείλου, πώς κάναμε παιδιά στις σχολικές εκδρομές, αυτό το πράγμα.

Δεν θα πω ψέματα, τη λάτρεψα. Δυστυχώς δεν μπορώ να μεταφέρω τη φωνή της για να δείτε πόσο μεταδοτικά θα ήταν τα συναισθήματά μου.


Λοιποί χαρακτήρες του έργου: ένας Αυστραλός νεαρός, συγκάτοικος στο ταξίδι με τον Ντ. που ήταν μονίμως χαμογελαστός, μια Κολομβιανή που είχε πάρει μαζί της και τους παππούδες της (ή μήπως γονείς της και τους μετέφραζε ό,τι ακούγαμε στις ξεναγήσεις, ένας μάγειρας που έκανε ζογκλερικό σόου όταν του ζήτησα να φτιάξει μια κρέπα, ο αμαξάς που μας πήγε από το λιμάνι του Εντφού στον αρχαιολογικό χώρο και τον ψάχναμε στην επιστροφή μας και δεν τον βρίσκαμε, μέχρι που φανερώθηκε θεαματικά με ύφος «μην μου κλέψετε τους πελάτες» προς τους άλλους αμαξάδες.


Και πάμε στην πλοκή:

Η πρώτη μέρα πέρασε αδιάφορα, τρώγοντας, συζητώντας, διαβάζοντας, βολτάροντας στο κατάστρωμα. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν η στάση στο φράγμα της Έσνα, που η επιφάνεια του νερού είναι σε διαφορετικό ύψος κι ανεβάζει (ή κατεβάζει, ανάλογα με την κατεύθυνση) το πλοίο για να συνεχίζει το ταξίδι του. Δεύτερη μέρα πουρνό πουρνό, χωρίς πρωινό, έξοδος από το πλοίο στο Εντφού, έναν οικισμό-χάλι στα πρότυπα του Λούξορ, σε πιο «χωματόδρομος» edition. Σκόνη, ο οδηγός μας να προσπερνάει τις άλλες άμαξες, λες και θα έπαιρνε μπαξίς ανάλογο προς τις καμτσικιές.

Δεν ήμασταν οι μόνοι που είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε πρώτοι, εμείς και πόσα κρουαζιερόπλοια που είχαν αγκυροβολήσει το βράδυ στο Εντφού. Γενικά ήταν ο πιο καλοδιατηρημένος ναός που επισκεφτήκαμε, μεταγενέστερος και προφυλαγμένος από άμμο για πολλά χρόνια, κρίμα που γινόταν πανικός. Βέβαια και πάλι βρήκαμε σημεία που ήμασταν μόνοι μας, σκοτεινές στοές για όποιος ήθελε να νιώσει Ιντιάνα Τζόουνς για λίγο.

Στην επιστροφή παραλίγο να μην βρούμε τον αλογατάρη μας. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι αγοράσαμε νερά από έναν πλανόδιο. Η σωστή τιμή υποτίθεται πως ήταν 5 EGP το μεγάλο μπουκάλι, αλλά αυτός το πουλούσε 10, καθώς ήξερε ότι στο πλοίο κόστιζε 15. Αυτός παζάρια δεν ήθελε, ούτε χρειαζόταν. Του το δίνω.

Έπειτα ομιχλώδη τοπία και βουκολικές παραποτάμιες σκηνές, αυτή ήταν η πρώτη φορά που το τοπίο ήταν καθαρά τροπικό, η αίσθηση ότι πλησιάζεις τον Ισημερινό κι ότι κάθε μέρα κατεβαίνεις στο νοτιότερο σημείο που έχεις βρεθεί ποτέ σού προκαλεί έξαψη.

Το απόγευμα Κομ Όμπο, ναός δίπλα στο ποτάμι με μουσείο αφιερωμένο στους κροκόδειλους. Ο ναός ήταν αφιερωμένος στον Σόμπεκ, θεό συνδεδεμένο με τις πλημμύρες του Νείλου και την καλλιέργεια, είχε κεφάλι κροκόδειλου και, σύμφωνα με την ξεναγό, έπαιρνε μορφή κροκόδειλου, με κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό στίγμα στο σώμα του, κι όταν αυτός πέθαινε έπαιρνε τη μορφή κάποιου άλλου (μετεμψύχωση). Έτσι υποτίθεται ξεχώριζαν τον θεό από τα κοινά ζώα. Βέβαια γενικότερα ο κροκόδειλος ήταν ιερό ζώο για τους αρχαίους Αιγύπτιους και τους ταρίχευαν όταν ευκαιρούσαν.

Βράδυ χαλάρωμα στο κατάστρωμα, όσο στον από κάτω όροφο θέριευε το πάρτι, μέχρι κι η Αγγλίδα θείτσα ήταν μασκαρεμένη για το event, εμείς στις ξαπλώστρες, άραγμα και τελευταίες διευθετήσεις με αεροπορικά και διαμονές, με τα φώτα του Ασουάν να σιμώνουν, μέχρι που αγκυροβολήσαμε. Επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας και ρίξαμε τον τελευταίο μας ύπνο πάνω από τον Νείλο.


Χμμ... The plot thickens. Ποιος άραγε έκανε το έγκλημα του τίτλου; Και για τι τελοσπάντων έγκλημα μιλάμε;