hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Kεφ.10: Κι αν θα μας φάνε τ’άγρια θηρία… (Selous Game Reserve, Μέρος Ι)
Το ξυπνητήρι χτύπησε νωρίς. Στο αεροδρόμιο μας περίμενε η…ιδιωτική πτήση για το Εθνικό Πάρκο Selous, όπου θα κάναμε το σαφάρι μας .
Μην τρίβετε τα μάτια σας. Καλά διαβάσατε. Ιδιωτική πτήση.
Αλλά μην βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε αναίσχυντο μπουζουαρζοτουρίστα που κυκλοφορεί στη Μαύρη Ήπειρο με ιδιωτικές πτήσεις αντί να τιμήσει τα τοπικά ΚΤΕΛ. Η αλήθεια είναι ότι υπέπεσα στο αμάρτημα αυτό (απευθύνομαι κυρίως στα εκλεκτά μέλη του γκρουπ των μπιχλοταξιδευτών), αλλά για χατίρι της ομάδας και του χρονοδιαγράμματος του ταξιδιού.
Στο Selous που βρίσκεται νότια του Dar Es Salaam πας οδικώς (ΚΤΕΛ, καρότσες, μισθωμένα τζιπ) αν διαθέτεις χρόνο και δεν υποφέρεις από δισκοπάθεια ή αεροπορικώς. Η τελευταία λύση ήταν η ενδεικνυόμενη για μας καθώς επέτρεπε να αξιοποιήσουμε όλη την ημέρα για σαφάρι . Έλα μου ντε όμως που οι ακριβές ομολογουμένως προγραμματισμένες πτήσεις ήταν ήδη γεμάτες μήνες πριν!
Φύσαγα ξεφύσαγα από απελπισία στην αρχή, αλλά στη πορεία ανακάλυψα ότι στην Τανζανία δραστηριοποιούνται ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες.Περισσότερο ως πλάκα είπα να υποβάλλω το αίτημα για κόστος πτήσεων Dar Es Salaam – Selous και στη συνέχεια Selous – Zanzibar. Πάντα στο μυαλό μου είχα τις ιδιωτικές πτήσεις σαν μια πολυτέλεια που απευθύνεται σε συγκεκριμένα βαλάντια κι ήμουν προετοιμασμένος για τιμές εξωπραγματικές. Σαν όμως το κοστολόγιο από την εταιρεία Flightlink ήρθε 200 και κάτι ψιλά ευρώ το κεφάλι και για τις 2 πτήσεις (λίγο ακριβότερο από τις κανονικές πτήσεις), άρχισα να αναλογίζομαι ότι άλλη ευκαιρία στη ζωή μου να το παίξω VIP δεν επρόκειτο να έχω.Mε τη σύμφωνη γνώμη όλων έκανα τη κράτηση με τον captain και άφησα την αχαλίνωτη φαντασία μου να ονειρεύεται κόκκινα χαλιά και σαμπάνιες με χαβιάρι εν πτήσει .
Επιστρέφουμε λοιπόν μετά την απολογητική εισαγωγή στα του ταξιδίου.
Έμφραγμα από την αγωνία μου να φθάσουμε εγκαίρως στο αεροδρόμιο κόντεψα να πάθω εκείνο το πρωί. Η κίνηση στους δρόμους της πρωτεύουσας ήταν απίστευτη και πηγαίναμε με βήμα σημειωτόν. Φθάσαμε με κάποια καθυστέρηση που ευτυχώς πέρασε απαρατήρητη από τους υπεύθυνους της εταιρείας. Ακολουθήσαμε όλη την ιεροτελεστία ελέγχου, για να επιβιβαστούμε τελικά στο 13θέσιο ελικοφόρο αφήνοντας τις τύχες μας στα χέρια ενός αγέλαστου νοτιοαφρικάνου boer πιλότου.
Οι ειδήμονες μπορούν να γνωμοδοτήσουν περί του αεροσκάφους.Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι ότι εντός του ελικοφόρου μπορούσα να κυκλοφορώ μόνο σε στάση οσφυοκάμπτου , ότι πρώτη θέση πίστα είχα άριστη οπτική προς το πιλοτήριο κι ότι όντας στον αέρα, από κάπου μια τρύπα έμπαζε αέρα στα πόδια μου κάτι που διακωμώδησα για να μην με πιάσει απελπισία.
Η θέα προς τα επίπεδα τοπία με την αραιή βλάστηση δεν σκόρπισε και ρίγη συγκίνησης όμως η προοπτική προσγείωσης στον χωμάτινο αεροδιάδρομο προκάλεσε έκρηξη αδρεναλίνης κι επέσυρε κύμα ενθουσιασμού στην ομάδα μας όταν ολοκληρώθηκε με απόλυτη ασφάλεια.
Λίγο πριν την προσγείωση
Οι υπεύθυνοι για τη διαμονή μας ανέμεναν ήδη. Οι βαλίτσες φορτώθηκαν και πήραν την άγουσα προς το κατάλυμά μας, εμείς χωρίς να χρονοτριβούμε μοιραστήκαμε σε δύο τζιπ για να ξεκινήσουμε το σαφάρι.
Πριν όμως γίνουν όλα αυτά ήταν απαραίτητο να δηλωθούμε στην πύλη του Πάρκου (σου λέει άμα δεν επιστρέψεις μπορεί να σε χωνεύει κανένα λιοντάρι εκεί στις ερημιές) και να πληρώσουμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για είσοδο (50$ κατ’άτομο).
Διακοπή εξιστόρησης. Ακολουθούν τα απαραίτητα μαθήματα γεωγραφίας
Το Selous Game Reserve αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO λόγω της βιοποικιλότητας και της έλλειψης ανθρώπινης παρέμβασης στο περιβάλλον του.Καλύπτει μια έκταση 54,600 km2 (μεγαλύτερη από την Ελβετία)και εντός των ορίων της δεν επιτρέπονται ανθρώπινες δραστηριότητες άλλες πλην των τουριστών που γυρνοφέρνουν προς άγραν εντοπισμού άγριων θηρίων. Υπάρχουν διάφορα σημεία εισόδου στο πάρκο και όλα ελέγχονται από το Υπουργείο Φυσικών Πόρων και Τουρισμού της Τανζανίας (κι έλεγα από πού αντιγράφουν ονόματα τα δικά μας Υπουργεία).
Στην τεράστια έκταση του πάρκου θα συναντήσει κανείς από τους μεγαλύτερους αριθμούς ζώων της αφρικανικής σαβάνας (ελέφαντες, ιπποποτάμους,αγριόσκυλα, βούβαλους, καμηλοπαρδάλεις κ.α) όμως το πάρκο δεν χαίρει της φήμης του περιλάλητου Serengeti. Όποιος έχει κατά νου τις ατέλειωτες εικόνες της επίπεδης σαβάνας, εδώ στο Selous θα πρέπει να το ξεχάσει. Η έκταση είναι τεράστια, η βλάστηση πυκνή κι έτσι η εντόπιση των ζώων πολύ δυσκολότερη.
Το Πάρκο διασχίζει ο ποταμός Rufiji που μαζί με τις πολυάριθμες λίμνες του, προσδίδει ένα τόνο γοητείας και γαλήνης στο τοπίο. Στο Selous εκτός του κλασσικού σαφάρι, παρέχεται εναλλακτικά η δυνατότητα να κάνεις βαρκάδα στο ποτάμι παρέα με τους ιπποπόταμους, να κάνεις walking σαφάρι (που αφορά κυρίως γνωριμία με τη χλωρίδα της περιοχής) ή ακόμα να επισκεφθείς το γειτονικό χωριό (σιγά και μην δεν είχα εγώ αχυροκαλύβες στο πρόγραμμα). Η διαμονή αναλόγως βαλαντίου μπορεί να γίνει σε πανάκριβα resorts εντός των ορίων του Πάρκου ή σε οικονομικότερα εκτός αυτού (guess what? σ’ένα τέτοιο μείναμε για να μη νομίσετε ότι πήραν τα μυαλά μας αέρα από τις ιδιωτικές πτήσεις)
Τελος παρένθεσης κι επιστροφή στην ιστορία μας
Ξεκινώντας, βρεθήκαμε αρχικά σε μια γραφική γωνιά μιας λίμνης όπου τα πουλιά είχαν στήσει τις φωλιές τους πάνω στα κλαδιά. Αποθανατίσαμε πολύχρωμα πετούμενα, στο βάθος δύο βούβαλους και διάσπαρτα κομψά impala που ξεδιψούσαν στα ήρεμα νερά της.
Ομολογώ ότι κάποιοι ήμασταν άτυχοι. Ο ξεναγός στο δικό μας τζίπ εξηγούσε τα απολύτως απαραίτητα. Οι υπόλοιποι της ομάδας μόνο πότε έχει ωορρηξία ο ιπποπόταμος δεν έμαθαν...
Πιο κάτω μέσα στις πυκνές φυλλωσιές γίναμε μάρτυρες του αρχέγονου σκηνικού ζωής- θανάτου. Μια αγέλη αφρικανικών αγριόσκυλων κατάφερε να απομονώσει και να σκοτώσει ένα νεαρό impala. Το άτυχο ζωντανό διαμελίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά από τα κοφτερά τους σαγόνια. Χορτάτη η ομάδα στη συνέχεια αναλώθηκε σε νωχελικά λασπόλουτρα και χαριεντίσματα στη λίμνη. Σε πρότερο σαφάρι δεν είχα την ευκαιρία να δω αγριόσκυλα, πόσο μάλλον να τα αποθανατίσω την ώρα του κυνηγιού, οπότε κι η όλη εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη. Παρότι τα στρογγυλά αυτιά τους παραπέμπουν στον Mίκυ Μάους, ουδεμία ομοιότης δεν υπάρχει στο χαρακτήρα με το διάσημο καλόψυχο ποντίκι. Είναι δεινοί, αδίστακτοι θηρευτές και επιδεικνύουν ομαδικό πνεύμα στο κυνήγι.
Στη πορεία κάναμε στάση (σε απόσταση ασφαλείας) για να ξεμουδιάσουμε και ν’απολαύσουμε τη φύση δίπλα σε άλλη λίμνη. Λογιών μεγαλόσωμα πτηνά αλώνιζαν ολόγυρα. Κάπου στο βάθος μια μικρή ομάδα ιπποπόταμων είχε απαρνηθεί την ημερήσια υδρόβια νιρβάνα του και έβοσκε στις ακτές. Κάποιες καμηλοπαρδάλεις έκαναν εκτάσεις άκρων προσπαθώντας να φέρουν τον μακρύ λαιμό τους στο επίπεδο του νερού.Μεγάλες οικογένειες πιθήκων αλώνιζαν παιχνιδιάρικα στις ακτές και το ακοίμητο μάτι ενός κροκόδειλου μας σκάναρε άγρυπνα μέσα από το νερό αναμετρώντας τις πιθανότητες να αποτελέσουμε το υποψήφιο επόμενο δείπνο του.
Η έξαψη χτύπησε κόκκινο όταν μας ενημέρωσαν ότι εντοπίστηκαν δύο λιοντάρια στην περιοχή. Τότε ως εκ θαύματος ξετρύπωσαν και άλλα τζιπ με τουρίστες, τα οποία σχημάτισαν ένα κύκλο γύρω από δύο λέαινες που μάλλον πάσχιζαν να βρουν λίγη ηρεμία και δροσιά σ'ένα δένδρο κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Πλησιάσαμε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής. Νομίζω ένα σάλτο να έδιναν θα αποκτούσαν για σουβενίρ κανένα χέρι ή πόδι. Όμως οι βασίλισσες των ζώων έδειξαν περισσή περιφρόνηση για την παρουσία μας. Αυτό σημαίνει ότι από νεαρή ηλικία έχουν συνηθίσει την ακίνδυνη παρουσία ενός αντικειμένου με ρόδες, με κάποια όντα εντός του που το κρέας τους είναι παντελώς άνοστο από τις τόσες τοξίνες λόγω κακής διατροφής και δεν αξίζει η παραμικρή προσπάθεια για κυνήγι. Αφού χασμουρήθηκαν από τη πλήξη επιδεικνύοντας τους φοβερούς και τρομερούς κυνόδοντες, έκαναν το μπάνιο τους ως γνήσιες γατούλες, μας γύρισαν τη πλάτη και το έριξαν στον ύπνο, αφήνοντάς μας άφωνους για την απάθειά τους.
Μετά από τόση περιήγηση και συγκινήσεις, το πρόγραμμα περιελάμβανε και στάση για πικ νικ παραλιμνίως. Εκεί ανοίχτηκαν τα τάπερ κι απολαύσαμε ένα γευστικότατο γεύμα υπό τους ήχους της σαβάνας, έχοντας παντελή άγνοια αν αποτελούμε στόχο για κάποιο αρπακτικό ή όχι.
Συνεχίζοντας τη πορεία μας ανταμωθήκαμε με μια μεγάλη ομάδα ζεβρών ανάκατες με καμηλοπαρδάλεις. Η συνύπαρξη αυτή έχει τα πλεονεκτήματά της, καθώς οι καμηλοπαρδάλεις με τον μακρύ λαιμό τους λειτουργούν σαν τέλειοι τσιλιαδόροι δίνοντας το σύνθημα φυγής σε περίπτωση κινδύνου. Έτσι και η παρουσία του τζιπ κινητοποίησε ολόκληρη την ομάδα που μέσα σε ελάχιστο χρόνο μέσα σε μια σκόνη χώματος εγκατέλειψε την περιοχή.
Γενικά οι ζέβρες αποδείχθηκαν πολύ φοβιτσιάρες και αντικοινωνικές μαζί μας. Αντίθετα οι καμηλοπαρδάλεις επέδειξαν μεγαλύτερη οικειότητα. Οι πιο χαλαρές ήταν εντελώς κουτσομπόλες κοιτώντας μας επίμονα με το γλαρωμένο βλέμμα τους. Σ’αυτές διέκρινα επίσης μια δόση ματαιοδοξίας τύπου super model καθώς πόζαραν στο φακό.
Η διαδρομή δεν μας επιφύλασσε άλλες μεγάλες συγκινήσεις. Είδαμε ασχημομούρικα γκνου, ακόμα πιο κακάσχημους φακόχοιρους, πιθηκάκια όλων των μεγεθών, άπειρα impala, θηλυκά kudu κι άλλα παρεμφερή κερασφόρα μέχρι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
Φτάσαμε στο κατάλυμά μας χτισμένο δίπλα στο ποταμό Rufiji πριν σκοτεινιάσει κι αμέσως τακτοποιηθήκαμε στα bungalows. Aρχικά χαλαρώσαμε στο υπαίθριο μπαρ για να αφεθούμε στη γλυκιά ηρεμία του υγρού στοιχείου, πριν ακολουθήσει το δείπνο υπό το φως των κεριών.
Κάτω από τον έναστρο ουρανό της Αφρικής, υπό το φως μιας λάμπας πετρελαίου και με τον ακοίμητο φρουρό να στέκει δίπλα μας με το τουφέκι, έτοιμος να ξεκάνει οιονδήποτε απρόσκλητο εισβολέα, κλείσαμε ήρεμα 
roll τα βλέφαρά μας. Μόνο τα ανήσυχα πιθηκάκια στα κλαδιά κι οι μηκυθμοί των ιπποπόταμων που ετοιμάζονταν για τη βραδινή έξοδο για γεύμα, διατάρασσαν την γαλήνη της νύχτας.
Το ξυπνητήρι χτύπησε νωρίς. Στο αεροδρόμιο μας περίμενε η…ιδιωτική πτήση για το Εθνικό Πάρκο Selous, όπου θα κάναμε το σαφάρι μας .
Μην τρίβετε τα μάτια σας. Καλά διαβάσατε. Ιδιωτική πτήση.
Αλλά μην βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε αναίσχυντο μπουζουαρζοτουρίστα που κυκλοφορεί στη Μαύρη Ήπειρο με ιδιωτικές πτήσεις αντί να τιμήσει τα τοπικά ΚΤΕΛ. Η αλήθεια είναι ότι υπέπεσα στο αμάρτημα αυτό (απευθύνομαι κυρίως στα εκλεκτά μέλη του γκρουπ των μπιχλοταξιδευτών), αλλά για χατίρι της ομάδας και του χρονοδιαγράμματος του ταξιδιού.
Στο Selous που βρίσκεται νότια του Dar Es Salaam πας οδικώς (ΚΤΕΛ, καρότσες, μισθωμένα τζιπ) αν διαθέτεις χρόνο και δεν υποφέρεις από δισκοπάθεια ή αεροπορικώς. Η τελευταία λύση ήταν η ενδεικνυόμενη για μας καθώς επέτρεπε να αξιοποιήσουμε όλη την ημέρα για σαφάρι . Έλα μου ντε όμως που οι ακριβές ομολογουμένως προγραμματισμένες πτήσεις ήταν ήδη γεμάτες μήνες πριν!
Φύσαγα ξεφύσαγα από απελπισία στην αρχή, αλλά στη πορεία ανακάλυψα ότι στην Τανζανία δραστηριοποιούνται ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες.Περισσότερο ως πλάκα είπα να υποβάλλω το αίτημα για κόστος πτήσεων Dar Es Salaam – Selous και στη συνέχεια Selous – Zanzibar. Πάντα στο μυαλό μου είχα τις ιδιωτικές πτήσεις σαν μια πολυτέλεια που απευθύνεται σε συγκεκριμένα βαλάντια κι ήμουν προετοιμασμένος για τιμές εξωπραγματικές. Σαν όμως το κοστολόγιο από την εταιρεία Flightlink ήρθε 200 και κάτι ψιλά ευρώ το κεφάλι και για τις 2 πτήσεις (λίγο ακριβότερο από τις κανονικές πτήσεις), άρχισα να αναλογίζομαι ότι άλλη ευκαιρία στη ζωή μου να το παίξω VIP δεν επρόκειτο να έχω.Mε τη σύμφωνη γνώμη όλων έκανα τη κράτηση με τον captain και άφησα την αχαλίνωτη φαντασία μου να ονειρεύεται κόκκινα χαλιά και σαμπάνιες με χαβιάρι εν πτήσει .
Επιστρέφουμε λοιπόν μετά την απολογητική εισαγωγή στα του ταξιδίου.
Έμφραγμα από την αγωνία μου να φθάσουμε εγκαίρως στο αεροδρόμιο κόντεψα να πάθω εκείνο το πρωί. Η κίνηση στους δρόμους της πρωτεύουσας ήταν απίστευτη και πηγαίναμε με βήμα σημειωτόν. Φθάσαμε με κάποια καθυστέρηση που ευτυχώς πέρασε απαρατήρητη από τους υπεύθυνους της εταιρείας. Ακολουθήσαμε όλη την ιεροτελεστία ελέγχου, για να επιβιβαστούμε τελικά στο 13θέσιο ελικοφόρο αφήνοντας τις τύχες μας στα χέρια ενός αγέλαστου νοτιοαφρικάνου boer πιλότου.
Οι ειδήμονες μπορούν να γνωμοδοτήσουν περί του αεροσκάφους.Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι ότι εντός του ελικοφόρου μπορούσα να κυκλοφορώ μόνο σε στάση οσφυοκάμπτου , ότι πρώτη θέση πίστα είχα άριστη οπτική προς το πιλοτήριο κι ότι όντας στον αέρα, από κάπου μια τρύπα έμπαζε αέρα στα πόδια μου κάτι που διακωμώδησα για να μην με πιάσει απελπισία.
Η θέα προς τα επίπεδα τοπία με την αραιή βλάστηση δεν σκόρπισε και ρίγη συγκίνησης όμως η προοπτική προσγείωσης στον χωμάτινο αεροδιάδρομο προκάλεσε έκρηξη αδρεναλίνης κι επέσυρε κύμα ενθουσιασμού στην ομάδα μας όταν ολοκληρώθηκε με απόλυτη ασφάλεια.
Λίγο πριν την προσγείωση
Οι υπεύθυνοι για τη διαμονή μας ανέμεναν ήδη. Οι βαλίτσες φορτώθηκαν και πήραν την άγουσα προς το κατάλυμά μας, εμείς χωρίς να χρονοτριβούμε μοιραστήκαμε σε δύο τζιπ για να ξεκινήσουμε το σαφάρι.
Πριν όμως γίνουν όλα αυτά ήταν απαραίτητο να δηλωθούμε στην πύλη του Πάρκου (σου λέει άμα δεν επιστρέψεις μπορεί να σε χωνεύει κανένα λιοντάρι εκεί στις ερημιές) και να πληρώσουμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για είσοδο (50$ κατ’άτομο).
Διακοπή εξιστόρησης. Ακολουθούν τα απαραίτητα μαθήματα γεωγραφίας
Το Selous Game Reserve αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO λόγω της βιοποικιλότητας και της έλλειψης ανθρώπινης παρέμβασης στο περιβάλλον του.Καλύπτει μια έκταση 54,600 km2 (μεγαλύτερη από την Ελβετία)και εντός των ορίων της δεν επιτρέπονται ανθρώπινες δραστηριότητες άλλες πλην των τουριστών που γυρνοφέρνουν προς άγραν εντοπισμού άγριων θηρίων. Υπάρχουν διάφορα σημεία εισόδου στο πάρκο και όλα ελέγχονται από το Υπουργείο Φυσικών Πόρων και Τουρισμού της Τανζανίας (κι έλεγα από πού αντιγράφουν ονόματα τα δικά μας Υπουργεία).
Στην τεράστια έκταση του πάρκου θα συναντήσει κανείς από τους μεγαλύτερους αριθμούς ζώων της αφρικανικής σαβάνας (ελέφαντες, ιπποποτάμους,αγριόσκυλα, βούβαλους, καμηλοπαρδάλεις κ.α) όμως το πάρκο δεν χαίρει της φήμης του περιλάλητου Serengeti. Όποιος έχει κατά νου τις ατέλειωτες εικόνες της επίπεδης σαβάνας, εδώ στο Selous θα πρέπει να το ξεχάσει. Η έκταση είναι τεράστια, η βλάστηση πυκνή κι έτσι η εντόπιση των ζώων πολύ δυσκολότερη.
Τελος παρένθεσης κι επιστροφή στην ιστορία μαςΞεκινώντας, βρεθήκαμε αρχικά σε μια γραφική γωνιά μιας λίμνης όπου τα πουλιά είχαν στήσει τις φωλιές τους πάνω στα κλαδιά. Αποθανατίσαμε πολύχρωμα πετούμενα, στο βάθος δύο βούβαλους και διάσπαρτα κομψά impala που ξεδιψούσαν στα ήρεμα νερά της.
Πιο κάτω μέσα στις πυκνές φυλλωσιές γίναμε μάρτυρες του αρχέγονου σκηνικού ζωής- θανάτου. Μια αγέλη αφρικανικών αγριόσκυλων κατάφερε να απομονώσει και να σκοτώσει ένα νεαρό impala. Το άτυχο ζωντανό διαμελίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά από τα κοφτερά τους σαγόνια. Χορτάτη η ομάδα στη συνέχεια αναλώθηκε σε νωχελικά λασπόλουτρα και χαριεντίσματα στη λίμνη. Σε πρότερο σαφάρι δεν είχα την ευκαιρία να δω αγριόσκυλα, πόσο μάλλον να τα αποθανατίσω την ώρα του κυνηγιού, οπότε κι η όλη εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη. Παρότι τα στρογγυλά αυτιά τους παραπέμπουν στον Mίκυ Μάους, ουδεμία ομοιότης δεν υπάρχει στο χαρακτήρα με το διάσημο καλόψυχο ποντίκι. Είναι δεινοί, αδίστακτοι θηρευτές και επιδεικνύουν ομαδικό πνεύμα στο κυνήγι.
Η διαδρομή δεν μας επιφύλασσε άλλες μεγάλες συγκινήσεις. Είδαμε ασχημομούρικα γκνου, ακόμα πιο κακάσχημους φακόχοιρους, πιθηκάκια όλων των μεγεθών, άπειρα impala, θηλυκά kudu κι άλλα παρεμφερή κερασφόρα μέχρι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
roll τα βλέφαρά μας. Μόνο τα ανήσυχα πιθηκάκια στα κλαδιά κι οι μηκυθμοί των ιπποπόταμων που ετοιμάζονταν για τη βραδινή έξοδο για γεύμα, διατάρασσαν την γαλήνη της νύχτας.
Attachments
Last edited:
)
