hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.13. Ζανζιβάρη (Μέρος Ι)
Πρωινό εγερτήριο και αναχώρηση για το “αεροδρόμιο”.
Προς έκπληξή μας ο "διάδρομος" είχε ήδη καταληφθεί από μια αγέλη ελεφάντων και αίφνης απορίσαμε κατά πόσο είναι εφικτή η προσγείωση του αεροπλάνου που θα μας παραλάμβανε. Διότι αδυναμία προσγείωσης λόγω καιρικών συνθηκών μπορείς να επικαλεστείς, λόγω ύπαρξης ελεφάντων ακούγεται λίγο…παράδοξο. Ευτυχώς τα παχύδερμα μετακινήθηκαν άγραν βοσκής και μετά λίγα λεπτά το ελικοφόρο φάνηκε στον μακρινό ορίζοντα να παίρνει την κατιούσα.
Ο ίδιος αγέλαστος νοτιοαφρικάνος πιλότος ανέλαβε τη τύχη μας στους αιθέρες. Η πτήση αυτή τη φορά παρείχε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τον καταγάλανο ινδικό ωκεανό και τα τυρκουάζ νερά των παραλιών της Ζανζιβάρης πριν τροχιοδρομήσουμε στον Διεθνή Aερολιμένα του νησιού όπου και μας υποδέχθηκαν οι γνώριμες ορδές δυτικοευρωπαϊκών γκρουπ σέρνοντας ευμεγέθεις βαλίτσες. Μετά από την απομόνωση στο Μοheli φθάσαμε σ’εναν από τους τουριστικότερους προορισμούς της Ανατολικής Αφρικής.
Stonetown, η πρωτεύουσα της Ζανζιβάρης
Από το αεροδρόμιο πήραμε ένα μινι βαν που μας αφησε σχετικά κοντά στο κατάλυμμά μας που βρισκόταν στην παλιά πόλη δίπλα από την αγορά Darajani που είναι το κύριο παζάρι της Ζανζιβάρης. Μας υποδέχθηκε ένας πολύχρωμο, χαοτικό συνονθύλευμα με πάγκους όπου πωλούνταν τα πάντα.
Σέρναμε τις βαλίτσες σ’ένα λαβύρινθο από στενά δρομάκια με σπίτια, καταστήματα, παζάρια και τζαμιά όπου λογικά ήταν αδύνατον για τα τροχοφόρα να κινηθούν.
Αγορά Dajarani
Το Zanzibar Coffee House ήταν μια boutique επιλογή (αρκετά ακριβή ομολογώ) αλλά χαροποίησε ιδιαίτερα τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου. Άνετα, φινετσάτα , περιποιημένα δωμάτια. Στα υπερ ο καλύτερος καφές του νησιού που σέρβιραν. Στα μείον ότι η εξώπορτα (για λόγους ασφαλείας; ) έκλεινε κάποια ώρα αργά το απόγευμα κι έπρεπε να χτυπάς κουδούνια για να σου ανοίξει ο φύλακας.
To στενό του ξενοδοχείου μας
Ερχόμενος σε επαφή με ένα συνονθύλευμα θορύβων, ανθρώπων, οσμών σε ένα καμβά παρακμής, είχα κατενθουσιαστεί. Ρούφαγα άπληστα τις εικόνες κι ήμουν πανευτυχής. Ειδικά όταν διαπίστωσα ότι η πλειονότητα των τουριστών παίρνει αυτομάτως την άγουσα για τα παραθαλάσσια resorts.
Ατέλειωτες συσκέψεις (έλληνες γαρ) και παζάρια για να καταλήξουμε τελικά να κλείσουμε ένα σύντομο τουρ για να γνωρίσουμε την παλιά πόλη. Μέχρι να μας παραλάβουν δε είδαμε και πάθαμε, χάνοντας πολύτιμο χρόνο στην αναμονή πίνοντας ένα σωρό καφέδες.
Μετά από μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του νησιού από το ξεναγό μας (κατά τη διάρκεια της οποίας χάζευα τριγύρω ως συνήθως φωτογραφίζοντας ιστούς αράχνης) ξεκινήσαμε πρώτα από το πέτρινο Παλιό Φρούριο (Old Fort) που δεσπόζει στην παραλία της παλιάς πόλης, χτισμένο το 17ο αιώνα. Έχει περίπου τετράγωνο σχήμα με παρατηρητήρια ακροβολισμένα στις τέσσερις άκρες του με την εσωτερική αυλή ούσα μια τεράστια αλάνα όπου κατοικοέδρευαν μικρά καταστήματα με λογής καλλιτεχνήματα προς πώληση. Στον χώρο αυτό υπάρχει διαμορφωμένος χώρος όπου μπορεί να παρακολουθήσει κανείς μουσικοχορευτικές παραστάσεις.
Old Fort
Δίπλα ακριβώς είναι το ορόσημο της Stonetown: το House of Wonders (ή Palace of Wonders), το μεγαλύτερο και ψηλότερο κτίριο της πόλης σε περίοπτη θέση στην παραλία της παλιάς πόλης με θέα στους κήπους Forodhani.
Το όνομα το πήρε, λόγω της νεωτερικότητάς του στην αρχιτεκτονική και διότι κατασκευαστικά χρησιμοποιήθηκαν μη παραδοσιακά υλικά (πχ στήλες από χυτοσίδηρο, πλάκες από σκυρόδεμα ή χαλύβδινες δοκοί δοκοί)
Χτίστηκε το 1883, αποτέλεσε πρώην κατοικία του Σουλτάνου της Ζανζιβάρης Barghash bin Said αλλά προοδευτικά άλλαξε πολλές χρήσεις (κυβερνητικά γραφεία, βρετανικό διοικητήριο κ.α) για να στεγάσει σημερα το Μουσείο της Ιστορίας & Πολιτισμού της Ζανζιβάρης. Ήταν το πρώτο κτίριο στη Ζανζιβάρη που απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα, καθώς και το πρώτο κτίριο στην Ανατολική Αφρική που διέθετε… ανελκυστήρα.
Μη με ρωτήσετε για το εσωτερικό του κτηρίου. Δεν προκόψαμε να το επισκεφθούμε.
Το House of Wonders συνδέεται με τα δύο γειτονικά παλάτια Beit al-Hukum και Beit Al Sahel (τώρα αποτελούν το Palace Museum).
House of Wonders
Οι κήποι Forodhani και ο παραλιακός πεζόδρομος είναι το σημείο συνεύρεσης των πάντων σαν πέφτει το δειλινό σε μια ατέλειωτη περαντζάδα. Τη διάρκεια της μέρας μπορείς κανείς να απολαύσει εικόνες του λιμανιού με τα παραδοσιακά ισιτοφόρα να κυλούν αθόρυβα στη θάλασσα.
Ακολούθησε περιήγηση στα δαιδαλώδη δρομάκια.
Η πόλη προσφέρεται για ατέλειωτες βόλτες. Να χαθείς στα δρομάκια. Να καταγράψεις εικόνες καθημερινότητας. Να επισκεφθείς κι άλλα εντυπωσιακά κτίσματα όπως τζαμιά, σπίτια ευγενών για τα οποία δεν έκανα αναφορά. Όμως όσο περπατούσα την Stonetown τόσο μια απογοήτευση με κυρίευε. Κατάσταση παρακμής όπου η πλειονότητα των κτηρίων κραυγάζουν για συντήρηση.
Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό των σπιτιών είναι οι όμορφα διακοσμημένες ξύλινες πόρτες μερικές φορές με μεγάλα καρφιά από ορείχαλκο απότοκα Ινδικής παράδοσης. Ενίοτε αραβουργήματα από στίχους του Κορανίου διακοσμούν εξώθυρες και τοίχους ενώ περιστασιακά εντοπίζει κανείς άνθη λωτού, έμβλημα ευημερίας
Επισκεφθήκαμε τα λουτρά Hamamni, ένα συγκρότημα δημόσιων λουτρών του 19ου αιώνα τα οποία αν και επισκέψιμα και αρκετά ατμοσφαιρικά εντούτοις έχουν πάψει από πολλές δεκαετίες να είναι λειτουργικά.
Παράταιρος αλλά εντυπωσιακός σε μέγεθος ο Αγγλικανικός καθεδρικός ναός, ο πρώτος στην Ανατολική Αφρική. Χτίστηκε το 1887 σε μια περιοχή στο κέντρο της πόλης όπου υπήρχε το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Ζανζιβάρης.
Ο χώρος επιλέχθηκε σκόπιμα για να εορτασθεί το τέλος της δουλείας και το ιερό στήθηκε στο ακριβές σημείο όπου γινόταν το deal πώλησης των σκλάβων. Σήμερα μόνο οι υπόγειοι θάλαμοι όπου στοιβάζονταν οι σκλάβοι απομένουν μάρτυρες του παρελθόντος. Θάλαμοι ανήλιαγοι, με ύψος ούτε δυό μέτρα και πεζούλια-ράφια για να χωρέσει το ανθρώπινο εμπόρευμα.
Ένα μνημείο στον περίβολο της εκκλησίας αναπαριστώντας αλυσοδεμένους σκλάβους θυμίζει στους περαστικούς τον πόνο και την αγριότητα αλλοτινών εποχών. Τότε που η ανθρώπινη υπόσταση είχε τιμή πλειοδοσίας, που ο έμπορος και ο αφέντης είχαν δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο. Όμως, άλλαξε κάτι από τότε; αναρωτήθηκα. Ίσως όχι. Υπάρχουν και σύγχρονοι σκλάβοι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Είχε φτάσει αργά το απόγευμα όταν γυρίσαμε για μια ανάπαυλα στο ξενοδοχείο.
Το βράδυ βολτάραμε όπως όλοι οι ντόπιοι στους κήπους Forodhani δίπλα στη θάλασσα, όπου λογής πλανόδιοι είχαν απλώσει τις ψησταριές τους με λογής καλούδια. Τα παιδιά είχαν στήσει παιδική χαρά πάνω στην άμμο παίζοντας ποδόσφαιρο, κάνοντας κωλοτούμπες.
Κι εμείς απολαύσαμε ένα χαλαρό δείπνο υπό το φως των κεριών, πριν το πέπλο της νύχτας καλύψει τον ουρανό.
Πρωινό εγερτήριο και αναχώρηση για το “αεροδρόμιο”.
Προς έκπληξή μας ο "διάδρομος" είχε ήδη καταληφθεί από μια αγέλη ελεφάντων και αίφνης απορίσαμε κατά πόσο είναι εφικτή η προσγείωση του αεροπλάνου που θα μας παραλάμβανε. Διότι αδυναμία προσγείωσης λόγω καιρικών συνθηκών μπορείς να επικαλεστείς, λόγω ύπαρξης ελεφάντων ακούγεται λίγο…παράδοξο. Ευτυχώς τα παχύδερμα μετακινήθηκαν άγραν βοσκής και μετά λίγα λεπτά το ελικοφόρο φάνηκε στον μακρινό ορίζοντα να παίρνει την κατιούσα.
Ο ίδιος αγέλαστος νοτιοαφρικάνος πιλότος ανέλαβε τη τύχη μας στους αιθέρες. Η πτήση αυτή τη φορά παρείχε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τον καταγάλανο ινδικό ωκεανό και τα τυρκουάζ νερά των παραλιών της Ζανζιβάρης πριν τροχιοδρομήσουμε στον Διεθνή Aερολιμένα του νησιού όπου και μας υποδέχθηκαν οι γνώριμες ορδές δυτικοευρωπαϊκών γκρουπ σέρνοντας ευμεγέθεις βαλίτσες. Μετά από την απομόνωση στο Μοheli φθάσαμε σ’εναν από τους τουριστικότερους προορισμούς της Ανατολικής Αφρικής.
Mπορεί οι παραλίες της Ζανζιβάρης να αποτελούν τον πόλο έλξης για τους δυτικούς, όμως το ενδιαφέρον του νησιού εστιάζεται πρωταρχικά στην πρωτεύουσα Stonetown (Mji Mkongwe στα Σουαχίλι -"παλιά πόλη") με την ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική της, που ως επί το πλείστον χρονολογείται από τον 19ο αιώνα και αποτελεί ένα μοναδικό μείγμα από αραβικές, περσικές, ινδικές και ευρωπαϊκές επιρροές. Για το λόγο αυτό, η πόλη χαρακτηρίστηκε ως μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO το 2000. Το όνομα προέρχεται από τη χρήση των κοραλλιογενή πέτρα ως κύριο δομικό υλικό και η πόλη υπήρξε πρώην πρωτεύουσα του Σουλτανάτου της Ζανζιβάρης, και ακμαίο κέντρο του εμπορίου μπαχαρικών, καθώς και του δουλεμπορίου τον 19ο αιώνα.
Stonetown, η πρωτεύουσα της Ζανζιβάρης
Από το αεροδρόμιο πήραμε ένα μινι βαν που μας αφησε σχετικά κοντά στο κατάλυμμά μας που βρισκόταν στην παλιά πόλη δίπλα από την αγορά Darajani που είναι το κύριο παζάρι της Ζανζιβάρης. Μας υποδέχθηκε ένας πολύχρωμο, χαοτικό συνονθύλευμα με πάγκους όπου πωλούνταν τα πάντα.
Σέρναμε τις βαλίτσες σ’ένα λαβύρινθο από στενά δρομάκια με σπίτια, καταστήματα, παζάρια και τζαμιά όπου λογικά ήταν αδύνατον για τα τροχοφόρα να κινηθούν.
Αγορά Dajarani
Το Zanzibar Coffee House ήταν μια boutique επιλογή (αρκετά ακριβή ομολογώ) αλλά χαροποίησε ιδιαίτερα τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου. Άνετα, φινετσάτα , περιποιημένα δωμάτια. Στα υπερ ο καλύτερος καφές του νησιού που σέρβιραν. Στα μείον ότι η εξώπορτα (για λόγους ασφαλείας; ) έκλεινε κάποια ώρα αργά το απόγευμα κι έπρεπε να χτυπάς κουδούνια για να σου ανοίξει ο φύλακας.
To στενό του ξενοδοχείου μας
Ερχόμενος σε επαφή με ένα συνονθύλευμα θορύβων, ανθρώπων, οσμών σε ένα καμβά παρακμής, είχα κατενθουσιαστεί. Ρούφαγα άπληστα τις εικόνες κι ήμουν πανευτυχής. Ειδικά όταν διαπίστωσα ότι η πλειονότητα των τουριστών παίρνει αυτομάτως την άγουσα για τα παραθαλάσσια resorts.
Ατέλειωτες συσκέψεις (έλληνες γαρ) και παζάρια για να καταλήξουμε τελικά να κλείσουμε ένα σύντομο τουρ για να γνωρίσουμε την παλιά πόλη. Μέχρι να μας παραλάβουν δε είδαμε και πάθαμε, χάνοντας πολύτιμο χρόνο στην αναμονή πίνοντας ένα σωρό καφέδες.
Μετά από μια σύντομη αναφορά στην ιστορία του νησιού από το ξεναγό μας (κατά τη διάρκεια της οποίας χάζευα τριγύρω ως συνήθως φωτογραφίζοντας ιστούς αράχνης) ξεκινήσαμε πρώτα από το πέτρινο Παλιό Φρούριο (Old Fort) που δεσπόζει στην παραλία της παλιάς πόλης, χτισμένο το 17ο αιώνα. Έχει περίπου τετράγωνο σχήμα με παρατηρητήρια ακροβολισμένα στις τέσσερις άκρες του με την εσωτερική αυλή ούσα μια τεράστια αλάνα όπου κατοικοέδρευαν μικρά καταστήματα με λογής καλλιτεχνήματα προς πώληση. Στον χώρο αυτό υπάρχει διαμορφωμένος χώρος όπου μπορεί να παρακολουθήσει κανείς μουσικοχορευτικές παραστάσεις.
Old Fort
Δίπλα ακριβώς είναι το ορόσημο της Stonetown: το House of Wonders (ή Palace of Wonders), το μεγαλύτερο και ψηλότερο κτίριο της πόλης σε περίοπτη θέση στην παραλία της παλιάς πόλης με θέα στους κήπους Forodhani.
Το όνομα το πήρε, λόγω της νεωτερικότητάς του στην αρχιτεκτονική και διότι κατασκευαστικά χρησιμοποιήθηκαν μη παραδοσιακά υλικά (πχ στήλες από χυτοσίδηρο, πλάκες από σκυρόδεμα ή χαλύβδινες δοκοί δοκοί)
Χτίστηκε το 1883, αποτέλεσε πρώην κατοικία του Σουλτάνου της Ζανζιβάρης Barghash bin Said αλλά προοδευτικά άλλαξε πολλές χρήσεις (κυβερνητικά γραφεία, βρετανικό διοικητήριο κ.α) για να στεγάσει σημερα το Μουσείο της Ιστορίας & Πολιτισμού της Ζανζιβάρης. Ήταν το πρώτο κτίριο στη Ζανζιβάρη που απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα, καθώς και το πρώτο κτίριο στην Ανατολική Αφρική που διέθετε… ανελκυστήρα.
Μη με ρωτήσετε για το εσωτερικό του κτηρίου. Δεν προκόψαμε να το επισκεφθούμε.
Το House of Wonders συνδέεται με τα δύο γειτονικά παλάτια Beit al-Hukum και Beit Al Sahel (τώρα αποτελούν το Palace Museum).
House of Wonders
Οι κήποι Forodhani και ο παραλιακός πεζόδρομος είναι το σημείο συνεύρεσης των πάντων σαν πέφτει το δειλινό σε μια ατέλειωτη περαντζάδα. Τη διάρκεια της μέρας μπορείς κανείς να απολαύσει εικόνες του λιμανιού με τα παραδοσιακά ισιτοφόρα να κυλούν αθόρυβα στη θάλασσα.
Ακολούθησε περιήγηση στα δαιδαλώδη δρομάκια.
Η πόλη προσφέρεται για ατέλειωτες βόλτες. Να χαθείς στα δρομάκια. Να καταγράψεις εικόνες καθημερινότητας. Να επισκεφθείς κι άλλα εντυπωσιακά κτίσματα όπως τζαμιά, σπίτια ευγενών για τα οποία δεν έκανα αναφορά. Όμως όσο περπατούσα την Stonetown τόσο μια απογοήτευση με κυρίευε. Κατάσταση παρακμής όπου η πλειονότητα των κτηρίων κραυγάζουν για συντήρηση.
Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό των σπιτιών είναι οι όμορφα διακοσμημένες ξύλινες πόρτες μερικές φορές με μεγάλα καρφιά από ορείχαλκο απότοκα Ινδικής παράδοσης. Ενίοτε αραβουργήματα από στίχους του Κορανίου διακοσμούν εξώθυρες και τοίχους ενώ περιστασιακά εντοπίζει κανείς άνθη λωτού, έμβλημα ευημερίας
Επισκεφθήκαμε τα λουτρά Hamamni, ένα συγκρότημα δημόσιων λουτρών του 19ου αιώνα τα οποία αν και επισκέψιμα και αρκετά ατμοσφαιρικά εντούτοις έχουν πάψει από πολλές δεκαετίες να είναι λειτουργικά.
Παράταιρος αλλά εντυπωσιακός σε μέγεθος ο Αγγλικανικός καθεδρικός ναός, ο πρώτος στην Ανατολική Αφρική. Χτίστηκε το 1887 σε μια περιοχή στο κέντρο της πόλης όπου υπήρχε το μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο της Ζανζιβάρης.
Ο χώρος επιλέχθηκε σκόπιμα για να εορτασθεί το τέλος της δουλείας και το ιερό στήθηκε στο ακριβές σημείο όπου γινόταν το deal πώλησης των σκλάβων. Σήμερα μόνο οι υπόγειοι θάλαμοι όπου στοιβάζονταν οι σκλάβοι απομένουν μάρτυρες του παρελθόντος. Θάλαμοι ανήλιαγοι, με ύψος ούτε δυό μέτρα και πεζούλια-ράφια για να χωρέσει το ανθρώπινο εμπόρευμα.
Ένα μνημείο στον περίβολο της εκκλησίας αναπαριστώντας αλυσοδεμένους σκλάβους θυμίζει στους περαστικούς τον πόνο και την αγριότητα αλλοτινών εποχών. Τότε που η ανθρώπινη υπόσταση είχε τιμή πλειοδοσίας, που ο έμπορος και ο αφέντης είχαν δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο. Όμως, άλλαξε κάτι από τότε; αναρωτήθηκα. Ίσως όχι. Υπάρχουν και σύγχρονοι σκλάβοι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Είχε φτάσει αργά το απόγευμα όταν γυρίσαμε για μια ανάπαυλα στο ξενοδοχείο.
Το βράδυ βολτάραμε όπως όλοι οι ντόπιοι στους κήπους Forodhani δίπλα στη θάλασσα, όπου λογής πλανόδιοι είχαν απλώσει τις ψησταριές τους με λογής καλούδια. Τα παιδιά είχαν στήσει παιδική χαρά πάνω στην άμμο παίζοντας ποδόσφαιρο, κάνοντας κωλοτούμπες.
Κι εμείς απολαύσαμε ένα χαλαρό δείπνο υπό το φως των κεριών, πριν το πέπλο της νύχτας καλύψει τον ουρανό.
Attachments
Last edited:
)
