hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.14. Ζανζιβάρη (Μέρος ΙΙ)
Η δεύτερη μέρα στη Ζανζιβάρη ανέτειλε βρίσκοντάς μας... κατά ένα άτομο λιγότερους. Από βραδύς είχαμε αποχαιρετήσει την συνταξιδώτισσα Στέλλα που λογω επαγγελματικών υποχρεώσεων έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα.
Το πρωινό σερβιριζόταν σ’ένα μικρό ανατολίτικο αρχονταρίκι με μαξιλάρες στην οροφή του καταλύμματός μας η οποία διαφημιζόταν σαν το καλύτερο σημείο για να ρεμβάσει κανείς βλέποντας πανοραμικά την Stonetown. Οφείλω να παραδεχθώ ότι τίποτα το ρομαντικό δεν είχε η θέα των τσίγκινων σκεπών. Όλο το σκηνικό ήταν μια σκέτη απογοήτευση.
Απολαύσαμε το πρωινό μας ακροβολισμένοι στις τέσσερις γωνιές του στενάχωρου μπαλκονιού κάνοντας κλεφτές τζούρες τσιγάρου σαν έφηβοι φυλάγοντας εναλλάξ τσίλιες, διότι η εντολή ήταν ρητή και γεγραμμένη: απαγορεύεται το κάπνισμα! Κι η αλήθεια (οι θεριακλήδες του καπνού θα με καταλάβουν), ένας τόσο απολαυστικός στην όψη και τη γεύση καφές ήταν κρίμα κι άδικο να πάει άκαπνος.
Μετά από μια έρευνα αγοράς που είχε προηγηθεί καταλήξαμε να αφήσουμε τις τύχες μας στα χέρια του Anjam για να μας ξεναγήσει στο νησί του. Τον εν λόγω κύριο τον ξέθαψε από το διαδίκτυο η malysa μας και μετά από ανταλλαγή e-mail είχαμε πάρει τις προσφορές του για τα επιθυμητά tours. Έχοντας εργαστεί για καιρό στη χώρα μας μιλούσε άριστα ελληνικά, γεγονός που καθιστούσε τη συνεννόηση ευκολότερη.
To πρόγραμμα προέβλεπε αρχικά να κάνουμε το πολυδιαφημιζόμενο spice tour ή ελληνιστί επίσκεψη σε φυτεία μπαχαρικών. Αυτά τα tours τα αντιμετωπίζω πάντα με σκεπτικισμό γιατί τα θεωρώ τουριστικές παγίδες που αποσκοπούν κυρίως να σε πάνε σε μέρη της επιλογής τους και να καταλήξεις τελικά στο μαγαζί όπου θα ροκανίσεις το συνάλλαγμά σου σε αχρηστες αγορές.
Η διαδρομή προς το εσωτερικό του νησιού, μακρυά από την πολύβουη Stonetown μας αποκάλυψε τις εικόνες καθημερινότητας: σπίτια προχειροκατασκευασμένα, πάγκοι και μικρομάγαζα στην άκρη του δρόμου να προσδοκούν επίδοξους πελάτες, ξεχυλισμένα από κόσμο dala dala (τοπικά minibus) να διασχίζουν το οδόστρωμα πάνω κάτω ασταμάτητα, γυναίκες να μεταφέρουν στα κεφάλια τους κάθε λογής εμπόρευμα και τα παιδιά πανταχού παρόντα κι αεικίνητα …
Φθάσαμε στην καταπράσινη φάρμα, όπου μέσα σε οργιώδη βλάστηση ο ξεναγός παρά τη χωλότητά του, ξεκίνησε τη μύηση ημών των αδαών σε δενδρύλλια που παράγουν λογής λογής μπαχαρικά. Οφείλω να ομολογήσω ότι το tour ήταν πολύ εκπαιδευτικό και ήταν συχνά τα επιφωνήματα σαν ανακαλύπταμε ποιό φυτό αντιστοιχεί σε ποιό μπαχαρικό.
Είδαμε, αγγίξαμε, μυρίσαμε καφέ, κακάο, πιπέρι, κάρδαμο, κανέλλα, γαρύφαλλο κι άλλα μπαχαρικά και βότανα που ούτε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου, πλην του μοσχοκάρυδου που μας εντυπωσίασε με την εμφάνισή του. Θα μπορούσε άνετα να το θεωρήσει κανείς κόσμημα.
Αφού υποβάλλαμε τα σέβη μας στον βασιλιά (μαύρο πιπέρι) και τη βασίλισσα (κάρδαμο) των μπαχαρικών που διεγείρουν τους γευστικούς μας κάλυκες, μας πήγανε σε ένα όμορφο αίθριο όπου απολαύσαμε τσάι και φρέσκα τοπικά φρούτα και μας φόρεσαν στο κεφάλι ένα καπέλο δίκην βασιλικής κορώνας φτιαγμένο περίτεχνα από φύλλα.
Η «βασιλική» παρέα μας ξεκαρδισμένη στα γέλια αποθανατιζόταν σε πόζες επιδεικνύοντας όλο περηφάνια τα καπελίνα μας.
Αφού ψωνίσαμε και το κάτι τις μας από το υπαίθριο μαγαζάκι, ο οδηγός μας έβαλε ρότα, ως επιβάλλεται τουριστικά, για τη παραλία της περιοχής Kendwa. Εκεί ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια τα παραθαλάσσια θέρετρα για να υποδεχθούν τους πολυάριθμους λουόμενους που αναζητούν εξωτικό προορισμό για να μεταλλάξουν το αναιμικό χρώμα του δέρματός τους, αρχικά σε κόκκινο του αστακού και μετά στο πολυπόθητο μπρονζέ συνοδεία άφθονης μπύρας, μουσικής και μελαμψών συνοδών.
Ίδιο σκηνικό καθημερινότητας και στη διαδρομή αυτή μέσα από καταπράσινα τοπία. Αμφίβολο αν οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού καρπώνονται οικονομικά από τον τουρισμό, άλλωστε τα θέρετρα κρατούν καλά απομονωμένους τους all-inclusive θαμώνες τους στον εικονικό τροπικό τους παράδεισο.
Εμένα με έτρωγε το γνωστό μπιχλομικρόβιο. Περνούσαμε από παραλίες και χωριά που δεν πατάει δυτικού πόδι και ένοιωθα έντονη την ανάγκη να σταματήσουμε για να τα περπατήσω και να τα αποθανατήσω. Όμως ο οδηγός ακάθεκτος. Το πόδι στο γκάζι και πυξίδα κολλημένη στην παραλία του resort.
Ώσπου μερικά χιλιόμετρα πριν τον προορισμό μας διασχίσαμε το πολύβουο παραθαλάσσιο χωριό Mkokotoni. Εκεί μια κλεφτή ματιά μου ήταν αρκετή να βροντοφωνάξω στον οδηγό: ΣΤΟΠ, εδώ κάνουμε στάση.
Με την μηχανή ανα χείρας όρμησα έξω από το βανάκι προς την μικρή παραλία του χωριού, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου.
Δίπλα από την υπαίθρια αγορά, η παραλία εκτελούσε και χρέη λιμανιού για τις βάρκες προς τα γειτονικά νησάκια. Όμως οι εικόνες που εκτυλίσσονταν μπροστά τα μάτια μας έμοιαζαν απαράλλακτες μέσα στο διάβα των χρόνων. Η βάρκα αγκυροβολημένη μεσοπέλαγα κι ο κόσμος να μπαίνει μέσα στη θάλασσα κουβαλώντας στο κεφάλι τη πραμάτεια του για να αναρριχηθεί τελικά στο σκάφος. Παρακολουθούσα έκπληκτος το ανθρώπινο μελίσσι να βυθίζεται αργά και σιωπηλά στο νερό, συχνά μέχρι τους ώμους, και δεν χόρταινα να το αποθανατίζω με το φακό μου, όσο μπορούσα διακριτικότερα. Ήταν σαν κινηματογραφικό σκηνικό αλλοτινής εποχής.
Πανευτυχής που βίωσα κι αποτύπωσα τέτοιες εικόνες, ακολούθησα αδιαμαρτύρητα τον οδηγό μας στον τελικό προορισμό: την Kendwa με την ατέλειωτη φαρδιά παραλία της από χρυσοκίτρινη αφράτη άμμο.
To resort διέθετε beach bar, με τις απαραίτητες ξαπλώστρες, ομπρέλες, όπου συνοδεία μουσικής, πάμπολλες -καλλίγραμμες και μη- ευρωπαίες λιάζονταν με τα μαγιώ τους υπό το διερευνητικό βλέμμα των υπαλλήλων του ξενοδοχείου. Βλέμμα λαγνείας εκ μέρους των επίδοξων μελαμψών ερωτύλων, βλέμμα αποστροφής για τις λιγοστές γυναίκες που ήταν πεισματικά τυλιγμένες στις παραδοσιακές τους φορεσιές.
Αφού απολαύσαμε τη παγωμένη μπύρα μας, ενσωματωθήκαμε κι εμείς στο πλήθος των λουομένων βουτώντας στα ήρεμα γαλανά νερά της Ζανζιβάρης. Παρά το εντυπωσιακό χρώμα και την καλή θερμοκρασία νερού, το περιβάλλον τοπίο δεν μου θύμισε σε τίποτα το αγαπημένο μου Μoheli στις Κομόρες. Αρκέστηκα να αφήσω το βλέμμα μου να χαθεί εκεί που η θάλασσα συναντούσε τον ουρανό κι όπου αργόσυρτα έπλεαν τα dhows, οι παραδοσιακές βάρκες με το πανί.
Είχε φτάσει απογευματάκι όταν πια αποφασίσουμε να επιστρέψουμε στην Stonetown.
Το βραδάκι κάναμε τη βόλτα μας στους κήπους Forodhani μαζί με αμέτρητους ντόπιους και αρκετούς αλλοδαπούς. Δοκιμάσαμε street food συνοδεία μπύρας κι αφού απολαύσαμε τα χρώματα του δειλινού αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας για ξεκούραση.
Την επομένη ξημέρωνε η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας κι είχαμε ακόμα λίγα πράγματα να δούμε και να καταγράψουμε στη μνήμη μας πριν αποχαιρετήσουμε αυτή τη γωνιά του πλανήτη.
Η δεύτερη μέρα στη Ζανζιβάρη ανέτειλε βρίσκοντάς μας... κατά ένα άτομο λιγότερους. Από βραδύς είχαμε αποχαιρετήσει την συνταξιδώτισσα Στέλλα που λογω επαγγελματικών υποχρεώσεων έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα.
Το πρωινό σερβιριζόταν σ’ένα μικρό ανατολίτικο αρχονταρίκι με μαξιλάρες στην οροφή του καταλύμματός μας η οποία διαφημιζόταν σαν το καλύτερο σημείο για να ρεμβάσει κανείς βλέποντας πανοραμικά την Stonetown. Οφείλω να παραδεχθώ ότι τίποτα το ρομαντικό δεν είχε η θέα των τσίγκινων σκεπών. Όλο το σκηνικό ήταν μια σκέτη απογοήτευση.
Απολαύσαμε το πρωινό μας ακροβολισμένοι στις τέσσερις γωνιές του στενάχωρου μπαλκονιού κάνοντας κλεφτές τζούρες τσιγάρου σαν έφηβοι φυλάγοντας εναλλάξ τσίλιες, διότι η εντολή ήταν ρητή και γεγραμμένη: απαγορεύεται το κάπνισμα! Κι η αλήθεια (οι θεριακλήδες του καπνού θα με καταλάβουν), ένας τόσο απολαυστικός στην όψη και τη γεύση καφές ήταν κρίμα κι άδικο να πάει άκαπνος.
Μετά από μια έρευνα αγοράς που είχε προηγηθεί καταλήξαμε να αφήσουμε τις τύχες μας στα χέρια του Anjam για να μας ξεναγήσει στο νησί του. Τον εν λόγω κύριο τον ξέθαψε από το διαδίκτυο η malysa μας και μετά από ανταλλαγή e-mail είχαμε πάρει τις προσφορές του για τα επιθυμητά tours. Έχοντας εργαστεί για καιρό στη χώρα μας μιλούσε άριστα ελληνικά, γεγονός που καθιστούσε τη συνεννόηση ευκολότερη.
To πρόγραμμα προέβλεπε αρχικά να κάνουμε το πολυδιαφημιζόμενο spice tour ή ελληνιστί επίσκεψη σε φυτεία μπαχαρικών. Αυτά τα tours τα αντιμετωπίζω πάντα με σκεπτικισμό γιατί τα θεωρώ τουριστικές παγίδες που αποσκοπούν κυρίως να σε πάνε σε μέρη της επιλογής τους και να καταλήξεις τελικά στο μαγαζί όπου θα ροκανίσεις το συνάλλαγμά σου σε αχρηστες αγορές.
Η διαδρομή προς το εσωτερικό του νησιού, μακρυά από την πολύβουη Stonetown μας αποκάλυψε τις εικόνες καθημερινότητας: σπίτια προχειροκατασκευασμένα, πάγκοι και μικρομάγαζα στην άκρη του δρόμου να προσδοκούν επίδοξους πελάτες, ξεχυλισμένα από κόσμο dala dala (τοπικά minibus) να διασχίζουν το οδόστρωμα πάνω κάτω ασταμάτητα, γυναίκες να μεταφέρουν στα κεφάλια τους κάθε λογής εμπόρευμα και τα παιδιά πανταχού παρόντα κι αεικίνητα …
Φθάσαμε στην καταπράσινη φάρμα, όπου μέσα σε οργιώδη βλάστηση ο ξεναγός παρά τη χωλότητά του, ξεκίνησε τη μύηση ημών των αδαών σε δενδρύλλια που παράγουν λογής λογής μπαχαρικά. Οφείλω να ομολογήσω ότι το tour ήταν πολύ εκπαιδευτικό και ήταν συχνά τα επιφωνήματα σαν ανακαλύπταμε ποιό φυτό αντιστοιχεί σε ποιό μπαχαρικό.
Είδαμε, αγγίξαμε, μυρίσαμε καφέ, κακάο, πιπέρι, κάρδαμο, κανέλλα, γαρύφαλλο κι άλλα μπαχαρικά και βότανα που ούτε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου, πλην του μοσχοκάρυδου που μας εντυπωσίασε με την εμφάνισή του. Θα μπορούσε άνετα να το θεωρήσει κανείς κόσμημα.
Αφού υποβάλλαμε τα σέβη μας στον βασιλιά (μαύρο πιπέρι) και τη βασίλισσα (κάρδαμο) των μπαχαρικών που διεγείρουν τους γευστικούς μας κάλυκες, μας πήγανε σε ένα όμορφο αίθριο όπου απολαύσαμε τσάι και φρέσκα τοπικά φρούτα και μας φόρεσαν στο κεφάλι ένα καπέλο δίκην βασιλικής κορώνας φτιαγμένο περίτεχνα από φύλλα.
Η «βασιλική» παρέα μας ξεκαρδισμένη στα γέλια αποθανατιζόταν σε πόζες επιδεικνύοντας όλο περηφάνια τα καπελίνα μας.
Αφού ψωνίσαμε και το κάτι τις μας από το υπαίθριο μαγαζάκι, ο οδηγός μας έβαλε ρότα, ως επιβάλλεται τουριστικά, για τη παραλία της περιοχής Kendwa. Εκεί ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια τα παραθαλάσσια θέρετρα για να υποδεχθούν τους πολυάριθμους λουόμενους που αναζητούν εξωτικό προορισμό για να μεταλλάξουν το αναιμικό χρώμα του δέρματός τους, αρχικά σε κόκκινο του αστακού και μετά στο πολυπόθητο μπρονζέ συνοδεία άφθονης μπύρας, μουσικής και μελαμψών συνοδών.
Ίδιο σκηνικό καθημερινότητας και στη διαδρομή αυτή μέσα από καταπράσινα τοπία. Αμφίβολο αν οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού καρπώνονται οικονομικά από τον τουρισμό, άλλωστε τα θέρετρα κρατούν καλά απομονωμένους τους all-inclusive θαμώνες τους στον εικονικό τροπικό τους παράδεισο.
Εμένα με έτρωγε το γνωστό μπιχλομικρόβιο. Περνούσαμε από παραλίες και χωριά που δεν πατάει δυτικού πόδι και ένοιωθα έντονη την ανάγκη να σταματήσουμε για να τα περπατήσω και να τα αποθανατήσω. Όμως ο οδηγός ακάθεκτος. Το πόδι στο γκάζι και πυξίδα κολλημένη στην παραλία του resort.
Ώσπου μερικά χιλιόμετρα πριν τον προορισμό μας διασχίσαμε το πολύβουο παραθαλάσσιο χωριό Mkokotoni. Εκεί μια κλεφτή ματιά μου ήταν αρκετή να βροντοφωνάξω στον οδηγό: ΣΤΟΠ, εδώ κάνουμε στάση.
Με την μηχανή ανα χείρας όρμησα έξω από το βανάκι προς την μικρή παραλία του χωριού, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου.
Δίπλα από την υπαίθρια αγορά, η παραλία εκτελούσε και χρέη λιμανιού για τις βάρκες προς τα γειτονικά νησάκια. Όμως οι εικόνες που εκτυλίσσονταν μπροστά τα μάτια μας έμοιαζαν απαράλλακτες μέσα στο διάβα των χρόνων. Η βάρκα αγκυροβολημένη μεσοπέλαγα κι ο κόσμος να μπαίνει μέσα στη θάλασσα κουβαλώντας στο κεφάλι τη πραμάτεια του για να αναρριχηθεί τελικά στο σκάφος. Παρακολουθούσα έκπληκτος το ανθρώπινο μελίσσι να βυθίζεται αργά και σιωπηλά στο νερό, συχνά μέχρι τους ώμους, και δεν χόρταινα να το αποθανατίζω με το φακό μου, όσο μπορούσα διακριτικότερα. Ήταν σαν κινηματογραφικό σκηνικό αλλοτινής εποχής.
Πανευτυχής που βίωσα κι αποτύπωσα τέτοιες εικόνες, ακολούθησα αδιαμαρτύρητα τον οδηγό μας στον τελικό προορισμό: την Kendwa με την ατέλειωτη φαρδιά παραλία της από χρυσοκίτρινη αφράτη άμμο.
To resort διέθετε beach bar, με τις απαραίτητες ξαπλώστρες, ομπρέλες, όπου συνοδεία μουσικής, πάμπολλες -καλλίγραμμες και μη- ευρωπαίες λιάζονταν με τα μαγιώ τους υπό το διερευνητικό βλέμμα των υπαλλήλων του ξενοδοχείου. Βλέμμα λαγνείας εκ μέρους των επίδοξων μελαμψών ερωτύλων, βλέμμα αποστροφής για τις λιγοστές γυναίκες που ήταν πεισματικά τυλιγμένες στις παραδοσιακές τους φορεσιές.
Αφού απολαύσαμε τη παγωμένη μπύρα μας, ενσωματωθήκαμε κι εμείς στο πλήθος των λουομένων βουτώντας στα ήρεμα γαλανά νερά της Ζανζιβάρης. Παρά το εντυπωσιακό χρώμα και την καλή θερμοκρασία νερού, το περιβάλλον τοπίο δεν μου θύμισε σε τίποτα το αγαπημένο μου Μoheli στις Κομόρες. Αρκέστηκα να αφήσω το βλέμμα μου να χαθεί εκεί που η θάλασσα συναντούσε τον ουρανό κι όπου αργόσυρτα έπλεαν τα dhows, οι παραδοσιακές βάρκες με το πανί.
Είχε φτάσει απογευματάκι όταν πια αποφασίσουμε να επιστρέψουμε στην Stonetown.
Το βραδάκι κάναμε τη βόλτα μας στους κήπους Forodhani μαζί με αμέτρητους ντόπιους και αρκετούς αλλοδαπούς. Δοκιμάσαμε street food συνοδεία μπύρας κι αφού απολαύσαμε τα χρώματα του δειλινού αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας για ξεκούραση.
Την επομένη ξημέρωνε η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας κι είχαμε ακόμα λίγα πράγματα να δούμε και να καταγράψουμε στη μνήμη μας πριν αποχαιρετήσουμε αυτή τη γωνιά του πλανήτη.
Attachments
Last edited:
)
