hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Kεφ.11: Κι αν θα μας φάνε τ’άγρια θηρία… (Selous Game Reserve, Μέρος II)
Mε το πρωινό ξύπνημα μας δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το κατάλυμά μας.
Το Selous River Camp αποδείχθηκε μια εξαιρετική επιλογή με value for money (να’ναι καλά το Tripadvisor & o LP). H επικοινωνία μέσω mail με τους βρεττανούς ιδιοκτήτες του υπήρξε πάντα άμεση και μαζί σχεδιάσαμε το πρόγραμμα δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια παραμονής μας. Η θέση του (αν και εκτός του πάρκου) ήταν προνομιούχα πάνω τις όχθες του Rufiji.
Τα λιγοστά bungalows ήταν καλόγουστα, ατμοσφαιρικά, φτιαγμένα με τοπικά υλικά.
Υπήρχε επίσης ένα κεντρικό μπαρ όπου περνάγαμε τα δειλινά μας χαλαρώνοντας, πίνοντας το ποτό μας με πανοραμική θέα στο ποτάμι και τα ματωμένα ηλιοβασιλέματα της Αφρικής.
To πρωινό ξύπνημα μας επιφύλασσε κι εκπλήξεις καθώς οι φύλακες μας υπέδειξαν τους βραδυνούς επισκέπτες που επικρέμονταν επί του καταλύματός μας ολονυχτίς κατασκοπεύοντάς μας.
Το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας είχε πρωινό ξύπνημα για walking safari.
Μην φανταστείτε ότι μας άφησαν καταμεσίς στις ερημιές ν’αγναντεύουμε τα άγρια ζώα.
Ήταν μια μικρή πεζοπορία λίγων ωρών κοντά στην πύλη του πάρκου όπου ο ξεναγός μας μύησε στην χλωρίδα της περιοχής και στις συνήθειες κάποιων ζώων των οποίων τα αποτυπώματα ή τα περιττώματα βλέπαμε έδαφος. Ειδικά στο κομμάτι της αφόδευσης αποκτήσαμε ιδιαίτερες γνώσεις: ποιά είναι αρσενικής καμηλοπάρδαλης, ποιά ελέφαντα, ότι εκείνος ο λοφίσκος κοπράνων ανήκει σε ιπποπόταμο κλπ κλπ.
Από τις ενδιαφέρουσες εικόνες και πληροφορίες, οι μοναδικές που μπόρεσα να συγκρατήσω ως σήμερα είναι:
η φωλιά ενός πουλιού που ενώ έχει μια ολοστρόγγυλη είσοδο εντούτοις εσωτερικά είναι διαμορφωμένη σε διάφορους χώρους σαν διαμέρισμα
ο κάκτος με τα αγκάθια του οποίου οι χυμοί είναι εξαιρετικό δημητήριο για να ξεκάνεις όποιον συμπαθείς ιδιαίτερα
κι ότι οι νυχτόβιοι ιπποπόταμοι (οι οποίοι αφοδεύουν αδιακρίτως οπουδήποτε προκαλώντας την μήνιν των ελεφάντων) μπορεί να κάνουν χιλιόμετρα τη νύχτα εντός ξηράς προς αναζήτηση τροφής διότι καταναλώνουν μερικές δεκάδες κιλά χόρτου ημερησίως.
Αφού συναπαντηθήκαμε με τις κουτσομπόλες καμηλοπαρδάλεις που όλο ενδιαφέρον τέντωναν το λαιμό τους για να μας παρακολουθούν, εντοπίσαμε και κρανία ιπποποτάμων και βουβαλιών πριν επιστρέψουμε στο Camp για να ξεκινήσουμε τη βόλτα προς το γειτονικό χωριό.
Αρχέτυπα διαμορφωμένα στην πλειονότητά τους τα σπίτια καμωμένα από χώμα κι άχυρο με καλαμωτή σκεπή. Τα παιδιά πανταχού παρόντα, τρέχαν πίσω μας απολαμβάνοντας τη φωτογράφηση μαζί μας.
Το κέντρο του χωριού ήταν στην ουσία μια τεράστια αλάνα με μικρομάγαζα από τσιμέντο κι ελενίτ: το σουβενιρατζίδικο για τους λευκούς, το μπαρ για τους αργόσχολους, η υπαίθρια boutique, ο σταθμός των ΚΤΕΛ, το ξενοδοχείο πολλών αστέρων “dim kyr” και η απαραίτητη «λαϊκή» με λογιών ζαρζαβατικά πάνω στους πάγκους.
Η σύντομη βόλτα έκλεισε με επίσκεψη στο σχολείο του χωριού όπου μας υποδέχθηκαν οι δάσκαλοι και τα πιτσιρίκια εν μέσω ομοβροντίας επιφωνημάτων. Είχαμε μια σύντομη συζήτηση μαζί τους στο γραφείο τους για τα προβλήματα εκπαίδευσης κι ομόφωνα αποχωρώντας κάναμε μια μικρή δωρεά για τις λειτουργικές του ανάγκες.
Μεσημεριανό γεύμα και μελέτη του εσωτερικού των βλεφάρων περιελάμβανε εκείνο το απόγευμα, πριν ξεκινήσουμε το boat safari.
Eκτός από το πλήθος των υδρόβιων πουλιών κι ένα μικρό κροκόδειλο που είδαμε, αναλωθήκαμε κυρίως στο κυνήγι ιπποποτάμων που πλεονάζουν στα νερά του ποταμού Rufiji.
Όπως όμως είναι γνωστό τα παχύδερμα αυτά δεν είναι φιλικώς κείμενα προς τον άνθρωπο. Μάλιστα αποτελούν την υπ’αριθμόν πρώτη αιτία θανάτων από άγρια ζώα καθώς μετατρέπονται σε μαινόμενους ταύρους όταν νοιώθουν ότι απειλούνται. Έτσι περίπτωση να έρθετε τετ α τετ με ένα ιπποπόταμο και να το διηγείστε στα εγγόνια σας δεν υπάρχει καθώς οι τεράστιοι κυνόδοντες του μάλλον θα σας έχουν διαπεράσει σαν σουβλάκι. Επίσης το μεγαλύτερο μέρος τους το περνούν κάτω από την επιφάνεια του νερού όπου μπορούν να κρατήσουν την αναπνοή τους ως και πέντε λεπτά. Οι πλειονότητα αυτών απλώς ανέβαινε στην επιφάνεια, εξέπνεε, κουνούσε χαριτωμένα τα αυτάκια του, έριχνε ένα βλέφαρο τριγύρω, έπαιρνε μια βαθειά ανάσα και εξαφανιζόταν πάλι στα νερά του ποταμού. Μόνο σε μια περίπτωση είδαμε έναν που τίναξε όλον τον όγκο του σχεδόν έξω από το νερό, επιδεικνύοντας τους κυνόδοντες του σε μια βάρκα με τουρίστες που ήχαν βρεθεί στο πέρασμά του.
Στις όχθες αποθανατήσαμε διακριτικά και τους κατοίκους του χωριού να κατεβαίνουν για την καθημερινή τους λάτρα ή να ξεκινούν με μικρές βάρκες το διάπλου του ποταμού.
Η όχθη του ποταμού είναι σε πολλά σημεία κάθετη λόγω της συνεχούς διάβρωσης του σαθρού εδάφους. Έτσι έχασκαν στο κενό συχνά οι ρίζες πολλών δένδρων. Ακόμα όμως κι εκεί φαινόταν η ικανότητα των ιπποποτάμων να δημιουργούν ανωφερείς διαδρόμους προκειμένου να εξασφαλίσουν προσβαση στην πολυπόθητη τροφή.
Ενώ πια ο ουρανός είχε γίνει κατακόκκινος, αποβιβαστήκαμε για λίγο ώστε ν' απολαύσουμε τη δύση του ηλίου και τη γαλήνη του ποταμού. Οι μηκυθμοί των ιπποποτάμων που συναθροίζονταν έτοιμοι για την εισβολή στην ξηρά μας υπερθύμισαν ότι έπρεπε να αποχωρήσουμε καθώς καταπατούσαμε το φυσικό τους χώρο.
Άλλο ένα δειλινό η αφρικανική ήπειρος μας νανούρισε με μυριάδες ήχους κι υπέροχα χρώματα στον ουρανό της.
Mε το πρωινό ξύπνημα μας δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το κατάλυμά μας.
Το Selous River Camp αποδείχθηκε μια εξαιρετική επιλογή με value for money (να’ναι καλά το Tripadvisor & o LP). H επικοινωνία μέσω mail με τους βρεττανούς ιδιοκτήτες του υπήρξε πάντα άμεση και μαζί σχεδιάσαμε το πρόγραμμα δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια παραμονής μας. Η θέση του (αν και εκτός του πάρκου) ήταν προνομιούχα πάνω τις όχθες του Rufiji.
Τα λιγοστά bungalows ήταν καλόγουστα, ατμοσφαιρικά, φτιαγμένα με τοπικά υλικά.
Υπήρχε επίσης ένα κεντρικό μπαρ όπου περνάγαμε τα δειλινά μας χαλαρώνοντας, πίνοντας το ποτό μας με πανοραμική θέα στο ποτάμι και τα ματωμένα ηλιοβασιλέματα της Αφρικής.
To πρωινό ξύπνημα μας επιφύλασσε κι εκπλήξεις καθώς οι φύλακες μας υπέδειξαν τους βραδυνούς επισκέπτες που επικρέμονταν επί του καταλύματός μας ολονυχτίς κατασκοπεύοντάς μας.
Το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας είχε πρωινό ξύπνημα για walking safari.
Μην φανταστείτε ότι μας άφησαν καταμεσίς στις ερημιές ν’αγναντεύουμε τα άγρια ζώα.
Ήταν μια μικρή πεζοπορία λίγων ωρών κοντά στην πύλη του πάρκου όπου ο ξεναγός μας μύησε στην χλωρίδα της περιοχής και στις συνήθειες κάποιων ζώων των οποίων τα αποτυπώματα ή τα περιττώματα βλέπαμε έδαφος. Ειδικά στο κομμάτι της αφόδευσης αποκτήσαμε ιδιαίτερες γνώσεις: ποιά είναι αρσενικής καμηλοπάρδαλης, ποιά ελέφαντα, ότι εκείνος ο λοφίσκος κοπράνων ανήκει σε ιπποπόταμο κλπ κλπ.
Από τις ενδιαφέρουσες εικόνες και πληροφορίες, οι μοναδικές που μπόρεσα να συγκρατήσω ως σήμερα είναι:
η φωλιά ενός πουλιού που ενώ έχει μια ολοστρόγγυλη είσοδο εντούτοις εσωτερικά είναι διαμορφωμένη σε διάφορους χώρους σαν διαμέρισμα
ο κάκτος με τα αγκάθια του οποίου οι χυμοί είναι εξαιρετικό δημητήριο για να ξεκάνεις όποιον συμπαθείς ιδιαίτερα
κι ότι οι νυχτόβιοι ιπποπόταμοι (οι οποίοι αφοδεύουν αδιακρίτως οπουδήποτε προκαλώντας την μήνιν των ελεφάντων) μπορεί να κάνουν χιλιόμετρα τη νύχτα εντός ξηράς προς αναζήτηση τροφής διότι καταναλώνουν μερικές δεκάδες κιλά χόρτου ημερησίως.
Αφού συναπαντηθήκαμε με τις κουτσομπόλες καμηλοπαρδάλεις που όλο ενδιαφέρον τέντωναν το λαιμό τους για να μας παρακολουθούν, εντοπίσαμε και κρανία ιπποποτάμων και βουβαλιών πριν επιστρέψουμε στο Camp για να ξεκινήσουμε τη βόλτα προς το γειτονικό χωριό.
Αρχέτυπα διαμορφωμένα στην πλειονότητά τους τα σπίτια καμωμένα από χώμα κι άχυρο με καλαμωτή σκεπή. Τα παιδιά πανταχού παρόντα, τρέχαν πίσω μας απολαμβάνοντας τη φωτογράφηση μαζί μας.
Το κέντρο του χωριού ήταν στην ουσία μια τεράστια αλάνα με μικρομάγαζα από τσιμέντο κι ελενίτ: το σουβενιρατζίδικο για τους λευκούς, το μπαρ για τους αργόσχολους, η υπαίθρια boutique, ο σταθμός των ΚΤΕΛ, το ξενοδοχείο πολλών αστέρων “dim kyr” και η απαραίτητη «λαϊκή» με λογιών ζαρζαβατικά πάνω στους πάγκους.
Η σύντομη βόλτα έκλεισε με επίσκεψη στο σχολείο του χωριού όπου μας υποδέχθηκαν οι δάσκαλοι και τα πιτσιρίκια εν μέσω ομοβροντίας επιφωνημάτων. Είχαμε μια σύντομη συζήτηση μαζί τους στο γραφείο τους για τα προβλήματα εκπαίδευσης κι ομόφωνα αποχωρώντας κάναμε μια μικρή δωρεά για τις λειτουργικές του ανάγκες.
Μεσημεριανό γεύμα και μελέτη του εσωτερικού των βλεφάρων περιελάμβανε εκείνο το απόγευμα, πριν ξεκινήσουμε το boat safari.
Eκτός από το πλήθος των υδρόβιων πουλιών κι ένα μικρό κροκόδειλο που είδαμε, αναλωθήκαμε κυρίως στο κυνήγι ιπποποτάμων που πλεονάζουν στα νερά του ποταμού Rufiji.
Όπως όμως είναι γνωστό τα παχύδερμα αυτά δεν είναι φιλικώς κείμενα προς τον άνθρωπο. Μάλιστα αποτελούν την υπ’αριθμόν πρώτη αιτία θανάτων από άγρια ζώα καθώς μετατρέπονται σε μαινόμενους ταύρους όταν νοιώθουν ότι απειλούνται. Έτσι περίπτωση να έρθετε τετ α τετ με ένα ιπποπόταμο και να το διηγείστε στα εγγόνια σας δεν υπάρχει καθώς οι τεράστιοι κυνόδοντες του μάλλον θα σας έχουν διαπεράσει σαν σουβλάκι. Επίσης το μεγαλύτερο μέρος τους το περνούν κάτω από την επιφάνεια του νερού όπου μπορούν να κρατήσουν την αναπνοή τους ως και πέντε λεπτά. Οι πλειονότητα αυτών απλώς ανέβαινε στην επιφάνεια, εξέπνεε, κουνούσε χαριτωμένα τα αυτάκια του, έριχνε ένα βλέφαρο τριγύρω, έπαιρνε μια βαθειά ανάσα και εξαφανιζόταν πάλι στα νερά του ποταμού. Μόνο σε μια περίπτωση είδαμε έναν που τίναξε όλον τον όγκο του σχεδόν έξω από το νερό, επιδεικνύοντας τους κυνόδοντες του σε μια βάρκα με τουρίστες που ήχαν βρεθεί στο πέρασμά του.
Στις όχθες αποθανατήσαμε διακριτικά και τους κατοίκους του χωριού να κατεβαίνουν για την καθημερινή τους λάτρα ή να ξεκινούν με μικρές βάρκες το διάπλου του ποταμού.
Η όχθη του ποταμού είναι σε πολλά σημεία κάθετη λόγω της συνεχούς διάβρωσης του σαθρού εδάφους. Έτσι έχασκαν στο κενό συχνά οι ρίζες πολλών δένδρων. Ακόμα όμως κι εκεί φαινόταν η ικανότητα των ιπποποτάμων να δημιουργούν ανωφερείς διαδρόμους προκειμένου να εξασφαλίσουν προσβαση στην πολυπόθητη τροφή.
Ενώ πια ο ουρανός είχε γίνει κατακόκκινος, αποβιβαστήκαμε για λίγο ώστε ν' απολαύσουμε τη δύση του ηλίου και τη γαλήνη του ποταμού. Οι μηκυθμοί των ιπποποτάμων που συναθροίζονταν έτοιμοι για την εισβολή στην ξηρά μας υπερθύμισαν ότι έπρεπε να αποχωρήσουμε καθώς καταπατούσαμε το φυσικό τους χώρο.
Άλλο ένα δειλινό η αφρικανική ήπειρος μας νανούρισε με μυριάδες ήχους κι υπέροχα χρώματα στον ουρανό της.
Attachments
Last edited:
)
