hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.171
- Likes
- 14.604
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.6: Moheli: αν οι τροπικοί παράδεισοι είχαν όνομα… (3η μέρα)
Xοίρος (κοινώς γουρούνι): Οικόσιτον θηλαστικό, αδηφάγο, γνωστό για το ροζουλί μπον-μπον χρώμα του και τις πολλαπλές χρήσεις του: από λουκάνικα μέχρι άβαταρ στο travelstories. Μεταφορικά σημαίνει τον άξεστο άνθρωπο.
Ως ροζουλί γουρούνι λοιπόν έχω μεταφορικά το ακατανόμαστο του χαρακτήρος που μέχρι τώρα δεν σας σύστησα τους υπόλοιπους της ταξιδιωτικής παρέας μας. Κάλιο αργά παρά ποτέ, γι’αυτό ξεκινώ πάραυτα τις συστάσεις:
Στέλλα: Πιστή συνταξιδιώτισσα σε αρκετούς προορισμούς ανά τον κόσμο. Δεν θέλει να χάσει ούτε ένα αξιοθέατο που γράφει ο Lonely Planet και στη τσάντα της πάντα υπάρχει ένα «…όραμα» (βλέπε Αθηνόραμα, Λονδινόραμα, Παρισόραμα κλπ). Motto: «Σημαντικό δεν είναι να έχεις εξοχικό, αλλά φίλους που έχουν εξοχικό»
Ελένη: Έχει οργώσει κι αυτή τον κόσμο διαθέτοντας ανεξάντλητα ποσά ενέργειας. Αγγλο-ισπανο-γαλλομαθής, μόνο το πιάνο της λείπει (αλλά χορεύει ταγκό)
Γεράσιμος: Άρχοντας! Αυτό τα λέει όλα. Μοtto: «Όποιος γκρινιάζει να πάρει τ’αεροπλάνο και να γυρίσει σπίτι του. Αφού δεν τα μπορείτε τέτοια ταξίδια, γιατί τα πηγαίνετε;»
Φιλάρετος: Νέος συνταξιδιώτης για μένα, φίλος των προαναφερθέντων που επανειλημμένα είχε εκφράσει την επιθυμία....να μετάσχει σε ταξίδι που θα το οργάνωνα εγώ!
Για τη malysa μας, το travelogato και την αφεντιά μου συστάσεις δεν χρειάζονται.
Και μετά την παρένθεση, ας συνεχίσουμε στα δρώμενα της τρίτης μέρας μας στο Moheli.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε trekking στο τροπικό δάσος προς ανεύρεση των νυχτερίδων Livingstone (Pteropus livingstonii) Τώρα γιατί να ξεκινάς μια πολύωρη πεζοπορία για να δεις νυχτερίδες; Αυτό το ενδημικό είδος είναι ξεχωριστό διότι απλά είναι γιγάντιο, με μήκος ανοίγματος φτερών κοντά στα 2 μέτρα! Κι αν στο υποσυνείδητο πολλών οι νυχτερίδες είναι συνώνυμες με αιμοσταγή πλάσματα, αυτά τα άκακα ζωάκια τρέφονται μόνο με φρούτα. Δεδομένης όμως τη ασυδοσίας του ανθρώπου να εισβάλει βάναυσα στο φυσικό τους περιβάλλον προς ίδιον όφελος, δεν θα τις παρεξηγούσα καθόλου αν μετατρέπονταν από Pteropus livingstonii σε Desmodus rotundus (ή κοινώς νυχτερίδα βαμπίρ) για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Παρά το πρωινό ξύπνημα και τις συστάσεις να ξεκινήσουμε νωρίς για να αποφύγουμε το λιοπύρι, το φορτηγάκι που προβλεπόταν να μας μεταφέρει στο γειτονικό χωριό Ouallah 1 απ’όπου ξεκίναγε η διαδρομή, είχε άλλες προθέσεις. Μια μηχανική βλάβη που Κύριος οίδε πώς επιδιορθώθηκε το ανάγκασε να φτάσει καθυστερημένα κι έτσι ξεκινήσαμε ενώ η ζέστη κι η υγρασία είχαν ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους. Εδώ μια παρένθεση για την αποφυγή παρεξηγήσεων. Το Ouallah 1 δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Υπάρχει και το χωριό Ouallah 2. Απλά οι κομοριανοί έχουν άλλο σύστημα ονοματοθεσίας από το αντίστοιχο Άνω – Κάτω - Πέρα - Δώθε Παναγιά της ελληνικής επικράτειας.
Το σκηνικό της διαδρομής γνώριμο. Πλούσια τροπική βλάστηση, μικροί οικισμοί με τα γαρύφαλλα ν’αποξηραίνονται καταμεσής του δρόμου, γυναίκες με λουλουδάτες φορεσιές να κουβαλάνε οτιδήποτε βάλει ο νους σας ισορροπώντας τα επιδέξια στο κεφάλι τους.
Φτάσαμε με το ξεναγό μας σ’ένα ξέφωτο με ποταμάκι που σχημάτιζε μια μικρή λιμνούλα η οποία ήταν πολλαπλών χρήσεων. Από πισίνα καταδύσεων όπου ξεκαρδισμένα παιδουλίνια έριχναν βουτιές στα θολά νερά της, μέχρι πλυντήριο μοτοσυκλετών…
Η πεζοπορία ξεκίνησε χαλαρά με εντατικά μαθήματα βοτανολογίας στα… γαλλικά. Αυτό το δέντρο έτσι το άλλο δέντρο αλλιώς, άνθη, καρποί, τίποτα δεν έμενε ασχολίαστο. Σε τέτοιο σημείο που εγκατέλειψα τη προσπάθεια να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και κατέληξα να απολαμβάνω την οργιώδη φύση αποτυπώνοντας λεπτομέρειες με το φακό της μηχανής.
Σε μικρά ρυάκια όπου γάργαρο κρυστάλλινο νερό κυλούσε δροσίσαμε λίγο τα πρόσωπά μας και κάναμε μια παύση για να χαλαρώσουμε.
Σιγά σιγά πήραμε την άγουσα όλο και πιο βαθειά μέσα στο δάσος. Αραιά και που συναπαντούσαμε ντόπιους που με ματσέτες πήγαιναν να μαζέψουν φρούτα. Μετά από 1,5 ώρα ποδαρόδρομο φτάσαμε στα ριζά ενός λόφου.
«Αν ανηφορίσουμε προς τα δώ πάνω θα συναντήσουμε τις νυχτερίδες» μας ενημέρωσε ο ξεναγός μας.
Αγωνιώδες ερώτημα εκ μέρους του γκρουπ: «Σε πόση ώρα δηλαδή;»
«20 λεπτά ανάβαση κι άλλα τόσα κατάβαση» μας διαβεβαίωσε.
Γνωρίζοντας όμως ότι οι κομοριανοί έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο να εκτιμούν το χρόνο, η δυσπιστία πλανήθηκε στα βλέμματά μας κι έτσι από τους 7 αποφάσισαν να συνεχίσουν οι 4 συνήθεις ύποπτοι. Οι 3 τραβελστορίτες κι η ακούραστη Ελένη.
Με το που είδα το απόκρημνο ανηφορικό μονοπάτι αναλογίστηκα με φρίκη ότι ακόμα κι αν το ανέβω δεν υπήρχε περίπτωση να το κατέβω χωρίς να γίνω ένα συνονθύλευμα χώματος, φύλλων, κλαδιών και μωλωπισμένης σάρκας. Ίδιος προβληματισμός επικράτησε και στους υπόλοιπους πλην του travelogatοu που διασκέδασε την όλη προσπάθεια αναρρίχησης (αναμενόμενο για ένα… γάτο). Ευτυχώς το απόκρημνο κομμάτι της διαδρομής γρήγορα έδωσε τη θέση του σ’ένα πλάτωμα, μόνο που εκεί ανέκυψε... άλλο πρόβλημα. Ο ήλιος! Μέσα στο καταμεσήμερο με τις ακτίνες του να διαπερνούν σαδιστικά τις σάρκες μας, φτάναμε στα όρια αντοχής μας πριν την θερμοπληξία και με το μελάνωμα στο τσεπάκι μας.
«Είναι μακριά ακόμα;»
«Στα 500 μέτρα»
Τραβάτε ποδαράκια μας...
«Φτάνουμε;» ρωτάμε μετά από λίγο ξέπνοοι και καταϊδρωμένοι με τους καρδιακούς παλμούς να έχουν χτυπήσει κόκκινο
«Ακόμα 5 λεπτά»
Λίγο πριν την νέα ανηφόρα προς το τροπικό δάσος, ήρθε η πρώτη απώλεια. Η malysa παρέδωσε πνεύμα. Εγώ δε, λες και θα αποθανάτιζα την τελευταία νυχτερίδα Livingstone επί γης, κόντευα να γίνω ένα με το χώμα υπό το βάρος της φωτογραφικής μηχανής και των φακών που κουβάλαγα.
Ευτυχώς το πρώτο συναπάντημα ζώου μας αποζημίωσε. Ένας ενδημικός λεμούριος –θέαμα σπάνιο γι’αυτά τα ντροπαλά ζώα- μας θωρούσε από ψηλά αποκτώντας την μοναδική για το είδος του ευκαιρία να περάσει στην αθανασία μέσω των σελίδων του travelstories.
photo by travelogatos
«Έχουμε δρόμο ακόμα;»
«5 λεπτoύλια»
«Αμάν αυτά τα 5 λεπτά τα ακούμε εδώ και τόση ώρα, δεν έχουν αίσθηση του χρόνου αυτοί οι άνθρωποι» ξέσπασε η Ελένη που είχε αρχίσει να έχει σκοτοδίνες από τη ταλαιπωρία.
Σαν τους ετοιμοθάνατους αναζητήσαμε καταφύγιο στους ανήλιαγους κορμούς αφήνοντας τον ξεναγό με τον travelogato να ψάχνουν για τις νυχτερίδες. Μόνο που αυτό που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει εξ’αρχής είναι ότι οι νυχτερίδες είναι νυχτόβια ζώα και κατά τη διάρκεια της μέρας απολαμβάνουν την σιέστα τους κοιμώμενες μακαρίως στις κορφές των δένδρων. Τι σφυρίγματα, τι κραυγές, τι να πετάνε πέτρες, αυτές τίποτα, ακούνητες, αμίλητες και κυρίως…. αθέατες.
«Δεν αντέχω άλλο, ούτε νυχτερίδες, ούτε αράχνες δεν θέλω να δω πια, μόνο να γυρίσουμε πίσω!» κραύγασε απελπισμένη η Ελένη.
Από κοντά σιγοντάρισα κι εγώ κάθιδρος, κατακόκκινος, με ταχύπνοια και μια ταχυκαρδία που δεν έλεγαν να καταλαγιάσουν.
Άρον άρον βάλαμε τις φωνές στον ξεναγό μας και το travelogato που φωτογράφιζε… αράχνες δίκην φωτορεπόρτερ του National Geographic. «Καλή φωτογραφία, ε;» μου έλεγε όλο περηφάνια δείχνοντας την αράχνη που αποθανάτισε στην οθόνη της μηχανής υπό το δολοφονικό ταλαίπωρο βλέμμα μου.
Αφού περιμαζέψαμε τη malysa μας που είχε κάπως επανακτήσει τις δυνάμεις της, πήραμε το δρόμο της επιστροφής τάχιστα, ρίχνοντας μόνο κλεφτές ματιές στο περιβάλλον τοπίο που με φόντο τα βουνά και τη θάλασσα ήταν άκρως εντυπωσιακό.
Ως καλοζωισμένοι δυτικοί τουρίστες, παιδιά των πόλεων, σέρναμε το κουρασμένο βήμα μας προς χλεύη του ντόπιου που ξυπόλητος, με μια ασήκωτη αρμαθιά μπανάνες στο κεφάλι ροβόλαγε τη πλαγιά σαν να πήγαινε βόλτα.
Οφείλω να ομολογήσω ότι η κατάβαση τελικά αποδείχθηκε ευκολότερη από τις αρχικές προβλέψεις μου. Με αυτοσχέδια μπαστούνια, πιάνοντας κλαριά και κάνοντας μικρά βήματα καταφέραμε να φτάσουμε σώοι και αβλαβείς στην παρέα των υπολοίπων που κείτονταν αραχτοί μέσα στο δάσος με τους ήχους του γάργαρου νερού.
Σαν να μην μου έφτανε η ταλαιπωρία που πέρασα, οι νυχτερίδες που δεν είδα, υπέστην και το άσμα του ξεναγού μας του τύπου «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» με τους εκστασιασμένους συνταξιδιώτες μου να κρατούν το σιγόντο και να βαράνε παλαμάκια ρυθμικά. Τα παιδία παίζει….
Επιστρέψαμε στο σημείο εκκίνησης κι επειδή η ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί ήταν παρελθόν, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε επισκεπτόμενοι το γειτονικό χωριό Ouallah 1. Απώτερος σκοπός βέβαια ήταν να βρούμε ανοικτό κανένα μαγαζί για να πιούμε κάτι καθώς είχαμε κορακιάσει από τη δίψα και τα αποθέματα νερού είχαν στερέψει.
Το χωριό παραδομένο σε μια αποχαύνωση, ήταν μια σειρά από πλινθόχτιστες μικρές καλύβες κατά μήκος χωμάτινων δρόμων. Λίγες γυναίκες κάθονταν νωχελικά στις εισόδους των σπιτιών και αραιά και που κάποια πήγαινε στο πηγάδι για να γεμίζει τα μπιτόνια με νερό.
Ξεδιψάσαμε με αναψυκτικά made in South Africa που η γεννήτρια του μαγαζιού φρόντιζε να διατηρεί στοιχειωδώς δροσερά και κάναμε μια σύντομη βόλτα στη παραλία του χωριού. Η άμπωτη, οι κατσίκες που σουλάτσερναν στα ρηχά κι η εγκατάλειψη δημιουργούσαν μια αποκαρδιωτική εικόνα του τροπικού μου παραδείσου.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, γευματίσαμε και μετά οι περισσότεροι επιδόθηκαν σε εκτενή μελέτη του εσωτερικού των βλεφάρων τους. Οι τραβελστορίτες πάλι αεικίνητοι, απόλαυσαν ένα δροσιστικό μπάνιο στη παραλία του χωριού χωρίς όμως την παρέα των παιδόπουλων που είχαν πια συνηθίσει τη παρουσία μας.
Με το δειλινό κινήσαμε για μια μεγάλη βόλτα για να γνωρίσουμε το γειτονικό χωριό Nioumachoua. Ο ξεναγός μας ακολούθησε μια διαδρομή από την άνω ραχούλα του χωριού όπου βρισκόταν και η φτωχικότερη συνοικία με τις καλύβες και τις υπαίθριες κουζίνες με τα ξύλα να καίνε ετοιμάζοντας το λιτό δείπνο της οικογένειας. Μια ορδή από πιτσιρίκια συντρόφευε κάθε βήμα μας, γελώντας, φωνάζοντας, κάνοντας χειρονομίες, ποζάροντας…
photo by travelogatos
Η πανοραμική εικόνα του χωριού με φόντο το ηλιοβασίλεμα πίσω από τα δέντρα baobab και το θαλάσσιο πάρκο ήταν μαγευτική.
Είχε πια σκοτεινιάσει όταν μέσα από τον κεντρικό δρόμο του χωριού (όπου τα κτίσματα ήταν «πολυτελή» όντας χτισμένα από τσιμέντο) επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για το δείπνο.
Εκεί μας ανακοινώθηκε ότι υπήρχε εκδήλωση του …πολιτιστικού συλλόγου του χωριού στο γήπεδο, με μουσική και παραδοσιακό χορό…. Πέφτει και ξύλο (?!) μου εκμυστηρεύτηκε με τη γλώσσα του σώματος ο διευθυντής του ξενοδοχείου.
Και εξηγούμαι: οι Κομοριανοί, σε αντίθεση με άλλους λαούς (ονόματα δε λέμε) που είναι νταήδες και πλακώνονται δια ασήμαντον αφορμήν, προτιμούν να λύνουν τις αντιθέσεις τους με διάλογο. Όμως αυτό συσσωρεύει ένταση που καλόν είναι να εκτονώνεται και γι’αυτό διοργανώνονται… μουσικοχορευτικές βραδιές !! Εκεί 2 ομάδες ανδρών λικνίζονται χορευτικά η μία αντικριστά στην άλλη. Κάποια στιγμή ένας από τη μία ομάδα βγαίνει στο κέντρο προκαλώντας κάποιον αντίπαλο. Αυτός θα πρέπει να είναι αναλόγων «κυβικών» κι αν δεν υπάρχει εκατέρωθεν συγκατάθεση η πρόκληση σταματά. Αν βρεθεί ο αντίπαλος τότε μεταξύ χορού και ξέφρενης μουσικής αρχίζει κανονικό μπουνίδι μεταξύ τους τουλάχιστον για ένα λεπτό. Χρειάζεται η παρέμβαση ενός κριτή για να χωρίσει τους αντιπαλεμένους.
Αυτή την εκδήλωση φιλοδοξούσαμε κι εμείς να παρακολουθήσουμε. Κι ως επίτιμοι επισκέπτες στρογγυλοκαθήσαμε στις πλαστικές καρέκλες περιμετρικά του γηπέδου. Οι μισοί ήδη λαγοκοιμόντουσαν από τη κούραση κι οι υπόλοιποι περιμέναμε καρτερικά να τελειώσουν οι εκκωφαντικές πρόβες της ορχήστρας.
Μόνο που υπήρχε μια λεπτομέρεια: το οπτικοακουστικό υπερθέαμα υποστηριζόταν αποκλειστικά από τη λειτουργία μιας ταλαίπωρης γεννήτριας. Κι έτσι οι πρόβες κυλούσαν μεταξύ εκκωφαντικών ρυθμών των οργάνων με λαρυγγισμούς των αοιδών υπό το φως των λαμπών και... του απολύτου σκότους εν μέσω αποδοκιμασιών.
Κι αν θεωρήσει κανείς ότι σ’ένα χωριό στο άγνωστο Moheli οι άνθρωποι δεν το ξενυχτάνε, είναι παντελώς γελασμένος. Η φιλόδοξη παράσταση αποφάσισε να ξεκινήσει κατά τις 11 το βράδυ όταν εμείς ήδη ήμασταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από τη κούραση.
Οι αοιδοί στο φόρτε τους ξεφωνίζοντας από τα μικρόφωνα, οι κιθάρες να παίζουν δαιμονισμένα, οι 2 ομάδες να σχηματίζονται ένθεν κακείθεν προσμετρώντας τον αντίπαλο και ξαφνικά… ιδού σκότος και εγένετο νυξ. Η γεννήτρια τα’παιξε εντελώς. Δίνοντας χρόνο στους «τεχνικούς» να αποκαταστήσουν την βλάβη, απολαμβάναμε τον πλούσιο έναστρο ουρανό του νοτίου ημισφαιρίου.
Μόνο που η γεννήτρια ποτέ δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει τη λειτουργία της κι έτσι άδοξα αποχωρήσαμε.
Ήμασταν λίγο απογοητευμένοι αλλά κι ανακουφισμένοι γιατί λυτρωθήκαμε από την ηχορύπανση και ξέραμε ότι μας περίμενε μια ώρα νωρίτερα το κρεβατάκι μας να αναπαύσει το ταλαιπωρημένο σαρκίο μας.
Άλλωστε είχαμε μόνο μια μέρα ακόμα να απολαύσουμε τη περιοχή, κι αποφασίσαμε ομόφωνα πως θα εκδράμουμε πάλι προς το θαλάσσιο πάρκο, αυτή τη φορά για πολύωρο snorkeling.
Xοίρος (κοινώς γουρούνι): Οικόσιτον θηλαστικό, αδηφάγο, γνωστό για το ροζουλί μπον-μπον χρώμα του και τις πολλαπλές χρήσεις του: από λουκάνικα μέχρι άβαταρ στο travelstories. Μεταφορικά σημαίνει τον άξεστο άνθρωπο.
Ως ροζουλί γουρούνι λοιπόν έχω μεταφορικά το ακατανόμαστο του χαρακτήρος που μέχρι τώρα δεν σας σύστησα τους υπόλοιπους της ταξιδιωτικής παρέας μας. Κάλιο αργά παρά ποτέ, γι’αυτό ξεκινώ πάραυτα τις συστάσεις:
Στέλλα: Πιστή συνταξιδιώτισσα σε αρκετούς προορισμούς ανά τον κόσμο. Δεν θέλει να χάσει ούτε ένα αξιοθέατο που γράφει ο Lonely Planet και στη τσάντα της πάντα υπάρχει ένα «…όραμα» (βλέπε Αθηνόραμα, Λονδινόραμα, Παρισόραμα κλπ). Motto: «Σημαντικό δεν είναι να έχεις εξοχικό, αλλά φίλους που έχουν εξοχικό»
Ελένη: Έχει οργώσει κι αυτή τον κόσμο διαθέτοντας ανεξάντλητα ποσά ενέργειας. Αγγλο-ισπανο-γαλλομαθής, μόνο το πιάνο της λείπει (αλλά χορεύει ταγκό)
Γεράσιμος: Άρχοντας! Αυτό τα λέει όλα. Μοtto: «Όποιος γκρινιάζει να πάρει τ’αεροπλάνο και να γυρίσει σπίτι του. Αφού δεν τα μπορείτε τέτοια ταξίδια, γιατί τα πηγαίνετε;»
Φιλάρετος: Νέος συνταξιδιώτης για μένα, φίλος των προαναφερθέντων που επανειλημμένα είχε εκφράσει την επιθυμία....να μετάσχει σε ταξίδι που θα το οργάνωνα εγώ!
Για τη malysa μας, το travelogato και την αφεντιά μου συστάσεις δεν χρειάζονται.
Και μετά την παρένθεση, ας συνεχίσουμε στα δρώμενα της τρίτης μέρας μας στο Moheli.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε trekking στο τροπικό δάσος προς ανεύρεση των νυχτερίδων Livingstone (Pteropus livingstonii) Τώρα γιατί να ξεκινάς μια πολύωρη πεζοπορία για να δεις νυχτερίδες; Αυτό το ενδημικό είδος είναι ξεχωριστό διότι απλά είναι γιγάντιο, με μήκος ανοίγματος φτερών κοντά στα 2 μέτρα! Κι αν στο υποσυνείδητο πολλών οι νυχτερίδες είναι συνώνυμες με αιμοσταγή πλάσματα, αυτά τα άκακα ζωάκια τρέφονται μόνο με φρούτα. Δεδομένης όμως τη ασυδοσίας του ανθρώπου να εισβάλει βάναυσα στο φυσικό τους περιβάλλον προς ίδιον όφελος, δεν θα τις παρεξηγούσα καθόλου αν μετατρέπονταν από Pteropus livingstonii σε Desmodus rotundus (ή κοινώς νυχτερίδα βαμπίρ) για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Παρά το πρωινό ξύπνημα και τις συστάσεις να ξεκινήσουμε νωρίς για να αποφύγουμε το λιοπύρι, το φορτηγάκι που προβλεπόταν να μας μεταφέρει στο γειτονικό χωριό Ouallah 1 απ’όπου ξεκίναγε η διαδρομή, είχε άλλες προθέσεις. Μια μηχανική βλάβη που Κύριος οίδε πώς επιδιορθώθηκε το ανάγκασε να φτάσει καθυστερημένα κι έτσι ξεκινήσαμε ενώ η ζέστη κι η υγρασία είχαν ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους. Εδώ μια παρένθεση για την αποφυγή παρεξηγήσεων. Το Ouallah 1 δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Υπάρχει και το χωριό Ouallah 2. Απλά οι κομοριανοί έχουν άλλο σύστημα ονοματοθεσίας από το αντίστοιχο Άνω – Κάτω - Πέρα - Δώθε Παναγιά της ελληνικής επικράτειας.
Το σκηνικό της διαδρομής γνώριμο. Πλούσια τροπική βλάστηση, μικροί οικισμοί με τα γαρύφαλλα ν’αποξηραίνονται καταμεσής του δρόμου, γυναίκες με λουλουδάτες φορεσιές να κουβαλάνε οτιδήποτε βάλει ο νους σας ισορροπώντας τα επιδέξια στο κεφάλι τους.
Φτάσαμε με το ξεναγό μας σ’ένα ξέφωτο με ποταμάκι που σχημάτιζε μια μικρή λιμνούλα η οποία ήταν πολλαπλών χρήσεων. Από πισίνα καταδύσεων όπου ξεκαρδισμένα παιδουλίνια έριχναν βουτιές στα θολά νερά της, μέχρι πλυντήριο μοτοσυκλετών…
Η πεζοπορία ξεκίνησε χαλαρά με εντατικά μαθήματα βοτανολογίας στα… γαλλικά. Αυτό το δέντρο έτσι το άλλο δέντρο αλλιώς, άνθη, καρποί, τίποτα δεν έμενε ασχολίαστο. Σε τέτοιο σημείο που εγκατέλειψα τη προσπάθεια να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και κατέληξα να απολαμβάνω την οργιώδη φύση αποτυπώνοντας λεπτομέρειες με το φακό της μηχανής.
Σε μικρά ρυάκια όπου γάργαρο κρυστάλλινο νερό κυλούσε δροσίσαμε λίγο τα πρόσωπά μας και κάναμε μια παύση για να χαλαρώσουμε.
Σιγά σιγά πήραμε την άγουσα όλο και πιο βαθειά μέσα στο δάσος. Αραιά και που συναπαντούσαμε ντόπιους που με ματσέτες πήγαιναν να μαζέψουν φρούτα. Μετά από 1,5 ώρα ποδαρόδρομο φτάσαμε στα ριζά ενός λόφου.
«Αν ανηφορίσουμε προς τα δώ πάνω θα συναντήσουμε τις νυχτερίδες» μας ενημέρωσε ο ξεναγός μας.
Αγωνιώδες ερώτημα εκ μέρους του γκρουπ: «Σε πόση ώρα δηλαδή;»
«20 λεπτά ανάβαση κι άλλα τόσα κατάβαση» μας διαβεβαίωσε.
Γνωρίζοντας όμως ότι οι κομοριανοί έχουν ένα ιδιαίτερο τρόπο να εκτιμούν το χρόνο, η δυσπιστία πλανήθηκε στα βλέμματά μας κι έτσι από τους 7 αποφάσισαν να συνεχίσουν οι 4 συνήθεις ύποπτοι. Οι 3 τραβελστορίτες κι η ακούραστη Ελένη.
Με το που είδα το απόκρημνο ανηφορικό μονοπάτι αναλογίστηκα με φρίκη ότι ακόμα κι αν το ανέβω δεν υπήρχε περίπτωση να το κατέβω χωρίς να γίνω ένα συνονθύλευμα χώματος, φύλλων, κλαδιών και μωλωπισμένης σάρκας. Ίδιος προβληματισμός επικράτησε και στους υπόλοιπους πλην του travelogatοu που διασκέδασε την όλη προσπάθεια αναρρίχησης (αναμενόμενο για ένα… γάτο). Ευτυχώς το απόκρημνο κομμάτι της διαδρομής γρήγορα έδωσε τη θέση του σ’ένα πλάτωμα, μόνο που εκεί ανέκυψε... άλλο πρόβλημα. Ο ήλιος! Μέσα στο καταμεσήμερο με τις ακτίνες του να διαπερνούν σαδιστικά τις σάρκες μας, φτάναμε στα όρια αντοχής μας πριν την θερμοπληξία και με το μελάνωμα στο τσεπάκι μας.
«Είναι μακριά ακόμα;»
«Στα 500 μέτρα»
Τραβάτε ποδαράκια μας...
«Φτάνουμε;» ρωτάμε μετά από λίγο ξέπνοοι και καταϊδρωμένοι με τους καρδιακούς παλμούς να έχουν χτυπήσει κόκκινο
«Ακόμα 5 λεπτά»
Λίγο πριν την νέα ανηφόρα προς το τροπικό δάσος, ήρθε η πρώτη απώλεια. Η malysa παρέδωσε πνεύμα. Εγώ δε, λες και θα αποθανάτιζα την τελευταία νυχτερίδα Livingstone επί γης, κόντευα να γίνω ένα με το χώμα υπό το βάρος της φωτογραφικής μηχανής και των φακών που κουβάλαγα.
Ευτυχώς το πρώτο συναπάντημα ζώου μας αποζημίωσε. Ένας ενδημικός λεμούριος –θέαμα σπάνιο γι’αυτά τα ντροπαλά ζώα- μας θωρούσε από ψηλά αποκτώντας την μοναδική για το είδος του ευκαιρία να περάσει στην αθανασία μέσω των σελίδων του travelstories.
photo by travelogatos
«Έχουμε δρόμο ακόμα;»
«5 λεπτoύλια»
«Αμάν αυτά τα 5 λεπτά τα ακούμε εδώ και τόση ώρα, δεν έχουν αίσθηση του χρόνου αυτοί οι άνθρωποι» ξέσπασε η Ελένη που είχε αρχίσει να έχει σκοτοδίνες από τη ταλαιπωρία.
Σαν τους ετοιμοθάνατους αναζητήσαμε καταφύγιο στους ανήλιαγους κορμούς αφήνοντας τον ξεναγό με τον travelogato να ψάχνουν για τις νυχτερίδες. Μόνο που αυτό που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει εξ’αρχής είναι ότι οι νυχτερίδες είναι νυχτόβια ζώα και κατά τη διάρκεια της μέρας απολαμβάνουν την σιέστα τους κοιμώμενες μακαρίως στις κορφές των δένδρων. Τι σφυρίγματα, τι κραυγές, τι να πετάνε πέτρες, αυτές τίποτα, ακούνητες, αμίλητες και κυρίως…. αθέατες.
«Δεν αντέχω άλλο, ούτε νυχτερίδες, ούτε αράχνες δεν θέλω να δω πια, μόνο να γυρίσουμε πίσω!» κραύγασε απελπισμένη η Ελένη.
Από κοντά σιγοντάρισα κι εγώ κάθιδρος, κατακόκκινος, με ταχύπνοια και μια ταχυκαρδία που δεν έλεγαν να καταλαγιάσουν.
Άρον άρον βάλαμε τις φωνές στον ξεναγό μας και το travelogato που φωτογράφιζε… αράχνες δίκην φωτορεπόρτερ του National Geographic. «Καλή φωτογραφία, ε;» μου έλεγε όλο περηφάνια δείχνοντας την αράχνη που αποθανάτισε στην οθόνη της μηχανής υπό το δολοφονικό ταλαίπωρο βλέμμα μου.
Αφού περιμαζέψαμε τη malysa μας που είχε κάπως επανακτήσει τις δυνάμεις της, πήραμε το δρόμο της επιστροφής τάχιστα, ρίχνοντας μόνο κλεφτές ματιές στο περιβάλλον τοπίο που με φόντο τα βουνά και τη θάλασσα ήταν άκρως εντυπωσιακό.
Ως καλοζωισμένοι δυτικοί τουρίστες, παιδιά των πόλεων, σέρναμε το κουρασμένο βήμα μας προς χλεύη του ντόπιου που ξυπόλητος, με μια ασήκωτη αρμαθιά μπανάνες στο κεφάλι ροβόλαγε τη πλαγιά σαν να πήγαινε βόλτα.
Οφείλω να ομολογήσω ότι η κατάβαση τελικά αποδείχθηκε ευκολότερη από τις αρχικές προβλέψεις μου. Με αυτοσχέδια μπαστούνια, πιάνοντας κλαριά και κάνοντας μικρά βήματα καταφέραμε να φτάσουμε σώοι και αβλαβείς στην παρέα των υπολοίπων που κείτονταν αραχτοί μέσα στο δάσος με τους ήχους του γάργαρου νερού.
Σαν να μην μου έφτανε η ταλαιπωρία που πέρασα, οι νυχτερίδες που δεν είδα, υπέστην και το άσμα του ξεναγού μας του τύπου «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» με τους εκστασιασμένους συνταξιδιώτες μου να κρατούν το σιγόντο και να βαράνε παλαμάκια ρυθμικά. Τα παιδία παίζει….
Επιστρέψαμε στο σημείο εκκίνησης κι επειδή η ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί ήταν παρελθόν, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε επισκεπτόμενοι το γειτονικό χωριό Ouallah 1. Απώτερος σκοπός βέβαια ήταν να βρούμε ανοικτό κανένα μαγαζί για να πιούμε κάτι καθώς είχαμε κορακιάσει από τη δίψα και τα αποθέματα νερού είχαν στερέψει.
Το χωριό παραδομένο σε μια αποχαύνωση, ήταν μια σειρά από πλινθόχτιστες μικρές καλύβες κατά μήκος χωμάτινων δρόμων. Λίγες γυναίκες κάθονταν νωχελικά στις εισόδους των σπιτιών και αραιά και που κάποια πήγαινε στο πηγάδι για να γεμίζει τα μπιτόνια με νερό.
Ξεδιψάσαμε με αναψυκτικά made in South Africa που η γεννήτρια του μαγαζιού φρόντιζε να διατηρεί στοιχειωδώς δροσερά και κάναμε μια σύντομη βόλτα στη παραλία του χωριού. Η άμπωτη, οι κατσίκες που σουλάτσερναν στα ρηχά κι η εγκατάλειψη δημιουργούσαν μια αποκαρδιωτική εικόνα του τροπικού μου παραδείσου.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, γευματίσαμε και μετά οι περισσότεροι επιδόθηκαν σε εκτενή μελέτη του εσωτερικού των βλεφάρων τους. Οι τραβελστορίτες πάλι αεικίνητοι, απόλαυσαν ένα δροσιστικό μπάνιο στη παραλία του χωριού χωρίς όμως την παρέα των παιδόπουλων που είχαν πια συνηθίσει τη παρουσία μας.
Με το δειλινό κινήσαμε για μια μεγάλη βόλτα για να γνωρίσουμε το γειτονικό χωριό Nioumachoua. Ο ξεναγός μας ακολούθησε μια διαδρομή από την άνω ραχούλα του χωριού όπου βρισκόταν και η φτωχικότερη συνοικία με τις καλύβες και τις υπαίθριες κουζίνες με τα ξύλα να καίνε ετοιμάζοντας το λιτό δείπνο της οικογένειας. Μια ορδή από πιτσιρίκια συντρόφευε κάθε βήμα μας, γελώντας, φωνάζοντας, κάνοντας χειρονομίες, ποζάροντας…
photo by travelogatos
Η πανοραμική εικόνα του χωριού με φόντο το ηλιοβασίλεμα πίσω από τα δέντρα baobab και το θαλάσσιο πάρκο ήταν μαγευτική.
Είχε πια σκοτεινιάσει όταν μέσα από τον κεντρικό δρόμο του χωριού (όπου τα κτίσματα ήταν «πολυτελή» όντας χτισμένα από τσιμέντο) επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για το δείπνο.
Εκεί μας ανακοινώθηκε ότι υπήρχε εκδήλωση του …πολιτιστικού συλλόγου του χωριού στο γήπεδο, με μουσική και παραδοσιακό χορό…. Πέφτει και ξύλο (?!) μου εκμυστηρεύτηκε με τη γλώσσα του σώματος ο διευθυντής του ξενοδοχείου.
Και εξηγούμαι: οι Κομοριανοί, σε αντίθεση με άλλους λαούς (ονόματα δε λέμε) που είναι νταήδες και πλακώνονται δια ασήμαντον αφορμήν, προτιμούν να λύνουν τις αντιθέσεις τους με διάλογο. Όμως αυτό συσσωρεύει ένταση που καλόν είναι να εκτονώνεται και γι’αυτό διοργανώνονται… μουσικοχορευτικές βραδιές !! Εκεί 2 ομάδες ανδρών λικνίζονται χορευτικά η μία αντικριστά στην άλλη. Κάποια στιγμή ένας από τη μία ομάδα βγαίνει στο κέντρο προκαλώντας κάποιον αντίπαλο. Αυτός θα πρέπει να είναι αναλόγων «κυβικών» κι αν δεν υπάρχει εκατέρωθεν συγκατάθεση η πρόκληση σταματά. Αν βρεθεί ο αντίπαλος τότε μεταξύ χορού και ξέφρενης μουσικής αρχίζει κανονικό μπουνίδι μεταξύ τους τουλάχιστον για ένα λεπτό. Χρειάζεται η παρέμβαση ενός κριτή για να χωρίσει τους αντιπαλεμένους.
Αυτή την εκδήλωση φιλοδοξούσαμε κι εμείς να παρακολουθήσουμε. Κι ως επίτιμοι επισκέπτες στρογγυλοκαθήσαμε στις πλαστικές καρέκλες περιμετρικά του γηπέδου. Οι μισοί ήδη λαγοκοιμόντουσαν από τη κούραση κι οι υπόλοιποι περιμέναμε καρτερικά να τελειώσουν οι εκκωφαντικές πρόβες της ορχήστρας.
Μόνο που υπήρχε μια λεπτομέρεια: το οπτικοακουστικό υπερθέαμα υποστηριζόταν αποκλειστικά από τη λειτουργία μιας ταλαίπωρης γεννήτριας. Κι έτσι οι πρόβες κυλούσαν μεταξύ εκκωφαντικών ρυθμών των οργάνων με λαρυγγισμούς των αοιδών υπό το φως των λαμπών και... του απολύτου σκότους εν μέσω αποδοκιμασιών.
Κι αν θεωρήσει κανείς ότι σ’ένα χωριό στο άγνωστο Moheli οι άνθρωποι δεν το ξενυχτάνε, είναι παντελώς γελασμένος. Η φιλόδοξη παράσταση αποφάσισε να ξεκινήσει κατά τις 11 το βράδυ όταν εμείς ήδη ήμασταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας από τη κούραση.
Οι αοιδοί στο φόρτε τους ξεφωνίζοντας από τα μικρόφωνα, οι κιθάρες να παίζουν δαιμονισμένα, οι 2 ομάδες να σχηματίζονται ένθεν κακείθεν προσμετρώντας τον αντίπαλο και ξαφνικά… ιδού σκότος και εγένετο νυξ. Η γεννήτρια τα’παιξε εντελώς. Δίνοντας χρόνο στους «τεχνικούς» να αποκαταστήσουν την βλάβη, απολαμβάναμε τον πλούσιο έναστρο ουρανό του νοτίου ημισφαιρίου.
Μόνο που η γεννήτρια ποτέ δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει τη λειτουργία της κι έτσι άδοξα αποχωρήσαμε.
Ήμασταν λίγο απογοητευμένοι αλλά κι ανακουφισμένοι γιατί λυτρωθήκαμε από την ηχορύπανση και ξέραμε ότι μας περίμενε μια ώρα νωρίτερα το κρεβατάκι μας να αναπαύσει το ταλαιπωρημένο σαρκίο μας.
Άλλωστε είχαμε μόνο μια μέρα ακόμα να απολαύσουμε τη περιοχή, κι αποφασίσαμε ομόφωνα πως θα εκδράμουμε πάλι προς το θαλάσσιο πάρκο, αυτή τη φορά για πολύωρο snorkeling.
Attachments
Last edited:
)
