hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Kεφ.9. Μια μικρή γεύση από το Dar Es Salaam
H πτήση επιστροφής προς το Dar Es Salaam ήταν προγραμματισμένη νωρίς το μεσημέρι και κατά την γνωστή τακτική μας, φτάσαμε στο αεροδρόμιο χωρίς τα εισιτήρια στο χέρι. Πώς δια μαγείας βρέθηκαν στα χέρια των ελεγκτών αποτελεί μυστήριο ακόμα. Αυτό που μας κίνησε την περιέργεια ήταν το πολύχρωμο πλήθος του κόσμου που καθόταν σε μια εξέδρα εκτός του κτηρίου του αεροδρομίου λες και παρακολουθούσε ποδοσφαιρικό αγώνα. Μάλλον επρόκειτο για την υπαίθρια αίθουσα αφίξεων/αναχωρήσεων για τους ντόπιους. Αποχαιρετήσαμε τον 15ans με θερμούς εναγκαλισμούς (υπό συνεχή πειράγματα ολίγον θερμότερους για κάποιες) κι αναλωθήκαμε λίγο στην αίθουσα αναμονής χαζεύοντας τα σουβενίρ. Made in China η πλειονότης με ένα αυτoκόλλητο στις περισσότερες περιπτώσεις να δηλώνει ότι το καπελάκι είναι ενθύμιο Κομόρων.
Η μητρόπολη της Τανζανίας Dar Es Salaam, των σχεδόν 3,000,000 ψυχών είναι ταυτόχρονα η οικονομική καρδιά της χώρας. Και σαν την αντικρύζει από το παράθυρο του αεροπλάνου αναλογίζεται κανείς το μέγεθός της αλλά και την έκταση της παραγκούπολης που κατά τα φαινόμενα απαρτίζει το μεγαλύτερο μέρος ειδικά των προαστίων της.
Η Precision air προσγειώθηκε στην ώρα της για να ξαναβρεθούμε στο καταθλιπτικό αεροδρόμιο του Dar Es Salaam, μόνο που αυτή τη φορά μπήκαμε στη διαδικασία έκδοσης βίζας. Αφού ένας υπάλληλος συνέλεξε τα διαβατήρια, περιμέναμε να μας καλέσουν ονομαστικά. Αφού μας φωτογράφισαν κι αφήσαμε και το δακτυλικό μας αποτύπωμα (όλα ψηφιακά εννοείται όχι αστεία) πήραμε το πολυπόθητο ΟΚ για να εισέλθουμε στην επικράτεια της Δημοκρατίας της Τανζανίας. Για την αποφυγή δυσάρεστων συμβάντων είχα ήδη κανονίσει transfer από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο και τούμπαλιν.
Αν και το Dar Es Salaam δεν έχει τη φήμη άλλων αφρικανικών πόλεων όσον αφορά την εκληματικότητα, εντούτοις δεν την αποκαλείς και το ασφαλέστερο μέρος στο κόσμο ειδικά για δυτικούς τουρίστες που ξεχωρίζουν σαν μύγες μεσ’στο γάλα. Έτσι επέλεξα μια σχετικά ακριβή, αλλά ασφαλή διαμονή στο κέντρο της πόλης προς όφελος όλης της ομάδας μας.
Χρόνο πολύ δεν είχαμε για εκτενή περιήγηση, παρά την επιθυμία μερικών για επίσκεψη στις υπαίθριες αγορές. Μετά από μια σύντομη ανάπαυλα, αποφασίσαμε να αναλωθούμε στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο. Ξεκινήσαμε μαζικά προς ανεύρεση ανταλλακτηρίου συναλλάγματος, καθώς και ενός γραφικού Cafe που ήταν καταχωρημένο στη λίστα του Lonely Planet και είχε εντοπίζει η συνταξιδιώτισσά μας Στέλλα. Με τη διαπίστωση ότι το Cafe μετουσιωνόταν σε πολυώροφο οικοδόμημα , άρχισε ένας αγώνας εξεύρεσης μέρους για να πιούμε αυτό το πολυπόθητο ρόφημα. Μετά από περπάτημα καταλήξαμε στη παραλιακή λεωφόρο με θεα το φυσικό λιμάνι της πόλης, απ’όπου ξεκινούν παντός είδους πλεούμενα με κατεύθυνση τη Ζανζιβάρη. Με θλίψη παρατήρησα ότι μια όμορφη περιοχή που θα μπορούσε δυνητικά να έχει λογιών λογιών καφέ και φαγάδικα ήταν παντελώς αναξιοποίητη, και κυρίως μη προσβάσιμη προς το υγρό στοιχείο. Με τον καθεδρικό του St.Joseph να δεσπόζει στη περιοχή καταφύγαμε σ’ενα κυριλέ ξενοδοχείο αλλά κι εκεί καφέ δεν καταφέραμε να πιούμε (τουλάχιστον έβγαλα κάποιες πανοραμικές φωτό του λιμανιού). Με το σύνδρομο στέρησης καφεΐνης, είχε αρχίσει πια το μάτι ν’ αγριεύει. Πρέπει να είμασταν πολύ απελπισμένοι για να καταλήξουμε στο παρακμιακό κυλικείο ενός ξενώνα κάποιας χριστιανικής αδελφότητας όπου τελικά ούτε και καφέ της προκοπής είπιαμε, αλλά στήσαμε κι ένα καυγά γιατί μας απαγόρευσαν να καπνίσουμε ακόμα και σ’ανοικτό χώρο.
Επιστρέφοντας στα ενδότερα (κι αφού μας έκαναν καμάκι ταξιδιωτικοί πράκτορες να αγοράσουμε ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τη Ζανζιβάρη), χαθήκαμε λίγο στα στενά της πόλης όπου το μόνο ενδιαφέρον ήταν κάποια ταπεινά αποικιακά κτήρια.
Επιστρέψαμε όταν πια είχε σκοτεινιάσει στο ξενοδοχείο μας για να ανακαλύψουμε με φρίκη ότι.... ήταν το καλύτερο μέρος για εκείνο τον ρημαδοκαφέ. Είχε μια υπέροχη ταράτσα για να απολαύσεις το καφέ ή το δείπνο σου με θέα το λιμάνι.
Αρνούμενοι τελικά τις γευστικές προτάσεις του για δείπνο, ξεχυθήκαμε εκ νέου στους δρόμους προς αναζήτηση παραδοσιακότερου γεύματος.
Μετά από μια δεύτερη άκαρπη περιπλάνηση προς αναζήτηση του εστιατορίου που με ζέση μας πρότεινε ο LP (ήταν κλειστό) καταφύγαμε σ’ενα ινδικό εστιατόριο μιας και ήταν η κατ’εξοχήν κουζίνα της συγκεκριμένη περιοχής. Εκεί σαν λύκοι πέσαμε πάνω σε λογής λογής εδέσματα, εν μέσω όλων των ξέμπαρκων backpackers που προφανώς κατακλύζουν την περιοχή και τα φθηνά της ξενοδοχεία.
Το κέντρο του Dar Es Salaam ομολογώ ότι θα παραμένει αδιάφορο στη μνήμη μου. Εκτιμώ ότι δεν προσφέρει κάτι στον επισκέπτη, εκτός από την αίσθηση μιας αφρικανικής μεγαλούπολης. Κάποια αξιοθέατα όπως το Εθνικό μουσείο και κυρίως το Village Museum θα ήθελα να τα είχα επισκεφθεί, αλλά δεν υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια. Πολύ πιθανόν αν κανείς μείνει στη πόλη και με τη συνοδεία κάποιου ντόπιου, να ανακαλύψει όμορφες γωνιές, πράγμα δύσκολο για τις λίγες ώρες που αφιερώσαμε εμείς στη πόλη.
Άλλωστε εξ’αρχής δεν ήταν για μας παρά το αναγκαίο πέρασμα για να ξεκινήσουμε το σαφάρι προς το Εθνικό πάρκο Selous. Wild life here we come…
Η εξωτική θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου
Mήπως υπονοεί κάτι για την ασφάλεια της πόλης;;;;
H πτήση επιστροφής προς το Dar Es Salaam ήταν προγραμματισμένη νωρίς το μεσημέρι και κατά την γνωστή τακτική μας, φτάσαμε στο αεροδρόμιο χωρίς τα εισιτήρια στο χέρι. Πώς δια μαγείας βρέθηκαν στα χέρια των ελεγκτών αποτελεί μυστήριο ακόμα. Αυτό που μας κίνησε την περιέργεια ήταν το πολύχρωμο πλήθος του κόσμου που καθόταν σε μια εξέδρα εκτός του κτηρίου του αεροδρομίου λες και παρακολουθούσε ποδοσφαιρικό αγώνα. Μάλλον επρόκειτο για την υπαίθρια αίθουσα αφίξεων/αναχωρήσεων για τους ντόπιους. Αποχαιρετήσαμε τον 15ans με θερμούς εναγκαλισμούς (υπό συνεχή πειράγματα ολίγον θερμότερους για κάποιες) κι αναλωθήκαμε λίγο στην αίθουσα αναμονής χαζεύοντας τα σουβενίρ. Made in China η πλειονότης με ένα αυτoκόλλητο στις περισσότερες περιπτώσεις να δηλώνει ότι το καπελάκι είναι ενθύμιο Κομόρων.
Η μητρόπολη της Τανζανίας Dar Es Salaam, των σχεδόν 3,000,000 ψυχών είναι ταυτόχρονα η οικονομική καρδιά της χώρας. Και σαν την αντικρύζει από το παράθυρο του αεροπλάνου αναλογίζεται κανείς το μέγεθός της αλλά και την έκταση της παραγκούπολης που κατά τα φαινόμενα απαρτίζει το μεγαλύτερο μέρος ειδικά των προαστίων της.
Η Precision air προσγειώθηκε στην ώρα της για να ξαναβρεθούμε στο καταθλιπτικό αεροδρόμιο του Dar Es Salaam, μόνο που αυτή τη φορά μπήκαμε στη διαδικασία έκδοσης βίζας. Αφού ένας υπάλληλος συνέλεξε τα διαβατήρια, περιμέναμε να μας καλέσουν ονομαστικά. Αφού μας φωτογράφισαν κι αφήσαμε και το δακτυλικό μας αποτύπωμα (όλα ψηφιακά εννοείται όχι αστεία) πήραμε το πολυπόθητο ΟΚ για να εισέλθουμε στην επικράτεια της Δημοκρατίας της Τανζανίας. Για την αποφυγή δυσάρεστων συμβάντων είχα ήδη κανονίσει transfer από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο και τούμπαλιν.
Αν και το Dar Es Salaam δεν έχει τη φήμη άλλων αφρικανικών πόλεων όσον αφορά την εκληματικότητα, εντούτοις δεν την αποκαλείς και το ασφαλέστερο μέρος στο κόσμο ειδικά για δυτικούς τουρίστες που ξεχωρίζουν σαν μύγες μεσ’στο γάλα. Έτσι επέλεξα μια σχετικά ακριβή, αλλά ασφαλή διαμονή στο κέντρο της πόλης προς όφελος όλης της ομάδας μας.
Χρόνο πολύ δεν είχαμε για εκτενή περιήγηση, παρά την επιθυμία μερικών για επίσκεψη στις υπαίθριες αγορές. Μετά από μια σύντομη ανάπαυλα, αποφασίσαμε να αναλωθούμε στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο. Ξεκινήσαμε μαζικά προς ανεύρεση ανταλλακτηρίου συναλλάγματος, καθώς και ενός γραφικού Cafe που ήταν καταχωρημένο στη λίστα του Lonely Planet και είχε εντοπίζει η συνταξιδιώτισσά μας Στέλλα. Με τη διαπίστωση ότι το Cafe μετουσιωνόταν σε πολυώροφο οικοδόμημα , άρχισε ένας αγώνας εξεύρεσης μέρους για να πιούμε αυτό το πολυπόθητο ρόφημα. Μετά από περπάτημα καταλήξαμε στη παραλιακή λεωφόρο με θεα το φυσικό λιμάνι της πόλης, απ’όπου ξεκινούν παντός είδους πλεούμενα με κατεύθυνση τη Ζανζιβάρη. Με θλίψη παρατήρησα ότι μια όμορφη περιοχή που θα μπορούσε δυνητικά να έχει λογιών λογιών καφέ και φαγάδικα ήταν παντελώς αναξιοποίητη, και κυρίως μη προσβάσιμη προς το υγρό στοιχείο. Με τον καθεδρικό του St.Joseph να δεσπόζει στη περιοχή καταφύγαμε σ’ενα κυριλέ ξενοδοχείο αλλά κι εκεί καφέ δεν καταφέραμε να πιούμε (τουλάχιστον έβγαλα κάποιες πανοραμικές φωτό του λιμανιού). Με το σύνδρομο στέρησης καφεΐνης, είχε αρχίσει πια το μάτι ν’ αγριεύει. Πρέπει να είμασταν πολύ απελπισμένοι για να καταλήξουμε στο παρακμιακό κυλικείο ενός ξενώνα κάποιας χριστιανικής αδελφότητας όπου τελικά ούτε και καφέ της προκοπής είπιαμε, αλλά στήσαμε κι ένα καυγά γιατί μας απαγόρευσαν να καπνίσουμε ακόμα και σ’ανοικτό χώρο.
Επιστρέφοντας στα ενδότερα (κι αφού μας έκαναν καμάκι ταξιδιωτικοί πράκτορες να αγοράσουμε ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τη Ζανζιβάρη), χαθήκαμε λίγο στα στενά της πόλης όπου το μόνο ενδιαφέρον ήταν κάποια ταπεινά αποικιακά κτήρια.
Επιστρέψαμε όταν πια είχε σκοτεινιάσει στο ξενοδοχείο μας για να ανακαλύψουμε με φρίκη ότι.... ήταν το καλύτερο μέρος για εκείνο τον ρημαδοκαφέ. Είχε μια υπέροχη ταράτσα για να απολαύσεις το καφέ ή το δείπνο σου με θέα το λιμάνι.
Αρνούμενοι τελικά τις γευστικές προτάσεις του για δείπνο, ξεχυθήκαμε εκ νέου στους δρόμους προς αναζήτηση παραδοσιακότερου γεύματος.
Μετά από μια δεύτερη άκαρπη περιπλάνηση προς αναζήτηση του εστιατορίου που με ζέση μας πρότεινε ο LP (ήταν κλειστό) καταφύγαμε σ’ενα ινδικό εστιατόριο μιας και ήταν η κατ’εξοχήν κουζίνα της συγκεκριμένη περιοχής. Εκεί σαν λύκοι πέσαμε πάνω σε λογής λογής εδέσματα, εν μέσω όλων των ξέμπαρκων backpackers που προφανώς κατακλύζουν την περιοχή και τα φθηνά της ξενοδοχεία.
Το κέντρο του Dar Es Salaam ομολογώ ότι θα παραμένει αδιάφορο στη μνήμη μου. Εκτιμώ ότι δεν προσφέρει κάτι στον επισκέπτη, εκτός από την αίσθηση μιας αφρικανικής μεγαλούπολης. Κάποια αξιοθέατα όπως το Εθνικό μουσείο και κυρίως το Village Museum θα ήθελα να τα είχα επισκεφθεί, αλλά δεν υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια. Πολύ πιθανόν αν κανείς μείνει στη πόλη και με τη συνοδεία κάποιου ντόπιου, να ανακαλύψει όμορφες γωνιές, πράγμα δύσκολο για τις λίγες ώρες που αφιερώσαμε εμείς στη πόλη.
Άλλωστε εξ’αρχής δεν ήταν για μας παρά το αναγκαίο πέρασμα για να ξεκινήσουμε το σαφάρι προς το Εθνικό πάρκο Selous. Wild life here we come…
Η εξωτική θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου
Mήπως υπονοεί κάτι για την ασφάλεια της πόλης;;;;
Attachments
Last edited:
)
