hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.441
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.4: Moheli: αν οι τροπικοί παράδεισοι είχαν όνομα… (1η μέρα)
Υπό τους ήχους της γεννήτριας του ξενοδοχείου που διασφάλιζε ότι ως δυτικοί τουρίστες δεν θα στερηθούμε το αγαθόν του ηλεκτρικού ρεύματος, αφού πασαλειφθήκαμε με τα αντικουνουπικά και τρυπώσαμε κάτω από την κουνουπιέρα, αφεθήκαμε σ’ένα βαθύ ύπνο μετά την πολύωρη ταλαιπωρία.
Το επόμενο πρωί επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο του Moroni για την πτήση των Air Services Comores προς το νησί Moheli. Τα εισιτήρια είχαν ήδη εξασφαλιστεί, όμως στα χέρια μας δεν κρατούσαμε κάποια τεκμήρια αγοράς τους και μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο… ουδέποτε μας παραδόθηκαν. Ως εκ θαύματος οι υπάλληλοι στο check in είχαν τη λίστα επιβατών και μετά από μια μακρά χειρόγραφη διαδικασία μας παρέδωσαν πλαστικές «boarding pass» χωρίς άλλες ενδείξεις, τις οποίες με τη σειρά μας επιστρέψαμε πριν την επιβίβαση. Οικολογικότατη λύση. Γιατί να χαλάς χαρτί για 19 επιβάτες; Σάμπως θα μας έχαναν στο μέτρημα;
To 19θέσιο τσέχικης κατασκευής αεροσκάφος (Let L-410 UVP για τους επαΐοντες) μας περίμενε στην πίστα με τους 2 ρώσους (!!) πιλότους του σε μια πτήση με πληρότητα 100%. Έκανα το σταυρό μου και χαριτολογώντας ρώτησα τους συνταξιδιώτες μου αν έχουν διεκπεραιώσει τα κληρονομικά τους, αποκαλύπτοντάς τους ότι η συγκεκριμένη εταιρεία είναι στη μαύρη λίστα αερομεταφορέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ευτυχώς σκηνές υστερίας δεν εκτυλίχθηκαν και με περίσσεια χιούμορ και ενθουσιασμού επιβιβαστήκαμε.
Και όμως πετάξαμε...
Πλην εμού (με την θεσπέσια κορμοστασιά μου), στους επιβάτες περιλαμβανόταν κι ένας καλοντυμένος 2μετρος κομοριανός για τον οποίο οι κυρίες της παρέας εξέφρασαν πάραυτα αλλά συνωμοτικά τον θαυμασμό τους. Φινετσάτος, ευγενέστατος, κοσμοπολίτης και κοσμογυρισμένος ήταν συλλεκτικό δείγμα σε περιορισμένα αντίτυπα για κάθε γυναικεία φαντασίωση. Ευκαιρία βρήκα να αρχίσω τα πειράγματα… Οφείλω όμως εδώ να κάνω ένα γενικό σχόλιο, ότι η αφρικανο-ασιατο-αραβο-μαλγασική επιμειξία στις Κομόρες έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα ομορφιάς τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες. Η χαρά του οφθαλμόλουτρου.
Με τις ταμπέλες εντός αεροπλάνου στα ρωσικά και τα τσέχικα, αισθανόμουν σαν να πέταγα την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος κι αναρωτήθηκα πόσες δεκαετίες το συγκεκριμένο αεροσκάφος διέσχιζε τους αιθέρες της Ανατολικής Ευρώπης πριν αναλάβει δράση καταμεσής του Ινδικού ωκεανού. Η πτήση ευτυχώς ήταν απρόσκοπτη και μετά από 20 λεπτά οι πρώτες εικόνες του Moheli αποκαλύπτονταν από τα παράθυρα του αεροπλάνου. Ο ενθουσιασμός μου ήταν άκρατος καθώς το τοπίο φαινόταν πολλά υποσχόμενο και συνάμα διαφορετικότερο από κείνο της Grand Comore. Άλλωστε το Moheli που είναι το μικρότερο της νησιωτικής αλυσίδας των Κομόρων, θεωρείται και το πιο…πρωτόγονο.
Οι πρώτες εικόνες του Moheli από το αεροπλάνο
Μετά την προσγείωση, οδεύοντας προς την έξοδο του λιλιπούτειου κτηρίου, μας υποδέχθηκαν 2 υγειονομικοί υπάλληλοι έτοιμοι να μας χαπακώσουν με ταμπλέτες κατά της ελονοσίας. Αν δεν παίρνετε ήδη κάποια εγκεκριμένη ανθελονοσιακή αγωγή (πχ Malarone) και αρνηθείτε να πιείτε το χάπι, στο Moheli δεν μπαίνετε, τελεία και παύλα, αγαπητοί συμφορουμίτες.
Εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι πριν μερικά χρόνια μια ομάδα κινέζων γιατρών, εφάρμοσε πιλοτικά ένα πρόγραμμα ανθελονοσιακής θεραπείας-προφύλαξης στο σύνολο του πληθυσμού του νησιού με συνδυασμό φαρμάκων εκ των οποίων το ένα έχει τη βάση της στη κινέζικη ιατρική. Τα αποτελέσματα θεωρούνται λαμπρά: εκεί που 70-80% των ασθενών έπασχαν από ελονοσία, τώρα δεν υπάρχει σχεδόν κανείς, ενώ τα επίπεδα φορείας του πλασμωδίου από 5-95% (ανάλογα με το χωριό) έπεσε στο <1%. Τώρα γιατί η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αντιμετώπισε το εγχείρημα με σκεπτικισμό χωράει πολλή κουβέντα… (ο νοών νοείτο).
Μετά από μια σύντομη αναμονή για να εισπνεύσουμε το καρκίνο μας και να φωτογραφηθούμε μετά του σαγηνευτικού 2μετρου προς χάριν των κυριών του γκρουπ, φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας στο βανάκι του ξενοδοχείου και ξεκινήσαμε με πρώτη στάση στη πρωτεύουσα του νησιού, το Fomboni. Ο συνοδός μας ανέλαβε να μας ξεναγήσει στη πόλη, που μάλλον σε μεγάλο χωριό παρέπεμπε περισσότερο.
Αρχικά κάναμε μια στάση στα γραφεία της αεροπορικής εταιρείας για να παραλάβουμε τα εισιτήρια επιστροφής. Άκαρπη προσπάθεια, μιας και το σύστημα εκεί λειτουργεί διαφορετικά. Σε ένα τετραδιάκι υπήρχε η λίστα με τα ονόματά μας γραμμένα με μολύβι, μερικά δε εξ’αυτών βάναυσα παραποιημένα (δεν τους τυχαίνουν έλληνες τουρίστες κάθε μέρα). Αφού τα διόρθωσα με γόμα και μολύβι (!), έλαβα την διαβεβαίωση ότι είμαστε καθόλα εντάξει για την προγραμματισμένη πτήση αναχώρησης. Confirmation Comorean style, όχι αστεία!
Το Fomboni στερείται παντελώς αξιοθέατων, ακόμα και μιας παλιάς αραβικής συνοικίας που θα μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός επισκέπτη. Η ατμόσφαιρα όμως στην οποία συντελούσε και το φυσικό περιβάλλον, μου δημιούργησαν μια χαλαρότητα και πιο χαρούμενη συνολική εντύπωση σε σχέση με το Moroni. Mια βόλτα πάνω κάτω στους χωμάτινους δρόμους εν μέσω αδιάφορων κτηρίων και η επίσκεψη θα είχε ολοκληρωθεί αν δεν πηγαίναμε εκεί που χτυπά -πολύχρωμα- η εμπορική καρδιά της πόλης των 5,000 ψυχών. Την παραθαλάσσια υπαίθρια αγορά. Αυτή αποτελείται από μια αψιδωτή σκεπαστή τσιμεντένια κατασκευή απ’όπου ξεκινά μια σειρά από καλαμωτές κάτω από τις οποίες οι πωλητές στοιβάζονται πουλώντας τη πραμάτεια τους, κουτσομπολεύοντας ή ενίοτε ρίχνοντας κι έναν υπνάκο. Για μια ακόμα φορά η γυναίκες καλά κρατούν τα σκήπτρα στο εμπορικό γίγνεσθαι της περιοχής, τουλάχιστον στον τομέα των οπωροκηπευτικών.
Η αγορά στο Fomboni
Aφού διασχίσαμε οδικώς ένα σκουπιδότοπο όπου είχαν αναλάβει δράση εκκαθάρισης τα τετράποδα απορριμματοφόρα του νησιού, επισκεφθήκαμε τα ιχθυοπωλεία -με τα τεμαχισμένα ψάρια να έχουν καμιά ντουζίνα μύγες ανά τετραγωνικό εκατοστό κρέατος-, για να περάσουμε μέσω των πάγκων από μικροαντικείμενα καθημερινής χρήσης στα λαχανικά και τα φρούτα. Η φρενίτιδα του Moroni εδώ απουσίαζε. Ο συνοδός μας εξηγούσε κάθε είδους άγνωστο ζαρζαβατικό ή ρίζα, προκαλούσε τον οσφρητικό βλεννογόνο μας με ποικιλία από μυρωδιές λουλουδιών και βοτάνων, όμως εγώ είχα το χαβά μου, προσπαθώντας να ξεκλέψω φωτογραφικές στιγμές σε μια πανδαισία χρωμάτων. Πολύ διακριτικά, γιατί διάθεση να παριστάνουν τα φωτομοντέλα σίγουρα δεν είχαν οι ντόπιοι.
Γυναίκες μέσα στα πολύχρωμα chiromani τους, μια έχει αλοίψει το πρόσωπό της με sandalwood πούδρα για ομορφιά και προστασία από τον ήλιο
Μετά την περιήγηση, ξεκινήσαμε το μακρύ δρόμο προς το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στο νότιο τμήμα του νησιού. Mιάμιση ώρα για μια απόσταση που ζήτημα είναι αν ξεπερνούσε τα 25χλμ. Αυτό τα λέει όλα νομίζω. Τρέχοντας με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες των 5 ως 45 χλμ την ώρα σ’ ένα στενό δρόμο, όπου κατά διαστήματα η άσφαλτος ήταν από ανύπαρκτη έως μόλις σημαινόμενη, ήταν μια πρόκληση ακεραιότητας για τις σπονδυλικές στήλες όλων μας. Το ανέκδοτο ήταν που κάποια στιγμή σταματήσαμε εντελώς, καθώς ο δρόμος μπροστά μπλόκαρε από δύο φορτηγά που δεν χωρούσαν να περάσουν. Χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί το αλυσοπρίονο και να κοπούν δέντρα για να απελευθερωθεί ο δρόμος και να συνεχίσουμε απρόσκοπτα. Παρότι κουραστική, εντούτοις η διαδρομή μας αποζημίωσε. Αρχικά μας συντρόφευαν μυρωδιές από τα γαρύφαλλα που αποξεραίνονταν στους δρόμους. Κι όσο το αυτοκίνητο στέναζε στη ανωφέρεια τόσο εμείς βυθιζόμασταν σ’ένα όργιο τροπικής βλάστησης.
Αποξηραμένα γαρύφαλα στους δρόμους ανέδιδαν ένα υπέροχο άρωμα
Οργιώδες πράσινο και μικρές παραλίες μας συντρόφευαν στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο
Μισή περίπου ώρα πριν τον τελικό μας προορισμό κάναμε στάση, αφήνοντας από τα στόματά μας μια σειρά επιφωνημάτων στο αντίκρισμα της συστάδας των νησίδων που αποτελούν το Θαλάσσιο Πάρκο του Μoheli. Οι καταπράσινες κορφές τους ξεπηδούσαν μέσα από τη γαλήνια θάλασσα λουσμένες μέσα σε ένα υπέρλαμπρο φως. Μικρές χρυσαφένιες παραλίες στα νησάκια αλλά και στην ακτογραμμή του Moheli βυθίζονταν σε τυρκουάζ νερά. Λαχταρούσαμε να βρεθούμε εκεί, υπνωτισμένοι από τη μαγεία του τοπίου που σαν τραγούδι σειρήνων σε καλούσε να αναβαπτιστείς στο καταγάλανο Ινδικό ωκεανό ξεπλένοντας τη καταθλιπτική καθημερινότητα που μας κληροδοτήθηκε.
Το Θαλάσσιο Πάρκο του Moheli
Διασχίσαμε το κεντρικό δρόμο του χωριού με το κινεζοφέρνον όνομα Nioumachoi (προφέρεται Νιουμασουά) πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο μας. Μέσα σ’ένα οργιώδη κήπο από λουλούδια και φοινικιές καταλύσαμε στα bungalows. Μπορεί μεν το εσωτερικό να ήταν σπαρτιάτικο με πλείστα όσα προβλήματα (απουσία καθρέφτη σε ένα, καμένες λάμπες σε άλλα) αλλά το μικρό μπαλκονάκι κάτω από την καλαμένια σκεπή, μόλις μια ανάσα από τη παραλία, με τα λουλούδια να το πνίγουν και τις μικρές σαύρες να στήνουν ξέφρενο χορό ολούθε, ήταν πραγματική όαση χαλάρωσης.
Οι κήποι στο Laka Lodge
Tα bungalows
Με την θάλασσα να παφλάζει νωχελικά στην άμμο φλερτάροντας με τη λαχτάρα μας να τη χαρούμε, δεν χάσαμε χρόνο καθόλου. Οι βαλίτσες ανοίχθηκαν, βγήκαν τα μαγιό και σε χρόνο ρεκόρ όλη η ομάδα βρέθηκε να βυθίζεται αργά κι απολαυστικά στην αγκαλιά του ωκεανού.
Οι πρώτες εντυπώσεις από τη θερμοκρασία νερού στον Ινδικό ωκεανό ήταν ανάμεικτες. Αλλού το νερό ήταν ζεστό, αλλού κρύο και στο βυθό παγωμένο.
H μικρή παραλία του lodge
Με βαριά καρδιά την αποχωριστήκαμε προσωρινά για να γευματίσουμε στο εστιατόριο του lodge. Εξ’αρχής είχα προτιμήσει να έχουμε all inclusive παροχές στη διαμονή μας στο Moheli, κυρίως για να εξασφαλίσουμε τις προνομιακές τιμές (30?/άτομο/ημέρα) κι αφετέρου ποιος έψαχνε σ’ένα χωριό στα χαμένα εστιατόριο πιθανότατα αμφιβόλου υγιεινής. Τα κεφτεδάκια αλά IKEA συνοδευόμενα με ρύζι δεν ήταν και το καλύτερο γευστικό καλωσόρισμα, όμως με τη πείνα που είχαμε τα καταβροχθίσαμε, εξαφανίζοντας παράλληλα και όλες τις πεντανόστιμες μπανάνες που μας σέρβιραν. Αυτούς τους Έλληνες δεν είναι να τους ταΐζεις….
Το απόγευμα η ομάδα είχε ελεύθερο πρόγραμμα και οι τραβελστορίτες απαρνήθηκαν τη μεσημεριανή σιέστα, αποφασίζοντας να εξερευνήσουν τη παραλία του γειτονικού χωριού. Στον LP περιγραφόταν ως βρώμικη εντούτοις εμείς εκπλαγήκαμε τόσο από την κατάλευκη άμμο όσο και από τη σχετική απουσία σκουπιδιών δεδομένης της γειτνίασης με το χωριό. Με 2 αυτοσχέδια γήπεδα beach ποδοσφαίρου ήταν η απογευματινή αγαπημένη ενασχόληση των παιδιών (το playstation μάλλον είναι άγνωστη λέξη).
Η παρουσία μας έγινε αμέσως αισθητή από την πιτσιρικαρία που διστακτικά στην αρχή αλλά με περισσό ενθουσιασμό στην συνέχεια αναλώθηκε σε παιχνίδι και θερμούς εναγκαλισμούς μαζί μας μπροστά στο φωτογραφικό φακό.
H παραλία του Nioumachoi
Mικρή παραλία που χανόταν με την παλίρροια
Βγάζοντας τη βάρκα και .... μπανιάροντας το 4Χ4
Γελάσαμε, παίξαμε μπάλα, τραγουδήσαμε (τρόπος του λέγειν) κι εκεί συνειδητοποίησα με θλίψη την χαμένη παιδικότητα των σύγχρονων ελληνοπαίδων. Πήρα την άγουσα προς το μικρό λοφάκι πάνω από το lodge όπου είχε δημιουργηθεί ένα περίπτερο για να χαλαρώνεις και ν’απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα.
Η θέα ήταν μοναδική.
Από τη μια η παραλία του χωριού γεμάτη παιδόπουλα να επιδίδονται σε ντρίπλες αλά Μαραντόνα κι από την άλλη η γαλήνια παραλία του lodge μας να περιβάλλεται από ένα τοπίο ανόθευτης από ανθρώπινη παρέμβαση ομορφιάς με τα καταπράσινα βουνά, τις νησίδες του Θαλάσσιου Παρκου λουσμένα στο φως του ήλιου που βασίλευε σιγά σιγά προς τον αχανή ορίζοντα.
Ποδόσφαιρο στη γειτονική παραλία του Nioumachoi
H θέα προς τη παραλία του lodge και τα βουνά
Για μια ακόμη φορά βουτήξαμε στα νερά απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα με μόνους ήχους την φλυαρία των πουλιών.
Ο δίσκος του ήλιου έφτανε πια στη δύση του κι εγώ χάιδευα με το βλέμμα μου τις βουνοκορφές και τον ασάλευτο ωκεανό…. ανεπανάληπτες εικόνες ενός τροπικού παράδεισου όπως τον φανταζόμουν πάντα.
Ένοιωθα το χρόνο να έχει σταματήσει, πώς όλα αυτά που άφησα πίσω μου ήταν μια κακή ανάμνηση που ξέφτιζε, πως υπήρχε μόνο το εδώ, το τώρα κι εγώ ως τυχερός θνητός το βίωνα με όλες τις αισθήσεις μου. Γλιστρώντας στο νερό, αναγεννιόμουν ξανά μέσα στη φύση, μακαρίζοντας τον εαυτό μου για την εμμονή μου να φτάσω σ’αυτό το μακρινό νησί. Το δικό μου τροπικό παράδεισο.
Η παρέα μας κολυμπώντας στο ηλιοβασίλεμα (photo by travelogatos)
Δεν ξέρω αν τα λόγια μπορούν να περιγράψουν το συναίσθημα.
Φοβάμαι πως ακόμα κι οι φωτογραφίες φαντάζουν πολύ λίγες…
Υπό τους ήχους της γεννήτριας του ξενοδοχείου που διασφάλιζε ότι ως δυτικοί τουρίστες δεν θα στερηθούμε το αγαθόν του ηλεκτρικού ρεύματος, αφού πασαλειφθήκαμε με τα αντικουνουπικά και τρυπώσαμε κάτω από την κουνουπιέρα, αφεθήκαμε σ’ένα βαθύ ύπνο μετά την πολύωρη ταλαιπωρία.
Το επόμενο πρωί επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο του Moroni για την πτήση των Air Services Comores προς το νησί Moheli. Τα εισιτήρια είχαν ήδη εξασφαλιστεί, όμως στα χέρια μας δεν κρατούσαμε κάποια τεκμήρια αγοράς τους και μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο… ουδέποτε μας παραδόθηκαν. Ως εκ θαύματος οι υπάλληλοι στο check in είχαν τη λίστα επιβατών και μετά από μια μακρά χειρόγραφη διαδικασία μας παρέδωσαν πλαστικές «boarding pass» χωρίς άλλες ενδείξεις, τις οποίες με τη σειρά μας επιστρέψαμε πριν την επιβίβαση. Οικολογικότατη λύση. Γιατί να χαλάς χαρτί για 19 επιβάτες; Σάμπως θα μας έχαναν στο μέτρημα;
To 19θέσιο τσέχικης κατασκευής αεροσκάφος (Let L-410 UVP για τους επαΐοντες) μας περίμενε στην πίστα με τους 2 ρώσους (!!) πιλότους του σε μια πτήση με πληρότητα 100%. Έκανα το σταυρό μου και χαριτολογώντας ρώτησα τους συνταξιδιώτες μου αν έχουν διεκπεραιώσει τα κληρονομικά τους, αποκαλύπτοντάς τους ότι η συγκεκριμένη εταιρεία είναι στη μαύρη λίστα αερομεταφορέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ευτυχώς σκηνές υστερίας δεν εκτυλίχθηκαν και με περίσσεια χιούμορ και ενθουσιασμού επιβιβαστήκαμε.
Και όμως πετάξαμε...
Πλην εμού (με την θεσπέσια κορμοστασιά μου), στους επιβάτες περιλαμβανόταν κι ένας καλοντυμένος 2μετρος κομοριανός για τον οποίο οι κυρίες της παρέας εξέφρασαν πάραυτα αλλά συνωμοτικά τον θαυμασμό τους. Φινετσάτος, ευγενέστατος, κοσμοπολίτης και κοσμογυρισμένος ήταν συλλεκτικό δείγμα σε περιορισμένα αντίτυπα για κάθε γυναικεία φαντασίωση. Ευκαιρία βρήκα να αρχίσω τα πειράγματα… Οφείλω όμως εδώ να κάνω ένα γενικό σχόλιο, ότι η αφρικανο-ασιατο-αραβο-μαλγασική επιμειξία στις Κομόρες έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα ομορφιάς τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες. Η χαρά του οφθαλμόλουτρου.
Με τις ταμπέλες εντός αεροπλάνου στα ρωσικά και τα τσέχικα, αισθανόμουν σαν να πέταγα την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος κι αναρωτήθηκα πόσες δεκαετίες το συγκεκριμένο αεροσκάφος διέσχιζε τους αιθέρες της Ανατολικής Ευρώπης πριν αναλάβει δράση καταμεσής του Ινδικού ωκεανού. Η πτήση ευτυχώς ήταν απρόσκοπτη και μετά από 20 λεπτά οι πρώτες εικόνες του Moheli αποκαλύπτονταν από τα παράθυρα του αεροπλάνου. Ο ενθουσιασμός μου ήταν άκρατος καθώς το τοπίο φαινόταν πολλά υποσχόμενο και συνάμα διαφορετικότερο από κείνο της Grand Comore. Άλλωστε το Moheli που είναι το μικρότερο της νησιωτικής αλυσίδας των Κομόρων, θεωρείται και το πιο…πρωτόγονο.
Οι πρώτες εικόνες του Moheli από το αεροπλάνο
Μετά την προσγείωση, οδεύοντας προς την έξοδο του λιλιπούτειου κτηρίου, μας υποδέχθηκαν 2 υγειονομικοί υπάλληλοι έτοιμοι να μας χαπακώσουν με ταμπλέτες κατά της ελονοσίας. Αν δεν παίρνετε ήδη κάποια εγκεκριμένη ανθελονοσιακή αγωγή (πχ Malarone) και αρνηθείτε να πιείτε το χάπι, στο Moheli δεν μπαίνετε, τελεία και παύλα, αγαπητοί συμφορουμίτες.
Εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι πριν μερικά χρόνια μια ομάδα κινέζων γιατρών, εφάρμοσε πιλοτικά ένα πρόγραμμα ανθελονοσιακής θεραπείας-προφύλαξης στο σύνολο του πληθυσμού του νησιού με συνδυασμό φαρμάκων εκ των οποίων το ένα έχει τη βάση της στη κινέζικη ιατρική. Τα αποτελέσματα θεωρούνται λαμπρά: εκεί που 70-80% των ασθενών έπασχαν από ελονοσία, τώρα δεν υπάρχει σχεδόν κανείς, ενώ τα επίπεδα φορείας του πλασμωδίου από 5-95% (ανάλογα με το χωριό) έπεσε στο <1%. Τώρα γιατί η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αντιμετώπισε το εγχείρημα με σκεπτικισμό χωράει πολλή κουβέντα… (ο νοών νοείτο).
Μετά από μια σύντομη αναμονή για να εισπνεύσουμε το καρκίνο μας και να φωτογραφηθούμε μετά του σαγηνευτικού 2μετρου προς χάριν των κυριών του γκρουπ, φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας στο βανάκι του ξενοδοχείου και ξεκινήσαμε με πρώτη στάση στη πρωτεύουσα του νησιού, το Fomboni. Ο συνοδός μας ανέλαβε να μας ξεναγήσει στη πόλη, που μάλλον σε μεγάλο χωριό παρέπεμπε περισσότερο.
Αρχικά κάναμε μια στάση στα γραφεία της αεροπορικής εταιρείας για να παραλάβουμε τα εισιτήρια επιστροφής. Άκαρπη προσπάθεια, μιας και το σύστημα εκεί λειτουργεί διαφορετικά. Σε ένα τετραδιάκι υπήρχε η λίστα με τα ονόματά μας γραμμένα με μολύβι, μερικά δε εξ’αυτών βάναυσα παραποιημένα (δεν τους τυχαίνουν έλληνες τουρίστες κάθε μέρα). Αφού τα διόρθωσα με γόμα και μολύβι (!), έλαβα την διαβεβαίωση ότι είμαστε καθόλα εντάξει για την προγραμματισμένη πτήση αναχώρησης. Confirmation Comorean style, όχι αστεία!
Το Fomboni στερείται παντελώς αξιοθέατων, ακόμα και μιας παλιάς αραβικής συνοικίας που θα μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός επισκέπτη. Η ατμόσφαιρα όμως στην οποία συντελούσε και το φυσικό περιβάλλον, μου δημιούργησαν μια χαλαρότητα και πιο χαρούμενη συνολική εντύπωση σε σχέση με το Moroni. Mια βόλτα πάνω κάτω στους χωμάτινους δρόμους εν μέσω αδιάφορων κτηρίων και η επίσκεψη θα είχε ολοκληρωθεί αν δεν πηγαίναμε εκεί που χτυπά -πολύχρωμα- η εμπορική καρδιά της πόλης των 5,000 ψυχών. Την παραθαλάσσια υπαίθρια αγορά. Αυτή αποτελείται από μια αψιδωτή σκεπαστή τσιμεντένια κατασκευή απ’όπου ξεκινά μια σειρά από καλαμωτές κάτω από τις οποίες οι πωλητές στοιβάζονται πουλώντας τη πραμάτεια τους, κουτσομπολεύοντας ή ενίοτε ρίχνοντας κι έναν υπνάκο. Για μια ακόμα φορά η γυναίκες καλά κρατούν τα σκήπτρα στο εμπορικό γίγνεσθαι της περιοχής, τουλάχιστον στον τομέα των οπωροκηπευτικών.
Η αγορά στο Fomboni
Aφού διασχίσαμε οδικώς ένα σκουπιδότοπο όπου είχαν αναλάβει δράση εκκαθάρισης τα τετράποδα απορριμματοφόρα του νησιού, επισκεφθήκαμε τα ιχθυοπωλεία -με τα τεμαχισμένα ψάρια να έχουν καμιά ντουζίνα μύγες ανά τετραγωνικό εκατοστό κρέατος-, για να περάσουμε μέσω των πάγκων από μικροαντικείμενα καθημερινής χρήσης στα λαχανικά και τα φρούτα. Η φρενίτιδα του Moroni εδώ απουσίαζε. Ο συνοδός μας εξηγούσε κάθε είδους άγνωστο ζαρζαβατικό ή ρίζα, προκαλούσε τον οσφρητικό βλεννογόνο μας με ποικιλία από μυρωδιές λουλουδιών και βοτάνων, όμως εγώ είχα το χαβά μου, προσπαθώντας να ξεκλέψω φωτογραφικές στιγμές σε μια πανδαισία χρωμάτων. Πολύ διακριτικά, γιατί διάθεση να παριστάνουν τα φωτομοντέλα σίγουρα δεν είχαν οι ντόπιοι.
Γυναίκες μέσα στα πολύχρωμα chiromani τους, μια έχει αλοίψει το πρόσωπό της με sandalwood πούδρα για ομορφιά και προστασία από τον ήλιο
Μετά την περιήγηση, ξεκινήσαμε το μακρύ δρόμο προς το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στο νότιο τμήμα του νησιού. Mιάμιση ώρα για μια απόσταση που ζήτημα είναι αν ξεπερνούσε τα 25χλμ. Αυτό τα λέει όλα νομίζω. Τρέχοντας με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες των 5 ως 45 χλμ την ώρα σ’ ένα στενό δρόμο, όπου κατά διαστήματα η άσφαλτος ήταν από ανύπαρκτη έως μόλις σημαινόμενη, ήταν μια πρόκληση ακεραιότητας για τις σπονδυλικές στήλες όλων μας. Το ανέκδοτο ήταν που κάποια στιγμή σταματήσαμε εντελώς, καθώς ο δρόμος μπροστά μπλόκαρε από δύο φορτηγά που δεν χωρούσαν να περάσουν. Χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί το αλυσοπρίονο και να κοπούν δέντρα για να απελευθερωθεί ο δρόμος και να συνεχίσουμε απρόσκοπτα. Παρότι κουραστική, εντούτοις η διαδρομή μας αποζημίωσε. Αρχικά μας συντρόφευαν μυρωδιές από τα γαρύφαλλα που αποξεραίνονταν στους δρόμους. Κι όσο το αυτοκίνητο στέναζε στη ανωφέρεια τόσο εμείς βυθιζόμασταν σ’ένα όργιο τροπικής βλάστησης.
Αποξηραμένα γαρύφαλα στους δρόμους ανέδιδαν ένα υπέροχο άρωμα
Οργιώδες πράσινο και μικρές παραλίες μας συντρόφευαν στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο
Μισή περίπου ώρα πριν τον τελικό μας προορισμό κάναμε στάση, αφήνοντας από τα στόματά μας μια σειρά επιφωνημάτων στο αντίκρισμα της συστάδας των νησίδων που αποτελούν το Θαλάσσιο Πάρκο του Μoheli. Οι καταπράσινες κορφές τους ξεπηδούσαν μέσα από τη γαλήνια θάλασσα λουσμένες μέσα σε ένα υπέρλαμπρο φως. Μικρές χρυσαφένιες παραλίες στα νησάκια αλλά και στην ακτογραμμή του Moheli βυθίζονταν σε τυρκουάζ νερά. Λαχταρούσαμε να βρεθούμε εκεί, υπνωτισμένοι από τη μαγεία του τοπίου που σαν τραγούδι σειρήνων σε καλούσε να αναβαπτιστείς στο καταγάλανο Ινδικό ωκεανό ξεπλένοντας τη καταθλιπτική καθημερινότητα που μας κληροδοτήθηκε.
Το Θαλάσσιο Πάρκο του Moheli
Διασχίσαμε το κεντρικό δρόμο του χωριού με το κινεζοφέρνον όνομα Nioumachoi (προφέρεται Νιουμασουά) πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο μας. Μέσα σ’ένα οργιώδη κήπο από λουλούδια και φοινικιές καταλύσαμε στα bungalows. Μπορεί μεν το εσωτερικό να ήταν σπαρτιάτικο με πλείστα όσα προβλήματα (απουσία καθρέφτη σε ένα, καμένες λάμπες σε άλλα) αλλά το μικρό μπαλκονάκι κάτω από την καλαμένια σκεπή, μόλις μια ανάσα από τη παραλία, με τα λουλούδια να το πνίγουν και τις μικρές σαύρες να στήνουν ξέφρενο χορό ολούθε, ήταν πραγματική όαση χαλάρωσης.
Οι κήποι στο Laka Lodge
Tα bungalows
Με την θάλασσα να παφλάζει νωχελικά στην άμμο φλερτάροντας με τη λαχτάρα μας να τη χαρούμε, δεν χάσαμε χρόνο καθόλου. Οι βαλίτσες ανοίχθηκαν, βγήκαν τα μαγιό και σε χρόνο ρεκόρ όλη η ομάδα βρέθηκε να βυθίζεται αργά κι απολαυστικά στην αγκαλιά του ωκεανού.
Οι πρώτες εντυπώσεις από τη θερμοκρασία νερού στον Ινδικό ωκεανό ήταν ανάμεικτες. Αλλού το νερό ήταν ζεστό, αλλού κρύο και στο βυθό παγωμένο.
H μικρή παραλία του lodge
Με βαριά καρδιά την αποχωριστήκαμε προσωρινά για να γευματίσουμε στο εστιατόριο του lodge. Εξ’αρχής είχα προτιμήσει να έχουμε all inclusive παροχές στη διαμονή μας στο Moheli, κυρίως για να εξασφαλίσουμε τις προνομιακές τιμές (30?/άτομο/ημέρα) κι αφετέρου ποιος έψαχνε σ’ένα χωριό στα χαμένα εστιατόριο πιθανότατα αμφιβόλου υγιεινής. Τα κεφτεδάκια αλά IKEA συνοδευόμενα με ρύζι δεν ήταν και το καλύτερο γευστικό καλωσόρισμα, όμως με τη πείνα που είχαμε τα καταβροχθίσαμε, εξαφανίζοντας παράλληλα και όλες τις πεντανόστιμες μπανάνες που μας σέρβιραν. Αυτούς τους Έλληνες δεν είναι να τους ταΐζεις….
Το απόγευμα η ομάδα είχε ελεύθερο πρόγραμμα και οι τραβελστορίτες απαρνήθηκαν τη μεσημεριανή σιέστα, αποφασίζοντας να εξερευνήσουν τη παραλία του γειτονικού χωριού. Στον LP περιγραφόταν ως βρώμικη εντούτοις εμείς εκπλαγήκαμε τόσο από την κατάλευκη άμμο όσο και από τη σχετική απουσία σκουπιδιών δεδομένης της γειτνίασης με το χωριό. Με 2 αυτοσχέδια γήπεδα beach ποδοσφαίρου ήταν η απογευματινή αγαπημένη ενασχόληση των παιδιών (το playstation μάλλον είναι άγνωστη λέξη).
Η παρουσία μας έγινε αμέσως αισθητή από την πιτσιρικαρία που διστακτικά στην αρχή αλλά με περισσό ενθουσιασμό στην συνέχεια αναλώθηκε σε παιχνίδι και θερμούς εναγκαλισμούς μαζί μας μπροστά στο φωτογραφικό φακό.
H παραλία του Nioumachoi
Mικρή παραλία που χανόταν με την παλίρροια
Βγάζοντας τη βάρκα και .... μπανιάροντας το 4Χ4
Γελάσαμε, παίξαμε μπάλα, τραγουδήσαμε (τρόπος του λέγειν) κι εκεί συνειδητοποίησα με θλίψη την χαμένη παιδικότητα των σύγχρονων ελληνοπαίδων. Πήρα την άγουσα προς το μικρό λοφάκι πάνω από το lodge όπου είχε δημιουργηθεί ένα περίπτερο για να χαλαρώνεις και ν’απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα.
Η θέα ήταν μοναδική.
Από τη μια η παραλία του χωριού γεμάτη παιδόπουλα να επιδίδονται σε ντρίπλες αλά Μαραντόνα κι από την άλλη η γαλήνια παραλία του lodge μας να περιβάλλεται από ένα τοπίο ανόθευτης από ανθρώπινη παρέμβαση ομορφιάς με τα καταπράσινα βουνά, τις νησίδες του Θαλάσσιου Παρκου λουσμένα στο φως του ήλιου που βασίλευε σιγά σιγά προς τον αχανή ορίζοντα.
Ποδόσφαιρο στη γειτονική παραλία του Nioumachoi
H θέα προς τη παραλία του lodge και τα βουνά
Για μια ακόμη φορά βουτήξαμε στα νερά απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα με μόνους ήχους την φλυαρία των πουλιών.
Ο δίσκος του ήλιου έφτανε πια στη δύση του κι εγώ χάιδευα με το βλέμμα μου τις βουνοκορφές και τον ασάλευτο ωκεανό…. ανεπανάληπτες εικόνες ενός τροπικού παράδεισου όπως τον φανταζόμουν πάντα.
Ένοιωθα το χρόνο να έχει σταματήσει, πώς όλα αυτά που άφησα πίσω μου ήταν μια κακή ανάμνηση που ξέφτιζε, πως υπήρχε μόνο το εδώ, το τώρα κι εγώ ως τυχερός θνητός το βίωνα με όλες τις αισθήσεις μου. Γλιστρώντας στο νερό, αναγεννιόμουν ξανά μέσα στη φύση, μακαρίζοντας τον εαυτό μου για την εμμονή μου να φτάσω σ’αυτό το μακρινό νησί. Το δικό μου τροπικό παράδεισο.
Η παρέα μας κολυμπώντας στο ηλιοβασίλεμα (photo by travelogatos)
Δεν ξέρω αν τα λόγια μπορούν να περιγράψουν το συναίσθημα.
Φοβάμαι πως ακόμα κι οι φωτογραφίες φαντάζουν πολύ λίγες…
Attachments
Last edited:
)
