hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.151
- Likes
- 14.441
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.5: Moheli: αν οι τροπικοί παράδεισοι είχαν όνομα… (2η μέρα)
Το χάραμα βρήκε τους περισσότερους ταξιδευτές μας σε πλήρη εγρήγορση απολαμβάνοντας την απόλυτη ηρεμία πριν το ξύπνημα των πουλιών με το ξέφρενο τιτίβισμά τους. Εγώ αντίθετα βρήκα την ευκαιρία να απολαύσω λίγες στιγμές χουζουρέματος χωρίς έννοιες. Ποιος αναπολεί τη δουλειά σε τέτοιο παράδεισο;
Το πρόγραμμα της ημέρας περιελάμβανε βόλτα στ’ανοιχτά του θαλάσσιου πάρκου για να συναπαντήσουμε δελφίνια. Δυστυχώς οι φάλαινες που τόσο προσδοκούσα να δω, αποφάσισαν να με σνομπάρουν και είχαν ξεκινήσει το μακρύ τους ταξίδι προς την ανταρκτική πριν την άφιξή μας. Απογοήτευση στην ομάδα, όμως η προσδοκία της βαρκάδας και η στάση για snorkeling σε ένα από τα νησάκια του θαλάσσιου πάρκου ήταν αρκούντως ελκυστική. Βατραχοπέδιλα, μάσκες, αντιηλιακά, μαγιώ και όλοι μας πανέτοιμοι να πλεύσουμε ως άλλοι ποντοπόροι στα καταγάλανα νερά του Ινδικού ωκεανού.
Απογοήτευση δεύτερη.
Η υπέροχη παραλία του lodge μας είχε μετατραπεί σε ένα ρηχό βούρκο. Ήταν η ώρα της άμπωτης και τα νερά είχαν αποτραβηχθεί τόσο πολύ που είχες την αίσθηση ότι μπορούσες να φτάσεις στα νησιά περπατώντας.
Στρογγυλοκαθήσαμε στις βάρκες ως προνομιούχοι τουρίστες αφήνοντας τους βαρκάρηδες να αγκομαχούν στη προσπάθεια να ξεκολλήσουν τα σκάφη από τα αβαθή. Με τα λιποκύτταρα από τα κοκορέτσια και τις γαρδούμπες να σμιλεύουν τις κορμοστασιές μας, είναι ευτύχημα που δεν μείναμε σφηνωμένοι στη παραλία δια το υπόλοιπον της ημέρας. Ας είναι καλά τα στιβαρά μπράτσα των βαρκάρηδων, ψημένα από τη θαλασσινή αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα κάτω από το πυρωμένο τροπικό ήλιο, κυλώντας σα δάκρυ στο εβένινο γυμνό τους στήθος
shock:
έχω μέλλον ως συγγραφέας Άρλεκιν?).
H ονειρεμένη παραλία με άμπωτη photo by malysa
Τα αβαθή λόγω άμπωτης επέτρεπαν να βλέπουμε τα κοράλια photo by travelogatos
Γαλαζοπράσινα νερά...
Προσπερνώντας αρχικά ένα μικρό νησί γεμάτο θαλασσοπούλια ξανοιχτήκαμε στον αχανή ινδικό ωκεανό προς ανεύρεση δελφινιών. Κι όλο και ξεμακραίναμε, κι όλο ο ήλιος ανελέητα μαστίγωνε τις πλάτες μας κι όλο εγώ έκανα αλλοπρόσαλλες σκέψεις ότι αντί για δελφίνια πάμε καρφί στις ακτές της Μαδαγασκάρης για να πουληθούμε σκλάβοι στις μπανανοφυτείες.
Και ξάφνου τα παιχνιδιάρικα θαλάσσια θηλαστικά σε μεγάλες ομάδες έκαναν την εμφάνισή τους κι άρχισαν να φλερτάρουν με τα σκάφη σ’ένα ξέφρενο ράλι ταχύτητας. Από τη χαμηλή βάρκα ένοιωθες πως αν άπλωνες το χέρι θα άγγιζες τη ράχη τους.
photos by travelogatos
«Μπορώ να κολυμπήσω με τα δελφίνια;» ρώτησα σε ιμιτασιόν γαλλικήν, λες κι ο ανοικτός ωκεανός ήταν πισίνα ενυδρείου και τα χαριτωμένα αυτά πλάσματα άλλη όρεξη δεν είχαν παρά να πλατσουρίζουν χαρωπά γύρω από ένα τρελαμένο τουρίστα. Μάσκα, βατραχοπέδιλα και βουτιά. Ίσα ίσα που πρόλαβα να δω 3 φιγούρες να εξαφανίζονται στα σκοτεινά νερά. Το φωτεινό μου παράδειγμα ακολούθησαν κι οι δυό τραβελοστορίτες από την άλλη βάρκα, αλλά με απογοητευτικά αποτελέσματα. Τα δελφίνια είχαν ήδη απομακρυνθεί.
Εύκολα βουτήξαμε. Ωραιότατη η θερμοκρασία νερού. Λίγο φοβιστική η αίσθηση ότι μπορεί κι άλλο πεινασμένο πτερύγιο να αναδυθεί από τα βαθιά, αλλά τώρα πώς ξαναμπαίνουμε στη βάρκα; Ο travelogatos δίκην αθλητού ενόργανης γυμναστικής τα κατάφερε με τη πρώτη. Εγώ πάλι και η malysa δώστου δίναμε σάλτους αλλά όλο στο νερό καταλήγαμε. Απελπίστηκα ότι θα ξεμείνω καταμεσής του ωκεανού, βορρά των θαλάσσιων αρπακτικών. Ευτυχώς ο βαρκάρης με τα στιβαρά του μπράτσα (ψημένα από τη θαλάσσια αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα κλπ κλπ) με ανέσυρε στη βάρκα. Με τη malysa μας τα πράγματα ήταν πιο σύνθετα. Ο ένας μεν τη τράβαγε πάνω από τη βάρκα, ο άλλος δε (εντός του νερού) ως πιστός μουσουλμάνος αδυνατούσε να σπρώξει τα οπίσθια μιας αλλόθρησκης τουρίστριας. Μετά τις άκαρπες προσπάθειες, οι ενδοιασμοί του ξεπεράστηκαν και με μια δυνατή ώθηση από τα στιβαρά του μπράτσα (ψημένα από τη θαλάσσια αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα κλπ κλπ) η ταλαίπωρη malysa μας τσουβαλιάστηκε σαν φρεσκοψαρεμένη συναγρίδα στο πάτο της βάρκας, εν μέσω πανηγυρισμών ημών των υπολοίπων.
Με τη ψευδαίσθηση ότι υποδυθήκαμε έστω και για λίγο τον Κουστώ, συνεχίσαμε προς ένα από τα νησάκια του θαλάσσιου πάρκου για snorkeling και χαλάρωση στη παραλία.
Ένας καταπράσινος βράχος και μια κατάλευκη παραλία ήταν όλο κι όλο το σκηνικό. Αφού προσάραξαν στην άμμο οι βάρκες, αναζητήσαμε αμέσως προστασία κάτω από τα δέντρα που πρόσφεραν πλουσιοπάροχα σκιά από τον τροπικό ήλιο.
Ανασύνταξη δυνάμεων και με πλήρη εξοπλισμό βουτήξαμε ευθύς στα γαλαζοπράσινα νερά χαζεύοντας με τις μάσκες μας αχόρταγα τα κοράλια στο βυθό.
Το μεσημεράκι είχε πια φτάσει και πήραμε το δρόμο επιστροφής με θέα το παραθαλάσσιο χωριό Nioumachoi.
Nioumachoi
Το απόγευμα για μια ακόμα φορά κύλησε νωχελικά με μπάνιο. Η παλίρροια είχε καλύψει ολούθε τη παραλία του ξενοδοχείου μας. Πόσο αντίθετη εικόνα από κείνη που αντικρίσαμε το πρωί.
Για μια ακόμα φορά το δειλινό μας βρήκε δίπλα από τη θάλασσα. Παρακολουθώντας το δίσκο του ήλιου να μας αποχαιρετά ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα σαν θεατές ενός εντυπωσιακού θεάματος.
Η φύση αποδείχθηκε γι’ακόμα μια φορά εμπνευσμένος σκηνοθέτης….
Οι αστακοί που μας περίμεναν φρεσκο-ψαρεμενο-μαγειρεμένοι ήταν μια οπτική πανδαισία αντάξια για την κατάληξη μιας όμορφης, χαλαρής μέρας. Όντας μίζερος δεν τους άγγιξα καθόλου, προς τέρψιν των συνδαιτυμόνων μου που τους καταβρόχθησαν εν ριπή οφθαλμού.
Όμως άνθρακες ο θησαυρός. Γευστικά δεν προκάλεσαν στεναγμούς γαστριμαργικής ηδονής.
Άλλωστε όπως μας γνωστοποιήθηκε οι ντόπιοι σπάνια τους τρώνε. Πόσο μάλλον να ξέρουν να τους μαγειρεύουν…
Το χάραμα βρήκε τους περισσότερους ταξιδευτές μας σε πλήρη εγρήγορση απολαμβάνοντας την απόλυτη ηρεμία πριν το ξύπνημα των πουλιών με το ξέφρενο τιτίβισμά τους. Εγώ αντίθετα βρήκα την ευκαιρία να απολαύσω λίγες στιγμές χουζουρέματος χωρίς έννοιες. Ποιος αναπολεί τη δουλειά σε τέτοιο παράδεισο;
Το πρόγραμμα της ημέρας περιελάμβανε βόλτα στ’ανοιχτά του θαλάσσιου πάρκου για να συναπαντήσουμε δελφίνια. Δυστυχώς οι φάλαινες που τόσο προσδοκούσα να δω, αποφάσισαν να με σνομπάρουν και είχαν ξεκινήσει το μακρύ τους ταξίδι προς την ανταρκτική πριν την άφιξή μας. Απογοήτευση στην ομάδα, όμως η προσδοκία της βαρκάδας και η στάση για snorkeling σε ένα από τα νησάκια του θαλάσσιου πάρκου ήταν αρκούντως ελκυστική. Βατραχοπέδιλα, μάσκες, αντιηλιακά, μαγιώ και όλοι μας πανέτοιμοι να πλεύσουμε ως άλλοι ποντοπόροι στα καταγάλανα νερά του Ινδικού ωκεανού.
Απογοήτευση δεύτερη.
Η υπέροχη παραλία του lodge μας είχε μετατραπεί σε ένα ρηχό βούρκο. Ήταν η ώρα της άμπωτης και τα νερά είχαν αποτραβηχθεί τόσο πολύ που είχες την αίσθηση ότι μπορούσες να φτάσεις στα νησιά περπατώντας.
Στρογγυλοκαθήσαμε στις βάρκες ως προνομιούχοι τουρίστες αφήνοντας τους βαρκάρηδες να αγκομαχούν στη προσπάθεια να ξεκολλήσουν τα σκάφη από τα αβαθή. Με τα λιποκύτταρα από τα κοκορέτσια και τις γαρδούμπες να σμιλεύουν τις κορμοστασιές μας, είναι ευτύχημα που δεν μείναμε σφηνωμένοι στη παραλία δια το υπόλοιπον της ημέρας. Ας είναι καλά τα στιβαρά μπράτσα των βαρκάρηδων, ψημένα από τη θαλασσινή αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα κάτω από το πυρωμένο τροπικό ήλιο, κυλώντας σα δάκρυ στο εβένινο γυμνό τους στήθος
shock: έχω μέλλον ως συγγραφέας Άρλεκιν?).
H ονειρεμένη παραλία με άμπωτη
photo by malysa
Τα αβαθή λόγω άμπωτης επέτρεπαν να βλέπουμε τα κοράλια photo by travelogatos
Γαλαζοπράσινα νερά...
Προσπερνώντας αρχικά ένα μικρό νησί γεμάτο θαλασσοπούλια ξανοιχτήκαμε στον αχανή ινδικό ωκεανό προς ανεύρεση δελφινιών. Κι όλο και ξεμακραίναμε, κι όλο ο ήλιος ανελέητα μαστίγωνε τις πλάτες μας κι όλο εγώ έκανα αλλοπρόσαλλες σκέψεις ότι αντί για δελφίνια πάμε καρφί στις ακτές της Μαδαγασκάρης για να πουληθούμε σκλάβοι στις μπανανοφυτείες.
Και ξάφνου τα παιχνιδιάρικα θαλάσσια θηλαστικά σε μεγάλες ομάδες έκαναν την εμφάνισή τους κι άρχισαν να φλερτάρουν με τα σκάφη σ’ένα ξέφρενο ράλι ταχύτητας. Από τη χαμηλή βάρκα ένοιωθες πως αν άπλωνες το χέρι θα άγγιζες τη ράχη τους.
photos by travelogatos
«Μπορώ να κολυμπήσω με τα δελφίνια;» ρώτησα σε ιμιτασιόν γαλλικήν, λες κι ο ανοικτός ωκεανός ήταν πισίνα ενυδρείου και τα χαριτωμένα αυτά πλάσματα άλλη όρεξη δεν είχαν παρά να πλατσουρίζουν χαρωπά γύρω από ένα τρελαμένο τουρίστα. Μάσκα, βατραχοπέδιλα και βουτιά. Ίσα ίσα που πρόλαβα να δω 3 φιγούρες να εξαφανίζονται στα σκοτεινά νερά. Το φωτεινό μου παράδειγμα ακολούθησαν κι οι δυό τραβελοστορίτες από την άλλη βάρκα, αλλά με απογοητευτικά αποτελέσματα. Τα δελφίνια είχαν ήδη απομακρυνθεί.
Εύκολα βουτήξαμε. Ωραιότατη η θερμοκρασία νερού. Λίγο φοβιστική η αίσθηση ότι μπορεί κι άλλο πεινασμένο πτερύγιο να αναδυθεί από τα βαθιά, αλλά τώρα πώς ξαναμπαίνουμε στη βάρκα; Ο travelogatos δίκην αθλητού ενόργανης γυμναστικής τα κατάφερε με τη πρώτη. Εγώ πάλι και η malysa δώστου δίναμε σάλτους αλλά όλο στο νερό καταλήγαμε. Απελπίστηκα ότι θα ξεμείνω καταμεσής του ωκεανού, βορρά των θαλάσσιων αρπακτικών. Ευτυχώς ο βαρκάρης με τα στιβαρά του μπράτσα (ψημένα από τη θαλάσσια αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα κλπ κλπ) με ανέσυρε στη βάρκα. Με τη malysa μας τα πράγματα ήταν πιο σύνθετα. Ο ένας μεν τη τράβαγε πάνω από τη βάρκα, ο άλλος δε (εντός του νερού) ως πιστός μουσουλμάνος αδυνατούσε να σπρώξει τα οπίσθια μιας αλλόθρησκης τουρίστριας. Μετά τις άκαρπες προσπάθειες, οι ενδοιασμοί του ξεπεράστηκαν και με μια δυνατή ώθηση από τα στιβαρά του μπράτσα (ψημένα από τη θαλάσσια αρμύρα, με τους πόρους του δέρματος να στάζουν κόμπους ιδρώτα κλπ κλπ) η ταλαίπωρη malysa μας τσουβαλιάστηκε σαν φρεσκοψαρεμένη συναγρίδα στο πάτο της βάρκας, εν μέσω πανηγυρισμών ημών των υπολοίπων.
Με τη ψευδαίσθηση ότι υποδυθήκαμε έστω και για λίγο τον Κουστώ, συνεχίσαμε προς ένα από τα νησάκια του θαλάσσιου πάρκου για snorkeling και χαλάρωση στη παραλία.
Ένας καταπράσινος βράχος και μια κατάλευκη παραλία ήταν όλο κι όλο το σκηνικό. Αφού προσάραξαν στην άμμο οι βάρκες, αναζητήσαμε αμέσως προστασία κάτω από τα δέντρα που πρόσφεραν πλουσιοπάροχα σκιά από τον τροπικό ήλιο.
Ανασύνταξη δυνάμεων και με πλήρη εξοπλισμό βουτήξαμε ευθύς στα γαλαζοπράσινα νερά χαζεύοντας με τις μάσκες μας αχόρταγα τα κοράλια στο βυθό.
Το μεσημεράκι είχε πια φτάσει και πήραμε το δρόμο επιστροφής με θέα το παραθαλάσσιο χωριό Nioumachoi.
Nioumachoi
Το απόγευμα για μια ακόμα φορά κύλησε νωχελικά με μπάνιο. Η παλίρροια είχε καλύψει ολούθε τη παραλία του ξενοδοχείου μας. Πόσο αντίθετη εικόνα από κείνη που αντικρίσαμε το πρωί.
Για μια ακόμα φορά το δειλινό μας βρήκε δίπλα από τη θάλασσα. Παρακολουθώντας το δίσκο του ήλιου να μας αποχαιρετά ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα σαν θεατές ενός εντυπωσιακού θεάματος.
Η φύση αποδείχθηκε γι’ακόμα μια φορά εμπνευσμένος σκηνοθέτης….
Οι αστακοί που μας περίμεναν φρεσκο-ψαρεμενο-μαγειρεμένοι ήταν μια οπτική πανδαισία αντάξια για την κατάληξη μιας όμορφης, χαλαρής μέρας. Όντας μίζερος δεν τους άγγιξα καθόλου, προς τέρψιν των συνδαιτυμόνων μου που τους καταβρόχθησαν εν ριπή οφθαλμού.
Όμως άνθρακες ο θησαυρός. Γευστικά δεν προκάλεσαν στεναγμούς γαστριμαργικής ηδονής.
Άλλωστε όπως μας γνωστοποιήθηκε οι ντόπιοι σπάνια τους τρώνε. Πόσο μάλλον να ξέρουν να τους μαγειρεύουν…
Attachments
Last edited:
