traveladdict
Member
- Μηνύματα
- 1.380
- Likes
- 1.345
- Επόμενο Ταξίδι
- Λος Άντζελες
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Πρωί πρωί με τη δροσούλα γιατί κάνει και ζέστη του σκοτωμού στη Λαχώρη, βγαίνω για βόλτα. Βρίσκω ένα ταξί και συμφωνούμε την τιμή. Αυτός αγγλικά γρι. Με νοήματα συμφωνούμε την τιμή, είχα και το Lonely Planet και τώρα που το θυμάμαι, ήταν κλεψίτυπο, ήταν φτιαγμένο από φωτοτυπίες, αν πρόσεχες λίγο το καταλάβαινες, το είχα αγοράσει στο αεροδρόμιο του Καράτσι την πρώτη μέρα, ενώ περίμενα την ανταπόκριση για Ισλαμαμπάντ.
Πάμε πρώτα στο φορτ, ήτοι φρούριο και μάλιστα κόκκινο, ίδιο και απράλλαχτο με αυτό του Δελχί και της Άγκρα. Αυτό το έκτισε το 1556 ο πολύς και γνωστός Ακμπάρ που έκτισε ένα σωρό μνημεία στις Ινδίες. Μέσα έχει πολλά και διάφορα, αλλά το ωραιότερο που είδα ήταν ένα κτίσμα σκεπασμένο με μικροσκοπικούς καθρέφτες, σαν ψηφιδωτό που οι ψηφίδες του είναι μικρά καθρεφτάκια. Στον οδηγό το αναφέρει σαν Σις Μαχάλ, ή παλάτι των καθρεπτών, αλλά δεν ήταν μεγάλο για να το πει κανείς παλάτι. Το όλο σύνολο του φρουρίου ήταν εντυπωσιακό, αλλά μπορώ να πω παραμελημένο, σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα αντίστοιχα της Ινδίας, γιατί ήταν απεριποίητο και χρειαζόταν επειγόντως ανακαίνιση.
Τέλος πάντων, όπου και να πήγαινα με ακολουθούσε κόσμος. Παντού παιδάκια αλλά και μεγαλύτεροι, χελόου, γουερ αρ γιου φρομ?
Όσο μικρότερος ήταν κάποιος τόσο καλύτερα αγγλικά μιλούσε, τα είχε φρέσκα από το σχολείο, γιατί μόλις μεγαλώσουν λίγο αυτοί, τους ρίχνουν στη δουλειά και μετά τι αγγλικά να μιλήσουν οι έρμοι, ξεχνάνε και αυτά που έμαθαν. Βέβαια υπάρχουν Πακιστανοί μορφωμένοι που οι δικοί μας ωχριούν μπροστά τους, όλα τα πανεπιστήμια της Αμερικής είναι γεμάτα με ιδιοφυίες από το Πακιστάν και την Ινδία.
Βγαίνω λοιπόν έξω, να έχει ανάψει ο τόπος από τη ζέστη. Που είναι η δροσιά του βορρά, εδώ παντού ζέστη και σκόνη, το είπα και πιο πριν αυτό, να μην επαναλαμβάνομαι.
Έρχεται ένας ζητιάνος, ου ουου να μιξοκλαίει. Τι να τον κάνω τώρα αυτόν? Εγώ τώρα περιτριγυρισμένος από πλήθη, κοσμοπλημμύρα, μόνο αυτόγραφα που δεν έδινα. Να με τραβάνε, να με ρωτάνε, να θέλουν ΟΛΟΙ να βγουν φωτογραφία μαζί μου, ούτε η Βουγιουκλάκη τέτοιο σουξέ. Ντρεπόμουνα να μη δώσω κάτι σʼαυτόν τον άτιμο, που κατάλαβε τη θέση μου και όλο πιο πολύ κλαψούριζε και είχε και εκείνο το πονεμένο το υφάκι, του δυστυχούς πλην τιμίου πτωχού, σου λέει θα μου δώσει, τόσοι τον βλέπουν. Λέω, να του δώσω κάτι, μετά χάθηκα, θα με φάνε ζωντανό, όλοι θα θέλουν από κάτι.
Ψελλίζω κάτι ψιψιψίνια και χοχοψόψια και αγέρωχος, αλλά με γοργό βήμα την κάνω κανονικά. Οι άλλοι από πίσω, σαν ουρά χαρταετού. Ο πρώτος δίπλα μου και ο τελευταίος διακόσια μέτρα πιο πίσω, ακόμα στους καθρέφτες.
Τρέχω στο ταξί. Τον υποπτευόμουν τον ταξιτζή μη μου κάνει τίποτα, υπάρχουν ολόκληρες ιστορίες για ξένους που ληστεύτηκαν/χάθηκαν/ξυλοκοπήθηκαν/δολοφονήθηκαν κλπ κλπ στη Λαχώρη, αλλά το ταξί το είδα σαν σωτηρία μπροστά μου και χώθηκα μέσα.
Απʼέξω η σφαγή των Αρμενίων. Αμέτρητα χέρια να κολλάνε στα τζάμια και να ζητάνε λεφτά. Αμάν που έμπλεξα! Του λέω Μπατσαχί Μοσκ, να μη καταλαβαίνει. Αχ τι θα κάνω τώρα, πως θα φύγουμε από δω, να κατουριέμαι κιόλας, λέω θα βγει τώρα κανένας με μικρόφωνο με λογότυπο επάνω και θα μου πει χαμογέλα στην κάμερα απέναντι.
Επιστρατεύω τα τούρκικα μου. Μπατσαχί Τζαμί του λέω και θαύμα! θαύμα! γυρίζει μου χαμογελάει του έλειπαν και τα δόντια μπροστά, ααα Μπατσαχί τζεμί μου λέει και βάζει μπρος. Τι τζαμί τι τζεμί, λέω να φύγουμε να φύγουμε, ο όχλος έξω να χτυπάει τα τζάμια, που ήταν γεμάτα δαχτυλιές, βάζει που λέτε μπρος ο δικός σου, φεύγουμε.
Πάμε στο τζαμί Μπατσαχί. Αριστούργημα. Μοιάζει με τα τζαμιά της βόρειας Ινδίας, δηλαδή τι μοιάζει, ίδιο είναι. Πακιστάν και Ινδία ήταν ένα, μέχρι να χωρίσουν τη δεκαετία του 40 και με απίστευτες αγριότητες τελικά να είναι δυο διαφορετικά κράτη. Και κάτι που έμαθα εκεί: η ανταλλαγή των πληθυσμών έγινε με βάση όχι την εθνότητα, αλλά τη θρησκεία και σαν παράδειγμα πήραν τη δική μας ανταλλαγή μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Γιʼαυτό πρόκοψαν…
Το τζαμί υπέροχο, βγάζεις και τα παπούτσια σου, όπως και άλλοι διακόσιοι και εισπνέεις την εσάνς. Τι να κάνουμε έτσι είναι αυτά, λέω να πάω και στο μέρος γιατί δεν θα άντεχα και πολύ, από τη ζέστη έπινα συνέχεια νερό. Πάω στο μέρος, άλλοι ζητιάνοι τώρα εκεί.
Αυτοί είναι και πιο σατανικοί: Το Ισλάμ λέει να ελεείς τους φτωχούς και αυτοί το εκμεταλλεύονται και στήνονται έξω από τα τζαμιά που πάνε οι πιστοί. Τα τζαμιά βέβαια έχουν όλα τουαλέτες απʼέξω, οπότε θέλεις δεν θέλεις θα πέσεις πάνω στον αιμοδιψή ζητιάνο που σε ακολουθεί στην τουαλέτα και σου λέει τα ακαταλαβίστικα την ώρα που κάνεις τη δουλειά σου. Για να τον ξεφορτωθείς του δίνεις μια ρουπία. Και για να τον εκδικηθείς, του δίνεις και μια φιλική στην πλάτη για να σκουπίσεις και το χέρι σου. Εγώ όμως μαθημένος πλέον, κύριος, ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Φεύγοντας από το τζαμί, οι ζητιάνοι να έχουν πολλαπλασιαστεί σαν τον άρτο και τα ψάρια. Σερ, σερ, ρουπία, πλιζ, τίποτα εγώ, ατάραχος και αδίσταχτος, Τζων Ρόμπαξ.
Πάω στο ταξί, που πάμε τώρα? Πάμε στο Σάλιμαρ Γκάρντενς, που θα πει οι Κήποι Γκάρντενς όπως θα έλεγε η ξανθιά για να εντυπωσιάσει.
Αυτοί οι κήποι κάποτε, ίσως όταν ήταν οι Άγγλοι ακόμα, να ήταν και ωραίοι. Τώρα οι περισσότερες λιμνούλες ήταν άδειες και σε κανα δυό μέρη είχε πολύ νερό, που έτρεχε ας πούμε σαν καταρράκτης από πάνω και από κάτω ήταν μαζεμένα χίλια νήπια τα οποία τσίριζαν όλα μαζί καθώς το νερό τα κατάβρεχε. Τι ωραία! Με το που είδαν ξένο, καταλαβαίνετε.
Ξανά στο ταξί, η ζέστη ήταν ανυπόφορη και ας ήταν φθινόπωρο, λέω θέλω ησυχία, πάμε στο μουσείο ρωτάω τον ταξιτζή? Πάμε μου λέει. Και πάμε.
Το μουσείο είναι παλιό, αλλά πολύ πλούσιο. Εδώ πρέπει να σας πω, ότι ήταν από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού μου. Πρώτα απʼόλα είχε ησυχία, όπως και στο μουσείο του Πεσαβάρ ήμουν μόνος μου. Δεύτερον είχε κλιματισμό και απόλαυσα την δροσιά. Τρίτον και καλύτερο, τα εκθέματα είναι θεϊκά. Τι να λέμε τώρα. Αγάλματα υπέροχα, οι Βούδες να είναι σαν τον Απόλλωνα, ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Κοσμήματα που ολόιδια έχει το μουσείο της Βεργίνας, αγγεία και κρατήρες με ελληνικές παραστάσεις, έπαθα πλάκα. Αναθηματικές στήλες με ελληνικές επιγραφές επάνω, νομίσματα και τοιχογραφίες. Ολόκληρη πτέρυγα αφιερωμένη στους Καλάς, δίμετρα και τρίμετρα ξόανα, σκαλιστές ξύλινες πόρτες, φορεσιές και κοσμήματα. Και τέλος ο περίφημος Νηστεύων Βούδας, ένα άγαλμα συγκλονιστικό, ένας βούδας σε κατάσταση ασιτίας, με όλα τα κόκκαλα του να φαίνονται. Το είχα δει στον οδηγό, αλλά δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο ωραίο και τόσο μακάβριο επίσης.
Αφού δροσίστηκα και απόλαυσα το καταπληκτικό αυτό μουσείο, λέω δεν πάω και στο ξενοδοχείο να την πέσω για λίγο, τέτοια πολυτέλεια και μάλιστα δωρεάν που θα ξαναβρώ? Ο ταξιτζής την είδε ξεναγός στο μεταξύ, και άρχισε να μου λέει διάφορα. Ούτε που καταλάβαινα. Και όλο γύριζε και χαμογελούσε με τα λειψά τα δόντια.
Θεέ μου, τι οδοντοστοιχία, σαν πολεμίστρες. Άσε για αύριο τα υπόλοιπα.
Πάω στο ξενοδοχείο, ο εφιάλτης στο δρόμο με τα μάνγκο συνεχίζεται. Έρχεται ο σεβιτόρος. Τι θα πάρετε? Παραγγέλνω μια μακαρονάδα, κόντεψε να λιποθυμίσει ο άλλος. Τσακ τσουκ την καταβροχθίζω, ανεβαίνω επάνω. Τα μάνγκο στο καλάθι, εκεί να επιμένουν. Ήμουν σίγουρος πως όταν έλειπα, έκαναν συμβούλιο σαν τα στρουμφάκια.
Ένα γρήγορο ντους και αφού χαλάρωσα λίγο, πάλι δρόμο. Είχα ακούσει ότι στο τζαμί Βαζίρ Χαν, η βραδινή προσευχή είναι ότι καλύτερο. Πάω.
Που πας μου λέει ο ρεσεψιονίστ, απαγορεύεται για τους ξένους. Καλά θα δούμε. Άλλο ταξί τώρα, καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Λέω του ταξιτζή: Τούρκτσε μπιλίορσουνουζ? Με κοιτάει λες και του είπα για τη Μπέσυ Αργυράκη. Εγώ απτόητος: Μπεν τουρίστ, μπεν τουρκ. Αι αμ τούριστ τέρκις. Τουρκιγιεντέν γκελίορουμ, έρχομαι από την Τουρκία.
Χαμόγελα, κακό μόνο που δεν με φίλησε. Ο μεγάλος αδελφός βλέπεις. Αυτός ψιλοκαταλάβαινε κάτι αγγλικούλια, του λέω θέλω να πάω στο Βαζίρ Χαν Τζαμί, γιατί αύριο είναι Τζουμά, Παρασκευή. Τέτοια χαρά αυτός, που θα μου χάριζε και το ταξί αν του το ζητούσα. Αυτοί είναι πολύ θρήσκοι και μόλις δούνε κάποιον όμοιο τους χαίρονται. Βρήκε ο γύφτος τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του. Και δεν τους νοιάζει αν είναι Τούρκος, Άραβας, ή Αφγανός. Αρκεί να είναι Μουσουλμάνος.
Πάμε στο τζαμί. Αυτό φωτισμένο σαν βγαλμένο από παραμύθι. Το έχτισε ο Βαζίρ Χαν το 1600 κάτι. Όλοι να με βλέπουν σαν εξωγήινο. Ο ταξιτζής μαζί μου, πάμε που πάμε στο τζαμί, μη χαλάσει και η μαγιά και θυμώσει ο Αλλάχ. Αυτός μπροστά, εγώ από πίσω να εξηγεί αυτός για τον υψηλό ξένο - που να 'ξερε τι πείνες είχα ρίξει τις προηγούμενες μέρες – να λέω εγώ σαλάμ αλέκουμ, μπαίνουμε στο τζαμί. Ότι και να γράψω είναι λίγο. Η αίσθηση και η μυσταγωγία, οι άνθρωποι που προσεύχονται με δάκρυα, να παρακαλάνε το Θεό κλαίγοντας, είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έχω δει αμέτρητα τζαμιά στη ζωή μου, αυτοκρατορικά και μνημεία της ουνέσκο, ταπεινά, όμορφα και άσχημα, στολισμένα, κακόγουστα και κομψοτεχνήματα. Το τζαμί αυτό ήταν από άλλο κόσμο και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Σε κανένα δεκάλεπτο άρχισα να αισθάνομαι άσχημα. Ήμουν παρείσακτος . Άσε που διέτρεχα και κίνδυνο να με καταλάβουν και να μου πούνε πες κάτι από το Κοράνι, εγώ τι θάλεγα? Ρεγκίνα ρόζας άματ?
Λέω του ταξιτζή, πρέπει να φύγουμε το έκανα το ναμάζι μου εγώ, είμαι ΟΚ τώρα. Βγαίνοντας, οι γνωστοί ζητιάνοι. Κατευθείαν στο ταξί και πίσω στο ξενοδοχείο. Δεν έχει και τίποτα να κάνεις το βράδυ εδώ, εκτός από τις καλλιτέχνιδες με τις κομμένες μύτες.
Αμ δε…
Στο ξενοδοχείο, έρχεται μια με σαλβάρ καμίζ, έτσι το λένε εδώ το τοπικό φόρεμα. Η φίλη της δουλεύει στο ξενοδοχείο μου λέει, τι δουλειά κάνει η φίλη της δεν κατάλαβα, όλοι οι υπάλληλοι ήταν άντρες, που να τολμήσει ντόπια να δουλέψει σε μέρος που πάνε ξένοι καταραμένοι. Και έτσι που λέτε κύριε τουρίστα μου και εμείς εδώ δύσκολα τα βγάζουμε πέρα και χι χι χι γελάκια και δήθεν χαμηλά βλέμματα. Τι δουλειά κάνετε? ρωτάω. Καλλιτέχνις μου λέει. Α, κατάλαβα της λέω, καλλιτέχνις όπως λέμε Φρίντα Κάλο, ή όπως λέμε Γκιζέλα Ντάλι? Με κοιτάζει λες και είδε ούφο. Ε να πώς να σας το πω, εγώ τραγουδάω και χορεύω. Α, κατάλαβα, ντιζέζ. Με συγχωρείτε δεν θα πάρω, έχω να σηκωθώ και νωρίς αύριο ρε παιδί μου. Αυτή από πίσω, να θέλει να μπει στο ασανσέρ. Οι ρεσεψιονίστ, οι υπάλληλοι όλοι μιλημένοι, όλοι βγάζουν τη μίζα τους, να σφυρίζουν κοιτάζοντας το ταβάνι. Κλείνει η πόρτα του ασανσέρ, αλλά το ασανσέρ είναι από κρύσταλλο, απʼαυτά τα εσωτερικά που ανεβοκατεβαίνουν στο λόμπι. Με βλέπει που πάω, παίρνει το άλλο ασανσέρ. Φτάνω στον πέμπτο και τρέχω στο δωμάτιο γρήγορα για να μη δει που πάω, σαν το μπιπ μπιπ και το κογιότ.
Kλείνω την πόρτα και περιμένω. Αν δεν έρθει στα επόμενα 5 λεπτά τότε τη γλίτωσα. Τικ τακ, τικ τακ. Γιούχου!!! Κρεβατάκι μου σούρχομαι.
Πάμε πρώτα στο φορτ, ήτοι φρούριο και μάλιστα κόκκινο, ίδιο και απράλλαχτο με αυτό του Δελχί και της Άγκρα. Αυτό το έκτισε το 1556 ο πολύς και γνωστός Ακμπάρ που έκτισε ένα σωρό μνημεία στις Ινδίες. Μέσα έχει πολλά και διάφορα, αλλά το ωραιότερο που είδα ήταν ένα κτίσμα σκεπασμένο με μικροσκοπικούς καθρέφτες, σαν ψηφιδωτό που οι ψηφίδες του είναι μικρά καθρεφτάκια. Στον οδηγό το αναφέρει σαν Σις Μαχάλ, ή παλάτι των καθρεπτών, αλλά δεν ήταν μεγάλο για να το πει κανείς παλάτι. Το όλο σύνολο του φρουρίου ήταν εντυπωσιακό, αλλά μπορώ να πω παραμελημένο, σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα αντίστοιχα της Ινδίας, γιατί ήταν απεριποίητο και χρειαζόταν επειγόντως ανακαίνιση.
Τέλος πάντων, όπου και να πήγαινα με ακολουθούσε κόσμος. Παντού παιδάκια αλλά και μεγαλύτεροι, χελόου, γουερ αρ γιου φρομ?
Όσο μικρότερος ήταν κάποιος τόσο καλύτερα αγγλικά μιλούσε, τα είχε φρέσκα από το σχολείο, γιατί μόλις μεγαλώσουν λίγο αυτοί, τους ρίχνουν στη δουλειά και μετά τι αγγλικά να μιλήσουν οι έρμοι, ξεχνάνε και αυτά που έμαθαν. Βέβαια υπάρχουν Πακιστανοί μορφωμένοι που οι δικοί μας ωχριούν μπροστά τους, όλα τα πανεπιστήμια της Αμερικής είναι γεμάτα με ιδιοφυίες από το Πακιστάν και την Ινδία.
Βγαίνω λοιπόν έξω, να έχει ανάψει ο τόπος από τη ζέστη. Που είναι η δροσιά του βορρά, εδώ παντού ζέστη και σκόνη, το είπα και πιο πριν αυτό, να μην επαναλαμβάνομαι.
Έρχεται ένας ζητιάνος, ου ουου να μιξοκλαίει. Τι να τον κάνω τώρα αυτόν? Εγώ τώρα περιτριγυρισμένος από πλήθη, κοσμοπλημμύρα, μόνο αυτόγραφα που δεν έδινα. Να με τραβάνε, να με ρωτάνε, να θέλουν ΟΛΟΙ να βγουν φωτογραφία μαζί μου, ούτε η Βουγιουκλάκη τέτοιο σουξέ. Ντρεπόμουνα να μη δώσω κάτι σʼαυτόν τον άτιμο, που κατάλαβε τη θέση μου και όλο πιο πολύ κλαψούριζε και είχε και εκείνο το πονεμένο το υφάκι, του δυστυχούς πλην τιμίου πτωχού, σου λέει θα μου δώσει, τόσοι τον βλέπουν. Λέω, να του δώσω κάτι, μετά χάθηκα, θα με φάνε ζωντανό, όλοι θα θέλουν από κάτι.
Ψελλίζω κάτι ψιψιψίνια και χοχοψόψια και αγέρωχος, αλλά με γοργό βήμα την κάνω κανονικά. Οι άλλοι από πίσω, σαν ουρά χαρταετού. Ο πρώτος δίπλα μου και ο τελευταίος διακόσια μέτρα πιο πίσω, ακόμα στους καθρέφτες.
Τρέχω στο ταξί. Τον υποπτευόμουν τον ταξιτζή μη μου κάνει τίποτα, υπάρχουν ολόκληρες ιστορίες για ξένους που ληστεύτηκαν/χάθηκαν/ξυλοκοπήθηκαν/δολοφονήθηκαν κλπ κλπ στη Λαχώρη, αλλά το ταξί το είδα σαν σωτηρία μπροστά μου και χώθηκα μέσα.
Απʼέξω η σφαγή των Αρμενίων. Αμέτρητα χέρια να κολλάνε στα τζάμια και να ζητάνε λεφτά. Αμάν που έμπλεξα! Του λέω Μπατσαχί Μοσκ, να μη καταλαβαίνει. Αχ τι θα κάνω τώρα, πως θα φύγουμε από δω, να κατουριέμαι κιόλας, λέω θα βγει τώρα κανένας με μικρόφωνο με λογότυπο επάνω και θα μου πει χαμογέλα στην κάμερα απέναντι.
Επιστρατεύω τα τούρκικα μου. Μπατσαχί Τζαμί του λέω και θαύμα! θαύμα! γυρίζει μου χαμογελάει του έλειπαν και τα δόντια μπροστά, ααα Μπατσαχί τζεμί μου λέει και βάζει μπρος. Τι τζαμί τι τζεμί, λέω να φύγουμε να φύγουμε, ο όχλος έξω να χτυπάει τα τζάμια, που ήταν γεμάτα δαχτυλιές, βάζει που λέτε μπρος ο δικός σου, φεύγουμε.
Πάμε στο τζαμί Μπατσαχί. Αριστούργημα. Μοιάζει με τα τζαμιά της βόρειας Ινδίας, δηλαδή τι μοιάζει, ίδιο είναι. Πακιστάν και Ινδία ήταν ένα, μέχρι να χωρίσουν τη δεκαετία του 40 και με απίστευτες αγριότητες τελικά να είναι δυο διαφορετικά κράτη. Και κάτι που έμαθα εκεί: η ανταλλαγή των πληθυσμών έγινε με βάση όχι την εθνότητα, αλλά τη θρησκεία και σαν παράδειγμα πήραν τη δική μας ανταλλαγή μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Γιʼαυτό πρόκοψαν…
Το τζαμί υπέροχο, βγάζεις και τα παπούτσια σου, όπως και άλλοι διακόσιοι και εισπνέεις την εσάνς. Τι να κάνουμε έτσι είναι αυτά, λέω να πάω και στο μέρος γιατί δεν θα άντεχα και πολύ, από τη ζέστη έπινα συνέχεια νερό. Πάω στο μέρος, άλλοι ζητιάνοι τώρα εκεί.
Αυτοί είναι και πιο σατανικοί: Το Ισλάμ λέει να ελεείς τους φτωχούς και αυτοί το εκμεταλλεύονται και στήνονται έξω από τα τζαμιά που πάνε οι πιστοί. Τα τζαμιά βέβαια έχουν όλα τουαλέτες απʼέξω, οπότε θέλεις δεν θέλεις θα πέσεις πάνω στον αιμοδιψή ζητιάνο που σε ακολουθεί στην τουαλέτα και σου λέει τα ακαταλαβίστικα την ώρα που κάνεις τη δουλειά σου. Για να τον ξεφορτωθείς του δίνεις μια ρουπία. Και για να τον εκδικηθείς, του δίνεις και μια φιλική στην πλάτη για να σκουπίσεις και το χέρι σου. Εγώ όμως μαθημένος πλέον, κύριος, ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Φεύγοντας από το τζαμί, οι ζητιάνοι να έχουν πολλαπλασιαστεί σαν τον άρτο και τα ψάρια. Σερ, σερ, ρουπία, πλιζ, τίποτα εγώ, ατάραχος και αδίσταχτος, Τζων Ρόμπαξ.
Πάω στο ταξί, που πάμε τώρα? Πάμε στο Σάλιμαρ Γκάρντενς, που θα πει οι Κήποι Γκάρντενς όπως θα έλεγε η ξανθιά για να εντυπωσιάσει.
Αυτοί οι κήποι κάποτε, ίσως όταν ήταν οι Άγγλοι ακόμα, να ήταν και ωραίοι. Τώρα οι περισσότερες λιμνούλες ήταν άδειες και σε κανα δυό μέρη είχε πολύ νερό, που έτρεχε ας πούμε σαν καταρράκτης από πάνω και από κάτω ήταν μαζεμένα χίλια νήπια τα οποία τσίριζαν όλα μαζί καθώς το νερό τα κατάβρεχε. Τι ωραία! Με το που είδαν ξένο, καταλαβαίνετε.
Ξανά στο ταξί, η ζέστη ήταν ανυπόφορη και ας ήταν φθινόπωρο, λέω θέλω ησυχία, πάμε στο μουσείο ρωτάω τον ταξιτζή? Πάμε μου λέει. Και πάμε.
Το μουσείο είναι παλιό, αλλά πολύ πλούσιο. Εδώ πρέπει να σας πω, ότι ήταν από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού μου. Πρώτα απʼόλα είχε ησυχία, όπως και στο μουσείο του Πεσαβάρ ήμουν μόνος μου. Δεύτερον είχε κλιματισμό και απόλαυσα την δροσιά. Τρίτον και καλύτερο, τα εκθέματα είναι θεϊκά. Τι να λέμε τώρα. Αγάλματα υπέροχα, οι Βούδες να είναι σαν τον Απόλλωνα, ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Κοσμήματα που ολόιδια έχει το μουσείο της Βεργίνας, αγγεία και κρατήρες με ελληνικές παραστάσεις, έπαθα πλάκα. Αναθηματικές στήλες με ελληνικές επιγραφές επάνω, νομίσματα και τοιχογραφίες. Ολόκληρη πτέρυγα αφιερωμένη στους Καλάς, δίμετρα και τρίμετρα ξόανα, σκαλιστές ξύλινες πόρτες, φορεσιές και κοσμήματα. Και τέλος ο περίφημος Νηστεύων Βούδας, ένα άγαλμα συγκλονιστικό, ένας βούδας σε κατάσταση ασιτίας, με όλα τα κόκκαλα του να φαίνονται. Το είχα δει στον οδηγό, αλλά δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο ωραίο και τόσο μακάβριο επίσης.
Αφού δροσίστηκα και απόλαυσα το καταπληκτικό αυτό μουσείο, λέω δεν πάω και στο ξενοδοχείο να την πέσω για λίγο, τέτοια πολυτέλεια και μάλιστα δωρεάν που θα ξαναβρώ? Ο ταξιτζής την είδε ξεναγός στο μεταξύ, και άρχισε να μου λέει διάφορα. Ούτε που καταλάβαινα. Και όλο γύριζε και χαμογελούσε με τα λειψά τα δόντια.
Θεέ μου, τι οδοντοστοιχία, σαν πολεμίστρες. Άσε για αύριο τα υπόλοιπα.
Πάω στο ξενοδοχείο, ο εφιάλτης στο δρόμο με τα μάνγκο συνεχίζεται. Έρχεται ο σεβιτόρος. Τι θα πάρετε? Παραγγέλνω μια μακαρονάδα, κόντεψε να λιποθυμίσει ο άλλος. Τσακ τσουκ την καταβροχθίζω, ανεβαίνω επάνω. Τα μάνγκο στο καλάθι, εκεί να επιμένουν. Ήμουν σίγουρος πως όταν έλειπα, έκαναν συμβούλιο σαν τα στρουμφάκια.
Ένα γρήγορο ντους και αφού χαλάρωσα λίγο, πάλι δρόμο. Είχα ακούσει ότι στο τζαμί Βαζίρ Χαν, η βραδινή προσευχή είναι ότι καλύτερο. Πάω.
Που πας μου λέει ο ρεσεψιονίστ, απαγορεύεται για τους ξένους. Καλά θα δούμε. Άλλο ταξί τώρα, καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Λέω του ταξιτζή: Τούρκτσε μπιλίορσουνουζ? Με κοιτάει λες και του είπα για τη Μπέσυ Αργυράκη. Εγώ απτόητος: Μπεν τουρίστ, μπεν τουρκ. Αι αμ τούριστ τέρκις. Τουρκιγιεντέν γκελίορουμ, έρχομαι από την Τουρκία.
Χαμόγελα, κακό μόνο που δεν με φίλησε. Ο μεγάλος αδελφός βλέπεις. Αυτός ψιλοκαταλάβαινε κάτι αγγλικούλια, του λέω θέλω να πάω στο Βαζίρ Χαν Τζαμί, γιατί αύριο είναι Τζουμά, Παρασκευή. Τέτοια χαρά αυτός, που θα μου χάριζε και το ταξί αν του το ζητούσα. Αυτοί είναι πολύ θρήσκοι και μόλις δούνε κάποιον όμοιο τους χαίρονται. Βρήκε ο γύφτος τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του. Και δεν τους νοιάζει αν είναι Τούρκος, Άραβας, ή Αφγανός. Αρκεί να είναι Μουσουλμάνος.
Πάμε στο τζαμί. Αυτό φωτισμένο σαν βγαλμένο από παραμύθι. Το έχτισε ο Βαζίρ Χαν το 1600 κάτι. Όλοι να με βλέπουν σαν εξωγήινο. Ο ταξιτζής μαζί μου, πάμε που πάμε στο τζαμί, μη χαλάσει και η μαγιά και θυμώσει ο Αλλάχ. Αυτός μπροστά, εγώ από πίσω να εξηγεί αυτός για τον υψηλό ξένο - που να 'ξερε τι πείνες είχα ρίξει τις προηγούμενες μέρες – να λέω εγώ σαλάμ αλέκουμ, μπαίνουμε στο τζαμί. Ότι και να γράψω είναι λίγο. Η αίσθηση και η μυσταγωγία, οι άνθρωποι που προσεύχονται με δάκρυα, να παρακαλάνε το Θεό κλαίγοντας, είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έχω δει αμέτρητα τζαμιά στη ζωή μου, αυτοκρατορικά και μνημεία της ουνέσκο, ταπεινά, όμορφα και άσχημα, στολισμένα, κακόγουστα και κομψοτεχνήματα. Το τζαμί αυτό ήταν από άλλο κόσμο και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Σε κανένα δεκάλεπτο άρχισα να αισθάνομαι άσχημα. Ήμουν παρείσακτος . Άσε που διέτρεχα και κίνδυνο να με καταλάβουν και να μου πούνε πες κάτι από το Κοράνι, εγώ τι θάλεγα? Ρεγκίνα ρόζας άματ?
Λέω του ταξιτζή, πρέπει να φύγουμε το έκανα το ναμάζι μου εγώ, είμαι ΟΚ τώρα. Βγαίνοντας, οι γνωστοί ζητιάνοι. Κατευθείαν στο ταξί και πίσω στο ξενοδοχείο. Δεν έχει και τίποτα να κάνεις το βράδυ εδώ, εκτός από τις καλλιτέχνιδες με τις κομμένες μύτες.
Αμ δε…
Στο ξενοδοχείο, έρχεται μια με σαλβάρ καμίζ, έτσι το λένε εδώ το τοπικό φόρεμα. Η φίλη της δουλεύει στο ξενοδοχείο μου λέει, τι δουλειά κάνει η φίλη της δεν κατάλαβα, όλοι οι υπάλληλοι ήταν άντρες, που να τολμήσει ντόπια να δουλέψει σε μέρος που πάνε ξένοι καταραμένοι. Και έτσι που λέτε κύριε τουρίστα μου και εμείς εδώ δύσκολα τα βγάζουμε πέρα και χι χι χι γελάκια και δήθεν χαμηλά βλέμματα. Τι δουλειά κάνετε? ρωτάω. Καλλιτέχνις μου λέει. Α, κατάλαβα της λέω, καλλιτέχνις όπως λέμε Φρίντα Κάλο, ή όπως λέμε Γκιζέλα Ντάλι? Με κοιτάζει λες και είδε ούφο. Ε να πώς να σας το πω, εγώ τραγουδάω και χορεύω. Α, κατάλαβα, ντιζέζ. Με συγχωρείτε δεν θα πάρω, έχω να σηκωθώ και νωρίς αύριο ρε παιδί μου. Αυτή από πίσω, να θέλει να μπει στο ασανσέρ. Οι ρεσεψιονίστ, οι υπάλληλοι όλοι μιλημένοι, όλοι βγάζουν τη μίζα τους, να σφυρίζουν κοιτάζοντας το ταβάνι. Κλείνει η πόρτα του ασανσέρ, αλλά το ασανσέρ είναι από κρύσταλλο, απʼαυτά τα εσωτερικά που ανεβοκατεβαίνουν στο λόμπι. Με βλέπει που πάω, παίρνει το άλλο ασανσέρ. Φτάνω στον πέμπτο και τρέχω στο δωμάτιο γρήγορα για να μη δει που πάω, σαν το μπιπ μπιπ και το κογιότ.
Kλείνω την πόρτα και περιμένω. Αν δεν έρθει στα επόμενα 5 λεπτά τότε τη γλίτωσα. Τικ τακ, τικ τακ. Γιούχου!!! Κρεβατάκι μου σούρχομαι.
Οντως μας περιγράφεις ένα ταξίδι αρκετά δύσκολο και, προφανώς, επικίνδυνο. Ομως η διήγησή σου είναι απολαυστική, ειδικά όταν περιέγραφες τους ξελιγωμένους Πακιστανούς είχα πέσει κάτω απ' τα γέλια!!!
Είμαι περίεργη για τη συνέχεια!
