traveladdict
Member
- Μηνύματα
- 1.380
- Likes
- 1.341
- Επόμενο Ταξίδι
- Λος Άντζελες
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Tο πρωί μετά από ένα ωραιότατο πρωινό - ναι είχε και μάνγκο, αλλά δεν τα άγγιξα - νάμαι πάλι σε προκατακλυσμιαίο ταξί για τα αξιοθέατα του Μουλτάν.
Εδώ ο ταξιτζής όμως ήταν αγγλομαθής, οπότε η ταλαιπωρία μου λιγότερη. Η ζέστη βέβαια έξω να θερίζει, θα είχε 40 βαθμούς και το ημερολόγιο έδειχνε 1 Δεκεμβρίου, ξημέρωσε ο Δεκέμβρης και χαμπάρι δεν πήρα.
Έξω το γνωστό πανηγύρι. Κουρελήδες ζητιάνοι με απλωμένα χέρια, σκουπίδια, και σκόνη, μα πόση σκόνη θεέ μου!!! Ο ουρανός είχε ένα κίτρινο-γκρι χρώμα από την υγρασία και την αιρούμενη σκόνη, στο Ντουμπάι είχα δει τέτοιον ουρανό μόνο.
Και δε μου λέτε κύριε ταξιτζή μου, πάντα τέτοια ζέστη κάνει εδώ?
Ω νόου, μόνο αυτές τις μέρες, γιούζουαλι κάνει δροσιά.
Ας γιούζουαλι εγώ έπεσα στην εξαίρεση.
Πάμε στο μαυσωλείο του σεϊχη Μπαζα Ουντίν Ζακαρίγια. Αυτοί οι σεϊχιδες είναι άγιοι του Ισλάμ, άνθρωποι που ήταν κοντά στο Θεό και αγίασαν. Όπου έχει τέτοιους τάφους σε ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο, το μέρος θεωρείται ιερό, έχει πράσινες σημαίες και αφιερώματα - χαρτάκια και κουρελάκια - κρεμασμένα στα γύρω δέντρα.
Πάω εγώ και περιμένω να δω έναν μεγάλο τάφο.
Τι έκπληξη όμως όταν αντίκρισα ένα μικρό Ταζ Μαχάλ! όχι βέβαια της τελειότητας και ομορφιάς που χαρακτηρίζουν το Ταζ, αλλά τέλος πάντων δεν περίμενα να δω κάτι τόσο μεγάλο. Το μαυσωλείο ψηλό, ογκώδες και τετράγωνο με θόλο και με ωραία είσοδο, ινδομουγκαλικής αρχιτεκτονικής που χαρακτηρίζει τα ισλαμικά μνημεία της βόρειας Ινδίας.
Μου λένε απαγορεύεται να μεις μέσα. Γιατίίίί? Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί, απαγορεύεται. Βερμπότεν. Αχ κύριε τέτοιε μου, εγώ είμαι τουρίστας ήρθα από μακρυά να το δω. Ναι αλλά δεν είσαι μουσουλμάνος. Καλέ πως δεν είμαι, αρχίζω να κατεβάζω τα τουρκικά μου ακόμα μια φορά - τελικά δεν ξέρετε πως με βοήθησαν τα τούρκικα χωρίς πλάκα - άνοιγαν όλες οι πόρτες. Να κορδώνομαι εγώ για την περήφανη τουρκιά και να τους λέω, να η σημαία μας είναι σαν τη δικιά σας, μόνο που αντί για πράσινο έχει κόκκινο. Το φεγγάρι και το άστρο, τι να σας πω, ολόιδια! Αρχίζουν οι τεμενάδες, το έργο επαναλαμβάνεται Σαλάμ αλέκουμ, αλέκουμ σαλάμ και λοιπά χαριτωμένα. Τελικά τι έγινε: Το μαυσωλείο είναι ανοιχτό και για τους μη μουσουλμάνους, αλλά είχε μια γιορτή - ούτε που ξέρω τι ήταν - και εκείνη την ημέρα απαγορευόταν. Με τα πολλά μπήκα μέσα, προσκύνησα, αφού έβγαλα το παπούτσι βέβαια, αλλά φωτογραφίες δεν μ'άφησαν να βγάλω. Έξω να χάνει η μάνα το παιδί. Είχε προχωρήσει και η ώρα και άρχισαν να μαζεύονται τα πλήθη για να προσκυνήσουν. Εγώ ο μόνος ξένος. Πάμε λέω του ταξιτζή, πάμε στο επόμενο.
Το επόμενο είναι το μαυσωλείο Σαχ Ρουκν Αλάμ. Αυτό ακόμα καλύτερο και με σαφώς λιγότερο κόσμο. Σ'αυτό δεν είχα πρόβλημα να μπω και όταν μπήκα έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Δικαίως θεωρείται το κόσμημα του Μουλτάν. Χτίστηκε το 1320 και είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα με εσωτερικό διάκοσμο από πλακάκια. Ο εξωτερικός του διάκοσμος αποτελείται από κόκκινα τούβλα και από γαλάζια και λευκά πλακάκια και ο θόλος του θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος θόλος μαυσωλείου στον κόσμο. Το κτίσμα φαίνεται από οποιοδήποτε μέρος του Μουλτάν και είναι Ο λόγος για να έρθει κανείς σ'αυτή τη σκονισμένη και βρώμικη μεγαλούπολη.
Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα μέσα και έξω από το μαυσωλείο αυτό. Ο εικόνες ήταν απλά απερίγραπτες και όχι μόνο αναφορικά με το κτίσμα, αλλά και με τον κόσμο έξω. Ήταν από τις λίγες φορές που ένιωσα τόσο άνετα με τους ντόπιους, ήταν ευγενικοί και διακριτικοί, καμία σχέση με τον κόσμο του Πεσαβάρ, ή της Λαχώρης. Οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί δυτικό τουρίστα - και δεν νομίζω να ξαναείδαν από τότε - καθώς το Μουλτάν είναι έξω από τις τουριστικές διαδρομές της Ασίας.
Στο Μουλτάν έμεινα τρεις μέρες, αρκετές νομίζω για να καλύψω τα μνημεία του και τα παζάρια του. Στο Μουλτάν είδα και κάτι περίεργες καμινάδες παμύψηλες, που δεν είναι για τα τζάκια, αλλά για να παγιδεύουν και το παραμικρό ρεύμα αέρα και να τον μεταφέρουν στο εσωτερικό των σπιτιών στις μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού. Και εδώ το καλοκαίρι δεν αστειεύεται. Καθημερινές θερμοκρασίες 45 - 48 βαθμών δεν είναι αστείο πράγμα...
Επόμενος σταθμός το Μοετζοντάρο, από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του Πακιστάν. Πάω για πληροφορίες και αντιμετώπισα γέλια. Μοεντζοντάρο??? Και πως θα πας εκεί?
Να νοικάσω αυτοκίνητο λέω ο αφελής. Μόνο που δεν πέσανε κάτω από τα γέλια.
Μήπως έχω καμιά μουτζούρα στα μούτρα και δεν το ξέρω? Μα γιατί γελάνε?
Να πάω με τη συγκοινωνία τότε, συνεχίζω εγώ απτόητος.
Κοίτα μου λέει ένας με μούσια, δεν μπορείς να πας, γιατί το ελέγχουν οι αντάρτες που δεν είναι ακριβώς αντάρτες είναι και μαφιόζοι επίσης, οπότε ξέχνα το, έχει συνεχώς απαγωγές και φόνους εκεί. Μόνο από το Καράτσι αεροπορικώς, φτάνεις στο αεροδρόμιο, σε περιμένει στρατός και με τη συνοδεία του πάς στα αρχαία και με τη συνοδεία του επιστρέφεις στο αεροδρόμιο και πετάς πίσω στο Καράτσι. H πτήση από το Καράτσι είναι περίπου 45 λεπτά με την PIA. Αν θέλεις να πας οδικώς, πάλι από το Καράτσι με σωματοφύλακες που πρέπει να προσλάβεις εκεί, έχει ολόκληρες εταιρείες προστασίας που κάνουν αυτή τη δουλειά.
Δεν σφάξανε... Και δεν πάω στην Ακρόπολη που είναι και πιο ωραία?????
Από το Μουλτάν λοιπόν πρέπει να πάω στο Καράτσι και ο ασφαλέστερος τρόπος είναι το τρένο, γιατί στα βαγόνια έχει στρατό και το προστατεύουν από τις επιθέσεις. Τα λεωφορεία έχουν πάψει να κάνουν τις διαδρομές σ'αυτά τα μέρη λόγω των καθημερινών επιθέσεων. Το ... εξπρες ονομάζεται Μπαζα Ουντιν Ζακαρίγια, προς τιμήν του σεϊχη, το μαυσωλείο του οποίου επισκέφτηκα σαν τούρκος τουρίστας...
Η διαδρομή είναι νυκτερινή και διαρκεί ινσαλλάχ 12 ώρες. Συνήθως όμως διαρκεί περισσότερο. Πήρα πρώτη θέση, δεν άντεχα άλλο τη βρώμα. Πάμφθηνα!!!
Καμία σχέση με τα δυτικά τρένα βέβαια, αλλά είχα άνεση και καθαρά σεντόνια. Και τσάι κάθε μια ώρα περίπου. Για να μη με ενοχλούν, είπα στον υπάλληλο να μη με ξυπνήσει παρά μόνο στο Καράτσι.
Η νύχτα έπεσε νωρίς, καθότι Δεκέμβρης και ντάκα ντούκα το τρένο με νανούρισε και έπεσα σε έναν ύπνο ανήσυχο γιατί φοβόμουν ότι όλο και κάτι θα συνέβαινε.
Εδώ ο ταξιτζής όμως ήταν αγγλομαθής, οπότε η ταλαιπωρία μου λιγότερη. Η ζέστη βέβαια έξω να θερίζει, θα είχε 40 βαθμούς και το ημερολόγιο έδειχνε 1 Δεκεμβρίου, ξημέρωσε ο Δεκέμβρης και χαμπάρι δεν πήρα.
Έξω το γνωστό πανηγύρι. Κουρελήδες ζητιάνοι με απλωμένα χέρια, σκουπίδια, και σκόνη, μα πόση σκόνη θεέ μου!!! Ο ουρανός είχε ένα κίτρινο-γκρι χρώμα από την υγρασία και την αιρούμενη σκόνη, στο Ντουμπάι είχα δει τέτοιον ουρανό μόνο.
Και δε μου λέτε κύριε ταξιτζή μου, πάντα τέτοια ζέστη κάνει εδώ?
Ω νόου, μόνο αυτές τις μέρες, γιούζουαλι κάνει δροσιά.
Ας γιούζουαλι εγώ έπεσα στην εξαίρεση.
Πάμε στο μαυσωλείο του σεϊχη Μπαζα Ουντίν Ζακαρίγια. Αυτοί οι σεϊχιδες είναι άγιοι του Ισλάμ, άνθρωποι που ήταν κοντά στο Θεό και αγίασαν. Όπου έχει τέτοιους τάφους σε ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο, το μέρος θεωρείται ιερό, έχει πράσινες σημαίες και αφιερώματα - χαρτάκια και κουρελάκια - κρεμασμένα στα γύρω δέντρα.
Πάω εγώ και περιμένω να δω έναν μεγάλο τάφο.
Τι έκπληξη όμως όταν αντίκρισα ένα μικρό Ταζ Μαχάλ! όχι βέβαια της τελειότητας και ομορφιάς που χαρακτηρίζουν το Ταζ, αλλά τέλος πάντων δεν περίμενα να δω κάτι τόσο μεγάλο. Το μαυσωλείο ψηλό, ογκώδες και τετράγωνο με θόλο και με ωραία είσοδο, ινδομουγκαλικής αρχιτεκτονικής που χαρακτηρίζει τα ισλαμικά μνημεία της βόρειας Ινδίας.
Μου λένε απαγορεύεται να μεις μέσα. Γιατίίίί? Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί, απαγορεύεται. Βερμπότεν. Αχ κύριε τέτοιε μου, εγώ είμαι τουρίστας ήρθα από μακρυά να το δω. Ναι αλλά δεν είσαι μουσουλμάνος. Καλέ πως δεν είμαι, αρχίζω να κατεβάζω τα τουρκικά μου ακόμα μια φορά - τελικά δεν ξέρετε πως με βοήθησαν τα τούρκικα χωρίς πλάκα - άνοιγαν όλες οι πόρτες. Να κορδώνομαι εγώ για την περήφανη τουρκιά και να τους λέω, να η σημαία μας είναι σαν τη δικιά σας, μόνο που αντί για πράσινο έχει κόκκινο. Το φεγγάρι και το άστρο, τι να σας πω, ολόιδια! Αρχίζουν οι τεμενάδες, το έργο επαναλαμβάνεται Σαλάμ αλέκουμ, αλέκουμ σαλάμ και λοιπά χαριτωμένα. Τελικά τι έγινε: Το μαυσωλείο είναι ανοιχτό και για τους μη μουσουλμάνους, αλλά είχε μια γιορτή - ούτε που ξέρω τι ήταν - και εκείνη την ημέρα απαγορευόταν. Με τα πολλά μπήκα μέσα, προσκύνησα, αφού έβγαλα το παπούτσι βέβαια, αλλά φωτογραφίες δεν μ'άφησαν να βγάλω. Έξω να χάνει η μάνα το παιδί. Είχε προχωρήσει και η ώρα και άρχισαν να μαζεύονται τα πλήθη για να προσκυνήσουν. Εγώ ο μόνος ξένος. Πάμε λέω του ταξιτζή, πάμε στο επόμενο.
Το επόμενο είναι το μαυσωλείο Σαχ Ρουκν Αλάμ. Αυτό ακόμα καλύτερο και με σαφώς λιγότερο κόσμο. Σ'αυτό δεν είχα πρόβλημα να μπω και όταν μπήκα έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Δικαίως θεωρείται το κόσμημα του Μουλτάν. Χτίστηκε το 1320 και είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα με εσωτερικό διάκοσμο από πλακάκια. Ο εξωτερικός του διάκοσμος αποτελείται από κόκκινα τούβλα και από γαλάζια και λευκά πλακάκια και ο θόλος του θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος θόλος μαυσωλείου στον κόσμο. Το κτίσμα φαίνεται από οποιοδήποτε μέρος του Μουλτάν και είναι Ο λόγος για να έρθει κανείς σ'αυτή τη σκονισμένη και βρώμικη μεγαλούπολη.
Πέρασα τουλάχιστον μια ώρα μέσα και έξω από το μαυσωλείο αυτό. Ο εικόνες ήταν απλά απερίγραπτες και όχι μόνο αναφορικά με το κτίσμα, αλλά και με τον κόσμο έξω. Ήταν από τις λίγες φορές που ένιωσα τόσο άνετα με τους ντόπιους, ήταν ευγενικοί και διακριτικοί, καμία σχέση με τον κόσμο του Πεσαβάρ, ή της Λαχώρης. Οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί δυτικό τουρίστα - και δεν νομίζω να ξαναείδαν από τότε - καθώς το Μουλτάν είναι έξω από τις τουριστικές διαδρομές της Ασίας.
Στο Μουλτάν έμεινα τρεις μέρες, αρκετές νομίζω για να καλύψω τα μνημεία του και τα παζάρια του. Στο Μουλτάν είδα και κάτι περίεργες καμινάδες παμύψηλες, που δεν είναι για τα τζάκια, αλλά για να παγιδεύουν και το παραμικρό ρεύμα αέρα και να τον μεταφέρουν στο εσωτερικό των σπιτιών στις μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού. Και εδώ το καλοκαίρι δεν αστειεύεται. Καθημερινές θερμοκρασίες 45 - 48 βαθμών δεν είναι αστείο πράγμα...
Επόμενος σταθμός το Μοετζοντάρο, από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του Πακιστάν. Πάω για πληροφορίες και αντιμετώπισα γέλια. Μοεντζοντάρο??? Και πως θα πας εκεί?
Να νοικάσω αυτοκίνητο λέω ο αφελής. Μόνο που δεν πέσανε κάτω από τα γέλια.
Μήπως έχω καμιά μουτζούρα στα μούτρα και δεν το ξέρω? Μα γιατί γελάνε?
Να πάω με τη συγκοινωνία τότε, συνεχίζω εγώ απτόητος.
Κοίτα μου λέει ένας με μούσια, δεν μπορείς να πας, γιατί το ελέγχουν οι αντάρτες που δεν είναι ακριβώς αντάρτες είναι και μαφιόζοι επίσης, οπότε ξέχνα το, έχει συνεχώς απαγωγές και φόνους εκεί. Μόνο από το Καράτσι αεροπορικώς, φτάνεις στο αεροδρόμιο, σε περιμένει στρατός και με τη συνοδεία του πάς στα αρχαία και με τη συνοδεία του επιστρέφεις στο αεροδρόμιο και πετάς πίσω στο Καράτσι. H πτήση από το Καράτσι είναι περίπου 45 λεπτά με την PIA. Αν θέλεις να πας οδικώς, πάλι από το Καράτσι με σωματοφύλακες που πρέπει να προσλάβεις εκεί, έχει ολόκληρες εταιρείες προστασίας που κάνουν αυτή τη δουλειά.
Δεν σφάξανε... Και δεν πάω στην Ακρόπολη που είναι και πιο ωραία?????
Από το Μουλτάν λοιπόν πρέπει να πάω στο Καράτσι και ο ασφαλέστερος τρόπος είναι το τρένο, γιατί στα βαγόνια έχει στρατό και το προστατεύουν από τις επιθέσεις. Τα λεωφορεία έχουν πάψει να κάνουν τις διαδρομές σ'αυτά τα μέρη λόγω των καθημερινών επιθέσεων. Το ... εξπρες ονομάζεται Μπαζα Ουντιν Ζακαρίγια, προς τιμήν του σεϊχη, το μαυσωλείο του οποίου επισκέφτηκα σαν τούρκος τουρίστας...
Η διαδρομή είναι νυκτερινή και διαρκεί ινσαλλάχ 12 ώρες. Συνήθως όμως διαρκεί περισσότερο. Πήρα πρώτη θέση, δεν άντεχα άλλο τη βρώμα. Πάμφθηνα!!!
Καμία σχέση με τα δυτικά τρένα βέβαια, αλλά είχα άνεση και καθαρά σεντόνια. Και τσάι κάθε μια ώρα περίπου. Για να μη με ενοχλούν, είπα στον υπάλληλο να μη με ξυπνήσει παρά μόνο στο Καράτσι.
Η νύχτα έπεσε νωρίς, καθότι Δεκέμβρης και ντάκα ντούκα το τρένο με νανούρισε και έπεσα σε έναν ύπνο ανήσυχο γιατί φοβόμουν ότι όλο και κάτι θα συνέβαινε.
Attachments
-
16,2 KB Προβολές: 261