traveladdict
Member
- Μηνύματα
- 1.380
- Likes
- 1.341
- Επόμενο Ταξίδι
- Λος Άντζελες
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Πρωί-πρωί με κρύο, γιατί με το φως της ημέρας διαπιστώσαμε ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια βαθειά και δασωμένη κοιλάδα, εγκαταλείψαμε το «άντρο του πόθου» και άντε ξανά στο Toyota, με όλη τη κομπανία για το Τσιτράλ, το οποίο ευτυχώς δεν απείχε πάνω από 2 ώρες από εκεί που διανυκτερεύσαμε.
Δηλαδή, αν δεν είχαμε το ατύχημα στη διάβαση Λοβάρι, θα είχαμε φτάσει έγκαιρα, παρʼόλη τη μικρή μέρα του Νοέμβρη.
Το Τσιτράλ είναι χωριό. Ένα μεγάλο χωριό στη μέση του πουθενά. Τα σπίτια έχουν στέγες και όχι ταράτσες γιατί το χειμώνα χιονίζει, οι δρόμοι είναι χωματόδρομοι και το χωριό είναι γεμάτο σκόνη και φασαρία.
Την ημέρα. Γιατί τη νύχτα δεν κινείται τίποτα. Το Πακιστάν εφαρμόζει τον ισλαμικό νόμο και απαγορεύονται τα πάντα. Αλκοόλ, ξένα περιοδικά, τράπουλες, παρέα με γυναίκες, απαγορεύονται αυστηρά.
Οι κάτοικοι όπως και οι υπόλοιποι βορειοπακιστανοί δεν έχουν καμία σχέση με τα μαυρογκάγκαλα του νότου. Είναι λευκοί, έχουν πράσινα μάτια, ευγενικές φυσιογνωμίες και θα έκαναν πολλές συμπατριώτισσες μας να λιποθυμούν και να πέφτουν κάτω σαν τις κορίνες στο μπόουλινγκ.
Αυτά για την εμφάνιση. Γιατί τα άλλα…
Η συνηθισμένη προσέγγιση του βορειοπακιστανού σε έναν δυτικό είναι η εξής:
Από πού είσαι?
Από την Ελλάδα. Την ξέρεις?
Σιγά μη την ξέρει, αλλά λέει ότι την ξέρει, για να κρατήσει ζωντανή τη συζήτηση.
Είναι μακριά η Ελλάδα?
Είναι μακριά, είναι ανάμεσα στην Ιταλία και την Τουρκία.
Την Ιταλία επίσης δεν την ξέρει, την Τουρκία την έχει ακουστά λόγω Ισλάμ, και είναι γι αυτόν ο άπιαστος και απαγορευμένος παράδεισος των μπακλαβάδων και των γυναικών που κυκλοφορούν ξεσκέπαστες.
Και έρχεται η ερώτηση-καταπέλτης:
Έχετε γυναίκες στην Ελλάδα?
Και αρχίζει η ανάκριση: πως είναι, είναι ωραίες? Φαίνονται τα μαλλιά τους? Κάνουν σεξ?
Αν κάνεις το λάθος και συνεχίσεις την κουβέντα απέκτησες έναν «φίλο» που δεν θα ξεκολλάει από πάνω σου. Θέλει να του περιγράψεις με κάθε λεπτομέρεια, τις Ελληνίδες και την ανατομία τους, τι κάνουν στο κρεβάτι και αν είναι εύκολο για έναν Πακιστανό να πάει στην Ελλάδα. Γρήγορα ψυλλιάζεσαι, ότι ο περί ου ο λόγος θα έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα και υγρή νύχτα στο μοναχικό κρεβάτι του, όταν θα σκέφτεται αυτά που του είπες…
Άσε που μπορεί να πάρει και θάρρος και να το προχωρήσει πιο πολύ…
Στο Τσιτράλ παίζουν επίσης πόλο.
Όχι γουότερ-πόλο, πόλο κανονικό με άλογα. Όταν γίνεται αγώνας όλο το χωριό πάει στο – ας πούμε – στάδιο και τον παρακολουθεί. Εκεί να δείτε φανατισμός και αγριοφωνάρες. Αλλά το θέαμα είναι μοναδικό.
Το Τσιτράλ έχει και βασιλιά.
Βασιλιά κανονικό, που μέχρι την ανεξαρτησία του Πακιστάν τη δεκαετία του 40, είχε όλα τα προνόμια που έχουν οι βασιλιάδες. Σήμερα εκπροσωπεί την περιοχή του στο κοινοβούλιο στο Ισλαμαμπάντ και έχει περιορισμένα προνόμια, κάτω από την Πακιστανική κυριαρχία. Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο ήθελα να τον δω.
Αφού αποχαιρέτισα τον Μάικ, που θα πήγαινε την ίδια μέρα στους Καλάς, εγώ τακτοποιήθηκα στο μοτέλ ( όλα τα κρατικά μοτέλ εκεί λέγονται PDCC, ή κάπως έτσι, ποτέ δεν έμαθα τι σημαίνουν αυτά τα αρχικά).
Το ντους γίνεται με παγωμένο νερό, κάτι καθόλου ευχάριστο το Νοέμβριο, αλλά μετά τη σκόνη και τη βρώμα, μια χαρά μου ήρθε. Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε με επίσκεψη στο τζαμί του χωριού, που κάνει ωραίο φωτογραφικό θέμα με μπακγκράουντ τα φθινοπωρινά δέντρα και τα χιονισμένα βουνά και βόλτα στο παζάρι.
Η νύχτα ήρθε γρήγορα, οι μέρες άρχισαν να γίνονται απελπιστικά μικρές. Επειδή όμως ήταν ακόμα νωρίς – άσχετα με το σκοτάδι – τα μαγαζάκια στο παζάρι ήταν ανοιχτά. Και μου επεφύλασσαν μια ωραία και σπάνια έκπληξη…
Στο παζάρι λοιπόν, που παρεπιπτόντως δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα και όλα φωτίζονται με γκαζόλαμπες, πουλάνε διάφορα άχρηστα πράγματα, άχρηστα για τον τουρίστα, γιατί τι να το κάνεις το μπουρί της σόμπας, ή τη μασιά για το μαγκάλι?
Πουλάνε όμως και κάτι άλλα πραγματάκια, που ξεχνάς το όνομα σου...
Το Πακιστάν είναι από τις μεγαλύτερες παραγωγούς χώρες σε πολύτιμες και ημιπολύτιμες πέτρες. Μαζί με τη Χιλή, είναι οι μόνες που βγάζουν λάπις λάζουλι, αυτό το όμορφο μπλε πολύτιμο ορυκτό.
Και επίσης, δίπλα είναι το Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν είναι γνωστό για τον πόλεμο, τους ταλιμπάν, το όπιο, αλλά λίγοι γνωρίζουν, ότι το μεγαλύτερο ορυχείο ρουμπινιών στον πλανήτη βρίσκεται εκεί. Και με τα καλύτερα σε ποιότητα ρουμπίνια. Και με τον πόλεμο, το λαθρεμπόριο ρουμπινιών οργιάζει και τα ρουμπίνια πωλούνται πάμφθηνα στο Πακιστάν, από κακομοίρηδες Αφγανούς που προσπαθούν να επιβιώσουν. Υπάρχουν και οι μεγαλέμποροι, αλλά εκείνοι δεν σκοτίζονται να πουλάνε ρουμπίνια στα παζάρια των χωριών, εκείνοι τα στέλνουν κατευθείαν στην Ευρώπη και το Ντουμπάι.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη μαγεία να παζαρεύεις ρουμπίνια και λάπις και άλλα πολύτιμα πετράδια σε μεσαιωνικά μικροσκοπικά μαγαζάκια, τόσο μικρά, που αναγκάζεσαι να κάτσεις κάτω. Και όταν αγοράσεις αυτό που θέλεις, ο έμπορος δεν στο βάζει σε πολυτελές κουτάκι, αλλά στο τυλίγει σε εφημερίδα με γραφή ουρντού!
Τα περισσότερα είναι ακατέργαστα, αγοράζεις κοτρώνα ενός κιλού για 20 δολάρια. Το φέρνεις στην Ελλάδα, το πας σε κοσμηματοπώλη που ξέρεις, και στο δίνει έτοιμο. Σου τρώει και το μισό, αλλά τι σε νοιάζει, το πήρες τόσο φτηνά, που δεν σου καίγεται καρφί.
Δηλαδή, αν δεν είχαμε το ατύχημα στη διάβαση Λοβάρι, θα είχαμε φτάσει έγκαιρα, παρʼόλη τη μικρή μέρα του Νοέμβρη.
Το Τσιτράλ είναι χωριό. Ένα μεγάλο χωριό στη μέση του πουθενά. Τα σπίτια έχουν στέγες και όχι ταράτσες γιατί το χειμώνα χιονίζει, οι δρόμοι είναι χωματόδρομοι και το χωριό είναι γεμάτο σκόνη και φασαρία.
Την ημέρα. Γιατί τη νύχτα δεν κινείται τίποτα. Το Πακιστάν εφαρμόζει τον ισλαμικό νόμο και απαγορεύονται τα πάντα. Αλκοόλ, ξένα περιοδικά, τράπουλες, παρέα με γυναίκες, απαγορεύονται αυστηρά.
Οι κάτοικοι όπως και οι υπόλοιποι βορειοπακιστανοί δεν έχουν καμία σχέση με τα μαυρογκάγκαλα του νότου. Είναι λευκοί, έχουν πράσινα μάτια, ευγενικές φυσιογνωμίες και θα έκαναν πολλές συμπατριώτισσες μας να λιποθυμούν και να πέφτουν κάτω σαν τις κορίνες στο μπόουλινγκ.
Αυτά για την εμφάνιση. Γιατί τα άλλα…
Η συνηθισμένη προσέγγιση του βορειοπακιστανού σε έναν δυτικό είναι η εξής:
Από πού είσαι?
Από την Ελλάδα. Την ξέρεις?
Σιγά μη την ξέρει, αλλά λέει ότι την ξέρει, για να κρατήσει ζωντανή τη συζήτηση.
Είναι μακριά η Ελλάδα?
Είναι μακριά, είναι ανάμεσα στην Ιταλία και την Τουρκία.
Την Ιταλία επίσης δεν την ξέρει, την Τουρκία την έχει ακουστά λόγω Ισλάμ, και είναι γι αυτόν ο άπιαστος και απαγορευμένος παράδεισος των μπακλαβάδων και των γυναικών που κυκλοφορούν ξεσκέπαστες.
Και έρχεται η ερώτηση-καταπέλτης:
Έχετε γυναίκες στην Ελλάδα?
Και αρχίζει η ανάκριση: πως είναι, είναι ωραίες? Φαίνονται τα μαλλιά τους? Κάνουν σεξ?
Αν κάνεις το λάθος και συνεχίσεις την κουβέντα απέκτησες έναν «φίλο» που δεν θα ξεκολλάει από πάνω σου. Θέλει να του περιγράψεις με κάθε λεπτομέρεια, τις Ελληνίδες και την ανατομία τους, τι κάνουν στο κρεβάτι και αν είναι εύκολο για έναν Πακιστανό να πάει στην Ελλάδα. Γρήγορα ψυλλιάζεσαι, ότι ο περί ου ο λόγος θα έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα και υγρή νύχτα στο μοναχικό κρεβάτι του, όταν θα σκέφτεται αυτά που του είπες…
Άσε που μπορεί να πάρει και θάρρος και να το προχωρήσει πιο πολύ…
Στο Τσιτράλ παίζουν επίσης πόλο.
Όχι γουότερ-πόλο, πόλο κανονικό με άλογα. Όταν γίνεται αγώνας όλο το χωριό πάει στο – ας πούμε – στάδιο και τον παρακολουθεί. Εκεί να δείτε φανατισμός και αγριοφωνάρες. Αλλά το θέαμα είναι μοναδικό.
Το Τσιτράλ έχει και βασιλιά.
Βασιλιά κανονικό, που μέχρι την ανεξαρτησία του Πακιστάν τη δεκαετία του 40, είχε όλα τα προνόμια που έχουν οι βασιλιάδες. Σήμερα εκπροσωπεί την περιοχή του στο κοινοβούλιο στο Ισλαμαμπάντ και έχει περιορισμένα προνόμια, κάτω από την Πακιστανική κυριαρχία. Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο ήθελα να τον δω.
Αφού αποχαιρέτισα τον Μάικ, που θα πήγαινε την ίδια μέρα στους Καλάς, εγώ τακτοποιήθηκα στο μοτέλ ( όλα τα κρατικά μοτέλ εκεί λέγονται PDCC, ή κάπως έτσι, ποτέ δεν έμαθα τι σημαίνουν αυτά τα αρχικά).
Το ντους γίνεται με παγωμένο νερό, κάτι καθόλου ευχάριστο το Νοέμβριο, αλλά μετά τη σκόνη και τη βρώμα, μια χαρά μου ήρθε. Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε με επίσκεψη στο τζαμί του χωριού, που κάνει ωραίο φωτογραφικό θέμα με μπακγκράουντ τα φθινοπωρινά δέντρα και τα χιονισμένα βουνά και βόλτα στο παζάρι.
Η νύχτα ήρθε γρήγορα, οι μέρες άρχισαν να γίνονται απελπιστικά μικρές. Επειδή όμως ήταν ακόμα νωρίς – άσχετα με το σκοτάδι – τα μαγαζάκια στο παζάρι ήταν ανοιχτά. Και μου επεφύλασσαν μια ωραία και σπάνια έκπληξη…
Στο παζάρι λοιπόν, που παρεπιπτόντως δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα και όλα φωτίζονται με γκαζόλαμπες, πουλάνε διάφορα άχρηστα πράγματα, άχρηστα για τον τουρίστα, γιατί τι να το κάνεις το μπουρί της σόμπας, ή τη μασιά για το μαγκάλι?
Πουλάνε όμως και κάτι άλλα πραγματάκια, που ξεχνάς το όνομα σου...
Το Πακιστάν είναι από τις μεγαλύτερες παραγωγούς χώρες σε πολύτιμες και ημιπολύτιμες πέτρες. Μαζί με τη Χιλή, είναι οι μόνες που βγάζουν λάπις λάζουλι, αυτό το όμορφο μπλε πολύτιμο ορυκτό.
Και επίσης, δίπλα είναι το Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν είναι γνωστό για τον πόλεμο, τους ταλιμπάν, το όπιο, αλλά λίγοι γνωρίζουν, ότι το μεγαλύτερο ορυχείο ρουμπινιών στον πλανήτη βρίσκεται εκεί. Και με τα καλύτερα σε ποιότητα ρουμπίνια. Και με τον πόλεμο, το λαθρεμπόριο ρουμπινιών οργιάζει και τα ρουμπίνια πωλούνται πάμφθηνα στο Πακιστάν, από κακομοίρηδες Αφγανούς που προσπαθούν να επιβιώσουν. Υπάρχουν και οι μεγαλέμποροι, αλλά εκείνοι δεν σκοτίζονται να πουλάνε ρουμπίνια στα παζάρια των χωριών, εκείνοι τα στέλνουν κατευθείαν στην Ευρώπη και το Ντουμπάι.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη μαγεία να παζαρεύεις ρουμπίνια και λάπις και άλλα πολύτιμα πετράδια σε μεσαιωνικά μικροσκοπικά μαγαζάκια, τόσο μικρά, που αναγκάζεσαι να κάτσεις κάτω. Και όταν αγοράσεις αυτό που θέλεις, ο έμπορος δεν στο βάζει σε πολυτελές κουτάκι, αλλά στο τυλίγει σε εφημερίδα με γραφή ουρντού!
Τα περισσότερα είναι ακατέργαστα, αγοράζεις κοτρώνα ενός κιλού για 20 δολάρια. Το φέρνεις στην Ελλάδα, το πας σε κοσμηματοπώλη που ξέρεις, και στο δίνει έτοιμο. Σου τρώει και το μισό, αλλά τι σε νοιάζει, το πήρες τόσο φτηνά, που δεν σου καίγεται καρφί.
Attachments
-
16,2 KB Προβολές: 261