Πακιστάν Πακιστάν

[traveladdict]

Λοιπόν έχουμε και λέμε. Μετά τις διακοπές και ένα ταξίδι στο Νεπάλ και το Θιβέτ, επανέρχομαι δριμύτερος. Να με συγχωρέσετε για την καθυστέρηση μόνο.

Επόμενος προορισμός μου, μετά τη Λαχώρη είναι το Μουλτάν.
Πάω στον σταθμό των λεωφορείων της Λαχώρης, έμπειρος πια, ξέρω τι να περιμένω και πώς να το αντιμετωπίσω. Στο σταθμό να γίνεται της πόπης. Την προηγουμένη έσκασε μια βόμβα με τρεις νεκρούς και τώρα είχε ελέγχους, ψαξίματα και απίστευτη καθυστέρηση. Ρωτάω έναν αστυνομικό, που να πάω? Εκεί, μου λέει. Που εκεί? Εκεί πιο κάτω, μου δείχνει με ένα νεύμα και πιάνοντας νευρικά το πιστόλι του. Ωχ, δεν θα τα πάμε καλά λέω, δεν πάω να ρωτήσω αλλού? Ως συνήθως, οι καλύτερες πληροφορίες δίνονται από τα παιδιά και είχε μπόλικα ο αχανής σταθμός της Λαχώρης. Να, εκείνο το κόκκινο λεωφορείο είναι για το Μουλτάν.
Βγάζω εισιτήριο και θρονιάζομαι στη σκονισμένη θέση, στο παράθυρο για να βλέπω έξω. Δεν ξέρω αν το ανέφερα πιο πάνω, αλλά στο Πακιστάν δεν είναι να κάθεσαι μπροστά, γιατί σε όλο το ταξίδι μου σε τούτη τη χώρα, είδα κάποιους ξένους που έκαναν ολόκληρη φασαρία για να καθίσουν μπροστά και καλά για να τραβήξουν βίντεο, αλλά μετά από λίγη ώρα, πήγαιναν πίσω παρακαλώντας, γιατί ήταν τέτοια η τρομάρα τους, από την οδήγηση των Πακιστανών οδηγών, που προτιμούσαν να κατέβουν, παρά να συνεχίσουν να κάθονται μπροστά και να βλέπουν να έρχεται κατά πάνω τους ο χάρος με τη μορφή ενός στολισμένου φορτηγού.
Η διαδρομή Λαχώρη – Μουλτάν διαρκεί 14 ώρες. 14 μαρτυρικές ώρες με μουσική στη διαπασών, μύγες και σκόνη. Όλοι να θέλουν να καθίσουν δίπλα μου, όλοι να μου χαμογελάνε, οι γνωστές καταστάσεις των πακιστανικών λεωφορείων. Ο ένας στους τρεις οπλοφορούσε. Και όχι διακριτικά. Κουμπούρια, τουφέκια, κάτι μαχαίρες τεράστιες να κρέμονται από ζώνες, όλα αυτά με μια οσμή ιδρώτα, σκόνης και κάρρυ. Όλοι μαυριδεροί και γενιοφόροι και οι λιγοστές γυναίκες να κάθονται όλες μαζί με μπούρκες. Ούτε μαντίλες, ούτε φερετζέδες. Μπούρκες που τις κάλυπταν ολόκληρες, μαζί και το πρόσωπο, σαν τα φαντάσματα.
Στη διαδρομή σταματούσαμε όλη την ώρα. Έλεγχοι παντού. Έπρεπε να ξεχάσω τις πολυτέλειες της Λαχώρης και να ξαναβουτήξω στην καθημερινότητα του Πακιστάν. Οι έλεγχοι δεν γίνονται μόνο για τρομοκράτες, ή αντάρτες. Γίνονται και για συμμορίες-φατρίες που λυμαίνονται την ύπαιθρο σαν τον δικό μας Γιαγκούλα πριν 150 χρόνια. Οι ληστείες, οι φόνοι και οι απαγωγές ανέρχονται σε δεκάδες κάθε μέρα στους δρόμους του Πακιστάν και πολλές φορές γίνονται ολόκληρες μάχες την ώρα που δίπλα περνούν φορτηγά και λεωφορεία γεμάτα κόσμο.
Από το σκονισμένο παράθυρο έβλεπα να περνάμε χωριά και πολιτείες, ερειπωμένα κάστρα και τζαμιά. Και παντού όπως σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου, χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους, άντρες με τουρμπάνια, γυναίκες με λεκάνες και καλάθια στα κεφάλια τους και απίστευτους αριθμούς παιδιών που φώναζαν στο λεωφορείο καθώς περνούσε από μπροστά τους.
Κάναμε δυο στάσεις για φαγητό, τα κλασικά, πίτα και ρύζι με φακές και κάρρυ. Αν ξαναφάω κάρρυ στη ζωή μου να μου γράψετε…
Και εκεί που προσπαθώ να καταπιώ το ας πούμε φαγητό, μου προέκυψε ο Αλί.
Αλί αλί και τρισαλί, ο αλητήριος. Αυτός ήταν από τους ξύπνιους που νομίζουν ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος και ότι όλοι πρέπει να τον ακούν και να είναι και χαρούμενοι γιαυτό. Ομορφονιός με μούσι και γυαλί ρέιμπαν. Μούρχεται λοιπόν και αρχίζει το μπίρι-μπίρι. Που πας? Στο Μουλτάν. Από πού είσαι? Έλεος δεν θα την αντέξω ξανά αυτή την έκθεση ιδεών…
Μη πας στο Μουλτάν, θα σε σκοτώσουν, ξέρουν από πριν πόσοι ξένοι ταξιδεύουν και πότε φτάνουν και όλο τέτοιες χαρωπές ιστορίες. Και τι να κάνω τώρα Αλί? Α, θα σε πάω εγώ σε ένα μέρος ασφαλές και θα σου δείξω τον Ινδό ποταμό από την καλύτερη τοποθεσία. Τώρα, θέλεις να με ληστέψεις, θέλεις να πηδήξεις ευρωπαίο, θέλεις να με παρασύρεις σε κανένα κρυσφήγετο και μετά να ζητάς λύτρα, δεν θα καθίσω να το αναλύσω κιόλας. Α, δεν θα μπορέσω… Aυτός όλο κοιτούσε τη μπανάνα που είχα περασμένη στη μέση μου, προσπαθώντας να μαντέψει αν το πορτοφόλι και το διαβατήριο είναι μέσα. Εγώ όμως μάντευα άλλα. Κανονικό μέντιουμ Μπιμπίδου, βγάλε ένα χαρτονόμισμα, κάνε αέρα να φύγει το σύννεφο και βάλε το χαρτονόμισμα στο αγγείον. Τι λες μωρέ κακόμοιρε Πακιστανέ! Δεν ξέρεις με τι έμπλεξες. Θα σε μαλώσω! Κακό παιδί! Και όπως έλεγε και η αείμνηστη Βλαχοπούλου: Τρεις άντρες έχω θάψει σε σένα θα κολλήσω? Τώρα θα δεις. Ι will eat you for lunch.
Πάω σε κάτι στρατιώτες που φυλούσαν το εστιατόριο. Είχαν και έναν αξιωματικό μαζί τους: Κύριε, κύριε, αυτός με πειράζει. Πάνε αυτοί να τον μπαγλαρώσουν, τρέχει αυτός τον περίμενε ένα αυτοκίνητο πιο κάτω με κάτι καλόπαιδα με μούσια, γίνονται καπνός. Μου λέει ο αξιωματικός, ο Αλλάχ σε γλίτωσε, θα σε καθάριζαν σίγουρα. Κάθε μέρα αυτό γίνεται και δεν σε σκοτώνουν απλώς, σε βασανίζουν με τα χειρότερα βασανιστήρια για να αναγκαστείς να τους πεις αν έχεις λεφτά στο ξενοδοχείο για να στείλουν κάποιον να τα πάρει. Αυτός ο Αλλάχ πολύ με προστάτευε στη χώρα αυτή, οφείλω να του το αναγνωρίσω, όλα κι όλα. Βέβαια, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν εφιαλτική, γιατί πώς να το κάνουμε, να γλιτώσεις από κάτι τέτοιο σε μαρκάρει και όλο σκεφτόμουν τι θα γινότανε, αν δεν ήμουν τόσο υποψιασμένος και αν δεν είχα τις εμπειρίες του παρελθόντος και πήγαινα σαν το πρόβατο για τη σφαγή.
Στις 10 το βράδυ φτάσαμε στο γραφικό και μαγευτικό Μουλτάν, που είναι γνωστό για τρία πράγματα: για τη σκόνη, τους ζητιάνους και την αφόρητη ζέστη του. Αυτό λένε οι Πακιστανοί και είναι αλήθεια. Εγώ ήρθα όμως για άλλο λόγο: το Μουλτάν είναι γνωστό για τα μαυσωλεία του, τα τζαμιά του και την εξωπραγματική ατμόσφαιρα του, που δεν έχει αλλάξει εδώ και αιώνες. Είναι μια βουτιά στον Μεσαίωνα και άξιζε κάθε κούραση και ρίσκο για να φτάσω εδώ.
Στο σταθμό, η ζέστη να είναι απίστευτη. Δηλαδή τον Αύγουστο τι κάνουν εδώ πέρα? Παίρνω ένα ρίκσο, πάω στο ξενοδοχείο. Είχα διαλέξει το Sindbad. Οοοοχι, να μου λέει ο ρικσατζής, αυτό έκλεισε πια, δεν λειτουργεί θα σε πάω εγώ σε άλλο καλύτερο. Άντε πάλι τα ίδια κόλπα... Τάχω πάρει στο κρανίο εγώ, ψόφιος στην κούραση, σοκαρισμένος και από το μεσημεριανό περιστατικό, αρχίζω τα μπινελίκια στα ελληνικά και στα αγγλικά. Με είδε αυτός που είχε αγριέψει το μάτι μου, οκ οκ μου λέει θα σε πάω. Ευτυχώς γιατί το ξενοδοχείο αν και δεν ήταν σαν αυτό της Λαχώρης ήταν ευπρεπές και καθαρό. Και εκεί ήταν που πρόσεξα ότι μετά από όσες βδομάδες ταξίδι, άρχισα να κουράζομαι και να θέλω καλύτερα ξενοδοχεία. Στην αρχή έμενα στα άθλια και δεν με ένοιαζε. Τώρα όμως συνειδητοποιώντας τους κινδύνους και φορτωμένος με τόση κούραση ήθελα κάτι καλύτερο.
Παρʼολη την ένταση της ημέρας ξεράθηκα στον ύπνο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 17

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[traveladdict]

Πεσαβάρ. Χίλιες και μια νύχτες.
Είχα δει το Καπαλι Τσαρσί, το Χαν ελ Χαλίλι, το παζάρι της Δαμασκού και το Τσάντνι Τσωκ του Δελχί. Σαν την αγορά του Πεσαβάρ όμως κανένα! Τι να σας λέω…
Και μόνο οι Αφγανοί αντάρτες με τα φυσεκλίκια σταυρωτά στο στήθος και τις πορτοκαλί γενιάδες φτάνουν. Η μπούργκα πάει σύννεφο. Τα καλάσνικοφ επίσης. Αλλά ο κόσμος είναι φιλικός, χαμογελαστός, όλοι θέλουν να κεράσουν τον ξένο που ήρθε στα μέρη τους. Πρόκειται για τους αγριωπούς Πατάν, ή Παστούν, που κρατάνε τη βεντέτα, είναι πολεμοχαρείς, έχουν φοβερούς νόμους τιμής, αλλά και είναι φοβερά φιλόξενοι επίσης.
Το μουσείο του Πεσαβάρ, άλλος κόσμος. Ήμουν ο μόνος επισκέπτης και ο φύλακας προθυμοποιήθηκε να με ξεναγήσει. Είδα εκπληκτικές συλλογές νομισμάτων, αγάλματα που απεικονίζουν απολλώνιους βούδες, γλυπτά και ξύλινα ξόανα των Καλάς. Είδα μικρά αγαλματίδια, λυχνάρια και κτερίσματα που έδειχναν ελληνικότατα και που με μεγάλη ευκολία και χωρίς φόβο μου τα έφερναν την προηγούμενη μέρα στα Τάξιλα νεαροί αρχαιοκάπηλοι μέσα στις χούφτες τους, για να μου τα πουλήσουν για 5 δολάρια.
Στο Πεσαβάρ έμεινα μια βδομάδα γιατί κάθε μέρα έλεγα ότι θα φύγω και όλο τα ανέβαλλα. Μόνο στην Τραπεζούντα σε ένα άλλο ταξίδι μου, είχα την ίδια αίσθηση. Και εκεί δεν μου έκανε καρδιά να φύγω. Πήγα σε απίστευτα τζαμιά και μεντρέσες, περπάτησα όλα τα παζάρια, έφαγα σε σπίτια καλεσμένος από ντόπιους, έφαγα και σε λαϊκά και ταπεινά εστιατόρια κάτω από το φως της γκαζόλαμπας, τριγύρισα παντού από το πρωί ως το δειλινό που οι μουεζίνηδες φώναζαν τους πιστούς για προσευχή. Είχα την τύχη να ξαναπάω στο Πεσαβάρ και άλλη φορά και πάλι το ίδιο ένιωσα. Ανεπανάληπτη πόλη, μια βουτιά στον 17ο αιώνα!!
Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για να πάω στους Καλάς. Τελικά κατέληξα ότι η αφετηρία για τους Καλάς είναι η κωμόπολη Chitral, σε μια απομονωμένη κοιλάδα του Ινδοκαύκασου. Πως πάνε εκεί όμως τώρα? Αγγλικά δεν μιλούσε κανείς και όσοι μιλούσαν δεν είχαν ιδέα.
Ο σταθμός των λεωφορείων, ακόμα πιο χαώδης από αυτόν του Ραβαλπίντι, χιλιάδες σαράβαλα με ακαταλαβίστικες επιγραφές επάνω, χιλιάδες κόσμος μέσα στη σκόνη και στο καυσαέριο από το μαζούτ. Κουτσά στραβά βρήκα μια άκρη. Μου λένε, αύριο το πρωί στις 6 φεύγει το λεωφορείο, νάσαι εδώ στις 5.30. Οκ θα είμαι. Και πήγα.
Το λεωφορείο 20 θέσεων, πανάρχαιο από την εποχή των παγετώνων. Ξηλωμένα καθίσματα, σκοτωμένες μύγες στα τζάμια, δυο δάχτυλα σκόνη παντού, στρίμωγμα και άθλιοι μακρόσυρτοι αμανέδες. Με βάζουν να καθίσω με έναν Ιρλανδό κοκκινομάλλη, Μαικ τον λέγανε, καλή του ώρα όπου και αν βρίσκεται τώρα.
Τους ξένους τους σέβονται, τους βάζουν ξεχωριστά από τους υπόλοιπους, μην τυχόν και γίνει καμία στραβή, τους κλέψουν κανένα πορτοφόλι, ή τους βάλουν χέρι, συνηθίζεται αυτό σε εκείνα τα μέρη, αν πας άσπρος, ξανθός και ξυρισμένος, την έβαψες, όλοι σε ζαχαρώνουν, γιατί το σεξ απαγορεύεται. Μόνο αν παντρευτεί κάποιος και τη γυναίκα του δεν τη βλέπει ποτέ γυμνή, πάντα όλα γίνονται με τα ρούχα και σε απόλυτο σκοτάδι, είναι αμαρτία, μη! μακρυά! Τζίζ!
Η διαδρομή περνάει από πυκνοκατοικημένες κοιλάδες, δίπλα σε ποτάμια με παιδάκια που παίζουν στο νερό και γυναίκες που πλένουν ρούχα. Μακρυά αχνοφαίνονται οι όγκοι του Ινδοκαύκασου, που σε προδιαθέτουν για το τι έπεται μετά.

 

[traveladdict]

Η διαδρομή ανεβοκατεβαίνει βουνά με δάση από κωνοφόρα, που διακόπτονται από καταπράσινα χωράφια, λες και δεν είναι Νοέμβριος. Δεκάδες μικρά και μεγάλα χωριά, με τούβλινα και ξύλινα σπίτια, στα χαμηλά με ταράτσες και όσο αναβαίνουμε ψηλότερα με στέγες από λαμαρίνα για να γλιστράει το χιόνι το χειμώνα. Παντού παιδιά. Στα ποτάμια, στους σκονισμένους δρόμους, στις αυλές να παίζουν δίπλα στις αγελάδες και τις κατσίκες. Οι γυναίκες όλες σκεπασμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια. Οι άντρες όλοι με γένια, άλλοι με τουρμπάνια, άλλοι με κάτι φεσάκια άσπρα.
Και εκεί κάπου μια ώρα από το Πεσαβάρ μπαίνουμε σε μια μεγάλη πόλη – δεν θυμάμαι καν πως τη λένε – και σταματάμε στο σταθμό και όλοι κατεβαίνουν.
Τι γίνεται ρε παιδιά? Α, εσείς που πάτε στο Τσιτράλ θα αλλάξετε λεωφορείο εδώ. Σίγουρα? Σίγουρα.
Και που να ξέρουμε εμείς σε ποιο λεωφορείο να πάμε? Όλα είναι γραμμένα στα Ουρντού με αραβικά ορνιθοσκαλίσματα.
Εκεί θα πάτε, εκεί πήγαμε.
Μας κέρασαν και τσάι, ως συνήθως. Εγώ και ο Μάικ.
Περιμέναμε καμιά ώρα, μας βάζουν σε ένα λεωφορειάκι Toyota με 13 θέσεις. Ούτε ξέραμε αν πήγαινε στο Τσιτράλ. Περιμέναμε μέσα στο Toyota κανένα τέταρτο. Δεν ερχόταν κανείς, δεν φεύγαμε, μέναμε εκεί.
Κανείς δεν μιλάει αγγλικά, βρήκαμε ένα παιδάκι, ήταν δεν ήταν 8 χρόνων. Μιλάς αγγλικά? Μιλάω. Πάει στο Τσιτράλ αυτό? Ρωτάει έναν μπάρμπα, έρχεται ενθουσιασμένο. Πάει, μας λέει. Τι καλά! Θα μπορούσε να πηγαίνει οπουδήποτε και θα μπορούσαν να μας είχαν απαγάγει και να μην έπαιρνε μυρωδιά κανένας.
Ξεκινάει η Οδύσσεια. Δεκατρείς άνθρωποι στριμωγμένοι με τα πράγματα μας μέσα στο Toyota. Τα επόμενα 5 χιλιόμετρα ήταν γεμάτα κατσίκες, βόδια, άλογα, μουλάρια και ανθρώπους. Απίστευτο θέαμα. Και μετά αρχίζει η σταδιακή ανηφόρα. Τα κωνοφόρα μπερδεύονται με φυλλοβόλα που είναι κατακίτρινα από το φθινόπωρο.
Κόσμος παντού, μα πόσο πληθυσμό έχει αυτή η χώρα?
Σιγά-σιγά ο κόσμος αραιώνει, τα χωριά λιγοστεύουν, τα κωνοφόρα επικρατούν και κάτι λίγα τσαγάδικα στη μέση του πουθενά μαρτυρούν ότι υπάρχουν άνθρωποι.
Φτάνουμε στην ορεινή διάβαση Λοβάρι. Ο δρόμος ανεβαίνει σε φουρκέτες και γίνεται χωματόδρομος, γεμάτος σκόνη από τα στολισμένα σαν γύφτισσες φορτηγά που κατεβαίνουν από την αντίθετη κατεύθυνση. Είμαστε στο δρόμο πολλές ώρες, είναι ήδη απόγευμα, η μέρα πλέον είναι μικρή και εγώ αρχίζω να ανησυχώ αν θα φτάσουμε ποτέ στο Τσιτράλ.
Φτάνουμε στην κορυφή της διάβασης, μετά από πολύωρη ανηφόρα. 3.200 μέτρα. Η διάβαση κλείνει από το Νοέμβριο και μετά και όσοι πρέπει να την περάσουν, το κάνουν με τα πόδια ή με μουλάρια μέσα από τα χιόνια σαν τις ηπειρώτισσες το 40.
Ακόμα όμως είναι ανοιχτή, σε κάποιο μέρος στα δεξιά του δρόμου μόνο έχει μια μεγάλη χιονούρα και υπάρχουν κάτι άντρες που παίρνουν παγωμένο χιόνι για τα πρωτόγονα ψυγεία – παγωνιέρες στα σπίτια τους στα γειτονικά χωριά.
Πάμε λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω – έχει αρχίσει κάπως η κατηφόρα πλέον και μπαμ!!
Τι έγινε? Γιατί σταματήσαμε? Κοιταζόμαστε μεταξύ μας.
Α, χάλασε!!! Και πως χάλασε? Άντε να ανοίξουμε τη μηχανή να δούμε.
Οόοοχι, δεν χάλασε έτσι, έσπασε ο άξονας!!
Και τώρα? Με μεγάλη έκπληξη βλέπω τον οδηγό να μοιράζει χρήματα στους επιβάτες και εκείνοι να εξαφανίζονται.
Μα τι κάνει? Μας δίνει και μας κάτι λεφτά. Τι είναι αυτά? Είναι το υπόλοιπο του εισιτηρίου σας, δεν πάμε παρακάτω. Μέσα στην ερημιά!!!! Έξω να κάνει το κρύο της αρκούδας, 3.000 μέτρα το Νοέμβριο. Όλοι γίνονται καπνός. Τυλίγανε το κιλίμι/σάλι/τι τέλος πάντων είναι αυτό, στην πλάτη τους και την κάνανε.
Εμείς αποσβολωμένοι στο έρημο πλέον Toyota. Και ο οδηγός άφαντος και αυτός. Ο Μαικ άρχισε να τα παίζει. Να βγούμε να περπατήσουμε μέχρι το κοντινότερο χωριό μου λέει. Και πόσο κοντά να είναι όμως? Θα μας πιάσει η νύχτα και εδώ δεν είναι Πάρνηθα, έχει λύκους, αρκούδες, λεοπαρδάλεις, είμαστε στην καρδιά της Ασίας σε ακατοίκητα και άγρια μέρη. Και με παγωνιά. Θα μείνουμε εδώ, αποφάσισα. Αν θέλεις εσύ να φύγεις φύγε, εγώ θα μείνω στην ασφάλεια του κλειστού χώρου, που κόβει τον παγωμένο αέρα. Έχω και υπνόσακο, μια χαρά θα είναι. Και αύριο με το φως της ημέρας κάτι θα βρούμε να κάνουμε. Η ισχύς εν τη ενώσει, τι να κάνει ο Μάικ, προκειμένου να περιπλανιέται μέσα στην άγρια νύχτα στα πακιστανικά δάση, αποφάσισε να μείνει μαζί μου.

 

[go2dbeach]

Πρεπει να ειναι απο τις πιο ενδιαφερουσες ταξιδιωτικες σου εμπειριες traveladdict!
Αυτη κι αν ειναι χωρα ανεγγιχτη απο τον τουρισμο.

 

[traveladdict]

Αγαπητή go2dbeach, ήταν απίστευτη εμπειρία και πριν 15 χρόνια να φανταστείς. Είναι υπέροχη χώρα το Πακιστάν.
Μόνο που είναι δύσκολη χώρα και ακόμα πιο δύσκολη για τις γυναίκες. Ένα μήνα γύριζα και μια γυναίκα τουρίστρια δεν είδα.
Μόνο άντρες και αυτοί μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

 

[renata]

traveladdict! υποκλίνομαι!!!
πρώτη φορά στο φόρουμ αυτό γούρλωσα τα μάτια μου..τοοοοσο πολύ...
και αυτό γιατί με έκανες να ξαναζήσω το ντοκιμοντέρ στα χνάρια του Μεγάλου Αλέξανδρου,όχι τόσο για την ιστορία,αλλά για το ταξίδι...μου φάνηκε τόσο δύσβατο και τραχύ,τόσο πρωτόγνωρο και αλλοτινό...
μπράβο σου μπορείς να είσαι περήφανος !!θέλει τόλμη και αρετή...
άν είχα έναν συνοδηπόρο θα έφευγα αύριο..με συναρπάζει!!

 

[traveladdict]

Βλέπουμε ένα πολύχρωμο φορτηγό να έρχεται αγκομαχώντας μέσα σε σύννεφα σκόνης. Είναι αργά το απόγευμα, ο ήλιος είναι πίσω από την πλαγιά και μέσα στην ερημιά μας φάνηκε ότι ήρθε η σωτηρία από τον ουρανό. Του κάνουμε νόημα να σταματήσει, αλλά αυτός μας κάνει νόημα ακαταλαβίστικο και δεν σταματάει. Ακόμα θυμάμαι τη φάτσα του με τη γενιάδα πίσω από τα κομπολόγια και τις γιρλάντες με τις χάντρες που χόρευαν στο σκονισμένο παρμπρίζ του φορτηγού. Απογοήτευση!! Περνάει κι άλλο σε λίγο. Το ίδιο. Τι θα κάνουμε τώρα?
Καταφεύγουμε στο ερειπωμένο Toyota και προσπαθούμε να σκεφτούμε.
Και καλά ο λύκος. Αν έρθει, εμείς θα τον βλέπουμε μέσα από το τζάμι. Αν έρθουν όμως ληστές? Η χώρα είναι στην κατάσταση που ήταν η Ελλάδα το 1800 και η ύπαιθρος είναι γεμάτη ληστοσυμμορίες, που σκοτώνουν και λεηλατούν. Άλλη σκοτούρα βάλαμε στο κεφάλι μας…
Και εκεί που ήμασταν απελπισμένοι, νάσου ένα πανομοιότυπο Toyota, φορτωμένο με επιβάτες. Και σταματάει!! Αυτό εννοούσαν οι οδηγοί των φορτηγών. Γι αυτό μας έκαναν νόημα. Ήξεραν ότι έρχεται λεωφορείο της γραμμής και μας προειδοποιούσαν. Άντε να μπούμε στο μικροσκοπικό λεωφορειάκι. Ήταν ήδη γεμάτο, αλλά εγώ ήμουν πανευτυχής. Φορτώσαμε τα σακίδια στην οροφή, τα δέσαμε όπως-όπως και στριμωχτήκαμε με τους υπόλοιπους. Ήταν η πρώτη φορά που είδα γυναίκες ντόπιες να εφάπτονται με άντρες!! Στην ανάγκη και οι θεοί πείθονται…
Αλλά ήμασταν για γέλια. Το αυτοκίνητο χωρούσε 13 άτομα και ήμασταν 15. Και κάθε λίγο σταματούσε και έπαιρνε και άλλους στο δρόμο, ήταν αυτοί που είχαν εγκαταλείψει το πρώτο αυτοκίνητο και είχαν εξαφανιστεί στις ερημιές!
Γρήγορα γίναμε 21 άτομα. Απίστευτο. Ήμουν στριμωγμένος στην άκρη και είχα κολλήσει στην πόρτα και ο Μάικ καθόταν στα γόνατα μου, ενώ από την άλλη με έσπρωχνε ένας βλοσυρός γενιοφόρος. Όλοι ήταν ο ένας πάνω στον άλλο και οι αποσκευές από πάνω. Έλεγα ότι το αυτοκίνητο δεν θα τη βγάλει καθαρή.
Σε καμιά ώρα και ενώ έξω είναι νύχτα, ξαφνικά σταματάμε. Τι έγινε πάλι?
Ο νόμος του Μέρφυ φυσικά, αν είναι να συμβούν τα ανάποδα γίνονται όλα μαζί. Λύθηκαν και έπεσαν τα σακίδια από πάνω και μόνο ο οδηγός το πήρε χαμπάρι, εμείς τίποτα. Πως άλλωστε να το αντιληφθούμε με τέτοιες συνθήκες ταξιδιού, με απίστευτο θόρυβο από τη μηχανή και τα ντάπα-ντούπα από τις λακούβες.
Ευκαιρία για ξεμούδιασμα. Άντε να βγεις από κει μέσα όμως. Και καλά βγήκαμε, πως ξαναμπαίνουμε τώρα! Με τα πολλά ξαναπαίρνουμε τις θέσεις μας και το μαρτύριο συνεχίζεται.
Σε μισή ώρα, μπαμ! Δεν το πιστεύω, λέω από μέσα μου δεν μου συμβαίνει αυτό εμένα. Πάλι?
Λάστιχο.
Είχε πάει 9 η ώρα, σκοτάδι πίσσα έξω. Βγαίνουμε και περιμένουμε να αλλάξει ο οδηγός το λάστιχο.
Και τότε τους είδα! Μέσα από το σκοτάδι και τα δέντρα έβλεπα σιλουέτες που ήταν κοντά μας, καμιά δεκαριά μέτρα μέσα στη βλάστηση. Άκουγα τους ψίθυρους τους και έβλεπα τις κάφτρες από τα τσιγάρα τους. Ήταν άνθρωποι, μέσα στη νύχτα, στον ακατοίκητο εκείνο τόπο, σε μια χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση, χωρίς νόμους. Και μας παρατηρούσαν. Δεν ερχόταν κοντά μας, δεν μας μιλούσαν, απλά μας παρατηρούσαν. Τώρα την κάτσαμε! Πάω στον Μάικ και του λέω να κρύψει τα χρήματα και το διαβατήριο του. Οι υπόλοιποι, χαμπάρι! Ούτε που τους ένοιαζε. Το λάστιχο αλλάζει, εγώ περιμένω την επίθεση από στιγμή σε στιγμή, ο οδηγός μας λέει να μπούμε και εμείς φεύγουμε σαν κύριοι – στριμωγμένοι βέβαια – αλλά κύριοι. Ποτέ δεν έμαθα τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, τι θέλανε μέσα στη νύχτα, γιατί δεν μας μίλησαν και γιατί δεν μας πείραξαν.
Το ταξίδι συνεχίζεται σε απόλυτο σκοτάδι και ο θόρυβος από τα λάστιχα στο χωματόδρομο με νανουρίζει, μόνο που το σκαμπανέβασμα με κάνει να χτυπάω το κεφάλι μου στο μέταλλο της πόρτας και δεν μπορώ να κοιμηθώ καθόλου. Δεν μπορώ και να βολευτώ με τον Μάικ από πάνω μου και τον άλλο κολλημένο δίπλα μου, κοντεύω να σκάσω. Αρκετή ώρα αργότερα σταματάμε πάλι. Είναι μια περίπολος του στρατού, είναι πολύ επικίνδυνα να συνεχίσουμε πιο κάτω, μας λένε, και πρέπει να κοιμηθούμε εκεί και να συνεχίσουμε την επομένη.
Και που θα κοιμηθούμε? Στο τσαγάδικο πιο κάτω.
Όντως έχει ένα τσαγάδικο – τσαιχανάδες τα λένε εκεί – ελεεινό και τρισάθλιο: Χωματένιο πάτωμα, χαμηλοτάβανο με πνιγηρή από την κάπνα ατμόσφαιρα, πεταμένα αποφάγια παντού και αμυδρό φωτισμό από μια λάμπα πετρελαίου. Και καμιά τριανταριά αγριωποί άντρες ξαπλωμένοι σε βρώμικα στρώματα και κιλίμια. Όλοι με τουρμπάνια, γενιάδες με άγριο μάτι και οπλισμένοι. Γυναίκες πουθενά. Μα που θα κοιμηθούν οι δύστυχες? Μάλλον σε άλλο δωμάτιο, εδώ είναι Πακιστάν δεν είναι παίξε-γέλασε. Μαγείρευε ο τσαϊχανατζής και έκανε τηγανητά αυγά με πίτα σαν το ινδικό το τσαπάτι. Ένας άλλος «έπλενε» τα τσίγκινα πιάτα μέσα σε μια λεκάνη, με ένα καφετί νερό με σκουπίδια και αποτσίγαρα μέσα.
Μπήκαμε μέσα σκύβοντας, τόσο χαμηλά ήταν και όλων τα μάτια έπεσαν πάνω μας. Καλώς τα τα πουλάκια μου, θα σκέφτηκαν όλοι αυτοί, που το μόνο που είχαν δει μέχρι τότε θα ήταν κανένας αστράγαλος και αυτός στα κρυφά.
Και τώρα? Άλλο πρόβλημα προέκυψε.
Έβλεπες στα μάτια τους την περιέργεια αλλά και κάτι το νοσηρό, ήμασταν εύκολος στόχος, δυτικοί γαρ, δεν θα δίσταζαν να μας βάλουν κάτω και στο τέλος να μας κόψουν και το λαιμό. Ήταν τόσο πεινασμένοι σεξουαλικά, που οτιδήποτε τους έπεφτε ήταν ευπρόσδεκτο. Και ο στρατός έξω δεν θα ανακατευόταν καθόλου...
Ο Μάικ δεν πήρε πρέφα, σαν τη καλή χαρά έτρεξε στα τηγανητά αυγά και μόνο όταν άπειρα χέρια άρχισαν να τον χουφτώνουν, κατάλαβε τι παιζόταν εκεί μέσα και τι τραγική μοίρα τον περίμενε…
Όπου φύγει- φύγει.
Πάμε έξω, είναι ένας αξιωματικός.
Να μείνουμε στο αυτοκίνητο? Γιατί? Έχει κάπνα μέσα και δεν μπορούμε.
Γέλασε, πρόσταξε τον οδηγό να μας ανοίξει και πέσαμε στις θέσεις. Με μεγάλη μας έκπληξη ο τσαϊχανατζής μας έφερε στο αυτοκίνητο αυγά, πίτες και κρύο νερό. Έτσι πέρασε η νύχτα…

 

[traveladdict]

Πρωί-πρωί με κρύο, γιατί με το φως της ημέρας διαπιστώσαμε ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια βαθειά και δασωμένη κοιλάδα, εγκαταλείψαμε το «άντρο του πόθου» και άντε ξανά στο Toyota, με όλη τη κομπανία για το Τσιτράλ, το οποίο ευτυχώς δεν απείχε πάνω από 2 ώρες από εκεί που διανυκτερεύσαμε.
Δηλαδή, αν δεν είχαμε το ατύχημα στη διάβαση Λοβάρι, θα είχαμε φτάσει έγκαιρα, παρʼόλη τη μικρή μέρα του Νοέμβρη.
Το Τσιτράλ είναι χωριό. Ένα μεγάλο χωριό στη μέση του πουθενά. Τα σπίτια έχουν στέγες και όχι ταράτσες γιατί το χειμώνα χιονίζει, οι δρόμοι είναι χωματόδρομοι και το χωριό είναι γεμάτο σκόνη και φασαρία.
Την ημέρα. Γιατί τη νύχτα δεν κινείται τίποτα. Το Πακιστάν εφαρμόζει τον ισλαμικό νόμο και απαγορεύονται τα πάντα. Αλκοόλ, ξένα περιοδικά, τράπουλες, παρέα με γυναίκες, απαγορεύονται αυστηρά.
Οι κάτοικοι όπως και οι υπόλοιποι βορειοπακιστανοί δεν έχουν καμία σχέση με τα μαυρογκάγκαλα του νότου. Είναι λευκοί, έχουν πράσινα μάτια, ευγενικές φυσιογνωμίες και θα έκαναν πολλές συμπατριώτισσες μας να λιποθυμούν και να πέφτουν κάτω σαν τις κορίνες στο μπόουλινγκ.
Αυτά για την εμφάνιση. Γιατί τα άλλα…
Η συνηθισμένη προσέγγιση του βορειοπακιστανού σε έναν δυτικό είναι η εξής:
Από πού είσαι?
Από την Ελλάδα. Την ξέρεις?
Σιγά μη την ξέρει, αλλά λέει ότι την ξέρει, για να κρατήσει ζωντανή τη συζήτηση.
Είναι μακριά η Ελλάδα?
Είναι μακριά, είναι ανάμεσα στην Ιταλία και την Τουρκία.
Την Ιταλία επίσης δεν την ξέρει, την Τουρκία την έχει ακουστά λόγω Ισλάμ, και είναι γι αυτόν ο άπιαστος και απαγορευμένος παράδεισος των μπακλαβάδων και των γυναικών που κυκλοφορούν ξεσκέπαστες.
Και έρχεται η ερώτηση-καταπέλτης:
Έχετε γυναίκες στην Ελλάδα?
Και αρχίζει η ανάκριση: πως είναι, είναι ωραίες? Φαίνονται τα μαλλιά τους? Κάνουν σεξ?
Αν κάνεις το λάθος και συνεχίσεις την κουβέντα απέκτησες έναν «φίλο» που δεν θα ξεκολλάει από πάνω σου. Θέλει να του περιγράψεις με κάθε λεπτομέρεια, τις Ελληνίδες και την ανατομία τους, τι κάνουν στο κρεβάτι και αν είναι εύκολο για έναν Πακιστανό να πάει στην Ελλάδα. Γρήγορα ψυλλιάζεσαι, ότι ο περί ου ο λόγος θα έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα και υγρή νύχτα στο μοναχικό κρεβάτι του, όταν θα σκέφτεται αυτά που του είπες…
Άσε που μπορεί να πάρει και θάρρος και να το προχωρήσει πιο πολύ…

Στο Τσιτράλ παίζουν επίσης πόλο.
Όχι γουότερ-πόλο, πόλο κανονικό με άλογα. Όταν γίνεται αγώνας όλο το χωριό πάει στο – ας πούμε – στάδιο και τον παρακολουθεί. Εκεί να δείτε φανατισμός και αγριοφωνάρες. Αλλά το θέαμα είναι μοναδικό.

Το Τσιτράλ έχει και βασιλιά.
Βασιλιά κανονικό, που μέχρι την ανεξαρτησία του Πακιστάν τη δεκαετία του 40, είχε όλα τα προνόμια που έχουν οι βασιλιάδες. Σήμερα εκπροσωπεί την περιοχή του στο κοινοβούλιο στο Ισλαμαμπάντ και έχει περιορισμένα προνόμια, κάτω από την Πακιστανική κυριαρχία. Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο ήθελα να τον δω.
Αφού αποχαιρέτισα τον Μάικ, που θα πήγαινε την ίδια μέρα στους Καλάς, εγώ τακτοποιήθηκα στο μοτέλ ( όλα τα κρατικά μοτέλ εκεί λέγονται PDCC, ή κάπως έτσι, ποτέ δεν έμαθα τι σημαίνουν αυτά τα αρχικά).
Το ντους γίνεται με παγωμένο νερό, κάτι καθόλου ευχάριστο το Νοέμβριο, αλλά μετά τη σκόνη και τη βρώμα, μια χαρά μου ήρθε. Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε με επίσκεψη στο τζαμί του χωριού, που κάνει ωραίο φωτογραφικό θέμα με μπακγκράουντ τα φθινοπωρινά δέντρα και τα χιονισμένα βουνά και βόλτα στο παζάρι.
Η νύχτα ήρθε γρήγορα, οι μέρες άρχισαν να γίνονται απελπιστικά μικρές. Επειδή όμως ήταν ακόμα νωρίς – άσχετα με το σκοτάδι – τα μαγαζάκια στο παζάρι ήταν ανοιχτά. Και μου επεφύλασσαν μια ωραία και σπάνια έκπληξη…
Στο παζάρι λοιπόν, που παρεπιπτόντως δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα και όλα φωτίζονται με γκαζόλαμπες, πουλάνε διάφορα άχρηστα πράγματα, άχρηστα για τον τουρίστα, γιατί τι να το κάνεις το μπουρί της σόμπας, ή τη μασιά για το μαγκάλι?
Πουλάνε όμως και κάτι άλλα πραγματάκια, που ξεχνάς το όνομα σου...
Το Πακιστάν είναι από τις μεγαλύτερες παραγωγούς χώρες σε πολύτιμες και ημιπολύτιμες πέτρες. Μαζί με τη Χιλή, είναι οι μόνες που βγάζουν λάπις λάζουλι, αυτό το όμορφο μπλε πολύτιμο ορυκτό.
Και επίσης, δίπλα είναι το Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν είναι γνωστό για τον πόλεμο, τους ταλιμπάν, το όπιο, αλλά λίγοι γνωρίζουν, ότι το μεγαλύτερο ορυχείο ρουμπινιών στον πλανήτη βρίσκεται εκεί. Και με τα καλύτερα σε ποιότητα ρουμπίνια. Και με τον πόλεμο, το λαθρεμπόριο ρουμπινιών οργιάζει και τα ρουμπίνια πωλούνται πάμφθηνα στο Πακιστάν, από κακομοίρηδες Αφγανούς που προσπαθούν να επιβιώσουν. Υπάρχουν και οι μεγαλέμποροι, αλλά εκείνοι δεν σκοτίζονται να πουλάνε ρουμπίνια στα παζάρια των χωριών, εκείνοι τα στέλνουν κατευθείαν στην Ευρώπη και το Ντουμπάι.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη μαγεία να παζαρεύεις ρουμπίνια και λάπις και άλλα πολύτιμα πετράδια σε μεσαιωνικά μικροσκοπικά μαγαζάκια, τόσο μικρά, που αναγκάζεσαι να κάτσεις κάτω. Και όταν αγοράσεις αυτό που θέλεις, ο έμπορος δεν στο βάζει σε πολυτελές κουτάκι, αλλά στο τυλίγει σε εφημερίδα με γραφή ουρντού!
Τα περισσότερα είναι ακατέργαστα, αγοράζεις κοτρώνα ενός κιλού για 20 δολάρια. Το φέρνεις στην Ελλάδα, το πας σε κοσμηματοπώλη που ξέρεις, και στο δίνει έτοιμο. Σου τρώει και το μισό, αλλά τι σε νοιάζει, το πήρες τόσο φτηνά, που δεν σου καίγεται καρφί.

 

[renata]

ειμαι περίεργη τι σε οδήγησε να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι.
άν θες μας λές !

 

[traveladdict]

Aγαπητή renata, πολύ νέος ακόμα, το 1984, ή το 85, δεν θυμάμαι ακριβώς, είχα διαβάσει ένα άρθρο στο ορειβατικό περιοδικό Κορφές, για μια ομάδα Ελλήνων που διέσχισε το βόρειο Πακιστάν και πέρασε και από κάποια χωριά, που οι κάτοικοι τους ήταν ειδωλολάτρες. Καμία αναφορά σε Μεγαλέξανδρο, Μακεδόνες κλπ. Προφανώς δεν ήξεραν τότε.
Μου κίνησε την περιέργεια και μετά από λίγα χρόνια διάβασα σε ένα βιβλίο για τους Καλάς. Είχε προηγηθεί ένα ταξίδι 4 μηνών με τη φίλη μου στην Ινδία και ένα άλλο 9 μηνών - μόνος μου αυτό - στη Νότια Αμερική. Με εμπειρία πλέον στα μακρινά και δύσκολα ταξίδια, αποφάσισα να κάνω το Πακιστάν, για να δω ιδίοις όμμασι τους διάσημους πλέον Καλάς.

 

[renata]

με κάλυψες ..κάτι τέτοιο υπέθεσα και εγώ!
τέτοιο ταξίδι μόνο ένας "καλοδουλεμένος" ταξιδιώτης μπορεί να το πραγματοποιήσει..
θέλει επίσης τα νιάτα,την περιέργεια και την τρέλα!

 

[Menia21]

Χε χε απίστευτοι τύποι Οντως μας περιγράφεις ένα ταξίδι αρκετά δύσκολο και, προφανώς, επικίνδυνο. Ομως η διήγησή σου είναι απολαυστική, ειδικά όταν περιέγραφες τους ξελιγωμένους Πακιστανούς είχα πέσει κάτω απ' τα γέλια!!! Είμαι περίεργη για τη συνέχεια!