Δανία Σουηδία Στη χώρα της Μικρής Γοργόνας!

[Klair]

Σάββατο 2/11/2019
Τρίτη μέρα στην Κοπεγχάγη
Μέρος 3ο

Μετά την Christiania, επόμενος στόχος μας ήταν ένα Διαμάντι και μάλιστα Μαύρο!

Για να φτάσουμε στην άκρη του εσωτερικού λιμανιού της πόλης, εκεί που ορθώνεται το επιβλητικό κτίριο Royal Library ή αλλιώς Black Diamond περάσαμε μια Πύλη

και βρεθήκαμε σε ένα μέρος που δεν το περιμέναμε και μας εξέπληξε τόσο ευχάριστα, που για λίγο ξεχάσαμε τη βροχή που εκείνη την ώρα έπεφτε δυνατά και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, από την ιδιαιτερότητα και την ομορφιά που μας περιτριγύριζε.

Ήταν ο κήπος της Βασιλικής Βιβλιοθήκης, ένας μικρός κρυμμένος κήπος που έχει τη φήμη ότι είναι ένα από τα πιο ήσυχα σημεία στο κέντρο της πόλης. Ο κήπος στο κέντρο του έχει μια μικρή λίμνη, ως υπενθύμιση του παρελθόντος του, αφού εδώ βρισκόταν το παλιό ναυτικό λιμάνι του Christian IV.
Στο μέσον της λιμνούλας είδαμε ένα γλυπτό από χαλκό, το οποίο ήταν δώρο του ιδρύματος Ny Carlsberg στη Βασιλική Βιβλιοθήκη και λειτουργεί ως σιντριβάνι.

Ο κήπος έχει επίσης παρτέρια με λουλούδια και μεγάλα ψηλά δέντρα και απέχει ελάχιστα από την άκρη του εσωτερικού λιμανιού της πόλης.

Στα δεξιά του κήπου συναντήσαμε το άγαλμα του Søren Kierkegaard, του Δανού φιλοσόφου, θεολόγου, ποιητή και θρησκευτικού συγγραφέα που θεωρείται ευρέως, ως ο πρώτος υπαρξιακός φιλόσοφος.

Η ξεχωριστή πινελιά όμως, που έδινε χρώμα και φως στη βροχερή εκείνη μέρα ήταν οι πολύχρωμες καρέκλες, που ήταν διάσπαρτες στον χώρο του Βασιλικού Κήπου.

Μια νότα τόσο ιδιαίτερη αλλά και τόσο τολμηρή, ανάμεσα στην αυστηρότητα και τον επιβλητικό όγκο τόσο ιστορικών κτιρίων, όπως το Dansk Jødisk Museum, του οποίου η πρόσοψη “βλέπει” στον Βασιλικό Κήπο.

Το Εβραϊκό Μουσείο της Δανίας είναι ένα μουσείο πολιτιστικής ιστορίας, επιχορηγούμενο από το κράτος, που εγκαινιάστηκε στις 8 Ιουνίου 2004 και είναι το μοναδικό στο είδος του στη χώρα.

Βγαίνοντας και αφήνοντας πίσω μας τον Βασιλικό Κήπο, στα δεξιά μας είδαμε την είσοδο του War Museum.

Αντικρίσαμε πλέον το Μαύρο Διαμάντι και η προσμονή να βρεθούμε στο εσωτερικό του ήταν μεγάλη. Τόσα και τόσα είχα διαβάσει για αυτό το αριστούργημα.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη της Κοπεγχάγης είναι από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες στον κόσμο. Το 2017 συγχωνεύθηκαν με την Κρατική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη του Aarhus, για τη δημιουργία μιας συνδυασμένης Εθνικής Bιβλιοθήκης. Είναι επίσης γνωστή και ως Βασιλική Βιβλιοθήκη.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό και ανεβαίνοντας με τις κυλιόμενες σκάλες είδαμε την εντυπωσιακή ζωγραφική του Kirkeby να κοσμεί την οροφή.

Oι αίθουσες ανάγνωσης βρίσκονται στα επίπεδα C έως F,

εκατέρωθεν του αιθρίου, το οποίο τους παρέχει πολύ φυσικό φως.

Το Queens Hall είναι ένα αμφιθέατρο χωρητικότητας 600 ατόμων. Χρησιμοποιείται για διάφορους σκοπούς, όπως συναυλίες, συνέδρια, μπαλέτα, θέατρα και άλλα. Η Βιβλιοθήκη περιέχει πολυάριθμους ιστορικούς θησαυρούς και ένα αντίγραφο όλων των έργων που εκτυπώνονται στη Δανία, από τον 17ο αιώνα. Ιδρύθηκε το 1948 από τον βασιλιά Frederick III και άνοιξε στο κοινό το 1793.

Το Black Diamond στο λιμάνι αποτελεί την κύρια Βιβλιοθήκη, γιατί ουσιαστικά η Βασιλική Βιβλιοθήκη έχει συνολικά πέντε τοποθεσίες. Ονομάστηκε έτσι για την εξωτερική του κάλυψη, από μαύρο μάρμαρο και γυαλί. Αποτελείται από δύο μαύρους κύβους, που είναι ελαφρώς κεκλιμένοι πάνω από τον δρόμο.

Στο ενδιάμεσο υπάρχει το οκτώ ορόφων αίθριο, του οποίου οι τοίχοι είναι λευκοί και κυματοειδείς, με δύο εγκάρσιους διαδρόμους, που συνδέουν τις δύο πλευρές και τα μπαλκόνια του κάθε ορόφου.
Το αίθριο παρέχει εξαιρετική θέα στο εσωτερικό λιμάνι της πόλης.

Διαθέτει τις μεγαλύτερες και εκτενέστερες συλλογές βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών, χαρτών, επιστολών, χειρογράφων και αρχειακού υλικού και εικόνων της Δανίας.

Μεταξύ του 1968 και του 1978, η Βιβλιοθήκη είδε μια από τις μεγαλύτερες κλοπές βιβλίων στην ιστορία. Κάποιος κατάφερε να κλέψει περίπου 1.600 ιστορικά βιβλία, αξίας άνω των 50 εκατομμυρίων δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων των εκτυπώσεων του Martin Luther και των πρώτων εκδόσεων του Immanuel Kant , του Thomas More και του John Milton. Μεταξύ του 1998 και του 2002, ο κλέφτης κατάφερε να πουλήσει βιβλία αξίας περίπου 2 εκατομμυρίων δολαρίων σε διάφορους πλειστηριασμούς. Η υπόθεση λύθηκε επιτέλους τον Σεπτέμβριο του 2003, αφού ένα κλεμμένο βιβλίο είχε βγει σε δημοπρασία του Οίκου Christie στο Λονδίνο. Ο κλέφτης, διευθυντής του ανατολικού τμήματος της Βιβλιοθήκης, Frede Møller-Kristensen, είχε πεθάνει τον Ιανουάριο του 2003. Η οικογένειά του έγινε απρόσεκτη στην πώληση των υπολοίπων βιβλίων. Σε μια συντονισμένη επιδρομή στα σπίτια της οικογένειας, στη Γερμανία και τη Δανία, τον Νοέμβριο του 2003, ανακτήθηκαν περίπου 1.500 βιβλία. Τον Ιούνιο του 2004, η σύζυγός του, ο γιος του, η κόρη του και ένας οικογενειακός φίλος καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, από 18 μήνες έως 3 έτη.

Αφού περιτριγυρίσαμε για πολλή ώρα στους ορόφους, καταλήξαμε στο ισόγειο. Βρήκαμε ένα ελεύθερο τραπέζι στο καφέ και καθίσαμε. Έπρεπε να ξεκουραστούμε, να στεγνώσουμε, να αναλάβουμε δυνάμεις και να σκεφτούμε για το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας, το οποίο δεν θα ήταν ίδιο για όλους.

Από την οργάνωση του ταξιδιού είχα θέσει ως όρο απαράβατο, ότι αφού ολοκληρώσουμε αυτά που θέλουμε να δούμε στην Κοπεγχάγη, ήθελα διακαώς να επισκεφθώ το Louisiana Museum of Modern Art που βρίσκεται στο Humlebæk, 35 km. βόρεια της Κοπεγχάγης. Όποιος ήθελε να με ακολουθήσει ήταν βέβαια καλοδεχούμενος.

Η Φ. από την άλλη ήθελε να επισκεφθεί το Dragør, στη νοτιοανατολική ακτή του νησιού Amager, περίπου 12 km. από το κέντρο της Κοπεγχάγης.

Oι άντρες δεν φαίνονταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν καμία από τις δύο επιλογές.

Καθισμένοι λοιπόν στο καφέ της Βιβλιοθήκης υπήρχαν έντονες συζητήσεις. Προβληματιζόμασταν (η γυναικεία πλευρά της παρέας), ότι δυστυχώς οι ώρες μέρας που απέμεναν, δεν θα ήταν αρκετές για να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας.

Στη δική μου περίπτωση, ακόμη και αν αναχωρούσα εκείνη τη στιγμή, θα έφτανα την ώρα του σούρουπου στο Louisiana Museum. Θα έχανα δηλαδή όλη τη μαγεία του εξωτερικού χώρου του Μουσείου, με τα γλυπτά, τη φύση, τη λίμνη και τη θέα στη θάλασσα.

Από την άλλη η Φ. φτάνοντας στο Dragør θα προλάβαινε πολύ λίγη ώρα με φως, ώστε να ευχαριστηθεί το μέρος. Οι προβληματισμοί ήταν έντονοι και στενάχωροι, αφού δυστυχώς οι ώρες φωτός δεν επαρκούσαν.

Τα αγόρια από την άλλη είχαν λυσσάξει στην πείνα και το μόνο που υπήρχε στον εγκέφαλό τους εκείνη την ώρα ήταν μια φωτεινή επιγραφή με τη λέξη φαγητό!!

Με βαριά καρδιά εγκατέλειψα την ιδέα του Louisiana Museum of Modern Art και στη συνέχεια όλοι μαζί πήραμε μια απόφαση που φάνηκε ενδιαφέρουσα και ικανοποιητική για όλους.
Θα πηγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό και αμέσως μετά θα παίρναμε το λεωφορείο και θα πηγαίναμε στο Dragør, έστω για μια βραδινή βόλτα.

Αποχωρήσαμε από το Μαύρο Διαμάντι και σταθήκαμε στη στάση απέναντι. Μπήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό τους Axel Towers.

Στο ισόγειο ενός Πύργου βρίσκεται το εστιατόριο Dalle Valle, το οποίο διαθέτει μπουφέ με μεγάλη ποικιλία φαγητών, σε λογικές για τα δεδομένα της πόλης τιμές. Mέχρι τις 16:00 η τιμή είναι 89 DKK/άτομο και μετά αλλάζει σε 129 DKK/άτομο.

Εμείς φτάσαμε 5 λεπτά μετά τις 16:00, οπότε χρεωθήκαμε τη βραδινή τιμή του μπουφέ. Η κοπέλα μας έβαλε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού, το οποίο ήταν γεμάτο με ντόπιους, μάλλον εργαζόμενους στα γραφεία των Πύργων.

Το φαγητό ήταν πολύ καλό για μπουφέ. Έχουμε φάει και σε άλλες χώρες σε μπουφέ και θα τολμήσω να πω, ότι μετά το φαγητό στον μπουφέ του οικολογικού πάρκου Χ-Caret στο Μεξικό που ήταν κορυφαίο, αμέσως μετά στην κατάταξη βάζω τον μπουφέ του Dalle Valle. Tο συστήνω ανεπιφύλακτα για καλό και σχετικά οικονομικό φαγητό.

Εγώ τσάκισα ό,τι ψάρι υπήρχε στο μενού, αφού είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Φάγαμε του σκασμού, σε σημείο που αναρωτιόμασταν, αν θα μπορούσαμε να περπατήσουμε μέχρι λίγο πιο κάτω, στην Πλατεία Δημαρχείου, για να πάρουμε από τη στάση το λεωφορείο για το Dragør.

Το μόνο αρνητικό ήταν τα πανάκριβα ροφήματα και ο “εξαναγκασμός” από τη σερβιτόρα να πάρεις οπωσδήποτε κάτι για να πιεις. Ήρθε δύο φορές επιμένοντας να παραγγείλουμε κάποιο ρόφημα. Και λέω “εξαναγκασμός” γιατί η Φ. παράγγειλε έναν πανάκριβο χυμό και οι υπόλοιποι είπαμε ότι θέλουμε δύο ποτήρια νερό, με κόστος 3 ευρώ το ποτήρι. Εκείνη τότε είπε: -“Θα σας φέρω ένα μπουκάλι νερό για τρία άτομα”. Το μπουκάλι κόστιζε 9 ευρώ παρακαλώ και έβγαλε 3 ποτήρια νερό.

Βαριά-βαριά σύραμε τα βήματά μας μέχρι την Πλατεία Δημαρχείου και σταθήκαμε στη στάση ακριβώς απέναντι από το μοντέρνο γυάλινο κτίριο Industriens Hus περιμένοντας το λεωφορείο.
Είχε νυχτώσει και η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει. Μετά από 13 περίπου χιλιόμετρα το λεωφορείο έκανε τέρμα στο Dragør.

Το Dragør λοιπόν βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή του νησιού Amager και μαζί με το γειτονάκι του, το χωριό Store Magleby αποτελούν ξεχωριστή αστική περιοχή, με πληθυσμό περίπου 12.000 κατοίκους (1 Ιανουαρίου 2019).

Oι κάτοικοι του Dragør διαδραμάτισαν ζωτικό ρόλο στη διάσωση των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Άνοιξαν τις πόρτες και τα σπίτια τους, για να κρύψουν τους διωκόμενους Εβραίους.

Το χωριό ιδρύθηκε και μεγάλωσε γρήγορα ως αλιευτικό λιμάνι. Το 1370 η Χανσεατική Ένωση έλαβε ορισμένα εμπορικά προνόμια στην πόλη και το Dragør έγινε σημαντική αγορά για τους Χανσεατικούς εμπόρους, ενώ συνέχισε να αναπτύσσεται ως βάση για την επεξεργασία ψαριών.

Η Φ. επιθυμούσε να επισκεφθεί το χωριό γιατί είχε δει φωτογραφίες και είχε διαβάσει ότι διαθέτει πολλά και καλά διατηρημένα ιστορικά κτίρια. Το παλιό τμήμα της πόλης είναι ένας συμπαγής, γραφικός λαβύρινθος από σοκάκια, με κίτρινες βαμμένες κατοικίες, με κεκλιμένες κόκκινες στέγες και πλακόστρωτα δρομάκια χτισμένα με το παραδοσιακό δανικό στυλ, πολλά εκ των οποίων είναι εκατοντάδων ετών.

Ορισμένες κόκκινες καμπίνες στο λιμάνι θυμίζουν τα σπιτάκια που υπάρχουν διάσπαρτα στο πουθενά, στα φιόρδ της Νορβηγίας.

Εκείνο που μας εντυπωσίασε ήταν ότι όλα τα σπίτια στο εσωτερικό τους ήταν υπερφωτισμένα και απίστευτα διακοσμημένα με λεπτό γούστο και φυσικά σχεδόν κανένα δεν είχε κουρτίνες στα παράθυρα. Έτσι μπορέσαμε να κλέψουμε με τα μάτια μας, λίγες πανέμορφες εικόνες από το εσωτερικό τους. Ίσως αυτή η συνήθεια να έχει τις ρίζες της στους Ολλανδούς, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που κατοίκησαν το νησί Amager και τα χωριά Dragør και Store Magleby. O βασιλιάς Christian II κάλεσε τους Ολλανδούς αγρότες να χρησιμοποιήσουν τις γεωργικές τους ικανότητες, ώστε να παράγουν τρόφιμα για τη Βασιλική Οικογένεια. Οι Ολλανδοί άποικοι έφεραν στο Dragør τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις συνήθειές τους, οι οποίες απ΄ ότι φαίνεται κρατούν μέχρι σήμερα.

Στο χωριό δεν κυκλοφορούσε ψυχή και η ώρα ήταν περίπου 19:30 με 20:00 το βράδυ.

Ήταν όμως παντού στολισμένα στους ρυθμούς του Halloween.

Ο κεντρικός δρόμος είχε διάφορα καλόγουστα μαγαζάκια και κάποια λιγοστά εστιατόρια ήταν ανοιχτά, αλλά χωρίς πελάτες.

Φτάσαμε σε ένα σημείο κοντά στη θάλασσα όπου επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Δεν βλέπαμε τη μύτη μας. Δεν ξέραμε που πατούσαμε και αν στο επόμενο βήμα μας, θα βρισκόμασταν μέσα στο νερό. Σιγά-σιγά τα μάτια συνήθισαν και είδαμε κάποιες ξύλινες πλατφόρμες να εισχωρούν μέσα στη θάλασσα.

Σταθήκαμε πάνω τους και απέναντι είδαμε πλέον ξεκάθαρα να ξεχωρίζει στο μαύρο σκοτάδι του ορίζοντα, η φωτισμένη γέφυρα του Øresund. Θελήσαμε να πάρουμε κάποιες φωτογραφίες, αλλά η προσπάθεια απέβη σε παταγώδη αποτυχία, αφού η γέφυρα ήταν μακριά, το σκοτάδι βαθύ και φυσικά δεν είχαμε τρίποδο για τη μηχανή. Τη στήσαμε πάνω στην ξύλινη πλατφόρμα, αλλά και πάλι δεν καταφέραμε τίποτα.

Βάζω έτσι μια σαν ενθύμιο.

Βαθιά μέσα στη θάλασσα ένας προβολέας έριχνε το εκτυφλωτικό φως του προς το λιμάνι. Σε λίγο ένα ψαροκάϊκο έδεσε ανάμεσα στα άλλα σκαριά. Πλησιάσαμε κοντά του να δούμε τι έφερνε, αλλά το πιθανότερο ήταν να είχε μόλις ρίξει τα δίχτυα ή τα παραγάδια του, επιστρέφοντας στην αγκαλιά του αγκυροβολίου.

Κάναμε βόλτα στο λιμάνι ανάμεσα στις ξύλινες κόκκινες καμπίνες που είναι αραγμένες εδώ και εκτελούν χρέη καταστημάτων, με φαγητό (καπνιστά ψάρια τι άλλο?) ή καφέ.

Το Dragør αν και βράδυ μας εξέπληξε πολύ θετικά, με τη γοητεία, τη μυστηριακή, απόκοσμη ατμόσφαιρα και τον οικιστικό χαρακτήρα του. Φαντάζομαι ότι και τη μέρα θα είναι το ίδιο γοητευτικό και ενδιαφέρον. Πάντως αν ποτέ σας βγάλει προς τα δω ο δρόμος δώστε του λίγη προσοχή. Πιστεύω ότι το αξίζει.

Περασμένες 22:30 σταθήκαμε στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Να υπενθυμίσω ότι και για αυτή τη διαδρομή ισχύει το Around the Sound Ticket, το οποίο είχαμε εκδώσει το πρωί.

Γύρω στα μεσάνυχτα καταλήξαμε στο κατάλυμά μας κατάκοποι πλέον, αφού η μέρα ήταν γεμάτη με του κόσμου τα αξιοθέατα, αλλά και πολλή βροχή. Την επομένη μας περίμενε μια καινούρια περιπέτεια. Ένα ολοήμερο ταξίδι με αξιόλογους σταθμούς, πριν καταλήξουμε για διανυκτέρευση στο Malmö.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Πέμπτη 31/10/2019
Η αναχώρηση από Γάνδη

Ένα ξυπνητήρι αναστάτωσε το ήρεμο πρωινό στο ζεστό, ευρύχωρο διαμέρισμα της πόλης. Πέταξα γρήγορα από πάνω μου το απαλό πάπλωμα που με σκέπαζε και έτρεξα στο μπάνιο για να ετοιμαστώ.
Λίγα λεπτά αργότερα η κουζίνα πλημμύριζε από το άρωμα φρεσκοψημένης μπαγκέτας. Ο γιος μου που είχε γίνει ήδη μάστορας του ψησίματος ξεφούρνιζε τις καυτές μυρωδάτες και αφράτες μπαγκέτες. Eτοιμαζόμασταν να πάρουμε γρήγορα-γρήγορα το πρωινό μας. Δεν είχαμε και πολύ χρόνο. Έπρεπε να βιαστούμε αν θέλαμε να προλάβουμε το τρένο των 8:03 από τον σταθμό Sint Pieters της Γάνδης, για το Διεθνές Αεροδρόμιο των Βρυξελλών.

Πήραμε το τραμ και έγκαιρα κατεβήκαμε στον σταθμό. Βγάλαμε εισιτήρια στα αυτόματα μηχανήματα και βρήκαμε την αποβάθρα μας.

Έκανε κρύο και κόσμος πολύς μαζευόταν περιμένοντας το τρένο, το οποίο κατέφθασε στην ώρα του και γέμισε αμέσως ασφυκτικά. Βρήκαμε θέσεις και αρχίσαμε να πετάμε από πάνω μας μπουφάν, κασκόλ και σκουφιά.

Ένας χλωμός ήλιος ίσα που μπορούσε να χαϊδέψει τα νοτισμένα πράσινα λιβάδια της βελγικής φθινοπωρινής φύσης. Η πρωινή αχλή, σαν λευκή γάζα τύλιγε χωριά και χωράφια, ενώ άλογα και αγελάδες έβοσκαν αμέριμνα, χωρίς να πτοούνται από το τσουχτερό κρύο.

Πρώτη στάση Bruxelles Midi, μετά Bruxelles Central και τέλος Bruxelles Nord. Συνεχίσαμε για το Διεθνές Αεροδρόμιο των Βρυξελλών, με εμφανώς λιγότερο κόσμο στον συρμό και φτάσαμε στις 9:08 έχοντας συμπληρώσει διαδρομή μιας ώρας και τεσσάρων λεπτών.

Από το Διεθνές Αεροδρόμιο των Βρυξελλών ξεκινούσε εκείνη την ώρα ένα ταξίδι, για εμένα και τον γιο μου διάρκειας πέντε ημερών, προς τη Δανία και τη Σουηδία. Πρώτος σταθμός του ταξιδιού η Κοπεγχάγη φυσικά (με τρεις διανυκτερεύσεις) και θα ακολουθούσαν και άλλοι προορισμοί όπως: το Dragør και το Helsingør. Στη συνέχεια θα περνούσαμε με πλοίο στη σουηδική πόλη Ηelsingborg, θα διανυκτερεύαμε στο Malmö και την επόμενη μέρα διασχίζοντας τη γέφυρα του Øresund, θα παίρναμε το απόγευμα, από το Διεθνές Αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης την πτήση της επιστροφής για τη Γάνδη.

Όμως είχαμε να εντάξουμε στην παρέα μας και άλλους συνταξιδιώτες όπως: τον σύζυγό μου και την κοπέλα του γιου μου, με τους οποίους θα συναντιόμασταν στην Κοπεγχάγη.

Με τον σύζυγο είχαμε ραντεβού στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης, αφού η πτήση του με Aegean από το Ελευθέριος Βενιζέλος θα προσγειωνόταν περίπου την ίδια ώρα με τη δική μας και με τη Φ. είχαμε ραντεβού στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης το βράδυ της ίδιας μέρας, αφού εκείνη θα πετούσε με Ryan από το Σαρλερουά το απόγευμα και θα βρισκόταν στην πόλη γύρω στις 9 το βράδυ.

Στο Διεθνές Αεροδρόμιο των Βρυξελλών η κίνηση ήταν πολύ αυξημένη.

Θα πετούσαμε με SAS και η ώρα άφιξης στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης υπολογιζόταν στις 12:26. Όλα κύλησαν ομαλά και η απογείωση έγινε χωρίς καθυστερήσεις.

Αυτό όμως δεν θα ήταν το μοναδικό ταξίδι με βάση τη Γάνδη, αφού στη συνέχεια και συγκεκριμένα στις 9 Νοεμβρίου 2019 θα ακολουθούσε και δεύτερη εξόρμηση, με την ίδια σύνθεση ατόμων στο Λουξεμβούργο. Ήταν μάλιστα η μοναδική φορά που σε αυτά τα δύο ταξίδια χρησιμοποιήσαμε όλα τα μέσα μεταφοράς που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας ταξιδευτής: αεροπλάνο, τρένο, πλοίο, τραμ, λεωφορείο, αυτοκίνητο, τελεφερίκ, ποδήλατο, πατίνι lime και φυσικά τα πόδια μας τα οποία έκαναν πάλι ουκ ολίγα χιλιόμετρα ποδαρόδρομο.

Η άφιξη στην Κοπεγχάγη

Βγαίνοντας από το πυκνό αδιαπέραστο στρώμα των κατάλευκων σύννεφων

μικρά, ανάερα συννεφάκια εξακολουθούσαν να μας εμποδίζουν τη θέα.

Όμως λίγο πριν προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης το θέαμα που αντικρίσαμε από ψηλά μας έκοψε κυριολεκτικά την ανάσα.

Στο βάθος, στο στενό του Øresund απλωνόταν μεγαλόπρεπα η ομώνυμη γέφυρα, η οποία συνδέει το νοτιότερο τμήμα της Σουηδίας με τη Δανία. Οκτώ μεγαλειώδη, ορατά χιλιόμετρα αποτελούν τη μεγαλύτερη γέφυρα που συνδυάζει σιδηρόδρομο και αυτοκινητόδρομο στην Ευρώπη και συνδέει δύο μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές: την Κοπεγχάγη και τη σημαντική σουηδική πόλη Malmö.

Οδική και σιδηροδρομική σύνδεση λοιπόν, συνολικού μήκους περίπου 16 km, αφού η γέφυρα τρυπώνει σε τούνελ και συνεχίζει υποθαλάσσια, προς αποφυγή συγκρούσεων με κάποιο αεροπλάνο του κοντινού Διεθνούς Αεροδρομίου της Κοπεγχάγης.

Φάνηκε καθαρά και η “Πύλη” της γέφυρας με τους δύο Πυλώνες ύψους 204 μέτρων που τη στηρίζουν. Το άνοιγμα των 490 μέτρων σχεδιάστηκε για να επιτρέπει τη διέλευση των πλοίων φυσικά.

Το θέαμα συνέχισε να μας γοητεύει, αφού από κάτω μας βλέπαμε και το αιολικό πάρκο Middelgrunden, το οποίο όταν κατασκευάστηκε το 2000 ήταν το μεγαλύτερο υπεράκτιο αιολικό πάρκο στον κόσμο, με 20 ανεμογεννήτριες οι οποίες αποδίδουν περίπου το 4% της ενέργειας για την Κοπεγχάγη.

Tο αεροπλάνο προσγειώθηκε στον σημαντικότερο αερολιμένα, τόσο για την Κοπεγχάγη, όσο και για το Malmö της Σουηδίας, αφού αντιπροσωπεύει όλες τις μεγάλες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου και βρίσκεται 8 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του κέντρου της πόλης, στο νησί Amager.
H πρόσβαση γίνεται με ταξί, λεωφορεία, τρένο ή μετρό.

31/10/2019 υπενθυμίζω την ημερομηνία και το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης μας υποδέχτηκε με χριστουγεννιάτικο στολισμό.

Πολύ εύκολα βρεθήκαμε με τον σύζυγο, ο οποίος είχε φτάσει μόλις λίγα λεπτά πριν από εμάς, βρήκαμε τα κόκκινα μηχανήματα και βγάλαμε εισιτήρια για τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης (Copenhagen Central Station) με κόστος 36 DKK/άτομο.

Αριστερά των μηχανημάτων υπάρχουν σκάλες τις οποίες ακολουθήσαμε και κατεβήκαμε στην αποβάθρα.

Το τρένο ήρθε αμέσως και μετά από 16 λεπτά διαδρομής φτάσαμε στον Copenhagen Central Station, τον μεγαλύτερο σιδηροδρομικό σταθμό της Δανίας, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στις συνοικίες Indre By και Vesterbro και εξυπηρετεί όχι μόνο τη χώρα αλλά και διεθνείς προορισμούς.

H κύρια αίθουσα δεν είναι μόνο αίθουσα αναμονής αλλά και αγορά με φρούτα, mini market, σαντουιτσάδικα και καφέ. Υπάρχει και κέντρο με πληροφορίες για τους ταξιδιώτες.

Το δίκτυο δημόσιων συγκοινωνιών της Κοπεγχάγης είναι ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Μπορεί κάποιος εύκολα και οικονομικά να έχει πρόσβαση στα ΜΜΜ με το City Pass, το οποίο προσφέρει απεριόριστες διαδρομές με λεωφορεία, τρένα και μετρό για 24, 48, 72, 96 ή 120 ώρες.

Υπάρχει το City Pass Small για τις ζώνες 1 έως 4,

City Pass Small
24 hours
Adult: 80 DKK - Child: 40 DKK
48 hours
Adult: 150 DKK - Child: 75 DKK
72 hours
Adult: 200 DKK - Child: 100 DKK
96 hours
Adult: 250 DKK - Child: 125 DKK
120 hours
Adult: 300 DKK - Child: 150 DKK

και το City Pass Large για τις ζώνες 1 έως 99.

City Pass Large
24 hours
Adult: 160 DKK - Child: 80 DKK
48 hours
Adult: 300 DKK - Child: 150 DKK
72 hours
Adult: 400 DKK - Child: 200 DKK
96 hours
Adult: 500 DKK - Child: 250 DKK
120 hours
Adult: 600 DKK - Child: 300 DKK

Aν κάποιος σκοπεύει να επισκεφθεί αρκετά μουσεία ή παλάτια, θέλει να κινηθεί με τα ΜΜΜ ή να κάνει κρουαζιέρα κατά μήκος των καναλιών τότε συμφέρει η Copenhagen Card, η οποία περιλαμβάνει πάνω από 80 αξιοθέατα, όλες τις μετακινήσεις με όλα τα μέσα και είναι διαθέσιμη για 24, 48, 72 ή 120 ώρες.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ:
https://copenhagencard.com/whats-included

 

[Klair]

Πέμπτη 31/10/2019
Η πρώτη γνωριμία με την πόλη
Μέρος 1ο

Το όνομα Κοπεγχάγη προέρχεται από παραφθορά του “Kobmandshavn” που θα πει “το λιμάνι των εμπόρων” και παραπέμπει στις ένδοξες εποχές του μεσαίωνα, όταν η πόλη κυριαρχούσε στους θαλάσσιους δρόμους της Βόρειας Ευρώπης.

Tο πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πόλης είναι ο συνεχώς συντηρούμενος διάλογος ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο. Aυτόν τον διάλογο είχαμε τρεις ολόκληρες μέρες να τον αφουγκραστούμε, να τον καταλάβουμε και να τον αφομοιώσουμε.

Η πρώτη εικόνα μας έδωσε την εντύπωση μιας σύγχρονης, ολοζώντανης μητρόπολης, με εκλεπτυσμένη αρχιτεκτονική και προχωρημένο design, που παραπέμπει ταυτόχρονα σε έναν κόσμο του παραμυθιού, με χρώματα, αρώματα και αισθήσεις που μας τύλιξαν από τα πρώτα βήματα που κάναμε βγαίνοντας από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό.

Tivoli!! Ο πρώτος και καλύτερος γείτονας του σιδηροδρομικού σταθμού, το διάσημο Λούνα Παρκ φιλοδοξεί να κλέψει την παράσταση καθηλώνοντας τους επισκέπτες, που μόλις βγαίνουν από τον σταθμό το πρώτο πράγμα που αντικρίζουν είναι ένα ψηλό, γκρίζο βουνό, με λευκή μυτερή κορυφή, το Alpenhof, δηλαδή το σκηνικό μέσα στο οποίο τρυπώνει το roller coaster, η πιο δημοφιλής ατραξιόν του Tivoli.

Το ξύλινο roller coaster από το 1914 είναι από τα πιο εντυπωσιακά και αγαπημένα παιχνίδια του πάρκου, το οποίο εκείνη την ώρα βρισκόταν σε λειτουργία. Καθώς περπατούσαμε παράλληλα με τον ψηλό τοίχο, καθ΄ οδόν προς το ξενοδοχείο μας, ακούγαμε τις τσιρίδες των εκστασιασμένων fans.

Από την αρχική οργάνωση του ταξιδιού μας το Tivoli ήταν ξεκάθαρα εκτός προγράμματος, αφού σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούσαμε να μπούμε σε κάποιο από τα πολλά παιχνίδια του, αλλά ούτε και να βολτάρουμε στο πάρκο με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τους καταπράσινους κήπους.

Δεν μπορώ βέβαια να μην αναφερθώ για λίγο στο πιο δημοφιλές αξιοθέατο της Κοπεγχάγης.

Το πάρκο άνοιξε το 1843, στις 15 Αυγούστου και σήμερα αποτελεί το δεύτερο παλαιότερο Λούνα Παρκ διεθνώς. Τα παιχνίδια του λειτουργούν κατά τους θερινούς μήνες, ενώ το πάρκο ανοίγει και κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, με χριστουγεννιάτικα παζάρια και άλλες εκδηλώσεις και συναυλίες. Εμείς το πετύχαμε σε λειτουργία και λόγω του Halloween ήταν διακοσμημένο με κολοκύθες και συναφή στολίδια.

Ακολουθώντας τη λεωφόρο H. C. Andersen είδαμε περισσότερα παιχνίδια και ακούγαμε όλο και περισσότερο τα ουρλιαχτά από τους χρήστες των “διαβολικών” και άκρως “ζαλιστικών” μηχανημάτων-παιχνιδιών του Tivoli.

Ο Hans Christian Andersen υπήρξε βέβαια θαμώνας του και ο Walt Disney βρήκε έμπνευση για τον δικό του Disney World από εδώ.

Το ξενοδοχείο στο οποίο κατευθυνόμασταν ήταν το Danhostel Copenhagen City, ένας κορυφαίος σύγχρονος ξενώνας στην καρδιά της πόλης, μόλις λίγα λεπτά από το Tivoli, από την Πλατεία Δημαρχείου, από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό και τον Strøget, του οποίου η κύρια είσοδος βρίσκεται επί της λεωφόρου H. C. Andersen.

Το 16ώροφο Danhostel ξεχωρίζει για το μοντέρνο design, ενώ τα δωμάτιά του προσφέρουν θέα στη γέφυρα Langebro και στο εσωτερικό λιμάνι της Κοπεγχάγης. Η γέφυρα συνδέει τη λεωφόρο H. C. Andersen με την απέναντι πλευρά και είναι μια από τις δύο μόνο γέφυρες, για τη μεταφορά μηχανοκίνητων οχημάτων στο λιμάνι της κεντρικής Κοπεγχάγης. Η άλλη γέφυρα είναι η Knippelsbro (στη συνέχεια της ιστορίας θα την γνωρίσουμε καλύτερα).

Είχαμε κλείσει ένα τετράκλινο δωμάτιο με ιδιωτικό μπάνιο, στα 400 ευρώ για τρεις διανυκτερεύσεις.

400 μέτρα πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο περάσαμε έξω από το κτίριο Ny Carlsberg Glyptotek (γλυπτοθήκη Carlsberg).

Αυτό το επιβλητικό κτίριο είναι μουσείο με αντίκες και γλυπτά από τους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, της Ρώμης και της Ελλάδας. Περιλαμβάνει όμως και πιο σύγχρονα γλυπτά, όπως μια συλλογή του Auguste Rodin, αλλά και συλλογή ζωγραφικής από Γάλλους ιμπρεσιονιστές και μετά-ιμπρεσιονιστές.
Monet, Pissarro, Renoir, Degas αλλά και Van Gogh, Toulouse Lautrec και Bonnard.

Και όλα αυτά υπάρχουν εδώ σήμερα χάρη στον Carl Jacobsen, ο οποίος ήταν όχι μόνο γιος του ιδρυτή της Carlsberg Breweries και φυσικά φραγκάτος, αλλά και γιατί ο τύπος ήταν “άρρωστος” συλλέκτης τέχνης και το 1888 δώρισε την απίστευτα μεγάλη συλλογή του στο κράτος και στην πόλη της Κοπεγχάγης, με την προϋπόθεση ότι θα παρείχαν κατάλληλο κτίριο για την έκθεση των αγαπημένων του έργων τέχνης.

Πάλι καλά που ο νεαρός βιομήχανος δεν έφαγε όλα του τα λεφτά στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια και μάζευε τόσες συλλογές έργων, που άνοιξε στο κοινό τον χειμερινό κήπο του σπιτιού του, για να τις κάνει γνωστές στον κόσμο.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αλλά το check-in ήταν για αργότερα, οπότε αφήσαμε τα πράγματά μας στη φύλαξη και τάχιστα ξαναπήραμε τη λεωφόρο H. C. Andersen για την πρώτη βόλτα μας στο Indre By, δηλαδή το κέντρο της πόλης της Κοπεγχάγης, το οποίο καλύπτει μια έκταση 4,65 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχει πληθυσμό 26.000 περίπου κατοίκους.

Η περιοχή Indre By είναι ο ιστορικός, γεωγραφικός και πολιτικός πυρήνας της σημερινής Κοπεγχάγης και αντικατοπτρίζει την ιστορία της Δανίας. Tα όρια του Indre By αντικατοπτρίζουν σχεδόν ολόκληρη την έκταση της πόλης κατά τη βασιλεία του Christian A΄.
Την εποχή εκείνη ήταν μια οχυρωμένη πόλη και τα σύνορά της ήταν κατασκευασμένα από αμυντικούς τοίχους με τάφρους και σειρά φραγμάτων, τα οποία εξασφάλιζαν νερό για τις τάφρους.

Καθ΄οδόν προς την Πλατεία Δημαρχείου και πριν φτάσουμε σε αυτήν, στα δεξιά μας είδαμε το πίσω μέρος του National Museum of Denmark, το μεγαλύτερο μουσείο πολιτιστικής ιστορίας της Δανίας, το οποίο περιλαμβάνει όχι μόνο την ιστορία της χώρας, αλλά και άλλων πολιτισμών.

Το κτίριο βρίσκεται ουσιαστικά σε ελάχιστη απόσταση από τον Strøget και την Πλατεία του Δημαρχείου καλύπτοντας 14.000 χρόνια ιστορίας, από τους κυνηγούς των ταράνδων της εποχής των Παγετώνων, τους Vikings μέχρι έργα θρησκευτικής τέχνης του μεσαίωνα, όταν η εκκλησία ήταν ιδιαίτερα σημαντική στη ζωή της Δανίας. Διατηρεί τη μεγαλύτερη και πιο ποικίλη συλλογή της Δανίας αλλά και της Ελλάδας, της Ιταλίας, της εγγύς Ανατολής και της Αιγύπτου.

Είσοδος 95 DKK.

https://en.natmus.dk/museums-and-palaces/the-national-museum-of-denmark/?

Το μεγάλο μέγεθος, η κεντρική της θέση και η σύνδεσή της με το Δημαρχείο καθιστούν την Rådhuspladsen ένα πολύ δημοφιλές σημείο για βόλτες, εκδηλώσεις, εορτασμούς αλλά και διαδηλώσεις.

Η λεωφόρος H. C. Andersen, ο πιο πυκνοκατοικημένος δρόμος της πόλης μας οδήγησε στην Πλατεία Δημαρχείου.

Η μέρα ήταν εξαιρετική, ότι έπρεπε για βόλτα στην περιοχή της παλιάς αγοράς χόρτου της Κοπεγχάγης, αλλά και της πρώην δυτικής Πύλης, μιας εκ των τεσσάρων πρώην Πυλών εισόδου και εξόδου της πόλης που βρισκόταν εδώ.
Οι Πύλες αυτές δεν υπάρχουν πλέον στην πόλη, αφού αποσυναρμολογήθηκαν το 1856. Όταν λοιπόν οι οχυρώσεις διαλύθηκαν αποφασίστηκε η κενή γη να μετατραπεί σε εκθεσιακό χώρο, ενώ στη συνέχεια κατατέθηκαν διάφορα σχέδια για την κατασκευή ενός νέου Δημαρχείου στην περιοχή.
Ο σχεδιασμός εμπνεύστηκε από το Palazzo Pubblico της Siena και η πλατεία φιλοδοξούσε να μοιάζει με την Piazza del Campo.

Το 1894 τοποθετήθηκε η πρώτη πέτρα θεμελίωσης και σήμερα εμείς βολτάρουμε και θαυμάζουμε τα υπέροχα κτίρια που περιβάλλουν την Πλατεία, με πρώτο και καλύτερο το Δημαρχείο, το αρχηγείο του δημοτικού συμβουλίου καθώς και του δημάρχου της Κοπεγχάγης, το οποίο κυριαρχείται από το πλούσια διακοσμημένο μέτωπο,

από το επιχρυσωμένο άγαλμα του Eπισκόπου Absalon ακριβώς πάνω από το μπαλκόνι

και φυσικά από τον πανύψηλο Πύργο του Ρολογιού.

Εκτός από το Ρολόι του Πύργου, εσωτερικά στεγάζει το Παγκόσμιο Ρολόι του Jens Olsen (ένα προηγμένο αστρονομικό ρολόι που περιλαμβάνει σεληνιακές και ηλιακές εκλείψεις, θέσεις των αστρικών σωμάτων και ένα διαρκές ημερολόγιο).

Στα δεξιά του Δημαρχείου, στη γωνία βρίσκεται το άγαλμα του μεγάλου παραμυθά, ο οποίος κοιτάζει απέναντι το Τivoli και όταν επιτέλους ελευθερώθηκε από την επιδρομή μερικών Κινέζων κοριτσιών, οι οποίες θα έβγαλαν και 100 φωτογραφίες ακουμπώντας με τις παλάμες τους τον Andersen κατάφερα και εγώ να πάρω μια και μοναδική φωτογραφία, αφού η υπομονή μου είχε χτυπήσει κόκκινο.

Στην αριστερή πλευρά του Δημαρχείου, σε έναν ψηλό στύλο δύο Vikings φυσούν τις τρομπέτες τους

ενώ μπροστά από το Δημαρχείο η Κρήνη του Δράκου απεικονίζει έναν ταύρο και έναν δράκο να αγωνίζονται.

Παλιά κεραμιδί κτίρια συνεχίζουν τη ζωή τους παντρεμένα με σύγχρονα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα από γυαλί και πλαισιώνουν την Πλατεία Δημαρχείου όπως:

Η έδρα της εθνικής ημερήσιας εφημερίδας Politiken (Politikens Hus).

Το Palace Hotel

Tο Industriens Hus, έδρα της Συνομοσπονδίας Δανικής Βιομηχανίας

αλλά και το DLA PIPER, παγκόσμια δικηγορική εταιρεία με γραφεία σε περισσότερες από 40 χώρες, στη βόρεια και νότια Αμερική, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή την Αφρική και την Ασία.

Στην κορυφή του κτιρίου της γωνίας Rådhuspladsen και Vesterbrogade είναι σκαρφαλωμένο το κορίτσι του καιρού, ένα επιχρυσωμένο γλυπτό που περιστρέφεται απεικονίζοντας το κορίτσι με το ποδήλατό του όταν ο καιρός είναι καλός, ενώ όταν πρόκειται να είναι βροχερός το κορίτσι κρατάει την ομπρέλα του. Εμείς το πετύχαμε με ανοιχτή την ομπρέλα του, παρ΄όλο που ο καιρός δεν ήταν βροχερός.

Κοιτώντας το Δημαρχείο, στα αριστερά μας είδαμε ένα σαντουιτσάδικο το 7-eleven και ορμήσαμε στο εσωτερικό του για να εφοδιαστούμε με μερικά φαγώσιμα και να κατευνάσουμε την πείνα μας πριν συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας στη μεγαλύτερη πεζοδρομημένη περιοχή της Κοπεγχάγης.

 

[Klair]

Πέμπτη 31/10/2019
Η πρώτη γνωριμία με την πόλη
Μέρος 2ο

Το 7-eleven βρίσκεται ακριβώς στην αρχή του περίφημου Strøget, δηλαδή της πεζοδρομημένης εμπορικής περιοχής. Ο Strøget θεωρείται ένας από τους παλαιότερους και μακρύτερους δρόμους στην Ευρώπη, με μήκος 1,1 χιλιόμετρα, χωρίς όμως αυτοί οι ισχυρισμοί να είναι και πολύ ευσταθείς, αφού υπάρχουν και άλλοι πεζόδρομοι με μεγαλύτερο μήκος σε διάφορες άλλες πόλεις που διεκδικούν αυτόν τον τίτλο, όπως ας πούμε η Rue Sainte-Catherine στο Bordeaux που είναι μακρύτερη ή η οδός Lijnbaan στο Rotterdam που πεζοδρομήθηκε το 1953, εν αντιθέσει με τον Strøget που μετατράπηκε σε πεζοδρομημένη ζώνη, στις 17 Νοεμβρίου του 1962 και η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος αποτέλεσε τη βάση μιας μεταγενέστερης πολιτικής της Κοπεγχάγης με έμφαση στους πεζούς και τα ποδήλατα.

Τέλος πάντων ας μην κολλήσουμε σε όλα αυτά και ας απολαύσουμε τη βόλτα μας θαυμάζοντας τα κτίρια κατά μήκος όλου του δρόμου, που χρονολογούνται από τα τέλη του 19ου ή την αρχή του 20ου αιώνα, με το παλαιότερο κτίριο να χρονολογείται από το 1616.

Κόσμος πολύς περιδιάβαινε, τη συλλογή στην πραγματικότητα από πεζόδρομους ή δρόμους που απλώνονται εκατέρωθεν της κεντρικής οδού. Τα πρώτα μέτρα του πεζόδρομου δεν μας φάνηκαν, η αλήθεια είναι καθόλου εντυπωσιακά, αφού διάφορα μικρομάγαζα με αδιάφορα ρούχα ή παπούτσια της σειράς είχαν βγάλει την πραμάτεια τους έξω προσφέροντας ένα μάλλον αντιαισθητικό θέαμα.

Παρ΄όλο λοιπόν που η μετατροπή του δρόμου σε πεζόδρομο θεωρήθηκε πρωτοπόρος προσπάθεια και μεγάλες δημόσιες συζητήσεις γίνονταν για το αν οι πεζόδρομοι θα λειτουργήσουν θετικά στη Σκανδιναβία, εμείς για την ώρα δεν είχαμε γοητευτεί.

Οι ιδιοκτήτες των τοπικών καταστημάτων είχαν αντιδράσει έντονα και αρνητικά απέναντι στο έργο, σύντομα όμως ο δρόμος αποδείχθηκε τεράστια επιτυχία, με τους εμπόρους και τις επιχειρήσεις να συνειδητοποιούν ότι οι περιοχές χωρίς αυτοκίνητα παρέχουν τελικά αυξημένα έσοδα.
Τελικά ο Strøget υπογράμμισε τη δυνατότητα για υπαίθρια δημόσια ζωή στη Δανία, κάτι που οι Δανοί δεν είχαν πριν την ευκαιρία να αναπτύξουν.

Φτάνοντας στην Gammeltorv η αισθητική άρχισε να βελτιώνεται και η γνώμη μας να αλλάζει.

Η Gammeltorv (παλιά αγορά) με το γειτονικό της Νytorv (νέα αγορά) σχηματίζουν έναν κοινό χώρο κατά μήκος του Strøget.

Ενώ η Gammeltorv χρονολογείται από την ίδρυση της πόλης, τον 12ο αιώνα, τα περισσότερα από τα κτίριά της κατασκευάστηκαν μετά τη μεγάλη φωτιά του 1795 σε νεοκλασικό στυλ.

Ένα άλλο εντυπωσιακό ατού της πλατείας είναι η Caritas Well, μια αναγεννησιακή Κρήνη, την οποία ανήγειρε ο βασιλιάς Christian IV, το 1610. Είναι δηλαδή η παλαιότερη Κρήνη στην Κοπεγχάγη, ένα γεγονός που πρόσθεσε πάρα πολλούς θετικούς πόντους, ώστε να δούμε την περιοχή και τη συνέχεια της βόλτας μας με διαφορετική ματιά, ξεχνώντας το ελαφρώς αντιαισθητικό θέαμα της αρχής του πεζόδρομου.

Στην κορυφή της Κρήνης στέκεται το άγαλμα μιας εγκύου γυναίκας που κρατάει στην αγκαλιά της ένα παιδί.

Το Nytorv είναι η κολλητή φίλη της πλατείας Gammeltorv και κυριαρχείται από την επιβλητική νεοκλασική πρόσοψη του Δικαστηρίου, το οποίο από το 1815 έως το 1905 χρησίμευε και ως Δημαρχείο.

Το Nytorv δημιουργήθηκε επίσης από τον Christian IV και έγινε θέση για εκτελέσεις και διαπομπεύσεις εγκληματιών. Το Δικαστήριο με τους Ιωνικούς κίονες καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής πλευράς. Όλα τα άλλα κτίρια γύρω από την πλατεία είναι νεοκλασικά, όμορφα αρχοντικά που χρονολογούνται από την εποχή μετά τη μεγάλη φωτιά του 1895.

Εγώ όμως λάτρεψα το παλιό τηλεφωνικό περίπτερο και από εκείνη τη στιγμή έβαλα σκοπό να βρω και να φωτογραφίσω και όλα τα υπόλοιπα παρόμοια περίπτερα που βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα σημεία της πόλης όπως π.χ. στην πλατεία King's New Square ή στην πλατεία Kultorvet. Αλλά σε αυτά θα αναφερθώ στη συνέχεια της ιστορίας.

Ένα αξιοθέατο που επιθυμούσα ιδιαιτέρως να επισκεφθώ εσωτερικά ήταν ο Καθεδρικός Ναός της πόλης (Vor Frue Kirke). Σε λίγα μόλις βήματα από τις δύο προαναφερθείσες πλατείες φάνηκαν οι κίονες της πρόσοψης του νεοκλασικού Καθεδρικού.

Το κτίριο είναι τεράστιο

και το εσωτερικό του καταπληκτικό, αφού ανακαινίστηκε για τον γάμο του διαδόχου του θρόνου. Ήθελα λοιπόν να δω το περίφημο άγαλμα του Χριστού, του γλύπτη Thorvaldsen. Στο ιερό του ναού, ο Ιησούς ύψους τριών μέτρων είναι ίσως το πιο γνωστό από τα γλυπτά του καλλιτέχνη, με αρκετά αντίγραφα αυτού του έργου να κοσμούν εκκλησίες σε όλο τον κόσμο, με αρκετές από αυτές στις Η.Π.Α.

Ο γονατιστός Άγγελος που κρατάει ένα μεγάλο κοχύλι μπροστά από το άγαλμα του Ιησού ήταν ένα δώρο του γλύπτη στην εκκλησία. Ο Bertel Thorvaldsen, κορυφαίος γλύπτης της εποχής του σχεδίασε και υλοποίησε επίσης τα γλυπτά των δώδεκα Αποστόλων που στέκονται κατά μήκος των δύο πλευρών της εκκλησίας.

Την οροφή κοσμούν επιχρυσωμένα λουλούδια και το εκκλησιαστικό όργανο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό.

Μου άρεσε πολύ το εσωτερικό του Kαθεδρικού και χάρηκα ιδιαίτερα που ο ναός ήταν ανοιχτός και μπόρεσα να θαυμάσω την τέχνη του Thorvaldsen από απόσταση αναπνοής και μάλιστα εντελώς δωρεάν.

Συχνά αποτελεί μέρος συναυλιών με τη χορωδία της Κοπεγχάγης να δίνει πολλές συναυλίες κάποιες από τις οποίες είναι δωρεάν. Διαθέτει δωρεάν Μουσείο και Κρύπτη στον επάνω όροφο, αλλά δεν τα επισκεφθήκαμε, γιατί δεν θέλαμε να χάσουμε άλλο πολύτιμο χρόνο από την ομολογουμένως καταπληκτική μας πρώτη μέρα στην Κοπεγχάγη. Θέλαμε όσο υπάρχει το φως της μέρας να προλάβουμε να δούμε το κέντρο, αλλά και να ανέβουμε στον Στρογγυλό Πύργο για την όμορφη θέα της πόλης, αφού η μέρα πρόσφερε τις ιδανικές συνθήκες για μια τέτοια δραστηριότητα.

H εκκλησία είναι ανοιχτή: Δευτέρα-Σάββατο 08:00-17:00

Απέναντι από την είσοδο του Καθεδρικού σχηματίζεται μια λιλιπούτεια πλατεία με έναν οβελίσκο στο κέντρο της.

Είναι το Reformation Monument, δηλαδή το Μνημείο Μεταρρυθμίσεων για να θυμίζει το κίνημα αναμόρφωσης της Δανίας.

Τη βόρεια πλευρά του Καθεδρικού καταλαμβάνει η πλατεία Frue Plads,

ένας ορθογώνιος χώρος οριοθετημένος στις άλλες του πλευρές από το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης προς τα βόρεια,

από τον δρόμο Nørregate στον οποίο βρίσκεται η είσοδος του Kαθεδρικού Nαού δυτικά και τον πεζόδρομο Fiolstræde στα ανατολικά.

Επόμενος προορισμός ο Στρογγυλός Πύργος. Όλα τα στενά δρομάκια από τον Καθεδρικό οδηγούν στον Rundetaarn της πόλης.

Ήθελα τόσο πολύ να δω τη θέα από αυτόν τον Πύργο και παρακαλούσα τον Θεό της Βροχής να ξεχάσει εκείνη τη μέρα την Κοπεγχάγη και να μην την επισκεφθεί καθόλου. Προσευχόμουν στον Θεό Ήλιο, άντε και λίγο στον Θεό της Συννεφιάς να επικρατήσουν με τις δυνάμεις τους πάνω από την πόλη για να χαρώ ένα υπερθέαμα για το οποίο είχα πολλές προσδοκίες.

Ο Πύργος του 17ου αιώνα στο κέντρο της Κοπεγχάγης χτισμένος ως αστρονομικό παρατηρητήριο είναι γνωστός για τον ελικοειδή διάδρομο 7,5 στροφών που οδηγεί στην πλατφόρμα της κορυφής και στα 35 περίπου μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο Πύργος είναι μέρος του συγκροτήματος Trinitatis, το οποίο παρείχε στους μελετητές, την εκκλησία Trinitatis

και μια ακαδημαϊκή βιβλιοθήκη που αποτελούσε μέρος της βιβλιοθήκης του διπλανού Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης που είδαμε λίγο πιο πριν.

Η αίθουσα της βιβλιοθήκης είναι χώρος για εκθέσεις και εμείς ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί πετύχαμε έκθεση με τίτλο Rundt om Månen (Around the Moon): από το παρελθόν στο μέλλον.

Η Δανική Εταιρεία Αεροδιαστημικής Έρευνας παρουσίαζε αυτή την έκθεση. Στις 20 Ιουλίου 1969 οι πρώτοι άνθρωποι προσγειώθηκαν στη Σελήνη και το 2019 συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τότε.

Η έκθεση μαρτυρούσε την ιστορία και την επιστήμη πίσω από τις σεληνιακές αποστολές, αλλά εστίαζε και στα όνειρα του μέλλοντος για τα ανθρώπινα διαστημικά ταξίδια.

Ο κυλινδρικός Πύργος είναι χτισμένος με εναλλασσόμενα κίτρινα και κόκκινα τούβλα (τα βασιλικά χρώματα) και στην πίσω του πλευρά είναι προσαρτημένη η εκκλησία του Trinitatis.

Πριν ανέβουμε, στην πρόσοψη του κτιρίου παρατηρήσαμε ότι υπάρχει ένα rebus με επιχρυσωμένα γράμματα, το οποίο περιλαμβάνει 4 εβραϊκά σύμφωνα και απ΄ ότι διάβασα μπορεί να ερμηνευθεί ως εξής: Lead God, the right teaching and justice into the heart of the crowned King Christian IV, 1642.

Κόψαμε γρήγορα εισιτήρια χωρίς να μας παρασύρουν οι μεθυστικές μυρωδιές της βανίλιας και της κανέλας που πλημμύριζαν τον περιβάλλοντα χώρο του Πύργου, από τις υπαίθριες καντίνες και τα κιόσκια.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την περιστρεφόμενη ράμπα. Αυτός ο σχεδιασμός επιλέχθηκε για να μπορούν τα άλογα να μεταφέρουν βιβλία φτάνοντας στη βιβλιοθήκη καθώς και βαριά όργανα για το παρατηρητήριο, το οποίο είναι ένα μικρό θολωτό κτίριο χτισμένο στην κορυφή του Πύργου.

Ανεβαίνοντας παίρναμε τις πρώτες οπτικές γεύσεις για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει!

Για τη θέα δεν υπάρχουν λόγια. Καταπληκτική! Μας έκοψε την ανάσα! Όλη η πόλη απλωμένη γύρω μας, υπέρλαμπρη και πολύχρωμη με τα παστέλ χρώματα κυρίαρχα στα παλιά κτίρια, ενώ υπέροχα μοντέρνα κτίρια ξετρύπωναν ανάμεσα από ογκώδη ανάκτορα ή εντυπωσιακές εκκλησίες.

Παρατήρησα ότι οι Δανοί αγαπούν το μαύρο χρώμα και το χρησιμοποιούν κατά κόρον στα σύγχρονα αρχιτεκτονικά σύνολα. Σύγχρονες γέφυρες για ποδηλάτες ή οχήματα μπερδεύονται στον ορίζοντα της πόλης με αιολικά πάρκα ή αρχαία γεφύρια. Σε κάθε βλέμμα μας εντυπωσίαζαν κάστρα, παλάτια, εκκλησίες, ιστορικά κτίρια αλλά και ιδιαίτερα θαυμάσια κτίρια μοντέρνας αρχιτεκτονικής και design.

Δεν είναι άξιο απορίας λοιπόν που τα τελευταία χρόνια ανακηρύσσεται σε μια από τις πόλεις με υψηλό βιοτικό επίπεδο. Αυτή η παραμυθένια ατμόσφαιρα, η σύγχρονη αρχιτεκτονική και το προχωρημένο design, αλλά και η γαστρονομική πρωτοπορία κάνουν την πόλη έναν αξιοπρόσεκτο προορισμό για όλους μας.

Ώρες και μέρες λειτουργίας: Όλες τις μέρες από 10:00-18:00/ Τρίτη και Τετάρτη από 10:00-21:00
Είσοδος 25 DKK.

Aκολουθήσαμε την οδό Kobmagergade και μόλις συναντήσαμε την οδό Lovstræde στρίψαμε για να βρεθούμε σε μια πολύ ιδιαίτερη κλειστή πλατεία, με χαρακτηριστικά πολύχρωμα σε παστέλ χρώματα σπίτια.

Gråbrødretorv είναι το όνομά της και εκτός από τα όμορφα σπίτια που την χαρακτηρίζουν, στο κέντρο της υψώνεται και ένα μεγάλο πλατάνι. Η πλατεία πήρε το όνομά της από μια Μονή Φραγκισκανών, η οποία υπήρχε στην περιοχή. Τα τεράστια κελάρια της Μονής είχαν μετατραπεί σε φυλακές ώσπου τελικά ολόκληρη η Μονή έγινε φυλακή. Στην πυρκαγιά της Κοπεγχάγης όλα τα κτίρια γύρω από την πλατεία καταστράφηκαν. Η όμορφη περιοχή ξαναχτίστηκε αλλά μετά τον βρετανικό βομβαρδισμό της πόλης είδε ξανά την καταστροφή. Υπήρξε και αγορά κρεοπωλών το 1852.

Σήμερα είναι μια κούκλα με υπέροχα σπίτια και καλόγουστα μαγαζιά να την περιτριγυρίζουν ενώ το καλοκαίρι γίνονται και συναυλίες.

 

[Klair]

Πέμπτη 31/10/2019
Η πρώτη γνωριμία με την πόλη
Μέρος 3ο

Επιστρέφοντας στον Strøget περάσαμε έξω από την εκκλησία Helligåndskirken (Holy Spirit), η ιστορία της οποίας χρονολογείται από το 1295 και εδώ λειτουργούσε το σπίτι του Αγίου Πνεύματος, ένα νοσοκομείο για τους φτωχούς. Ο Πύργος προστέθηκε αργότερα, στα τέλη του 16ου αιώνα.

Οι καμπάνες και το Ρολόι λόγω της κεντρικής θέσης της εκκλησίας κατέληξαν να καθορίζουν την “κανονική ώρα” της Κοπεγχάγης. Όταν η εκκλησία κάηκε το 1728 λέγεται ότι από τις καμπάνες ακουγόταν ύμνος, ενώ κατέρρεε ο Πύργος. Η Πύλη στη νότια πλευρά της, που βρίσκεται απέναντι από το Amagertorv είναι ένα από τα μοναδικά σημεία που διατηρήθηκαν από την αρχική εκκλησία.

Ανέφερα τη μαγική λέξη Amagertorv λίγο πιο πριν. Λέξη-κλειδί αφού σήμερα είναι ο δεύτερος πιο δημοφιλής αστικός χώρος στην πόλη, λόγω της ποικιλίας των δραστηριοτήτων που προσφέρονται στην πλατεία.

Φτάσαμε λοιπόν στην πλατεία που κάποτε οι αγρότες από το γεωργικό νησί Amager έρχονταν και πουλούσαν τα φρέσκα αγροτικά προϊόντα τους στους κατοίκους της πόλης.
Σήμερα όλοι οι μεγάλοι επώνυμοι Οίκοι διατηρούν τα πανάκριβα καταστήματά τους γύρω από την πλατεία. Prada, Louis Vuitton και πάει λέγοντας….

Το 1967 όταν η Κοπεγχάγη γιόρτασε την 800η επέτειό της, η περιοχή εδώ βοήθησε ώστε να τεθεί ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Σε όλο το μήκος του Strøget δημιουργήθηκε ένα τραπέζι που έστριβε μέσα στα μικρότερα δρομάκια και τις πλατείες. Αυτό ήταν το μακρύτερο τραπέζι για καφέ που δημιουργήθηκε ποτέ και οι κάτοικοι της πόλης, αλλά και οι τουρίστες προσκλήθηκαν να γιορτάσουν τα γενέθλια με καφέ και ρολά.

Όπως ήταν λογικό η πλατεία κατακλυζόταν από πάρα πολύ κόσμο. Τα μαγαζιά ήταν όλα ανοιχτά και η ζωντάνια ξεχείλιζε από παντού. Στο κέντρο της πλατείας το σιντριβάνι είναι πολύ δημοφιλές σημείο για ραντεβού. Η Κρήνη παρουσιάζει τρεις πελαργούς έτοιμους να πετάξουν, σαν τα νεαρά αγόρια και κορίτσια που δίνουν εδώ τα ραντεβού τους και ήταν δώρο στην πριγκίπισσα Louise από τον σύζυγό της Frederik VIII, το 1894. Μια παράδοση που χρονολογείται από το 1950 θέλει τις νεόνυμφες μαίες να χορεύουν γύρω από την Κρήνη, για να τιμήσουν τον πελαργό, που ως γνωστόν φέρνει τα μωρά.

Η πλατεία κυριαρχείται από υπέροχα κτίρια, μερικά από τα οποία χρονολογούνται από το 1616. Έχει και αυτή κολλητή φίλη μια άλλη πλατεία, την Hojbro Plads,

η οποία θα ήταν ακόμα πιο όμορφη αν δεν υπήρχαν κλειστές ομπρέλες και κουκουλωμένα με μουσαμάδες, τραπέζια και καρέκλες από τα απέναντι καφέ και εστιατόρια,

αλλά και εκατοντάδες ποδήλατα παρκαρισμένα πάνω της.

Η ορθογώνια πλατεία έχει θέα στο κανάλι

και το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της είναι το τεράστιο έφιππο άγαλμα του Αbsalon, του πολεμιστή Επισκόπου που παραδοσιακά έχει αναγνωριστεί ως ο ιδρυτής της Κοπεγχάγης.

Η Hojbro Plads σχεδιάστηκε για να δημιουργήσει μια αντιπυρική ζώνη, αφού η πυρκαγιά του 1795 είχε καταστρέψει εντελώς την περιοχή, μεταξύ του σημερινού Strøget και του καναλιού. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να συμβάλλει και στην αισθητική αναβάθμιση της περιοχής. Τα περισσότερα κτίρια γύρω της χρονολογούνται από τα χρόνια αμέσως μετά τη μεγάλη φωτιά.

Από ένα στενό δρομάκι της πλατείας Hojbro Plads ξεπρόβαλε το καμπαναριό του Nikolaj Kunsthal και στρίψαμε κατά κει.

Πρώην εκκλησία του Αγίου Νικολάου και νυν κέντρο τεχνών της Κοπεγχάγης. Το αρχικό κτίριο του 13ου αιώνα ήταν από τα παλαιότερα εκκλησάκια της πόλης. Το σημερινό κτίριο αντιπροσωπεύει μια σύγχρονη ανακατασκευή της κατεστραμμένης από τη φωτιά εκκλησίας. Ο Πύργος χρησίμευσε ως Ναυτικό Μουσείο και η σοφίτα ως Βιβλιοθήκη. Ήταν επίσης στο επίκεντρο του δράματος του Hans Christian Andersen, “Η αγάπη του Πύργου Νικολάι” που παρουσιάστηκε το 1829 στο Βασιλικό Θέατρο (Love of Nicolai Tower).

Αφήνοντας πίσω τον πρώην ναό του Αγίου Νικολάου βρεθήκαμε στο πίσω μέρος του εμπορικού Magasin du Nord.

Στην Κοπεγχάγη όλα μοιάζουν τακτοποιημένα, όμορφα λες και κάποια νεράϊδα από κάποιο παραμύθι του Andersen χτυπώντας το μαγικό της ραβδάκι βάζει σε τάξη και αρμονία ολόκληρη την πόλη, παντρεύοντας τα υπερπολυτελή και φανταχτερά εμπορικά κέντρα με τέτοια, τόσο απλά αλλά και τόσο καλόγουστα μαγαζάκια.

Μικρές-μικρές οάσεις φρεσκάδας, δροσιάς και καλαισθησίας από εκεί που δεν το περιμένεις. Απέναντι από την πόρτα του μοντέρνου πολυκαταστήματος που σήμερα είναι πολύ δημοφιλές εμπορικό καταφύγιο στην καρδιά της πόλης.

Ελάχιστα πλέον βήματα μας χώριζαν από την Kogens Nytorv ή King΄s New Square, τη μεγαλύτερη πλατεία στο τέλος του πεζόδρομου Strøget, η οποία χτίστηκε από τον Christian II, το 1670 στα πλαίσια μιας μεγάλης επέκτασης για την οχύρωση της πόλης.

Η πλατεία δεν έχει ξεφύγει ούτε και σήμερα από τα έργα και τις αναμορφώσεις που γίνονται πάνω στο κορμί της, αφού υπήρξε κλειστή για κάμποσα χρόνια, λόγω της επέκτασης του μετρό με την γραμμή City Circle Line και M4 και πλέον θα λειτουργεί ως συνδετικός σταθμός των υφιστάμενων αλλά και των νέων γραμμών.

Εμείς την πετύχαμε μάλλον στα τελειώματα των εργασιών, αφού πάνω στην πλατεία ήταν ελάχιστα τα σημεία που μαρτυρούσαν εργασίες.

Η πλατεία μοιάζει με κανονική star μετά από ένα γερό lifting, που αναπνέει πλέον, απελευθερωμένη από γάζες και τσιρότα, έναν αέρα ανανέωσης, στολισμένη με λιτή διακόσμηση, όπως αξίζει στις διαχρονικές κυρίες του θεάματος.

Τι κι αν ο βασιλιάς και χρόνια σύντροφός της Christian V είναι κουκουλωμένος, αθέατος από τα μάτια του κόσμου και δεν μπορεί να μας τον συστήσει!

Εκείνη περιτριγυρίζεται από σπουδαίους θαυμαστές και έχει να προσφέρει πλούσιο θέαμα, υπερθέαμα ίσως να είναι η κατάλληλη λέξη, αφού σημαντικά κτίρια είναι στραμμένα πάνω της και δεν αποτραβούν το βλέμμα τους ούτε λεπτό από το σώμα της.

Το Βασιλικό Δανέζικο Θέατρο (Det Kongelige Teater) τη φλερτάρει από το 1748, xαρακτηριζόμενο ως Θέατρο του Βασιλιά, αλλά με δημόσια πρόσβαση. Aυτό ήταν το θέατρο στο οποίο ο 14χρονος παραμυθάς Hans Christian Andersen αφιέρωσε την πρώϊμη φιλοδοξία του. Aυτό ήταν και το θέατρο που έγινε το κοινωνικό και καλλιτεχνικό εστιακό σημείο πολλών λαμπρών καλλιτεχνών της χρυσής εποχής της Δανίας. Μπροστά στο κτίριο συναντήσαμε τα αγάλματα 2 φημισμένων δανών θεατρικών συγγραφέων.

Το πολυκατάστημα Magasin du Nord χρονολογείται και αυτό από το 1869 και είναι ένα κτίριο ορόσημο για την πλατεία.

Το Hotel d'Angleterre, ένα από τα πρώτα πολυτελή ξενοδοχεία στον κόσμο δίνει λίγη ακόμα λάμψη στην πλατεία, αφού θεωρείται το πιο διάσημο και κομψό κτίριο στην πόλη. Διαθέτει και εστιατόριο με αστέρι Μichelin.

Αλλά και το Παλάτι που στεγάζει τη σημερινή Γαλλική Πρεσβεία βρίσκεται στην Kogens Nytorv.

Σταθήκαμε στο φανάρι για να περάσουμε απέναντι έχοντας μπροστά μας το Kunsthal Charlottenborg, τη Βασιλική δηλαδή Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δανίας. Το μεγάλο αρχοντικό αρχικά χτίστηκε ως κατοικία, ενώ σήμερα στεγάζει έναν θεσμό για τη σύγχρονη τέχνη.
Μπήκα για λίγο στο τετράπλευρο αυτό κτίριο, με το ολλανδικό μπαρόκ στυλ και συγκεκριμένα στην μικρή εσωτερική αυλή του. Κάποια έκθεση λάμβανε χώρα στο κτίριο και ξεφόρτωναν κάποια έργα ζωγραφικής. Πήρα λίγες φωτογραφίες και έφυγα γρήγορα.

Το περιβόητο Nyhavn ήταν μπροστά μας και φιλοδοξούσε να μας μαγέψει με την ομορφιά του.

Tους επισκέπτες στο Nyhavn (νούμερο ένα αξιοθέατο της πόλης) καλωσορίζει το μνημείο Άγκυρα, το οποίο μνημονεύει τους 1.700 Δανούς αξιωματικούς και ναυτικούς που υπηρέτησαν στο ναυτικό, τον εμπορικό στόλο ή τις συμμαχικές δυνάμεις και θυσίασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πολέμου. Κάθε χρόνο, στις 5 Μαΐου, ημέρα απελευθέρωσης της Δανίας πραγματοποιείται επίσημη τελετή, προς τιμήν των πεσόντων.

Απέναντι από το μνημείο είδαμε τα κιόσκια έκδοσης εισιτηρίων για τις κρουαζιέρες που πολλοί τουρίστες επιλέγουν να κάνουν.

Εμείς ακολουθήσαμε τη δεξιά διαδρομή, για να έχουμε θέα στα έντονα χρωματιστά αρχοντικά από την απέναντι πλευρά. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό. Το κανάλι που κατασκευάστηκε από τον βασιλιά Christian II, με τη συνδρομή Σουηδών αιχμαλώτων, του Δανο-σουηδικού πολέμου και αποτελούσε την πύλη από τη θάλασσα προς την κεντρική πόλη είναι σήμερα το πιο διάσημο αξιοθέατο της πόλης. Και αν κάποτε εδώ πλοία φορτωμένα με αλιεύματα ξεφόρτωναν τα φορτία τους, σήμερα μπαρ και ακριβά εστιατόρια φιλοξενούνται στα πολύχρωμα αρχοντικά, της άλλοτε διαβόητης προκυμαίας για τους ναύτες που κυκλοφορούσαν και φυσικά για την πορνεία που άνθιζε στα γύρω σπίτια.

Εγώ πάντως, για να είμαι ειλικρινής, ενθουσιάστηκα πιο πολύ με τα υπέροχα ξύλινα σκαριά που ήταν αγκυροβολημένα στο κανάλι και σε αυτά εστίασα πιο πολύ τον φωτογραφικό μου φακό, με φόντο βέβαια την πανδαισία χρωμάτων που μου πρόσφεραν τα αρχοντικά από απέναντι.

Ο Andersen έζησε εδώ για περίπου 18 χρόνια. Απ΄ ότι διάβασα έζησε στο νούμερο 67, όπου σήμερα στεγάζεται ένα κατάστημα. Άλλαξε όμως κι άλλα σπίτια στο Nyhavn. Eπίσης διάβασα ότι το σπίτι στο νούμερο 9 χρονολογείται από το 1681, όμως αυτή τη φορά δεν μπήκα στη διαδικασία, όπως είχα κάνει πέρυσι στη Γάνδη με το Graslei, να ψάχνω έναν-έναν τους αριθμούς των σπιτιών. Δεν υπήρχε λόγος, αφού όλα ήταν εξίσου όμορφα, χωρίς όμως κάποιο ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό που να αποτελεί αξιοσημείωτη διαφορά και να χαρακτηρίζει περισσότερο ένα κτίριο, σε σχέση με κάποιο διπλανό του.

Φτάσαμε στη γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές και πλέον είχαμε την τέλεια εικόνα του καναλιού, ενός ζωντανού και πολυεπισκέψιμου σημείου της πόλης της Κοπεγχάγης. Και αυτό επετεύχθη χάρη στη Nyhavn Society, μια εταιρεία η οποία ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1960 θέλοντας να δώσει ξανά ζωή στην περιοχή, η οποία είχε πέσει σε μαρασμό και εγκατάλειψη, αφού μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κυκλοφορία των πλοίων σταμάτησε, αφήνοντας το Nyhavn ανενεργό ως λιμάνι.

Διασχίσαμε τη γέφυρα και αρχίσαμε να περπατάμε στην εσωτερική διαδρομή με κατεύθυνση προς τη θάλασσα, έχοντας πλέον το κανάλι στο δεξί μας χέρι, ώσπου φτάσαμε στο τέλος της αποβάθρας.

Φτάνοντας στο τέλος της αποβάθρας του Nyhavn μπροστά μας απλώθηκε η ήρεμη θάλασσα και η Inderhavnsbroen, μια γέφυρα στο εσωτερικό λιμάνι της Κοπεγχάγης, μήκους 180 μέτρων που κατασκευάστηκε για πεζούς και ποδήλατα και άνοιξε στο κοινό στις 7 Ιουλίου 2016.

Όπως όλοι γνωρίζουμε το πιο δημοφιλές μέσο μετακίνησης στην πόλη είναι το ποδήλατο, μιας και άνετοι και ασφαλείς ποδηλατόδρομοι δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες στους πολίτες αλλά και στους επισκέπτες να μετακινηθούν με αυτό το μέσον.

Η Κοπεγχάγη αναγνωρίζεται ως μια από τις πιο φιλικές προς το περιβάλλον πόλεις στον κόσμο. Όχι μόνο οι ποδηλατόδρομοι και τα ποδήλατα, αλλά και τα νέα κτίρια συμβάλλουν στις πρωτοβουλίες που παίρνει η χώρα, ώστε η πόλη να είναι ουδέτερη ως προς τον άνθρακα έως το 2025. Τα νέα κτίρια επιβάλλεται πλέον να είναι χαμηλής ενεργειακής κλάσης και από το 2020 να είναι σχεδόν μηδενικού ενεργειακού ισοζυγίου.

Επιπλέον υπάρχει σχεδιασμός ώστε το 20-30% των αυτοκινήτων μέχρι το 2025 να λειτουργούν με ηλεκτρισμό ή βιοκαύσιμο. Μεγάλος στόχος είναι μέχρι το 2025 το 75% των μετακινήσεων να γίνεται με τα πόδια, με ποδήλατο ή με τα ΜΜΜ.

Κι αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά αισιόδοξα, η Κοπεγχάγη έχει αποδείξει ότι μπορεί και θέλει να καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους της.

Καμιά φορά όμως λάθη και αστοχίες συμβαίνουν και στις καλύτερες πόλεις του κόσμου. Αυτό συνέβη και με τη γέφυρα Inderhavnsbroen, αφού οι πολλές αστοχίες της μηχανικής κατά τη διάρκεια της κατασκευής, όπως και η χρεοκοπία της κατασκευαστικής εταιρείας αύξησαν τα έξοδα και καθυστέρησαν τα εγκαίνια. Ένα σοβαρό πρόβλημα ήταν τα ολισθηρά σήματα του ποδηλάτου στο βρεγμένο δάπεδο που ευθύνονταν για τις πτώσεις των αναβατών, αλλά και οι απότομες στροφές των 45 μοιρών στην ποδηλατική λωρίδα. Όλα αυτά έδωσαν στη γέφυρα το ψευδώνυμο The Leaning Bridge.

Tελικά όμως η γέφυρα είχε τεράστια επιτυχία, αφού η αρχική εκτίμηση ότι 3.000 έως 7.000 ποδηλάτες θα διέσχιζαν τη γέφυρα καθημερινά διαψεύστηκε, με τον αριθμό να εκτοξεύεται στους 16.000 ποδηλάτες ημερησίως. Προσφέρει και υπέροχο οπτικό θέαμα στους επισκέπτες που φτάνουν μέχρι την άκρη του λιμανιού.

Στρίψαμε αριστερά περπατώντας στο ξύλινο δάπεδο που ξεκινάει πριν το Skuespilhuset (Royal Danish Playhouse), το κτίριο του Βασιλικού Θεάτρου, ένα μοντέρνο αρχιτεκτονικό δημιούργημα το οποίο έχει λάβει και το ευρωπαϊκό βραβείο RIBA το 2008, καθώς και βραβείο σχεδίασης Red Dot για τον σχεδιασμό των καθισμάτων. Το κτίριο δημιουργήθηκε με σκοπό να συμπληρώσει τις ανάγκες του Βασιλικού Θεάτρου και έχει φιλοξενήσει σπουδαίες παραστάσεις μπαλέτου και όπερας.

Εκείνο που παρατηρήσαμε και μας έκανε εντύπωση ήταν ότι ένα μεγάλο μέρος του κτιρίου βρίσκεται σχεδόν πάνω από το νερό.

Μετά το κτίριο απλώνεται τεράστια ξύλινη προβλήτα, από ξύλο βελανιδιάς παρακαλώ, η οποία μας πρόσφερε μια καταπληκτική βόλτα έχοντας θέα στο κτίριο της Όπερας,

αλλά και σε άλλα υπέροχα κτίρια της γύρω περιοχής.

Μικρά γυάλινα κιόσκια-καφέ πάνω στην προβλήτα ήταν γεμάτα με κόσμο.

Ο ήλιος είχε δύσει και τα φώτα της πόλης είχαν αρχίσει να ανάβουν. Κλέψαμε μια τελευταία εικόνα της γέφυρας και του λιμανιού και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο.

Είχαμε να κάνουμε ένα check-in και να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο εν αναμονή του ραντεβού μας με τη Φ., την κοπέλα του γιου μας κατά τις 21:00 στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.


Πάλι έξω στη λεωφόρο H. C. Andersen οδεύοντας προς τον Copenhagen Central Station για το ραντεβού μας με τη Φ. η οποία έφτασε στην ώρα της.
Όλη μέρα δεν είχαμε φάει τίποτα, εκτός από τα σάντουιτς στο 7-eleven, κατά την πρώτη μας γνωριμία με το Indre By, το κέντρο δηλαδή της πόλης.

Πεινούσαμε όλοι σαν λύκοι και δεν είχαμε ιδιαίτερη διάθεση και κουράγιο να ψάχνουμε εκείνη την ώρα για κάποιο εστιατόριο. Θέλαμε να κρατήσουμε και το budget χαμηλά, αφού το ταξίδι μας στην ακριβή Κοπεγχάγη μόλις είχε ξεκινήσει, οπότε σαν είδαμε ένα Vapiano απέναντι ακριβώς από τον σιδηροδρομικό σταθμό, χωρίς άλλες σκέψεις μπήκαμε και παραγγείλαμε.

Μέγα λάθος!!

Το φαγητό μετριότατο, με παραβρασμένα τα ζυμαρικά και ακριβό για την ποιότητα και την ποσότητα του πιάτου. 18 ευρώ η μακαρονάδα, με μερίδα που ίσως να επαρκούσε για μικρό παιδί. Ένας άνδρας ήταν αδύνατον να χορτάσει. Έχουμε ξαναφάει σε Vapiano, δεν ήταν η πρώτη μας φορά, αλλά τόσο άσχημη γευστικά εμπειρία πρώτη φορά αντιμετωπίσαμε.
Στη Βουδαπέστη και στο Άμστερνταμ θυμάμαι, ότι οι γεύσεις και η μαγειρική ήταν πολύ καλύτερες.
Για να χορτάσουμε όλοι πήραμε και δύο πίτσες και μαζί με κάτι πανάκριβα αναψυκτικά, ο λογαριασμός έφτασε παρά κάτι ψιλά τα 90 ευρώ.

Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη βραδινή μας μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης, για να δει και η Φ. ό,τι είχαμε ανακαλύψει εμείς στην ημερήσια βόλτα μας. Περάσαμε απ΄ όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης: από την Πλατεία Δημαρχείου,

τον Strøget, την Amagertorv,

και την King΄s New Square.

Στην πλατεία υπάρχει επίσης ένα παλιό περίπτερο σε στυλ μπαρόκ, αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, με οροφή επενδεδυμένη με χαλκό, το οποίο είναι επίσης διακοσμημένο με χειροποίητα στοιχεία. Eίναι το δεύτερο που προσθέτω στη συλλογή μου, μετά από εκείνο της πλατείας Gammeltorv.

Τέλος καταλήξαμε στο Nyhavn γύρω στις 12:00 τα μεσάνυχτα.

Κατάκοποι πλέον μας ήρθε η φαεινή ιδέα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας νοικιάζοντας ποδήλατα.

Στο τέλος της προβλήτας Nyhavn, έξω από το Royal Danish Playhouse υπήρχαν διαθέσιμα προς ενοικίαση τα πορτοκαλί ποδήλατα της εταιρείας DONKEY REPUBLIC.

Ο γιος μου έκανε τα “μαγικά του” με την εφαρμογή, τα ξεκλειδώματα με bluetooth, τη χρέωση της κάρτας Ν26, την οποία είχαμε φορτώσει με χρήματα και 4 ποδήλατα βρισκόντουσαν πλέον στην κατοχή μας, για να μας μεταφέρουν λίγο πιο άνετα και ξεκούραστα, αντί του ποδαρόδρομου, τα δύο χιλιόμετρα διαδρομής που μας χώριζαν από το κατάλυμά μας.

Στις 12:30 βρισκόμασταν πλέον στο δωμάτιό μας και η πρώτη μας μέρα στην Κοπεγχάγη είχε κλείσει με τον καλύτερο τρόπο, αφού η διαδρομή με τα ποδήλατα μας άρεσε πολύ και έτσι αποφασίσαμε ότι και την επόμενη μέρα του ταξιδιού μας (καιρού επιτρέποντος) θα νοικιάζαμε πάλι ποδήλατα και θα γινόμασταν για λίγο μέρος της κουλτούρας της πόλης, υιοθετώντας τις συνήθειες των κατοίκων της, συμβάλλοντας και εμείς στις πρωτοβουλίες της Κοπεγχάγης, για καθαρό περιβάλλον και βοηθώντας, έστω και ελάχιστα με την επιλογή μας αυτή, ώστε η πόλη να θεωρείται πρότυπο για την πράσινη οικονομία της, για να συνεχίσει να λαμβάνει τίτλους όπως: “Πράσινη Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα” λόγω των περιβαλλοντικών επιτευγμάτων της.

 

[Klair]

Παρασκευή 1/11/2019
Δεύτερη μέρα στην Κοπεγχάγη
Μέρος 1ο

Ο σύζυγος και ο γιος μου ξύπνησαν νωρίτερα από εμένα και τη Φ. Διέσχισαν τη γέφυρα Langebro, πήγαν απέναντι στο σούπερ μάρκετ και προμηθεύτηκαν καλούδια, για ένα πλούσιο πρωινό, το οποίο πήραμε στην πεντακάθαρη κουζίνα του Danhostel, η οποία ήταν εξοπλισμένη με όλα τα απαραίτητα σκεύη και κουζινικά. Μπορούσες να μαγειρέψεις σαν στο σπίτι σου και να γλιτώσεις πολλά χρήματα, αποφεύγοντας τα πανάκριβα εστιατόρια της Κοπεγχάγης.

Το σημερινό πρόγραμμα ήταν σφιχτό με πολλά αξιοθέατα και ατελείωτες διαδρομές, γι΄ αυτό αποφασίσαμε να συνδυάσουμε ποδηλασία και πεζοπορία. Έτσι βγαίνοντας από το ξενοδοχείο νοικιάσαμε ποδήλατα, για να φτάσουμε πιο άνετα και πιο ξεκούραστα στον πρώτο μας προορισμό που ήταν τα Ανάκτορα Amalienborg, η έδρα και χειμερινή κατοικία της Βασιλικής Οικογένειας.

Πριν όμως φτάσουμε στο Παλάτι κάναμε πάλι ένα πέρασμα από το Nyhavn, για να το δούμε με το καθαρό φως της μέρας.

Στη συνέχεια βρήκαμε το spot που έπρεπε να κλειδώσουμε για την ώρα τα ποδήλατα και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Το σημείο αυτό βρισκόταν στην προβλήτα, ακριβώς απέναντι από την Όπερα.

Η Εθνική Όπερα της Δανίας είναι μια από τις πιο σύγχρονες όπερες στον κόσμο και ορθώνεται επιβλητική στο νησί Holmen, ακριβώς απέναντι από το Ανάκτορο Amalienborg.

Η πρώτη εικόνα των Ανακτόρων και του Μαρμάρινου Ναού (Frederiks Kirke) στο βάθος, δεν ήταν και η πλέον ειδυλλιακή, αφού ο χώρος ήταν αποκλεισμένος και γίνονταν έργα.

Προχωρήσαμε και φτάσαμε στο κέντρο της πλατείας που περιβάλλει τα τέσσερα όμοια κτίρια σε αρχιτεκτονικό rococo στυλ.

Το άγαλμα του βασιλιά Φρειδερίκου Ε΄ δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας, του οποίου έργο ήταν η δημιουργία των κτιρίων.

Αρχικά το Amalienborg χτίστηκε για τέσσερις οικογένειες ευγενών, όμως όταν το Παλάτι Christiansborg κάηκε, τον Φεβρουάριο του 1794, η Βασιλική Oικογένεια της Δανίας αγόρασε τα τέσσερα κτίρια και μετακόμισε σε αυτά.

Το Μουσείο Amalienborg παρουσιάζει τους ιδιωτικούς χώρους των πιο πρόσφατων βασιλιάδων και βασιλισσών, με πολλά εκθέματα το εύρος των οποίων εκτείνεται 150 χρόνια πίσω, στον Christian IX και την Queen Louise (αυτοί οι δύο είναι γνωστοί, γιατί τα 4 παιδιά τους ανέβηκαν σε θρόνους της Αγγλίας, της Ελλάδας, της Ρωσίας και της Δανίας).

Η φρουρά περιπολούσε έξω από τα Ανάκτορα και η αλλαγή γίνεται στις 12 το μεσημέρι.

Κατευθυνθήκαμε προς τον Frederiks Kirke (τον Μαρμάρινο Ναό), μια ευαγγελική λουθηρανική εκκλησία σε στυλ rococo, με τον επιβλητικό τρούλο, τον μεγαλύτερο στη Σκανδιναβία.
Kάναμε τον γύρο της εκκλησίας, η οποία στην πίσω πλευρά της στολίζεται με μεγάλα χάλκινα αγάλματα 14 διάσημων Πατέρων της Δανίας.

Ο χαρακτηριστικός πράσινος θόλος, ο οποίος στηρίζεται σε 12 στήλες, έμπνευση βασισμένη μάλλον στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου της Ρώμης είναι επισκέψιμος με 35 DKK, αλλά την ώρα που βρισκόμασταν εκεί η εκκλησία ήταν κλειστή και δεν μπορέσαμε να την επισκεφθούμε εσωτερικά.
Μπορέσαμε όμως να δούμε ξεκάθαρα τα χρυσά γράμματα στον θριγκό της πρόσοψης που είναι οι λέξεις: HERRENS ORD BLIVER EVINDELING (ο λόγος του Κυρίου παραμένει πάντα).

Στα 100 μέτρα από τον Μαρμάρινο Ναό, προχωρώντας επί της οδού Bredgate συναντήσαμε τον ναό St. Alexander Nevsky με τους χρυσούς τρούλους, τη μόνη ρωσική ορθόδοξη εκκλησία στην Κοπεγχάγη.

Ο τσάρος Αλέξανδρος ΙΙΙ προσωπικά παρείχε κεφάλαια για την κατασκευή του έργου, το οποίο χτίστηκε από το 1881 έως το 1883. Το εξωτερικό φυσικά κυριαρχείται από τους κρεμμυδοειδείς τρούλους και τα κόκκινα και γκρι τούβλα.

Απέναντι από τον ναό του St. Alexander Nevsky, μια τρίτη εκκλησία, η St. Ansgar΄s Cathedral συμπληρώνει το τρίτο θρησκευτικό δόγμα της περιοχής, αφού ο ναός αυτός είναι η κύρια εκκλησία της ρωμαιοκαθολικής επισκοπής της Κοπεγχάγης, η οποία χρησιμοποιείται από το 1842 και είναι χτισμένη σε κλασικό στυλ.

Η εκκλησία ήταν ανοιχτή, όχι όμως για κάποιο ευχάριστο γεγονός. Μπαίνοντας στο εσωτερικό είδαμε ένα λευκό φέρετρο και λουλούδια στρωμένα στο δάπεδο του διαδρόμου. Δεν υπήρχε όμως ψυχή μέσα στην εκκλησία.

Ακουγόταν μόνο μελωδία από το εκκλησιαστικό όργανο.

Πήρα την πρώτη φωτογραφία χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι επρόκειτο για κηδεία, αφού δεν υπήρχε κανένας παρευρισκόμενος. Όταν καταλάβαμε ότι επρόκειτο για ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός αποχωρήσαμε αμέσως από το εσωτερικό του ναού.

Κολλητά στην εκκλησία είδαμε το Design Museum Denmark, ένα μουσείο για τη διεθνή σχεδίαση και τη βιοτεχνία, το οποίο διαθέτει έργα διάσημων δανών σχεδιαστών. Το Μουσείο στεγάζει τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη σχεδιασμού στη Σκανδιναβία. Το σημερινό κτίριο του Μουσείου ήταν το πρώτο δημόσιο Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης.

Λίγα βήματα πιο κάτω, διασχίζοντας τη λεωφόρο Esplanaden μπήκαμε στο Churchillparken, το δημόσιο πάρκο της Κοπεγχάγης, το οποίο καταλαμβάνει ένα κομμάτι γης μεταξύ του φρουρίου Kastellet και του δρόμου Esplanaden και ονομάστηκε έτσι για να τιμηθεί ο Winston Churchill και η βρετανική βοήθεια, στην απελευθέρωση της Δανίας, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Κατάλευκοι κύκνοι έπλεαν νωχελικά μέσα στο κανάλι και πανύψηλες κλαίουσες έριχναν τα πλούσια “μαλλιά” τους αγγίζοντας την επιφάνεια του νερού.

Η φθινοπωρινή παλέτα της φύσης σε μια έξαρση χρωμάτων. Κίτρινα, μουσταρδί, καφέ και πορτοκαλί φύλλα στόλιζαν το νοτισμένο χώμα.

Το χάλκινο άγαλμα Valkyrie στην άκρη του πάρκου παριστάνει μια γυναικεία φιγούρα της νορβηγικής μυθολογίας που υπηρετεί τον Θεό Odin. Αποφασίζουν ποιος πεθαίνει και ποιος ζει στη μάχη και επιλέγουν από εκείνους που σκοτώθηκαν, ποιους θα φέρουν με τον θάνατο στη Valhalla.
Τα μακριά μαλλιά της ανεμίζουν, ενώ τα γόνατά της πιέζουν τους ώμους του αλόγου. Ιππεύει χωρίς σέλα και κρατάει ένα δόρυ σε θέση ρίψης στο δεξί της χέρι.

Ένα άλλο μνημείο είναι αφιερωμένο στους πεσόντες Δανούς στρατιώτες των Συμμαχικών Δυνάμεων και βρίσκεται ακριβώς μπροστά από την αρχή της γέφυρας, η οποία αποτελεί την κύρια είσοδο στο Kastellet.

Πίσω από τα ψηλά δέντρα ξεπρόβαλε το βέλος της St. Alban΄s Church (εκκλησία του Αγίου Άλβαν).

Ανεβήκαμε στον καταπράσινο λόφο για να έχουμε πανοραμική θέα της περιοχής. Στα πόδια του λόφου έρρεε το φαρδύ κανάλι και μπροστά μας η αγγλικανική εκκλησία έστεκε πανέμορφη και αγέρωχη, ομορφαίνοντας ακόμη περισσότερο το τοπίο με το γοτθικό αναγεννησιακό της στυλ.

Στο βάθος ένα πολεμικό πλοίο ξεπρόβαλε πίσω από τον λόφο με τα πορτοκαλί και τα χρυσά φύλλα των δέντρων.

Προχωρήσαμε διασχίζοντας τη γέφυρα για να μπούμε στο Kastellet από την Πύλη του Bασιλιά, τη νότια δηλαδή Πύλη, η οποία είναι διακοσμημένη με γιρλάντες και την προτομή του Φρειδερίκου Γ΄.

Η δεύτερη Πύλη βρίσκεται στη βόρεια πλευρά και ονομάζεται Πύλη της Νορβηγίας. Είναι χτισμένη με απλούστερο σχεδιασμό έχοντας να αντιμετωπίσει την ανοιχτή εξοχή έξω από την πόλη. Στο τέλος της περιήγησής μας σκοπεύαμε να βγούμε από αυτή την Πύλη, για να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τη Μικρή Γοργόνα, αλλά τελικά ήταν κλειστή.

Το Kastellet είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα φρούρια στη βόρεια Ευρώπη και κατασκευασμένο με τη μορφή πενταγώνου με προμαχώνες. Η περιοχή στεγάζει διάφορες στρατιωτικές δραστηριότητες, αλλά κυρίως εξυπηρετεί ως ιστορικός χώρος και δημόσιο πάρκο.

Ο βασιλιάς Christian IV ξεκίνησε την κατασκευή του Kastellet το 1626. Το σχέδιο του βασιλιά ήταν να επεκτείνει τις ήδη υπάρχουσες οχυρώσεις της πόλης, που έφθαναν ως τον σημερινό σταθμό Nørreport στον βορρά και ως την ακτή Bremerholm νοτιοανατολικά.

Αυτό το σχέδιο τελικά δεν ολοκληρώθηκε. Μετά τη σουηδική πολιορκία της Κοπεγχάγης ένας Ολλανδός μηχανικός, ο Henrik Ruse κλήθηκε να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση και επέκταση της κατασκευής. Η οχύρωση ονομάστηκε Citadellet Frederikshave (η Ακρόπολη του Frederik), αφού ο Frederik ΙΙΙ είχε πλέον διαδεχθεί τον Christian στον θρόνο. Ως γνωστό όμως όνομα επικράτησε το Kastellet.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό ήρθαμε σε πρώτη οπτική επαφή με τις “σειρές”, τα διώροφα κτίρια που αρχικά αποτελούσαν στρατώνες.

Ανεβήκαμε στον λόφο που συναντήσαμε στα δεξιά μας, αμέσως μετά την Πύλη και απολαύσαμε απίστευτη θέα προς την πόλη και τον πράσινο τρούλο της Μαρμάρινης Εκκλησίας,

προς την αγγλικανική εκκλησία, η οποία βρέχει τα πόδια της στα ήρεμα νερά του καναλιού, ενώ χλοώδεις χώροι απλώνονται παντού, όσο φτάνει το βλέμμα.

Ξανά το πολεμικό πλοίο πιο κοντά μας τώρα, πίσω από ένα φθινοπωρινό σκηνικό φυλλόρροων δέντρων.

Βρισκόμασταν στο Grevens Bastion απ' όπου είχαμε θέα της πόλης και του λιμανιού.

Μπροστά μας η Gefion Bridge, δεξιά το κτίριο της Λιμενικής Αρχής και στο βάθος τα Βασιλικά Περίπτερα.

Από ψηλά είδαμε και την Κρήνη Gefion, στην οποία θα πηγαίναμε στη συνέχεια της περιήγησής μας.

Το Kastellet διέθετε και αποθήκες οι οποίες χρονολογούνται από την ίδρυση της Ακρόπολης. Μπορούσαν να αποθηκεύουν όλα τα απαραίτητα σε περίπτωση πολιορκίας, με τα οποία μπορούσαν να τροφοδοτηθούν 1.800 άτομα για τέσσερα χρόνια. Εξακολουθεί να είναι ενεργός στρατιωτικός χώρος που ανήκει στο Υπουργείο Άμυνας. Είναι όμως μια ειρηνική προστατευόμενη περιοχή που χρησιμεύει ως δημόσιο πάρκο, καθώς και ως ένα πολιτιστικό ιστορικό μνημείο.

Το σπίτι του διοικητή, σε κίτρινο χρώμα αποτελείται από δύο ορόφους. Κάτω από μια κόκκινη κεραμοσκεπή, το τριγωνικό αέτωμα φέρει διακοσμήσεις και το μονόγραμμα του Christian VII και σήμερα είναι η επίσημη κατοικία του αρχηγού της Άμυνας της Δανίας.

Απέναντι από το σπίτι του διοικητή βρίσκεται η εκκλησία. Μπήκαμε στο εσωτερικό και πάλι πέσαμε σε κηδεία. Ένα λευκό φέρετρο στεκόταν στο κέντρο της μικρής εκκλησίας και τώρα υπήρχαν συγγενείς που μαζεύονταν για τη νεκρώσιμη ακολουθία. Βγήκαμε γρήγορα έξω αφήνοντας στην ησυχία τους τους πενθούντες συγγενείς, να αποχαιρετήσουν το αγαπημένο τους πρόσωπο.

Πίσω από την εκκλησία είδαμε ένα κατακόκκινο κτίριο το οποίο αποτελούσε συγκρότημα φυλακών. Ένα ανηφορικό μονοπάτι ξεκινάει στα δεξιά της εκκλησίας και οδηγεί στη νοτιοδυτική γωνία του Kastellet, όπου βρίσκεται ένας πανέμορφος ανεμόμυλος.

Δεδομένου ότι μια οχυρωμένη πόλη χρειαζόταν προμήθειες, συμπεριλαμβανομένων αλεύρων κατασκευάστηκαν πολλοί ανεμόμυλοι στους προμαχώνες, συνολικά 16. Ο μύλος στο Kastellet είναι ο τελευταίος που εξακολουθεί να εργάζεται.

Κι άλλη υπέροχη θέα στην πόλη, αν έλειπε και ο άχαρος γερανός θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Όλοι οι χώροι και τα υψώματα του Kastellet προσφέρουν εξαιρετική θέα, ενώ πολλά είδη πουλιών συμπεριλαμβανομένων παπιών, κύκνων και ερωδιών βρίσκουν καταφύγιο στο νερό, που πλαισιώνει το όμορφο σκηνικό της Ακρόπολης.

Βγήκαμε πάλι από τη νότια Πύλη και κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του Αγίου Άλβαν για να δούμε το Gefionspringvandet (σιντριβάνι Gefion).

Aναπαριστά έναν δανέζικο παλιό θρύλο που σχετίζεται με τη δημιουργία του νησιού Sjælland (Ζίλαντ), μέρος της ανατολικής ακτής του οποίου καταλαμβάνει η Κοπεγχάγη.

Σύμφωνα με τον θρύλο ο Θεός Odin κατοικούσε σε ένα μικρό νησί (κατά κάποιους στο νησί Fyn, εκεί που βρίσκεται σήμερα η πόλη Odense). Έστειλε λοιπόν τη θεά Gefjon να βρει περισσότερη γη. Η θεά πήγε στην περιοχή της σημερινής Σουηδίας, όπου ο βασιλιάς Gylfi (ο παλαιότερος γνωστός σκανδιναβός βασιλιάς) της υποσχέθηκε να της χαρίσει όση γη μπορούσε να οργώσει σε ένα βράδυ.
Αυτή τότε πήγε στην κατοικία των Γιγάντων. Εκεί έκανε τέσσερα παιδιά με έναν Γίγαντα και τα μεταμόρφωσε σε τέσσερα γεροδεμένα βόδια.

Όλο το έδαφος που οργώθηκε εκείνο το βράδυ εξακοντίστηκε μέσα στη θάλασσα δημιουργώντας το νησί Sjælland. Το κενό που έμεινε στη Σουηδία γέμισε με νερό και έγινε λίμνη.
Το σιντριβάνι ήταν χορηγία στην πόλη του ιδρύματος Carlsberg, για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της ζυθοποιίας. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1908 μετά από διαφωνίες για το θέμα του σιντριβανιού. Ανακαινίστηκε το 1999. Η λειτουργία του έγινε το 2004.

Μια χαριτωμένη γέφυρα η Gefion Bridge μας οδήγησε εκτός του πάρκου

και μας έβγαλε στο Nordre Toldbod, την παραθαλάσσια περιοχή της Κοπεγχάγης που βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Larsens Plads και ακριβώς νότια του Kastellet.

Τα περισσότερα ιστορικά κτίρια της παραθαλάσσιας περιοχής καταστράφηκαν το 1973, όταν ο χώρος ανασχηματίστηκε. Το κτίριο της Λιμενικής Αρχής Dahlerup βρίσκεται εδώ και μπροστά του στέκουν τα δύο Βασιλικά Περίπτερα. Ήταν το σημείο όπου κάποτε, ένα ειδικό σώμα συνέλεγε διόδια από τα πλοία. Τα δύο Βασιλικά Περίπτερα είναι μια σιωπηρή αντανάκλαση της πρώην σημασίας της προκυμαίας Nordre Toldbod και χτίστηκαν το 1905. Χρησιμοποιούνται σήμερα όταν η Βασιλική Οικογένεια διασχίζει το λιμάνι, για να επιβιβαστεί στο HDMY Dannebrog, το Βασιλικό Yacht, το οποίο είναι αγκυροβολημένο στο Holmen απέναντι.

Δίπλα στο κτίριο της Λιμενικής Αρχής Dahlerup ορθώνεται η Πύλη Langelinie, η οποία είναι διακοσμημένη με δύο αγάλματα του Ποσειδώνα και του Ερμή.

Στην άκρη του λιμανιού είδαμε το αμφιλεγόμενο γλυπτό Zink Global, κατασκευασμένο από μηχανικά κομμάτια, βιομηχανικά εξαρτήματα και εργαλεία να κάθεται σε ένα μεγάλο κλειδί-εργαλείο που καταλήγει στο σήμα του άπειρου, δείχνοντας το Βασιλικό σκάφος αγκυροβολημένο απέναντι. Το γλυπτό επικεντρώνεται στο μέλλον και δείχνει ότι η Κοπεγχάγη και η Δανία είναι ένας τόπος δυναμισμού, προνοητικότητας και μεγάλων οραμάτων.

Το πάρκο Langelinie ουσιαστικά είναι μια αποβάθρα περιπάτου και πάρκο αλλά και το σπίτι της Μικρής Γοργόνας. Όλη η περιοχή αποτελεί εδώ και αιώνες δημοφιλή προορισμό για περιπάτους στην πόλη. Το πάρκο περιλαμβάνει πολλά μνημεία όπως η στήλη Iver Huitfeldt Memorial που χτίστηκε για να τιμήσει τον θάνατο του ναυάρχου Iver Huitfeldt και των ανδρών του σε μια ναυμαχία κατά τη διάρκεια του μεγάλου Βορείου Πολέμου.

Στο τέλος της παραλιακής διαδρομής του Nordre Toldbod και πριν το περιβόητο άγαλμα της Μικρής Γοργόνας έχει τη βάση της η εταιρεία υδροπλάνων Nordic Seaplanes, η οποία εκτελεί δρομολόγια μεταξύ της Κοπεγχάγης και του Άαρχους και μάλιστα είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε live την απογείωση ενός υδροπλάνου.

Φτάσαμε αισίως στο ορόσημο της πόλης της Κοπεγχάγης, στο διάσημο και πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο χάλκινο άγαλμα της Μικρής Γοργόνας και ενώ περιμέναμε να συναντήσουμε ορδές τουριστών να συνωστίζονται για μια selfie με το γλυπτό, αντιθέτως τα πράγματα ήταν νορμάλ και ήρεμα. Τόσο ήρεμα που χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία ή στριμωξίδι φτάσαμε ανετότατα ακριβώς δίπλα στον βράχο, πάνω στον οποίο κάθεται το έμβλημα της πόλης.

Ο γιος του ιδρυτή της Carlsberg γοητευμένος από ένα μπαλέτο του Βασιλικού Θεάτρου της Κοπεγχάγης ζήτησε από την μπαλαρίνα Ellen Price να γίνει το μοντέλο για το άγαλμα. Ο γλύπτης Edvard Eriksen δημιούργησε το άγαλμα, αλλά μόνο το κεφάλι της μπαλαρίνας χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή του, αφού η Price αρνήθηκε να ποζάρει γυμνή. Όμως προθυμοποιήθηκε η γυναίκα του γλύπτη και έτσι το σώμα της κόλλησε στο κεφάλι της μπαλαρίνας και βγήκε το αποτέλεσμα που σήμερα όλοι οι επισκέπτες της πόλης τρέχουν να φωτογραφίσουν.

Κατά τη διάρκεια της EXPO 2010 το συμβούλιο της Κοπεγχάγης φρόντισε τη μεταφορά του αγάλματος στη Σανγκάη, στο περίπτερο της Δανίας. Ήταν η πρώτη φορά που η γοργόνα εγκατέλειψε τη θέση της από τότε που τοποθετήθηκε στον βράχο σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα.

Στις 24 Απριλίου 1964 το κεφάλι κόπηκε, κλάπηκε και δεν βρέθηκε ποτέ. Ένα νέο κεφάλι δημιουργήθηκε και τοποθετήθηκε στο άγαλμα. Στις 22 Ιουλίου 1984 κόπηκε το δεξί χέρι και επιστράφηκε δύο μέρες αργότερα από δύο νέους άνδρες. Το 1990 πάλι σε μια προσπάθεια να κοπεί το κεφάλι έμεινε στον λαιμό μια τομή 18 εκατοστών. Την έχουν βάψει με χρώμα τουλάχιστον επτά φορές.

Το 2013 έγιναν εκδηλώσεις για τον εορτασμό των 100 χρόνων του διάσημου αγάλματος. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών αγόρια τραγούδησαν σε μια συναυλία γενεθλίων για παιδιά. Έγινε παιδική παρέλαση και 100 γυναίκες κολύμπησαν γύρω από το άγαλμα στο λιμάνι. Στη συνέχεια σχημάτισαν ένα μεγάλο “100” μέσα στο νερό. Γοργόνες ζωγραφισμένες στα σώματα ανθρώπων πόζαραν μπροστά από άλλα αξιοθέατα παγκοσμίου φήμης, από τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι μέχρι την Όπερα του Σίδνεϋ.

Αντικρίζοντας το άγαλμα ένιωσα ότι εκπλήρωσα την υπόσχεση που έδωσα όταν ήμουν παιδί στον εαυτό μου και θυμήθηκα πάλι τη φράση που είχα πει τότε στην αγαπημένη μου γιαγιά, ότι μια μέρα θα ψάξω και θα βρω τη χώρα της Μικρής Γοργόνας.

Το πάρκο περιλαμβάνει μαρίνα που ιδρύθηκε το 1890 και είχε σκοπό να παρέχει την ευκαιρία στους εργάτες των ναυπηγείων και εργοστασίων της περιοχής να έχουν ένα μικρό σκάφος επιτρέποντάς τους να συμπληρώνουν τα εισοδήματά τους με λίγη αλιεία. Σήμερα ιστιοφόρα και μικρά κότερα είναι αγκυροβολημένα στη μικρή μαρίνα, η οποία καταλαμβάνει μια περιοχή ακριβώς μετά τη Μικρή Γοργόνα.

Δίπλα στη μαρίνα Langelinie είδαμε επίσης το Ναυτικό Μνημείο προς τιμήν των Δανών ναυτικών που έχασαν τη ζωή τους κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μνημείο αποτελείται από ένα χάλκινο γλυπτό μιας γυναίκας με φτερά, που αντιπροσωπεύει τη Μνήμη και είναι τοποθετημένο σε βάθρο με αφηγηματικά ανάγλυφα στις πλευρές του. Η φτερωτή γυναίκα σχεδιάστηκε βάσει του γλυπτού της Νίκης της Σαμοθράκης.

Με τη μαρίνα του Langelinie ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στην περιοχή. Το πρόγραμμα στη συνέχεια περιελάμβανε το Rosenborg Castle, τους Βοτανικούς Κήπους και βόλτα στην περιοχή του Nørreport.

Ήταν ώρα να χρησιμοποιήσουμε πάλι τα αγαπημένα μας μέσα μεταφοράς στην Κοπεγχάγη, τα ποδήλατα και τα πατίνια. Στη μαρίνα βρήκαμε ελεύθερα, ένα ποδήλατο και 3 πατίνια lime

και κάνοντας μια ωραιότατη διαδρομή, δύο χιλιομέτρων στους δρόμους της πόλης, περνώντας από όμορφες γειτονιές καταλήξαμε να αφήσουμε πάλι τα οχήματά μας, στο spot μπροστά από το SMK-Statens Museum for Kunst, το κρατικό Μουσείο Τέχνης στο κέντρο της Κοπεγχάγης.

 

[Klair]

Παρασκευή 1/11/2019
Δεύτερη μέρα στην Κοπεγχάγη
Μέρος 2ο

Το SMK-Statens Museum for Kunst, το κρατικό Μουσείο Τέχνης στο κέντρο της Κοπεγχάγης συλλέγει, καταγράφει, συντηρεί, ερευνά και χειρίζεται τη δανική και ξένη τέχνη, που χρονολογείται από τον 14ο αιώνα μέχρι σήμερα. Εδώ λοιπόν παρκάραμε τα πατίνια και το ποδήλατο, για να συνεχίσουμε να εξερευνούμε την πόλη.

Οι συλλογές αποτελούνται από σχεδόν 9.000 έργα ζωγραφικής και γλυπτικής και περίπου 240.000 έργα τέχνης σε χαρτί (χαλκογραφίες, χαρακτικά, ακουαρέλες κ.α). Το αρχικό κτίριο είναι σε ιταλικό αναγεννησιακό στυλ, ενώ προς το πίσω μέρος του Μουσείου βρίσκεται μεγάλη και σύγχρονη επέκταση. Το Μουσείο είναι επίσης διάσημο και γνωστό για μια από τις καλύτερες συλλογές του Matisse στον κόσμο.

Την απέναντι δεξιά γωνία των λεωφόρων Sølvgate και Øster Voldgate καταλαμβάνει το τεράστιο κτίριο του Γεωλογικού Μουσείου, το οποίο εκτός από πετρώματα, μετεωρίτες και απολιθώματα περιλαμβάνει και συλλογές για την εξερεύνηση και τη γνώση του ηλιακού συστήματος και της γης, καθώς και όλες τις δυνάμεις της φύσης που έχουν διαμορφώσει τον δικό μας πλανήτη και τη ζωή πάνω σε αυτόν, εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Απολιθωμένα ζώα και φυτά μιλούν για τη γεωλογική εξέλιξη της Δανίας και της Γροιλανδίας. Ακόμη ένα κομμάτι από το φεγγάρι που έφερε το Απόλλων το 1972 εκτίθεται στο μουσείο.

Διασχίσαμε τον δρόμο και από την Πύλη της Georg Brandes Plads μπήκαμε στους κήπους του Rosenborg Castle, οι οποίοι αποτελούν τους παλαιότερους βασιλικούς κήπους της χώρας, αλλά και δημοφιλές καταφύγιο στο κέντρο της Κοπεγχάγης για εκατομμύρια επισκέπτες. Οι κήποι σε αναγεννησιακό στυλ δημιουργήθηκαν από τον βασιλιά Christian IV, στις αρχές του 16ου αιώνα. Πολυάριθμα γλυπτά, μεγάλες μαρμάρινες σφαίρες και τριανταφυλλιές διακοσμούν το καταπράσινο τοπίο.

Το Κάστρο βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα των κήπων και περιβάλλεται από τάφρο με νερό στις τρεις πλευρές του. Πάπιες και κύκνοι αράζουν στο καταπράσινο γρασίδι ή κολυμπούν στα ήρεμα νερά του καναλιού.

Το αναγεννησιακό Κάστρο στο βόρειο κομμάτι του κέντρου της Κοπεγχάγης αρχικά χτίστηκε ως θερινή κατοικία το 1606 και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των πολλών αρχιτεκτονικών σχεδίων του Christian IV. Χτίστηκε σε ολλανδικό αναγεννησιακό ρυθμό, τυπικό δηλαδή στυλ για τα κτίσματα εκείνης της εποχής και έχει επεκταθεί αρκετές φορές. Είναι ανοιχτό στο κοινό για οργανωμένες επισκέψεις και φιλοξενεί ένα μουσείο όπου εκτίθενται οι βασιλικές συλλογές. Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η έκθεση κειμηλίων του Στέμματος.

Ένα βασιλικό σκηνικό μας καθήλωσε στην καρδιά της Κοπεγχάγης, με 400 χρόνια λαμπρότητας και ανεκτίμητους θησαυρούς τέχνης. Μεταξύ των κυριότερων αξιοθέατων είναι η αίθουσα των Ιπποτών με τους θρόνους της στέψης αλλά και οι ταπετσαρίες στους τοίχους που μνημονεύουν μάχες μεταξύ Δανίας και Σουηδίας.

Δίπλα στο Κάστρο είδαμε τους στρατώνες, όπου διαμένουν οι Βασιλικοί Φρουροί οι οποίοι προστατεύουν τον χώρο.

Το Κάστρο και οι κήποι μας πρόσφεραν ένα πολύ ωραίο θέαμα και ένα ήσυχο και γαλήνιο περιβάλλον που μας χαλάρωσε και μας ταξίδεψε πίσω στον χρόνο. Μας ανέσυρε αναμνήσεις από παραμύθια των παιδικών μας χρόνων, με ιππότες, βασιλιάδες, πρίγκιπες και κάστρα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι βρισκόμαστε στη χώρα του μεγαλύτερου παραμυθά και λίγες δόσεις ψευδαίσθησης και μαγείας ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν.

Κι αν το Rosenborg και οι κήποι του βασιλιά μας χαλάρωσαν και μας ηρέμησαν, οι Βοτανικοί Κήποι στη συνέχεια της πορείας μας, μας έβαλαν σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό.

Έναν κόσμο επιστημονικό αλλά και ιστορικό, αφού το εκτεταμένο συγκρότημα των θερμοκηπίων τους χρονολογείται από το 1874. Οι Κήποι είναι μέρος του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Δανίας και διαθέτουν 27 θερμοκήπια, κάποια από τα οποία στεγάζουν μέσα σε ένα τροπικό και υγρό περιβάλλον, κάκτους, ορχιδέες και άλλα φυτά.

Το πιο αξιοσημείωτο θερμοκήπιο είναι το Palm House από το 1874. Η πρόσβαση στον Κήπο είναι ελεύθερη, αλλά η επίσκεψη στο Palm House απαιτεί εισιτήριο 60 DKK.

Και πώς να μην είναι ιστορικός ο Βοτανικός Κήπος της Κοπεγχάγης, αφού ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 1600, αλλά μετακινήθηκε δύο φορές, πριν αποκτήσει τη σημερινή του θέση το 1870.

Απίστευτη εμπειρία οι περιπλανήσεις μας στα καλοσχηματισμένα χωμάτινα δρομάκια του, ανάμεσα από ατελείωτα είδη φυτών, καθένα με το ταμπελάκι με το όνομά του. Υπερυψωμένοι βραχώδεις σχηματισμοί και μια συλλογή από σπάνια δέντρα, σε υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα μας έκαναν να νιώθουμε ότι περπατάμε σε ένα παραμυθένιο τοπίο.

Στο κέντρο του Κήπου μια ήρεμη λίμνη φιλοξενεί διάφορα είδη πουλιών, ενώ παγκάκια περιμετρικά αυτής μας ξεκούρασαν από το συνεχές περπάτημα.

Νούφαρα επέπλεαν στο νερό,

δέντρα με χρυσά και κόκκινα φύλλα στόλιζαν το τοπίο

και μια κομψότατη γεφυρούλα

μας πέρασε από την άλλη πλευρά του Κήπου, ενώ αγάλματα στόλιζαν τις διαδρομές.

Τέλειο σκηνικό στην καρδιά της πόλης.

Δεν είναι τυχαίο που η Κοπεγχάγη κατατάσσεται σε υψηλή θέση σε διεθνείς έρευνες για την ποιότητα ζωής σε αυτήν. Οι απέραντοι χώροι πρασίνου και τα πάρκα που διαθέτει στο κέντρο της, η σταθερή οικονομία μαζί με τις υπηρεσίες παιδείας και κοινωνικής ασφάλειας, την κάνουν ελκυστική, όχι μόνο για τους κατοίκους της, αλλά και για τους επισκέπτες. Αν και πολύ ακριβή πόλη είναι ταυτόχρονα και μια από τις πλέον εύκολες στη διαβίωση, λόγω των ΜΜΜ και των υποδομών της για τους χρήστες ποδηλάτου. Έχει χαρακτηριστεί ως “η Πόλη με τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης” το 2013.

Οι Βοτανικοί Κήποι βρίσκονται σε ελάχιστη απόσταση από τον σταθμό Nørreport της πόλης και βάλαμε πλώρη για να τον συναντήσουμε.

Ολόκληρος ο σταθμός είναι υπόγειος και εξυπηρετεί τις γραμμές Μ1 και Μ2 του μετρό, καθώς και γραμμές του τρένου. Εμείς όμως δεν τον χρησιμοποιήσαμε καθόλου κατά την παραμονή μας στην πόλη, οπότε δεν μπορώ να παραθέσω πιο λεπτομερείς πληροφορίες για τη λειτουργία του. Πάντως σίγουρα ο εξωτερικός του χώρος αποτελεί ένα τεράστιο parking ποδηλάτων.

Εδώ ανακάλυψα και φωτογράφισα το τρίτο περίπτερο για τη συλλογή μου.

Για την ώρα αποφασίσαμε να τελειώσουμε τη βόλτα μας με την πλατεία Kultorvet, την πλατεία δηλαδή του άνθρακα. Εδώ πουλιόταν άνθρακας για τις σόμπες και τους φούρνους.
Ένας πολυσύχναστος πεζόδρομος οδηγεί στην πλατεία από τον σταθμό Nørreport.

Η πλατεία είναι μικρούλα και όμορφη, γεμάτη καφετέριες και καταστήματα, αλλά και δημοφιλής χώρος για καλοκαιρινές υπαίθριες συναυλίες. Και αυτή η πλατεία δημιουργήθηκε μετά την πυρκαγιά της Κοπεγχάγης.

Ένα από τα παλιά τηλεφωνικά περίπτερα βρίσκεται στην πλατεία και αποτελεί χώρο πώλησης καφέ, αποξηραμένων και φρέσκων λουλουδιών. Το τέταρτο περίπτερο που προσθέτω στη συλλογή μου.

Καθίσαμε σε ένα παγκάκι για να ξαποστάσουμε λίγο, από τον πολύ ποδαρόδρομο, χαζεύοντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται. Σε μιαν άκρη της πλατείας υπήρχαν υπαίθριες καντίνες με κρέπες και μια γλυκιά, μεθυστική μυρωδιά απλωνόταν στην ατμόσφαιρα. Τα φώτα της πόλης είχαν αρχίσει να ανάβουν.

Η πόλη φημίζεται για τα διάσημα εστιατόρια, όπως εκείνο που ανήκει στον σεφ Rene Redzepi (NOMA), ο οποίος κατάφερε με έξυπνες συνταγές και αγνά υλικά να μετατρέψει ένα παλιό εργοστάσιο, στο καλύτερο εστιατόριο της Ευρώπης, με ταξιδιώτες απ΄ όλο τον κόσμο να φτάνουν εδώ, για να δοκιμάσουν τα πιάτα του. Αυτό συνέβαλε ώστε εστιατόρια με άψογο design να ανοίγουν το ένα μετά το άλλο και τα αστέρια Michelin να λάμπουν πάνω από το γαστρονομικό στερέωμα της πόλης.

Η συνοικία Νørrerbro ήταν μια ήσυχη εργατική γειτονιά, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε μια hot περιοχή με νεανικό κόσμο να γεμίζει τα μαγαζιά. Το υπέροχο design και το καλό γούστο ξεχειλίζει από παντού και ειδικά στον Jægersborggade, έναν δρόμο 350 μέτρων, ο οποίος αποτελούσε στο παρελθόν ένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία της πόλης. Όλα αυτά έχουν αλλάξει όμως, όταν στην άκρη της συνοικίας άνοιξε το εστιατόριο Relae, κερδίζοντας αστέρι Michelin και προσελκύοντας διαρκώς κόσμο από ολόκληρο τον πλανήτη. Γρήγορα ακολούθησαν και άλλοι επιχειρηματίες ανοίγοντας καταστήματα, οπότε ο δρόμος και η περιοχή άλλαξαν άρδην φυσιογνωμία.

Αλλά και το Vesterbro, πίσω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, μια πρώην συνοικία κόκκινων φαναριών, τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί σημαντικά με πολλά ξενοδοχεία, εστιατόρια και πλούσια νυχτερινή ζωή.

Τα πανάκριβα αστεράτα εστιατόρια της πόλης είναι όμως για χοντρά πορτοφόλια.
Εμείς αναλάβαμε δυνάμεις και μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ να κάνουμε τα ψώνια μας. Θα μαγειρεύαμε στην κουζίνα του Danhostel και θα δειπνούσαμε παρέα με άλλους συγκατοίκους μας, απ΄ όλο τον κόσμο. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ζήσουμε από κοντά τις διατροφικές και μαγειρικές συνήθειες άλλων ανθρώπων, αφού μια μικρή γεύση είχαμε ήδη πάρει από το πρωί, όταν ένας συγκάτοικος, με την τσίμπλα στο μάτι έβραζε πουρνό-πουρνό ρεβύθια, τσιγάριζε κρεμμύδια και πιπεριές και έψηνε πίτες στο τηγάνι για πρωινό. Πλάκα θα είχε όλο αυτό να το ζήσουμε και θα βγάζαμε και τα σπασμένα από τη χθεσινή νίλα που πάθαμε στο Vapiano.

Όταν τελειώσαμε τις αγορές μας νοικιάσαμε ποδήλατα από το spot της πλατείας Kultorvet.
Τα πορτοκαλί ποδήλατα της DONKEY REPUBLIC είχαν και ονόματα φυσικά:

Φορτωμένοι με τα καλούδια μας ξεκινήσαμε για το κατάλυμά μας. Μαγειρέψαμε, δειπνήσαμε, πήραμε μάτι τι μαγείρευαν και τι έτρωγαν οι άλλοι, ρίξαμε και λίγο κουτσομπολιό με μια Φιλιππινέζα, η οποία είχε φτιάξει έναν αχταρμά με χίλια υλικά ανακατεμένα σε ένα τηγάνι και ανεβήκαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση, με σκοπό να βγούμε ξανά κατά τις 21:00 με 22:00 για νυχτερινή περιήγηση της πόλης.

Τα σχέδιά μας όμως ανατράπηκαν, αφού κατά τις 21:00 ξεκίνησε καταρρακτώδης βροχή, η οποία μας εγκλώβισε στο ξενοδοχείο μέχρι την επόμενη μέρα.

 

[Klair]

Σάββατο 2/11/2019
Τρίτη μέρα στην Κοπεγχάγη
Μέρος 1ο

Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και σκοτεινή το πρωινό της τρίτης μέρας μας στην πόλη. Τα αδιαπέραστα σύννεφα έκρυβαν τον ήλιο των προηγούμενων δύο ημερών και μπουμπουνητά ακούγονταν πέρα μακριά. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο είδα τους μουσκεμένους δρόμους και τον βουρκωμένο ουρανό, να συνεχίζει να ρίχνει τα δάκρυά του ποτάμια στην πόλη. Όλη τη νύχτα έβρεχε!

Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στην κουζίνα του ξενοδοχείου για πρωινό, συζητώντας και καταστρώνοντας το πρόγραμμα της μέρας. Από την αρχική οργάνωση του ταξιδιού ήταν προαποφασισμένο, ότι για αυτή τη μέρα θα βγάζαμε το Around the Sound Ticket.

Το εισιτήριο καλύπτει δύο ημέρες και ο μόνος περιορισμός είναι ότι δεν επιτρέπεται να αλλάξει η κατεύθυνση του ταξιδιού. Είναι δηλαδή μια κυκλική διαδρομή. Το εισιτήριο ισχύει από την Κοπεγχάγη προς το Malmö και περιλαμβάνει και το ferry που συνδέει τη Δανία με τη Σουηδία, από το Helsingør προς το Ηelsingborg. H διέλευση με το πλοίο διαρκεί 20 λεπτά. Στη συνέχεια με τρένο φτάνει κανείς στο Malmö και μπορεί να επιστρέψει στην Κοπεγχάγη, μέσω της γέφυρας/σήραγγας του Øresund. Η διαδρομή μπορεί να γίνει και αντίστροφα, από Malmö προς Κοπεγχάγη.
Στη μητροπολιτική περιοχή της Κοπεγχάγης το εισιτήριο ισχύει για τρένα DSB, S-τρένα, μετρό και λεωφορεία.

Tip: ταυτότητα ή διαβατήριο είναι απαραίτητα για τον έλεγχο στη σουηδική πλευρά μόλις βγείτε από το ferry.

Τιμή: 249 DKK ο ενήλικας και 124 DKK το παιδί.

Τελικά μας έκατσε κουτί η απόφαση αυτή, αφού ο καιρός ήταν τόσο βροχερός, που η ενοικίαση ποδηλάτων για τις μετακινήσεις μας θα ήταν αδύνατη.

Εξοπλισμένοι με αδιάβροχα και μια ομπρέλα ξεκινήσαμε με τα πόδια από το Danhostel, για τον Copenhagen Central Station, για να βγάλουμε τα εισιτήρια Around the Sound, τα οποία θα μας κάλυπταν για όλα τα μέσα μεταφοράς, τη σημερινή βροχερή μέρα, αλλά και για το αυριανό μας ολοήμερο ταξίδι, από την Κοπεγχάγη προς το Malmö.

Φτάσαμε στον σταθμό, στο γραφείο Tourist Information/tours & tickets, αλλά εκεί πληροφορηθήκαμε ότι αυτό το εισιτήριο εκδίδεται από το Copenhagen Visitor Service, στην οδό Vesterbrogade 4B, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τον σιδηροδρομικό σταθμό, οπότε καταλήξαμε εκεί για την αγορά.
Η ευγενέστατη υπάλληλος μας εξήγησε ακριβώς πως λειτουργεί το εισιτήριο και μας ευχήθηκε καλή συνέχεια για το ταξίδι μας.

Ακολουθώντας την οδό Vesterbrogade, με κατεύθυνση προς την Πλατεία του Δημαρχείου περάσαμε έξω από το συγκρότημα των Πύργων Axel, ένα όραμα της νέας δανικής αρχιτεκτονικής, να συγκεντρώνει τους εργαζόμενους ανθρώπους που ζουν στην πόλη, διαθέτοντας γραφεία, καταστήματα, εστιατόρια, αλλά και εσωτερικό υπερυψωμένο κήπο στους χώρους των Πύργων.

Κάναμε αμέσως χρήση του εισιτηρίου μας παίρνοντας το λεωφορείο, από τη στάση της οδού Vesterbrogade στην Πλατεία Δημαρχείου και κατεβαίνοντας στη στάση Stormbroen Nationalmuseet (Vindebrogade), για να ξεκινήσουμε την περιήγησή μας με το Aνάκτορο του Christiansborg.

Διασχίσαμε τη γέφυρα Stormbroen

και οι πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε ήταν αυτές:

H Μαρμάρινη Γέφυρα (Marmorbroen) καλυμμένη με ωραίες διακοσμήσεις και στρωμένη με πέτρες οδηγεί στην είσοδο του Παλατιού.

Ακριβώς απέναντι από το Παλάτι είδαμε την κύρια είσοδο του National Museum of Denmark [πληροφορίες έχω παραθέσει στο κεφάλαιο (“H πρώτη γνωριμία με την πόλη” Μέρος 1ο)].

Περνώντας την Πύλη εισόδου αντικρίσαμε το τεράστιο οικοδόμημα και το έφιππο άγαλμα του βασιλιά Christian IX.

Ο γλύπτης του αγάλματος ζήτησε να βρεθεί το σωστό άλογο ως πρότυπο, κάτι που δεν κατέστη δυνατό σε ολόκληρη τη χώρα. Βρέθηκε όμως στο Ανόβερο της Γερμανίας, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια. Το μνημείο χρειάστηκε πολύ καιρό για να ολοκληρωθεί, αλλά το 1927, 21 χρόνια μετά τον θάνατο του βασιλιά αποκαλύφθηκε.

Το Παλάτι στο νησάκι Slotsholmen αποτελεί στέγη της Κυβέρνησης. Είναι η έδρα του Κοινοβουλίου της Δανίας, του γραφείου του Πρωθυπουργού και του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας. Επίσης διάφορα τμήματα του Παλατιού χρησιμοποιούνται από τον μονάρχη, συμπεριλαμβανομένων των βασιλικών αιθουσών υποδοχής, του βασιλικού παρεκκλησίου και των βασιλικών στάβλων.

Το Ανάκτορο δηλαδή είναι η έδρα τριών ανωτάτων εξουσιών: της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας. Το σημερινό Παλάτι μαρτυρά τρεις εποχές της δανικής αρχιτεκτονικής, ως αποτέλεσμα δύο σοβαρών πυρκαγιών. Το κύριο μέρος του σημερινού Παλατιού που τελείωσε το 1928 είναι σε νεομπαρόκ στυλ.

Absalon΄s Castle.
Το πρώτο Κάστρο στην περιοχή ήταν το Κάστρο Absalon, που χτίστηκε το 1167, από τον Επίσκοπο Αbsalon, για να προστατεύσει την αναδυόμενη-αναπτυσσόμενη πόλη της Κοπεγχάγης. Tο Κάστρο επιβίωσε για 200 χρόνια, πριν καταστραφεί το 1369, από τη Χανσεατική Ένωση. Τα ερείπια του Absalon είναι ορατά στις υπόγειες ανασκαφές κάτω από το Παλάτι Christiansborg.

Το Κάστρο της Κοπεγχάγης.
Στα χρόνια μετά την κατεδάφιση του Κάστρου του Επισκόπου, τα ερείπια καλύφθηκαν με χώματα πάνω στα οποία χτίστηκε νέο οχυρό, το Κάστρο της Κοπεγχάγης. Αυτό ολοκληρώθηκε στα τέλη του 14ου αιώνα. Το Κάστρο είχε έναν τοίχο και φυσικά τάφρο, καθώς και έναν Πύργο για Πύλη. Το Κάστρο εξακολουθούσε να ανήκει στον Επίσκοπο, όμως καταλήφθηκε από τον Βασιλιά της Κοπεγχάγης και στα μέσα του 15ου αιώνα έγινε η κύρια κατοικία Δανών βασιλιάδων και το κέντρο της Κυβέρνησης.

Το Κάστρο ξαναχτίστηκε πολλές φορές. Μόνο με την ονομασία Christiansborg χτίστηκε τρεις φορές, αφού πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος των δομών. Το τρίτο κτίσμα Christiansborg είναι και το τρέχον Παλάτι.

Το οικοδόμημα είναι χωρισμένο, με το Κοινοβούλιο να βρίσκεται στη νότια πτέρυγα μαζί με τα βασιλικά δωμάτια υποδοχής, ενώ στη βόρεια πτέρυγα στεγάζονται το Ανώτατο Δικαστήριο και το γραφείο του Πρωθυπουργού.

Λόγω βροχής οι επισκέπτες ήταν λιγοστοί, όμως εμείς επισπεύσαμε τους ρυθμούς μας και πήραμε γρήγορα σειρά, για την άνοδό μας στον Πύργο. Αν και μόλις 10 άτομα πριν από εμάς, μας πήρε σίγουρα ένα εικοσάλεπτο ή και παραπάνω χρόνο αναμονής, για να περάσουμε τον έλεγχο ασφαλείας και να ανέβουμε με τα ασανσέρ στην πλατφόρμα προβολής, η οποία είναι δωρεάν για το κοινό.

Όταν ο καιρός είναι καλός, δεν θέλω καθόλου να φανταστώ, τι μπορεί να γίνεται εδώ από τις ουρές του κόσμου, οπότε μάλλον εμάς μας ευνόησε ο κακός καιρός και η βροχή στο θέμα χρόνου αναμονής, για την άνοδο στον Πύργο. Ενδεχομένως αν είχαμε συναντήσει πολύ κόσμο, να μην είχαμε μπει καθόλου στη διαδικασία να ανέβουμε στην κορυφή, αφού είχαμε ήδη απολαύσει την πόλη από ψηλά την πρώτη μέρα, από την πλατφόρμα του Στρογγυλού Πύργου.

Σήμερα όμως είδαμε με άλλο μάτι την Κοπεγχάγη, αφού η βροχή και η ομίχλη είχαν δημιουργήσει ένα διαφορετικό, πιο απόκοσμο, πιο ατμοσφαιρικό και πιο μυστηριώδες φόντο, ατονίζοντας τα παστέλ χρώματα των κτιρίων και βυθίζοντας την πόλη σε ένα καθαρά χειμωνιάτικο, θυμωμένο σκηνικό.

Η ομίχλη καθισμένη πάνω από την πόλη είχε σκοτεινιάσει τα πάντα τριγύρω, θολώνοντας την ορατότητα και ξεθωριάζοντας τους τρούλους, τα καμπαναριά και τους πύργους όλων των ιστορικών κτιρίων της πρωτεύουσας.

Έκανε πολύ κρύο στα 106 μέτρα της κορυφής του Πύργου και σε κάποια σημεία η βροχή εμπόδιζε την ορατότητα και τη λήψη φωτογραφιών. Μείναμε όμως αρκετή ώρα εκεί ψηλά απολαμβάνοντας όλο το σκηνικό κάτω από αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες.

Βγήκαμε στην άλλη πλατεία του Παλατιού.

Αυτή η πλευρά προσφέρει θέα στην πλατεία Hojbro με το άγαλμα του Absalon και στον πρώην ναό του Αγίου Νικολάου (Nikolaj Kunsthal)

στο ιστορικό κτίριο του Βørsen (παλαιό Χρηματιστήριο),

στον ναό του Χόλμεν (Holmens Kirke) και φυσικά στο κανάλι, αφού το Slotsholmen πάνω στο οποίο βρίσκεται το Παλάτι Christiansborg και όχι μόνο είναι ένα μικρό νησί, μέσα στο λιμάνι της Κοπεγχάγης.

Το όνομα του νησιού προέρχεται από τα διαδοχικά Κάστρα και Παλάτια που βρίσκονται εδώ, από τότε που ο Επίσκοπος Absalon έχτισε το πρώτο Κάστρο της πόλης το 1167, στο σημείο που τώρα ορθώνεται το Christiansborg.

Εννέα γέφυρες συνδέουν το νησί με την υπόλοιπη Κοπεγχάγη. Εμείς μέχρι στιγμής είχαμε διασχίσει τις τρεις από αυτές και είχαμε δει από πολύ κοντινή απόσταση και την τέταρτη.

Η πρώτη είναι η Hojbro, την οποία συναντήσαμε την πρώτη μας μέρα, όταν εξερευνούσαμε το κέντρο της πόλης. Η γέφυρα ξεκινάει ακριβώς από το σημείο που ορθώνεται το άγαλμα του Absalon.

Γέφυρα Hojbro

Η δεύτερη είναι η Stormbroen, εκεί δηλαδή που κατεβήκαμε από το λεωφορείο ερχόμενοι στο Παλάτι,

Γέφυρα Stormbroen

η τρίτη είναι η Μαρμάρινη Γέφυρα, την οποία περάσαμε για να μπούμε στον μεγάλο αυλόγυρο του Παλατιού. Από τη Μαρμάρινη Γέφυρα είχαμε πολύ κοντινή οπτική επαφή προς τη γέφυρα Prinsens Bro, οπότε μετράμε τέσσερις από τις εννέα γέφυρες μέχρι στιγμής.

Από τη Μαρμάρινη Γέφυρα κοιτώντας προς τη γέφυρα Stormbroen

Από τη γέφυρα Stormbroen κοιτώντας προς τη Μαρμάρινη Γέφυρα και τη γέφυρα Prinsens Bro

Στη συνέχεια θα διασχίζαμε ή θα βλέπαμε και άλλες, όμως για αυτές θα τα πούμε αργότερα.

Στην πλατεία Christiansborg υπάρχει μια Πύλη, η οποία οδηγεί σε μια μικρή κλειστή πλατεία. Εδώ βρίσκεται η είσοδος του κτιρίου των Δικαστηρίων

και η πίσω πλευρά του Μουσείου Thorvaldsens, η οποία είναι ολόκληρη ζωγραφισμένη με διάφορες σκηνές.

Το Thorvaldsens Museum είναι αφιερωμένο στην τέχνη του νεοκλασικού γλύπτη που έζησε και εργάστηκε στη Ρώμη, για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Έργα του αν θυμάστε είναι το άγαλμα του Ιησού και τα αγάλματα των δώδεκα Αποστόλων στον Καθεδρικό Ναό της πόλης, για τα οποία σας έχω μιλήσει στο κεφάλαιο της πρώτης μας μέρας στην Κοπεγχάγη.

Εντυπωσιακό είναι και το μπροστινό μέρος του παρεκκλησίου του Christiansborg, το οποίο μοιάζει με την είσοδο ελληνικού ναού, με τέσσερις κίονες να στηρίζουν την πρόσοψη του οικοδομήματος.

Tο έφιππο άγαλμα του Frederick VII συμπληρώνει τη διακόσμηση της Christiansborg Slotsplads.

Αφήνοντας πίσω μας την Christiansborg Slotsplads περάσαμε στην απέναντι πλευρά

και βρεθήκαμε έξω από το Børsen (παλαιό Χρηματιστήριο).

Γύρισα το κεφάλι μου πίσω για να κλέψω την τελευταία εικόνα του Παλατιού.

Τώρα όμως είχα μπροστά στα μάτια μου ένα αριστούργημα. Το Børsen, το ιστορικό κτίριο είναι γνωστό για τον Πύργο του με το σύμπλεγμα των τεσσάρων δράκων και αποτελεί ένα από τα παλαιότερα κτίρια της Κοπεγχάγης.

Ο βασιλιάς Christian IV είχε συνειδητοποιήσει τη σημασία της αύξησης του εμπορίου και γι΄ αυτό είχε ανεγερθεί αυτό το μεγάλο κτίριο. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων του, το κτίριο είχε χώρο για τουλάχιστον 40 στάβλους. Το παλαιό Χρηματιστήριο περιβαλλόταν από νερό, από τις τρεις πλευρές του, έτσι ώστε τα πλοία να εκφορτώνουν τα φορτία τους ακριβώς μπροστά στην προβλήτα. Χτίστηκε στο ολλανδικό αναγεννησιακό ύφος. Ο βασιλιάς Christian IV είχε καλύψει αρχικά την οροφή με μόλυβδο, αλλά κατά τη διάρκεια της σουηδικής κατοχής της Κοπεγχάγης, μεγάλο μέρος αυτού του μολύβδου αφαιρέθηκε, για να παράγει σφαίρες για τα όπλα και οβίδες για τα κανόνια. Οι τρύπες στην οροφή καλύφθηκαν με κασσίτερο και κεραμίδια.

Οι πλεγμένες ουρές τεσσάρων δράκων στρέφονται προς την κορυφή τελειώνοντας σε ένα δόρυ με τρία στέμματα και αντιπροσωπεύουν την ένωση των τριών σκανδιναβικών χωρών.

Τα θεμέλια του οικοδομήματος τοποθετήθηκαν πάνω σε πασσάλους, οι οποίοι εξακολουθούν να στηρίζουν την κατασκευή από εκείνη την εποχή (1619).
Ο Πύργος με τον στύλο έχουν ύψος 60 μέτρα και ολόκληρο το κτίριο έχει επιβιώσει από όλες τις μεγάλες πυρκαγιές, που έχουν καταστρέψει την πόλη μέχρι σήμερα. Το 1640 η μεγάλη εσωτερική αίθουσα γέμιζε με 40 έως 50 μικρά μαγαζιά και περίπτερα, όπου οι έμποροι πουλούσαν τα πάντα. Στην πραγματικότητα αποτέλεσε ένα είδος εμπορικού κέντρου της εποχής εκείνης.

Απέναντι από το Børsen ο ναός του Χόλμεν (Holmens Kirke) ξεδιπλώθηκε ολόκληρος μπροστά στα μάτια μας. Με "θαυματουργό" τρόπο η εκκλησία επέζησε από τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της πόλης σε προηγούμενους αιώνες.

Είναι το αρχαιότερο κομμάτι της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής στην Κοπεγχάγη, αλλά και η μοναδική εκκλησία με ένα πλήρως άθικτο 350 ετών, αναγεννησιακό εσωτερικό.

Ολόκληρο το οικοδόμημα βρέχεται από τα νερά του καναλιού και εδώ συναντήσαμε την πέμπτη γέφυρα του νησιού, την Holmens Bro. Δεν τη διασχίσαμε βέβαια, αλλά και η οπτική επαφή μετράει για τη συλλογή μας. Έχουμε λοιπόν πέντε, από τις εννέα γέφυρες του νησιού Slotsholmen μέχρι στιγμής.

Holmens Bro (Γέφυρα Χόλμεν)

Μόλις τελειώνει ο ναός και απέναντι από το παλιό Χρηματιστήριο είδαμε την έκτη γέφυρα, την Børsbroen, την οποία προσθέτω στη συλλογή και έτσι ο αριθμός αυξάνει στις έξι, από τις εννέα γέφυρες του νησιού.

Οι γέφυρες Holmens Bro και Børsbroen από τον Πύργο των 106 m. του Παλατιού. Στο βάθος, η τελευταία γέφυρα της φωτογραφίας είναι η Christian Iv΄s Bro. Κρατήστε το όνομα γιατί σε λίγο θα τη συναντήσουμε πάλι.

Αφήσαμε πλέον πίσω μας το Christiansborg Palace και το Børsen.
Στάθηκα στη μέση του δρόμου, αφήνοντας κατά γης την ομπρέλα και πήρα αυτή τη φωτογραφία:

Αυτό το κομμάτι της πόλης με είχε γοητεύσει!

Η βροχή εξακολουθούσε να μας συνοδεύει και δεν έδειχνε για την ώρα να έχει διάθεση να μας αποχωριστεί. Εμείς απτόητοι συνεχίσαμε να εξερευνούμε με τα πόδια την πόλη.

Ανεβήκαμε στη γέφυρα Knippelsbro. Αυτή τη γέφυρα την είχα αναφέρει στο κεφάλαιο “Η πρώτη γνωριμία με την πόλη” Μέρος 1ο. Μαζί με τη γέφυρα Langebro (απέναντι από την οποία βρίσκεται το κατάλυμά μας, το Danhostel) αποτελούν τις δύο γέφυρες για τη μεταφορά μηχανοκίνητων οχημάτων στο λιμάνι της κεντρικής Κοπεγχάγης.

Και για να μην ξεχνάμε το μέτρημα είναι η έβδομη, από τις εννέα γέφυρες που συνδέουν το νησί Slotsholmen με την υπόλοιπη πόλη και μπαίνει και αυτή στη συλλογή.

Σταθήκαμε στο κέντρο της γέφυρας κοιτώντας τα μοντέρνα, γυάλινα κτίρια που ορθώνονται στη σειρά, το ένα μετά το άλλο, στο Christianbro, το οποίο αποτελεί το εύπορο κομμάτι της περιοχής Christianhavn, στην οποία θα μπαίναμε αμέσως μόλις διασχίζαμε ολόκληρη τη γέφυρα.

Αυτές οι σύγχρονες κατασκευές χτίστηκαν στον χώρο των πρώην ναυπηγείων Burmeister & Wain, στο εσωτερικό λιμάνι της Κοπεγχάγης. Κάποια από τα κτίρια είναι έδρες μεγάλων εταιρειών όπως π.χ. το δανέζικο αρχηγείο της Nordea, ενός ευρωπαϊκού ομίλου χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών στο εσωτερικό λιμάνι της Κοπεγχάγης.
Αυτά τα κτίρια τα είχαμε δει υπέροχα φωτισμένα και τα δύο προηγούμενα βράδια, από την απέναντι πλευρά επιστρέφοντας αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο μας.

Στο βάθος διακρίνεται η γέφυρα Langebro.

Το Μαύρο Διαμάντι ξεθωριασμένο, τυλιγμένο στην ομίχλη.
Το ψηλό κτίριο ανάμεσα στους γερανούς είναι το Danhostel.

Περάσαμε στην απέναντι πλευρά της Knippelsbro και κοιτάξαμε από την άλλη μεριά του εσωτερικού λιμανιού. Είδαμε την όγδοη γέφυρα της σύνδεσης του νησιού Slotsholmen, τη γέφυρα Christian Iv΄s Bro η οποία “χώνεται” κάτω από την Knippelsbro και την οποία είχαμε ήδη διασχίσει, αφού μαζί με τη γέφυρα Christians Brygge, την ένατη γέφυρα αποτελούσαν τη διαδρομή που είχαμε ακολουθήσει, από και προς το ξενοδοχείο μας με τα ποδήλατα, τις προηγούμενες μέρες. Οπότε η συλλογή ολοκληρώθηκε και μπορώ να πω, ότι διασχίσαμε και είδαμε και τις εννέα γέφυρες που συνδέουν το νησί Slotsholmen με την υπόλοιπη Κοπεγχάγη.

Διασχίζοντας ολόκληρη πλέον την Knippelsbro μπήκαμε επισήμως στην περιοχή Christianhavn της Κοπεγχάγης, η οποία αποτελεί μέρος του Indre By και είναι γνωστή και διάσημη για τα καλά διατηρημένα σπίτια σε ολλανδικό στυλ, τα οποία βρίσκονται κατά μήκος του λιμανιού που ιδρύθηκε το 1600.

Επειδή η περιοχή κυριαρχείται από κανάλια ονομάζεται και Little Amsterdam.

Είναι μια ζωντανή κατοικημένη περιοχή και στην πλατεία της είδα και φωτογράφησα το πέμπτο περίπτερο για τη συλλογή μου.

Στη συνοικία βρίσκεται η εκκλησία του Σωτήρος (Vor Frelsers Kirke), η οποία είναι διάσημη για την περιστρεφόμενη σπείρα, η οποία οδηγεί στην κορυφή, απ΄ όπου κάποιος μπορεί να απολαύσει εξαιρετική θέα προς το κέντρο της Κοπεγχάγης.

Είχα αποφασίσει ότι θα το τολμήσω και θα ανέβω με τα πόδια τα 400 σκαλιά, για την κορυφή των 90 μέτρων. Δεν με πτοούσε καθόλου το γεγονός, ότι τα τελευταία 150 σκαλιά (δηλαδή οι τελευταίες τέσσερις στροφές) είναι εξωτερικά και ανεβαίνοντας νομίζεις ότι κρέμεσαι στο κενό. Αντιθέτως αυτό ήταν που με εξίταρε περισσότερο και ήθελα να το ζήσω. Δεν έχω υψοφοβία, οπότε θα το απολάμβανα πραγματικά.

Δυστυχώς όμως η βροχή που εκείνη την ώρα είχε δυναμώσει, με έκανε να αναθεωρήσω. Θα ήταν ταλαιπωρία και κούραση η ανάβαση, τουλάχιστον το αποτέλεσμα, η θέα δηλαδή, να ήταν μια πλουσιοπάροχη ανταμοιβή για όλο αυτό το εγχείρημα. Όμως λόγω των καιρικών συνθηκών ήμουν σίγουρη, ότι δεν θα έβλεπα τίποτα περισσότερο ή καλύτερο, από τη θέα που είχαμε δει προ ολίγων ωρών, από τον Πύργο του Christiansborg.

Επίσης είχα διαβάσει ότι, αν οι καιρικές συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, ο Πύργος κλείνει για τους επισκέπτες. Τώρα αν οι συνθήκες εκείνης της μέρας που βρεθήκαμε εμείς εκεί ήταν τόσο δύσκολες, ώστε να απαγορευθεί η άνοδος στον Πύργο δεν θα το μάθω ποτέ, αφού δεν το έψαξα περισσότερο.

Χωθήκαμε γρήγορα στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προστατευθούμε από τη βροχή και να πάρουμε μια δόση ζεστασιάς και ξεκούρασης.

Η εκκλησία ξεχωρίζει για το εξαιρετικό και επιβλητικό “Carillon”, το οποίο είναι συνδεδεμένο με το Καμπαναριό και παίζει μελωδίες κάθε ώρα, από το πρωί, μέχρι τα μεσάνυχτα.

Ο ναός αποτελεί εθνικό θησαυρό για την πόλη, αλλά και μια ζωντανή ενοριακή εκκλησία για περίπου 8.000 άτομα. Στην κορυφή υπάρχει μια επιχρυσωμένη σφαίρα, από την οποία η φιγούρα του Χριστού, επίσης επιχρυσωμένη κοιτάζει πάνω από την πόλη.

Ωράρια και τιμές εδώ:
http://www.vorfrelserskirke.dk/

 

[Klair]

Σάββατο 2/11/2019
Τρίτη μέρα στην Κοπεγχάγη
Μέρος 2ο

Κι αν το Christianbro, δηλαδή η Κάτω Πόλη του Christianhavn είναι το πιο εύπορο μέρος της περιοχής, με μοντέρνες οικιστικές κατασκευές, όπως έχω ήδη περιγράψει στο προηγούμενο κεφάλαιο, το Upper Rampart Side του Christianhavn είναι το πιο πυκνοκατοικημένο, αλλά και το πιο “παραμελημένο” τμήμα της περιοχής. Σε αυτό το κομμάτι βρίσκεται η εκκλησία του Σωτήρα, την οποία μόλις είχαμε αφήσει και η Christiania, την οποία επρόκειτο να επισκεφθούμε ευθύς αμέσως.

H Freetown Christiania όπως αποκαλείται καλύπτει μια περιοχή 84 στρεμμάτων και φιλοξενεί περίπου χίλιους κατοίκους. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι επισκέπτονται αυτή την αποκαλούμενη “Ελεύθερη Πολιτεία”.

Για δεύτερη φορά μέσα στη μέρα, η βροχή αποτέλεσε σύμμαχό μας και όχι εχθρό μας, αφού δεν είδαμε την Christiania-Disneyland, αλλά ήρθαμε αντιμέτωποι με το καθαρό, αυθεντικό πρόσωπο της κοινότητας. Λιγοστοί επισκέπτες έκαναν βόλτα στους λασπωμένους χωματόδρομους της Christiania

και επίσης λιγοστοί “πελάτες” είχαν έρθει να κάνουν τις αγορές τους, από τους pushers, στην Pusher Street.

Pusher Street

Με λίγα λόγια η συνοικία κυριαρχείτο από τους κατοίκους της και όχι από τουρίστες. Στα στέκια εκατέρωθεν της Pusher Street, οι μυρωδιές από τη χρήση της κάνναβης ήταν έντονα αισθητές, αλλά οι pushers ήταν μάλλον ανήσυχοι, μαζεμένοι σε πηγαδάκια στον δρόμο, έχοντας κεσάτια λόγω του κακού καιρού.

Η ιστορία της Christiania αρχίζει το 1971, όταν μια ομάδα νέων ανθρώπων κατέλαβαν μια μεγάλη έκταση κοντά στο κέντρο της Κοπεγχάγης, που ανήκε στον στρατό και παρέμενε αχρησιμοποίητη, σε μια προσπάθεια να λύσουν το πρόβλημα στέγης που τους απασχολούσε, αλλά και να δημιουργήσουν έναν όμορφο χώρο, με πολύ πράσινο, μακριά από τα αυτοκίνητα και τον θόρυβο της πόλης, για να μπορούν να παίζουν τα παιδιά τους.

Ταυτόχρονα η εναλλακτική εφημερίδα Hovedbladet κυκλοφόρησε, περιέχοντας ένα άρθρο με πολλές ιδέες, για τη δημιουργική αξιοποίηση της εγκαταλελειμμένης αυτής έκτασης, η οποία ήταν και είναι ιδιοκτησία του Υπουργείου Άμυνας της Δανίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τη μαζική εισροή και εγκατάσταση στην περιοχή εκατοντάδων ανθρώπων, που επιθυμούσαν να ζήσουν μακριά από τους ρυθμούς ζωής των μεγάλων πόλεων, οργανώνοντας με τον δικό τους διαφορετικό τρόπο τη μικρή αυτή κοινότητα.

Πολλές φορές η τοπική αστυνομία προσπάθησε να απομακρύνει τον κόσμο, όμως κάθε φορά αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τις προσπάθειες, καθώς η έκταση είναι πολύ μεγάλη, ο αριθμός των κατοίκων της ικανοποιητικός, αλλά και οι φωνές των υπολοίπων Δανών, που στήριζαν την προσπάθεια αυτή ήταν εξαιρετικά δυνατές.

Το 1972 η Christiania συμφώνησε με το δανικό Υπουργείο Άμυνας, ότι οι κάτοικοί της θα πληρώνουν το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό και έτσι η δανική κυβέρνηση αναγνώρισε την Christiania, ως ένα “κοινωνικό πείραμα".

Από την ίδρυσή της η Christiania είναι διάσημη για το ανοιχτό εμπόριο κάνναβης που πραγματοποιείται στην κεντρική οδό Pusher Street. Αν και το εμπόριο είναι παράνομο, οι Αρχές εδώ και πολλά χρόνια είναι απρόθυμες να ασκήσουν βία σταματώντας τη διακίνηση.
Τον Αύγουστο του 2016, αφού δύο αστυνομικοί πυροβολήθηκαν, οι κάτοικοι προσπάθησαν να σταματήσουν το εμπόριο κάνναβης και για μερικούς μήνες η Pusher Street ήταν άδεια.

Πολλοί υποστηρικτές πίστευαν ότι η συγκέντρωση του εμπορίου κάνναβης σε ένα μέρος, θα μπορούσε να περιορίσει τη διασπορά του στην κοινωνία και ότι θα ήταν ένα κίνητρο, ώστε οι χρήστες να μην στραφούν σε σκληρά ναρκωτικά.

Οι αντίπαλοι πίστευαν ότι η απαγόρευση πρέπει να επιβληθεί στην Christiania και ότι δεν πρέπει να υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ μαλακών και σκληρών ναρκωτικών. Παρ΄όλο που αστυνομία και κάτοικοι προσπάθησαν να σταματήσουν το εμπόριο ναρκωτικών, η αγορά κάνναβης γενικά ευδοκίμησε στη συνοικία. Σήμερα εκτιμάται ότι η πώληση έχει μειωθεί κατά 75%.

Η Φ. και εγώ ξετρελαθήκαμε με την όλη φάση της συνοικίας και ξαμοληθήκαμε από στενό, σε στενό προσπαθώντας να μην μας ξεφύγει ούτε μια εικόνα. Υπάρχει μια ομορφιά στην "παρακμή" που εμένα με γοητεύει!

- “Α κοίτα ένα μποστάνι με χασισόδεντρα εδώ”!

(Ζητώ συγγνώμη για τις δύο θολές φωτογραφίες, αλλά για την ασφάλειά μας είναι τραβηγμένες από μακριά και έχω κάνει πολύ zoom. Αυτό το "μποστάνι" βρισκόταν σε ένα κάθετο στενάκι της Pusher Street και ακριβώς στη γωνία μια ομάδα-μάλλον διακινητών-ήταν μαζεμένοι σε κύκλο και συζητούσαν. Ένας από αυτούς διακρίνεται αριστερά στη φωτογραφία να κοιτά προς το μέρος μας).

-”Έλα, έλα να δεις κάτι vintage έπιπλα που έχουν έξω από την αυλή τους”!

Δεν ξέραμε που να στρίψουμε, που να χωθούμε και που να πρωτοκοιτάξουμε!

Άσε τα graffiti που ήταν παντού! Έπαθα ντελίριο!! Ήμουν κατενθουσιασμένη!!

Τα αγόρια της παρέας από την άλλη, δεν συμμερίζονταν καθόλου τον δικό μας ενθουσιασμό. Ανησυχούσαν με κάποιες περίεργες φάτσες που ξεπρόβαλαν από τα στενά. Μας ακολουθούσαν (όσο προλάβαιναν) κατά πόδας, εκτελώντας χρέη σωματοφύλακα, παρά απολαμβάνοντας το όλο σκηνικό και μουρμούριζαν μεταξύ σοβαρού και αστείου:

-”Γυναίκες!! Έχουν άγνοια κινδύνου”!!

Η αλήθεια είναι ότι κάποιες περίεργες φατσούλες υπήρχαν. Ένας μάλιστα με πλησίασε και άρχισε κάτι να μου λέει και να μου δείχνει ένα απόμερο σημείο, αλλά τον απέφυγα γρήγορα και επέστρεψα σε πιο κεντρικά σημεία.

Πολλοί άνθρωποι που ζουν στην Christiania έφτιαξαν τα σπίτια τους δίνοντας στην περιοχή μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική αίσθηση. Υπάρχει μια ποικιλία από οικολογικά εστιατόρια, εργαστήρια, γκαλερί και χώρων μουσικής που προσφέρουν πολιτιστικές εμπειρίες.

Η Great Hall είναι η μεγαλύτερη αίθουσα συναυλιών στη συνοικία. Αρχικά χτίστηκε το 1891 ως χώρος ιππασίας του στρατοπέδου. Όταν ιδρύθηκε η γειτονιά έγινε γρήγορα επίκεντρο, για όλα όσα σχετίζονται με την τέχνη και τη μουσική. Από τότε πολλοί ντόπιοι και διεθνείς καλλιτέχνες έχουν απολαύσει αυτόν τον χώρο.

Το ίδιο ισχύει και για το Christiania Jazz Club.

Tο Loppen και το Spiseloppen (είναι στο ίδιο κτίριο) αποτελούν εναλλακτικούς τρόπους συναυλιών και εστιατόριο, που στεγάζονται σε μια παλιά αίθουσα του στρατού. Από το 1973 εναλλακτική ή χορευτική μουσική είναι τα είδη που παρουσιάζονται, ως επί το πλείστον σε αυτό τον χώρο, αλλά και εναλλακτικό ροκ, πανκ, reggae και hip hop.

Μπήκαμε μέσα να ρίξουμε μια ματιά στον χώρο, ο οποίος ήταν γεμάτος από κόσμο που έτρωγε.
Οι σεφ και οι σερβιτόροι, απ΄ ότι διάβασα προέρχονται από 16 διαφορετικές χώρες και το εστιατόριο διαθέτει πάντα, τουλάχιστον ένα χορτοφαγικό πιάτο στο μενού.

Nemoland
Το καλοκαίρι το καφέ Nemoland προσκαλεί τον κόσμο να δει ελεύθερα δύο συναυλίες κάθε Κυριακή στην υπαίθρια σκηνή. Οι συναυλίες παρουσιάζουν νέους καλλιτέχνες της δανικής μουσικής σκηνής καθώς και κλασικά δανικά συγκροτήματα της δεκαετίας του ΄80 ή του ΄90. Το καφέ επιτρέπει και αποδέχεται οι επισκέπτες να καπνίζουν χασίς, αλλά όχι τη χρήση άλλων ναρκωτικών ουσιών. Επίσης πιστεύει στη νομιμοποίηση της μαριχουάνας και ότι εναπόκειται σε κάθε άτομο, αν θέλει να καπνίσει ή όχι. Φυσικά είναι ενάντια σε άλλα σκληρά ναρκωτικά και η χρήση τους μπορεί να θέσει σε αποκλεισμό τον χρήστη, όχι μόνο από το καφέ, αλλά και από την Christiania.

Nemoland

Το Sunshine Bakery στην Pusher Street είχε φρέσκα και λαχταριστά εδέσματα, αλλά δεν πεινούσαμε για να δοκιμάσουμε κάτι εκείνη την ώρα. Η γειτονιά έχει και εκκλησία την Christiania Kirken, απέναντι από το Sunshine Bakery, αλλά και γκαλερί την οποία επισκεφθήκαμε για να δούμε τα έργα τέχνης που ήταν αναρτημένα στους τοίχους της.

Μπήκαμε και στην κλειστή αγορά, στην οποία υπάρχουν διάφορα μαγαζιά που πωλούν από σουβενίρ και σαπούνια, μέχρι εργαλεία παντός είδους.

Τον Ιούνιο του 2011 οι κάτοικοι της συνοικίας συμφώνησαν να δημιουργήσουν συλλογικά ένα ταμείο, για να αγοράσουν επίσημα τη γη, κάτω από τις τιμές της αγοράς και η κοινότητα πραγματοποίησε την πρώτη της πληρωμή, τον Ιούλιο του 2012 καθιστώντας τους επίσημα νόμιμους ιδιοκτήτες της γης.

Περπατήσαμε σχεδόν όλη τη συνοικία φτάνοντας στο κανάλι που τη χωρίζει από την υπόλοιπη πόλη. Στην άκρη του νερού οι άνθρωποι έχουν φτιάξει με τα ίδια τους τα χέρια και με ό,τι υλικά μπόρεσαν να βρουν στα σκουπίδια τα δικά τους ησυχαστήρια.

Όλοι αυτοί οι κάτοικοι της Christiania θεωρώ ότι πρόβαλαν όλη τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους, αφού μπόρεσαν να κατασκευάσουν και να δημιουργήσουν από το μηδέν, κάτι απόλυτα λειτουργικό και με μια διαφορετική ματιά όμορφο, από υλικά που ο υπόλοιπος κόσμος είχε πετάξει στα σκουπίδια.

Η λήψη φωτογραφιών στα κεντρικά σημεία απαγορεύεται. Για τους περίπου χίλιους κατοίκους που ζουν εκεί είναι η γειτονιά τους και δεν εκτιμούν το γεγονός, ότι οι τουρίστες τους φωτογραφίζουν έξω από τα σπίτια τους ή στα μαγαζιά στα οποία χαλαρώνουν.
Εμείς δείξαμε μεγάλη διακριτικότητα και προσοχή, παίρνοντας φωτογραφίες από σημεία της περιοχής, στα οποία δεν υπήρχε κόσμος και κυρίως κάτοικοι. Προσπαθήσαμε να φωτογραφίσουμε κυρίως "νεκρά" σημεία της συνοικίας.

Φτάσαμε στη γέφυρα Dyssebroen. Αυτή η γέφυρα συνδέει την κύρια περιοχή της Christiania (Christianhavn Side) με την πλευρά του Amager.

Κάναμε βόλτα ανάμεσα στα δέντρα, στα λασπωμένα δρομάκια της συνοικίας, ανάμεσα στα σπίτια των ντόπιων δίπλα στο νερό.

Είδαμε μικρούλες παραλιούλες να σχηματίζονται ανάμεσα στα μονοπάτια και απολαύσαμε, όλοι πλέον μια γαλήνια ατμόσφαιρα.

Διασχίζοντας τη γέφυρα Dyssebroen

βγήκαμε σε έναν κεντρικό δρόμο, τον Kløvermarksvej, απέναντι από ένα αθλητικό συγκρότημα με πολλά γήπεδα ποδοσφαίρου και μάλιστα ένας ποδοσφαιρικός αγώνας βρισκόταν σε εξέλιξη εκείνη την ώρα.

Aπό τη στάση που βρίσκεται απέναντι από το αθλητικό συγκρότημα επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό ένα αξιοθέατο, έξω από το οποίο είχαμε περάσει αρκετές φορές με τα ποδήλατα και τα πόδια τις προηγούμενες μέρες. Ήταν η ώρα να μπούμε και στο εσωτερικό του.

 

[Klair]

Σάββατο 2/11/2019
Τρίτη μέρα στην Κοπεγχάγη
Μέρος 3ο

Μετά την Christiania, επόμενος στόχος μας ήταν ένα Διαμάντι και μάλιστα Μαύρο!

Για να φτάσουμε στην άκρη του εσωτερικού λιμανιού της πόλης, εκεί που ορθώνεται το επιβλητικό κτίριο Royal Library ή αλλιώς Black Diamond περάσαμε μια Πύλη

και βρεθήκαμε σε ένα μέρος που δεν το περιμέναμε και μας εξέπληξε τόσο ευχάριστα, που για λίγο ξεχάσαμε τη βροχή που εκείνη την ώρα έπεφτε δυνατά και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, από την ιδιαιτερότητα και την ομορφιά που μας περιτριγύριζε.

Ήταν ο κήπος της Βασιλικής Βιβλιοθήκης, ένας μικρός κρυμμένος κήπος που έχει τη φήμη ότι είναι ένα από τα πιο ήσυχα σημεία στο κέντρο της πόλης. Ο κήπος στο κέντρο του έχει μια μικρή λίμνη, ως υπενθύμιση του παρελθόντος του, αφού εδώ βρισκόταν το παλιό ναυτικό λιμάνι του Christian IV.
Στο μέσον της λιμνούλας είδαμε ένα γλυπτό από χαλκό, το οποίο ήταν δώρο του ιδρύματος Ny Carlsberg στη Βασιλική Βιβλιοθήκη και λειτουργεί ως σιντριβάνι.

Ο κήπος έχει επίσης παρτέρια με λουλούδια και μεγάλα ψηλά δέντρα και απέχει ελάχιστα από την άκρη του εσωτερικού λιμανιού της πόλης.

Στα δεξιά του κήπου συναντήσαμε το άγαλμα του Søren Kierkegaard, του Δανού φιλοσόφου, θεολόγου, ποιητή και θρησκευτικού συγγραφέα που θεωρείται ευρέως, ως ο πρώτος υπαρξιακός φιλόσοφος.

Η ξεχωριστή πινελιά όμως, που έδινε χρώμα και φως στη βροχερή εκείνη μέρα ήταν οι πολύχρωμες καρέκλες, που ήταν διάσπαρτες στον χώρο του Βασιλικού Κήπου.

Μια νότα τόσο ιδιαίτερη αλλά και τόσο τολμηρή, ανάμεσα στην αυστηρότητα και τον επιβλητικό όγκο τόσο ιστορικών κτιρίων, όπως το Dansk Jødisk Museum, του οποίου η πρόσοψη “βλέπει” στον Βασιλικό Κήπο.

Το Εβραϊκό Μουσείο της Δανίας είναι ένα μουσείο πολιτιστικής ιστορίας, επιχορηγούμενο από το κράτος, που εγκαινιάστηκε στις 8 Ιουνίου 2004 και είναι το μοναδικό στο είδος του στη χώρα.

Βγαίνοντας και αφήνοντας πίσω μας τον Βασιλικό Κήπο, στα δεξιά μας είδαμε την είσοδο του War Museum.

Αντικρίσαμε πλέον το Μαύρο Διαμάντι και η προσμονή να βρεθούμε στο εσωτερικό του ήταν μεγάλη. Τόσα και τόσα είχα διαβάσει για αυτό το αριστούργημα.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη της Κοπεγχάγης είναι από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες στον κόσμο. Το 2017 συγχωνεύθηκαν με την Κρατική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη του Aarhus, για τη δημιουργία μιας συνδυασμένης Εθνικής Bιβλιοθήκης. Είναι επίσης γνωστή και ως Βασιλική Βιβλιοθήκη.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό και ανεβαίνοντας με τις κυλιόμενες σκάλες είδαμε την εντυπωσιακή ζωγραφική του Kirkeby να κοσμεί την οροφή.

Oι αίθουσες ανάγνωσης βρίσκονται στα επίπεδα C έως F,

εκατέρωθεν του αιθρίου, το οποίο τους παρέχει πολύ φυσικό φως.

Το Queens Hall είναι ένα αμφιθέατρο χωρητικότητας 600 ατόμων. Χρησιμοποιείται για διάφορους σκοπούς, όπως συναυλίες, συνέδρια, μπαλέτα, θέατρα και άλλα. Η Βιβλιοθήκη περιέχει πολυάριθμους ιστορικούς θησαυρούς και ένα αντίγραφο όλων των έργων που εκτυπώνονται στη Δανία, από τον 17ο αιώνα. Ιδρύθηκε το 1948 από τον βασιλιά Frederick III και άνοιξε στο κοινό το 1793.

Το Black Diamond στο λιμάνι αποτελεί την κύρια Βιβλιοθήκη, γιατί ουσιαστικά η Βασιλική Βιβλιοθήκη έχει συνολικά πέντε τοποθεσίες. Ονομάστηκε έτσι για την εξωτερική του κάλυψη, από μαύρο μάρμαρο και γυαλί. Αποτελείται από δύο μαύρους κύβους, που είναι ελαφρώς κεκλιμένοι πάνω από τον δρόμο.

Στο ενδιάμεσο υπάρχει το οκτώ ορόφων αίθριο, του οποίου οι τοίχοι είναι λευκοί και κυματοειδείς, με δύο εγκάρσιους διαδρόμους, που συνδέουν τις δύο πλευρές και τα μπαλκόνια του κάθε ορόφου.
Το αίθριο παρέχει εξαιρετική θέα στο εσωτερικό λιμάνι της πόλης.

Διαθέτει τις μεγαλύτερες και εκτενέστερες συλλογές βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών, χαρτών, επιστολών, χειρογράφων και αρχειακού υλικού και εικόνων της Δανίας.

Μεταξύ του 1968 και του 1978, η Βιβλιοθήκη είδε μια από τις μεγαλύτερες κλοπές βιβλίων στην ιστορία. Κάποιος κατάφερε να κλέψει περίπου 1.600 ιστορικά βιβλία, αξίας άνω των 50 εκατομμυρίων δολαρίων, συμπεριλαμβανομένων των εκτυπώσεων του Martin Luther και των πρώτων εκδόσεων του Immanuel Kant , του Thomas More και του John Milton. Μεταξύ του 1998 και του 2002, ο κλέφτης κατάφερε να πουλήσει βιβλία αξίας περίπου 2 εκατομμυρίων δολαρίων σε διάφορους πλειστηριασμούς. Η υπόθεση λύθηκε επιτέλους τον Σεπτέμβριο του 2003, αφού ένα κλεμμένο βιβλίο είχε βγει σε δημοπρασία του Οίκου Christie στο Λονδίνο. Ο κλέφτης, διευθυντής του ανατολικού τμήματος της Βιβλιοθήκης, Frede Møller-Kristensen, είχε πεθάνει τον Ιανουάριο του 2003. Η οικογένειά του έγινε απρόσεκτη στην πώληση των υπολοίπων βιβλίων. Σε μια συντονισμένη επιδρομή στα σπίτια της οικογένειας, στη Γερμανία και τη Δανία, τον Νοέμβριο του 2003, ανακτήθηκαν περίπου 1.500 βιβλία. Τον Ιούνιο του 2004, η σύζυγός του, ο γιος του, η κόρη του και ένας οικογενειακός φίλος καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, από 18 μήνες έως 3 έτη.

Αφού περιτριγυρίσαμε για πολλή ώρα στους ορόφους, καταλήξαμε στο ισόγειο. Βρήκαμε ένα ελεύθερο τραπέζι στο καφέ και καθίσαμε. Έπρεπε να ξεκουραστούμε, να στεγνώσουμε, να αναλάβουμε δυνάμεις και να σκεφτούμε για το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας, το οποίο δεν θα ήταν ίδιο για όλους.

Από την οργάνωση του ταξιδιού είχα θέσει ως όρο απαράβατο, ότι αφού ολοκληρώσουμε αυτά που θέλουμε να δούμε στην Κοπεγχάγη, ήθελα διακαώς να επισκεφθώ το Louisiana Museum of Modern Art που βρίσκεται στο Humlebæk, 35 km. βόρεια της Κοπεγχάγης. Όποιος ήθελε να με ακολουθήσει ήταν βέβαια καλοδεχούμενος.

Η Φ. από την άλλη ήθελε να επισκεφθεί το Dragør, στη νοτιοανατολική ακτή του νησιού Amager, περίπου 12 km. από το κέντρο της Κοπεγχάγης.

Oι άντρες δεν φαίνονταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν καμία από τις δύο επιλογές.

Καθισμένοι λοιπόν στο καφέ της Βιβλιοθήκης υπήρχαν έντονες συζητήσεις. Προβληματιζόμασταν (η γυναικεία πλευρά της παρέας), ότι δυστυχώς οι ώρες μέρας που απέμεναν, δεν θα ήταν αρκετές για να πραγματοποιήσουμε τις επιθυμίες μας.

Στη δική μου περίπτωση, ακόμη και αν αναχωρούσα εκείνη τη στιγμή, θα έφτανα την ώρα του σούρουπου στο Louisiana Museum. Θα έχανα δηλαδή όλη τη μαγεία του εξωτερικού χώρου του Μουσείου, με τα γλυπτά, τη φύση, τη λίμνη και τη θέα στη θάλασσα.

Από την άλλη η Φ. φτάνοντας στο Dragør θα προλάβαινε πολύ λίγη ώρα με φως, ώστε να ευχαριστηθεί το μέρος. Οι προβληματισμοί ήταν έντονοι και στενάχωροι, αφού δυστυχώς οι ώρες φωτός δεν επαρκούσαν.

Τα αγόρια από την άλλη είχαν λυσσάξει στην πείνα και το μόνο που υπήρχε στον εγκέφαλό τους εκείνη την ώρα ήταν μια φωτεινή επιγραφή με τη λέξη φαγητό!!

Με βαριά καρδιά εγκατέλειψα την ιδέα του Louisiana Museum of Modern Art και στη συνέχεια όλοι μαζί πήραμε μια απόφαση που φάνηκε ενδιαφέρουσα και ικανοποιητική για όλους.
Θα πηγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό και αμέσως μετά θα παίρναμε το λεωφορείο και θα πηγαίναμε στο Dragør, έστω για μια βραδινή βόλτα.

Αποχωρήσαμε από το Μαύρο Διαμάντι και σταθήκαμε στη στάση απέναντι. Μπήκαμε στο λεωφορείο με προορισμό τους Axel Towers.

Στο ισόγειο ενός Πύργου βρίσκεται το εστιατόριο Dalle Valle, το οποίο διαθέτει μπουφέ με μεγάλη ποικιλία φαγητών, σε λογικές για τα δεδομένα της πόλης τιμές. Mέχρι τις 16:00 η τιμή είναι 89 DKK/άτομο και μετά αλλάζει σε 129 DKK/άτομο.

Εμείς φτάσαμε 5 λεπτά μετά τις 16:00, οπότε χρεωθήκαμε τη βραδινή τιμή του μπουφέ. Η κοπέλα μας έβαλε να καθίσουμε σε ένα τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού, το οποίο ήταν γεμάτο με ντόπιους, μάλλον εργαζόμενους στα γραφεία των Πύργων.

Το φαγητό ήταν πολύ καλό για μπουφέ. Έχουμε φάει και σε άλλες χώρες σε μπουφέ και θα τολμήσω να πω, ότι μετά το φαγητό στον μπουφέ του οικολογικού πάρκου Χ-Caret στο Μεξικό που ήταν κορυφαίο, αμέσως μετά στην κατάταξη βάζω τον μπουφέ του Dalle Valle. Tο συστήνω ανεπιφύλακτα για καλό και σχετικά οικονομικό φαγητό.

Εγώ τσάκισα ό,τι ψάρι υπήρχε στο μενού, αφού είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Φάγαμε του σκασμού, σε σημείο που αναρωτιόμασταν, αν θα μπορούσαμε να περπατήσουμε μέχρι λίγο πιο κάτω, στην Πλατεία Δημαρχείου, για να πάρουμε από τη στάση το λεωφορείο για το Dragør.

Το μόνο αρνητικό ήταν τα πανάκριβα ροφήματα και ο “εξαναγκασμός” από τη σερβιτόρα να πάρεις οπωσδήποτε κάτι για να πιεις. Ήρθε δύο φορές επιμένοντας να παραγγείλουμε κάποιο ρόφημα. Και λέω “εξαναγκασμός” γιατί η Φ. παράγγειλε έναν πανάκριβο χυμό και οι υπόλοιποι είπαμε ότι θέλουμε δύο ποτήρια νερό, με κόστος 3 ευρώ το ποτήρι. Εκείνη τότε είπε: -“Θα σας φέρω ένα μπουκάλι νερό για τρία άτομα”. Το μπουκάλι κόστιζε 9 ευρώ παρακαλώ και έβγαλε 3 ποτήρια νερό.

Βαριά-βαριά σύραμε τα βήματά μας μέχρι την Πλατεία Δημαρχείου και σταθήκαμε στη στάση ακριβώς απέναντι από το μοντέρνο γυάλινο κτίριο Industriens Hus περιμένοντας το λεωφορείο.
Είχε νυχτώσει και η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει. Μετά από 13 περίπου χιλιόμετρα το λεωφορείο έκανε τέρμα στο Dragør.

Το Dragør λοιπόν βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή του νησιού Amager και μαζί με το γειτονάκι του, το χωριό Store Magleby αποτελούν ξεχωριστή αστική περιοχή, με πληθυσμό περίπου 12.000 κατοίκους (1 Ιανουαρίου 2019).

Oι κάτοικοι του Dragør διαδραμάτισαν ζωτικό ρόλο στη διάσωση των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Άνοιξαν τις πόρτες και τα σπίτια τους, για να κρύψουν τους διωκόμενους Εβραίους.

Το χωριό ιδρύθηκε και μεγάλωσε γρήγορα ως αλιευτικό λιμάνι. Το 1370 η Χανσεατική Ένωση έλαβε ορισμένα εμπορικά προνόμια στην πόλη και το Dragør έγινε σημαντική αγορά για τους Χανσεατικούς εμπόρους, ενώ συνέχισε να αναπτύσσεται ως βάση για την επεξεργασία ψαριών.

Η Φ. επιθυμούσε να επισκεφθεί το χωριό γιατί είχε δει φωτογραφίες και είχε διαβάσει ότι διαθέτει πολλά και καλά διατηρημένα ιστορικά κτίρια. Το παλιό τμήμα της πόλης είναι ένας συμπαγής, γραφικός λαβύρινθος από σοκάκια, με κίτρινες βαμμένες κατοικίες, με κεκλιμένες κόκκινες στέγες και πλακόστρωτα δρομάκια χτισμένα με το παραδοσιακό δανικό στυλ, πολλά εκ των οποίων είναι εκατοντάδων ετών.

Ορισμένες κόκκινες καμπίνες στο λιμάνι θυμίζουν τα σπιτάκια που υπάρχουν διάσπαρτα στο πουθενά, στα φιόρδ της Νορβηγίας.

Εκείνο που μας εντυπωσίασε ήταν ότι όλα τα σπίτια στο εσωτερικό τους ήταν υπερφωτισμένα και απίστευτα διακοσμημένα με λεπτό γούστο και φυσικά σχεδόν κανένα δεν είχε κουρτίνες στα παράθυρα. Έτσι μπορέσαμε να κλέψουμε με τα μάτια μας, λίγες πανέμορφες εικόνες από το εσωτερικό τους. Ίσως αυτή η συνήθεια να έχει τις ρίζες της στους Ολλανδούς, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που κατοίκησαν το νησί Amager και τα χωριά Dragør και Store Magleby. O βασιλιάς Christian II κάλεσε τους Ολλανδούς αγρότες να χρησιμοποιήσουν τις γεωργικές τους ικανότητες, ώστε να παράγουν τρόφιμα για τη Βασιλική Οικογένεια. Οι Ολλανδοί άποικοι έφεραν στο Dragør τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις συνήθειές τους, οι οποίες απ΄ ότι φαίνεται κρατούν μέχρι σήμερα.

Στο χωριό δεν κυκλοφορούσε ψυχή και η ώρα ήταν περίπου 19:30 με 20:00 το βράδυ.

Ήταν όμως παντού στολισμένα στους ρυθμούς του Halloween.

Ο κεντρικός δρόμος είχε διάφορα καλόγουστα μαγαζάκια και κάποια λιγοστά εστιατόρια ήταν ανοιχτά, αλλά χωρίς πελάτες.

Φτάσαμε σε ένα σημείο κοντά στη θάλασσα όπου επικρατούσε απόλυτο σκοτάδι. Δεν βλέπαμε τη μύτη μας. Δεν ξέραμε που πατούσαμε και αν στο επόμενο βήμα μας, θα βρισκόμασταν μέσα στο νερό. Σιγά-σιγά τα μάτια συνήθισαν και είδαμε κάποιες ξύλινες πλατφόρμες να εισχωρούν μέσα στη θάλασσα.

Σταθήκαμε πάνω τους και απέναντι είδαμε πλέον ξεκάθαρα να ξεχωρίζει στο μαύρο σκοτάδι του ορίζοντα, η φωτισμένη γέφυρα του Øresund. Θελήσαμε να πάρουμε κάποιες φωτογραφίες, αλλά η προσπάθεια απέβη σε παταγώδη αποτυχία, αφού η γέφυρα ήταν μακριά, το σκοτάδι βαθύ και φυσικά δεν είχαμε τρίποδο για τη μηχανή. Τη στήσαμε πάνω στην ξύλινη πλατφόρμα, αλλά και πάλι δεν καταφέραμε τίποτα.

Βάζω έτσι μια σαν ενθύμιο.

Βαθιά μέσα στη θάλασσα ένας προβολέας έριχνε το εκτυφλωτικό φως του προς το λιμάνι. Σε λίγο ένα ψαροκάϊκο έδεσε ανάμεσα στα άλλα σκαριά. Πλησιάσαμε κοντά του να δούμε τι έφερνε, αλλά το πιθανότερο ήταν να είχε μόλις ρίξει τα δίχτυα ή τα παραγάδια του, επιστρέφοντας στην αγκαλιά του αγκυροβολίου.

Κάναμε βόλτα στο λιμάνι ανάμεσα στις ξύλινες κόκκινες καμπίνες που είναι αραγμένες εδώ και εκτελούν χρέη καταστημάτων, με φαγητό (καπνιστά ψάρια τι άλλο?) ή καφέ.

Το Dragør αν και βράδυ μας εξέπληξε πολύ θετικά, με τη γοητεία, τη μυστηριακή, απόκοσμη ατμόσφαιρα και τον οικιστικό χαρακτήρα του. Φαντάζομαι ότι και τη μέρα θα είναι το ίδιο γοητευτικό και ενδιαφέρον. Πάντως αν ποτέ σας βγάλει προς τα δω ο δρόμος δώστε του λίγη προσοχή. Πιστεύω ότι το αξίζει.

Περασμένες 22:30 σταθήκαμε στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο για την επιστροφή μας.
Να υπενθυμίσω ότι και για αυτή τη διαδρομή ισχύει το Around the Sound Ticket, το οποίο είχαμε εκδώσει το πρωί.

Γύρω στα μεσάνυχτα καταλήξαμε στο κατάλυμά μας κατάκοποι πλέον, αφού η μέρα ήταν γεμάτη με του κόσμου τα αξιοθέατα, αλλά και πολλή βροχή. Την επομένη μας περίμενε μια καινούρια περιπέτεια. Ένα ολοήμερο ταξίδι με αξιόλογους σταθμούς, πριν καταλήξουμε για διανυκτέρευση στο Malmö.

 

[Klair]

Κυριακή 3/11/2019
Helsingør
Μέρος 1ο

Το ξύπνημα ήταν πολύ πρωινό. Θέλαμε να κερδίσουμε όσες περισσότερες ώρες ημέρας και φωτός μπορούσαμε. Αποβραδίς είχαμε δει την πρόγνωση του καιρού και πάλι έδινε βροχές.
Προς μεγάλη μας έκπληξη όμως η μέρα ήταν συννεφιασμένη, αλλά δεν έβρεχε και ευτυχώς καθ΄όλη τη διάρκεια του ολοήμερου ταξιδιού μας, δεν έπεσε ούτε σταγόνα βροχής.

Για πρωινό στην κουζίνα του καταλύματος ούτε λόγος! Δεν έπρεπε να χάσουμε χρόνο σε τέτοιες πολυτέλειες.

Γρήγορα-γρήγορα ετοιμαστήκαμε, κάναμε το check-out και βγήκαμε στη λεωφόρο H. C. Andersen με προορισμό τον Copenhagen Central Station φυσικά. Πήραμε λεωφορείο και στις 8:50 βρισκόμασταν ήδη στην αποβάθρα. Αγοράσαμε σάντουιτς και χυμούς για να φάμε μέσα στο τρένο.

Πρώτος σταθμός του σημερινού οδοιπορικού θα ήταν το Helsingør ή Ελσινόρη, μια πόλη στην ανατολική Δανία με πληθυσμό 63.000 περίπου κατοίκους. Είναι πασίγνωστη για το Κάστρο Kronborg, το οποίο ο William Shakespeare, (κατά πάσα πιθανότητα) είχε στο μυαλό του για το περίφημο έργο του Hamlet.

Tο όνομα Helsingør προέρχεται από τη λέξη “hals” που σημαίνει λαιμός ή στενό και αναφέρεται στο στενότερο σημείο του Øresund, μεταξύ του Helsingør και του Helsingborg της Σουηδίας.

Το Helsingør όπως είναι σήμερα ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1920, από τον Δανό βασιλιά Eric της Πομερανίας, ο οποίος δημιούργησε τα Sound Dues, δηλαδή διόδια που όλα τα ξένα πλοία που διέρχονταν από το στενό έπρεπε να πληρώνουν και τα οποία αποτελούσαν μέχρι τα 2/3 του κρατικού εισοδήματος της Δανίας. Με αυτό το εισόδημα χτίστηκε το Κάστρο Kronborg.

Kατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Helsingør ήταν ένα από τα σημαντικότερα σημεία μεταφοράς για τη διάσωση του εβραϊκού πληθυσμού της Δανίας, κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Εκατοντάδες πολίτες έκρυβαν Εβραίους στα σπίτια τους, στις σοφίτες και στις εκκλησίες, έως ότου μπορέσουν να επιβιβαστούν σε δανικά αλιευτικά σκάφη ή σε προσωπικά σκάφη αναψυχής και να εγκαταλείψουν τη χώρα. Κατά τη διάρκεια τριών μόνο νυχτών, οι Δανοί κατάφεραν να σώσουν 7.200 Εβραίους και 680 μη Εβραίους, μεταφέροντάς τους στην ασφάλεια του Helsingborg και του Malmö της Σουηδίας.

H διαδρομή με το τρένο από την Κοπεγχάγη διαρκεί περίπου μια ώρα και γύρω στις 10:00 ο συρμός έμπαινε στον σταθμό του Helsingør.

Είχαμε ήδη κάνει την έρευνά μας για τη φύλαξη των αποσκευών μας. Έτσι μέσα στον σταθμό βρήκαμε το σαντουιτσάδικο 7-eleven, έξω από την είσοδο του οποίου υπάρχουν lockers για τη φύλαξη. Επειδή δεν είχαμε καθόλου κέρματα (αφού όλες τις συναλλαγές μας τις πραγματοποιούσαμε ή με Monese ή με Ν26), ο γιος μου πλήρωσε στο ταμείο το αντίτιμο και επέστρεψε με κέρματα για τα lockers. Αν θυμάμαι καλά η τιμή ήταν 65 DKK (από 1 έως 24 ώρες φύλαξης) και το κάθε locker χωρούσε μια χειραποσκευή και ένα σακίδιο πλάτης.

Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνονται, στην κάτω αριστερή γωνία, η είσοδος του 7-eleven και τα λευκά πορτάκια των lockers.

Απαλλαγμένοι από τα μπαγκάζια μας και με τον καιρό σύμμαχο ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε το Helsingør αυτόν τον ιστορικό τόπο, με την πλούσια καλοδιατηρημένη αρχιτεκτονική και τα πλακόστρωτα δρομάκια του.

Είναι μια μικρή πόλη, αλλά η γοητεία που εκπέμπει φτάνει και περισσεύει για να γοητεύσει τον επισκέπτη. Υπάρχουν κάστρα, μουσεία, εκκλησίες, όμορφα χρωματιστά σπίτια και πλακόστρωτοι δρόμοι! Όλα τα υλικά δηλαδή για ένα πλούσιο και με ποικιλία οπτικό γεύμα!

Κυριακή πρωί και η πόλη κοιμόταν ακόμα ή μήπως ο κόσμος βρισκόταν στην πρωινή λειτουργία?

Ξεκινήσαμε να περπατάμε τον Stengade, τον κεντρικό δρόμο της πόλης για πάνω από 600 χρόνια. Δεν είναι και λίγα 600 χρόνια ιστορίας, αφού ο Stengade πιθανότατα αποτελεί μέρος του βασιλικού δρόμου, μεταξύ της Κοπεγχάγης και του Κάστρου Kronborg.

Καθόλου δεν μας ενοχλούσε το γεγονός, ότι όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά και ο δρόμος σχεδόν έρημος. Αντιθέτως μας άρεσε πολύ αυτή η πρωινή κυριακάτικη ησυχία. Μπορούσαμε να απολαύσουμε άνετα τη βόλτα μας, παρατηρώντας την κάθε λεπτομέρεια στα πολύχρωμα ιστορικά κτίρια που βρίσκονται πάνω στον δρόμο,

αλλά και στα κάθετα στενά δρομάκια του.

Στον δρόμο Stengade βρίσκεται και το Δημαρχείο της πόλης. Το σημερινό Rådhus χτίστηκε από το 1853 έως το 1855 και αντικατέστησε ένα Δημαρχείο που λειτουργούσε για περίπου 300 χρόνια.

Φτάσαμε μέχρι το Elsinore Shopping Mall, το οποίο ήταν ανοιχτό και κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα.
Δίπλα στο Mall, το cafe Vivaldi ήταν επίσης ανοιχτό και πήραμε καφέ στο χέρι, συνεχίζοντας να χανόμαστε στα γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια της Ελσινόρης.

Διασχίσαμε την οδό Munkegade

και τα όμορφα κίτρινα και σομόν-φούξια σπίτια του δρόμου μας ξετρέλαναν. Πόση ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε ένα στενό, τόσο δα δρομάκι?

Πολλή ομορφιά και πολύ χρώμα μπορούν να χωρέσουν παντού!!

H Axeltorvet είναι μια πλατεία, στην οποία λαμβάνουν χώρα υπαίθριες αγορές, κάθε Τετάρτη και κάθε Κυριακή, ενώ από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο κάθε Παρασκευή υπάρχει μια αγορά με αντίκες. Εμείς πάντως αν και Κυριακή υπαίθρια αγορά δεν είδαμε. Στο μέσον της πλατείας όμως είδαμε μια Κρήνη αφιερωμένη στη μνήμη του βασιλιά Eric της Πομερανίας.

Η πλατεία έχει γύρω της διάφορα μαγαζιά και καφέ, τα οποία φαντάζομαι ότι το καλοκαίρι απλώνουν τα τραπεζάκια τους στην πλατεία και θα είναι μια πολύ όμορφη ανάσα ξεκούρασης και απόλαυσης να σταματήσεις για λίγο εδώ.

Η Sct. Annagade είναι ένας πολυσύχναστος δρόμος στο κέντρο του Helsingør. Εδώ βρίσκεται το Δημοτικό Μουσείο της πόλης, ελάχιστα μέτρα μακριά από την πλατεία Axeltorvet. Συνεχίζοντας το περπάτημα φτάσαμε έξω από το Μουσείο.

Στεγάζεται σε ένα σπίτι ηλικίας άνω των 500 ετών.

Τα εκθέματα περιλαμβάνουν μια σειρά από ιστορικά έγγραφα, ένα μοντέλο της πόλης που χρονολογείται από το 1801 και μια συλλογή από κούκλες. Κάποτε το κτίριο ήταν ένα νοσοκομείο συνδεδεμένο με τη διπλανή Μονή των Καρμελιτών.

Η Οδός Sct. Annagade και το Μουσείο.

Πίσω ακριβώς από το Μουσείο συναντήσαμε την εκκλησία της Παναγίας και τη Μονή των Καρμελιτών.

Μπήκαμε στο εσωτερικό στο οποίο υπήρχε πολύς κόσμος. Μάλλον μόλις είχε τελειώσει η κυριακάτικη λειτουργία ή γινόταν κάποια εκδήλωση. Η εκκλησία διαθέτει ένα υπέροχο εσωτερικό

και ένα πολύ ωραίο εκκλησιαστικό όργανο.

Η Αγία Μαρία αποτελεί τη νότια πτέρυγα του μοναστηριού των Καρμελιτών, το οποίο χτίστηκε το 1430 και σήμερα φημίζεται ως ένα από τα καλύτερα διατηρημένα μοναστήρια στη Σκανδιναβία.
Ένας μικρός κήπος με λουλούδια προσθέτει μια πινελιά ζωντάνιας και φρεσκάδας στο μοναστήρι.

Ένα ιδιαίτερο και εντυπωσιακό αξιοθέατο του Helsingør αποτελούν πέντε συνολικά μεγάλες τοιχογραφίες, που λένε την ιστορία της πόλης και είναι διάσπαρτες σε διάφορα σημεία της.
Είχα διαβάσει για αυτές τις τοιχογραφίες, αλλά δεν είχα ιδέα που ακριβώς θα βρω την καθεμία. Ήλπιζα ότι αφού θα τριγυρνούσαμε σε όλη την πόλη, θα τις πετύχαινα κάπου στη διαδρομή.

Πράγματι μόλις βγήκαμε από το μοναστήρι, στη γωνία των οδών Kirkestræde και Hestemøllestræde είδαμε το πρώτο mural με τίτλο: Ο μεσαίωνας!

Η εκκλησία του Saint Olaf είναι ο Καθεδρικός Ναός του Helsingør, με ιστορία που χρονολογείται γύρω στο 1200, ενώ το σημερινό κτίριο ολοκληρώθηκε το 1559.

Η εκκλησία είναι εξαιρετικά καλά διακοσμημένη στο εσωτερικό της, αλλά εμείς δεν μπορέσαμε να παραμείνουμε παρά μόλις ένα με δύο λεπτά και να πάρουμε δύο φωτογραφίες, αφού ευγενικά μας είπαν μόλις μπήκαμε, ότι ο ναός έπρεπε να κλείσει.

Μπορέσαμε όμως να απολαύσουμε τα όμορφα χρωματιστά σπίτια που είναι χτισμένα περιμετρικά της εκκλησίας

και να ξεκουραστούμε για λίγο σε ένα λευκό παγκάκι, έχοντας μπροστά μας καταπράσινους χώρους και όμορφα καλοσχηματισμένους θάμνους.

Στον αριθμό 4Α της οδού Sct. Annagade είδαμε το δεύτερο mural της πόλης με τίτλο: Sound Dues.
Σε έναν μεγάλο τοίχο ενός κίτρινου κτιρίου, η τοιχογραφία απεικονίζει την εποχή που ο κόσμος ήρθε στην Ελσινόρη. Τις χρυσές αυτές μέρες, οι δρόμοι της πόλης ήταν γεμάτοι με ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων, αφού μεγάλο μέρος του εισοδήματος προερχόταν από τους φόρους των πλοίων, που διέσχιζαν το στενό.

Μια ομορφιά και μια αρμονία μας περιτριγύριζαν από παντού!

Ακολουθήσαμε τον πλακόστρωτο πεζόδρομο Stc. Olai Gade και στο βάθος ξεδιπλώθηκε το μεγαλόπρεπο Kάστρο Kronborg.

Φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο και στρίβοντας αριστερά,

μετά από λίγο περπάτημα βρεθήκαμε στο Kulturværftet ή πιο απλά Culture Yard.

Το λαμπερό, πολιτιστικό μαργαριτάρι είναι το σημείο συγκέντρωσης του Helsingør, με θέατρο, αίθουσες εκθέσεων, βιβλιοθήκη, εστιατόριο, καφέ, τουριστικές πληροφορίες και υπέροχη θέα στην πόλη αλλά και στο Κάστρο. Συνδυάζει την ιστορία και το πνεύμα της ναυτικής παράδοσης του Helsingør, με ένα σύγχρονο καινοτόμο κέντρο.

Το Culture Yard είναι κάτι περισσότερο από ένα κτίριο. Είναι ένας ανοιχτός και ζωντανός τόπος συνάντησης και φιλοξενεί μερικές από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις στους υπαίθριους χώρους όπως συναυλίες, διαλέξεις και stand-up shows με διεθνείς αλλά και εγχώριους καλλιτέχνες.

Την προσοχή μου τράβηξαν τα ανθρώπινα, σε φυσικό μέγεθος γλυπτά, στο πλάϊ του Μουσείου Værftsmuseet

και τότε στο βάθος είδα την τρίτη τεράστια τοιχογραφία και έτρεξα προς τα εκεί. Όταν πλησίασα κοντά είδα δύο τοιχογραφίες. Και τα δύο έργα αναφέρονται στην εποχή των ναυπηγείων (Shipyard Era).

Οι ζωγράφοι έχουν δημιουργήσει δύο υπέρ-ρεαλιστικές σκηνές από τη ναυτική ιστορία της Ελσινόρης. Οι δύο τοιχογραφίες αποτελούν μέρος της ευρύτερης στρατηγικής της πόλης, η οποία άρχισε το 2012 λέγοντας με αυτόν τον ευφάνταστο τρόπο την ιστορία της.

Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Garin Baker φημίζεται για τα μεγάλα έργα του. Η τοιχογραφία είναι ζωγραφισμένη στο στούντιο του καλλιτέχνη στις Ηνωμένες Πολιτείες και έφτασε στο Helsingør σε ρολά, για να τοποθετηθεί στη συνέχεια στον τοίχο του κτιρίου.

Η άλλη τοιχογραφία είναι δημιουργία του Ισπανού Oriol Caminal και του Iταλού Piercarlo Carella και έχει ζωγραφιστεί απ΄ευθείας στον τοίχο.

Στην επιστροφή πήρα και μια en face φωτογραφία των γλυπτών, των εργαζομένων ανδρών στα ναυπηγεία της πόλης, που στέκονται έξω από την είσοδο του Μουσείου.

Το Μουσείο των Ναυπηγείων ασχολείται με την εποχή που τα ναυπηγεία της πόλης έφτιαχναν καράβια και η εργατική τάξη μεγάλωνε. Αναφέρει την ιστορία μιας περασμένης εποχής για περισσότερα από 100 χρόνια. Το ναυπηγείο ήταν το επίκεντρο της οικονομίας και της απασχόλησης, καθώς και της κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του Helsingør είχε μέλη της οικογένειας που εργάζονταν στο ναυπηγείο, τον μεγαλύτερο εργοδότη της πόλης. Το Μουσείο Ναυπηγείων μιλάει για τον χώρο εργασίας και την πόλη μέσα σε αυτά τα 100 χρόνια.

Είσοδος: 35 DKK.

Στην άκρη του λιμανιού είδαμε και το αδελφάκι της Μικρής Γοργόνας, τον Han, το γυαλιστερό γλυπτό ενός νεαρού αγοριού που κάθεται στην άκρη της θάλασσας.

Το Garbage Fish είναι ένα ακόμα ιδιαίτερο γλυπτό που δημιουργήθηκε από σκουπίδια και αποτελεί σημαντικό κομμάτι του λιμανιού της πόλης.

Στον αυλόγυρο του συγκροτήματος βρίσκεται ένα ιδιαίτερο και βραβευμένο μουσείο, το Ναυτικό Μουσείο, το οποίο είναι υπόγειο. Είναι σχεδιασμένο από τους παγκοσμίου φήμης αρχιτέκτονες του Bjarke Ingels Group (BIG) και εδώ ο επισκέπτης συναντά έναν πολύχρωμο κόσμο με πολλές εκθέσεις και πλούσιες συλλογές, οι οποίες εκτίθενται με διαδραστικό και δραματικό τρόπο, αλλά και με μεγάλες προβολές βίντεο.

Το υπόγειο Μουσείο όπως φαίνεται από τη βεράντα του Culture Yard.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του πολυχώρου και με το ασανσέρ ανεβήκαμε μέχρι την εξωτερική βεράντα, για να απολαύσουμε την πόλη, το λιμάνι και το Κάστρο από ψηλά.

Στη συνέχεια βρήκαμε θέσεις στο καφέ και καθίσαμε για λίγη ξεκούραση, πριν συνεχίσουμε προς το Κάστρο.

Εγώ άδραξα την ευκαιρία και έκανα μια μικρή βόλτα στους ορόφους που φιλοξενούν τη Βιβλιοθήκη.

Στον πρώτο όροφο βρίσκεται το παιδικό τμήμα, όχι μόνο με βιβλία, αλλά και με ειδικά διαμορφωμένους χώρους, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως παιδότοποι. Πολλές οικογένειες έκαναν την κυριακάτικη εξόρμησή τους στη Βιβλιοθήκη μαζί με τα παιδάκια τους, τα οποία ενώ έπαιζαν έδιναν την ευκαιρία στους μεγάλους για λίγη κουβεντούλα και χαλάρωση.

Αφού ξεκουραστήκαμε, ζεσταθήκαμε και αγοράσαμε μαγνητάκια από το κέντρο πληροφοριών στο ισόγειο, ήμασταν πλέον πανέτοιμοι να μπούμε σε ένα από τα σημαντικότερα κάστρα της Αναγέννησης στη βόρεια Ευρώπη.

 

[Klair]

Κυριακή 3/11/2019
Helsingør
Μέρος 2ο

Μια ξύλινη γέφυρα ενώνει την Αυλή του Πολιτισμού (Culture Yard) με ένα τριγωνικό νησάκι,

πάνω στο οποίο βρίσκεται ένα κουκλίστικο σπιτάκι που εκτελεί χρέη καφέ, αλλά δεν ήταν ανοιχτό. Ακούγονταν όμως ήχοι πολεμικοί και καλπασμοί αλόγων, για να προετοιμάσουν τους επισκέπτες για την είσοδό τους στο Κάστρο.

Μια δεύτερη ξύλινη γέφυρα ενώνει το τριγωνικό νησάκι με το Κάστρο-Φρούριο-Οχυρό και μια επιβλητική και περίτεχνα στολισμένη Πύλη κάνει την εισαγωγή σε ένα από τα σημαντικότερα κάστρα της Αναγέννησης στη βόρεια Ευρώπη, το οποίο έχει προστεθεί στη λίστα της UNESCO από το 2000.

Τη δεκαετία του 1420 ο Eric της Πομερανίας έχτισε το πρώτο Κάστρο, το Krogen. Υπάρχουν ακόμα υπολείμματα των παλαιών τειχών.

Λόγω της στρατηγικής του θέσης, στη βορειοανατολική ακτή του νησιού Zealand, στο στενότερο σημείο του Øresund, ο Frederic II στη συνέχεια επέκτεινε το Κάστρο με τα καλύτερα υλικά, αφού για 400 ολόκληρα χρόνια το Kronborg αποτελούσε σταθμό συλλογής των Sound Dues, δηλαδή διοδίων από τα διερχόμενα πλοία.

Το Kronborg ήταν ένας ζωντανός θρύλος στην ακμή του, στα τέλη της δεκαετίας του 1500.

Με τα κανόνια του στραμμένα προς το θαλάσσιο στενό, κανένα πλοίο δεν τολμούσε να περάσει χωρίς να πληρώσει στον βασιλιά τα διόδια. Με τα κιβώτια να γεμίζουν χρήματα, ο Frederic II επέκτεινε διαρκώς το Κάστρο και έτσι έγινε ένα από τα ομορφότερα κάστρα της Αναγέννησης.

Μαζί με το φρούριο Kärnan του Helsingborg (θα τα πούμε για αυτό στη συνέχεια της ιστορίας) ήλεγχαν την είσοδο της Βαλτικής Θάλασσας. Το Κronborg όμως κάηκε και ξαναχτίστηκε, ενώ κατελήφθη και από τους Σουηδούς, οι οποίοι πήραν πολλούς από τους πολύτιμους θησαυρούς του. Για τα επόμενα 300 χρόνια το Κάστρο έπαψε να είναι βασιλική κατοικία και μετατράπηκε σε στρατώνα για τη στέγαση του στρατού.

Το Κάστρο έχει μεγάλη συμβολική σημασία για τη Δανία και έπαιξε ρόλο-κλειδί στην ιστορία της χώρας. Ο Shakespeare τοποθέτησε εκεί, στο Κάστρο της Ελσινόρης, τα γεγονότα της τραγωδίας του Hamlet. Ερασιτέχνες ηθοποιοί παρουσίασαν τον Hamlet για πρώτη φορά στο Kronborg το 1816, για να τιμήσουν την 200η επέτειο από τον θάνατο του Shakespeare. 100 χρόνια αργότερα το Βασιλικό Θέατρο της Δανίας σημείωσε την 300η επέτειο, με παράσταση στην αυλή του Κάστρου. Αυτές οι παραστάσεις έχουν προσελκύσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα όπως: Laurence Olivier, Vivian Leigh και ένα σωρό άλλα.

Πέριξ της αυλής κάποια δωμάτια ήταν ανοιχτά.

Όταν μπήκαμε σε ένα από αυτά μια κοπέλα ντυμένη με παραδοσιακή φορεσιά έτρεξε, πήρε μια χόρτινη σκούπα και άρχισε να σκουπίζει το δάπεδο δίνοντας μια νότα θεατρικότητας στον χώρο.

Ακολουθήσαμε μια στενή, στριφογυριστή, πέτρινη σκάλα και βρεθήκαμε στην κορυφή, ανάμεσα στους Πύργους του Κάστρου.

Η θέα ήταν συγκλονιστική.

Είδαμε το πλοίο της FORSEA, που εκτελεί το δρομολόγιο μεταξύ του Helsingør και του Helsingborg να είναι αραγμένο στο λιμάνι,

ενώ ένα άλλο αρμένιζε στο θαλάσσιο στενό.

Στην άκρη της βόρειας προβλήτας που “βλέπει” στο στενό του Øresund είδαμε το άγαλμα του Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα, του καλλιτέχνη Rudolf Tegner.

Όλη η πόλη απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας,

τα οποία είχαν πλημμυρίσει από θάλασσα, απέραντους χλοώδεις χώρους με οχυρώσεις

και χρωματιστά κίτρινα και κόκκινα κτίρια, με κόκκινες στέγες με κεραμίδια, τα οποία προφανώς στέγαζαν τον στρατό της Δανίας.

Άκρως εντυπωσιασμένοι από το Κάστρο Kronborg και τον περιβάλλοντα χώρο είχε έρθει η ώρα να αναχωρήσουμε για το λιμάνι του Helsingør. Ένας νέος προορισμός μας περίμενε στην απέναντι πλευρά και ήμασταν πανέτοιμοι να τον ανακαλύψουμε.

Επιστρέψαμε με λεωφορείο στον σταθμό κάνοντας χρήση του εισιτηρίου Around the Sound.

Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής, έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης και τότε είδαμε την πέμπτη και τελευταία τοιχογραφία, με θέμα τη θαλάσσια ζωή. Με αυτόν τον όμορφο πίνακα έκλεισε η συλλογή μου με τίτλο: τα murals του Helsingør.

Πήραμε τις αποσκευές μας από τα lockers, ψωνίσαμε φαγώσιμα από το σούπερ μάρκετ του σταθμού και μπήκαμε στο εσωτερικό του πολύ εντυπωσιακού κτιρίου του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης.

Ο πρώτος σιδηροδρομικός σταθμός χτίστηκε το 1863, ως τελικός προορισμός της Βόρειας Γραμμής, από την Κοπεγχάγη έως το Helsingør. Το 1891 ο σταθμός μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση, δίπλα στο λιμάνι προκειμένου να διευκολυνθεί η πρόσβαση στο πορθμείο. Τα κόκκινα τούβλα σε συνδυασμό με την αφθονία των Πύργων κάνουν το κτίριο πολύ εντυπωσιακό. Δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό βρίσκεται και ο τερματικός σταθμός των λεωφορείων, εκεί που κατεβήκαμε ερχόμενοι από το Cultural Yard.

Oι κυλιόμενες σκάλες μας ανέβασαν στον χώρο αναμονής για το ferry. H γραμμή πορθμείων μεταξύ του Helsingør και του Helsingborg είναι πολυσύχναστη, με περισσότερες από 70 αναχωρήσεις προς κάθε κατεύθυνση ημερησίως. Μια κλειστή γέφυρα συνδέει τον σιδηροδρομικό σταθμό με το ferry (κάτι σαν φυσούνα).

Κρέμεται πάνω από τη θάλασσα και διασχίζοντάς την βρίσκεσαι μέσα στο πλοίο, το οποίο κάνει 20 λεπτά για να περάσει απέναντι.

Το πλοίο διαθέτει διάφορα σαλόνια και μπαρ, αλλά εμείς βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο, γιατί θέλαμε να απολαύσουμε το Helsingør για μια τελευταία φορά.

Αντίο Helsingør!!

Helsingborg ερχόμαστε…...