interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.207
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Άγκουας Καλιέντες
Οι Ίνκα τεκίλες της περασμένης βραδιάς είχαν αποτέλεσμα να είμαστε όλοι με χανγκόβερ μέσα στο βανάκι της εταιρίας και να ακούμε Πινκ Φλόυντ, που διάλεξε για την περίσταση ο Σαμ, αμίλητοι.
“Πως είναι το κεφάλι σας κορίτσια;”, δούλευε τις κοπέλες ο Σαμ.
Εμένα το πρόβλημά δεν ήταν το κεφάλι αλλά στα πόδια, ή μάλλον στο κεφάλι που δεν πρόσεξε τα πόδια. Τέλος πάντων, τα κουνούπια είχαν βρει πρόσφορο έδαφος στο απροστάτευτο δέρμα και ο μόνος λόγος που είχαν αφήσει μερικά τετραγωνικά εκατοστά ατσίμπητα ήταν μάλλον ότι τα πείραξε η Ίνκα τεκίλα που βρήκαν στο αίμα μου. Από την άλλη, η αφυδάτωση από το αλκοόλ είχε λύσει προσωρινά το άλλο πρόβλημά μου με τις βιασύνες.
Το περπάτημα ξεκίνησε από ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και ακολουθούσε το ποτάμι έως την κοντινότερη πόλη, το Άγκουας Καλιέντες. Μέρος της διαδρομής συνέπιπτε με γραμμές και γέφυρες τρένου. Επειδή μέχρι το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο φτάνει και δρόμος από το Κούσκο, αρκετός κόσμος – που δεν είχε την δική μας τρέλα ή τον χρόνο να ξεροσταλιάζει στην οροσειρά Βιλκαμπάμπα, ή να ακολουθήσει μία από τις άλλες πεζοπορίες – έκανε την διαδρομή.
Η διαδρομή είναι βασικά ένα “πέταλο” το οποίο κάνει ο ποταμός Ουρουμπάμπα ανάμεσα από πράσινες κωνικές κορυφές.
“Την ίδια διαδρομή κάνανε και οι Ισπανοί κονκισταδόρες”, λέει ο Σαμ. “Τώρα κοιτάξτε αυτή την κορυφή.”
Κοιτάμε όλοι με περιέργεια εστιάζοντας στην πάνω μέρος της απότομης πλαγιάς, όπου διακρίναμε μόνο ζούγκλα.
“Εκεί που κοιτάτε βρήκαν καταφύγιο οι τελευταίοι άνθρωποι της φυλής μου, οι Κέτσουα, για να γλυτώσουν από τους Σπανιόλους. Όπως κι εσείς, έτσι κι οι Ευρωπαίοι κατακτητές δεν μπόρεσαν να διακρίνουν την πόλη στην κορυφή. Ξέρετε πως λέγεται η πόλη;”
“Μάτσου Πίτσου”, αναφωνούμε εμείς, μαντεύοντας την δραματική αποκάλυψη. Γνωρίζαμε ότι βρισκόμασταν κοντά άλλωστε.
“Βλέπετε αυτά τα μονοπάτια σκαλισμένα πάνω στον βράχο; Οι άνθρωποί μου και οι Ίνκα αφεντικά τους έφτιαχναν δρόμους εκεί που φτάνουν μόνο οι κόνδορες. Οι Κέτσουα καταστρέψαν την αρχή όλων αυτών των μονοπατιών για να μην τα ακολουθήσουν οι Σπανιόλοι.”
Φτάσαμε στο Άγκουας Καλιέντες, μια πολύ τουριστική πόλη γεμάτη με σουβενίρ και τι-σερτ. Σε κεντρικό σημείο βρισκόταν ο οργανωμένος σταθμός του τρένου για το Κούσκο από όπου έβγαιναν μιλιούνια. Το ξενοδοχείο μας φάνηκε, μετά από όλα, επιπέδου 5άστερου. Τι ωραίο το ντουζ μετά από τόσες μέρες και μάλιστα με ζεστό νερό! Μου άνοιξε την όρεξη να κατεβώ στην πόλη. Εκεί συνάντησα την Σάρα και την Χίλαρι, δηλαδή την μηχανικό γεφυρών και την μελόνυμφη. Περπατώντας αστειευόμασταν ότι θα μέναμε εδώ. Η Σάρα θα έκανε καριέρα αντιγράφοντας την γεφυροτεχνία των Ίνκα και η Χίλαρι θα γλύτωνε τον έγγαμο βίο και θα διοργάνωνε εκδρομές – καθότι ορειβάτισσα – και βραδιές με Ίνκα τεκίλα. Εμένα πάλι δεν με έπαιρνε και τόσο γιατί με τον ρυθμό που έχανα κιλά θα άφηνα σύντομα τα κοκαλάκια μου στην αγκαλιά της Πατσαμάμα σε τόπο χλοερό, Ίνκαϊκό. Αλλά, τι καλύτερη δουλειά από ερασιτέχνης αρχαιολόγος, αναζητώντας τα χαμένα κειμήλια των Κέτσουα;
Η βραδιά τελείωσε σε εστιατόριο, όπου συμφάγαμε με τους οδηγούς μας, με συνοδεία δροσερής τσίτσα μοράδα. Η τσίτσα μοράδα είναι μια μη αλκοολική έκδοση της τσίτσα που γίνεται από μαύρο καλαμπόκι και είναι πολύ γευστική. Στο τέλος δώσαμε τα τιπ για τον μάγειρα και τους αλογατάριδες και ο Σαμ μας εξήγησε ότι πρέπει να ξυπνήσουμε πρωί για να προλάβουμε την ανατολή στο Μάτσου Πίτσου. Είμαστε πλέον τόσο κοντά στον ποθητό στόχο! Τι ήταν αυτό που είπε ο Σαμ για τους τελευταίους Κέτσουα, που κρυφτήκαν από τους Ισπανούς επειδή το Μάτσου Πίτσου δεν φαίνεται από χαμηλά; Δεν είχα δυνάμεις να διερευνήσω “το έπος”, είχα όμως μια μικρή υποψία ότι ο Σαμ είχε διαστρεβλώσει ελαφρώς την ιστορία. Θυμάμαι ότι ο Αμερικάνος Χίραμ Μπίνγκαμ όταν ανακάλυψε το Μάτσου Πίτσου το είχε ταυτοποιήσει με την χαμένη πόλη της Βιλκαμπάμπα (αυτό που αναφερόταν ο Σαμ σαν το τελευταίο καταφύγιο των Κέτσουα). Μία από τις ενδείξεις ήταν μία πίπα που βρέθηκε, για κάπνισμα Βίλκα, ένα παραισθησιογόνο που κάναν οι Ίνκα από το ομώνυμο δέντρο που έδωσε την ονομασία και στην πόλη. Θυμάμαι όμως "το έπος" να λέει ότι οι ενδείξεις του Μπίνγκαμ δεν ήταν αρκετά ισχυρές και να προτείνει ένα άλλο μέρος για την Βιλκαμπάμπα...
Ξυπνήσαμε νύχτα. Περπατήσαμε κανένα τέταρτο μέχρι την μεγάλη σιδερένια γέφυρα που διέσχιζε τον Ουρουμπάμπα. Μέσα στο σκοτάδι οι φιγούρες των ανθρώπων πλήθαιναν. Όλοι μαζί αγουροξυπνημένοι περιμέναμε να ανοίξει η είσοδος. Κραυγές χαράς όταν τελικά άνοιξαν και καταλάβαμε δεν μας χώριζε τίποτα από το στόχο μας. Το μόνο που έμενε ήταν η πέτρινη σκάλα που οδηγούσε στην κορυφή. Ακολούθησε κάτι σαν αγώνας δρόμου - όλοι λαχανιασμένοι να φτάσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν σκαρφαλώνοντας τα ψηλά σκαλιά. Μία ώρα σκαρφάλωμα! Στην κορυφή, λίγο μετά το χάραμα, μας περίμεναν ο Σαμ και ο Έντουιν, φρεσκαδούρες. Αυτοί είχαν πάει με λεωφορειάκι.
Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να πάμε σε ένα ψηλό μέρος, όπου θα είμαστε μόνοι μας, και να δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας.
Ο Σαμ συνεχίζει την εξήγησή του για τους δρόμους που πηγαίνουν στο Μάτσου Πίτσου μέχρι να διακοπεί από ένα βαγόνι! (συγγνώμη για τα παράσιτα στην μέση του βίντεο):
Ο Ουρουμπάμπα (παραπόταμος)
Στο Αγκουας Καλιέντες μας υποδέχθηκε ο Ίνκα με την μεγάλη γάτα του, τον κόνδορα και το φίδι.
Τα νερά του Άγκουας Καλιέντες.
Η γέφυρα-είσοδος στα σκαλιά του Μάτσου Πίτσου.
Ξύπνημα και επίπονο ανέβασμα:
Το Μάτσου Πίτσου υπό τις πρώτες ακτίδες του ήλιου.
Οι Ίνκα τεκίλες της περασμένης βραδιάς είχαν αποτέλεσμα να είμαστε όλοι με χανγκόβερ μέσα στο βανάκι της εταιρίας και να ακούμε Πινκ Φλόυντ, που διάλεξε για την περίσταση ο Σαμ, αμίλητοι.
“Πως είναι το κεφάλι σας κορίτσια;”, δούλευε τις κοπέλες ο Σαμ.
Εμένα το πρόβλημά δεν ήταν το κεφάλι αλλά στα πόδια, ή μάλλον στο κεφάλι που δεν πρόσεξε τα πόδια. Τέλος πάντων, τα κουνούπια είχαν βρει πρόσφορο έδαφος στο απροστάτευτο δέρμα και ο μόνος λόγος που είχαν αφήσει μερικά τετραγωνικά εκατοστά ατσίμπητα ήταν μάλλον ότι τα πείραξε η Ίνκα τεκίλα που βρήκαν στο αίμα μου. Από την άλλη, η αφυδάτωση από το αλκοόλ είχε λύσει προσωρινά το άλλο πρόβλημά μου με τις βιασύνες.
Το περπάτημα ξεκίνησε από ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και ακολουθούσε το ποτάμι έως την κοντινότερη πόλη, το Άγκουας Καλιέντες. Μέρος της διαδρομής συνέπιπτε με γραμμές και γέφυρες τρένου. Επειδή μέχρι το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο φτάνει και δρόμος από το Κούσκο, αρκετός κόσμος – που δεν είχε την δική μας τρέλα ή τον χρόνο να ξεροσταλιάζει στην οροσειρά Βιλκαμπάμπα, ή να ακολουθήσει μία από τις άλλες πεζοπορίες – έκανε την διαδρομή.
Η διαδρομή είναι βασικά ένα “πέταλο” το οποίο κάνει ο ποταμός Ουρουμπάμπα ανάμεσα από πράσινες κωνικές κορυφές.
“Την ίδια διαδρομή κάνανε και οι Ισπανοί κονκισταδόρες”, λέει ο Σαμ. “Τώρα κοιτάξτε αυτή την κορυφή.”
Κοιτάμε όλοι με περιέργεια εστιάζοντας στην πάνω μέρος της απότομης πλαγιάς, όπου διακρίναμε μόνο ζούγκλα.
“Εκεί που κοιτάτε βρήκαν καταφύγιο οι τελευταίοι άνθρωποι της φυλής μου, οι Κέτσουα, για να γλυτώσουν από τους Σπανιόλους. Όπως κι εσείς, έτσι κι οι Ευρωπαίοι κατακτητές δεν μπόρεσαν να διακρίνουν την πόλη στην κορυφή. Ξέρετε πως λέγεται η πόλη;”
“Μάτσου Πίτσου”, αναφωνούμε εμείς, μαντεύοντας την δραματική αποκάλυψη. Γνωρίζαμε ότι βρισκόμασταν κοντά άλλωστε.
“Βλέπετε αυτά τα μονοπάτια σκαλισμένα πάνω στον βράχο; Οι άνθρωποί μου και οι Ίνκα αφεντικά τους έφτιαχναν δρόμους εκεί που φτάνουν μόνο οι κόνδορες. Οι Κέτσουα καταστρέψαν την αρχή όλων αυτών των μονοπατιών για να μην τα ακολουθήσουν οι Σπανιόλοι.”
Φτάσαμε στο Άγκουας Καλιέντες, μια πολύ τουριστική πόλη γεμάτη με σουβενίρ και τι-σερτ. Σε κεντρικό σημείο βρισκόταν ο οργανωμένος σταθμός του τρένου για το Κούσκο από όπου έβγαιναν μιλιούνια. Το ξενοδοχείο μας φάνηκε, μετά από όλα, επιπέδου 5άστερου. Τι ωραίο το ντουζ μετά από τόσες μέρες και μάλιστα με ζεστό νερό! Μου άνοιξε την όρεξη να κατεβώ στην πόλη. Εκεί συνάντησα την Σάρα και την Χίλαρι, δηλαδή την μηχανικό γεφυρών και την μελόνυμφη. Περπατώντας αστειευόμασταν ότι θα μέναμε εδώ. Η Σάρα θα έκανε καριέρα αντιγράφοντας την γεφυροτεχνία των Ίνκα και η Χίλαρι θα γλύτωνε τον έγγαμο βίο και θα διοργάνωνε εκδρομές – καθότι ορειβάτισσα – και βραδιές με Ίνκα τεκίλα. Εμένα πάλι δεν με έπαιρνε και τόσο γιατί με τον ρυθμό που έχανα κιλά θα άφηνα σύντομα τα κοκαλάκια μου στην αγκαλιά της Πατσαμάμα σε τόπο χλοερό, Ίνκαϊκό. Αλλά, τι καλύτερη δουλειά από ερασιτέχνης αρχαιολόγος, αναζητώντας τα χαμένα κειμήλια των Κέτσουα;
Η βραδιά τελείωσε σε εστιατόριο, όπου συμφάγαμε με τους οδηγούς μας, με συνοδεία δροσερής τσίτσα μοράδα. Η τσίτσα μοράδα είναι μια μη αλκοολική έκδοση της τσίτσα που γίνεται από μαύρο καλαμπόκι και είναι πολύ γευστική. Στο τέλος δώσαμε τα τιπ για τον μάγειρα και τους αλογατάριδες και ο Σαμ μας εξήγησε ότι πρέπει να ξυπνήσουμε πρωί για να προλάβουμε την ανατολή στο Μάτσου Πίτσου. Είμαστε πλέον τόσο κοντά στον ποθητό στόχο! Τι ήταν αυτό που είπε ο Σαμ για τους τελευταίους Κέτσουα, που κρυφτήκαν από τους Ισπανούς επειδή το Μάτσου Πίτσου δεν φαίνεται από χαμηλά; Δεν είχα δυνάμεις να διερευνήσω “το έπος”, είχα όμως μια μικρή υποψία ότι ο Σαμ είχε διαστρεβλώσει ελαφρώς την ιστορία. Θυμάμαι ότι ο Αμερικάνος Χίραμ Μπίνγκαμ όταν ανακάλυψε το Μάτσου Πίτσου το είχε ταυτοποιήσει με την χαμένη πόλη της Βιλκαμπάμπα (αυτό που αναφερόταν ο Σαμ σαν το τελευταίο καταφύγιο των Κέτσουα). Μία από τις ενδείξεις ήταν μία πίπα που βρέθηκε, για κάπνισμα Βίλκα, ένα παραισθησιογόνο που κάναν οι Ίνκα από το ομώνυμο δέντρο που έδωσε την ονομασία και στην πόλη. Θυμάμαι όμως "το έπος" να λέει ότι οι ενδείξεις του Μπίνγκαμ δεν ήταν αρκετά ισχυρές και να προτείνει ένα άλλο μέρος για την Βιλκαμπάμπα...
Ξυπνήσαμε νύχτα. Περπατήσαμε κανένα τέταρτο μέχρι την μεγάλη σιδερένια γέφυρα που διέσχιζε τον Ουρουμπάμπα. Μέσα στο σκοτάδι οι φιγούρες των ανθρώπων πλήθαιναν. Όλοι μαζί αγουροξυπνημένοι περιμέναμε να ανοίξει η είσοδος. Κραυγές χαράς όταν τελικά άνοιξαν και καταλάβαμε δεν μας χώριζε τίποτα από το στόχο μας. Το μόνο που έμενε ήταν η πέτρινη σκάλα που οδηγούσε στην κορυφή. Ακολούθησε κάτι σαν αγώνας δρόμου - όλοι λαχανιασμένοι να φτάσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν σκαρφαλώνοντας τα ψηλά σκαλιά. Μία ώρα σκαρφάλωμα! Στην κορυφή, λίγο μετά το χάραμα, μας περίμεναν ο Σαμ και ο Έντουιν, φρεσκαδούρες. Αυτοί είχαν πάει με λεωφορειάκι.
Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να πάμε σε ένα ψηλό μέρος, όπου θα είμαστε μόνοι μας, και να δρέψουμε τους καρπούς των κόπων μας.
Ο Σαμ συνεχίζει την εξήγησή του για τους δρόμους που πηγαίνουν στο Μάτσου Πίτσου μέχρι να διακοπεί από ένα βαγόνι! (συγγνώμη για τα παράσιτα στην μέση του βίντεο):
Ο Ουρουμπάμπα (παραπόταμος)
Στο Αγκουας Καλιέντες μας υποδέχθηκε ο Ίνκα με την μεγάλη γάτα του, τον κόνδορα και το φίδι.
Τα νερά του Άγκουας Καλιέντες.
Η γέφυρα-είσοδος στα σκαλιά του Μάτσου Πίτσου.
Ξύπνημα και επίπονο ανέβασμα:
Το Μάτσου Πίτσου υπό τις πρώτες ακτίδες του ήλιου.
Last edited by a moderator:
